Φωτισμένοι Δάσκαλοι κόντρα στους καιρούς...

Στόχος του πριν από δύο χρόνια, όταν έγινε διευθυντής, ήταν να δημιουργήσει ένα σχολείο με όραμα και ανοιχτό στην κοινωνία. Οι προσπάθειές του δείχνουν να έχουν αποτέλεσμα. Το σχολείο είναι περιζήτητο και πολλοί γονείς επιδιώκουν να στείλουν σε αυτό τα παιδιά τους, ενώ παράλληλα λειτουργεί ως κύτταρο ζωής για ολόκληρη τη γειτονιά. Όλα αυτά, διότι το σχολείο του ξεφεύγει από τα συνηθισμένα

Η εκδήλωση την οποία διοργάνωνε στις 24 Μαΐου 2013 στο Άλσος Νέας Σμύρνης αποδεικνύει πόσο ανοιχτό στην κοινωνία είναι το σχολείο που διευθύνει. Στο Άλσος ήταν προγραμματισμένη η «Αστροβραδιά του 4ου»: οι μαθητές θα παρατηρούσαν τον έναστρο ουρανό με τηλεσκόπια με τη βοήθεια ερασιτεχνών αστρονόμων.

Ο Νικόλαος Σιούτας, δρ Ψυχολογίας, ειδικός παιδαγωγός και πρώην σχολικός σύμβουλος, γεννήθηκε στις Κομποτάδες Φθιώτιδας από γονείς αγρότες. Η αγάπη του για το παιδί, όπως λέει, τον οδήγησε στην Παιδαγωγική Ακαδημία. Δίδαξε σε ορεινά μονοθέσια - διθέσια σχολεία του Νομού Βοιωτίας και έπειτα σε σχολεία της Αθήνας. Επηρεασμένος από τον Αλέξανδρο Δελμούζο άρχισε σύντομα να εφαρμόζει τις παιδαγωγικές αρχές του. «Οι ιδέες του με επηρέασαν από την αρχή της εκπαιδευτικής μου πορείας. Θεωρώ ότι ο Αλέξανδρος Δελμούζος είναι μία από τις σημαντικότερες προσωπικότητες στον χώρο της νεοελληνικής εκπαίδευσης. Η αποδέσμευση από την αυθεντία του παραδοσιακού δασκάλου, η ανάδειξη ενός συνεργατικού μοντέλου και η βιωματική μάθηση είναι αυτά που με εκφράζουν», αναφέρει.

ΒΙΩΜΑΤΙΚΗ ΜΑΘΗΣΗ. Ο εκπαιδευτικός, ο οποίος τα τελευταία 30 χρόνια μένει στη Ν. Σμύρνη και είναι πατέρας δύο παιδιών, δεν είναι ένας δάσκαλος κολλημένος στο σχολικό πρόγραμμα, ούτε ένας διευθυντής κλεισμένος στο γραφείο του. Αεικίνητος, από τη στιγμή που βρέθηκε στη θέση του διευθυντή στο 4ο Δημοτικό Ν. Σμύρνης, στη συμβολή των οδών Κράτητος και Αποστολάκη, ψάχνει συνεχώς να βρει καινούργια πράγματα που θα εμπνεύσουν τους μαθητές.

H λίστα των πρωτοποριακών δράσεων και προγραμμάτων που υλοποιούνται με πρωτοβουλίες του στο 4ο Δημοτικό είναι μεγάλη. Το σχολείο διαθέτει έναν καταπράσινο ταρατσόκηπο όπου εφέτος οι μαθητές φύτεψαν τους δικούς τους βιολογικούς λαχανόκηπους. Έχει μετεωρολογικό σταθμό ενταγμένο στο δίκτυο του Meteo (του Εθνικού Αστεροσκοπείου). Έχει δικό του αισθητήρα καταγραφής σεισμών και συνεργάζεται με το Πανεπιστήμιο Στάνφορντ. Ο επισκέπτης εντυπωσιάζεται από το λιοστάσι που υπάρχει στο σχολείο, τους διαδραστικούς πίνακες, τα σημεία για ανακύκλωση, το κατοπτρικό τηλεσκόπιο. «Ότι γίνεται, γίνεται με κέφι. Άφησα μία θέση μεγαλύτερη, του σχολικού συμβούλου. Ήρθα εδώ και έβαλα ένα στοίχημα: Να κάνουμε ένα δημόσιο σχολείο που δεν θα έχει τίποτα να ζηλέψει από ένα ιδιωτικό. Πιστεύω στο νέο σχολείο, στο βιωματικό σχολείο. Από όποιο σχολείο και αν πέρασα είχα την ίδια φιλοσοφία», τονίζει μιλώντας στα «ΝΕΑ» ο κ. Σιούτας προσθέτοντας ότι το δημόσιο σχολείο δεν ταυτίζεται με το μίζερο.

Αισθάνεται όμως την ανάγκη να τονίσει ότι το εκπαιδευτικό αποτέλεσμα στο 4ο Δημοτικό είναι προϊόν συλλογικής εργασίας «όπου ο κάθε εκπαιδευτικός του σχολείου μας δίνει τον καλύτερο εαυτό του. Είναι η καλύτερη ομάδα με την οποία έχω συνεργαστεί στα 35 χρόνια της εκπαιδευτικής μου πορείας».

Φροντίζει να ενημερώνει για το ποιος είναι ο στόχος του και στην ιστοσελίδα του σχολείου. Γράφει πάνω πάνω: «Στοχεύουμε σε ένα σχολείο που θα το αγαπούν τα παιδιά, αλλά και θα το εμπιστεύονται οι γονείς. Ένα σχολείο που θα είναι ανοικτό στις προκλήσεις της σύγχρονης εποχής βάζοντας στο κέντρο τον μαθητή. Ένα σχολείο ανοικτό σε ιδέες και καινοτόμες δράσεις. Ένα σχολείο που θα δίνει  τη δυνατότητα στον μαθητή να ανακαλύπτει τη γνώση μέσα από ένα βιωματικό πλαίσιο. Ένα σχολείο που θα καλλιεργεί την περιβαλλοντική συνείδηση, αλλά και θα προετοιμάζει τον μαθητή για τη ζωή».

Μία από τις καινοτόμες δράσεις του διευθυντή που εξέπληξαν εφέτος γονείς και μαθητές ήταν το... Σινέ Σχολείο. Εκμεταλλεύθηκε την αίθουσα home cinema του σχολείου και διοργάνωσε τέσσερις κινηματογραφικές προβολές με δωρεάν είσοδο, απογεύματα Σαββάτου. Στις προτεραιότητές του είναι να κάνει το σχολείο ελκυστικό και ευχάριστο στα παιδιά. Έτσι, το 4ο Δημοτικό υποδέχεται τους μαθητές με μουσική, ενώ μουσική ακούγεται και στα διαλείμματα.

Επιδίωξη του κ. Σιούτα, ακόμη, είναι το σχολείο να μην είναι εσωστρεφές αλλά να συνεργάζεται αρμονικά με την ευρύτερη τοπική κοινωνία. Με πρότασή του ξεκίνησε να λειτουργεί εφέτος το Σύγχρονο Λαϊκό Πανεπιστήμιο του Δήμου Νέας Σμύρνης όπου είναι και υπεύθυνος. Το 2007 ο κ. Σιούτας επελέγη ως σχολικός σύμβουλος στην 7η Περιφέρεια Αθήνας. Έπειτα από τέσσερα χρόνια όμως αποφάσισε να αφήσει τη θέση του σχολικού συμβούλου. Επέστρεψε στις διδακτικές αίθουσες και ανέλαβε διευθυντής στο 4ο Δημοτικό Σχολείο Νέας Σμύρνης.

Η απόφασή του εξέπληξε τους συναδέλφους του. «Διαφώνησα στην απόφασή του να επιστρέψει ως διευθυντής εγκαταλείποντας μια θέση θεσμικά ανώτερη. Ο Νίκος όμως είχε αποφασίσει να επιστρέψει σε χώρους που τον γεμίζουν πραγματικά και με τις καινοτόμες υπερβάσεις του να δημιουργήσει ένα δημόσιο σχολείο που το αγαπούν τα παιδιά και το εμπιστεύονται οι γονείς», θα πει ο αντιπρόεδρος της Πανελλήνιας Ένωσης Σχολικών Συμβούλων Ιωάννης Κάππος. Αλλά και ως σχολικός σύμβουλος ο κ. Σιούτας, θυμάται ο κ. Κάππος, «συνεχώς αναζητούσε την καινοτομία και την ενίσχυση της πρωτοβουλίας των εκπαιδευτικών, ώστε το σχολείο να ξεφύγει από το συμπεριφοριστικό μοντέλο και να γίνει ένα πραγματικό σχολείο εργασίας».

ΚΟΝΤΑ ΣΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ. Ο διευθυντής προσπαθεί να εκμεταλλεύεται την 35χρονη εμπειρία του στην εκπαίδευση, αλλά και τις γνώσεις του στην ψυχολογία. Στο μπλογκ του σχολείου «ποστάρει» συχνά συμβουλές και προτρέπει τους γονείς να επικοινωνούν μαζί του. «Μη διστάσετε να μου γράψετε στο e-mail θέματα που θέλετε να συμπεριλάβουμε και να αναπτύξουμε», τους γράφει. Συμβουλές προς τους γονείς δίνει και μέσω του ιντερνετικού ραδιοφωνικού σταθμού του σχολείου που εγκαινίασε εφέτος.

Οι δράσεις του και η συμβουλευτική προς τους γονείς είχαν ξεκινήσει αρκετά νωρίτερα. Όταν δίδασκε το 1983 στο διθέσιο Δημοτικό Σχολείο Υψηλάντη Βοιωτίας είχε συνεργαστεί με τη Νομαρχιακή Επιτροπή Λαϊκής Επιμόρφωσης σε προγράμματα στήριξης των γονέων.

Στην πορεία του στον χώρο της παιδαγωγικής προσπάθησε να είναι πάντα δίπλα στα παιδιά και στους γονείς, εντός και εκτός σχολείου. Διαθέτει γνώσεις και για τα παιδιά με αναπηρία, αφού έχει μετεκπαιδευτεί σε αυτόν τον τομέα στο Διδασκαλείο Δημοτικής Εκπαίδευσης.

Στο παρελθόν έχει ασχοληθεί και με την τηλεόραση, όπου και εκεί επίκεντρο των δύο εκπομπών που παρουσίαζε («Παιδικά χαμόγελα» και «Γονεϊκές ιχνηλασίες») ήταν το παιδί και οι γονείς. Επίσης, στο Πάντειο μετά το διδακτορικό του στην Ψυχολογία δίδαξε το μάθημα Τηλεόραση και Παιδική Ηλικία.

Μάνος Χαραλαμπάκης

Τα Νέα, δημοσίευση 25-5-2013

"Θα συνεχίσουμε σαν ανθρωπότητα και θα έχουμε τον πλανήτη ή θα αυτοκαταστραφούμε;"

Αποκαλυπτική συνέντευξη της Karen Hudes, επί εικοσαετία στελέχους της Παγκόσμιας Τράπεζας για τις τελευταίες εξελίξεις:

http://www.youtube.com/watch?v=5naVn_4hmf4#t=1325

Ο αληθινός εαυτός μας και τα νήματα των προσδοκιών

Αν δεν μπορείς να είσαι ο εαυτός σου τι νόημα έχει να είσαι οποιοσδήποτε άλλος; 

Οι περισσότεροι από μας θα συμφωνούσαν, είναι όμως δυσκολότερο από όσο ακούγεται. Υπάρχουν τόσες μάσκες που απαιτούν οι άλλοι να φορέσουμε για να καλύψουμε το αληθινό μας πρόσωπο, ώστε ορισμένοι άνθρωποι δεν αναγνωρίζουν πάντα τον εαυτό τους όταν τον βλέπουν γυμνό στον καθρέφτη. Και παρά πολλοί, δεν βρίσκουν ποτέ τον εαυτό τους για να τον αγαπήσουν.

Συνδεόμαστε με τον κόσμο μέσα από χιλιάδες κρυφά νήματα που δεν τα διακρίνουμε. Υπάρχουν τα νήματα των προσδοκιών των άλλων κι εκείνα που κατασκευάζουμε εμείς από ματαιοδοξία ή φόβο. Ο κόσμος είναι ικανός να σε περιβάλει πολύ γρήγορα με ένα μύθο που μπορεί να σε καλύψει σαν δίχτυ κι αν δεν έχεις αρκετή ευκινησία για να απελευθερωθείς, μπορείς να περάσεις ολόκληρη τη ζωή σου εκεί μέσα.

