Στις γειτονιές της ενότητας

Θυμάμαι στις αρχές της δεκαετίας του '70 στην γειτονιά της Δυτικής Αττικής που μεγάλωσα, τα γλέντια που έκαναν οι νέοι τότε γονείς μας.

Γλέντια με το τίποτα σχεδόν, με τους γείτονες να βάζουν ρεφενέ ότι είχε ο καθένας, λίγες ελιές, τυρί ή παστό από το χωριό, δυό-τρία μπουκάλια κρασί ή τσίπουρο, ψωμί ζυμωτό και μερικές οικογένειες γύρω από ένα ραδιόφωνο που έπαιζε τραγούδια του Καζαντζίδη, του Μητσάκη, του Τσιτσάνη, του Θεοδωράκη, του Ξαρχάκου ή και του Χιώτη.

Νιάτα και χαμόγελα και πολλά παιδιά να παίζουν γύρω, οι μεγάλοι να χορεύουν αγκαλιασμένοι...
σαν αδέλφια και οι φωνές τους να είναι πιο δυνατές από την ένταση του ραδιοφώνου ...

Σε μια Ελλάδα που ήταν μέσα στο σκοτάδι της Χούντας και τον φόβο του χωροφύλακα, άνθρωποι ξένοι μεταξύ τους, διωγμένοι από  τα χωριά τους και την φτώχια για μια δουλειά στην πρωτεύουσα, ονειρεύονταν και πάλευαν για μια καλύτερη ζωή.

Στα χρόνια εκείνα οι πολιτικές συζητήσεις γίνονταν χαμηλόφωνα στα σπίτια ή και μετά από κάθε αυτοσχέδιο γλέντι, ανάμεσα σε ανθρώπους με διαφορετικές καταβολές, ιδεολογικές, ταξικές ή και γεωγραφικές.

Υπήρχε πάντα σε αυτές τις ψιθυριστές σχεδόν συζητήσεις μια λέξη μαγική που τους ένωνε όλους : Δημοκρατία. Μαζί εννοούσαν και κάθε είδους ελευθερία ή δικαίωμα που είχε καταπνίξει το καθεστώς των Συνταγματαρχών.

Ανάμεσα στα γλέντια και τις πολιτικές συζητήσεις, οι γείτονες συναντιούνταν τα βράδυα για να βοηθήσουν ο ένας τον άλλο να χτίσει ένα ακόμα δωμάτιο για το παιδί, αυθαίρετο. Τότε όμως τα αυθαίρετα αυτά ήταν ανάγκη επιβίωσης, ανάγκη ζωής για να βρει στέγη η οικογένεια, έστω και μέσα σε κρύα δωμάτια φτιαγμένα με τσιμεντόλιθο, σε φτωχόσπιτα που τα ζέσταιναν ξυλόσομπες ή μαγκάλια.

Οι άνθρωποι αυτοί δεν είχαν και άλλη επιλογή οικονομική ή πολεοδομική, βλέπετε ήταν "εκτός σχεδίου".

Υπήρχαν και τότε βέβαια και οι "καλοθελητές ρουφιάνοι" που δεν έχαναν ευκαιρία και καλούσαν αμέσως την Αστυνομία. Αρκετές φορές οι ρουφιάνοι αυτοί ήταν και εργολάβοι οικοδομών που έτσι "έκοβαν" τα μεροκάματα των "ανταγωνιστών" τους ...

Αλλά ακόμα και κάποιοι χωροφύλακες στα χρόνια εκείνα είχαν κοινωνική συνείδηση. Δεν ήταν λίγες οι φορές που όταν τους καλούσαν, σταματούσαν κοντά και ενημέρωναν την γειτονιά, πριν φτάσουν, για να φύγουν οι οικογενειάρχες και να αποφύγουν την σύλληψη και το αυτόφωρο.

Ακόμα θυμάμαι μια περίπτωση όπου η Χούντα είχε προσπαθήσει να απαλλοτριώσει μεγάλη έκταση δίπλα σε μια εκκλησία στην περιοχή Καματερού - Αχαρνών όπου βρίσκονταν ήδη μερικά αυθαίρετα σπίτια και οι γυναίκες ενώθηκαν όλες μαζί και πήγαν εκεί που βρίσκονταν οι εργολάβοι για να τους σταματήσουν. Ήταν καθημερινή και ο παπάς που έμαθε τι θα συμβεί χτύπησε τις καμπάνες ... Οι άντρες έλειπαν, ήταν από νωρίς το πρωϊ στη δουλειά, για το μεροκάματο που ήταν ζήτημα επιβίωσης της οικογένειας. Έτσι οι γυναίκες μαζί με τα παιδιά τους υπερασπίστηκαν "βωμούς και εστίες" ...

