Έλληνας έλυσε τον γρίφο του νομπελίστα Τζον Νας

Ο 28χρονος Κ. Δασκαλάκης έλυσε τον γρίφο του νομπελίστα Τζον Νας.
«Πληροφορική δεν είναι μόνο ο προγραμματισμός ή το Εxcel, όπως ο περισσότερος κόσμος πιστεύει. Πίσω από αυτά κρύβεται ένα πολύπλοκο αλλά ταυτόχρονα συναρπαστικό σύστημα, οι δυνατότητες του οποίου είναι σε μεγάλο βαθμό ανεξερεύνητες. Αυτό λοιπόν καλούμαστε οι επιστήμονες να κάνουμε, να ρίξουμε φως στις… σκοτεινές πλευρές της πληροφορικής».
Είναι μόλις 28 ετών κι όμως το βιογραφικό του είναι πλούσιο σε επαγγελματική και ακαδημαϊκή εμπειρία. Απόφοιτος του Τμήματος Ηλεκτρολόγων Μηχανικών και Μηχανικών Υπολογιστών του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου, με βαθμό 9,98 στα 10, με μεταπτυχιακές και διδακτορικές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Μπέρκλεϊ, ο Κωνσταντίνος Δασκαλάκης θεωρείται ένα από τα πιο λαμπρά μυαλά διεθνώς. Μάλιστα σε περίπου έναν μήνα θα μπει στις αίθουσες του Πανεπιστημίου ΜΙΤ της Βοστώνης για να διδάξει. Πριν από μερικές εβδομάδες ο Κωνσταντίνος κατάφερε να ξεδιαλύνει έναν δύσκολο γρίφο της πληροφορικής, που έμενε άλυτος από το 1950. Το αντικείμενο με το οποίο ασχολείται, όπως παραδέχεται, είναι αρκετά δύσκολο για τον περισσότερο κόσμο. Η διδακτορική του διατριβή μελετά το Θεώρημα του Νας, στη θεωρία των παιγνίων, θεώρημα για το οποίο το 1994 ο Νας κέρδισε το Νόμπελ Οικονομίας.
«Την επιστήμη μου την ενδιαφέρει κυρίως το Ίντερνετ. Πρόκειται για ένα μέσο που χρησιμοποιείται από εκατομμύρια χρήστες και ελέγχεται από διάφορες εταιρείες, οργανισμούς και κράτη. Όλοι όμως έχουν διαφορετικά συμφέροντα, που μερικές φορές επηρεάζουν την ελεύθερη κίνηση της πληροφορίας. Έτσι, αυτό που καλούμαστε να κάνουμε είναι να σχεδιάσουμε ένα “γερό” Ίντερνετ, όπου η πληροφορία θα ταξιδεύει όσο πιο γρήγορα γίνεται με ασφάλεια, ενώ παράλληλα θα προστατεύεται η ελευθερία του λόγου», λέει στα «ΝΕΑ» ο 28χρονος επιστήμονας.«Θα χαθώ στην Ελλάδα…» Στην ερώτηση αν σκοπεύει να αφήσει την ακαδημαϊκή καριέρα στη Βοστώνη για να επιστρέψει στην Ελλάδα, απαντά αρνητικά. «Το αντικείμενό μου είναι τέτοιο που φοβάμαι ότι αν ερχόμουν στην Ελλάδα δεν θα μπορούσα να συνεχίσω τις έρευνές μου. Το πιο πιθανό είναι ότι δεν θα υπήρχαν οι κατάλληλες συνθήκες, ενδεχομένως ούτε η απαραίτητη υποστήριξη στο ερευνητικό μου έργο. Φοβάμαι ότι μπορεί να χαθώ στην ελληνική γραφειοκρατία» λέει. Αυτό που του αρέσει ιδιαίτερα στη Βοστώνη είναι ότι είναι ένας τεράστιος ακαδημαϊκός χώρος. «Ο μισός πληθυσμός της πόλης έχει σχέση με τον πανεπιστημιακό κόσμο». Αν και η επιστροφή στην Ελλάδα δεν είναι στα άμεσα σχέδιά του, όπως τονίζει, «θέλω να δώσω πίσω στην Ελλάδα, γιατί κι αυτή μου έδωσε τις βάσεις για να φτάσω ως εδώ. Έρχομαι στην Ελλάδα δύο φορές το χρόνο για περίπου δύο μήνες. Σίγουρα στην καθημερινότητά μου υπάρχουν στιγμές που μου λείπει η οικογένειά μου και το σπιτικό φαγητό».50 χρόνια έψαχναν τη λύση. Πριν από μερικές εβδομάδες, ο 28χρονος Κωνσταντίνος Δασκαλάκης τράβηξε τα βλέμματα της διεθνούς ακαδημαϊκής κοινότητας- και όχι μόνο- πάνω του καθώς βραβεύθηκε από τον διεθνή οργανισμό ΑCΜ (Αssociation for Computing Μachinery), την Ένωση δηλαδή όλων όσων ασχολούνται με την πληροφορική, η οποία δίνει ένα βραβείο για την καλύτερη διδακτορική διατριβή κάθε χρόνο. Αφετηρία ήταν ο γρίφος που παρέμενε άλυτος από την εποχή που ο Τζον Νας διατύπωσε το θεώρημα για τη θεωρία των παιγνίων. Ο Αμερικανός επιστήμονας τη δεκαετία του ΄50 έφτιαξε ένα απλοποιημένο σύστημα των σχέσεων και των ενεργειών κάποιων ανθρώπων που βρίσκονταν σε καταστάσεις με διαφορετικά συμφέροντα, όπως το να είναι αντίπαλοι σε ένα παιχνίδι. «Κι έδειξε ότι σε κάθε αγορά, ακόμη κι όταν υπάρχουν αντικρουόμενα συμφέροντα, υπάρχει τρόπος να βρεθεί η ισορροπία». Μετά τη διατύπωση της θεωρίας του Νας- η οποία δεν βρίσκει εφαρμογή μόνο στα παιχνίδια αλλά και στην αγορά ή το Ίντερνετ- ξεκίνησαν πολλοί επιστήμονες να ψάχνουν με ποιον τρόπο μπορεί κανείς να προβλέψει την ισορροπία Νας, όπως για παράδειγμα τι θα γίνει στην αγορά ή το να προβλέψει κανείς ποιος θα κερδίσει στο σκάκι ή ποια στρατηγική είναι καλύτερη στο πόκερ. Όπως επισημαίνει ο Κωνσταντίνος, πέρασαν πέντε δεκαετίες χωρίς κανένα αποτέλεσμα.
Υπολογιστικά αδύνατο…Έναν χρόνο χρειάστηκε ο νεαρός επιστήμονας με τους καθηγητές του, Χρίστο Παπαδημητρίου από το Πανεπιστήμιο του Μπέρκλεϊ και τον καθηγητή Πολ Γκόλντμπεργκ του Πανεπιστημίου του Λίβερπουλ, μέχρι τελικά να βρουν τη λύση στον γρίφο. Όπως λέει ο 28χρονος, οι μέχρι τότε προσπάθειες ουσιαστικά στρέφονταν προς λάθος κατεύθυνση. Η έρευνά τους έδειξε ότι η ισορροπία αυτή, σε ορισμένες περιπτώσεις, είναι υπολογιστικά αδύνατη. «Ουσιαστικά αποδείξαμε ότι δεν υπάρχει τρόπος για να προβλεφθεί η ισορροπία. Μπορεί να χρειάστηκε έναν χρόνο να δουλέψουμε σκληρά, ωστόσο το ερώτημα αυτό μας βασάνιζε περισσότερο καιρό. Είναι πάντως μεγάλη τιμή για έναν νέο επιστήμονα να βραβεύεται από τον διεθνή αυτό οργανισμό. Ανάμεσα σε χιλιάδες διατριβές από τα πανεπιστήμια του κόσμου, επιλέχθηκε η δική μου».
Πηγή: Τα Νέα
http://tapantaleme.wordpress.com:80/2009/06/12/5454812/

"Ψηφίστε Οικολόγους-Πράσινους" παροτρύνουν οι Σκοπιανοί bloggers

...τα μέλη της λεγόμενης "Σλαβομακεδονικής" κοινότητας..! Στο ελληνόφωνο μεν αλλά σκοπιανό blog belomorska macedonia αναρτήθηκαν οι οδηγίες -κυρίως- προς τους πρώην ψηφοφόρους του Ουράνιου Τόξου..: "Ψηφίστε Οικολόγους Πράσινους! "Στο συγκεκριμένο δημοσίευμα αναφέρεται πως πρέπει να στηριχθεί ο υποψήφιος των οικολόγων στην Πέλλα κ.Γ.Κωσταντίνου παλιό στέλεχος του Ουράνιου Τόξου και αυτό γιατί:" το κόμμα των... εθνικά Μακεδόνων είναι σχεδόν ανύπαρκτο στα πολιτικά δρώμενα της Ελλάδας και το μόνο που το απασχολεί σε κάθε εθνική εκλογική αναμέτρηση είναι πώς θα βοηθηθεί το Πασοκ (και ιδιαίτερα ο κύριος Λιάνης) να πάρει την μερίδα του λέοντος από τις ψήφους των Μακεδόνων στο νομό Φλώρινας"! Bέβαια ο συντάκτης του κειμένου δεν είναι απόλυτα ικανοποιημένος ούτε με το κόμμα των οικολόγων πράσινων αλλά το θεωρεί ως τη καλύτερη λύση σ'αυτές τις εκλογές.. Διαβάστε παρακάτω ολόκληρο το άρθρο: " Στις επόμενες βουλευτικές εκλογές , στις 4 Οκτωβρίου 2009, οι Μακεδόνες ψηφίζουμε Οικολόγους Πράσινους γιατί αυτό το κόμμα, που είναι πολύ κοντά στο να μπει στη Βουλή, έχει στο πρόγραμμα του ξεκάθαρες θέσεις για θέματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων και μειονοτήτων. Αλλά δεν είναι μόνο αυτός ο λόγος, για τον οποίο οι εθνικά Μακεδόνες θα πρέπει να ψηφήσουμε τους Οικολόγους Πράσινους: ο σημαντικότερος λόγος είναι ότι έχουν ως υποψήφιο βουλευτή στη λίστα τους για τον νομό Πέλλας, τον Γιώργο Κωνσταντίνου, έναν εθνικά Μακεδόνα ακτιβιστή για την οικολογία, τα δικαιώματα των Μακεδόνων και μέλος για πολλά χρόνια του ΕΕΣ-Ουράνιο Τόξο (αυτό, φυσικά, δεν σημαίνει ότι το Ουράνιο Τόξο και οι Οικολόγοι Πράσινοι έχουν συμφωνήσει για κάποια εκλογική συνεργασία. Και γιατί να το κάνουν αυτό, άλλωστε, οι Ο.Π . αφού το κόμμα των εθνικά Μακεδόνων είναι σχεδόν ανύπαρκτο στα πολιτικά δρώμενα της Ελλάδας και το μόνο που το απασχολεί σε κάθε εθνική εκλογική αναμέτρηση είναι πώς θα βοηθηθεί το Πασοκ (και ιδιαίτερα ο κύριος Λιάνης) να πάρει την μερίδα του λέοντος από τις ψήφους των Μακεδόνων στο νομό Φλώρινας;). Η πολιτική θέση των Οικολόγων Πράσινων δεν με ικανοποίει στο θέμα της διαμάχης της Ελλάδας για την ονομασία της Δημοκρατίας της Μακεδονίας και θα προτιμούσα μια πιο θαρραλέα στάση τους: υπάρχει κράτος που ονομάζεται Μακεδονία γιατί υπάρχει Μακεδονικό έθνος και όχι το ανάποδο. Πριν υπάρξει μακεδονικό κράτος υπήρχαν Μακεδόνες σε όλη την γεωγραφική περιοχή που ονομάζεται Μακεδονία, πριν ακόμα αυτή μοιραστεί στα τέσσερα γειτονικά κράτη (Ελλάδα, Βουλγαρία, Σερβία και Αλβανία). Η θέση τους ότι κανείς δεν είναι πιο Μακεδόνας από όλους τους κατοίκους της Μακεδονίας, δεν με πείθει: δεν υπάρχουν ΠΙΟ Μακεδόνες από άλλους, υπάρχουν όμως οι ΜΑΚΕΔΟΝΕΣ, σκέτο. Όλοι οι άλλοι κάτοικοι της Μακεδονίας αυτοπροσδιορίζονται ΕΘΝΙΚΑ με άλλο όνομα (Έλληνες, Βούλγαροι, Σέρβοι, Αλβανοί, Αρβανίτες, Ρομά η Αθίγγανοι, Τούρκοι, Βλάχοι, κτλ). Σε αυτές τις εκλογές πρέπει οι Μακεδόνες να δείξουμε την δύναμη μας, ψηφίζοντας τους Ο.Π. και ιδιαίτερα στο νομό Πέλλας ,τον υποψήφιο τους ΓΙΩΡΓΟ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ. Ίσως, με αυτό τον τρόπο, και αλλά κόμματα, σε επόμενες εκλογικές αναμετρήσεις, να ακολουθήσουν το παράδειγμα των Ο.Π. και βάλουν στις λίστες τους Μακεδόνες υποψηφίους, σε όλους τους Νομούς της Μακεδονίας, όπως γίνεται με τους Τούρκους στη Θράκη. Δυστυχώς, μέχρι σήμερα οι Μακεδόνες δεν είχαν την πολιτική υποστήριξη από κανένα ελληνικό κόμμα, εάν εξαιρέσουμε το ΜΟΝΑΔΙΚΟ παράδειγμα της ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΗΣ ΣΥΜΜΑΧΙΑΣ (δεν συμμετέχει σε αυτές τις εκλογές) και κάποια μικρά αριστερά κόμματα. ΚΑΛΗ ΨΗΦΟ, ΑΔΕΛΦΙΑ ΜΑΚΕΔΟΝΕΣ! "
http://greece-salonika.blogspot.com/2009/09/bloggers.html
αναδημοσίευση: www.i-reporter.gr
σχετική παλαιότερη ανάρτησή μας:
http://hellenic-spirit.blogspot.com/2009/05/blog-post_31.html

Πολύ κρίσιμη η ψήφος στις εκλογές της 4ης Οκτωβρίου

Όπως όλα δείχνουν, ο «Κωστίκας» μας τελειώνει και στο διάδρομο περιμένει να αναλάβει ο «Γιωρίκας» (υιός της Μάργκαρετ Τσαντ). Είναι καλό να αναθυμηθούν οι πατριώτες μέσα στο ΠΑ.ΣΟ.Κ. παλαιότερες δηλώσεις του Γιώργου που άπτονται εθνικών θεμάτων και εξωτερικής πολιτικής όπως τις σταχυολόγισε ο Τηλέμαχος από το «αντίβαρο»:
«Άξονας εξωτερικής πολιτικής:
«Προσωπικά πιστεύω ότι είναι καλύτερα να έχουμε μερικά στρέμματα γης λιγότερα από εκείνα που μας ανήκουν, και να κοιμόμαστε τα βράδια ήσυχοι και ασφαλείς, παρά να έχουμε ότι μας ανήκει και να μην μπορούμε να κλείσουμε μάτι από τον κίνδυνο κάποιας ξαφνικής επίθεσης κακόβουλων γειτόνων εναντίον μας»

(Σημείωση: Πόσο συμπτωματικά παρόμοια αυτή η δήλωση με την προσφώνηση της κας Μπενάκη προς τον νεοεκλεγέντα Πρόεδρο της Δημοκρατίας κ. Παπούλια στο Κοινοβούλιο;
http://hellenic-spirit.blogspot.com/2008/02/blog-post_2669.html) [Εφημερίδα Πατρίδες του Καναδά. Η δήλωση έγινε από τον κ. Παπανδρέου απευθυνόμενος στον εκδότη της εφημερίδας κ. Θωμά Σάρα, σε δημόσια εκδήλωση παρουσία πλήθους κόσμου και μαρτύρων, όπως για παράδειγμα ο Έλληνας πρέσβης στον Καναδά Γιάννης Θωμόγλου. Η εκδήλωση έγινε το 1999, όταν ο κ. Παπανδρέου ήτανε Υπουργός Εξωτερικών]