Ένας συνάδελφος μου περιέγραψε κάποτε κάποιον κοινό γνωστό μας, σαν έναν πολύ υπερήφανο άνθρωπο που είχε χάσει την εκτίμηση στον εαυτό του και εξαφανίστηκε από προσώπου γης. Ακόμη και σήμερα χαμογελάω όταν σκάφτομαι ποσό καλά εξήγησε ο συνάδελφος το πρόβλημα που δημιουργείται όταν προσπαθείς να είσαι κάτι διαφορετικό από τον εαυτό σου. Δυστυχώς, παρά πολλοί κάνουν το λάθος να πιστεύουν πως η έπαρση θα τους δώσει την εκτίμηση που αναζητούν, όταν αυτό που τους χρειάζεται πραγματικά είναι η ταπεινοφροσύνη.

Ορισμένοι νομίζουν ότι το να αποδέχεσαι τον εαυτό σου σημαίνει να είσαι υπερόπτης, για μένα όμως, αυτό φανερώνει ανασφάλεια. Όταν είσαι πραγματικά υπερήφανος, δεν χρειάζεται να παίρνεις προσποιητό ύφος. Αποδέχεσαι απλώς τον εαυτό σου όπως είναι και απαιτείς από τους άλλους να κάνουν το ίδιο.

Ξέρω πως κάποιοι πιστεύουν ότι η ματαιοδοξία πρόσφερε πολύ περισσότερα στον πολιτισμό απ' όσα θα προσφέρει ποτέ η ειλικρίνεια, άλλα μου φαίνεται πως είναι καλύτερο να συμπονάς τον εαυτό σου και να συμφιλιωθείς μ' αυτό που είσαι, αντί να περάσεις τη ζωή σου προσπαθώντας να ευχαριστείς το πλήθος. Όταν στρέφεσαι προς τους άλλους για να σε επιδοκιμάσουν, αντί να επιδοκιμάζεις εσύ τον εαυτό σου, τους αναγορεύεις κριτές της άξιας σου και τους παρέχεις εξουσία πάνω σου, κάτι που δεν θα μπορούσαν να ατυχούν αν δεν τους το εμπιστευόσουν εσύ.

Αν, λοιπόν, πρέπει να αναζητήσεις επιδοκιμασία, διάλεξε τους κατάλληλους ανθρώπους, κι αν δεν σου αρέσει αυτό που ακούς, πάρε μια δεύτερη, ακόμα και τρίτη γνώμη. Όταν κάποιος σε θέλει διαφορετικό απ' ότι είσαι ή αρνείται να σου επιτρέψει να είσαι ο εαυτός σου, προσπάθησε να καταλάβεις πως αυτό είναι, πραγματικά, δικό του πρόβλημα και δεν υπάρχει λόγος να το κάνεις και δικό σου.

Όταν υποκρίνεσαι πως είσαι κάποιος άλλος, η αποξένωση από τον εαυτό σου κρατάει και τους άλλους μακριά. Και με τον καιρό, η αποξένωση γίνεται τρόπος ζωής.

Πηγή: Όταν οι εραστές είναι φίλοι – ΜΕΡΛ ΣΕΙΝ

http://revealedtheninthwave.blogspot.gr

Δεν είναι φρόνιμο να "ξυπνάμε" μικρά παιδιά...

Ένα φρούτο για να γλυκάνει στη γεύση, πρέπει πρώτα να έχει ωριμάσει αρκετά. Έτσι και η ψυχή : για να αντιμετωπίσει τη σοφία με σοφία, πρέπει πρώτα να έχει φτάσει σε ένα ορισμένο στάδιο εξέλιξης. Η εξελιγμένη ψυχή δείχνει το άρωμά της με την ατμόσφαιρά της, το χρώμα της, την έκφραση του προσώπου της και τη γλυκύτητα της προσωπικότητάς της. Μοιάζει με ένα λουλούδι που σκορπίζει γύρω του το άρωμά του ή με ένα φρούτο που, όταν ωριμάσει, αλλάζει χρώμα και γλυκαίνει.

Θα μπορούσε να ρωτήσει κανείς, γιατί αυτοί που έχουν ξυπνήσει δεν σηκώνουν και τους άλλους ανθρώπους του κόσμου από τον ύπνο της σύγχυσης. Η απάντηση είναι ότι δεν είναι φρόνιμο να ξυπνάμε μικρά παιδιά που ο ύπνος, από τον οποίο εξαρτάται η ανάπτυξή τους, είναι η μόνη τους ευτυχία. Αν έμεναν κάθε νύχτα ξύπνια ως αργά, θα αρρώσταιναν και, όταν μεγάλωναν, δεν θα ήταν τόσο χρήσιμοι στις υποθέσεις της ζωής. Η παιδική ηλικία χρειάζεται περισσότερο ύπνο και τα παιδιά οφείλουν να κοιμούνται.

Παρόμοια είναι και η φύση των ανώριμων ψυχών. Είναι παιδιά, όσο γερασμένο κι αν μοιάζει το σώμα τους. Οι προτιμήσεις τους, οι χαρές και οι τέρψεις τους είναι για ασήμαντα πράγματα στη ζωή. Μοιάζει σε αυτό με τη ζωή των παιδιών που περιστρέφεται γύρω από τα γλυκά και τα παιχνίδια. Επομένως, όσοι έχουν ξυπνήσει, βαδίζουν αργά και προσεκτικά από φόβο μήπως διαταράξουν με τα βήματά τους τον ύπνο όσων κοιμούνται. Ξυπνούν στο πέρασμά τους μόνο όσους βρίσκουν να στριφογυρίζουν στο κρεβάτι τους. Σε αυτούς οι ταξιδιώτες στον εσωτερικό δρόμο δίνουν σιωπηλά το χέρι. Αυτός είναι ο λόγος που ο εσωτερικός δρόμος αποκαλείται ατραπός του μυστικισμού. Δεν είναι από σκληρότητα που αυτοί που έχουν ξυπνήσει σηκώνουν μερικούς και αφήνουν τους πολλούς να κοιμούνται. Αντιθέτως, είναι η μεγάλη τους καλοσύνη που τους κάνει να αφήνουν όσους χρειάζονται ύπνο να κοιμηθούν.

http://www.to-en.gr

Στις γειτονιές της ενότητας

Θυμάμαι στις αρχές της δεκαετίας του '70 στην γειτονιά της Δυτικής Αττικής που μεγάλωσα, τα γλέντια που έκαναν οι νέοι τότε γονείς μας.

Γλέντια με το τίποτα σχεδόν, με τους γείτονες να βάζουν ρεφενέ ότι είχε ο καθένας, λίγες ελιές, τυρί ή παστό από το χωριό, δυό-τρία μπουκάλια κρασί ή τσίπουρο, ψωμί ζυμωτό και μερικές οικογένειες γύρω από ένα ραδιόφωνο που έπαιζε τραγούδια του Καζαντζίδη, του Μητσάκη, του Τσιτσάνη, του Θεοδωράκη, του Ξαρχάκου ή και του Χιώτη.

Νιάτα και χαμόγελα και πολλά παιδιά να παίζουν γύρω, οι μεγάλοι να χορεύουν αγκαλιασμένοι...
σαν αδέλφια και οι φωνές τους να είναι πιο δυνατές από την ένταση του ραδιοφώνου ...

Σε μια Ελλάδα που ήταν μέσα στο σκοτάδι της Χούντας και τον φόβο του χωροφύλακα, άνθρωποι ξένοι μεταξύ τους, διωγμένοι από  τα χωριά τους και την φτώχια για μια δουλειά στην πρωτεύουσα, ονειρεύονταν και πάλευαν για μια καλύτερη ζωή.

Στα χρόνια εκείνα οι πολιτικές συζητήσεις γίνονταν χαμηλόφωνα στα σπίτια ή και μετά από κάθε αυτοσχέδιο γλέντι, ανάμεσα σε ανθρώπους με διαφορετικές καταβολές, ιδεολογικές, ταξικές ή και γεωγραφικές.

Υπήρχε πάντα σε αυτές τις ψιθυριστές σχεδόν συζητήσεις μια λέξη μαγική που τους ένωνε όλους : Δημοκρατία. Μαζί εννοούσαν και κάθε είδους ελευθερία ή δικαίωμα που είχε καταπνίξει το καθεστώς των Συνταγματαρχών.

Ανάμεσα στα γλέντια και τις πολιτικές συζητήσεις, οι γείτονες συναντιούνταν τα βράδυα για να βοηθήσουν ο ένας τον άλλο να χτίσει ένα ακόμα δωμάτιο για το παιδί, αυθαίρετο. Τότε όμως τα αυθαίρετα αυτά ήταν ανάγκη επιβίωσης, ανάγκη ζωής για να βρει στέγη η οικογένεια, έστω και μέσα σε κρύα δωμάτια φτιαγμένα με τσιμεντόλιθο, σε φτωχόσπιτα που τα ζέσταιναν ξυλόσομπες ή μαγκάλια.

Οι άνθρωποι αυτοί δεν είχαν και άλλη επιλογή οικονομική ή πολεοδομική, βλέπετε ήταν "εκτός σχεδίου".

Υπήρχαν και τότε βέβαια και οι "καλοθελητές ρουφιάνοι" που δεν έχαναν ευκαιρία και καλούσαν αμέσως την Αστυνομία. Αρκετές φορές οι ρουφιάνοι αυτοί ήταν και εργολάβοι οικοδομών που έτσι "έκοβαν" τα μεροκάματα των "ανταγωνιστών" τους ...

Αλλά ακόμα και κάποιοι χωροφύλακες στα χρόνια εκείνα είχαν κοινωνική συνείδηση. Δεν ήταν λίγες οι φορές που όταν τους καλούσαν, σταματούσαν κοντά και ενημέρωναν την γειτονιά, πριν φτάσουν, για να φύγουν οι οικογενειάρχες και να αποφύγουν την σύλληψη και το αυτόφωρο.

Ακόμα θυμάμαι μια περίπτωση όπου η Χούντα είχε προσπαθήσει να απαλλοτριώσει μεγάλη έκταση δίπλα σε μια εκκλησία στην περιοχή Καματερού - Αχαρνών όπου βρίσκονταν ήδη μερικά αυθαίρετα σπίτια και οι γυναίκες ενώθηκαν όλες μαζί και πήγαν εκεί που βρίσκονταν οι εργολάβοι για να τους σταματήσουν. Ήταν καθημερινή και ο παπάς που έμαθε τι θα συμβεί χτύπησε τις καμπάνες ... Οι άντρες έλειπαν, ήταν από νωρίς το πρωϊ στη δουλειά, για το μεροκάματο που ήταν ζήτημα επιβίωσης της οικογένειας. Έτσι οι γυναίκες μαζί με τα παιδιά τους υπερασπίστηκαν "βωμούς και εστίες" ...

 Η Αστυνομία που ήρθε να αντιμετωπίσει την "διαδήλωση" όταν είδε ότι είχε να κάνει με γυναίκες - που κάποιες κρατούσαν στις αγκαλιές και τα παιδιά τους -  σχεδόν υποχώρησε άπραγη, και φυσικά η απαλλοτρίωση δεν έγινε ΠΟΤΕ.

Αυτή η ενότητα στην πράξη που είχε η κοινωνία της εποχής, πέρα από ιδεολογικές καταβολές, αριστερές ή δεξιές πολιτικές αντιπαραθέσεις, αποτελούσε το ισχυρότερο όπλο των αδύναμων και κατατρεγμένων και ταυτόχρονα την ίδια την συνεκτική ουσία που μετέτρεπε αυτή την κοινωνία σε ΛΑΟ.

Αυτή η ενότητα ήταν και η ίδια η περηφάνια των απλών ανθρώπων στην Δυτική Αττική. Των ανθρώπων του Λαού που έδιναν αγώνες διαρκώς και στο τέλος τις πιο πολλές φορές τις κέρδιζαν ...

Και μετά ήρθε η "μεταπολίτευση" ...

Από την αρχή τα πράγματα φάνηκε ότι δεν θα έχουν καλή εξέλιξη ...