 Η Αστυνομία που ήρθε να αντιμετωπίσει την "διαδήλωση" όταν είδε ότι είχε να κάνει με γυναίκες - που κάποιες κρατούσαν στις αγκαλιές και τα παιδιά τους -  σχεδόν υποχώρησε άπραγη, και φυσικά η απαλλοτρίωση δεν έγινε ΠΟΤΕ.

Αυτή η ενότητα στην πράξη που είχε η κοινωνία της εποχής, πέρα από ιδεολογικές καταβολές, αριστερές ή δεξιές πολιτικές αντιπαραθέσεις, αποτελούσε το ισχυρότερο όπλο των αδύναμων και κατατρεγμένων και ταυτόχρονα την ίδια την συνεκτική ουσία που μετέτρεπε αυτή την κοινωνία σε ΛΑΟ.

Αυτή η ενότητα ήταν και η ίδια η περηφάνια των απλών ανθρώπων στην Δυτική Αττική. Των ανθρώπων του Λαού που έδιναν αγώνες διαρκώς και στο τέλος τις πιο πολλές φορές τις κέρδιζαν ...

Και μετά ήρθε η "μεταπολίτευση" ...

Από την αρχή τα πράγματα φάνηκε ότι δεν θα έχουν καλή εξέλιξη ...

Ο "Εθνάρχης" που έφτασε από το Παρίσι, για να επαναφέρει την "Δημοκρατία" ανέλαβε να ανακόψει το ρεύμα της δύναμης του Λαού που απαιτούσε ριζικές αλλαγές μετά από την καταχνιά της επταετίας ...

"Ή εγώ ή τα τανκς" απείλησε τον Λαό. Και ο Λαός που ποθούσε να δει ξανά την Ελευθερία και την Δημοκρατία στην πατρίδα μας ... έκανε πίσω και υπέκυψε στο δίλημμα.

Η "μεταπολίτευση" είχε ήδη κάνει κακό ξεκίνημα, κάτι που αποδείχθηκε από την πρόσφατη Ιστορία μας και την  μόλις μετά από 40 χρόνια καταστροφική κατάληξη των ημερών μας.

Έτσι, ο Λαός αυτός ανέχτηκε και το ανάπηρο Σύνταγμα του '74 και τον σαθρό Κοινοβουλευτισμό που έμοιαζε όαση μπρος σε όσα είχε ζήσει στα χρόνια μετά τον εμφύλιο και στην διάρκεια της επταετίας... 

Έτσι ανέχτηκε και την ουσιαστική ατιμωρησία των ενόχων για την Χούντα και την Εθνική Καταστροφή της Κύπρου, με την κατάργηση της θανατικής ποινής. Κι ας είχε συντελεστεί εσχάτη προδοσία απέναντι στην πατρίδα, τον Λαό και το Έθνος μας.

Μετά ήρθε η "ένταξη" στην ΕΟΚ - σημερινή Ε.Ε. - και η "αλλαγή" του "Ανδρέα" με το ΠΑΣΟΚ και η συνέχεια είναι ούτε λίγο ούτε πολύ γνωστή στους περισσότερους ...Επιδοτήσεις, αποβιομηχάνιση, καταστροφή της παραγωγικής δυνατότητας της Πατρίδας μας, εκτόξευση του εξωτερικού και Τραπεζικού Δανεισμού με το ΕΥΡΩ για να φορτωθούμε με χρέη ...

Είναι χαρακτηριστικό, για το τι συνέβη στην συνέχεια, ότι μέσα σε λίγες μόνο δεκαετίες τα αυθαίρετα έπαψαν να είναι έργο των φτωχών αλλά των ρουφιάνων της χούντας που έπιασαν όλα τα "καλά πόστα" της "Δημοκρατίας" και μεταμορφώθηκαν σε "σοσιαλιστές". Τα αυθαίρετα πλέον χτίζονταν με σχέδια, μηχανικούς και κάθε είδους πολυτέλεια, εκεί που κάηκε το δάσος, και ήταν  βίλες ή μαιζονέτες, οι περισσότερες και με πισίνες.

