Όποιος δεν σέβεται τον εαυτό του δεν δικαιούται να αναμένει το σεβασμό των άλλων...

Στις διεθνείς σχέσεις είναι αποδεδειγμένο διαχρονικό αξίωμα: Κανένας δεν σέβεται εκείνον, που δεν σέβεται τον εαυτό του. Κανένας δεν ανέχεται εκείνον, που αναμένει από τρίτους να υπερασπίσουν τα συμφέροντά του. Και όλοι οικτίρουν και χλευάζουν εκείνον, που δεν έχει αξιοπρέπεια, σοβαρότητα, αποφασιστικότητα, δύναμη και αταλάντευτη σταθερότητα στους στόχους του. Η εξωτερική πολιτική δεν ασκείται με παρακάλια, κλαψουρίσματα, γαλιφιές και γλειψίματα αλλά με αξιοπρέπεια, καθαρούς στόχους, αταλάντευτη διεκδίκηση και σταθερή και απαραμείωτη αποφασιστικότητα στην υπεράσπιση των συμφερόντων του κράτους. Η κύρια αποστολή κάθε σοβαρής κυβέρνησης είναι η ασφάλεια και η επιβίωση του κράτους και του λαού. Στις διεθνείς σχέσεις είναι αποδεδειγμένο διαχρονικό αξίωμα: Κανένας δεν σέβεται εκείνον, που δεν σέβεται τον εαυτό του. Κανένας δεν ανέχεται εκείνον, που αναμένει από τρίτους να υπερασπίσουν τα συμφέροντά του. Και όλοι οικτίρουν και χλευάζουν εκείνον, που δεν έχει αξιοπρέπεια, σοβαρότητα, αποφασιστικότητα, δύναμη και αταλάντευτη σταθερότητα στους στόχους του. Η εξωτερική πολιτική δεν ασκείται με παρακάλια, κλαψουρίσματα, γαλιφιές και γλειψίματα αλλά με αξιοπρέπεια, καθαρούς στόχους, αταλάντευτη διεκδίκηση και σταθερή και απαραμείωτη αποφασιστικότητα στην υπεράσπιση των συμφερόντων του κράτους. Η κύρια αποστολή κάθε σοβαρής κυβέρνησης είναι η ασφάλεια και η επιβίωση του κράτους και του λαού. Άρα, εξ αυτών ανάλογα πρέπει να είναι τα μέσα στην προαγωγή και διεκδίκηση αυτών των συμφερόντων: Πολιτικά, διπλωματικά, οικονομικά και, πρώτιστα, στρατιωτικά. Όταν εκδηλώνεται κρίση, η ουδετερότητα δεν είναι πάντα σοφή και αποδοτική επιλογή. Ιδιαίτερα όταν είσαι μικρός και αδύνατος. Οι μικροί και αδύναμοι δεν μπορούν να παίζουν παιγνίδια με τους μεγάλους. Όταν συγκρούονται οι ελέφαντες, υποφέρει το χορτάρι. Μόνον ένας επιτήδειος ουδέτερος υπάρχει και έγραψε ιστορία με την αχρεία συμπεριφορά του και αυτός είναι η κατοχική Τουρκία. Και η μεν Τουρκία, ως μεγάλη χώρα και ήδη περιφερειακή δύναμη, είναι σε θέση να παίζει παιγνίδια, να εκβιάζει και να απαιτεί με αλαζονεία και προπέτεια. Η Κύπρος, αν και μικρή, έχει άλλα όπλα που, αν τα χρησιμοποιήσει με την ανάλογη πολιτική συνέπεια και επιμονή, μπορεί να κερδίσει. Είναι προτιμότερο, χρησιμότερο και αποδοτικότερο να είσαι ομοτράπεζος των ισχυρών, φίλος και συνεργάτης, σύμμαχος ή εταίρος τους παρά να είσαι στο περιθώριο, παρίας, απόκληρος και γραφικός. Γράφουμε αυτά με αφορμή μία πρωτοφανή δήλωση του Προέδρου Χριστόφια, κατά την πρόσφατη υποδοχή του πρωθυπουργού της Ελλάδας, Κ. Καραμανλή. Απαντώντας σε ερώτηση Έλληνα συναδέλφου, ποια στάση θα τηρήσουν η Ελλάδα και η Κύπρος έναντι των δύο τάσεων, που ήδη μορφοποιούνται στην Ευρώπη, ο Δ. Χριστόφιας είπε τα εξής: «Εμείς έχουμε κάνει την επιλογή μας και ο στόχος ο δικός μας είναι να πείσουμε και εκείνους της ειδικής σχέσης και εκείνους που είναι οπαδοί της πλήρους