Ο "Εθνάρχης" που έφτασε από το Παρίσι, για να επαναφέρει την "Δημοκρατία" ανέλαβε να ανακόψει το ρεύμα της δύναμης του Λαού που απαιτούσε ριζικές αλλαγές μετά από την καταχνιά της επταετίας ...

"Ή εγώ ή τα τανκς" απείλησε τον Λαό. Και ο Λαός που ποθούσε να δει ξανά την Ελευθερία και την Δημοκρατία στην πατρίδα μας ... έκανε πίσω και υπέκυψε στο δίλημμα.

Η "μεταπολίτευση" είχε ήδη κάνει κακό ξεκίνημα, κάτι που αποδείχθηκε από την πρόσφατη Ιστορία μας και την  μόλις μετά από 40 χρόνια καταστροφική κατάληξη των ημερών μας.

Έτσι, ο Λαός αυτός ανέχτηκε και το ανάπηρο Σύνταγμα του '74 και τον σαθρό Κοινοβουλευτισμό που έμοιαζε όαση μπρος σε όσα είχε ζήσει στα χρόνια μετά τον εμφύλιο και στην διάρκεια της επταετίας... 

Έτσι ανέχτηκε και την ουσιαστική ατιμωρησία των ενόχων για την Χούντα και την Εθνική Καταστροφή της Κύπρου, με την κατάργηση της θανατικής ποινής. Κι ας είχε συντελεστεί εσχάτη προδοσία απέναντι στην πατρίδα, τον Λαό και το Έθνος μας.

Μετά ήρθε η "ένταξη" στην ΕΟΚ - σημερινή Ε.Ε. - και η "αλλαγή" του "Ανδρέα" με το ΠΑΣΟΚ και η συνέχεια είναι ούτε λίγο ούτε πολύ γνωστή στους περισσότερους ...Επιδοτήσεις, αποβιομηχάνιση, καταστροφή της παραγωγικής δυνατότητας της Πατρίδας μας, εκτόξευση του εξωτερικού και Τραπεζικού Δανεισμού με το ΕΥΡΩ για να φορτωθούμε με χρέη ...

Είναι χαρακτηριστικό, για το τι συνέβη στην συνέχεια, ότι μέσα σε λίγες μόνο δεκαετίες τα αυθαίρετα έπαψαν να είναι έργο των φτωχών αλλά των ρουφιάνων της χούντας που έπιασαν όλα τα "καλά πόστα" της "Δημοκρατίας" και μεταμορφώθηκαν σε "σοσιαλιστές". Τα αυθαίρετα πλέον χτίζονταν με σχέδια, μηχανικούς και κάθε είδους πολυτέλεια, εκεί που κάηκε το δάσος, και ήταν  βίλες ή μαιζονέτες, οι περισσότερες και με πισίνες.

Αλλά δεν ήταν αυτό το μεγαλύτερο κακό που έφερε αυτή η ψευδεπίγραφη μεταπολίτευση !

Ποιό ήταν λοιπόν το μεγαλύτερο κακό;

Το βιώνουμε με τον πλέον άσχημο τρόπο στην εποχή μας ... Όχι δεν είναι η Οικονομική κρίση !!! Αυτή είναι πλασματική και μεθοδευμένη όπως και το χρέος που φορτώνουν στις πλάτες μας κάθε φορά που μας "σώζουν".

Το μεγαλύτερο κακό και βασικό μας πρόβλημα είναι το σπάσιμο  της ενότητας του Λαού που αντικαταστάθηκε με τον άκρατο ατομικισμό, τον άθλιο νεοπλουτισμό και φιλοτομαρισμό διαμορφώνοντας το πρόσφορο έδαφος πάνω στο οποίο έσπειραν και σπέρνουν στις μέρες μας τους σπόρους του Κοινωνικού Αυτοματισμού - Κανιβαλλισμού, οι καθεστωτικοί υποτελείς της Νέας Κατοχής και οι οικονομικοί αποικιοκράτες του Νεοφιλελευθερισμού.

Κάποιοι στις συζητήσεις που γίνονται για την κρίση αναρωτιούνται τι πρέπει να κάνουμε με την κρίση; Πως θα μπορέσουμε να ανατρέψουμε όσα άδικα και εγκληματικά απέναντι στον Λαό και την Πατρίδα εφαρμόζουν οι ξένοι Οικονομικοί επικυρίαρχοι και οι ντόπιοι υποτελείς τους;

Η απάντηση και η λύση για να έχουμε μέλλον έρχεται από το παρελθόν μας, την Ιστορία αγώνων του Λαού μας που δεν θα μπορούσε να υπάρξει χωρίς την Ενότητα.

Αυτή την Παλλαϊκή Ενότητα που οδηγούσε πάντα τον Λαό - μπροστά στον υπέρτατο κίνδυνο του αφανισμού του - είτε στα χρόνια της πρώτης Γερμανικής Κατοχής είτε αργότερα στα χρόνια της Χούντας, στην συγκρότηση μετώπου αντίστασης στην αρχή τοπικά και μετά από άκρη σε άκρη της Πατρίδας μας.

Για αυτή την χαμένη ενότητα αγωνίζεται στις μέρες μας το Ενιαίο Παλλαϊκό Μέτωπο και τα μέλη του. Αυτή την ενότητα που χρειάζεται ο Λαός μας και η Πατρίδα για να ξανανικήσει. Αυτή η ενότητα που δεν υπήρξε ποτέ μόνο Αριστερά ή Δεξιά, παρά πρώτα και πάνω από όλα πατριωτική με την έννοια που δίνει στην Πατρίδα ο αντάρτης Άρης στον λόγο του στην Λαμία...

Μόνο που αυτή την φορά δεν πρέπει να επαναλάβουμε τα λάθη του παρελθόντος. Η Δημοκρατία και ο Λαός πρέπει να ξεριζώσουν όλα τα ζιζάνια που φύτρωναν σιγά - σιγά ώσπου θέριεψαν και έφτασαν στα σημερινά ρατσιστικά και νεοναζιστικά φαινόμενα. Να ριζώσει γερά η Δημοκρατία μας και να γίνει δυνατή μαζί και η Πατρίδα, από τον Λαό, για τον Λαό, με τον Λαό. 

Για αυτό και δεν αρκεί απλά η επαναφορά στην προηγούμενη του 2009 κατάσταση, στο διεφθαρμένο και νοθευμένο πολιτικό σύστημα που στο όνομα μόνο της Δημοκρατίας διέπραξε και συνεχίζει να διαπράττει τα μέγιστα εγκλήματα απέναντι στον Λαό και το Έθνος.

Και αυτό μπορεί μόνο να συμβεί με την απελευθέρωση μας μέσω της πλήρους ανατροπής του υφιστάμενου πολιτικού συστήματος που η πράξη απέδειξε ότι μόνο σε καταστροφές μπορεί να οδηγήσει την Πατρίδα και τον Λαό προκειμένου να διατηρήσει απλά και μόνο την εξουσία του τοποτηρητή των αποικιοκρατών "φίλων" τους και τάχα "δανειστών" μας...

Για αυτό και η μόνη ουσιαστική λύση δεν μπορεί να είναι άλλη από αυτή της δημιουργίας Συντακτικής Εθνοσυνέλευσης με άμεση συμμετοχή του Λαού για την εγκαθίδρυση της Δημοκρατίας, της Λαϊκής Κυριαρχίας και της Εθνικής Ανεξαρτησίας.

Κάποιοι θα πουν πως με τις σημερινές συνθήκες και την απάθεια που φαίνεται να δείχνει ο Ελληνικός Λαός τα παραπάνω είναι μάλλον απίθανο να συμβούν.

Όμως δεν είναι έτσι. Τα πραγματικά δύσκολα για τον Λαό μας φαίνεται ότι βρίσκονται αμέσως μπροστά μας. Στους προσεχείς μήνες με τις επερχόμενες απολύσεις, τις κατασχέσεις και την εκτός λογικής και ορίων υπερφορολόγηση, θα χρειαστεί να θυμηθούμε όλοι τους τρόπους να στηρίξουμε ξανά ο ένας τον άλλο, τον τρόπο να ξαναενωθούμε για να αντιμετωπίσουμε την τελική επίθεση ενάντια όχι απλά στα δικαιώματα μας στην εργασία, στην μόρφωση, στην Υγεία ή ακόμα και την τροφή, αλλά στην δυνατότητα μας να παραμείνουμε ελεύθεροι άνθρωποι, πολίτες και όχι χειρότεροι από δούλοι σε ένα σύγχρονο Μεσαίωνα, κοινωνικό και πολιτικό, σύγχρονοι μετανάστες μέσα στην ίδια την Πατρίδα μας. 

Και αυτό μπορεί να συμβεί ξανά εκεί που πάντα χτίζονταν η ενότητα του Λαού μας, στις γειτονιές που αν δεν υπάρχουν, πρέπει να τις ξαναδημιουργήσουμε και να τις ζωντανέψουμε.

Να βγάλουμε ξανά στο φως το υγιές κομμάτι του Λαού μας, που πρέπει να φύγει από την απομόνωση και τα αδιέξοδα της παθητικότητας του καναπέ και της τηλεοπτικής ή διαδικτυακής προπαγάνδας, και να συζητήσουμε για αυτά που  πιστεύουμε ότι πρέπει να γίνουν για την πραγματική σωτηρία του Λαού και της Πατρίδας.

Όλοι όσοι πραγματικά αγαπάμε αυτό τον πανέμορφο τόπο που λέγεται Ελλάδα και αγωνιούμε βλέποντας τις "σωτηρίες" των πολιτικών μας να μας καταστρέφουν όλο και ταχύτερα μέρα με τη μέρα, γινόμαστε ολοένα και περισσότεροι αλλά παραμένουμε δυστυχώς ακόμα "άτομα", διχασμένοι κάτω από την κυρίαρχη καθεστωτική προπαγάνδα και παγιδευμένοι στα πλοκάμια του Κοινωνικού Αυτοματισμού ή των Κλαδικών οικονομίστικων διεκδικήσεων που προτάσσουν τα Συνδικαλιστικά δεκανίκια του Καθεστώτος στην προσπάθεια περιορισμού και διάσπασης της αντίδρασης του Λαού μας.

Είναι καιρός πια να βρεθούμε μεταξύ μας, να συναντηθούμε πρώτα στις γειτονιές και στην συνέχεια στους χώρους δουλειάς, να ενωθούμε και να δώσουμε μαζί τις μάχες με όπλο το δίκιο μας και την αλληλεγγύη, οργανώνοντας τους τρόπους άμυνας και  ταυτόχρονα της αντίστασης και του παλλαϊκού  αγώνα "υπέρ βωμών και εστιών" με Γενική Πολιτική Απεργία Διαρκείας από τον Λαό μας. 

Καλή Αντάμωση.