Σχέδιο Ανάν:
«Τώρα που έχει έρθει η ώρα της κρισιμότερης απόφασης της σύγχρονης ιστορίας μας, η μεγάλη δημοκρατική και προοδευτική παράταξη, συνεπής στις αρχές, στους αγώνες και στις παραδόσεις μας, λέει το «ναι» στο κοινό μέλλον των δυο Κοινοτήτων, το «ναι» στην κοινή συμβίωση, το «ναι» στην ένταξη μιας επανενωμένης Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Λέει «ναι» στη συνεργασία και «όχι» στο διχασμό. Λέει «ναι» στην προοπτική και «όχι» στη στατικότητα... Το ΝΑΙ θα είναι μια γενναία ιστορική, πατριωτική στάση υπέρβασης του παρελθόντος»
[Γραφείο Τύπου και Πληροφοριών, Κυπριακή Κυβέρνηση, 8/4/2004]
Η δήλωση αυτή έγινε 2 ώρες πριν το προγραμματισμένο διάγγελμα του Τάσσου Παπαδόπουλου. Γεγονός διπλωματικά και πολιτικά απρεπέστατο διότι επιχείρησε να προκαταβάλει την τοποθέτηση του Προέδρου της Κύπρου. Απόσπασμα από την Καθημερινή 8.4.2004
Nα σημειωθεί ότι είχε προηγηθεί η τοποθέτηση του προέδρου του ΠAΣOK κ. Γιώργου Παπανδρέου υπέρ του «ναι», προκαλώντας αντιδράσεις στην Kύπρο κυρίως για τον χρόνο εκδήλωσής της.
Αγωγός Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη
Δυσαρεστημένος από τη διακρατική συμφωνία Ελλάδας - Ρωσίας για τον αγωγό ρωσικού πετρελαίου Μπουργκάς - Αλεξανδρούπολη εμφανίστηκε στην Αλεξανδρούπολη ο Γ. Παπανδρέου, λέγοντας ευθέως ότι «...η διακρατική συμφωνία κατοχυρώνει τα συμφέροντα μόνο της μιας πλευράς» (σ.σ.: της Ρωσίας).
[Ελευθεροτυπία 10 Σεπτεμβρίου 2009 με τίτλο «Παγώνει τον αγωγό»]
Αξίζει να δούμε την δήλωση αυτή σε συνδυασμό με τη δήλωση του Αμερικανού υφυπουργού των εξωτερικών επί Μπους. Aποτελεί στρατηγικό λάθος το 80% του φυσικού αερίου της χώρας σας να προέρχεται από την Gazprom. H πρακτική αυτή πλησιάζει σε αυτό που λέμε μονοπώλιο, είπε και εξαντλώντας τα όρια πίεσης προς την ελληνική κυβέρνηση εν όψει της επίσκεψης Kαραμανλή στη Mόσχα στα τέλη Aπριλίου, συμπλήρωσε, «αναρωτιέμαι ποια πολιτική ηγεσία δεν βλέπει ότι μια τέτοια εξάρτηση είναι επικίνδυνη».
[Καθημερινή 11 Απριλίου 2008 – φαίνεται πως οι Έλληνες είναι έτοιμοι να δεχθούν αυτήν την πολιτική ηγεσία που ζητούσαν από τότε οι Αμερικάνοι]
Παρένθεση, ίσως όχι και τόσο άσχετη με το παραπάνω θέμα: Επίσκεψη στη Νέα Υόρκη στις 23 Σεπτεμβρίου 2009, λίγες ημέρες πριν τις εκλογές!
Κατά την κορύφωση της προεκλογικής περιόδου, την επομένη της τηλεμαχίας με τον κ. Καραμανλή και 9 ημέρες πριν τις κρισιμότερες εκλογές της ζωής του, ο Γιώργος Παπανδρέου θα ταξιδέψει στη Νέα Υόρκη με αφορμή τη σύνοδο της Σοσιαλιστικής Διεθνούς!
[Είδηση από το i-live.gr, 17 Σεπτεμβρίου 2009]
Θράκη:
Βεβαίως, οι Συνθήκες μιλάνε για μουσουλμάνους. Kατά καιρούς, το θέμα της μειονότητας τίθεται παράλληλα με το θέμα της διεκδίκησης εδαφών. Εάν δεν αμφισβητούνται τα σύνορα, ποσώς μ’ ενδιαφέρει το αν ο ένας λέγεται μουσουλμάνος ή Τούρκος, Βούλγαρος ή Πομάκος.
[Περιοδικό ΚΛΙΚ, Αύγουστος 1999. Η συνέντευξη η οποία οδήγησε στο πρωτοσέλιδο BRAVO YORGO από την Hurriyet στις 28 Ιουλίου 1999, ΜΙΑ μόνο ημέρα μετά την κυκλοφορία του περιοδικού]
Καραχασάν και Πομάκοι:
Δεν είναι μόνο ότι η εκλεκτή του υποψήφια για την υπερνομαρχία της Θράκης, μουσουλμάνα κ. Καραχασάν υπήρξε από τα πλέον δραστήρια μέλη της περιβόητης «Τουρκικής Ένωσης Ξάνθης», αλλά και ότι η κ. Καραχασάν καλεί ανοιχτά τους Πομάκους της περιοχής να χαρακτηρίζονται Τούρκοι!!
[Το Παρόν, 25 Μαρτίου 2007]
Βαφτίζει Τούρκικα τα στενά(!):
Ύστερα από προφορική εντολή του υπουργού Εξωτερικών Γ. Παπανδρέου προς τις Βρυξέλλες, η Ελλάδα αποδέχθηκε το αίτημα της Τουρκίας να αλλάξει στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ, η διεθνώς κατοχυρωμένη από τη Συνθήκη του Μοντρέ του 1936 ονομασία των ''Στενών'' σε ''Τουρκικά Στενά''. Το τουρκικό αυτό αίτημα έχει έρθει πιεστικά στους κόλπους του ΝΑΤΟ εδώ και ένα χρόνο με την Αθήνα μα ην συναινεί στην αλλοίωση της ορολογίας της διεθνούς Συνθήκης του Μοντρέ για τα Στενά μέχρι πριν από λίγες μέρες''.
[Ελευθεροτυπία 7 Ιουνίου 2002 – είδηση υπ’ αριθμόν 6 στην επισκόπηση του ελληνικού τύπου]
Τουρκία και ΕΕ:
«Θα σύρουμε το κάρο της Τουρκίας στην Ε.Ε.»
[Καθημερινή, 19 Δεκεμβρίου 1999]
Αυτόκλητος εκπρόσωπος του Τουρκικού Υπουργείου των Εξωτερικών(!)
Σχόλιο του κ. Παπανδρέου για τη δημοσίευση στον Τούρκικο τύπο «μαύρης λίστας» Ελλήνων για την είσοδό τους στην Τουρκία
"Tέτοιες πράξεις προέρχονται από ακραίους κύκλους της Τουρκίας οι οποίοι θέλουν να φρενάρουν την ελληνοτουρκική προσέγγιση", δήλωσε ο υπουργός Εξωτερικών, Γιώργος Παπανδρέου, μιλώντας στον ραδιοφωνικό "Flash" και σχολιάζοντας το δημοσίευμα της "Σαμπάχ", σύμφωνα με το οποίο οι τουρκικές αρχές έχουν απαγορεύσει την είσοδο στη χώρα 56 προσωπικοτήτων της πολιτικής και κοινωνικής ζωής από χώρες της Ευρώπης μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα.
[Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων, 26 Μαρτίου 2000]
Άδειασμα την επόμενη ημέρα, αφού ο (πραγματικός) εκπρόσωπος του Τουρκικού Υπουργείου Εξωτερικών παραδέχθηκε την ύπαρξη της μαύρης λίστας!!
Ανώτατος αξιωματούχος του τουρκικού υπουργείου Εξωτερικών φέρεται ότι δήλωσε στην εφημερίδα πως "κατά καιρούς το υπουργείο Εσωτερικών θέτει περιορισμούς εισόδου στη χώρα, αλλά η συγκεκριμένη λίστα με τα άτομα των οποίων η είσοδος στην Τουρκία απαγορεύεται αναθεωρήθηκε το 1999
[Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων, 27 Μαρτίου 2000]
Ο Θόδωρος Πάγκαλος για τον Γ. Παπανδρέου:
Αναφερόμενος στον υπουργό Εξωτερικών, ο Θόδωρος Πάγκαλος είπε ότι είναι «σοβαρή έλλειψη φρόνησης να λέει κάποιος, όπως ο υπουργός Εξωτερικών της Ελλάδας, ότι χρειάζονται υποχωρήσεις από Ελλάδα και Τουρκία για να τα βρούμε και ότι άλλαξε το κλίμα». Αυτά είναι αμερικάνικα και επίσημη ανθελληνική προπαγάνδα των Αμερικανών, είπε ο κ. Πάγκαλος ­ σύμφωνα με το δελτίο Τύπου του τηλεοπτικού σταθμού ­ και δεν πρέπει να την υιοθετούμε και να την κάνουμε δική μας θέση. Χαρακτήρισε μάλιστα την τακτική του Γιώργου Παπανδρέου απαράδεκτη, ότι κάνει ζημιά στην εξωτερική πολιτική της χώρας και δεν σχετίζεται με την αντικειμενική πραγματικότητα. Σε αντίθεση με τον ίδιο, είπε, ο Γιώργος Παπανδρέου ασκεί πολιτική ίσων αποστάσεων, μια τακτική που είναι αδιέξοδη και που δεν οδηγεί πουθενά στις σχέσεις μας με την Τουρκία.
[Τα Νέα 19 Οκτωβρίου 1999]
Ο Ισμαήλ Τζεμ για τον Γ. Παπανδρέου:
Κάποτε είπα στον Γιώργο Παπανδρέου πειράζοντάς τον: "Αν κάποια μέρα τα βρεις δύσκολα στην ελληνική πολιτική ζωή, μη λυπηθείς. Βάζεις υποψηφιότητα στην Τουρκία και θα εκλεγείς αμέσως..."["ΕΨΙΛΟΝ"-25/1/2004. Αναφορά σ’ αυτή τη δήλωση, και σε άλλες σχετικές με τον Γ.Α.Π. από την εφημερίδα Χρόνος 27/2/2004]
Λευκά κελιά στην Τουρκία: (Ο γελοιογράφος Στάθης για τον Γ. Παπανδρέου)
Στις 15/3/01, στη σύνοδο των υπουργών Εξωτερικών της Ε.Ε., ο Βέλγος υπουργός, για να εξυπηρετήσει τις γαλλογερμανικές σκοπιμότητες, πρότεινε να καταδικαστεί η Τουρκία για την κατάσταση των πολιτικών της κρατουμένων (“λευκά κελιά”, δολοφονίες κλπ). Ενώ κανείς υπουργός δεν τόλμησε να έχει αντίρρηση, ούτε ακόμη και ο επίτροπος Φερχόιγκεν, σηκώθηκε ο Γιωργάκης και υποστήριξε ότι “η τουρκική κυβέρνηση ρυθμίζει το καθεστώς των φυλακών προς την σωστή κατεύθυνση” και ακύρωσε την έκδοση απόφασης! Από τότε, έχουν πεθάνει 107 απεργοί πείνας.
[Απόσπασμα και πάλι από την εφημερίδα Χρόνος 27/2/2004]
Προς τη σωστή κατεύθυνση προχωρεί η Τουρκία» όχι μόνον γενικώς, αλλά και εις ό,τι αφορά στα λευκά κελιά!Ποιος το δήλωσε αυτό (το φρικώδες); ο κ. Γιωργάκης Παπανδρέου! Ενώπιον ποίων; Των άλλων 14 υπουργών Εξωτερικών της Ένωσης! Μάλιστα αυτόκλητος!! Διευκολύνοντας έτσι την Τουρκία να αποφύγει επίσημη Ευρωπαϊκή κριτική και ίσως καταδίκη.Πότε όλα αυτά; Την ίδια στιγμή που στα λευκά κελιά πεθαίνουν άνθρωποι! Που το Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στο Στρασβούργο καταδικάζει σφόδρα την Τουρκία δίνοντας ένα όπλο στην Κύπρο, το οποίον η ελληνική κυβέρνηση διά του κ. Ρέππα πετάει στα ψάρια. Το «στοίχημα» του Γιωργάκη να γίνει καλός άνθρωπος ο Τζεμ ή να γίνει ο Άγιος Φραντζέσκο της Ασίζης ο Ετζεβίτ, θα 'ταν μια δική του απλώς ελαφρότης, αν ο «κατευνασμός» δεν ήταν μια πολιτική που, ιστορικώς, οδηγεί ασφαλώς στον πόλεμο... Αλλά εξ ίσου τρομερό είναι αυτό που συμβαίνει με τους πολιτικούς κρατουμένους στην Τουρκία. Ο θάνατος και η τρομοκρατία δεν σηκώνουν αστεία όπως οι δηλώσεις του Γιωργάκη! Όταν η ελληνική χούντα βασάνιζε Έλληνες πολιτικούς κρατουμένους, ουδείς Ευρωπαίος ή άλλης καταγωγής πολιτικός βρέθηκε να δηλώσει ότι η Ελλάδα κινείται στη σωστή κατεύθυνση. Είναι ντροπή για την Ελλάδα, ντροπή για την κυβέρνηση, ντροπή για τους Έλληνες αυτή η δήλωση του κ. Παπανδρέου. Ντροπή που δυστυχώς φαίνεται να περνά απαρατήρητη απ' τον πολύ λαό... ΣΤΑΘΗΣ Σ. 16.V.2001, Ελευθεροτυπία 16 Μαΐου 2001

Ο Χρήστος Γιανναράς για τον Γ. Παπανδρέου:
Eξαμερικανισμένος σταλινισμός;
[Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο στην Καθημερινή, 22/2/2004]
Οικονομική πολιτική:

Κανένας δεν πιστεύει ότι ο Παπανδρέου θα δώσει του χρόνου αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις μεγαλύτερες από τον πληθωρισμό, επειδή ο Αλμούνια παραμονεύει στη γωνία και περιμένει τέλη Οκτωβρίου στο νέο προϋπολογισμό τα μέτρα που έχει προτείνει για την οικονομία. Πρόταση του κ. Παπανδρέου στις αρχές του 2004 ήτανε το δικαίωμα στους εργοδότες να διατηρούν ανασφάλιστους τους νέους για τέσσερα ολόκληρα χρόνια. Μετά το διάστημα αυτό προβλέπονταν ΑΠΟΛΥΣΕΙΣ για μέχρι το 50% των εργαζομένων!! ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ Ε; ΠΡΟΤΑΣΗ - ΣΟΚ κατά ανεργίας νέωνΕυκαιρίες απασχόλησης στους νέους επιχειρεί να δώσει η πρόταση-σοκ του Γ. Παπανδρέου, από το Λαύριο, για κατάργηση των ασφαλιστικών εισφορών. Η απαλλαγή θα ισχύει για 4 χρόνια και στη συνέχεια η επιχείρηση θα υποχρεούται να διατηρήσει το 50% των προσληφθέντων. Αν και πρόκειται για υπό διαμόρφωση πρόταση, στην περίπτωση που εφαρμοστεί αυτούσια, μπορεί, κατά τους συνδικαλιστές, να προκαλέσει παρενέργειες στα οικονομικά των Ταμείων, ανταγωνισμό για ανασφάλιστη απασχόληση στους νέους και να βάλει στον «πειρασμό» απόλυσης των «ηλικιωμένων» από τις επιχειρήσεις. [Ελευθεροτυπία, 21 Ιανουαρίου 2004, την ίδια ημέρα έχουμε και ολόκληρο άρθρο της Ελευθεροτυπίας -που στήριζε τότε και στηρίζει σήμερα τον Γιώργο Παπανδρέου- να διαπιστώνει μόνο "δυσκολίες" στην εφαρμογή του μέτρου και να αντιτάσσει απλώς ότι "οι απολύσεις θα πρέπει να είναι αιτιολογημένες"!!!. Αυτό μόνο απασχολούσε την (αριστερή; ουδέτερη;) εφημερίδα: "να είναι αιτιολογημένες οι απολύσεις"!!] Οργίλη αντίδραση στο παραπάνω μέτρο από τον τότε Πρόεδρο του Συνασπισμού κ. Νίκο Κωνσταντόπουλο: Ακρωτηριάζει την κοινωνική προστασία. Δεν είναι το νέο αυτό που φέρνει ο Γ. Παπανδρέου, είναι απλώς ο νεοφιλελευθερισμός, δήλωσε χθες ο Νίκος Κωνσταντόπουλος κατά τη συνάντησή του με αντιπροσωπείες των σωματείων απολυμένων από τη Σίσερ Πάλκο, τον όμιλο Αυγερινοπούλου και την Ολυμπιακή Αεροπορία.[Ελευθεροτυπία, 22 Ιανουαρίου 2004]
Οι Έλληνες πολίτες πρέπει να έχουν γνώση και μνήμη πριν διαμορφώσουν γνώμη και δώσουν ψήφο.
Ο Ελληνικός λαός και οι πατριώτες του ΠΑ.ΣΟ.Κ. τίθεται προ των ευθυνών τους»
Τηλέμαχος Μ, 21-9-2009
www.antibaro.gr

Δολοφονήθηκε στη Γερμανία μόνο και μόνο επειδή φορούσε μαντήλα!

Η είδηση θάφτηκε από τη συντριπτική πλειοψηφία των ευρωπαϊκών ΜΜΕ: αφού δεν ήταν χριστιανή, δεν ήταν εβραία, κι ήταν μονάχα γυναίκα, μετανάστρια, μουσουλμάνα !
Η Marwa El-Sherbini, 31 ετών, έφτασε στη Γερμανία πριν τρία χρόνια, συνοδεύοντας τον σύζυγό της Ali El-Sherbini, που ολοκλήρωνε τη διδακτορική του διατριβή στη φαρμακολογία, στο Ινστιτούτο Max Planck της Δρέσδης. Η Marwa ήταν φαρμακοποιός και μέλος της εθνικής ομάδας handball της Αιγύπτου. Τις σπουδές του συζύγου χρηματοδοτεί το Αιγυπτιακό κράτος, και η διατριβή επρόκειτο να υποστηριχτεί σε λίγους μήνες. Η μικρή οικογένεια επρόκειτο να επιστρέψει στην Αίγυπτο πριν το τέλος του χρόνου.
Ένα χρόνο πρίν, ο Alex W., Γερμανός ρωσικής καταγωγής, 28 ετών, άνεργος, την βρήκε να παίζει με το 2 ετών παιδί της σε μια παιδική χαρά. Εκείνη, φορούσε μαντήλα, κι αυτός την προσέβαλε : ισλαμίστρια, βρωμιάρα, τρομοκράτισσα, της επιτέθηκε δε κάποιες φορές, προσπαθώντας να της βγάλει την μαντήλα.
Εκείνη του έκανε μήνυση για ρατσιστική προσβολή και ρατσιστική βία. Ο Alex W. καταδικάστηκε σε πρώτο βαθμό, σε πρόστιμο 780 ευρώ. Η ποινή του κρίθηκε μικρή και ο εισαγγελέας άσκησε έφεση, με την προοπτική μιας ενδεχόμενης φυλάκισης. Πολύ περισσότερο, που ο Alex W. είπε στην απολογία του, πως δεν θα προσέβαλε ποτέ κάποιον, παρά μόνο αν ήταν ίσος του.
Η υπόθεση έφτασε στο ακροατήριο, στο εφετείο της Δρέσδης, την Τετάρτη 1η Ιουλίου 2009, παρόντος του συζύγου της Ali El-Sherbini και του τρίχρονου πλέον παιδιού της. Την ώρα που κατέθετε η Marwa, έγκυος στο δεύτερο παιδί τους, ο κατηγορούμενος της επετέθη με στιλέτο, της κατάφερε 18 πλήγματα, από τα οποία και υπέκυψε, μέσα στην αίθουσα του εφετείου. Ο Ali, που έσπευσε σε βοήθειά της, μαχαιρώθηκε και αυτός και…. κρατηθείτε : οι αστυνομικοί που κλήθηκαν (μέσω inerphone) να βοηθήσουν, θεώρησαν ότι ο Ali ήταν ο επιτιθέμενος (αφού είχε αραβική φάτσα) και τον πυροβόλησαν. Βρίσκεται σε κώμα σε νοσοκομείο της Δρέσδης. Το παιδί είναι επίσης τραυματισμένο και παρακολουθείται από ψυχολόγους. Ο εισαγγελέας είπε, πως επρόκειτο για μία πράξη ξενόφοβη ίσως, αλλά για μεμονωμένο περιστατικό από ανισόρροπο δράστη.
Την Κυριακή 5 Ιουλίου, ήρθε η οικογένεια της Marwa να παραλάβει τη σορό της, για να την κηδέψει την Δευτέρα στην Αλεξάνδρεια. Την ίδια μέρα έγινε διαδήλωση στη Δρέσδη, διαδήλωση, που μεταξύ άλλων καταδίκαζε τη σιωπή των γερμανικών και ευρωπαϊκών ΜΜΕ.
Κι ας έχουμε κατά νου, τί γινόταν εκείνες τις μέρες στη Γαλλία και αλλού με το ζήτημα της μαντίλας και της μπούρκας...
www.wordpress.com
http://islamforgreeks.org/2009/07/17/death-for-her-hijab/
Δημοσίευμα στην εφημερίδα “Guardian” του Λονδίνου:
http://www.guardian.co.uk/world/2009/jul/07/german-trial-hijab-murder-egypt