ένταξης της Τουρκίας, όπως η Τουρκία εφαρμόσει τις υποχρεώσεις της, και δίνουμε το μήνυμα ότι αν δεν εφαρμόσει τις υποχρεώσεις της, έχει καθήκον η Ένωση να τη βάλει στη θέση της». Ποιος λέγει αυτά τα απίστευτα; Τα λέγει και τα εννοεί ο Πρόεδρος της, κατεχόμενης από την Τουρκία, Κύπρου, ενός κράτους που εδώ και 35 χρόνια απειλείται από μια χώρα, που με αναίδεια απαιτεί να ενταχθεί στη δημοκρατική Ευρώπη. Τα λέγει και τα εννοεί ο Πρόεδρος της Κύπρου, που υφίσταται το διεθνές έγκλημα του εποικισμού, την εθνοκάθαρση, την καταστροφή της πολιτιστικής της κληρονομιάς και την απειλή πλήρους κατάληψής της.Απορούμε με την απίστευτη αφέλεια του Δ. Χριστόφια: Γιατί η Ένωση να βάλει την Τουρκία στη θέση της; Γιατί αναμένουμε από τους εταίρους μας να κάνουν εκείνα, που η εκλεγμένη κυβέρνηση Χριστόφια οφείλει καθηκόντως να πράξει; Γιατί η Ευρώπη να ασκήσει βέτο εναντίον της Τουρκίας και όχι η Ελλάδα και η Κύπρος; Οι άλλοι εταίροι μας θα βάλουν την αυθάδη και αλαζονική Τουρκία στη θέση της και όχι η Ελλάδα και η Κύπρος; Περίεργη, πρωτοφανής και ανεκδιήγητη, μα την αλήθεια, αντίληψη περί των διεθνών σχέσεων και των διακρατικών συνεργασιών. Με απλά λόγια, ο Δ. Χριστόφιας εννοεί όπως οι 26 εταίροι μας κατεβούν στην αρένα, συγκρουστούν με την κατοχική Τουρκία, και η Ελλάδα και η Κύπρος, ως απαθείς, ουδέτεροι και παθητικοί θεατές, να παρακολουθούν! Καραμανλής και Χριστόφιας, να συνέλθουν! Ας προσγειωθούν, επιτέλους! Αθήνα και Λευκωσία έχουν το δικαίωμα βέτο. Γιατί δεν το αξιοποιούν, όπως έπραξε πρόσφατα η Σλοβενία; Γιατί δεν διαμηνύουν -ΚΑΙ ΝΑ ΤΟ ΕΝΝΟΟΥΝ- ότι αν η κατοχική Τουρκία δεν συμμορφωθεί, μετά από πέντε χρόνια εμπαιγμού μας, θα εμποδίσουν την παραπέρα πορεία της στην Ευρώπη; Ναι, αλλά, για να πουν αυτά ή να μην τα πουν, έπρεπε να είχαν πολιτική, σοβαρότητα, αξιοπιστία, να είναι σεβαστοί στους ξένους και επίφοβοι για τους Τούρκους, και να είχαν κτίσει έγκαιρα συμμαχίες συμφερόντων με εταίρους μας, ώστε σε κάθε περίπτωση να αντιμετωπίσουν με το λιγότερο κόστος οποιεσδήποτε αρνητικές συνέπειες. Τέτοια πολιτική, δεν υπάρχει. Υπάρχουν μόνο παχυλές κουβέντες, που ούτε ο εν πολλαίς δυσκολίαις ευρισκόμενος Καραμανλής ούτε ο πελαγοδρομών Χριστόφιας μπορούν να μεταφράσουν σε αποφάσεις και πράξεις. Ο μεν Χριστόφιας έχει προσδεθεί ασφυκτικά, σε βαθμό πνιγμού, στους σχεδιασμούς των Βρετανών, που τον παρασύρουν προς τις τουρκικές αξιώσεις. Τον έχουν παγιδεύσει στα γρανάζια απρόσοδων συνομιλιών, που οδηγούν τον τόπο κατά τουρκικών κρημνών. Η απόφαση του Δικαστηρίου Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων (ΔΕΚ) στην υπόθεση Αποστολίδη εναντίον Όραμς τού προσφέρει ένα ανέλπιστο, πανίσχυρο και ευρωπαϊκό όπλο, στην υπεράσπιση του ατομικού και αναφαίρετου δικαιώματος ιδιοκτησίας και άλλων κρίσιμων πτυχών του Κυπριακού. Αμφιβάλλουμε σφόδρα ότι θα το αξιοποιήσει. Δεν θέλει να ζορίζει το σύντροφό του Ταλάτ, ή να εκνευρίζει την Τουρκία. Η φιλοσοφία και η ηλίθια νοοτροπία του «καλού παιδιού» γι' ακόμα μια φορά θα χαντακώσει τον κυπριακό