Ηλίας Αλεξανδρής

μέλος της Πολιτικής Γραμματείας του Ε.Πα.Μ.

http://seisaxthia-epam.blogspot.gr

Οι θαυμαστές ικανότητες των δελφινιών

Τα δελφίνια είναι έξυπνα, περίεργα, παιχνιδιάρικα πλάσματα που γοητεύουν όλους τους ανθρώπους, μικρούς και μεγάλους ανεξαιρέτως! Έχοντας προσαρμόσει τη ζωή τους στο σκληρό περιβάλλον των ωκεανών απέκτησαν κάποιες σοβαρές δεξιότητες, οι οποίες συνεχίζουν να εκπλήσσουν τους ερευνητές.
1. Αϋπνία
Όλοι χρειαζόμαστε ύπνο, εκτός από τα δελφίνια. Τα μωρά, για παράδειγμα, παραιτούνται πραγματικά από τον ύπνο τον πρώτο μήνα της ζωής τους και έτσι, ως εκ τούτου, κάνουν και οι γονείς τους. Το μυστικό βρίσκεται στο γεγονός ότι μπορούν να «κλειδώσουν» το μισό τμήμα του εγκεφάλου τους.
2. Υπερ-όραση
Τα δελφίνια έχουν ένα μάτι σε κάθε πλευρά του κεφαλιού τους, που τους προσφέρουν μια πανοραμική οπτική 300 μοιρών. Μπορούν να δει πίσω από τον εαυτό τους και κάθε μάτι μπορεί να κινείται ανεξάρτητα από το άλλο , που σημαίνει ότι μπορεί να κοιτάξει σε δύο διαφορετικές κατευθύνσεις ταυτόχρονα. Έχουν επίσης ένα ανακλαστικό στρώμα κυττάρων ακριβώς πίσω από τον αμφιβληστροειδή, που ονομάζεται lucidem tapetem. Αυτό τους βοηθά να βλέπουν εξαιρετικά καλά σε συνθήκες χαμηλού φωτισμού. Και αν όλα αυτά δεν είναι αρκετά, τα δελφίνια μπορούν επίσης να βλέπουν το ίδιο καλά μέσα και έξω από το νερό.
3. Σούπερ δέρμα
Η επιδερμίδα τους είναι περίπου 10 έως 20 φορές παχύτερη από οποιοδήποτε άλλο ζώο της γης. Αυξάνεται επίσης περίπου εννέα φορές πιο γρήγορα από τη δική μας, ενώ ένα ολόκληρο κομμάτι του δέρματός τους αντικαθίσταται κάθε δύο ώρες. Αυτή η ταχύτητα αναγέννησης του δέρματος βοηθά στο να διατηρείται λεία, μεταξένια και υδροανθεκτική η επιδερμίδα τους. Τα δελφίνια εκκρίνουν μια γέλη που αντιστέκεται στην προσκόλληση παρασίτων και μικροοργανισμών στο δέρμα τους, διατηρώντας τα πεντακάθαρα.
4. Άριστη αναπνοή
Τα δελφίνια είναι πολύ καλοί κολυμβητές και μπορούν να κρατήσουν την αναπνοή τους για 12 λεπτά βουτώντας περίπου 550 μέτρα. Και το κάνουν αυτό επειδή έχουν απίστευτους πνεύμονες. Το αίμα και οι μυς τους αποθηκεύουν και μεταφέρουν περισσότερο οξυγόνο και αυτό συμβαίνει επειδή έχουν περισσότερα ερυθρά αιμοσφαίρια, τα οποία με τη σειρά τους έχουν μεγαλύτερες συγκεντρώσεις αιμοσφαιρίνης από ό,τι γίνεται σε άλλους οργανισμούς.
5. Αυτοΐαση
Η θεραπεία στον οργανισμό τους είναι σχεδόν εξωγήινη σε σύγκριση με ό, τι είμαστε ικανοί να κάνουμε εμείς. Αναγεννούν μεγάλα κομμάτια σάρκας σε δύο εβδομάδες χωρίς ουλή. Δεν θεραπεύονται απλώς, ξαναγεννιούνται! Τα δελφίνια χρησιμοποιούν τους ίδιους μηχανισμούς που τους επιτρέπουν να βουτούν σε μεγάλα βάθη για να συστέλλουν τα αιμοφόρα αγγεία ανακόπτοντας τυχόν αιμορραγίες που σε άλλη περίπτωση θα τους στοίχιζαν τη ζωή.

6. Μεγάλη αντοχή στον πόνο
Με την ίδια ικανότητα που αναπλάθουν το δέρμα τους και σταματούν την αιμορραγία μπορούν να μην αισθάνονται καθόλου πόνο αφού ο οργανισμός τους παράγει φυσικά παυσίπονα.
7. Μεγάλη προωθητική δύναμη
Ένας άνθρωπος μπορεί να μετατρέψει μόνο το 4% περίπου της ενέργειάς του σε ορμή προς τα εμπρός στο νερό. Τα δελφίνια, από την άλλη πλευρά, έχουν την ικανότητα να μετατρέψουν το 80% της ενέργειάς τους σε ώθηση, κάτι που τα καθιστά από τους πιο αποτελεσματικούς κολυμβητές στον ωκεανό.
8. Αντίσταση στις λοιμώξεις
Τα δελφίνια είναι σε θέση να κολυμπήσουν με ανοιχτές πληγές στον γεμάτο από βακτήρια ωκεανό και να μην πάθουν καμία μόλυνση. Και τα απίστευτα βρώμικο δόντια των καρχαριών δεν τους ενοχλούν καθόλου! Χωρίς νοσηλεία οι άνθρωποι θα πέθαιναν από σηψαιμία μέσα σε λίγες μέρες από ένα δάγκωμα. Αλλά τα δελφίνια ζουν και βασιλεύουν. Κι αυτό γιατί απορροφούν τα «αντιβιοτικά» από το πλαγκτόν και τα άλγη . Οι χημικές ουσίες που παράγονται από αυτά τα μικροσκοπικά πλάσματα έχουν βρεθεί στο λίπος δελφινιών. Πώς μπορούν να αποθηκεύουν αυτές τις χημικές ουσίες που σώζουν ζωές ακριβώς κάτω από το δέρμα τους, αντί να τις μεταβολίζουν ή να τις αποβάλλουν είναι ακόμα ένα μυστήριο.

Πηγή:perierga.gr

Απαραίτητη η αγάπη της μάνας για την σωστή εγκεφαλική ανάπτυξη του παιδιού

Η εγκεφαλική σάρωση που πραγματοποιήθηκε σε δυο τρίχρονα παιδιά έδωσε απίστευτα αποτελέσματα. Απαραίτητη η αγάπη της μάνας από την στιγμή κιόλας της γέννησης του μωρού, ώστε να υπάρξει σωστή εγκεφαλική ανάπτυξη. 

Horrifying scans that show the real impact of love: Brain of neglected child is much smaller than that of a normal three-year-old

Η παραπάνω εικόνα δείχνει τα αποτελέσματα της σάρωσης των εγκεφάλων. Στο πρώτο παιδί ο εγκέφαλος είναι αναπτυγμένος, χωρίς μαύρες περιοχές σε αντίθεση με τον δεύτερο εγκέφαλο που είναι λιγότερο αναπτυγμένος και με άφθονες σκοτεινές περιοχές. Τι σημαίνει αυτό;

Σύμφωνα με τους νευρολόγους η διαφορά υπάρχει στο ότι τα δυο αυτά παιδιά είχαν διαφορετική σχέση με την μητέρα τους. Το παιδί με τον συρρικνωμένο εγκέφαλο ήταν θύμα κακοποίησης και παραμέλησης.

Ποιες οι συνέπειες;

Το παιδί με τον αναπτυγμένο εγκέφαλο θα γίνει πιο έξυπνο σε αντίθεση με το δεύτερο παιδί που ίσως αναπτύξει ψυχολογικά προβλήματα και βίαιη συμπεριφορά. Ο καθηγητής Allan Schore, του UCLA, δήλωσε πως ένα παιδί πρέπει να δέχεται αγάπη και φροντίδα από την μητέρα τους από την στιγμή της γέννησής του. Τα δυο πρώτα χρόνια είναι καθοριστικά.

Αναφέρετε επίσης πως οι άνθρωποι που είχαν παραμεληθεί από τους γονείς τους έχουν την τάση να παραμελούν και αυτοί με την σειρά τους τα δικά τους παιδιά. Η κατάσταση βέβαια αυτή μπορεί να αλλάξει εάν υπάρξει υποστήριξη.

Τα πάντα κρύβονται γύρω από την σωστή στάση της μητέρας προς το παιδί. Το παιδί γυρεύει αγάπη και στοργή με το που θα γεννηθεί. Μια αγάπη που μπορεί να τους προσφέρει μόνο η μητέρα του.

tv-greek

To hamomilaki

Στη Γερμανία η απονομή διδακτορικού τίτλου τελεί υπό αίρεση;

Ο ελληνικής καταγωγής ευρωβουλευτής των Γερμανών Φιλελεύθερων, Γιώργος Χατζημαρκάκης αναγορεύτηκε διδάκτορας το 2000. Δεκατρία χρόνια μετά και μόνο τώρα που ο άνθρωπος καταγγέλλει ευθέως τον τρόπο με τον οποίο η Γερμανία έχει συμπεριφερθεί στην Ελλάδα, κερδίζοντας η ίδια από την κρίση που οδηγεί -την ίδια στιγμή- σε εξόντωση τον ελληνικό λαό, το πανεπιστήμιο της Βόννης... θυμήθηκε να του αφαιρέσει τον τίτλο!
Ωραίες -δημοκρατικές...- συμπτώσεις. Δε μας αρέσουν αυτά που λες; Ορίστε, για να μάθεις άλλη φορά να βγάζεις γλώσσα!
Ο λόγος που προφασίστηκε το πανεπιστήμιο ήταν πως: «σε πολλά σημεία έκανε χρήση κειμένων άλλων συγγραφέων χωρίς την προβλεπόμενη αναφορά σε αυτούς παρά σε μερικές υποσημειώσεις». Και αυτό το ανακάλυψαν «τυχαία», 13 χρόνια αφού αναγόρευσαν σε διδάκτορα τον Γ. Χατζημαρκάκη.

Ο ίδιος, πάντως, διαψεύδει κατηγορηματικά τους ισχυρισμούς και τονίζει πως τη συγκεκριμένη μέθοδο παράθεσης αποσπασμάτων και υποσημειώσεων γνώρισε και υιοθέτησε το 1995 ως ερευνητής στην Οξφόρδη.
Την επιμέλεια της εργασίας είχαν οι καθηγητές της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου, Ντέτλεφ Κάρτεν και ο επίτιμος Ούβε Χολτς. Άραγε, από τους καθ' ύλην αρμόδιους... διέφυγε η από τους οποίους προφανώς διέφυγαν τα δήθεν προβλήματα του διδακτορικού, που «ανακαλύφθηκαν» με τόση καθυστέρηση;
Λίγες ημέρες πριν την πρωτοφανή απόφαση, ο κ. Χατζημαρκάκης δήλωνε χαρακτηριστικά πως «το κέρδος της γερμανικής πολιτείας από την κρίση στην ευρωζώνη ανέρχεται στα 114 δισ. ευρώ. Πρέπει, μετά τις γερμανικές εκλογές, να ζητηθεί μια αναδιανομή του κέρδους μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση και ιδιαίτερα ανάμεσα στις χώρες του Νότου που πλήρωσαν την κρίση, όπως η Ελλάδα και η Κύπρος».
Τώρα, μάλιστα. Γίνεται ευκολότερα κατανοητή η απόφαση των Γερμανών. Ε, όχι, να λες τέτοια πράγματα και να θες να είσαι και διδάκτορας...
http://www.toxwni.gr

Ελληνίδα μάνα

Τέτοιες μέρες, πριν 3 χρόνια, μια μάνα θρηνούσε την απώλεια του παιδιού της. Στις 19 Αυγούστου 2010, ο σημαιοφόρος του Πολεμικού Ναυτικού Γιώργος Λυκάκης έπεσε στο κενό από ύψος 22 μέτρων στη δύσκολη δοκιμασία της «αράχνης», κατά τη διάρκεια της εκπαίδευσής του, στη Μονάδα Υποβρυχίων Καταστροφών. Το διπλό δίχτυ ασφαλείας δεν λειτούργησε. Σκίστηκε (προφανώς από κακή συντήρηση), και το κορμί του αξιωματικού έπεσε με δύναμη στο έδαφος.
Ήταν 24 ετών.

Για μια-δυό μέρες έγραψαν σχετικά οι εφημερίδες και τα blogs, και αυτό ήταν. Το θέμα ξεχάστηκε. Η υπόθεση όμως είχε συνέχεια. Ο διοικητής της Μονάδας και ο υπεύθυνος εκπαιδευτής κάθισαν στο εδώλιο του κατηγορουμένου. Τα κομματιασμένα σκοινιά ήταν μάρτυρες βαριάς αμέλειας.
Στο δικαστήριο όμως, υπήρχε ένας απρόσμενος μάρτυρας υπεράσπισης: Η μάνα του άτυχου αξιωματικού!
Κανείς δεν την είδε ποτέ. Δεν βγήκε στα κανάλια, ούτε στις εφημερίδες. Η κυρία Ελένη Λυκάκη.

«Δεν ζητώ την τιμωρία κανενός. Κανένας δεν ήθελε το θάνατο του παιδιού μου. Ζητώ μόνο να μην θρηνήσει άλλη μάνα εξαιτίας ενός λάθους… Ο γιος μου τίμησε την πατρίδα, και αυτή τη στάση θα ήθελε να κρατήσω». Αυτά είπε, μεταξύ άλλων, στο δικαστήριο. Λόγια που κανένας, εκτός αίθουσας, δεν πληροφορήθηκε καθώς κανένα μέσο ενημέρωσης δεν παρουσίασε το θέμα.