Περιπετειώδης διαφυγή καθηγήτριας του ΑΠΘ, την ημέρα απαγωγής του Θ. Λερούνη

Σ' ένα θαύμα, στην αγάπη και τη συμπαράσταση των μελών της φυλής των Καλάς, που ουσιαστικά τη φυγάδευσαν την ημέρα της απαγωγής του Έλληνα εθελοντή Αθανάσιου Λερούνη, αποδίδει τη σωτηρία της από τον ίδιο κίνδυνο, η επίκουρη καθηγήτρια του τμήματος Αγγλικών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, Ελισάβετ Μελά - Αθανασοπούλου. Η κ. Μελά, η οποία βρέθηκε στο χωριό Μπρουν των Καλάς, στις απομακρυσμένες κοιλάδες του Πακιστάν, την ημέρα της απαγωγής του Έλληνα εθελοντή, διηγήθηκε στο ΑΠΕ-ΜΠΕ, τις στιγμές που ακολούθησαν. Μετέφερε μαρτυρίες των ντόπιων Καλάς που βίωσαν το γεγονός, αλλά και την αγωνία της για τη ζωή και την τύχη των θρυλούμενων ως γνήσιων απογόνων του Μεγάλου Αλεξάνδρου, οι οποίοι, με πολλές δυσχέρειες, διασώζουν μέχρι σήμερα τη γλώσσα και τον πολιτισμό τους. Η καθηγήτρια του ΑΠΘ πραγματοποιεί από το 2007 πρωτογενή έρευνα για την καταγραφή της γλώσσας της φυλής και τη σύνδεσή της με την αρχαία ελληνική, ζώντας - ως ένα ακόμη μέλος τους - σε καλασικές οικογένειες. Από την 1η Αυγούστου, βρέθηκε για δεύτερη φορά στα χωριά των Καλάς και συγκεκριμένα στην κοιλάδα Μπουμπουρέτ (όπου βρίσκεται το χωριό Μπρουν), με στόχο να παραμείνει μέχρι τις αρχές Νοεμβρίου, προκειμένου να συνεχίσει την πολυετή της έρευνα. Ωστόσο, η παραμονή της διακόπηκε εσπευσμένα, από το φόβο του κινδύνου για τη ζωή της, αλλά και τη ζωή των μελών της «νέας» της οικογένειας.
«Οφείλω τη ζωή μου στην αγάπη και την αφοσίωση των Καλάς, όταν τα ξημερώματα της Τρίτης (σ.σ. 8 Σεπτεμβρίου, οπότε κουκουλοφόροι από τη γειτονική επαρχία Νουριστάν του Αφγανιστάν, απήγαγαν τον Αθ. Λερούνη), με την είδηση της απαγωγής και το φόνο ενός από τους δύο αστυνομικούς που φυλούσαν τον Λερούνη, όλο το χωριουδάκι, άνδρες, γυναίκες με παιδιά και μωρά, συσπειρώθηκαν γύρω από το απόμακρο σπιτάκι, όπου έμενα, για να με προστατεύσουν. Το κλίμα ήταν ιδιαίτερα τεταμένο και αποφάσισα να εγκαταλείψω την έρευνά μου και τους Καλάς, καθώς κινδύνευε η ζωή μου και η ζωή της καλασικής οικογένειας που με φιλοξενούσε. Άρχισα να κατηφορίζω το μονοπάτι για να φτάσω σε κάποιον δρόμο προκειμένου να αναζητήσω ένα τζιπ που θα με μετέφερε στο αεροδρόμιο του Τσιτράλ», διηγείται η καθηγήτρια.
«Εκεί, βρισκόταν ένα από τα λιγοστά καλασικά σχολεία. Ο δάσκαλος και οι μαθητές με φώναζαν να πάω μέσα για να μείνω μαζί τους, μέχρι να ησυχάσουν τα πράγματα. Αρνήθηκα, βέβαια, και προσπαθούσα να τους απομακρύνω από κοντά μου (από φόβο να μην τους θέσω σε κίνδυνο). Ήταν συγκλονιστική η ανησυχία τους για μένα. Με δάκρυα στα μάτια και με φωνές προσπάθησαν να με αποτρέψουν από την απόφασή μου να φύγω. Όταν έφτασε το τζιπ, σκαρφάλωσαν όσοι μπορούσαν για να με συνοδεύσουν», συνέχισε. «Ίσως να αποτρεπόταν η επίθεση, εάν τα χωριά των Καλάς δεν ήταν έρημα»
Σύμφωνα με την κ. Μελά - Αθανασοπούλου, την ημέρα της απαγωγής τα χωριά των Καλάς ήταν έρημα, εξαιτίας μίας κηδείας στο απομακρυσμένο χωριό Μπιριού, στην οποία είχαν συρρεύσει οι κάτοικοι όλων των χωριών και από τις τρεις κοιλάδες. «Οι κηδείες αποτελούν ένα πολύ σημαντικό γεγονός για τους Καλάς, διαρκούν πολλές μέρες και συμμετέχουν σε αυτές όλοι», είπε χαρακτηριστικά και πρόσθεσε ότι «οι κουκουλοφόροι, προφανώς γνώριζαν ότι θα είχαν ελεύθερο το πεδίο πριν αποφασίσουν να επιτεθούν». Η ίδια εκτιμά πως, πιθανώς, η απαγωγή να είχε αποφευχθεί ή τουλάχιστον να μην είχε την ίδια κατάληξη, εάν οι ντόπιοι βρίσκονταν στα σπίτια τους και για τον επιπλέον λόγο ότι οι Καλάς θα προσπαθούσαν να προστατεύσουν τον Έλληνα εθελοντή, εξαιτίας της έμπρακτης αφοσίωσης και ευγνωμοσύνης τους. «Μία μέρα πριν από την απαγωγή (7 Σεπτεμβρίου), είχα μεταβεί με συνοδεία στο χωριό Μπιριού της κοιλάδας Μπιρίρ, για τους σκοπούς της έρευνάς μου, το οποίο όμως ήταν άδειο, όπως και τα υπόλοιπα χωριά που διασχίζαμε, καθώς όλοι οι Καλάς είχαν μεταβεί σε μία τελετή κηδείας που γινόταν εκεί. Είχε ήδη αρχίσει να νυχτώνει και εφόσον δεν μπορούσαμε να δουλέψουμε, αποφασίσαμε να πάρουμε το δρόμο της επιστροφής με τα πόδια. Διασχίσαμε περίπου 30 χιλιόμετρα σε δύσβατο μονοπάτι, χωρίς φως, περάσαμε το χωριό Μπρουν, πριν φτάσουμε κατάκοποι στο σπίτι. Ήταν περίπου στις 5 τα ξημερώματα, όταν ο πατέρας της οικογένειας, όπου έμενα, μπήκε στο δωματιάκι και μού ανακοίνωσε ανήσυχος το δυσάρεστο συμβάν. Μαζεύτηκαν στο σπίτι περίπου 30 Καλάς και με παρακαλούσαν:
'μπάαμπα (αδελφή), μη φύγεις, πρέπει να σε σώσουμε'".
Ένα νεαρό αγόρι μετέφερε αφήγηση Καλάσας γυναίκας, που παρακολούθησε το συμβάν της επίθεσης και απαγωγής από το απέναντι σπίτι. Αναφέρθηκε στα αδίστακτα χτυπήματα των κουκουλοφόρων κατά των δύο αστυνομικών, που είχαν ως κατάληξη τον θάνατο του ενός, αλλά και στο βασανισμό του παριστάμενου Καλάς. «Μας είπαν ότι υπήρχαν παντού αίματα και ότι ένας αστυνομικός κατάφερε να διαφύγει», ανέφερε. Η φυγή της καθηγήτριας, ύστερα απ' αυτά τα γεγονότα, θεωρούνταν ήδη δεδομένη. Σ' όλη τη διαδρομή προς το Τσιτράλ, το τζιπ που τη μετέφερε ακολουθούσε το αυτοκίνητο της αστυνομίας, που μετέφερε το νεκρό Πακιστανό φύλακα του Αθανάσιου Λερούνη, για τον ενταφιασμό του. Καλάς συνόδευσαν την καθηγήτρια μέχρι το αεροδρόμιο του Ισλαμαμπάντ, απ' όπου έσπευσε να επικοινωνήσει με την ελληνική πρεσβεία. Σύμφωνα με δημοσιεύματα του Τύπου του Τσιτράλ, οι απαγωγείς ζήτησαν την καταβολή λύτρων για την απελευθέρωση του Έλληνα εθελοντή, ύψους δύο εκατομμυρίων δολαρίων, καθώς και την απελευθέρωση τριών σημαντικών ηγετών των Ταλιμπάν. Όπως γίνεται γνωστό, τοπικοί άρχοντες του Τσιτράλ και μέλη της λεγόμενης Τζίργκα επισκέφτηκαν την επαρχία Νουριστάν, προκειμένου να προσπαθήσουν να επικοινωνήσουν με τους απαγωγείς και να ζητήσουν την απελευθέρωσή του. Στα ίδια δημοσιεύματα φιλοξενούνται δηλώσεις του πρώην άρχοντα της τοπικής αυτοδιοίκησης του Τσιτράλ, Αμπντούλ Ματζίντ, ότι κατάφερε να συναντήσει τον απαχθέντα, διαβεβαιώνοντας ότι είναι καλά στην υγεία του και ότι του παρέχεται κατάλληλη τροφή και στέγη. Ο ίδιος δήλωσε ότι ο Αθανάσιος Λερούνης κρατείται στην περιοχή Γκοουαρντές του Νουριστάν.
Έκκληση για την προστασία των Καλάς
Η κ. Μελά ελπίζει σε μία αίσια κατάληξη στο θέμα της απαγωγής και πως σύντομα θα ηρεμήσει η κατάσταση για να επιστρέψει στην περιοχή και να συνεχίσει την έρευνά της. Απευθύνει έκκληση προς την πακιστανική κυβέρνηση, καθώς και σ' αυτές του ανεπτυγμένου κόσμου να προστατεύσουν τους φιλήσυχους κατοίκους των κοιλάδων, ώστε να μην υποστούν τα δεινά ενός εσωτερικού σπαραγμού. «Καλάς σημαίνει χαρούμενα πρόσωπα, σημαίνει μοιράζομαι και συμμερίζομαι. Διακατέχονται από το σπάνιο είδος της έμπρακτης αγάπης, γιατί στο λεξιλόγιό τους δεν υπάρχει το ρήμα ‘σ΄αγαπώ’», είπε χαρακτηριστικά. Στο πλαίσιο του ερευνητικού έργου της καθηγήτριας, βρίσκονται υπό ολοκλήρωση, για την έκδοσή τους, πέντε αναγνωστικά της γλώσσας των Καλάς και μία πλήρης γραμματική (μαζί μ' ένα απλοποιημένο καλασικό αλφάβητο), τα οποία θα παραχωρήσει στους κατοίκους των χωριών για την εκπαίδευση των παιδιών, καθώς επίσης η καταγραφή περίπου 100 παραδοσιακών καλασικών τραγουδιών, καθώς και καλασικών ιστοριών, από θρύλους της παράδοσής τους, όπως αποτυπώθηκαν από αφηγήσεις γερόντων Καλάς. Σύμφωνα με σύγχρονη καταγραφή (2008) που πραγματοποίησε και ανακοίνωσε σε διεθνή συνέδρια η καθηγήτρια του ΑΠΘ, οι Καλάς δεν ξεπερνούν κατά πολύ τους 3.100. Ζουν σε συνολικά 15 χωριά και κάποιους μικρότερους οικισμούς, στις απομονωμένες κοιλάδες των οροσειρών του βορειοδυτικού Πακιστάν, σε υψόμετρο 2.000 - 3.000 μέτρων. Οι κοιλάδες (Μπουμπουρέτ, Μπιμπίρ, Ρουμπούρ) ανήκουν διοικητικά στην περιφέρεια του Τσιτράλ.

Ειρήνη Ρακιτζή
Πηγή: http://alfeiospotamos.blogspot.com/
Σχετικό θέμα: ΥΠ.ΕΞ.: Δεν υφίστανται ιδρύματα Ελλ.Πολιτισμού στο Πακιστάν! Πέραν ενός ατόμου που διαβιεί στο Καράτσι...! Ανύπαρκτος ο Λερούνης!Φτου σας προδότες.

Η αναγωγή της τυπολατρείας σε αρετή στην Ελλάδα δεν τιμωρείται ούτε όταν προκαλεί απώλεια της ίδιας της ζωής

Ξημέρωμα Κυριακής 5 Μαρτίου του 2001, ο Παναγιώτης Βασιλέλλης «σβήνει». Οι πάντες δακρύζουν για το χαμό του τρίχρονου αγγέλου και θυμώνουν για τη σφραγίδα που αφήνει η γραφειοκρατία στο φάκελο Βασιλέλλη. Πίκρα και πόνος για την οικογένεια που δεν κατάφερε ποτέ να μεταφέρει τον Παναγιώτη στο «Memorial» της Νέας Υόρκης. Σήμερα (22-7-2009) δόθηκε η χαριστική βολή από τον Άρειο Πάγο. Κανείς δε φέρει ευθύνη για το θάνατο του μικρού Βασιλέλλη, είναι όλοι αθώοι για το δικαστήριο, για την κοινή γνώμη όμως τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά. Όλος ο κόσμος που έκλαψε για την περιπέτεια αυτού του παιδιού, καταδίκασε με τις αυστηρότερες των ποινών εκείνους που του στέρησαν την ευκαιρία να ζήσει. Η απόφαση του Αρείου Πάγου είναι αμετάκλητη, με λίγα λόγια ο φάκελος Βασιλέλλη κλείνει και δεν ανοίγει ποτέ και για κανένα λόγο. Οι δικαστές απέρριψαν την αίτηση του αντιεισαγγελέα Δ. Λέκκου, ο οποίος ζητούσε να αναιρεθεί το βούλευμα σύμφωνα με το οποίο δεν προέκυπταν ποινικές ευθύνες για τους κατηγορούμενους στην υπόθεση. Με λίγα λόγια, τέσσερα διευθυντικά στελέχη της Εθνικής Τράπεζας και ο τέως διευθυντής του νοσοκομείου παίδων «Αγία Σοφία» δε φέρουν καμία ευθύνη για το ότι ο Παναγιώτης Βασιλέλλης δεν μπόρεσε να νοσηλευτεί στη Νέα Υόρκη. Λίγο μετά τη γέννηση του μικρού Παναγιώτη, οι γονείς του μάθαιναν τα δυσάρεστα νέα. Το αγγελούδι τους έπασχε από μία σπάνια μορφή καρκίνου. Νευροβλάστωμα δεξιού επινεφριδίου. Η είδηση έπεσε σαν κεραυνός. Για τη φτωχική οικογένεια από τη Γέρα της Μυτιλήνης ήταν αδύνατο να αντιμετωπίσει κάτι τέτοιο. Και τότε βοήθησαν όλοι οι Έλληνες. Στο λογαριασμό που άνοιξε στην Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος, μαζεύτηκε μέσα σε μία νύχτα το ποσό των 296.404 ευρώ. Η ιστορία του μικρού Παναγιώτη συγκίνησε τόσο πολύ, που όλοι έβαλαν το χέρι στην τσέπη και έδωσαν από το υστέρημά τους. Τα χρήματα που συγκεντρώθηκαν ήταν αρκετά, για να μεταβεί ο μικρός Παναγιώτης στο «Memorial» της Νέας Υόρκης. Η οικογένεια χαμογέλασε. Υπήρχε πλέον ελπίδα. Το αγόρι νοσηλευόταν στο νοσοκομείο παίδων «Αγία Σοφία» και η οικογένειά του περίμενε τη στιγμή που θα έφευγε για την Αμερική. Τέλος, όμως, στις ελπίδες και τα όνειρά τους έβαλε η γραφειοκρατία. Όταν ο πατέρας του μικρού Παναγιώτη πήγε στην τράπεζα για να εισπράξει τα χρήματα που είχαν συγκεντρωθεί, έμαθε ότι η σωτηρία του παιδιού του είχε κολλήσει στα «γρανάζια» της γραφειοκρατίας. Η τράπεζα και το υπουργείο Υγείας είχαν μπλοκάρει τα χρήματα. Παρά τις εκκλήσεις της οικογένειας και την πίεση της κοινής γνώμης, οι υπεύθυνοι ήταν ανένδοτοι. Τα χρήματα των Ελλήνων, που προορίζονταν για τη σωτηρία ενός τρίχρονου παιδιού, παρέμεναν στα ταμεία της τράπεζας. Σήμερα, σχεδόν δέκα χρόνια μετά, με απόφαση του Αρείου Πάγου, ο Παναγιώτης Βασιλέλλης πεθαίνει για δεύτερη φορά. Όσοι καθυστέρησαν την εκταμίευση των χρημάτων είναι πλέον ελεύθεροι και οριστικά απαλλαγμένοι από οιαδήποτε ευθύνη. Η Δικαιοσύνη έβγαλε αθώους αυτούς που η κοινή γνώμη καταδικάζει εδώ και δέκα χρόνια. Το βούλευμα ήταν σαφές: Για το θάνατο του Παναγιώτη Βασιλέλλη, ο οποίος είχε ελπίδες να σωθεί αν ακολουθούσε την κατάλληλη θεραπεία στις ΗΠΑ, δεν ευθύνεται κανείς.

www.zougla.gr 22-7-2009

"Το κατοστάρικο που μας έσωσε": η σημασία του χρήματος πριν την εμπορευματοποίησή του