Αλλά δεν ήταν αυτό το μεγαλύτερο κακό που έφερε αυτή η ψευδεπίγραφη μεταπολίτευση !

Ποιό ήταν λοιπόν το μεγαλύτερο κακό;

Το βιώνουμε με τον πλέον άσχημο τρόπο στην εποχή μας ... Όχι δεν είναι η Οικονομική κρίση !!! Αυτή είναι πλασματική και μεθοδευμένη όπως και το χρέος που φορτώνουν στις πλάτες μας κάθε φορά που μας "σώζουν".

Το μεγαλύτερο κακό και βασικό μας πρόβλημα είναι το σπάσιμο  της ενότητας του Λαού που αντικαταστάθηκε με τον άκρατο ατομικισμό, τον άθλιο νεοπλουτισμό και φιλοτομαρισμό διαμορφώνοντας το πρόσφορο έδαφος πάνω στο οποίο έσπειραν και σπέρνουν στις μέρες μας τους σπόρους του Κοινωνικού Αυτοματισμού - Κανιβαλλισμού, οι καθεστωτικοί υποτελείς της Νέας Κατοχής και οι οικονομικοί αποικιοκράτες του Νεοφιλελευθερισμού.

Κάποιοι στις συζητήσεις που γίνονται για την κρίση αναρωτιούνται τι πρέπει να κάνουμε με την κρίση; Πως θα μπορέσουμε να ανατρέψουμε όσα άδικα και εγκληματικά απέναντι στον Λαό και την Πατρίδα εφαρμόζουν οι ξένοι Οικονομικοί επικυρίαρχοι και οι ντόπιοι υποτελείς τους;

Η απάντηση και η λύση για να έχουμε μέλλον έρχεται από το παρελθόν μας, την Ιστορία αγώνων του Λαού μας που δεν θα μπορούσε να υπάρξει χωρίς την Ενότητα.

Αυτή την Παλλαϊκή Ενότητα που οδηγούσε πάντα τον Λαό - μπροστά στον υπέρτατο κίνδυνο του αφανισμού του - είτε στα χρόνια της πρώτης Γερμανικής Κατοχής είτε αργότερα στα χρόνια της Χούντας, στην συγκρότηση μετώπου αντίστασης στην αρχή τοπικά και μετά από άκρη σε άκρη της Πατρίδας μας.

Για αυτή την χαμένη ενότητα αγωνίζεται στις μέρες μας το Ενιαίο Παλλαϊκό Μέτωπο και τα μέλη του. Αυτή την ενότητα που χρειάζεται ο Λαός μας και η Πατρίδα για να ξανανικήσει. Αυτή η ενότητα που δεν υπήρξε ποτέ μόνο Αριστερά ή Δεξιά, παρά πρώτα και πάνω από όλα πατριωτική με την έννοια που δίνει στην Πατρίδα ο αντάρτης Άρης στον λόγο του στην Λαμία...

Μόνο που αυτή την φορά δεν πρέπει να επαναλάβουμε τα λάθη του παρελθόντος. Η Δημοκρατία και ο Λαός πρέπει να ξεριζώσουν όλα τα ζιζάνια που φύτρωναν σιγά - σιγά ώσπου θέριεψαν και έφτασαν στα σημερινά ρατσιστικά και νεοναζιστικά φαινόμενα. Να ριζώσει γερά η Δημοκρατία μας και να γίνει δυνατή μαζί και η Πατρίδα, από τον Λαό, για τον Λαό, με τον Λαό. 

Για αυτό και δεν αρκεί απλά η επαναφορά στην προηγούμενη του 2009 κατάσταση, στο διεφθαρμένο και νοθευμένο πολιτικό σύστημα που στο όνομα μόνο της Δημοκρατίας διέπραξε και συνεχίζει να διαπράττει τα μέγιστα εγκλήματα απέναντι στον Λαό και το Έθνος.