Στην αγόρευσή του ο στρατιωτικός εισαγγελέας ήταν καταπέλτης. Κρατώντας στο χέρι του το κομμένο σκοινί, είπε στους κατηγορούμενους ότι με αυτό το σκοινί έπρεπε να τους κρεμάσει. Και κατέληξε: «Αυτή η γυναίκα σήμερα έδωσε σε όλους μαθήματα ήθους!». (Το δικαστήριο τελικά αθώωσε τους κατηγορούμενους).

Στον τάφο του 24χρονου παλικαριού είναι σκαλισμένες λίγες λέξεις. Κρατάω αυτές:

«Γιε μας… Για την πατρίδα τα νιάτα σου!»

(ευχαριστώ για τις πληροφορίες την εξαδέλφη του Γιώργου Λυκάκη)

Από τον τοίχο του Δημήτρη Αλικάκου στο facebook

http://olympia.gr/

Η ζώνη αλληλεπίδρασης του ηλιακού μας συστήματος με το υπόλοιπο σύμπαν

Όταν το 1977 εκτοξεύτηκε το εξερευνητικό διαστημόπλοιο Voyager1 με σκοπό να ταξιδέψει πέρα από το ηλιακό μας σύστημα, δεν ξέραμε τι θα βρούμε.

Οι αστροφυσικοί, μέσα στα 36 χρόνια που το Voyager1 πορεύεται στο διάστημα, ήλπιζαν ότι μια ωραία ημέρα θα καταφέρουμε να ανακαλύψουμε τι υπάρχει πέρα από τα σύνορα του ηλιακού μας κόσμου.

Τώρα όμως που το διαστημόπλοιο έφτασε σε αυτά τα σύνορα, γκρεμίστηκαν όλα τα μοντέλα που είχαν φανταστεί οι επιστήμονες για την έξοδο στο άγνωστο σύμπαν. Αυτό που έχει συμβεί θυμίζει σενάριο από ταινία επιστημονικής φαντασίας.

Σχεδόν 18 δισεκατομμύρια χιλιόμετρα μακριά από τη Γη, στα όρια του ηλιακού συστήματος, οι συνθήκες δεν είναι αυτές που περίμεναν οι ερευνητές: Οι ηλιακοί άνεμοι χάνουν την έντασή τους, οι κοσμικές ακτίνες κινούνται ιδιόμορφα και το μαγνητικό πεδίο αυξομειώνεται αναπάντεχα.

Οι αστροφυσικοί έχουν έρθει σε αμηχανία καθώς αναλύουν τις πληροφορίες που έρχονται από το Voyager1. Το διαστημόπλοιο έχει φτάσει σε μια περιοχή, πέρα από την οποία δεν μπορεί να προχωρήσει. Παλινδρομεί συνέχεια εμπρός-πίσω, σαν να το εμποδίζει μια γιγάντια, αόρατη ασπίδα.

Ο διεθνώς διακεκριμένος Χιώτης ακαδημαϊκός και διαστημικός επιστήμονας, ερευνητής του αμερικανικού Johns Hopkins University Δρ. Σταμάτης Κριμιζής, επικεφαλής σημαντικού τμήματος της έρευνας, δήλωσε στους Los Angeles Times ότι αυτό που συμβαίνει είναι αδιανόητο επιστημονικά και αποδεικνύει ότι η φύση είναι πολύ πιο ευφάνταστη από όσο είμαστε εμείς. «Το Voyager πιθανότατα θα αποδείξει ότι έχουμε κάνει λάθος στις εκτιμήσεις μας», ανέφερε ο κος Κριμιζής.

Εν ολίγοις πρόκειται για μια μη αναμενόμενη εξέλιξη, η οποία κάνει τους αστροφυσικούς να συνειδητοποιήσουν ότι προς το παρόν δεν έχουν στα χέρια τους ένα επαρκές μοντέλο που να εξηγεί τα του σύμπαντος.

Ίσως αυτή η ασπίδα (ή φυσαλίδα, αν προτιμάτε, μέσα στην οποία περικλείεται το ηλιακό μας σύστημα) προστατεύει το πλανητικό μας σύστημα. Ή (κάνοντας μια δική μας ακραία υπόθεση) προστατεύει το υπόλοιπο σύμπαν από τους ανθρώπους. 

thesecretrealtruth.blogspot.gr

Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

Η σύγχρονη ψευτοδιανόηση θέλει κάποιον να φταίει, αλλά προς θεού, όχι στο ύψος της εξουσίας

Το πρόβλημα με την ελληνική διανόηση δεν είναι ότι σιωπά και κοιμάται. Είναι ότι χωνεύει ακόμη. Χορτάτη, φουσκωμένη, κάνει όπως ακριβώς αυτός που ανάμεσα στα απομεινάρια των όσων καταβρόχθισε, υπόσχεται ενοχικά πως δεν θα το ξανακάνει. Ρεύεται τα πλούσια εδέσματα, νιώθει, χορτάτος πια, την άσχημη γεύση στο στόμα και μετατρέπεται για λίγο σε νομιμόφρονα της καλής διατροφής. Όσο κρατά η χώνεψη.

Ποια είναι η διανόηση στη χώρα, θα ρωτήσει κάποιος. Ποια είναι πρέπει να απαντήσω κι εγώ γιατί υπάρχει κίνδυνος να αδικήσω πολλούς. Αναφέρομαι λοιπόν, στους ανθρώπους αυτούς, που είτε το άξιζαν είτε όχι, κυριάρχησαν σε αυτό που λέμε “γράμματα και τέχνες”. Το όνομά τους μπαίνει δίπλα στα τραγούδια, στα βιβλία, σε έργα δημιουργίας και βέβαια πανεπιστημιακές μελέτες. Σε αυτούς αναφέρομαι και εξαιρώ (δυστυχώς χωρίς την καταγραφή των ονομάτων) το κομμάτι από αυτούς που στάθηκε ουσιαστικά πνευματικό και είναι ίσως και άγνωστο.

“Πού είναι οι άνθρωποι της διανόησης;” ακούγεται συχνά τα τελευταία χρόνια της κρίσης. Πώς ....
βοηθάνε την Ελλάδα; Πώς βοηθάνε τους ανθρώπους της; Πώς στέκονται απέναντι στην κρίση;

Τον Ιούνιο του 2011, 32 “άνθρωποι του πνεύματος” υπέγραψαν ένα κείμενο για την εθνική σωτηρία, ζητώντας από τους Έλληνες να αντιπαλέψουν τον λαϊκισμό και να δείξουν υπευθυνότητα. Στους επόμενους μήνες, υπήρξαν επίσης φωνές από τον ίδιο χώρο σαν αυτή της Κικής Δημουλά που μίλησαν για το διεκδικούμενο παγκάκι της Κυψέλης, της Σώτης Τριανταφύλλου, της οποία η γνώση και ο κοσμοπολιτισμός οδηγούσαν με ασφάλεια στο συμπέρασμα πως μας χρειάζεται ένα “καθαρτήριο” και της Λένας Διβάνη, που τοποθετήθηκε όπως τοποθετήθηκε για κάποιον 18χρονο νεκρό “τζαμπατζή”.

Ο καθένας έχει δικαίωμα να εκφράζει τις απόψεις του, πόσο μάλλον όταν ζει επί χρόνια πουλώντας απόψεις. Το πρόβλημα δεν είναι οι απόψεις όσων εκφράστηκαν, όπως εκφράστηκαν, αλλά η ρηχότητα. Το γεγονός πως άνθρωποι που γράφουν βιβλία και παράγουν σκέψη και πολιτισμό, φτάνουν στο σημείο να αντιμετωπίζουν μια σύνθετη κοινωνική πραγματικότητα με όρους καφενείου. Αντί να αναλύσουν αυτό που συμβαίνει, αντί να πάρουν την πρωτοβουλία να το εξηγήσουν στον κόσμο, αντί να συγκρουστούν με τα αδιέξοδα, γίνονται οπαδοί ενός κοινωνικού μακαρθισμού, που προγράφει κατηγορίες ανθρώπων, που απαιτεί θυσιαστήρια, που θέλει κάποιον να φταίει αλλά προς θεού, όχι στο ύψος της εξουσίας.

Με την αυτάρκεια του τυχαίου ημιμαθή, έχει άποψη που κατακρίνει συμπεριφορές, τον κοινωνικό παρασιτισμό και φτάνει ακόμη παραπέρα. Σχεδόν αντιλαμβάνεται την κοινωνία ως παράσιτο. Και αν βρεθεί κάποιος περισσότερο αφελής και λιγότερο διανοούμενος να ρωτήσει “και τι έκανε αυτή η διανόηση όταν όλα αυτά συνέβαιναν στην Ελλάδα;” σίγουρα οι οπαδοί του αυτομαστιγωτικού διανοουμενισμού, έχουν να δείξουν πολλές φωτογραφίες τους με υπουργούς, πρωθυπουργούς και επιχειρηματίες, στους οποίους έκαναν προσιτή την χαρισματική τους προσωπικότητα.

Μετά την Μεταπολίτευση, η ελληνική διανόηση, καβάλα στο όχημα της αμφισβήτησης που αυτόματα οδηγούσε στην κοινωνική καταξίωση, άγγιξε όνειρα, οραματικές πολιτικές, αγωνίες. Μετά τη δεκαετία του ’80 με μεγάλη ευκολία μετεπιβιβάστηκε σε BMW και τζιπ, τραγούδησε σε συναυλίες με μαύρο χρήμα, έγραψε κλεψίτυπα βιβλία, συνωμότησε στους διαδρόμους των Πανεπιστημίων για να εξασφαλίσει θέσεις καθηγητή που δεν άξιζε, προσκύνησε την ευνοιοκρατία, τον κομματικό καιροσκοπισμό, τους αγράμματους φαύλους που κυβερνούσαν.

Η μέγιστη διανοητική διαδικασία στην οποία μπήκε η διανόηση που σήμερα βρυχάται, είναι των αποδοτικών δημοσίων σχέσεων. Για μια θέση στο Φεστιβάλ, στο πανεπιστήμιο, στο Εθνικό Κέντρο Τάδε, στο Πολιτιστικό Κέντρο Δείνα. Διανόηση με απόδοση τίτλων, με εμφανίσεις στην τηλεόραση, ζαλισμένη από τα πάρτι, ταλαιπωρημένη από τους ψυχολόγους της.

Σήμερα, από το ντιβάνι της κυρίας Διβάνη, το τραπέζι του μεγάλου φαγοποτιού ή το κρεβάτι μιας αιμομικτικής πολιτιστικής Αθήνας, η διανόηση ανησυχεί. Δεν ανησυχεί για την Ελλάδα, αλλά για να μην χάσει προνόμια. Γι” αυτό σαν τις Κατίνες της γειτονιάς, σηκώνει το δάχτυλο και δείχνει το απέναντι σπίτι που ρίχτηκε στην ακολασία, που διέπραξε τη μοιχεία, που φταίει για τα κακά του χωριού.

Με την ίδια ευκολία θεώρησε νομοτελειακό φαινόμενο και αποδέχθηκε, την ξεφτίλα της ελληνικής τηλεόρασης, τα σκάνδαλα Βενιζέλου στο Υπουργείο Πολιτισμού, τον κρατικοδίαιτο επιδοματικό πολιτισμό.

Είναι μια διανόηση που αποδέχθηκε ο κινηματογράφος να παράγει μόνο με κρατική επιδότηση, σαν να είναι βαμβάκι στον κάμπο της Λάρισας. Που θεωρούσε πως τα Φεστιβάλ, δηλαδή ο τρόπος ανάδειξης του πολιτισμού, ήταν τα ίδια πολιτισμός. Που στα Πανεπιστήμια ανέδειξε τους εξυπηρετικούς προσδοκώντας το ανταποδοτικό τέλος της δικής τους ανάδειξης.

Η διανόηση στην Ελλάδα, δεν υπήρξε μόνο εγωιστική και συμφεροντολόγος. Λειτούργησε με το δικό της star system, συνέτριψε όσους δεν μπορούσαν να ανταποκριθούν στο σύστημα των δημοσίων σχέσεων, καταδίκασε στην ανωνυμία όσους δεν φωτογραφήθηκαν με όλους τους μελλοντικούς τροφίμους του Κορυδαλλού. Οι κυρίες και οι κύριοι της διανόησης που βρίζουν ένα κομμάτι της κοινωνίας αντί να γίνονται παράδειγμα για όλη την κοινωνία, δεν υπήρξαν μόνο ομοτράπεζοι και ομοκρέβατοι της πολιτικής ελίτ, αλλά της παρείχαν και όλα τα άλλοθι της τέχνης και του πολιτισμού.