"Σ' ένα χωριό που ζει από τον τουρισμό λόγω της κρίσης τα πάντα έχουν νεκρωθεί. Για να επιβιώσουν οι κάτοικοι, ο ένας δανείζεται από τον άλλο. Ο καιρός περνά μέσα σ' αυτή τη θλιβερή ατμόσφαιρα ώσπου μια μέρα... έρχεται ένας τουρίστας και ζητάει ένα δωμάτιο στο ξενοδοχείο του χωριού. Ο ξενοδόχος του λέει την τιμή και εκείνος προπληρώνει με ένα χαρτονόμισμα των 100 Ευρώ. Πριν ακόμα ανέβει στο δωμάτιο του, ο ξενοδόχος πηγαίνει το χαρτονόμισμα στο χασάπη στον οποίο χρωστάει ακριβώς 100 Ευρώ. Ο χασάπης παίρνει το χαρτονόμισμα και τρέχει να το δώσει στον κτηνοτρόφο που τον εφοδιάζει με κρέας. Ο κτηνοτρόφος παίρνει το χαρτονόμισμα και πηγαίνει να το δώσει στην πουτάνα του χωριού που της χρωστάει κάποιες τρυφερές ώρες που πέρασαν μαζί. Εκείνη με τη σειρά της τρέχει και το δίνει στον ξενοδόχο που του χρωστάει μερικές βραδιές που χρησιμοποίησε τα δωμάτια του με τους πελάτες της. Όπως άφηνε το χαρτονόμισμα στη ρεσεψιόν, ο τουρίστας που μόλις κατέβηκε από το δωμάτιο του λέγοντας στον ξενοδόχο ότι δεν του αρέσει και άλλαξε γνώμη, αρπάζει το χαρτονόμισμα και φεύγει. Τελικά τίποτα δεν ξοδεύτηκε, κανείς δεν έχασε, κανείς δεν κέρδισε και όλα τα χρέη ξεχρεώθηκαν! Μήπως κάπως έτσι θα μπορέσουμε να βγούμε από την κρίση;"

Η αυτο-οργάνωση του κόσμου δείχνει το δρόμο: τυπώνουν γνήσια συναλλακτικό νόμισμα σε πόλεις της Αγγλίας

Τυπώνουν το δικό τους νόμισμα στο Brixton του Λονδίνου:
Οι κάτοικοι του Brixton στο νότιο Λονδίνο, αντιμέτωποι και αυτοί με τις συνέπειες της οικονομικής κρίσης, έχουν αρχίσει να τυπώνουν το δικό τους νόμισμα, τις «λίρες Brixton» (B£s) προκειμένου να προστατέψουν και να ενισχύσουν την αγοραστική τους δύναμη. Πράγματι, όπως αναφέρει σχετικό δημοσίευμα του BBC, δεν υπάρχει νόμος που να απαγορεύει κάτι τέτοιο, εκτός αν κάποιος προσπαθήσει να «περάσει» το νέο νόμισμα για βρετανική λίρα. Ειδικοί αναφέρουν ότι παρόμοιες τοπικές πρωτοβουλίες έχουν αναληφθεί και στο παρελθόν σε περιόδους κρίσης, όπως στις ΗΠΑ (στη Μεγάλη Ύφεση) και στην Αργεντινή. Αυτό που επιτυγχάνεται στην ουσία, είναι ότι το χρήμα μένει στην περιοχή και κρατάει «ζωντανή» την τοπική αγορά. Πώς χρησιμοποιούν οι κάτοικοι του Brixton το νέο τους νόμισμα; Αρχικά ανταλλάσσουν 20 στερλίνες με 20 λίρες Brixton στο πολυκατάστημα Morleys ή στο Opus Cafe. Στη συνέχεια μπορούν να ξοδέψουν αυτά τα χρήματα σε οποιοδήποτε από τα 70 συμβεβλημένα καταστήματα της περιοχής λαμβάνοντας ρέστα σε λίρες Brixton, τις οποίες μπορούν να συνεχίσουν να ξοδεύουν με τον ίδιο τρόπο. Οποιαδήποτε στιγμή μπορούν να ανταλλάξουν και πάλι τι λίρες Brixton με στερλίνες σε συγκεκριμένα καταστήματα. Συνολικά κυκλοφορούν 40.000 χαρτονομίσματα των 1, 5, 10 και 20 λιρών Brixton, τα οποία διαθέτουν υδατογράφημα και αριθμό σειράς. Οι λίρες Brixton δε μπορούν να χρησιμοποιηθούν εκτός του Brixton και δε μπορούν να κατατεθούν σε τράπεζα ή να τοκιστούν.
Ακολουθεί η απόδοση στη νεοελληνική του κειμένου του παρακάτω συνδέσμου από το σχετικό με το θέμα διαδικτυακό τόπο http://www.brixtonpound.org/:
"Το Σεπτέμβριο του 2009, ο Οργανισμός Μεταβατικού Νομίσματος της πόλης του Brixton θα εισάγει στην τοπική αγορά τη «λίρα του Brixton», ένα τοπικό νόμισμα που θα χρησιμοποιείται μόνο στις συναλλαγές εντός των ορίων της πόλης του Brixton.
Η λίρα του Brixton θα κυκλοφορήσει στην πόλη υποστηρίζοντας τις δραστηριότητες των τοπικών καταστημάτων και επιχειρήσεων οι οποίες κινδυνεύουν από την ύφεση και την ανταγωνιστικότητα των μεγάλων αλυσίδων εμπορίου. Όπως έχουν καταδείξει τα ευρήματα σχετικής έρευνας του New Economic Foundation, τα χρήματα που θα ξοδεύονται για αγορές, θα κυκλοφορούν με ταχύτητα τρεις φορές μεγαλύτερη στην τοπική οικονομία απ’ότι στο επίπεδο της εθνικής οικονομίας.
Η κυκλοφορία της λίρας του Brixton θα ενθαρρύνει τον κόσμο να προβληματιστεί για το πού κατευθύνονται τα χρήματά του και να αποφασίσει να ξοδέψει ένα ποσοστό του εισοδήματός του σε τοπικό επίπεδο. Η κυκλοφορία του τοπικού νομίσματος θα αναδείξει επίσης την ποικιλία προσφοράς και τη μοναδικότητα των τοπικών καταστημάτων, θα διαμορφώσει μια αίσθηση υπερηφάνειας στους κατοίκους του Brixton και θα καταστήσει την τοπική κοινωνία περισσότερο ευέλικτη, αλτρουϊστική και ευπροσάρμοστη στις οικονομικές κρίσεις. Ο Οργανισμός Μεταβατικού Νομίσματος θα συμβάλει επίσης στην προστασία του περιβάλλοντος ενθαρρύνοντας τις τοπικές επιχειρήσεις να προμηθεύονται τα προϊόντα και τις πρώτες ύλες τους από την τοπική αγορά, μειώνοντας την εκπομπή αερίων του θερμοκηπίου.
Μια λίρα του Brixton θα έχει την ίδια αγοραστική αξία με την επίσημη βρετανική λίρα και θα μπορεί να αλλαχθεί εύκολα με αυτήν, στα σημεία έκδοσης του τοπικού νομίσματος. Η λίρα του Brixton έχει ήδη την υποστήριξη του Lambeth Savings and Credit Union, ενός συνεταιριστικού χρηματοπιστωτικού ιδρύματος οι μέτοχοι του οποίου είναι κάτοικοι του Brixton.
Το Brixton θα αποτελέσει την Τρίτη στη σειρά πόλη Μεταβατικού Νομίσματος στην Μεγάλη Βρετανία, μετά το Tothes στην κομητεία του Devon και του Lewes στην κομητεία του Sussex. Τα παραδείγματα και των δύο αυτών πόλεων απεδείχθησαν επιτυχημένα στην πράξη και έχουν για το λόγο αυτό τύχει ευρείας δημοσιότητας στην τηλεοπτικά μέσα και στον Τύπο. Το Brixton θα είναι το πρώτο προάστιο του Λονδίνου και η πρώτη αστική περιοχή σε ολόκληρη τη Μεγάλη Βρετανία που θα έχει το δικό του νόμισμα."

Απήχθη ο Έλληνας που αφιέρωσε τη ζωή του στη διατήρηση της πολιτιστικής κληρονομιάς των Καλάς. Ακούει κανείς από το debate;

Προ ημερών απείχθη ο Θανάσης Λερούνης, ο άνθρωπος ο οποίος εδώ και δεκαπέντε χρόνια έχει αφιερώσει εαυτόν στους λίγους εναπομείναντες απογόνους του Αλεξάνδρου στο βόρειο Πακιστάν, του Καλάσα.. Είναι ο άνθρωπος που όσο κανένας άλλος νεο-Έλληνες έδωκε ψυχή και καρδιά σε ένα όραμα, στην διατήρηση της εθνικής και θρησκευτικής αυτής μειονότητας, αναγνωρισμένης από την Ουνέσκο. Η πίστη του σ' αυτό τον σκοπό συγκίνησε πολλούς στην Ελλάδα και διέθεσαν χρήματα και μοιράστηκαν την πίστη του. Αλλά το όραμά του δεν ήταν αερολογίες από την θέση του ασφαλούς. Το έκανε πράξη με προσωπική εργασία, με θυσίες και παρουσία στον άγονο εκείνο τόπο. Είναι, μ'άλλα λόγια, ένας ήρως της φυλής μας, από τους λίγους που διαθέτουμε σήμερα σ' αυτή την εκφυλισμένη κοινωνία. Η είδηση της απαγωγής του Λερούνη από τους ταλιμπάν μουσουλμάνους μας πλημμύρισε από οργή και αγανάκτηση. Οργή με δύο παραλείπτες, τους απαγωγείς που δήθεν πολεμούν για δικαιοσύνη αλλά θέλουν να αφανίσουν έναν ήρωα, και την επίσημη, δήθεν ελληνική κοινωνία. Βιώνουμε πλέον το αίσχος των ΜΜΕ και την πορεία προς το τέλος ενός έθνους, του ελληνικού. Αν απήγετο ένας άγγλος ή αμερικανός τα δήθεν ελληνικά ΜΜΕ, ή μη τι άλλο, θα ανακοίνωναν λεπτομερώς την απαγωγή του αλλοεθνούς. Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος επίσης θα αναφερόταν με θλίψη και καταδίκη κατά των απαγωγέων. Εδώ που πρόκεται για Έλληνα ήρωα του καιρού μας, για πολίτη μας, τι κάνετε κύριοι των ΜΜΕ και της κυβερνήσεως; Ποιός από σας κύριοι των ακριβοπληρωμένων θέσεων, που έχετε αναλάβει να φρουρείτε τον Έλληνα πολίτη όπου και αν βρίσκεται έχει έστω και λίγο θάρρος ή την ανάλογη ντροπή να σκεφτεί τον Λερούνη; Βέβαια είναι πιο σημαντική η τηλεμαχία των πολιτικάντηδων, που αμόρφωτοι και ανεύθυνοι όντες, ονομάζετε debate; Είναι σημαντικότερο για σας, γιατί εκεί έχει "μάσα", ενώ από έναν ήρωα τι έχετε να φάτε, την αρετή του ηρωϊσμού, δεν τρώγεται! Μέχρις πότε όμως, κάποια στιγμή θα έρθει η ώρα των Ελλήνων!!!
Τρύφων Ολύμπιος
www.schizas.com

Υπάρχουν δρόμοι για την προκοπή του τόπου, πρέπει όμως να ανακαλύπτουμε εκείνους που τους υιοθετούν

Στο μάθημα της πατριδογνωσίας, παλιότερα, μαθαίναμε: Τι εξάγει η Ελλάς: σταφίδα, ελαιόλαδο, σύκα, πορτοκάλια, μεταλλεύματα... Αγροτικά προϊόντα και πρώτες ύλες. Την ίδια εποχή, μια άλλη μικρή μεσογειακή χώρα, το Ισραήλ, εξήγαγε κι αυτή τα ίδια περίπου - θυμόμαστε τα πορτοκάλια Γιάφας και τις μπανάνες Ισραήλ.
Σήμερα, η Ελλάδα εξάγει ελάχιστη σταφίδα, διότι η καλλιέργειά της εγκαταλείφθηκε, το ελαιόλαδο αντιμετωπίζει τον σαρωτικό ανταγωνισμό του ισπανικού και του ιταλικού, τα σύκα έχουν εγκαταλειφθεί κι αυτά εν πολλοίς, τα πορτοκάλια μάς τα επιστρέφουν ως μειονεκτικά ακόμη και οι Ρώσοι, ενώ και αρκετά ορυχεία έχουν εγκαταλειφθεί.
Το Ισραήλ εξακολουθεί να εξάγει πορτοκάλια και μανταρίνια (και να τα εισάγουμε εμείς...), αλλά η εξαγωγική του δύναμη βρίσκεται προ πολλού σε άλλα είδη: εξάγει υψηλή τεχνολογία... Από μικροεπεξεργαστές, νανοτεχνολογία και λογισμικό, έως τεχνολογία ηλιακής ενέργειας και ανανεώσιμων πηγών ενέργειας (ΑΠΕ).
Την κατάσταση της έρευνας και της ανάπτυξης τεχνολογικών καινοτομιών στο μεσογειακό και παρόμοιο ιστορικά Ισραήλ, αλλά και τη δυσάρεστη σημερινή διαφορά προσανατολισμού Ελλάδος -Ισραήλ, μας τη θύμισε σε φωτισμένο άρθρο του προ ημερών ένας νέος Έλληνας επιστήμονας και τεχνοκράτης, ο Δρ Τάσος Γκόλνας, που δουλεύει στις ΗΠΑ ως αναλυτής στην SunEdison, την κορυφαία αμερικανική εταιρεία παραγωγής ηλιακής ενέργειας και τεχνολογίας. Με σπουδές Φυσικής και Μηχανικής (διδάκτωρ του Στάνφορντ) και καριέρα σε εταιρείες υψηλής τεχνολογίας της Σίλικον Βάλεϊ, με ολοκληρωμένη, εν τω βάθει εποπτεία του διεθνούς τοπίου στην ηλιακή ενέργεια και τις ΑΠΕ, αλλά και με επιτόπια γνώση του ισραηλινού «οικοσυστήματος» παραγωγής καινοτομιών, ο δρ Γκόλνας είναι σε θέση να μας πει τι κάνει σήμερα το Ισραήλ. Αυτό κάνει στο άρθρο του, στο μπλογκ reality-tape.com, υπό τον προκλητικό τίτλο «Καινοτομία και σιωνισμός» (http:/ /www.reality-tape.com/neu/?p=1101).
Εν συνόψει, ο δρ Γκόλνας περιγράφει πώς το Ισραήλ αντλεί ανθρώπινο δυναμικό και τεχνογνωσία από τον πανίσχυρο στρατό του, τη γνωστή ΙDF, αλλά και από το think tank της εβραϊκής διασποράς των ΗΠΑ, για να αναπτύξει τεχνολογίες αιχμής για ειρηνικούς εμπορικούς σκοπούς, και πώς τις τελευταίες δεκαετίες σημειώνει μια σειρά από επιτυχίες και αριστείες σε διάφορα πεδία: από την ανάπτυξη των γνωστών επεξεργαστών Centrino, για λογαριασμό της Intel, έως τις αλλεπάλληλες καινοτομίες στην τεχνολογία ημιαγωγών και ηλιακής ενέργειας.
Δεν περιγράφει μόνο. Ο Έλληνας επιστήμονας βλέπει αναλογίες: Αφού και η Ελλάδα είναι αναγκασμένη να συντηρεί δυσανάλογα μεγάλο στρατό και να προβαίνει σε δυσανάλογα μεγάλες αμυντικές δαπάνες (ως προς τους άλλους Ευρωπαίους), δεν θα μπορούσε άραγε να σχηματίσει ένα οικοσύστημα εταιρειών έρευνας, σχεδιασμού και ανάπτυξης υψηλής τεχνολογίας, παρόμοιο υπό κλίμακα με το ισραηλινό;
Ο δρ Γκόλνας μας βάζει ενώπιον διπλής πρόκλησης. Θυμίζει, καταρχάς, τα περίφημα «αντισταθμιστικά οφέλη», για τα οποία γίνεται λόγος έπειτα από κάθε πανάκριβη «αγορά του αιώνα»: αγοράζουμε αεροπλάνα ή άρματα, αλλά εισάγουμε τεχνογνωσία, κατασκευάζουμε μέρη τους εν Ελλάδι, ανοίγουν θέσεις εργασίας κ.λπ. Αυτό συμβαίνει, αλλά μόνο εν μέρει, και εντέλει μόνο για προϊόντα αμυντικής τεχνολογίας. Για πολλούς λόγους, δεν υπάρχει μακρόπνοη εθνική στρατηγική για το πώς θα εξασφαλιστούν συνέργειες μεταξύ στρατιωτικών και εμπορικών έργων, με μεγάλη διάρκεια και αποδοτικότητα για την κοινωνία. Ένας λόγος είναι ότι η Ελλάδα «ψωνίζει» οπλικά συστήματα με βάση τις μεταβαλλόμενες γεωπολιτικές συνθήκες, δηλαδή ψωνίζει ΚΑΙ εύνοια: άλλοτε από τους συμμάχους Γάλλους, άλλοτε από τους φίλους Αμερικανούς, άλλοτε από τους Ρώσους κι άλλοτε από ευρωπαϊκά κονσόρτσιουμ. Αυτή η αναγκαστική τακτική δεν αλλάζει εύκολα.
Αλλά ο σοβαρότερος ίσως λόγος είναι ότι δεν υπάρχει στην Ελλάδα μια κουλτούρα βιομηχανίας και παραγωγής, ανάπτυξης· δεν επικρατεί η δημιουργικότητα, η παραγωγικότητα και η καινοτομία, αυτά ηττώνται από τη διάχυτη και κυρίαρχη κουλτούρα του εισαγωγικού εμπορίου, των μεσαζόντων, των πλασιέ, των αντιπροσώπων ξένων οίκων, των μιζαδόρων. Αυτή η κυρίαρχη κουλτούρα του «imports και μίζα» διαβρώνει τη διοίκηση και την οικονομία. Υπηρετείται από μια πολιτική ελίτ οκνηρή πνευματικά και υποτελή πολιτικά, και διαμορφώνει μια κοινωνία αναλόγως ράθυμη, κλειστή, εχθρική προς τους νεωτερισμούς, εντέλει μια κοινωνία που δεν σέβεται τον εαυτό της και το μέλλον των παιδιών της. Μια κοινωνία αντιπατριωτική.
Εδώ συναντάμε τη δεύτερη πρόκληση που εμπεριέχεται στον συλλογισμό του δρος Γκόλνα: Αφού μπορούν αυτοί, στο Ισραήλ, γιατί να μην μπορούμε κι εμείς, στην Ελλάδα, έστω υπό κλίμακα; Αφού μπορεί η Κορέα, αφού μπορεί η Ιρλανδία, γιατί να μην μπορεί και η Ελλάδα; Και επιστήμονες διαθέτει, και νέα μυαλά, και αριστούχους φοιτητές σε κάθε γωνιά εκτός συνόρων, και ισχυρή Διασπορά στις ΗΠΑ και παντού, όπως έδειξε και το μανιφέστο αγωνίας για την έρευνα που συνυπέγραψαν πέρσι 22 κορυφαίοι επιστήμονες.
Γιατί λοιπόν εδώ, παρά τα αλλεπάλληλα κοινοτικά πακέτα στήριξης, παρά τα έργα υποδομής με ευρωπαϊκά χρήματα, γιατί λαχανιάζουμε διαρκώς πίσω από τις ντιρεκτίβες της Ε.Ε. προσπαθώντας για τα αυτονόητα, πώς δηλαδή θα καταργήσουμε τις τοξικές χωματερές και πώς θα διευθετήσουμε τα λύματα; Γιατί το μεγαλύτερο έργο της Γ’ Ελληνικής Δημοκρατίας ήταν η φιέστα των Ολυμπιακών; Γιατί το κύριο μέλημα των κυβερνήσεων είναι η νομιμοποίηση των αυθαίρετων οικοδομών και η πριμοδότηση των Ι.Χ. αυτοκινήτων;
Διότι έτσι εννοεί η πολιτική ελίτ την ανάπτυξη: Μπάζωμα, τσιμέντωμα, real estate, παζάρεμα για φόρους, διόγκωση του εισαγωγικού εμπορίου, κατανάλωση. Διότι ακόμη και στο λογισμικό, την πιο άυλη τεχνολογία, η πολιτική ελίτ, διά χειρός Αλογοσκούφη, έδρασε σαν υποτελής νεόπλουτος: έκανε πανάκριβο shopping και έδεσε τη χώρα στο άρμα της Microsoft, αντί να την ανοίξει στο μέλλον του Open Source και να χρηματοδοτήσει τα πανεπιστήμια και τα ερευνητικά spin-offs για μια ανεξάρτητη εθνική στρατηγική πληροφορικής.
Ο συλλογισμός του δρος Γκόλνα απηχεί τη σκέψη και την επιθυμία πολλών Ελλήνων, απανταχού της Γης. Πρόκειται για ανθρώπους μορφωμένους, δραστήριους, κοσμοπολίτες, εφευρετικούς, αριστείς στα πεδία τους· πρόκειται πάνω απ’ όλα για ανθρώπους που αγαπούν την πατρίδα τους, που νιώθουν ότι χρωστούν κάτι στο δημόσιο σχολείο τους, που θέλουν να είναι περήφανοι για τον τόπο τους. Ο συλλογισμός «αφού μπορούν οι άλλοι, γιατί όχι κι εμείς;» θεμελιώνει έναν μοντέρνο πατριωτισμό, απολύτως ρεαλιστικό και τρομακτικά αναγκαίο.
Tου Νίκου Ξυδάκη από την "Καθημερινή" 15-8-2009