Ελληνισμό. Και πότε; Όταν η Τουρκία και ο υποτελής Ταλάτ δεν χάνουν ευκαιρία για να υπονομεύσουν την Κυπριακή Δημοκρατία και να τεχνουργήσουν νέα δεσμά για τους Έλληνες. Από την άλλη, η Ελλάδα εξευτελίζεται και βιάζεται από την Τουρκία στο Αιγαίο, καθημερινά. Και το άθλιο κράτος των Αθηνών κοιμάται ή διαπληκτίζεται ακκιζόμενο, ανοητολογώντας και χυδαιολογώντας στα τηλεοπτικά παράθυρα. Μέχρι που μια μέρα θα ξυπνήσει, για να διαπιστώσει ότι έχασε το μισό Αιγαίο. Ακόμα και τα κωμικά Σκόπια γελοιοποιούν τη δύστηνη Ελλάδα. Και στη Δυτ. Θράκη ετοιμάζεται νέα τουρκανταρσία. Αθήνα και Λευκωσία ούτε το παράδειγμα της Σλοβενίας δεν είναι σε θέση να μιμηθούν. Δεν θέλουν! Δεν μπορούν! Δεν διανοούνται να αναμετρηθούν με το τουρκικό θηρίο. Αναμένουν από τρίτους σωτηρία και αχρηστεύουν ανεύθυνα τα ευρωπαϊκά και άλλα όπλα, που έχουν ή μπορούν να έχουν στα χέρια τους. Οι ξένοι γελούν και χλευάζουν το κατάντημα των ηγετών του Ελληνισμού. Και, βεβαίως, τιμούν και ανταμείβουν τον σφαγέα μας, που ξέρει να διεκδικεί με τη δύναμη της γεωπολιτικής, στρατηγικής και στρατιωτικής σημασίας και χρησιμότητάς του.
Σάββας Ιακωβίδης
εφημερίδα "ΣΗΜΕΡΙΝΗ"

Ο δρόμος της αξιοπρέπειας...

Αυτά τα λόγια απηύθυνε δάσκαλος στους μαθητές του, στο 2ο ΕΠΑΛ Αχαρνών για την επέτειο της 25ης Μαρτίου:
Σκέφτηκα να σας μιλήσω για τον Καραϊσκάκη, αλλά το μυαλό σας θα πάει στο γήπεδο.
Σκέφτηκα να σας μιλήσω για το 21, αλλά ο νους σας θα πάει στην Ορίτζιναλ. Συλλογίστηκα πολύ, για να καταλήξω αν αξίζει να σας ταλαιπωρήσω για κάτι τόσο μακρινό, τόσο ξένο.
Δύο αιώνες πίσω κάποια γεγονότα, τι να λένε σε σένα; Σε εσένα που βιάζεσαι να φύγεις, να πας για τσιγάρο, για καφέ ή για κάτι άλλο.
Θα σου μιλήσω λοιπόν προσωπικά.
Εγώ ο δάσκαλος που δούλεψα ένα χρόνο σε αυτό το σχολείο και σε δεκαπέντε μέρες φεύγω για αλλού, σε εσένα που είσαι εδώ ένα, δύο, τρία ή και περισσότερα χρόνια, θα σου μιλήσω σταράτα, για να σου εκφράσω δυο σκέψεις μου.
Οι μαθητές που συνάντησα μέσα στις τάξεις, οι μαθητές που δίδαξα φέτος, στη συντριπτική τους πλειονότητα με σεβάστηκαν, αν και δεν ανταποκρίθηκαν στις απαιτήσεις του μαθήματος. Πολλοί όμως από τους υπόλοιπους μαθητές δε με σεβάστηκαν, με προσέβαλαν κατ' επανάληψη, με έργα, με λόγια, με ύβρεις, δείχνοντας ένα χαρακτήρα και ένα ήθος, που με σόκαρε, που με έβαλε σε μελαγχολικές σκέψεις.
Αυτό το φαινόμενο αποδεικνύει πως κάτι σάπιο υπάρχει σε αυτό το σχολείο, πως, εκτός του γνωστικού ελλείμματος, το συγκεκριμένο σχολείο χωλαίνει δραματικά και στο ηθικοπλαστικό του έργο, στη διαμόρφωση δηλαδή των μαθητικών ψυχών και πνευμάτων. Και η ευθύνη για αυτήν την αποτυχία είναι ευθύνη αποκλειστικά δική μας, των δασκάλων σας και των γονιών σας.Δεν έχουμε κατορθώσει να σας δείξουμε πως χωρίς αρχές η ζωή σας αύριο θα είναι μια κόλαση, πως χωρίς όνειρα και στόχους θα χρειαστείτε υποκατάστατα, θα καταφύγετε πιθανόν σε επιλογές που θα σας ξεφτιλίσουν, θα σας κάνουν να σιχαίνεστε τον εαυτό σας, θα σας γεμίσουν τη ζωή πλήξη και κούραση, θα σας γεράσουν πρόωρα.