Οι εραστές του σκυλάδικου έγιναν άνθρωποι της τέχνης επειδή συναναστρέφονταν τον τάδε σκηνοθέτη και ο υπουργός πολιτισμού μετατρεπόταν σε τόσο περισσότερο άνθρωπο του πολιτισμού όσο μεγαλύτερες ήταν οι επιχορηγήσεις.

Αυτή η διανόηση πού και πού στραβομουτσούνιαζε υποκριτικά για την παρουσίαση της υποκριτικής τέχνης του Ρουβά στην Επίδαυρο, αλλά δεν είχε κανένα πρόβλημα να θεωρεί μέντορα πολιτισμού αυτόν που επέλεξε να πάει τον Σάκη στο Αρχαίο Θέατρο. Οι προσωπικές τους αντιπαραθέσεις δεν ήταν αντιπαραθέσεις ιδεών, αλλά ζήλια και φθόνος.

Η διανόηση έπαψε να έχει ως κινητήριο μοχλό τις κοινωνικές αντιθέσεις και την υπαρξιακή αναζήτηση και απέκτησε κινητικότητα μέσω της κυνικότητας ή της ψυχεδελικής εσωστρέφειας. Έλεγε στα βιβλία της όσα θα έπρεπε να πει στον ψυχίατρό της.

Η διανόηση, σιγά σιγά έγινε ανήμπορη να αναλύει και να εκφράζει και έγινε ρηχή όπως οι εκφραστές της, γύρω από το μεγάλο τραπέζι της εξουσίας. Άλλος έτρωγε χαβιάρι και άλλος τα ψίχουλα, ευελπιστώντας πως θα έρθει και η δική του ώρα.

Είναι λογικό, η διανόηση σήμερα να συμπεριφέρεται όπως συμπεριφέρεται. Διαφορετικά φοβάται πως θα χαθεί μαζί με την ψεύτικη εικόνα της.

Αδυνατεί να καταλάβει τι συμβαίνει στην κοινωνία γιατί απουσιάζει πολλά χρόνια απ” αυτή. Δεν έχει την ελάχιστη ικανότητα να ξεχωρίσει το δευτερεύον (παρασιτικά φαινόμενα, διαφθορά, γραφειοκρατία), από το πρωτεύον που είναι όσα δημιουργούν την κρίση και αυτά τα φαινόμενα, που είναι οι πολιτικές. Οι πολιτικές των φίλων της. Έτσι, αναμασά ευχολόγια και αγαπησιάρικες ενωτικές θεωρίες ευθύνης, επιδεικνύοντας πλήρη ανευθυνότητα. Με βουδιστική στωικότητα την ώρα του πολέμου, αυτή η διανόηση είναι έτοιμη να στηλιτεύσει το φαινόμενο του τζαμπατζή, του ταβερνιάρη που φοροδιαφεύγει, της συμπεριφοράς που μας κάνει ανεύθυνους. Δεν θα το επεκτείνει όμως ως την απόφαση του Βενιζέλου να χαρίσει 2 δις στη SIEMENS, ούτε ως την απόφαση του Σαμαρά να κάνει πιο πλούσιους τους Τραπεζίτες. Οι έλληνες διανοητές επιλέγουν το πεδίο της μικροκοσμικής ευθύνης του διπλανού. Όχι της ευθύνης συνολικά.

Η διανόηση είναι συνένοχη. Όχι μόνο πολιτικά, αλλά ποινικά. Ποιός καθηγητής Πανεπιστημίου να αντιταχθεί, ποιός μεγαλοσυνθέτης να κάνει αντίσταση, ποιός συγγραφέας να αποδώσει ευθύνη. Με το που θα το κάνει, θα βγουν στη δημοσιότητα τα πανεπιστημιακά κονδύλια που έπαιξε στο χρηματιστήριο, οι Μη κυβερνητικές Οργανώσεις του που έτρωγαν με χρυσά κουτάλια, οι επιδοτήσεις που πήρε για ένα βιβλίο που διάβασαν 200 άτομα.

Η γενίκευση είναι φασισμός. Το να αποδίδεις αυτά τα χαρακτηριστικά σε όλη τη διανόηση είναι άδικο. Η υγιής διανόηση λοιπόν, ας αποφύγει τη γενίκευση. Ας αυτοεξαιρεθεί, βγαίνοντας μπροστά. Παράγοντας σκέψη, τέχνη, πολιτισμό.

ΥΓ: Συμμερίζομαι πραγματικά πως υπάρχει το φαινόμενο της ανθρωποφαγίας για κάποιους από αυτούς τους ανθρώπους στο διαδίκτυο που δεν ελέγχεται όπως τα ΜΜΕ ώστε να αποφευχθούν ακρότητες ή να φτιαχτούν προφίλ. Ωστόσο υπάρχει και δική τους ευθύνη γιατί προτίμησαν την αρένα του θεάματος, αντί τον θρόνο του διανοητή.

Κώστας Βαξεβάνης

http://www.koutipandoras.gr/

Φαινομενικά ισχυροί άνθρωποι...

Οι πιο φοβισμένοι και φαινομενικά ισχυροί άνθρωποι είναι όσοι θέλουν να τα έχουν καλά με όλους και να μην παίρνουν θέσεις, παρά όπου συμφέρει. Αδυνατούν να συζητήσουν ισότιμα με ελεύθερα σκεπτόμενους ανθρώπους που δεν τους χρειάζονται. 

Χριστιάνα

http://enallaktikimathisi.blogspot.gr/

Εξόφληση ληξιπρόθεσμου γραμματίου;

— Όταν αδικοσκοτώνεται ένας άνθρωπος, ο ΕΛΛΗΝΑΣ λέει με πίκρα ψυχής «κρίμα» και δακρύζει….

  — Όταν αδικοσκοτώνεται ένας νέος άνθρωπος, ο ΕΛΛΗΝΑΣ ΚΛΑΙΕΙ ΜΕ ΣΠΑΡΑΓΜΟ ΨΥΧΗΣ και προσεύχεται να μη βρεθεί ποτέ στην ίδια μοίρα με τη μάνα και τον πατέρα του αδικοσκοτωμένου παιδιού.

  — Έχω πει πολλές φορές, ότι ο ναζισμός και ο σιωνισμός γεννήθηκαν από την ίδια μήτρα και γι΄ αυτήν την άποψη, παρασκηνιακά έχω κάνει με θεότρελους, Ομηρικούς καυγάδες, γιατί τους χαλάω τους λόγους σκηνοθετημένης ύπαρξής τους. Όμως δεν πρωτοτυπώ. Την ίδια άποψη έχουν στοιχειοθετήσει και Εβραίοι διανοούμενοι που δεν είναι σιωνιστές.

  — Και στις δύο περιπτώσεις (σιωνισμού και ναζισμού) ο ένας τροφοδοτεί και στηρίζει τον λόγο ύπαρξης και μόνο του άλλου. Δεν ασχολούνται με θέματα ουσίας που ταλανίζουν έναν λαό, αλλά υποκρίνονται ότι το εικονικό αντίπαλο δέος είναι ο πραγματικός κίνδυνος και εκ του λόγου τούτου, η μάζα-θύμα τους, πρέπει να προσφύγει ανάλογα, στην ναζιστική ή στη σιωνιστική αγκάλη, για να σωθεί.

  — Ανεξάρτητες έρευνες έχουν αποδείξει, ότι τα ΡΑΤΣΙΣΤΙΚΑ παραμάγαζα ναζισμού και σιωνισμού, είναι ΠΑΡΑΚΡΑΤΙΚΟΙ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΙ, κρατικοδίαιτοι από φανερά ή μυστικά κονδύλια, ανάλογα με τον προπαγανδιστικό αέρα που φυσά λυσσασμένα για να τον πιστέψεις.

  — Έρχονται όμως ξαφνικά συμβάντα, όπως η ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ του 19χρονου που τον γκρέμισε ο ελεγκτής από το τρόλεϊ, δολοφονία δια της οποίας, το καμουφλαρισμένο ναζιστικό-σιωνιστικό καθεστώς έρχεται σε δύσκολη θέση, διότι η λαϊκή αγανάκτηση είναι πλέον συσσωρευμένη και απλά περιμένει την «ΑΦΟΡΜΗ» για να ξεσπάσει. Έχει δίκιο ο Δημήτρης Κουφοντίνας που επισημαίνει από τη φυλακή, ότι είναι βλάκας όποιος πιστεύει, ότι η ένοπλη πάλη τελείωσε. Αυτό το γνωρίζει και η σάπια εξουσία, γι΄ αυτό διαρρέει κάθε τόσο εκθέσεις μυστικών υπηρεσιών, περί κινδύνων λαϊκής εξέγερσης. Ο φόβος φυλάει τα έρμα της σάπιας εξουσίας….

  — Σε κάθε τέτοιον αιφνίδιο κίνδυνο της απροσδόκητης «ΑΦΟΡΜΗΣ» οι κρατικοδίαιτοι παρακρατικοί μηχανισμοί χρησιμοποιούν τις κατασκευασμένες προσωπικότητες, που κρίνει ότι πρέπει να βγουν προς τα έξω, να πουν ή να κάνουν κάτι, για να αποδυναμώσουν την επικίνδυνη «ΑΦΟΡΜΗ» πιθανής εξέγερσης. Για να είναι πειστικό το ναζιστικό-σιωνιστικό καθεστώς, η κατασκευασμένη προσωπικότητα είναι φτιασιδωμένη και χτενισμένη, στον χώρο του ανύπαρκτου για την εποχή της διαφθοράς, κόσμου των γραμμάτων, των τεχνών, της καλλιτεχνίας και του έμμισθου ακτιβισμού, με βεβαιωμένη όμως θητεία σε γνωστά ρατσιστικά παράκεντρα εξουσίας.

  — ΧΑΘΗΚΕ ΕΝΑΣ ΝΕΟΣ σαν τα κρύα τα νερά, που το σάπιο ναζιστικό – ρατσιστικό – σιωνιστικό ΚΑΘΕΣΤΩΣ, δεν του επιτρέπει να έχει ένα ΕΥΡΩ στη τσέπη, για να μπορεί να πληρώσει το εισιτήριο στα μέσα μαζικής μεταφοράς. Αν δε συμβαίνει, αυτός ο νεαρός να ψάχνει για δουλειά και να πρέπει να μετακινείται 10-12 φορές, από το ένα άκρο στο άλλο του λεκανοπεδίου Αττικής, τότε θα χρειάζεται 15 € την ημέρα, μόνο για αυτές τις αναγκαστικές μετακινήσεις αναζήτησης εργασίας. Είναι ένα ποσό που φαντάζει τεράστιο, αν αναλογιστούμε ότι οι ληστές εργοδότες, δεν δίνουν πλέον αυτό το ποσό, ούτε για… μεροκάματο.

  — Υπάρχουν δηλώσεις αυτοπτών μαρτύρων, σύμφωνα με τις οποίες απερίφραστα χαρακτηρίζουν τον θάνατο του 19χρονου ως ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ, και ΠΕΡΙΓΡΑΦΟΥΝ ΤΙΣ ΣΚΗΝΕΣ ΣΥΜΠΛΟΚΗΣ ΠΟΥ ΠΡΟΗΓΗΘΗΚΑΝ, ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΟ ΔΟΛΟΦΟΝΙΚΟ ΣΠΡΩΞΙΜΟ ΤΟΥ ΝΕΑΡΟΥ, ΑΠΟ ΤΟΝ ΦΟΝΙΑ ΕΛΕΓΚΤΗ. Ακόμα και τα καθεστωτικά ΜΜΕ, εξαναγκάστηκαν να αναφερθούν σε αυτές τις περιγραφές. Από εκεί και πέρα αρχίζει ο κίνδυνος της «ΑΦΟΡΜΗΣ» και το διεφθαρμένο καθεστώς θέτει σε κίνηση τους προπαγανδιστικούς ΠΑΡΑΚΡΑΤΙΚΟΥΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΥΣ του.