Η Ελλάδα κινδυνεύει: Η επίδειξη ψυχραιμίας και αυτοκυριαρχίας, όταν δεν συνοδεύεται από επιχειρήματα, πράξεις, αποτελέσματα, υποδηλώνει αδυναμία...

Καθώς πλησιάζει η πρώτη επέτειός του στην εξουσία, ο Αμερικανός πρόεδρος πρέπει εύλογα να νιώθει υπερήφανος για τον εαυτό του και τη φυλή του. Κατέκτησε πράγματι μια θέση ύψιστης περιωπής με την αξία του και την επιμονή του, και είναι γεγονός ότι απέχει παρασάγγας από τη θλιβερή κατάσταση του προκατόχου του.
Παρ’ όλα αυτά, ως πολιτικός με σαφή επίγνωση των εξελίξεων και των γεγονότων, είναι μάλλον απίθανο να μην αισθάνεται ότι δεν έχει και τόσους λόγους πανηγυρισμού.
Έτσι όσον αφορά τα εσωτερικά θέματα, το μείζον πρόγραμμά του -ένα πρόγραμμα μεταρρύθμισης του αμερικανικού συστήματος υγείας- είναι μεν αναγκαίο, αλλά, επί του παρόντος, βρίσκεται στα όρια της κατάρρευσης. Η οικονομική ανάκαμψη της χώρας του είναι ακόμη αμφίβολη. Η ανάγκη για περαιτέρω οικονομικές ενέσεις τόνωσης των αμερικανικών βιομηχανιών παραμένει υπαρκτή. O τρόπος που χειρίστηκε το ζήτημα του επαίσχυντου Γκουαντάναμο δεν του απέφερε επαίνους (αν και, για το ευρύ κοινό, το ζήτημα αυτό έχει πλέον αρχίσει να περνά σε δεύτερη μοίρα).
Οσον αφορά τα εξωτερικά θέματα, η κατάσταση είναι πιο μελαγχολική, μια και σταδιακά η πολιτική του Ομπάμα προσελκύει πλέον τον χειρότερο όλων των χαρακτηρισμών -κρινόμενη ως προς την ουσία της, ασφαλώς, και όχι με βάση τη δημιουργία εντυπώσεων-, ως «συνέχεια της στρατηγικής Μπους/Τσένι».
Η δήλωση αυτή μοιάζει ίσως υπερβολικά σκληρή, αλλά, εάν εξετάσει κανείς τις συνιστώσες της, δεν είναι εντέλει τόσο αδικαιολόγητη.
Πιο συγκεκριμένα: ο πρόεδρος Ομπάμα ελάχιστη πρόοδο έχει σημειώσει όσον αφορά τις σχέσεις του με τη Ρωσία. Υπάρχουν μάλιστα ενδείξεις ότι η Ρωσία έχει ενοχληθεί σοβαρά από τη συστηματική τάση των Αμερικανών να υποτιμούν τη διεθνή σπουδαιότητά της.
Η Αμερική στα λόγια, εάν όχι και στις πράξεις (εφόσον ελάχιστα μπορεί όντως να κάνει), παραμένει επίσης προκλητική όσον αφορά τη Γεωργία και την Ουκρανία. Οι σχέσεις της με την Ευρώπη παραμένουν χλιαρές, ενώ ταυτόχρονα η σημερινή Γερμανία προσεταιρίζεται όλο και περισσότερο τη Ρωσία στο πλαίσιο ζητημάτων που δεν περιορίζονται πλέον στον ενεργειακό τομέα.
Κοιτάζοντας πιο πέρα βλέπουμε πως o πόλεμος στο Αφγανιστάν και στο Πακιστάν παραμένει εκκρεμής και αιματηρός όσο ποτέ άλλοτε, ενώ το οικονομικό κόστος του για τις ΗΠΑ (συνυπολογιζόμενης της διατήρησης στρατευμάτων στο Ιράκ) κατά το τρέχον έτος θα υπερβεί τα 730 δισ. δολάρια.
Η «συγκράτηση» του διαρκώς εντεινόμενου ισραηλινού επεκτατισμού εγείρει επίσης ανυπέρβλητες δυσκολίες, παρά τις επικοινωνιακές προσπάθειες να καλυφθεί η πραγματική κατάσταση. Τέλος, το φλέγον ζήτημα του Ιράν ενδέχεται σύντομα να εισέλθει σε μια νέα, πολύ πιο επικίνδυνη φάση. Εάν σε όλα αυτά προσθέσουμε και τα πολλαπλά προβλήματα που υποβόσκουν στις σχέσεις της Αμερικής με το Μεξικό, την ανεπίλυτη διένεξη με την Κορέα, καθώς και την εντεινόμενη οικονομική αντιπαλότητα με την Κίνα που εξελίσσεται σήμερα στη Βραζιλία, σαφέστατα διαπιστώνουμε όχι μόνον ότι η αμερικανική ηγεμονία δεν είναι ακμαία, αλλά ότι η όλη κατάσταση δύσκολα θα δικαιολογούσε το οποιοδήποτε αίσθημα χαράς ή ικανοποίησης.

Η υποβόσκουσα κρίση μεταξύ Ελλάδας - Τουρκίας
Μέσα σε ακριβώς αυτό το πλαίσιο, και όχι μεμονωμένα, οφείλουμε να εξετάσουμε και την κλιμακούμενη ένταση ανάμεσα στη χώρα μας και την Τουρκία. Το επισημαίνω αυτό για λογαριασμό του μέσου αναγνώστη, ο οποίος έχει συνηθίσει να λαμβάνει μόνο επαναλαμβανόμενες και καθησυχαστικές δηλώσεις από το υπουργείο Εξωτερικών μας.
Οι δηλώσεις αυτές περιστρέφονται γύρω από δύο κεντρικές ιδέες που αφορούν τις διμερείς σχέσεις, αλλά λίγο-πολύ αγνοούν την επίδραση του ευρύτερου γεωπολιτικού συστήματος στη διαμόρφωση των αμερικανικών προθέσεων για την Τουρκία και, εμμέσως, για την Ελλάδα ως τον τελευταίο τροχό αυτής της άμαξας.
Η πρώτη ιδέα/διαβεβαίωση είναι ότι αντιμετωπίζουμε τις καθημερινές τουρκικές προκλήσεις με ηρεμία και ψύχραιμη σκέψη, γνωρίζοντας ότι το διεθνές δίκαιο είναι με το μέρος μας. Σύμφωνα με τη δεύτερη ιδέα, η παρούσα επιθετική στάση της Τουρκίας αποτελεί «εποχικό φαινόμενο», διόλου πρωτόγνωρο, και άρα είναι απλώς ακόμη ένα από τα προβλήματα που πρέπει να αντιμετωπίσουμε με ηρεμία σε σχέση με τη γείτονα χώρα.
Διαφωνώ και με τις δύο αυτές ιδέες, για τρεις διαφορετικούς λόγους.
Κατά πρώτο λόγο, η τουρκική εξωτερική πολιτική επηρεάζεται πλέον όλο και λιγότερο από τους παράγοντες που επικαλείται η ελληνική κυβέρνηση, και ειδικότερα από την προσπάθεια των κεμαλιστών στρατηγών να παραμείνουν υπολογίσιμος παράγοντας στη χώρα τους. Τo λέω αυτό διότι ο κ. Ερντογάν συνεχίζει επιτυχώς τις πολιτικές του κ. Γκιουλ και του Τ. Οζάλ, αποδυναμώνοντας όλο και περισσότερο τον παλιό αυτόν προμαχώνα της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής.
Σήμερα στη συλλογιστική βάση της τουρκικής επιθετικότητας βρίσκεται, όπως προσπάθησα να εξηγήσω σε προηγούμενο άρθρο μου στο «Εθνος της Κυριακής», μια πολύ πιο εκλεπτυσμένη, πολυδιάστατη και συντονισμένη εξωτερική πολιτική, την οποία ανέπτυξαν προοδευτικά και θέτουν πλέον σε εφαρμογή οι κ.κ. Νταβούτογλου και Ερντογάν. Η αντίδραση του ελληνικού υπουργείου Εξωτερικών θα έπρεπε επομένως να προσαρμοστεί καταλλήλως, να εκσυγχρονιστεί και να διαμορφωθεί κατά τρόπον ώστε να μπορεί να αντιμετωπίσει αυτό το σύνθετο σχέδιο δράσης, που είναι πρωτόγνωρο με τα μέχρι τώρα τουρκικά δεδομένα. Οπως και αρκετοί άλλοι πολίτες, αναμένω και εγώ σαφείς αποδείξεις μιας μελετημένης και συντονισμένης ελληνικής αντίδρασης, αλλά, μέχρι στιγμής, μάταια.
Κατά δεύτερο λόγο, διαφωνώ με τη συχνή επίκληση του διεθνούς δικαίου ως παράγοντα που είναι με το μέρος μας και άρα καθιστά τη χώρα μας απόρθητη. Διαφωνώ με αυτήν την προσέγγιση όχι επειδή δεν τρέφω σεβασμό γι’ αυτόν τον κλάδο του δικαίου -πώς θα ήταν δυνατόν άλλωστε, τη στιγμή που ως νομικός ασχολούμαι με αυτά τα θέματα-, αλλά επειδή γνωρίζω, όπως γνωρίζει και η κυβέρνηση, ότι και εμείς οι ίδιοι δεν τολμούμε να εφαρμόσουμε πρακτικά το διεθνές δίκαιο.
Αρκεί ένα και μόνο παράδειγμα, για του λόγου το αληθές. Παρότι, λοιπόν, το διεθνές δίκαιο μάς δίνει το δικαίωμα να επεκτείνουμε τα χωρικά μας ύδατα στα 12 ναυτικά μίλια, εμείς δεν τολμούμε να ασκήσουμε το δικαίωμα αυτό στην πράξη, δεδομένης της απειλής της Τουρκίας ότι θα το εκλάβει ως casus belli.
Θεωρητικά υπάρχουν πάντα τρόποι να αντιδράσει κανείς στα φαινομενικά αδιέξοδα, υπό τον όρο, βεβαίως, ότι μπορεί να σκεφτεί ελεύθερα και πρωτότυπα. Το ζήτημα όμως είναι: «Εμείς μπορούμε να κάνουμε κάτι τέτοιο;».
Σε ένα βιβλίο που εκδόθηκε πρόσφατα (2008), με τίτλο «Για το ζήτημα του Αιγαίου - Τα πετρέλαια, ο Μάρτης του ‘87, οι «συνοριακές διαφορές», η Ευρωπαϊκή Ενωση και η «ενεργειακή γέφυρα»», ο πρώην υπουργός Αναστάσιος Ι. Πεπονής έγραψε (σ. 161) ότι «η Ελλάδα μπορεί, με σωστή εκτίμηση των δεδομένων, να προπαρασκευάσει και να προχωρήσει σε διαφοροποιημένες κατά περιοχή επεκτάσεις της χωρικής της θάλασσας στο Αιγαίο, ασκώντας ευχέρεια που αναγνωρίζει το Διεθνές Δίκαιο». (Χρησιμοποίησα πλάγια στοιχεία σε αρκετές λέξεις, θέλοντας να δείξω πόσο προσεκτικά γράφει ο κ. Πεπονής.)
Δεν υποστηρίζω, στο συγκεκριμένο σημείο, ότι αυτή είναι υποχρεωτικά η λύση. Ούτε και ο κ. Πεπονής, νομίζω, υποστηρίζει κάτι τέτοιο. Τα ζητήματα αυτά, ας μην ξεχνάμε, είναι πολύ περίπλοκα και δεν είναι δυνατόν να επιλυθούν στο στενό πλαίσιο ενός άρθρου εφημερίδας. Αυτό πάντως που υποστηρίζω είναι ότι μπορούμε να διαμορφώσουμε ρεαλιστικά σχέδια με σκοπό να προστατεύσουμε τα συμφέροντα της χώρας μας, όπως πολύ χαρακτηριστικά έκανε το 1987 η κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου, αναγκάζοντας τελικά την Τουρκία να εγκαταλείψει την επιθετική της στάση.
Οσον αφορά τη σημερινή κρίση, δεν έχω διαβάσει μέχρι τώρα παρά μόνο κάποιες παρασκηνιακές πληροφορίες, σύμφωνα με τις οποίες οι Αμερικανοί θέλουν να συναντηθούμε με τους Τούρκους και να λύσουμε όλα μας τα προβλήματα διαμιάς. Είναι προφανώς αδύνατον να αποβεί λυσιτελής μια τέτοια πρόταση. Κι επιπλέον, θα ήταν ντροπή για οποιονδήποτε Ελληνα πολιτικό να καθίσει σε ένα τέτοιο τραπέζι διαπραγματεύσεων!
Αυτή είναι η γνώμη ενός πατριώτη, αν και γνωρίζει και αυτός και όλοι οι αναγνώστες ότι οι Αμερικανοί δεν θα ησυχάσουν μέχρις ότου μας επιβάλουν την πρόθεσή τους.
Τέλος διαφωνώ με τις καθησυχαστικές, αλλά κοινότοπες δηλώσεις στις οποίες προβαίνει το υπουργείο Εξωτερικών μας ότι έχει την όλη κατάσταση υπό έλεγχο, διότι απλούστατα, όπως και οι περισσότεροι συμπατριώτες μου, δεν πιστεύω ότι αυτό αληθεύει.
Η επίδειξη ψυχραιμίας και αυτοκυριαρχίας, όταν δεν συνοδεύεται από επιχειρήματα, πράξεις, αποτελέσματα, υποδηλώνει αδυναμία, όχι δύναμη. Η κλιμάκωση της τουρκικής προκλητικότητας δείχνει ότι και οι Τούρκοι συμμερίζονται ακριβώς την ίδια άποψη γι’ αυτές τις δηλώσεις, μια και προφανώς τις αντιμετωπίζουν με πλήρη αδιαφορία.
Κατά τη γνώμη μου θα ήταν πολύ πιο υπεύθυνη στάση να βγει κανείς και να μιλήσει ανοιχτά στους πολίτες της χώρας, να τους πει για τους κινδύνους που αντιμετωπίζει η χώρα και, αν είναι αρκετά θαρραλέος (πράγμα μάλλον απίθανο), να τους υπενθυμίσει ποιοι μπορεί να κρύβονται πίσω από αυτές τις ανούσιες διαβεβαιώσεις, προσπαθώντας να μας εξωθήσουν σε συζητήσεις που θα έθεταν σε κίνδυνο την εθνική μας κυριαρχία.
Πράγματι -για να επανέλθουμε στο επιχείρημα που απορρέει από το διεθνές δίκαιο και τη διεθνή πρακτική- δεν θεωρούνται άραγε ελληνικές εδώ και εβδομήντα χρόνια, και μάλιστα βάσει του διεθνούς νομικού καθεστώτος, οι βραχονησίδες που διεκδικεί σήμερα η Τουρκία; Οι πρόσφατες παραβιάσεις του εναέριου και του θαλάσσιου χώρου μας δεν μπορεί παρά να αποσκοπούν στην καθιέρωση μιας de facto κατάστασης, την οποία, εν ευθέτω χρόνω, η Τουρκία μπορεί να «ρίξει» στο τραπέζι των συζητήσεων ως «διαπραγματευτικό ατού». Λυπούμαι που το λέω, αλλά το θεωρώ απολύτως λογικό η Τουρκία να εκμεταλλευτεί αυτό το επιχείρημα σε νομικό επίπεδο. Κοντολογίς, το ξαναλέω: η Ελλάδα κινδυνεύει!