Αν όμως θέλετε μια συμβουλή από ένα δάσκαλο, σκεφτείτε το παράδειγμα του Μακρυγιάννη, που έφτασε αγράμματος μέχρι τα πενήντα σχεδόν, για να καταλάβει τότε πως η μόρφωση, η καλλιέργεια ήταν το όπλο που έλειπε από την προσωπική του θήκη.
Και κάθισε με πολλή δυσκολία και χωρίς δάσκαλο και έμαθε πέντε κολλυβογράμματα, για να μας πει την ιστορία του βίου του, το παραμύθι της επανάστασης των υπόδουλων Ρωμιών. Αυτό το παράδειγμα είναι για σας το πιο κατάλληλο, και μπορείς τριάντα χρόνια νωρίτερα από το στρατηγό Μακρυγιάννη να ακολουθήσεις το δρόμο που εκείνος έδειξε, το μονοπάτι της καλλιέργειας, το δρόμο της παιδείας, τη λεωφόρο της προσωπικής σου προκοπής.
Δεν είστε σε τίποτε λιγότερο ικανοί από το μπάσταρδο γιο της καλογριάς, τον Αρβανίτη Γιώργη Καραϊσκάκη. Ήταν κι αυτός αθυρόστομος σαν κι εσάς, αλλά είχε αυτό που από τα αλβανικά μάθαμε σαν μπέσα, ήταν πάνω απ´ όλα μπεσαλής.
Αυτό θα 'θελα να έχετε κι εσείς: Υπευθυνότητα, μπέσα, τσίπα. Να αναλαμβάνετε τις ευθύνες σας, να απεχθάνεστε την υποκρισία, να σιχαίνεστε το συμφέρον, να μισείτε το ψέμα και την ευθυνοφοβία.
Η αγάπη για τον τόπο του, η λατρεία για την πατρίδα του ήταν αυτό που χαρακτήριζε τη ζωή του Νικήτα Σταματελόπουλου, του Νικηταρά.
Αγωνίστηκε στη διάρκεια της επανάστασης, συνέβαλε στην απελευθέρωση της πατρίδας του κι έπειτα φυλακίστηκε, για να χαθεί σ' ένα στενοσόκακο του Πειραιά, σχεδόν τυφλωμένος, πάμπτωχος και εγκαταλειμμένος από όλους, δε ζήτησε τίποτε από την ελεύθερη Ελλάδα κι όταν οι γύρω του τον παρακινούσαν να απαιτήσει από την κυβέρνηση μια πλούσια σύνταξη, απαντούσε πως η πατρίδα τον αμείβει πολύ καλά, λέγοντας ψέματα, για να μην προσβάλει την πατρίδα του.
Είναι δύσκολο, το κατανοώ, το παράδειγμα του Νικηταρά. Αλλά νομίζω πως κι εσείς είστε ικανοί για τα δύσκολα. Μπορείτε να ακολουθήσετε το δρόμο της αξιοπρέπειας, να προσπαθήσετε τίμια και με αγωνιστικότητα, για εσάς και για το μέλλον της οικογένειας που αύριο θα κάνετε.
Ξέρω, καταλαβαίνω, αντιλαμβάνομαι πως σας προτείνω μια διαδρομή ζωής δύσκολη και απαιτητική, όταν δίπλα σας κυριαρχεί ο εύκολος δρόμος των γονιών, των δασκάλων, των πολιτικών, της εποχής στην οποία μεγαλώνετε. Όμως κάθε εποχή ελπίζει στους νέους της. Περιμένει από αυτούς να σηκώσουν ψηλά και με επιτυχία τη σημαία του αγώνα και να οδηγήσουν την πατρίδα τους, τον τόπο τους σε καλύτερες μέρες, σε πιο φωτεινές σελίδες.
Κι όταν βλέπω την εποχή μας να μαραζώνει χωμένη στην αλλοτρίωση, να ξεψυχά από την τηλεοπτική ανία, να μουχλιάζει από το κυνήγι της ευκολίας, μόνο σε εσάς ελπίζω, στην ειλικρινή σας διάθεση , να αγωνιστείτε, να αντισταθείτε, να πολεμήσετε, να νικήσετε.
Μη μας απογοητεύσετε.