Και αυτό μπορεί μόνο να συμβεί με την απελευθέρωση μας μέσω της πλήρους ανατροπής του υφιστάμενου πολιτικού συστήματος που η πράξη απέδειξε ότι μόνο σε καταστροφές μπορεί να οδηγήσει την Πατρίδα και τον Λαό προκειμένου να διατηρήσει απλά και μόνο την εξουσία του τοποτηρητή των αποικιοκρατών "φίλων" τους και τάχα "δανειστών" μας...

Για αυτό και η μόνη ουσιαστική λύση δεν μπορεί να είναι άλλη από αυτή της δημιουργίας Συντακτικής Εθνοσυνέλευσης με άμεση συμμετοχή του Λαού για την εγκαθίδρυση της Δημοκρατίας, της Λαϊκής Κυριαρχίας και της Εθνικής Ανεξαρτησίας.

Κάποιοι θα πουν πως με τις σημερινές συνθήκες και την απάθεια που φαίνεται να δείχνει ο Ελληνικός Λαός τα παραπάνω είναι μάλλον απίθανο να συμβούν.

Όμως δεν είναι έτσι. Τα πραγματικά δύσκολα για τον Λαό μας φαίνεται ότι βρίσκονται αμέσως μπροστά μας. Στους προσεχείς μήνες με τις επερχόμενες απολύσεις, τις κατασχέσεις και την εκτός λογικής και ορίων υπερφορολόγηση, θα χρειαστεί να θυμηθούμε όλοι τους τρόπους να στηρίξουμε ξανά ο ένας τον άλλο, τον τρόπο να ξαναενωθούμε για να αντιμετωπίσουμε την τελική επίθεση ενάντια όχι απλά στα δικαιώματα μας στην εργασία, στην μόρφωση, στην Υγεία ή ακόμα και την τροφή, αλλά στην δυνατότητα μας να παραμείνουμε ελεύθεροι άνθρωποι, πολίτες και όχι χειρότεροι από δούλοι σε ένα σύγχρονο Μεσαίωνα, κοινωνικό και πολιτικό, σύγχρονοι μετανάστες μέσα στην ίδια την Πατρίδα μας. 

Και αυτό μπορεί να συμβεί ξανά εκεί που πάντα χτίζονταν η ενότητα του Λαού μας, στις γειτονιές που αν δεν υπάρχουν, πρέπει να τις ξαναδημιουργήσουμε και να τις ζωντανέψουμε.

Να βγάλουμε ξανά στο φως το υγιές κομμάτι του Λαού μας, που πρέπει να φύγει από την απομόνωση και τα αδιέξοδα της παθητικότητας του καναπέ και της τηλεοπτικής ή διαδικτυακής προπαγάνδας, και να συζητήσουμε για αυτά που  πιστεύουμε ότι πρέπει να γίνουν για την πραγματική σωτηρία του Λαού και της Πατρίδας.

Όλοι όσοι πραγματικά αγαπάμε αυτό τον πανέμορφο τόπο που λέγεται Ελλάδα και αγωνιούμε βλέποντας τις "σωτηρίες" των πολιτικών μας να μας καταστρέφουν όλο και ταχύτερα μέρα με τη μέρα, γινόμαστε ολοένα και περισσότεροι αλλά παραμένουμε δυστυχώς ακόμα "άτομα", διχασμένοι κάτω από την κυρίαρχη καθεστωτική προπαγάνδα και παγιδευμένοι στα πλοκάμια του Κοινωνικού Αυτοματισμού ή των Κλαδικών οικονομίστικων διεκδικήσεων που προτάσσουν τα Συνδικαλιστικά δεκανίκια του Καθεστώτος στην προσπάθεια περιορισμού και διάσπασης της αντίδρασης του Λαού μας.

Είναι καιρός πια να βρεθούμε μεταξύ μας, να συναντηθούμε πρώτα στις γειτονιές και στην συνέχεια στους χώρους δουλειάς, να ενωθούμε και να δώσουμε μαζί τις μάχες με όπλο το δίκιο μας και την αλληλεγγύη, οργανώνοντας τους τρόπους άμυνας και  ταυτόχρονα της αντίστασης και του παλλαϊκού  αγώνα "υπέρ βωμών και εστιών" με Γενική Πολιτική Απεργία Διαρκείας από τον Λαό μας. 

Καλή Αντάμωση.

Ηλίας Αλεξανδρής

μέλος της Πολιτικής Γραμματείας του Ε.Πα.Μ.

http://seisaxthia-epam.blogspot.gr