Η αδυναμία της Ελλάδας σε μια επικείμενη διαμάχη
Οταν κανείς διακρίνει προβλήματα στον ορίζοντα, οφείλει να προειδοποιεί τον λαό του. Και προσωπικά διακρίνω. Αυτό μάλιστα που αντιλαμβάνομαι ως πρωταρχικό πρόβλημα -και εξυπακούεται πως μπορεί κανείς να έχει διαφορετική γνώμη- είναι δισδιάστατο. Περιέργως, όμως, καμία από τις δύο «διαστάσεις» ή όψεις του δεν σχετίζεται με την Τουρκία. Τουναντίον, αμφότερες σχετίζονται με εμάς και τους φίλους μας. Και λέγοντας «φίλους μας» εννοώ την Αμερική και την Ευρώπη.
Οποιοσδήποτε έχει διαβάσει τις απόψεις που έχω διατυπώσει σε αρκετά άρθρα μου κατά τα δύο τελευταία χρόνια θα έχει ενδεχομένως προσέξει τη βαθιά μου θλίψη για τη στάση της Αμερικής απέναντί μας, αλλά και την εξίσου βαθιά ανησυχία μου για την ικανότητα των Ευρωπαίων συμμάχων μας να μας βοηθήσουν ουσιαστικά σε μια κρίσιμη στιγμή. Εξακολουθώ να φοβούμαι ότι, εάν ποτέ εμπλεκόμασταν σε μια ένοπλη σύγκρουση με την Τουρκία, το μέγιστο που θα μπορούσαν να μας εξασφαλίσουν αυτοί οι φίλοι είναι μια «συμφωνία» ανάλογη αυτής των Ιμίων. Κατά τη γνώμη μου, μία μάς αρκεί!
Η απάντησή μου για ένα τέτοιο ενδεχόμενο -η καλύτερη απάντηση που μπόρεσα να σκεφτώ, έστω και αν δεν έτυχε ευρύτερης επιδοκιμασίας- ήταν πως πρέπει να προσπαθήσουμε να βρούμε νέους φίλους. Οι σχετικές μου επισημάνσεις αγνοήθηκαν, ενώ, σε προσωπικό κύκλο, δέχτηκα και την κατηγορία πως γερνώντας είχα γίνει ρωσόφιλος.
Οι κατηγορίες, όμως, που δεν βασίζονται σε επιχειρήματα, αλλά σε προκαταλήψεις, με αφήνουν τελείως αδιάφορο. Αντιθέτως, με μεγάλο ενδιαφέρον βλέπω σήμερα ότι κάποιοι έγκυροι αρθρογράφοι -λ.χ. ο γενικός διευθυντής του ΕΛΙΑΜΕΠ- μετακινήθηκαν πρόσφατα (βλ. «Καθημερινή», 15 Αυγούστου 2009) προς μια εμφανώς διφορούμενη θέση, ισχυριζόμενοι, από τη μια πλευρά, ότι «η Αθήνα ούτε μπορεί να παίξει σημαντικά μεγαλύτερο ρόλο στο πλαίσιο των ρωσικών σχεδιασμών, ούτε και θα έπρεπε να το επιδιώξει» (δική μου η έμφαση), αλλά και κλείνοντας, από την άλλη πλευρά, το ίδιο άρθρο προβάλλοντας την άποψη που πρεσβεύω εδώ και αρκετό καιρό, υπέρ μιας καλοζυγισμένης μετατόπισης της χώρας μας προς την κατεύθυνση της Ρωσίας.
Η μερική αυτή προσέγγιση της πολιτικής που θεωρώ ενδεδειγμένη είναι, φαντάζομαι, καλύτερη από το τίποτε. Η κύρια ανησυχία μου όμως είναι ότι χάνουμε πολύτιμο χρόνο. Οι πρόσφατες ρωσοτουρκικές συμφωνίες για τον South Stream αποδεικνύουν ότι η Τουρκία κινείται ταχύτατα, ενώ εμείς ακόμη αμφιταλαντευόμαστε. Δυστυχώς.
Εξάλλου οφείλουμε πλέον να στρέψουμε την προσοχή μας και στα δικά μας σφάλματα, διότι είναι εξίσου υπαίτια για τη δυσχερή μας θέση με τους όποιους εξωτερικούς παράγοντες. Οπως έγραψε ο λαμπρός Γάλλος διανοητής Michel de Montaigne σε ένα από τα διασημότερα δοκίμιά του, «όταν η κρίση μας προβαίνει σε μια μομφή εναντίον κάποιου άλλου ανθρώπου [...] τούτο δεν πρέπει να μας απαλλάσσει από μια εσωτερική διερεύνηση».
Με άλλα λόγια, δεν πρέπει μόνο να κατηγορούμε φίλους και εχθρούς για τις ατυχίες μας, αλλά να αναρωτιόμαστε κατά πόσον σε αυτό το αποτέλεσμα έχει συμβάλει και η δική μας συμπεριφορά. Και θεωρώ πως, στην περίπτωσή μας, η συμπεριφορά μας έχει όντως συμβάλει στα προβλήματά μας, για τους ακόλουθους βασικούς λόγους:
Πρώτον, έχουμε αφήσει να περάσει απαρατήρητο ένα ολόκληρο καλοκαίρι τουρκικών προκλήσεων, εκμεταλλευόμενοι (και ενθαρρύνοντας;) την επικέντρωση του Τύπου στη γρίπη των χοίρων, στις θερινές διακοπές, στο σκάνδαλο της Siemens (το οποίο, καλώς ή κακώς, ενδέχεται κάποια στιγμή να αποσοβηθεί, ώστε... να μην προκληθούν περισσότεροι και εντονότεροι πονοκέφαλοι), αλλά όχι στις κρισιμότατες εξωτερικές απειλές, και ειδικά στο πρόσφατο αμερικανικό non-paper που θέλει να καθίσουμε μαζί με τους Τούρκους και να συζητήσουμε για εδάφη και ύδατα που ανήκουν σε εμάς, αλλά που εσχάτως αποφάσισαν να τα διεκδικήσουν και οι Τούρκοι. Γιατί; Ρωτώ ξανά: ΓΙΑΤΙ;
Δεύτερον, για ποιο λόγο οι περισσότερες ηγετικές μορφές της αντιπολίτευσης έχουν υιοθετήσει τόσο χαμηλό προφίλ απέναντι σε αυτά τα ζητήματα ύψιστης εθνικής σημασίας; Δεν είναι άραγε συνταγματικό τους καθήκον να επισημαίνουν τα τυχόν ελαττώματα στον χειρισμό των εθνικών ζητημάτων; Ή μήπως οι χαμηλοί τους τόνοι υποδηλώνουν ότι, σε γενικές γραμμές, συμφωνούν και οι ίδιοι με τον κυβερνητικό τρόπο χειρισμού της υποβόσκουσας κρίσης; Οταν όμως πρόκειται για τόσο κρίσιμα ζητήματα απαιτείται απόλυτη σαφήνεια, αν όχι (ιδεωδώς) κοινή αντίδραση.
Θα αποφύγουμε τον Χειμώνα της Δυσαρέσκειας; Δεν μπορούμε να ξεπεράσουμε τα εξωτερικά μας προβλήματα εάν πρώτα δεν κατανοήσουμε και δεν διορθώσουμε τις εσωτερικές μας αδυναμίες. Τα ερωτήματα που έθεσα προηγουμένως πρέπει να λάβουν πλήρεις απαντήσεις προτού μπορέσουμε να διαπιστώσουμε πόσο ετοιμοπόλεμοι είμαστε - και χρησιμοποιώ τον όρο υπό έννοια ηθική και διπλωματική, όχι στρατιωτική. Θεωρώ, λοιπόν, ότι δεν είμαστε καθόλου ετοιμοπόλεμοι, και ιδού γιατί ισχυρίζομαι κάτι τέτοιο:
Η κυβέρνησή μας είναι αδύναμη όχι μόνο επειδή εξαρτάται από μία ψήφο, αλλά επειδή είναι πολυάριθμοι οι «υποστηρικτές» της που ενδιαφέρονται απλώς για το επόμενο πόστο τους και δείχνουν, αν κρίνει κανείς από τα ρεπορτάζ των εφημερίδων, να αφιερώνουν υπερβολικά πολύ χρόνο στις μάχες για τη διαδοχή. Μπορεί ασφαλώς αυτή να είναι η εσφαλμένη άποψη ενός «εξωτερικού» παρατηρητή. Οπως όμως και αν έχει το πράγμα, θεωρώ ότι αυτού του είδους η συμπεριφορά θυμίζει έντονα τη λογική που επικρατεί στις καταρρέουσες αυτοκρατορίες και στα βυθιζόμενα πλοία: καθένας για τον εαυτό του.
Είμαστε αδύναμοι επειδή έχουμε αδύναμη αντιπολίτευση. Το στοιχείο αυτό αποτελεί «πλεονέκτημα» για την παραπαίουσα κυβέρνηση, όχι όμως και για τη χώρα στο σύνολό της. Η αδυναμία της αντιπολίτευσης έγκειται στο γεγονός ότι, σε εξωτερικό επίπεδο, δίνει την εντύπωση -και ίσως κάνω λάθος- πως είναι πολύ πιο δεκτική προς τις αμερικανικές απόψεις από όσο θα επιθυμούσαν πολλοί Ελληνες.
Η χώρα μας είναι αδύναμη διότι, και αν ακόμη νικήσει η σημερινή αντιπολίτευση στις επόμενες εκλογές, οι δημοσκοπήσεις και οι εκλογικές στρατηγικές δείχνουν ότι, πιθανότατα, κανένα κόμμα δεν θα έχει απόλυτη πλειοψηφία στη Βουλή. Η πιθανότητα αυτή μπορεί να ευχαριστεί κάποιους μηχανορράφους του πολιτικού χώρου, που ελπίζουν ότι θα έχουν έτσι μια μοναδική ευκαιρία να σχηματίσουν τεχνητές συμμαχίες και άρα να ασκήσουν μεγαλύτερο έλεγχο στην πολιτική ζωή του τόπου. Η ιστορία, όμως, καθόλου δεν συμφωνεί με την ιδέα ότι το είδος του χάους που βιώνουμε σήμερα μπορεί να θεραπευτεί μέσω παρασκηνιακών κινήσεων και μηχανορραφιών, οι οποίες, τις πιο πολλές φορές, εξυπηρετούν μόνο προσωπικές φιλοδοξίες.
Καθώς και τα δύο κόμματα διαπληκτίζονται για τα σκάνδαλα ή/και την αποσταθεροποίηση ενός επιτυχούς και δημοφιλούς Προέδρου της Δημοκρατίας, η ανεργία θα συνεχίσει, κατά πάσα πιθανότητα, να αυξάνεται, το έλλειμμα του προϋπολογισμού θα μεγαλώσει, οι ακάλυπτες επιταγές θα δημιουργήσουν νέες δυσχέρειες, η εγκληματικότητα θα περιμένει πάντα μια βιώσιμη λύση, η λαθρομετανάστευση θα παραμείνει απειλητική - αν και, χάρη στη βοήθεια του Γάλλου επιτρόπου Ζακ Μπαρό (έπειτα από πρωτοβουλία, ας σημειωθεί, του Ελληνα υπουργού Εσωτερικών, και όχι Εξωτερικών), έχουν αρχίσει τουλάχιστον να λαμβάνονται κάποια μέτρα.
Εάν σε αυτό το εκρηκτικό μείγμα προσθέσουμε και την υποβόσκουσα κρίση στο εξωτερικό, αυξάνονται σημαντικά οι πιθανότητες να ζήσουμε φέτος τον δικό μας Χειμώνα της Δυσαρέσκειας. Και η προσωπική μου ανησυχία σχετίζεται με το γεγονός ότι, σε στιγμές ανάλογης κρίσης, χαμένοι βγαίνουν κατά κανόνα η χώρα και οι «άνθρωποι του λαού».
Γενικό συμπέρασμαΚατά τη γνώμη μου, oι επόμενοι τέσσερις μήνες θα είναι από τους πιο κρίσιμους στην πρόσφατη Ελληνική Ιστορία. Ο βασικός κίνδυνος αφορά την επιθυμία της Αμερικής, του ΝΑΤΟ και της σουηδικής προεδρίας της ΕΕ να υποχρεώσουν την Ελλάδα να επιλύσει μέσω διαπραγματεύσεων τα προβλήματα, αφενός, της ονομασίας της ΠΓΔΜ και, αφετέρου, των εντεινόμενων αξιώσεων της Τουρκίας στο Αιγαίο προκειμένου να διευκολυνθεί η ένταξη αυτής της τελευταίας στην ΕΕ.
Αυτές οι πιέσεις από πλευράς «συμμάχων» είναι απαράδεκτες. Ακόμη πιο δυσοίωνη όμως είναι η διαφαινόμενη νοοτροπία πίσω από αυτές τις πιέσεις, σύμφωνα με την οποία πρέπει -κατά κάποιον τρόπο- να απομακρυνθούν από τα αξιώματά τους ο κ. Καραμανλής και ο κ. Παπούλιας, ώστε να ελαχιστοποιηθεί το ενδεχόμενο για ένα ακόμη απροσδόκητο «Βουκουρέστι» (και αναφέρομαι στον δεξιοτεχνικό χειρισμό του Ελληνα πρωθυπουργού, που την έφερε με τον πιο έξυπνο τρόπο στους Αμερικανούς).
Μια τόσο κυνική νοοτροπία μπορεί μόνο να απορρέει από την άποψη -άποψη αβάσιμη, θέλω να πιστεύω- ότι οι Ελληνες πολιτικοί και δημοσιογράφοι μπορεί να αποδειχτούν πιο ευπροσάρμοστοι σε αυτού του είδους τα σχέδια σε σχέση με τον πρωθυπουργό. Καθώς οσμίζομαι συνωμοσίες στην ατμόσφαιρα, θεωρώ καθήκον μου να προειδοποιήσω τους συμπατριώτες μου για τους ελλοχεύοντες κινδύνους.

Βασίλης Μαρκεζίνης* "Έθνος" 30-8-2009
Ο Βασίλης Μαρκεζίνης κατέχει τον τίτλο του "σερ", είναι νομικός σύμβουλος της βασίλισσας της Αγγλίας και μέλος σε επτά Ακαδημίες του εξωτερικού.

Ο έλεγχος της νομισματικής κυκλοφορίας και η χειραγώγηση των εθνών

http://video.google.com/videoplay?docid=-7492068823950286254

Η δομική σύσταση του χρηματοπιστωτικού συστήματος ως εργαλείο αναδιανομής του πλούτου και παραγωγός ελλείμματος Δημοκρατίας