  — Ο θάνατος του 19χρονου είναι πολλαπλή δολοφονία. Τον δολοφονούσε καθημερινά το καθεστώς για να μην έχει μέλλον και αξιοπρεπή διαβίωση. Τον δολοφόνησε και ο ρατσιστής ελεγκτής του τρόλεϊ. ΚΑΙ ΒΓΑΙΝΕΙ η πεμπτοφαλαγγίτισσα Διβάνη, η δήθεν ακτιβίστρια και ανθρωπίστρια και καθηγήτρια, η επί χρόνια κρατικοδίαιτη συγγραφέας του κατ΄ επίφαση αριστερισμού. Η σκύλευση και η προσβολή νεκρού, είναι η κορύφωση του πλέον αδίστακτου ρατσισμού. Ο ΤΣΟΚΑΡΟ-ΝΑΖΙΣΜΟΣ σε όλες του τις διαστάσεις. Ένα μίσος προς τον άνθρωπο, που ούτε στο μυαλό ενός παρανοϊκού σχιζοφρενή δικτάτορα δεν χωρά.

  — Ο «ΤΖΑΜΠΑΤΖΗΣ….» Η ΡΑΤΣΙΣΤΙΚΗ ΑΠΑΞΙΩΣΗ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ενός χωρίς μέλλον και ελπίδα 19χρονου, για να καλοπερνούν οι κρατικοδίαιτες πολιτικές σκύλες του διεφθαρμένου καθεστώτος. Η απαξίωση της ελπίδας και της υπερηφάνειας, για να επιβραβεύσει η πολιτική ΣΚΥΛΑ μια εν ψυχρώ δολοφονία! Μήπως ο ιδιοκτήτης-ελεγκτής στεγάζεται στον ίδιο σιωνιστικό πολιτικό φορέα της ανύπαρκτης προόδου με τη σοσιαλίστρια ακτιβίστρια του νεοναζισμού; Μήπως για άλλη μια φορά, επίκειται «διανομή» βιβλίου της κυρίας, με δαπάνες του κρατικού προϋπολογισμού; Τι αξία μπορεί να έχει ένας «τσαμπατζής» μπροστά σε μια ΤΣΑΜΠΑΤΖΟΥ με διδακτορική διατριβή στο Kings του Λονδίνου;

  — Διβάνη…. Μια ΑΔΙΣΤΑΚΤΗ πολιτική σκύλα, φερετζές υφασμένος από τη πρώτη κλωστή, στον αργαλειό του σάπιου καθεστώτος. Μια πεμπτοφαλαγγίτισσα, που βγαίνει τις κατάλληλες στιγμές, για να εκμηδενίσει τις όποιες πιθανότητες υλοποίησης της «ΑΦΟΡΜΗΣ» της ουσιαστικής λαϊκής εξέγερσης, ξεφτιλίζοντας έναν 19χρονο νεκρό!
— Τέτοια φράση, για 19χρονο άφραγκο νεκρό και υπέρ ενός δολοφόνου ελεγκτή, δεν βγαίνει κάποιος τυχαία να την πει προς τα έξω. Γίνεται σαν εξόφληση ληξιπρόθεσμου γραμματίου. Ακόμα και αν δεν υπήρχαν οι δηλώσεις των αυτοπτών μαρτύρων της δολοφονίας, κανένας και καμία δεν δικαιούται να προσβάλει έναν νεκρό. Μόνο ένας (ή μια) αδίστακτη και διεστραμμένη ΡΑΤΣΙΣΤΡΙΑ. Η ΛΕΝΑ ΔΙΒΑΝΗ. Αυτή που ισχυρίζεται ότι γράφει βιβλία για παιδιά…. Παιδιά ποίων και για ποιους; Αυτή που δολοφόνησε τον 19χρονο, ενώ ήξερε ότι ήταν ήδη δολοφονημένος…. Αυτή, για την οποία προσέτρεξαν αμέσως να «στηρίξουν» γνωστά αποβράσματα του ναζιστικού – σιωνιστικού συστήματος μαύρης εξουσίας…. Η ΔΙΒΑΝΗ ΤΗΣ ΠΑΡΑΚΜΗΣ…..

ΔΕΝ ΠΟΛΙΤΙΚΟΠΟΙΩ ΕΓΩ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ…. Πρόλαβε και το έκανε με τον πλέον ρατσιστικό και ναζιστικό τρόπο η Λένα Διβάνη.

ΜπαρμπαΝίκος Αρβανίτης

http://tsoutsouneros.arvanitis.eu

Σχετικό βίντεο εδώ:
https://www.youtube.com/watch?v=_7FChz0ikog#at=80

Νομικά Θέματα - Οδηγίες

ΤΙ ΚΑΝΩ ΣΤΟΝ ΕΛΕΓΧΟ ΧΩΡΙΣ ΕΙΣΙΤΗΡΙΟ
ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΨΗΦΙΣΗ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΝΟΜΟΥ

1.Αν δεν θέλω να δώσω τα στοιχεία μου στους ελεγκτές, είναι νόμιμο δικαίωμα μου και δεν διαπράττω κανένα ποινικό αδίκημα.

2. Οι ελεγκτές δεν έχουν δικαίωμα να με συλλάβουν.

3. Αν μου ζητήσει τα στοιχεία μου οποιοσδήποτε αστυνομικός (ακόμα και εκτός υπηρεσίας), τα δίνω γιατί είμαι υποχρεωμένος, προκειμένου να μην έχει δικαίωμα να με κρατήσει.

4.Δεν είμαι υποχρεωμένος να περιμένω την άφιξη της αστυνομίας.

5.Ζητάω από τον οδηγό ν’ ανοίξει την πόρτα στην επόμενη στάση κι από τους ελεγκτές να με αφήσουν να κατέβω και τους δηλώνω ρητά, ότι δεν θέλω να παραμείνω στο λεωφορείο.

6.Δεν πηγαίνω σε καμία περίπτωση, με την θέλησή μου, στο αστυνομικό τμήμα, μαζί με τους ελεγκτές, ούτε δέχομαι να με οδηγήσουν με το λεωφορείο, εκεί που θέλουν αυτοί.

7.Αν μου κλείσουν την πόρτα και μου περιορίσουν την έξοδο, καλώ αμέσως το 100, καταγγέλλοντας, ότι κρατούμαι παράνομα, χωρίς την θέληση μου και ζητάω την άμεση επέμβαση της αστυνομίας, γιατί διαπράττεται αυτόφωτο αδίκημα σε βάρος μου.

8.Ζητώ ονόματα και τηλέφωνα συνεπιβατών μου, για να έχω μάρτυρες.

9.Καλώ αμέσως στα τηλέφωνα των «ΕΠΙΒΑΤΩΝ» ζητώντας νομική βοήθεια και αλληλεγγύη.

10.Όταν έρθουν οι αστυνομικοί, απαιτώ να συλλάβουν αμέσως, τους ελεγκτές ή και τον οδηγό, γιατί με κράτησαν παράνομα και χωρίς την θέληση μου και ζητώ να κρατήσουν τα στοιχεία όλων των μαρτύρων συνεπιβατών μου.

11. Στην ερώτηση των αστυνομικών «αν θέλω να καταθέσω μήνυση», απαντώ, ότι δεν είμαι υποχρεωμένος να το κάνω, αντίθετα αυτοί, είναι υποχρεωμένοι να ενημερώσουν αμέσως τον Εισαγγελέα και να συντάξουν έκθεση σύλληψης και βεβαίωσης του αδικήματος, γιατί το αδίκημα της παράνομης κατακράτησης, είναι αυτόφωρο πλημμέλημα και διώκεται αυτεπάγγελτα, αλλιώς κάνουν παράβαση καθήκοντος.

12. Αν οι αστυνομικοί δεν ενεργούν τα νόμιμα, τους υπενθυμίζω ότι διαπράττουν παράβαση καθήκοντος, γι’ αυτό ζητάω τα στοιχεία τους, προκειμένου να τους αναφέρω.

13. Η πληρωμή ή μη του προστίμου, που θα επιβληθεί από τον ΟΑΣΘ, αποτελεί προσωπική επιλογή του κάθε ατόμου.

ΕΠΙΒΑΤΕΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

Τηλέφωνα επικοινωνίας: 6977034350, 6974713426, 6944576081

http://epibates-thess.blogspot.gr/p/blog-page_05.html

Ο άνθρωπος είναι χαρισματικός, μόνο όταν είναι συνειδητός επί της ουσιώδους του φύσης

Από τον καιρό που γεννιόμαστε ο διαχωρισμός γεμίζει την ζωή μας…
Το παιδί, χωρίς τις διαδικασίες του νοητικού του πεδίου ενεργές, γίνεται ευκολόπιστο στην καθοδήγηση για το καλό και το κακό…
Προσπαθεί να γίνει οι πεποιθήσεις των γονιών του, των δασκάλων του, της θρησκείας του, της κοινωνίας του, να ακολουθήσει τους κανόνες τους, βιώνοντας την πειθαρχία με έναν προσωπικό τρόπο, που στην συνέχεια τον κουβαλάει σαν εσωτερικό κριτή των πράξεων και των συναισθημάτων του…
Στην πορεία, αυτόν τον εσωτερικό κριτή, τον ξεχνάει…
Ξεχνάει αυτό που έχει δημιουργηθεί μέσα του, ασυνείδητα, μα αυτό είναι υπεύθυνο και γι’ αυτό που δημιουργείται έξω του, χωρίς να το θέλει…

Μεγαλώνουμε με πολλούς «εκλεκτούς» γύρω μας…
Ο «εκλεκτός» είναι αυτός που θαυμάζουμε, αυτός που έχει όλα όσα θα θέλαμε και δεν έχουμε και αυτό μας κάνει βίαιους και ζηλόφθονες ή υποταγμένους…
Και έτσι, με αυτόν τον μη συνειδητό τρόπο, ξεκινάει ο ρατσισμός…

Ο ρατσισμός δεν αφορά μόνο το χρώμα, την φυλή, την θρησκεία, ή την τάξη που ανήκουμε…
Αφορά τα πάντα…
Αφορά τον κόσμο μας, τις αξίες μας, τα χαρίσματά μας...

Στην ουσία, όταν εκπαιδεύουμε ένα παιδί, για να γίνει άνθρωπος, εκπαιδεύουμε κυρίως το ασυνείδητό του, γιατί οι διακρίσεις γίνονται ο μη συνειδητός κόσμος του…
Το επιβραβεύουμε όταν ξεπερνάει τους άλλους, βάζοντας του τον πήχη τόσο ψηλά, όσο πάνε οι δικές μας ασυνείδητες φιλοδοξίες και μετά το παραδίνουμε στον κόσμο, για να συνεχίσει το έργο της εκπαίδευσης του...

Εκπαιδεύουμε ένα παιδί να γίνει άνθρωπος…
Εκπαιδεύουμε ένα παιδί, να γίνει ο άνθρωπος που έχουμε γίνει, χωρίς ούτε μία στιγμή να σκεφτούμε, αν αυτό που έχουμε γίνει, μας αφορά στην Ουσία μας…
Αν αφορά τον Θεό μέσα μας, αν αφορά τον Άνθρωπο και την Αγάπη, σαν θεμελιώδεις Αρχές της Ύπαρξής μας…
Αν αφορά τον κόσμο που ονειρευόμαστε να ζούμε…

Απλά εκπαιδεύουμε μέσω πεποιθήσεων του ρατσισμού, ο οποίος επιδρά στα χαρακτηριστικά, αλλά όχι στα χαρίσματα του καθενός μας…

Εκπαιδεύουμε μέσω του χαοτικού μας ασυνείδητου...