Για όσους πιστεύουν στην ενωμένη Ευρώπη, η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι μια έννοια συνυφασμένη με το όραμα μιας Ομοσπονδίας (Federalism) όπως Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής. Είναι όμως πλέον όχι μόνο έντονα αισθητό αλλά απόλυτα πραγματικό, ότι η Ενωμένη Ευρώπη 'ιδρύεται' κατά μια εντελώς αντίστροφο δυναμική και ουσία αλλά και πρόθεση και σκοπιμότητα από την γενεσιουργό δυναμική εκείνη, τα κίνητρα, τις προθέσεις και την ιδιοσυστασία της κοινωνίας, ηγετών και Λαού, που συγκρότησαν τις σημερινές ΗΠΑ.
Η Αμερικανική Επανάσταση 'κλονοποιήθηκε' μέσα από το Πολιτικό και Οικονομικό έλλειμμα Δημοκρατίας μέσα από το οποίο η Βρετανία Εξουσίαζε δυναστικά τους άποικους της γεωγραφικής περιοχής που σήμερα αντιλαμβανόμεθα ως Η.Π.Α. Υπήρχε σαφώς ένα Πολιτικό έλλειμμα Δημοκρατίας καθώς η Διοίκηση των αποίκων γινόταν απ' ευθείας από την Βρετανία και οι άποικοι δεν είχαν καμία εκπροσώπηση στην διακυβέρνηση τους. Το πολιτικό αυτό έλλειμμα δημοκρατίας, δεν ήταν μόνο διαγνώσιμο από την 'τυπική' και πραγματική απουσία αντιπροσώπευσής τους στους Βρετανικούς πολιτικούς μηχανισμούς διακυβέρνησης (τυπικό πολιτικό έλλειμμα δημοκρατίας) αλλά και από την ουσιαστική μεταχείριση τους από το πολιτικό σύστημα το οποίο ηρνείτο 'να τους λάβει υπ'όψιν' η να τους σεβασθεί σαν ισότιμους πολίτες, η να τους αντιμετωπίσει σαν πολίτες με ίσα δικαιώματα, η ακόμα περισσότερο να τους αντιμετωπίσει σαν μια κοινωνία του 'αποδιδώναι εκάστω τα ίδια' (ουσιαστικό κριτήριο ύπαρξης Δημοκρατίας).
Αντίθετα το πολιτικό σύστημα χειριζόταν τους αποίκους αυταρχικά και με μοναδικό γνώμονα την αναπαραγωγή, επίταση και διαιώνιση της εξουσίας της Βρετανίας πάνω στους αποίκους, αλλά και του κατεστημένου της Βρετανικής κοινωνίας. Το πολιτικό έλλειμμα Δημοκρατίας ήταν ορατό μέσα από το οικονομικό έλλειμμα δημοκρατίας που εμφανιζόταν τόσο με την μορφή των σκληρών φόρων, όσο και μέσα από το χρηματοπιστωτικό σύστημα που ήταν έτσι οργανωμένο ώστε να ελέγχει πλήρως την κοινωνία των αποίκων και να εξασφαλίζει μια συνεχή αναδιανομή του πλούτου από τις αποικίες προς την Βρετανία, διασφαλίζοντας ταυτόχρονα και την διατήρηση του κατεστημένου και της πυραμίδας της εξουσίας.
Και εάν το χρηματοπιστωτικό σύστημα είναι αρκετά πολύπλοκο και δυσνόητο στους μη υποψιασμένους για να εντοπισθεί το ότι είναι σκόπιμα σχεδιασμένο για να αναδιανέμει τον πλούτο εκ των κάτω προς τα άνω και να αναπαράγει την κοινωνική αδικία την ανισότητα και την εξουσία, οι σκληροί φόροι που συχνά επέβαλε η Βρετανική Κυριαρχία είχαν πολύ ορατή την αποκλειστικά εισπρακτική τους σκοπιμότητα και την χρήση τους ως εργαλείου αναδιανομής του πλούτου από τις αποικίες προς την Βρετανία και από τους φτωχότερους στους πλουσιότερους, έτσι ώστε να αναπαράγουν και να διαιωνίζουν την αδικία, την τεχνητή ανισότητα, την εξουσία και τους εξουσιαστές. Έτσι το πρώτο κυρίαρχο επαναστατικό αίτημα ενάντια στο Πολιτικό και Οικονομικό έλλειμμα Δημοκρατίας, ήταν «όχι φόροι χωρίς αντιπροσώπευση» (Νo taxation without Represenation).
Ένα αμιγές Οικονομικό έλλειμμα Δημοκρατίας της κοινωνίας των άποικων ήταν και το ότι δεν είχαν το δικαίωμα να δημιουργούν χρήμα . Η έλλειψη του δικαιώματος δημιουργίας χρήματος (εκδοτικό προνόμιο) στο γεωγραφικό χώρο των αποικιών (Αμερική) είχε σαν συνέπεια την απόλυτη εξάρτηση της οικονομικής δραστηριότητας τους τόσο στο εσωτερικό των αποικιών όσο και στο εμπόριο τους με την Βρετανία, από τους Βρετανούς πιστωτές. Κάθε συναλλαγή στο 'εσωτερικό' της 'Αμερικής' και κάθε συναλλαγή μεταξύ «Αμερικής» και Βρετανίας γινόταν με χρήμα που «δάνειζε» η Βρετανία στους αποίκους με δυσβάστακτα υψηλούς τόκους που επροσδιορίζοντο από τις εκάστοτε προθέσεις των Βρετανών Πιστωτών . Το χρηματοπιστωτικό σύστημα ήταν οργανωμένο κατά τέτοιο τρόπο που εξασφάλιζε την συνεχή αναδιανομή του πλούτου από την 'Αμερική' στην Βρετανία.
Κάθε φορά που οι Βρετανοί ήθελαν να ελέγξουν τεχνητά το τι και πόσο θα παραχθεί στένευαν τις πιστώσεις η/και αύξαναν τους τόκους, και κάθε φορά που ήθελαν πλούτος που είχε παραχθεί στις αποικίες.... ' να μεταφερθεί στις τσέπες των βρετανών εξουσιαστών', αύξαναν τους τόκους. Οι άποικοι είχαν νοιώσει στο πετσί τους την σκληρότητα της Βρετανικής εξουσίας, που όπως κάθε εξουσία εφεύρισκε λογικοφανείς εξηγήσεις και επιστημονικοφανείς θεωρίες «περί χρήματος» ώστε να παρουσιάζεται ως 'μονόδρομος' τόσο η έννοια του χρήματος, όσον και η όλη συγκρότηση του «χρηματοπιστωτικού συστήματος».
Αυτός ο δήθεν ...μονόδρομος....σκληρής φορολογικής λεηλασίας και ενός ελεγχόμενου και κατευθυνόμενου χρηματοπιστωτικού συστήματος είχε σαν σκοπιμότητα την συνεχή εκμετάλλευση και καταλήστευση των αποίκων από τους βρετανούς εξουσιαστές αλλά και σαν πρόθεση και συνέπεια ταυτόχρονα την αναπαραγωγή και διαιώνιση της Βρετανικής εξουσίας στο Νέο Κόσμο.
Οι τόκοι, είναι μια προκατασκευασμένη δομική δυναμική άνισης ανταλλαγής για την εξασφάλιση συνεχούς αναδιανομής του πλούτου από την διάσταση της παραγωγικής δραστηριότητας (όπου παράγεται ο πραγματικός πλούτος και Κεφαλαίο), στον χώρο του Χρηματοοικονομικού Κεφαλαίου ο οποίος δεν είναι τίποτα άλλο από εικονικός πλούτος που η εξουσία επιβάλει με εξαναγκασμό 'ωσάν πραγματικό' και με τον οποίο η εξουσία αναδιανέμει προς όφελος της και κατά τις επιθυμίες της τον πραγματικό, με σκοπό την αναπαραγωγή και διαιώνιση της.
Οι τόκοι δεν είναι παρά ένα εργαλείο έλεγχου και λεηλασίας του πραγματικού πλούτου, και είναι «ένα τίμημα που εισπράττεται για το τίποτα» (they take something for nothing) όπως αποδεικνύει εμπεριστατωμένα η βιβλιογραφία της πολιτικής οικονομίας με δημοκρατική φιλοσοφία. Ο εννοιολογικός προσδιορισμός του χρήματος εξαρτάται από την Πολιτική Φιλοσοφία και την πολιτική βούληση που το Χρήμα καλείται να υλοποιήσει. Αν επιδίωξη μιας κοινωνίας είναι η άσκηση Αριστοτέλειας Δημοκρατίας, τότε το Χρήμα είναι μέσο επικοινωνίας για την συνολική κοινωνικοοικονομική δημιουργία. Μέσα σε ένα τέτοιο πολιτικό περιεχόμενο το χρήμα δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα χαρτί στο οποίο περιέχονται εντολές και συμφωνίες, και η σημασία και η άξια του αλλά και η δεοντολογία του είναι εκείνη του 'Λόγου Τιμής'. Σ' αυτά τα εννοιολογικά πλαίσια πολιτικής φιλοσοφίας και Αποστόλης, το χρήμα πρέπει να υπάρχει απεριόριστα διαθέσιμο κατά τον ίδιο τρόπο που υπάρχει το οποιοδήποτε χαρτί πάνω στο οποίο μπορούν να καταγραφούν εντολές, συμφωνίες, υποσχέσεις, και πάνω από όλα χωρίς μεγαλύτερο κόστος από αυτό το χαρτί, έτσι ώστε να εξασφαλίζεται η μεγίστη δυνατή 'επικοινωνία' και να στηρίζει και να διασφαλίζει (το χρήμα ως μέσο επικοινωνίας) την δυνατότητα 'μεγιστοποίησης' της συνολικής κοινωνικοοικονομικής δημιουργίας. Αν βέβαια η συνειδητή επιδίωξη είναι η αναπαραγωγή και η διαιώνιση της εξουσίας και η αναπαραγωγή, διαιώνιση και επίταση της Κοινωνικής αδικίας, τότε 'το Χρήμα' είναι εργαλείο «έλεγχου και εξάρτησης» (Power and Control) και του δίνεται η αποστολή του μέτρου και της αποθήκευσης πλούτου και δύναμης, που είναι συμβατό και με το μοντέλο ποσοτικού διαφορισμού που είναι και ο απόλυτα επιδιωκόμενος στόχος της εξουσίας για όλο το φάσμα κάθε υπαρκτού προσδιορισμού μια και ένας τέτοιος προσδιορισμός (ποσοτικός) την αναπαράγει (την εξουσία).
Στη διαχρονική πάλη του καλού με το κακό που είναι η ζωή, με το 'καλό' να εμφανίζεται με την μορφή της Αριστοτέλειας Δημοκρατίας και το 'κακό' με το αποκρουστικό προσωπείο της Εξουσίας, το χρήμα είχε σχεδόν πάντα την λειτουργία του εργαλείου αναπαραγωγής της εξουσίας, (1) με συνέπεια η κλασική βιβλιογραφία (textbook) να 'διδάσκει' και να αναλύει το χρήμα με αυτόν του τον προσδιορισμό δίνοντας έτσι την εσφαλμένη εντύπωση ότι είναι και ο μοναδικός. (2) Είτε η επιδίωξη μιας κοινωνίας έχει επιτευχθεί να είναι η άσκηση δημοκρατίας, είτε σε μια κοινωνία η εξουσία επιδιώκει την αναπαραγωγή της, είναι δεδομένο ότι από τα πρωταρχικά κυριαρχικά δικαιώματα ενός Λαού, είναι και το δικαίωμα δημιουργίας χρήματος . Δηλαδή η ανεξάρτητη δυνατότητα αυτού του Λαού να συνεννοείται μεταξύ του (μέσω του χρήματος) , χωρίς εξωγενείς έλεγχους και εξαρτήσεις, για την συνολική και συλλογική συνδημιουργία του . Και αυτή η ανεξαρτησία κατοχυρώνεται η δηλώνεται σε όλα τα επίσημα έγγραφα, κείμενα η συνθήκες που αποτελούν ιδρυτική πράξη ενός Κράτους, η διακήρυξη ανεξαρτησίας ενός Λαού, που δεν παραλείπουν να διευκρινίζουν ρητά ότι η ανεξάρτητη αυτή Πολιτεία έχει το δικαίωμα δημιουργίας χρήματος (έκδοση νομίσματος). Απουσία μιας τέτοιας δυνατότητας, απουσία της δυνατότητας δημιουργίας χρήματος αποτελεί ένα ουσιαστικό οικονομικό έλλειμμα δημοκρατίας, κατά τον ίδιο τρόπο που θα αποτελούσε πολιτικό έλλειμμα δημοκρατίας ο περιορισμός του Λόγου η της καθ οιονδήποτε τρόπο επικοινωνίας και συνεννόησης .
Είναι γνωστό ότι η ίδρυση των ΗΠΑ στηρίχθηκε πρώτα στην διακήρυξη της ανεξαρτησίας (Declaration of Independence) και εν συνεχεία στην Συνταγματική και Νομοθετική κατοχύρωση της αντιπροσώπευσης και της δυνατότητας δημιουργίας χρήματος, εγκαθιδρύοντας μια ανεξάρτητη Χώρα με όλες τις προϋποθέσεις για να μην έχει ούτε πολιτικό ούτε οικονομικό έλλειμμα δημοκρατίας. (3)
Αντίθετα με τις Η.Π.Α., η Ενωμένη Ευρώπη Ιδρύεται με ακριβώς αντίστροφο τρόπο από εκείνο των Η.Π.Α..: Ι) Με την ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ κατάργηση της αντιπροσωπευτικότητας του λαού και ΙΙ) Με την κατάργηση του κυριαρχικού δικαιώματος της δημιουργίας χρήματος. Η Ενωμένη Ευρώπη ιδρύεται σ κ ο π ι μ α μέσα από ένα Πολιτικό και Οικονομικό έλλειμμα Δημοκρατίας που κατασκευάζει τεχνητά δομές και δυναμική που θα οξύνουν και θα παγιώσουν οξυμένη την κοινωνική αδικία και ανισότητα σε μη ανατάξιμη κατάσταση και θα αναπαράγουν και θα διαιωνίζουν την Εξουσία .
Η Ύπαρξη και άσκηση Δημοκρατίας σε μια Πολιτεία και σε μια Κοινωνία, πρέπει να αναζητείται στον πολιτισμό που βιώνει, σαν Αλήθεια, σαν έννοια και σαν καθημερινή πρακτική. Δημοκρατία υπάρχει όταν οι Πολίτες (4) έχουν την Ικανότητα ελεύθερης αναζήτησης της Αλήθειας και ολοκλήρωσης του Ιδεατού τους. Δημοκρατία Υπάρχει όταν το 'Είναι' ,είναι προσδιορισμού περιεχομένου, εννοιολογικού προσδιορισμού, σε μια δυναμική που δημιουργεί αξίες, και ο 'διαφορισμός' είναι διαφορισμός εννοιών και περιεχομένου. Δημοκρατία υπάρχει όταν η ζωή είναι πράξη, δηλαδή δράση με περιεχόμενο, κι ακόμα περισσότερο όταν η ζωή είναι πράξη με Κατάθεση Ψυχής, που δικαιώνει τον άνθρωπο μέσα από την Δημιουργία, που διαφορίζει από το 'Μηδέν' και ακόμα περισσότερο από το 'κενό', και κερδίζει την ..Αθανασία. Η Δημοκρατία -αντίθετα με την εξουσιαστική παγίδα της ύπουλης απλοϊκότητας της ισοπέδωσης- αναγνωρίζει, στηρίζει και εκφράζει τον διαφορισμό. Δημοκρατία υπάρχει όταν δεν υπάρχει ισοπέδωση αλλά υψηλός διαφορισμός του κακού από το καλό, του καλού από το καλύτερο και του καλύτερου από το άριστο, αλλά και ταυτόχρονα όταν υπάρχει και η ακλόνητη πίστη και πεποίθηση ότι όλοι οι Πολίτες έχουν την ικανότητα να αριστεύσουν, και όταν η Πολιτεία διαμορφώνει και εξασφαλίζει τους ανάλογους μηχανισμούς για να στηρίξει την εξατομικευμένη προσπάθεια κάθε Ανθρώπου να κατακτήσει το Ιδεατό του μέσα στην συλλογική συνδημιουργία της Αριστοτέλειας Δημοκρατίας του «αποδιδώναι εκάστω τα ίδια». Δημοκρατία υπάρχει όταν στους Ανθρώπους και στο Κοινωνικό σύνολο υπάρχει πίστη ότι αυτό που δεν υπάρχει μπορεί να δημιουργηθεί, ότι το καλύτερο και το άριστο είναι μέσα στο Ανθρώπινο μέτρο. Η Δημοκρατία και η Πολιτιστική ανάταση, συνυπάρχουν και συντίθενται και συνθέτουν μαζί με τις έννοιες της Ελευθερίας, της Αλήθειας και της Αγάπης. Δεν υπάρχει Δημοκρατία όταν ο όποιος προσδιορισμός είναι προσδιορισμός σχήματος, εικόνας, διαδικασίας η δράσης. Ένας τέτοιος προσδιορισμός αναγκαστικά καταλήγει μόνον -και περιοριστικά- σε ποσοτικό διαφορισμό που δεν παράγει αξίες, αλλά είτε είναι το απόλυτο «κενό» εκ προοιμίου λόγω έλλειψης περιεχομένου, είτε παράγει το «Μηδέν» μέσα από την αντίφαση. Ένας τέτοιος περιοριστικός προσδιορισμός στερεί τον άνθρωπο από την ικανότητα ερμηνείας της πράξης, αφαίρεσης και ελεύθερης αναζήτησης της αλήθειας ευνουχίζοντας μη ανατάξιμα την Δημοκρατία. Σε μια τέτοια δυναμική, Δεν υπάρχει Δημοκρατία γιατί η ζωή αναγκαστικά δεν είναι πλέον πράξη, αλλά ένα διαδικασιακό κυνηγητό του χρόνου για να καλυφθεί το 'τίποτα'. Κι ακόμα δεν μπορεί να υπάρξει δημοκρατία γιατί χωρίς εννοιολογικούς προσδιορισμούς περιεχομένου η ανθρώπινη δράση (που δεν μπορεί να είναι πράξη) είναι ανίκανη να έχει συνέπεια και αρμονία, και πέρα από την αντιφατικότητα της γίνεται και συγκρουσιακή με συνέπεια την ανάγκη «εξαναγκασμού σε τάξη» πράγμα που εκμεταλλεύεται δεόντως η εξουσία όχι μόνο για να την επιβάλει, αλλά και για να την επιβάλει για την αναπαραγωγή, επίταση και διαιώνισή της.
Μέσα από τον αποκλειστικό και περιοριστικό προσδιορισμό του ποσοτικού διαφορισμού δεν υπάρχει Δημοκρατία. Γιατί μοιραία υπάρχει ισοπέδωση (εννοιών) που πέρα από το «κενό» και το απόλυτο «Μηδέν» που ...εξασφαλίζουν, εξασφαλίζουν και την συνεχή πολιτιστική πτώση αλλά και το μη ανατάξιμο του Ανθρώπου και της κοινωνίας μια και δεν υπάρχει διαφορισμός του κακού από το καλό το καλύτερο και το άριστο. Μοιραία συνέπεια της κακοποίησης της από την εξουσία, μια Κοινωνία με συνεχή αίσθηση ακύρωσης από την αντίφαση, αίσθηση μηδενός, αίσθηση κενού, μια κοινωνία που δεν έχει καμία πίστη και δυνατότητα να διασπάσει τα όρια του υπαρκτού και να δημιουργήσει το ανύπαρκτο κάνοντας το όνειρο πραγματικότητα, αφού ούτε την δυνατότητα να ξεχωρίσει το κακό, από το καλό το καλύτερο και το άριστο έχει, αλλά και ψυχικά κακοποιημένη (η Κοινωνία) όπως είναι, όχι μόνο δεν έχει το σθένος που είναι απαραίτητο για έναν αγώνα, αλλά -όπως κάθε ψυχολογικά κακοποιημένος/η- είναι εξαρτημένη ψυχολογικά και παρανοϊκά νομίζει ότι είναι ερωτευμένη με τον βασανιστή της την εξουσία, την οποία αποζητά, αναπαράγει και στηρίζει. Η ανυπαρξία Δημοκρατίας και η πολιτιστική πτώση και συνολική κρίση συνυπάρχουν σε μια σωρευτική αποσύνθεση. Το μέτρο της Ύπαρξης -η Μη- Δημοκρατίας, είναι στην ουσία του Πολιτισμού που βιώνουν οι Πολίτες και η Κοινωνία.. Υπάρχει βέβαια και μια συνηθισμένη προσέγγιση για την διαπίστωση της ύπαρξης η μη δημοκρατίας σε μια κοινωνία. Εξετάζεται το αν και κατά πόσον πληρούνται κάποιες τυπικές προϋπόθεσης ύπαρξης Δημοκρατίας με συνηθισμένα κριτήρια, αν υπάρχει διάκριση των εξουσιών (εκτελεστική, δικαστική, Νομοθετική), αν διενεργούνται εκλογές, αν οι εκλογές διεξάγονται ομαλά η με βία και νοθεία (5), κ.α. Όμως μια τέτοια ανάλυση βασισμένη σε ΤΥΠΙΚΑ ΚΡΙΤΗΡΙΑ, μπορεί να αποβεί παραπλανητική και για τον πλέον έμπειρο αναλυτή, καθόσον πάντα ο Τύπος, το σχήμα, μπορεί να λάβει περισσότερα του ενός περιεχόμενα, και να έχουμε μια κοινωνία που πληροί όλα τα τυπικά κριτήρια της δημοκρατίας, αλλά στην ουσία αυτά να φαλκιδεύονται κατά τρόπο που εξασφαλίζει στην Εξουσία την στυγνή έκφραση της. Ένας έντιμος και αντικειμενικός αναλυτής θα προσεγγίζει ελευθέρα την Αλήθεια μόνο όταν εξετάζει την ουσιαστική ύπαρξη Δημοκρατίας με κριτήριο την Αριστοτέλεια Πολιτεία του «αποδιδώναι εκάστω τα ιδία» την Πολιτεία στην οποία στους Πολίτες αποδίδονται αυτά τα οποία εκείνοι δικαιούνται-χρειάζονται για να φθάσουν το ιδεατό τους.
Ιδιαίτερα επικίνδυνοι για την Αλήθεια είναι εκείνοι οι Αναλυτές οι οποίοι κακοποιημένοι από το σύστημα ευρίσκονται στην κατάσταση ψυχικής εξάρτησης και παράνοιας τέτοιας ώστε να ερωτεύονται τον βασανιστή τους. Ο κάθε άνθρωπος που έχει περιέλθει σε αυτή την ψυχονευρωτική κατάσταση σαν αποτέλεσμα ψυχικής κακοποίησης και βασανισμού του από το σύστημα, αποδέχεται με ευγνωμοσύνη κάθε αδικία και ταπείνωσή του από το σύστημα το οποίο μάλιστα αντιμετωπίζει όχι μόνο με κατανόηση αλλά και θαυμασμό. Βρίσκει δε κάθε δυνατή δικαιολογία, έστω και εάν είναι εμπαιγμός του εαυτού του, για να στηρίξει τον δήμιο του και να του εκφράσει την υποταγή και τον θαυμασμό του. Άνθρωποι που αποδέχθηκαν την ήττα τους από την εξουσία και την υποταγή τους στο σύστημα γίνονται οι χειρότεροι γενίτσαροι εναντίον εκείνων που αγωνίζονται για ουσιαστική δημοκρατία γιατί αλλιώς θα πρέπει να παραδεχθούν τον εξευτελισμό τους και την λάθος επιλογή που έχουν κάνει.
Τέτοιοι συνήθως ψυχικά κατεσταλμένοι άνθρωποι αναμασούν την ξύλινη γλώσσα των αποκρουστικών επιχειρημάτων στήριξης του συστήματος, αναπαράγοντας την απάτη πλύσης εγκεφάλου που τους έχει γίνει, με όλα τα εργαλεία και τις τεχνικές mind games και manipulation που χρησιμοποιεί για τους σκοπούς του «το σύστημα». Είναι χρήσιμο να γίνεται αντιληπτό αν μια συγκεκριμένη επιχειρηματολογία εκφράζει μια ελεύθερη προσέγγιση στην αλήθεια, που είναι η ερμηνεία ενός ελευθέρου Ανθρώπου, η αν είναι η έκφραση μιας ψυχικά εξαρτημένης προσωπικότητας.
Ακόμα και από πλευράς Τυπικών Κριτηρίων Η Ευρωπαϊκή Ένωση συγκροτείται με ένα τεράστιο Πολιτικό έλλειμμα Δημοκρατίας. Είναι ιστορικά η πλέον «παρά φύση» διαδικασία με υποκριτική επίφαση Δημοκρατίας. Η επιλογή μιας χώρας για ένταξη στην ΕΟΚ είτε δεν τέθηκε ποτέ σε δημοψήφισμα στους Λαούς, είτε και όταν ετέθη, δεν εξασφαλίσθηκε ελεύθερο ψήφισμα μια και οι Λαοί βρέθηκαν μπροστά σε εξαναγκασμό αποδοχής με τεχνητά διλήμματα του Τύπου η υποτάσσεστε η πεινάτε, και οπωσδήποτε μπροστά σε προαποφασισμένα και συνειδητά απατηλά υπεσχημένα (για το τι καλό θα φέρει η ένταξη) που στην υλοποίηση τους εμφανίσθηκαν στην πράξη να είναι ακριβώς αντίθετα. Όλες οι σημαντικές κανονιστικές πράξεις που καθορίζουν τα πάντα για τους Λαούς, λαμβάνονται πρωτογενώς από όργανα που δεν έχουν καμία σχέση αντιπροσωπευτικότητας με τους Λαούς. Όλες οι συνθήκες που καθορίζουν σκληρά την μοίρα των Λαών, όπως αυτό το αποκρουστικό Μάαστριχ, έχουν περιεχόμενο καθαρά αυθαίρετο συνταχθέν και συμφωνηθέν ερήμην των Λαών. Οι Εθνικές κυβερνήσεις ούτως η άλλως δεσμεύονται από τις αυθαίρετα συναφθείσες συνθήκες να επικυρώνουν τυπικά και να δίνουν και τυπικά την ισχύ νόμου στα αυθαιρέτως και ερήμην των λαών συμφωνηθέντα. Το ότι τα άτομα που συμφωνούν τα όσα συμφωνούνται είναι αιρετοί άρχοντες των χωρών δεν ικανοποιεί την αρχή της αντιπροσωπευτικότητας γιατί τα όσα αποφασίζονται έχουν ισχύ νόμου, και οι Νόμοι δεν συντάσσονται από Πρωθυπουργούς η υπουργούς αλλά από Εθνικές αντιπροσωπείες. Αλλά και ο τρόπος με τον οποίο ασκούν την αποστολή τους οι εθνικές αντιπροσωπείες δεν ικανοποιεί το κριτήριο της αντιπροσωπευτικότητας, πρώτον γιατί είναι προσυμφωνημένο ότι θα αποδεχθούν και θα δώσουν Νομικό περίβλημα στα αυθαιρέτως προαποφασισθέντα, αλλά και διότι οι βουλευτές ψηφίζουν συντεταγμένοι χωρίς να υπάρχει ουσιαστικός ρόλος του κοινοβουλίου. Η αντιπροσωπευτικότητα η δεν υπάρχει, η όταν υπάρχει είναι τυπική και κενό γράμμα. Χωρίς να λησμονούμε ότι ουσιαστική Δημοκρατία υπάρχει όταν ασκείται σαν συμμετοχική δημοκρατία και όχι σαν αντιπροσωπευτική δημοκρατία, και ακόμα ότι δεν νοείται Δημοκρατία μια Πολιτεία της οποίας οι πολίτες έχουν την αντίληψη ότι «εμείς εκλέγουμε κάθε 4 χρόνια αυτούς που τον υπόλοιπο χρόνο θα μας λένε τι να κάνουμε» κατά προσφιλέστατη διατύπωση (αμερικανών) φοιτητών.
Όταν η Νομοθετική Συγκρότηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης γίνεται ουσιαστικά αυθαίρετα σε επίπεδο Λέσχης Εξουσιαστών (Μάαστριχ) η εκτελεστικής εξουσίας (Κομισιόν) , η ύπαρξη Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου που συγκροτείται μεν από εκλεγμένους αντιπρόσωπους αλλά δεν νομοθετεί αυτό αλλά οι 'συνθήκες' και η Κομισιόν, και Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου που είναι υποχρεωμένο να ασκεί Δικαιοσύνη στη βάση της αυθαίρετα παραγόμενης νομοθεσίας, όχι μόνο μπορούμε να μιλάμε για Πολιτικό έλλειμμα Δημοκρατίας, αλλά για ουσιαστικά και σκόπιμα παντελή έλλειψη Δημοκρατίας και για την ύπαρξη ενός αυθαίρετου και αυταρχικού εξουσιαστικού καθεστώτος.
Αλλά έστω και αν ακόμα η Ευρωπαϊκή Ένωση πληρούσε κάποια τυπικά κριτήρια Δημοκρατίας, το ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΕΛΛΕΙΜΜΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΠΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΡΑΥΓΑΛΕΟ είναι εύκολο να εντοπισθεί τόσο με βάση την μεθοδολογία ουσίας που διατυπώθηκε ενωρίτερα, αλλά ακόμα και δια γυμνού οφθαλμού εκθαμβωμένου από την τεχνητή κρίση και κακοποίηση αλλά και την περιφρόνηση, και την περιθωριοποίηση των Λαών καθώς σκόπιμα υλοποιείται η προκατασκευασμένη κοινωνικοοικονομική πυραμίδα της κοινωνικής αδικίας και ανισότητας, μέσα από κανονιστικές πράξεις που άλλοτε εμφανίζονται ως αποτέλεσμα πλήρους Δημοκρατικής διαδικασίας, και άλλοτε με την παραδοχή του όντως υπαρκτού Ελλείμματος Δημοκρατίας, αλλά με την καθησυχαστική δήλωση της προοδευτικής βελτίωσης του.
Το επιχείρημα της 'υπόσχεσης προοδευτικής βελτίωσης' δεν είναι παρά μια παγίδα αποδεκτή μόνο από άτομα που έχουν εξαρτημένη ψυχοπαθητική προσωπικότητα με ανάγκη εξάρτησης από τον βιαστή τους. Μόνο κάτι τέτοιο εξηγεί το ότι αποδέχονται με ευγνωμοσύνη την κακοποίηση τους, αναντίρρητα και αυτονόητα το ότι τους δίδεται, και δεν έχουν την ικανότητα να αναζητήσουν ελευθέρα άλλους δρόμους εκτός από τον μονόδρομο του εξουσιασμού που τους «προσφέρεται».
Η κατάρριψη του επιχειρήματος του 'μονόδρομου' αποκαλύπτει την απάτη και την σκοπιμότητα του Δημοκρατικού ελλείμματος, αλλά και το υποβολιμιαίον του επιχειρήματος-υπόσχεσης της σιγά-σιγά βελτίωσης. Όταν υπάρχουν εναλλακτικές λύσεις για άμεση πλήρη άσκηση Δημοκρατίας, η σιγά-σιγά βελτίωση και μείωση του Πολιτικού Ελλείμματος Δημοκρατίας, έχει μόνο μια σκοπιμότητα και δη εξουσιαστική. Να κερδηθεί χρόνος από την εξουσία με την υπόσχεση της μελλοντικής εξάλειψης του Ελλείμματος Δημοκρατίας, ώστε μέχρι τότε να παγιωθούν δομές και να δημιουργηθούν πραγματικότητες που θα συγκροτήσουν την από την εξουσία ποθητή οξεία προκατασκευασμένη κοινωνικοοικονομική πυραμίδα μη ανατάξιμα, και ακόμα επί πλέον -τεχνητά αλλά και εμπειρικά- κατοχυρώνουν την επιχειρηματολογία της εξουσίας για την αναπαραγωγή της. πχ μέσα από έλλειμμα δημοκρατίας η εξουσία εξασφαλίζει την άνιση παιδεία ανάμεσα στις κοινωνικές ομάδες κατά τις επιθυμίες της. Όταν μετά από καιρό το έλλειμμα δημοκρατίας θα έχει εξαλειφθεί, θα είναι μη ανατάξιμα ακρωτηριασμένοι και τραυματισμένοι οι άνθρωποι με μόνιμες κοινωνικές, πολιτιστικές και δημιουργικές και επαγγελματικές αναπηρίες πάνω στις οποίες η εξουσία (που τις δημιούργησε) θα στηρίξει το επιχείρημα της ότι Κοινωνική Δικαιοσύνη είναι η συνειδητή διατήρηση της πυραμίδας που πλέον αποτελείται από τα πραγματικά «ανθρώπους-ναυάγια» που αυτή σκόπιμα δημιούργησε. (6) Αυτή η σκοπιμότητα και μόνο υποκρύπτεται πίσω από το Πολιτικό έλλειμμα Δημοκρατίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης: Η συγκρότηση της ποθητής από την εξουσία, οξείας Προκατασκευασμένης κοινωνικής ανισότητας και αδικίας, Κοινωνικοοικονομικής πυραμίδας .
Και ενώ με την Αμερικανική ανεξαρτησία, -οι αμερικανοί αποκτούν το κυριαρχικό δικαίωμα να δημιουργούν χρήμα, δηλαδή την ανεξάρτητη δυνατότητα να συνεννοούνται μεταξύ τους (μέσω του χρήματος) χωρίς εξωγενείς έλεγχους και εξαρτήσεις για την συνολική και συλλογική κοινωνικοοικονομική δράση τους, πράγμα που τους επιτρέπει και να μην έχουν περιορισμούς στην συνεννόηση και να μην έχουν περιορισμούς στην όποια δραστηριότητα και συνολική δημιουργία θέλουν να επιλέξουν, ούτε τεχνητά εμπόδια και περιορισμούς στο μέγεθος του τελικού αποτελέσματος που μπορούν να πετύχουν-, με την 'συγκρότηση' της Ευρωπαϊκής Ένωσης, οι Λαοί χάνουν την δυνατότητα να δημιουργούν χρήμα. Ταυτόχρονα με την κατάργηση του εκδοτικού προνομίου ενώ το χρήμα που απαιτείτο για συνεννόηση για δράση μπορούσε απλά να δημιουργηθεί, τώρα το ίδιο μέσο συνεννόησης πρέπει να βρεθεί από 'δανεισμό' από Ιδιώτες δανειστές. Οι δανειστές αυτοί εισπράττουν σκληρούς τόκους και είναι σε θέση να προσδιορίζουν το είδος και το μέγεθος της οικονομικής δραστηριότητας των Λαών.
Η κατάργηση του κυριαρχικού δικαιώματος της δημιουργίας χρήματος, συνοδευόμενη και από την κατάλληλη προπαγανδιστική ερμηνεία της εξουσίας, μετατρέπει το απλά λογιστικό και ουσιαστικά ανύπαρκτο εσωτερικό χρέος σε πραγματικό μέσα από την ιδιωτικοποίηση του, και την ταυτόχρονη συμφωνία (Μάαστριχ) για την μη νομισματικοποίηση του, πράγμα που επιτρέπει στην εξουσία να βρει λογικοφανείς αιτιολογίες και ηθική τάχα βάση, για την ανήθικη εξαναγκαστική αναδιανομή του πλούτου εκ των κάτω προς τα άνω μέσα από συνεχή φορολογική λεηλασία, και τοκογλυφία, χάριν της δήθεν κάλυψης ελλειμμάτων, ανύπαρκτων σε μια πραγματικότητα με εν ενεργεία το κυριαρχικό δικαίωμα της δημιουργίας χρήματος.
Η Ευρώπη κάνει ένα σκληρό πισωγύρισμα στον μεσαίωνα, και «επιτυγχάνει» τις ίδιες συνθήκες Οικονομικού ελλείμματος δημοκρατίας που είχε η Αμερική πριν την ανεξαρτησία της.
Στην ουσία η κατάργηση του κυριαρχικού δικαιώματος της δημιουργίας χρήματος μεταλλάσσει το χρήμα από μέσο συνεννόησης για δημιουργία σε εργαλείο ελέγχου και εξάρτησης για την αναπαραγωγή της εξουσίας όπως αναλύθηκε ενωρίτερα.. Με την κατάργηση του κυριαρχικού δικαιώματος δημιουργίας χρήματος, υπάρχει «τεχνητή» ανεπάρκεια μέσων συνεννόησης για κοινωνικοοικονομική δράση, με συνέπεια άνθρωποι και πόροι να παραμένουν «τεχνητά» ανενεργοί, με συνέπεια μετατόπιση της Οικονομίας από Οικονομία θετικού αποτελέσματος σε οικονομία συνολικής κρίσης. Η δυναμική αυτή μαζί με την άγρια φορολογική λεηλασία, επιτρέπει στην εξουσία να συγκροτήσει την οξείας προκατασκευασμένης ανισότητας και αδικίας κοινωνικοοικονομική πυραμίδα. Αυτή η σκοπιμότητα και μόνο υποκρύπτεται πίσω από το οικονομικό έλλειμμα Δημοκρατίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Τόσο το Πολιτικό, όσο και το Οικονομικό έλλειμμα Δημοκρατίας στην Ευρώπη υπάρχουν από την πρόθεση και την σκοπιμότητα της εξουσίας να ανακατανείμει τον κόσμο σε μια Πυραμίδα οξύτατης κοινωνικής, πολιτιστικής και οικονομικής ανισότητας και αδικίας και μάλιστα μη ανατάξιμη ώστε να αναπαράγει, επιτείνει και διαιωνίζει αυτόματα την εξουσία. Είναι δε και το Πολιτικό έλλειμμα Δημοκρατίας και το Οικονομικό έλλειμμα Δημοκρατίας μέχρι σήμερα και αναστρέψιμα και ανατάξιμα. Κάτι που πρέπει να γίνει αν η Ευρώπη και γενικότερα η παγκοσμιοποιουμένη κοινωνία θα έχει προσανατολισμό την Πολιτεία της Αριστοτελικής Δικαιοσύνης, και όχι 'παίγνιο' μιας Λέσχης εξουσιαστών σε νέο μεσαίωνα.
Ανδρέας Αθηναίος
καθηγητής Πανεπιστημίων στις ΗΠΑ
Αναλυτής στον τηλεοπτικό δίαυλο "High Channel" κάθε δεύτερη Τετάρτη 23:00μ.μ.

Σημειώσεις:
1. Ο Κευνσιανισμός που εφαρμόσθηκε μεταπολεμικά από την καπιταλιστική πραγματικότητα, αποτελεί την μεγαλύτερη προσέγγιση του χρήματος σε ρόλο άσκησης δημοκρατίας. Ενώ ο προσδιορισμός του χρήματος στα πλαίσια της Νέας Τάξης πραγμάτων, είναι στις μέρες μας το πλέον στυγνό εργαλείο επίτασης της κοινωνικής αδικίας, ανθρώπινης λεηλασίας και βίαιης αναπαραγωγής της εξουσίας.
2. Εννοείται ότι η μονοδιάστατη διδασκαλία και η παρουσίαση του χρήματος με όλα τα χαρακτηριστικά που το βιώνουμε καθημερινά δεν είναι μόνο αποτέλεσμα της σχεδόν συνεχούς χρήσης του στο συγκεκριμένο αυτό ρόλο από την εξουσία, αλλά οφείλεται και στο γεγονός ότι η εξουσία μέσα από τον έλεγχο της επιστήμης και της παιδείας φροντίζει να διαμορφώνει την σκέψη -και φυσικά και την κοινή γνώμη- έτσι ώστε τα φαινόμενα να αντιμετωπίζονται αποκλειστικά με την εννοιολογική διάσταση που συγκροτεί συμπεριφορές και μονομανίες που αναπαράγουν την εξουσία.
3. Οι 'Αμερικανοί' είχαν εκδώσει δικό τους χρήμα για την χρηματοδότηση διάφορων πολεμικών επιχειρήσεων* πολύ πριν την ανεξαρτησία τους, αλλά χρειάσθηκε να το αποσύρουν μέχρι να συγκροτηθούν σε 'κυρίαρχο Κράτος. *Το γεγονός αυτό αποδεικνύει και εμπειρικά την επικοινωνιακή λειτουργικότητα του 'εκδοτικού προνομίου' και την ιδιοσυστασία του χρήματος σαν μέσου επικοινωνίας για αποτελεσματική δημιουργία και όχι σαν 'αξίας' όπως θέλει να το προβάλει και να το μεταχειρίζεται το 'σύστημα' χάριν της αναπαραγωγής της εξουσίας.
4. Πολίτες και όχι υπήκοοι, συμμέτοχοι στο πολιτικό γίγνεσθαι και όχι οπαδοί
5. Όπως πχ οι δικές μας του 1962
6. και οι μόνοι που δεν το βλέπουν αυτό είναι αυτοί που οι ίδιοι είναι κάπου ναυαγοί...... οι 'τσαρλατανιδιδες'