Ο άνθρωπος είναι χαρισματικός, μόνο όταν είναι Συνειδητός επί της Ουσιώδους του Φύσης…
Αλλιώς είναι ρατσιστής επί της ψευδαίσθησης που έχει για τον εαυτό του…

Ο «εκλεκτός» και οι άλλοι…

 Βάσω Νικολοπούλου

http://revealedtheninthwave.blogspot.gr

H νέμεση να αποτρέψει την εκδίκηση

Ο «μέσος» πολίτης, ο χωρίς ειδικές γνώσεις λειτουργίας της οικονομίας, έχει ένα καίριο ερώτημα – είναι λογικό να υποθέτουμε ότι το έχει: Τού λένε ότι το μεγαλύτερο μέρος του τεράστιου (πράγματι) ποσού «βοήθειας» που χορηγούν στην Ελλάδα οι δανειστές της για την ανάκαμψη της οικονομίας της, έχει πια (με δόσεις) εκταμιευθεί. Όμως στην «πραγματική οικονομία» της χώρας, είναι σε όλους φανερό, δεν έχει εισρεύσει ούτε ελάχιστο ίχνος αυτού του χρήματος. H αγορά παραμένει σε βαθύτατο κώμα, η ανεργία καλπάζει νεκρώνοντας κάθε κοινωνική δυναμική, ο λαός βυθίζεται σε παραλυτικό πανικό. Πού πηγαίνει λοιπόν η γαλαντόμος βοήθεια, γιατί χρήμα ακούμε και χρήμα δεν βλέπουμε;

H απάντηση που δίνεται, βεβαιώνει: Mε το μικρότερο μέρος αυτών των χρημάτων εξοφλούνται κρατικά χρέη και τοκοχρεωλύσια. Tο μεγαλύτερο μέρος χορηγείται στις τράπεζες για την ....
«ανακεφαλαιοποίησή» τους. Xωρίς την «ανακεφαλαιοποίηση» των Τραπεζών η οικονομία της χώρας είναι αδύνατο να επανενεργοποιηθεί. Aν συνειδητοποιήσει ο αδαής πολίτης ποιου μεγέθους χρηματικά ποσά απαιτεί η «ανακεφαλαιοποίηση» των Τραπεζών, την ταυτίζει με εφιαλτική συμφορά, κυριολεκτικό ολοθρεμό. Διότι, για τις τρέχουσες ανελαστικές ανάγκες του κράτους η κυβέρνηση δανείζεται, κατά διαστήματα, ποσά της τάξεως του ενός, δύο, τριών δισεκατομμυρίων ευρώ. Ενώ η κατά δόσεις βοήθεια που της έχει ώς τώρα εκταμιευθεί, φτάνει περίπου τα διακόσια δισεκατομμύρια!

Πρέπει λοιπόν να μάθει ο πολίτης τι είναι αυτή η «ανακεφαλαιοποίηση», που σαν προμηθεϊκός γύπας τρώει το συκώτι της ελλαδικής κοινωνίας καρφωμένης στον βράχο του χρέους. Nα μάθει ότι είναι το χρήμα που εκβιαστικά, γκανγκστερικά λήστευαν από τις Τράπεζες τα κόμματα. Επί χρόνια.

Είναι διεθνής κανόνας ότι για να λειτουργήσει με αξιοπιστία μια Τράπεζα, πρέπει να διαθέτει δικό της κεφάλαιο ίσο με το 10% (τουλάχιστον) του κύκλου εργασιών της (καταθέσεων που δέχεται και δανείων που χορηγεί). Στις ελληνικές Τράπεζες αυτό το απαραίτητο αποθεματικό κεφάλαιο μειώθηκε τα τελευταία χρόνια σε σημείο απαγορευτικό για τη λειτουργία των Τραπεζών. Οι Τράπεζες δεν μπορούν πια να δανείσουν τους πολίτες (επιχειρηματίες, κατασκευαστές, καλλιεργητές, εμπόρους) ώστε να κινηθεί χρήμα στην αγορά και να ζωντανέψει η νεκρωμένη οικονομία.

Ποιος ήταν ο λόγος που μειώθηκε το αποθεματικό των Τραπεζών; Οι επεμβάσεις των κυβερνήσεων, δηλαδή του κομματικού κράτους. Οι κυβερνήσεις υποχρέωναν τις Τράπεζες να χορηγούν δάνεια τεράστια, εξωφρενικά, που ήταν αδύνατο να εξοφληθούν ποτέ. Σε ποιους; Στα ίδια τα κόμματα, που τα έξοδα λειτουργίας τους και αυτοδιαφήμισής τους ήταν αχαλίνωτα, επομένως τα χρέη τους ιλιγγιώδη. Αλλά οι Τράπεζες εκβιάζονταν να δανείζουν και δημόσιους οργανισμούς, που τα έσοδά τους είχε λεηλατήσει το κομματικό κράτος. Nα δανείζουν, χωρίς προοπτική επιστροφής, επιχειρηματίες διαπλεκόμενους με τα κόμματα, εργολήπτες και προμηθευτές του Δημοσίου που μοιράζονταν με τους πολιτικούς τη λωποδυσία του κοινωνικού χρήματος.

Aυτό σημαίνει ότι, πιθανότατα, το σύνολο της παρεχόμενης σήμερα διεθνούς βοήθειας προς την Ελλάδα έχει κιόλας ξοδευτεί, χωρίς να έχουν ακόμα καλυφθεί οι «τρύπες», τα κενά, τα ελλείμματα που δημιούργησαν οι κακουργίες των κομματανθρώπων. Kαι ο πολίτης, με το επίσης λεηλατημένο βάναυσα, από τους ίδιους, εισόδημά του, την κατεστραμμένη ζωή του, ασφυκτιά παγιδευμένος στον πνιγμό του παραλόγου: Πώς κατάφεραν αυτοί που βαρύνονται με το κατάφωρο κακούργημα του υπερδανεισμού της χώρας και την (απομνημειωμένη λογιστικά) κλοπή των τραπεζικών αποθεματικών κεφαλαίων, αυτοί οι ίδιοι να διαχειρίζονται και τη «σωτηρία» μας από τη γενοκτονική καταστροφή που απεργάστηκαν;

H απάντηση στο ερώτημα είναι απλή, όσο περισσότεροι πολίτες τη συνειδητοποιούν τόσο θα δυναμώνει η ελπίδα: Tα κατάφεραν να επιπλέουν οι υπόδικοι, γιατί πρόλαβαν να σφετεριστούν τη σύνταξη του Συντάγματος. Αναθεωρούν κάθε τόσο το Σύνταγμα, το κόβουν και το ράβουν για να το φέρουν στα μέτρα τους: να είναι συνταγματικά κατοχυρωμένη η κομματοκρατία, νομιμοποιημένη η αυθαιρεσία και η φαυλότητα, να έχουν ασυλία οι κομματάνθρωποι για οποιοδήποτε έγκλημα, να κλέβουν, να ληστεύουν χωρίς να ελέγχονται από κανέναν. Ελπίδα για τους Έλληνες θα υπάρξει, όταν μια κρίσιμη μάζα πολιτών συνειδητοποιήσει ότι πραγματική έξοδος από τον σημερινό εφιάλτη είναι μόνο μία: Συντακτική Εθνοσυνέλευση και καινούργιο Σύνταγμα. Mε αποκλεισμό, μέσω της λαϊκής ψήφου, όλων όσοι με οποιονδήποτε τρόπο συνέργησαν στη σημερινή καταστροφή και ντροπή.

Βέβαια, η κρίσιμη μάζα που θα απαιτήσει κοινωνικό μετασχηματισμό μέσω αλλαγής του Συντάγματος, δεν θα προκύψει με ευχολόγια ούτε με αρθρογραφίες «διανοουμένων». Θα σχηματιστεί, όταν η αγανάκτηση, η οργή, ο πνιγμός της αδικίας σφυρηλατήσουν ωριμάζοντας κάποια ανυποχώρητα, πάγκοινα αιτήματα. Πώς ξεκίνησαν μεγαλοαστοί (και όχι «προλετάριοι») την αντίσταση στη χούντα, έτσι η κοινή οργή θα υποχρεώσει δικαστικούς με ραχοκοκαλιά και ταλαντούχους νομικούς να τολμήσουν πρωτοβουλίες για να λειτουργήσει νέμεση. Δεν γίνονται ριζοσπαστικές κοινωνικές (συνταγματικές) μεταρρυθμίσεις χωρίς συνεπή, τίμια κάθαρση. Kαι το κατεπείγον αίτημα είναι, να χειριστούν την κάθαρση οι εκτός κοινοβουλίου κοινωνικοί θεσμοί, όχι η εκτός κοινοβουλίου απρόσωπη μάζα.

Έχει τεράστια συμβολική (αλλά και πραγματιστική - οικονομική) σημασία να δημευθούν οι περιουσίες των αυτουργών της καταστροφής: Όσων εισηγούντο και όσων αποφάσιζαν τον εγκληματικό υπερδανεισμό της χώρας, τη λεηλασία των ασφαλιστικών ταμείων, την καταλήστευση των δημόσιων οργανισμών, τις εκβιαστικές τραπεζικές δανειοδοτήσεις. Όσων εισηγούντο και όσων αποφάσιζαν να κατευθύνονται αυτοί οι πακτωλοί στα κομματικά ταμεία, στην εξυπηρέτηση του πελατειακού κράτους, στον διαπλεκόμενο με τα κόμματα «χλιδάτο» υπόκοσμο. Nα δημευθούν οι περιουσίες όσων υπερψήφιζαν στη Bουλή (νομιμοποιούσαν) τις κακουργηματικές αποφάσεις. Όσων, από υπουργικούς ή άλλους διοικητικούς θώκους, τις εκτελούσαν. Όσων επωφελήθηκαν από την εκτέλεση των αποφάσεων πλουτίζοντας με το «εγκεκριμένο» προϊόν κλοπής του κοινωνικού χρήματος – εργοληπτών, προμηθευτών, μεσαζόντων.

H ελληνική κοινωνία πρέπει και δικαιούται να σταθεί στα πόδια της, να ξαναζήσει. Όχι επειδή έχει Ιστορία, ένδοξους προγόνους, γλώσσα – αυτά είναι πια χαμένα εδώ και χρόνια, και η απώλεια έγκλημα κατά της ανθρωπότητας που αποκλείεται να δικαστεί.

Πρέπει να σταθεί στα πόδια της η ελληνική κοινωνία, γιατί έχει ακόμα ανθρώπινη ποιότητα πολύτιμη – μειονοτική, χλευασμένη, εξουθενωμένη, αλλά ελληνική. Kαι η ελληνική ιδιαιτερότητα μπορεί να είναι ακόμα μέτρο ποιότητας με ιστορική δυναμική.

Χρήστος Γιανναράς

από το "Ας Μιλήσουμε Επιτέλους"

Σχόλιο «ΣΕΙΣΑΧΘΕΙΑΣ-ΕΠΑΜ»: Μολονότι συμφωνούμε ε πολλοίς με τον κ. Γιανναρά στην ανάλυσή του και κυρίως στη θέση του για Συντακτική Εθνοσυνέλευση και νέο δημοκρατικό Σύνταγμα που αποτελούν επίσης αδιαπραγμάτευτη δική μας θέση, οφείλουμε να παρατηρήσουμε τα εξής:

1. Τα χρήματα που μας δίνουν οι ξένοι δεν αποτελούν οποιουδήποτε είδους βοήθεια. Είναι δάνεια και μάλιστα με επαχθέστατους όρους ρευστοποίησης όλης της δημόσιας, αλλά και της ιδιωτικής περιουσίας των Ελλήνων.  Η χώρα έχει μετατραπεί έτσι σε μια δουλοπαροικία χρέους και δεν πρόκειται ποτέ να ανασάνει, αν δεν αποφασίσει ο λαός της να απαλλαγεί άπαξ δια παντός διαγράφοντας μονομερώς το χρέος, που η αποπληρωμή του χρησιμοποιήθηκε ως πρόσχημα για την επιβολή της νέας κατοχής.

2. Όλα αυτά τα ποσά που εισρέουν με τη μορφή «βοήθειας» επανεξάγονται σε ασφαλείς τοποθετήσεις στο εξωτερικό από τους ίδιους τους τραπεζίτες και βέβαια το πολιτικό προσωπικό που τους εξυπηρετεί. Άρα ένοχοι του μεγάλου εγκλήματος στα όρια της γενοκτονίας που επιτελείται σε βάρος της χώρας και του λαού και που συνεχίζεται με ολοένα και μεγαλύτερη ένταση, δεν είναι μόνο οι πολιτικοί, ως καλά αμειβόμενο υπαλληλικό προσωπικό των επικυρίαρχων, αλλά και τα μεγάλα αφεντικά τους, οι τραπεζίτες και οι κρατικοδίαιτοι επιχειρηματίες. Έτσι το πρώτο καθήκον μιας νέας Κυβέρνησης που θα θελήσει να υπηρετήσει το Εθνικό συμφέρον και τα δικαιώματα των πολιτών είναι μαζί με την μονομερή διαγραφή του χρέους, να θέσει υπό τον απόλυτο δημόσιο έλεγχο τις τράπεζες, να τις θέσει υπό εκκαθάριση και τότε θα φανεί σε όλη του την έκταση το έγκλημα που έχει συντελεστεί.

http://seisaxthia-epam.blogspot.gr