Το μονοπάτι εμπειρικής γνώσης που οδηγεί στη ζωή, έξω από το matrix της ερμηνείας των νοητικών προγραμμάτων που διαθέτουμε...

Υπάρχουν, θεωρητικά τουλάχιστον, πολλά μονοπάτια που οδηγούν στην Αλήθεια. Πρακτικά όμως, υπάρχει μόνο ένα: το μονοπάτι της εμπειρικής γνώσης. Ο ορισμός για την εμπειρική γνώση μπορεί να διατυπωθεί ως η συνεχής μελέτη και παρατήρηση των αντιδράσεων του εαυτού, καθώς και η ανακάλυψη των αιτιών αυτών των αντιδράσεων. Αυτή η διεργασία, από ένα σημείο και μετά, συμβαίνει ανά πάσα στιγμή, όσο κι αν αυτό ακούγεται ακατόρθωτο. Όταν ο άνθρωπος συνεχίζει την μέθοδο της αυτοπαρατήρησης απελευθερώνεται σταδιακά από τα εμπόδια που δεν του επιτρέπουν να εκφράσει τον πραγματικό εαυτό του. Εναρμονίζει την συνειδητότητά του με δυνάμεις που γίνονται άμεσα αντιληπτές.

Εάν είναι τόσο απλό γιατί οι περισσότεροι άνθρωποι δεν "παρατηρούν"; Γιατί η συνείδησή τους κοιμάται και ονειρεύεται. Όπως λέει ο Ηράκλειτος :

<< Ξεχνούν και δεν προσέχουν ότι συμβαίνει γύρω τους, στον ξύπνιο τους οι άνθρωποι, όπως στον ύπνο τους. Οι ανόητοι, αν και ακούν είναι σαν τους κουφούς : σ'αυτούς ταιριάζει το γνωμικό πως και παρόντες απουσιάζουν. Δεν πρέπει να μιλά κανένας και να πράττει σαν να είναι κοιμισμένος. Ένας και κοινός είναι ο κόσμος για τους ξυπνητούς. Οι κοιμισμένοι ζουν ο καθένας στο δικό του κόσμο. Θάνατος είναι ότι βλέπουμε στον ξύπνιο μας κι όνειρα ότι βλέπουμε στον ύπνο μας>>.

Η άγνοια της πραγματικότητας και ο πόνος

(1o Πανελλήνιο διαδραστικό Συμπόσιο, 22/5/2011)

Δεν θα αναφερθώ ούτε στην άγνοια της φυσικής πραγματικότητας , που ο κος Δανέζης έξοχα μας παρουσίασε, όπως πάντα, ούτε στην κοινωνική και ιστορική εικονική πραγματικότητα , όπως επιδεξιότατα πλάθεται από την εκπαίδευση, την προπαγάνδα και τα κατευθυνόμενα μέσα ενημέρωσης. Οι άρχοντες κάθε τόπου και τα ιερατεία, οι "θαυματοποιοί" του σπηλαίου στον Πλάτωνα, πάντα χειρίζονταν και έλεγχαν την πληροφορία για ίδιον όφελος. Χωρίς να υποστηρίζω ότι αυτές οι εικονικότητες είναι ανεξάρτητες η μία από την άλλη, θα εστιαστώ περισσότερο στην υποκειμενική ψυχολογική πραγματικότητα, που έχει να κάνει με την εικόνα και την εμπειρία του ίδιου του ατόμου για τον εαυτό του.

Τις περισσότερες φορές δεν βλέπουμε τον άλλο,
βλέπουμε συνεχώς τον εαυτό μας.
Δεν παρατηρούμε σχεδόν ποτέ την πραγματικότητα,
μέχρι να μας συμβεί κάποια εκστατική εμπειρία.
Βλέπουμε ότι προβάλλει, ή ότι ερμηνεύει ο νους:
ζούμε στην ερμηνεία, στο μάτριξ των νοητικών προγραμμάτων που διαθέτουμε, σύμφωνα με τις προσδοκίες, τις μεθόδους αξιολόγησης. ...
Ο νους εκπαιδεύεται να κοιτάζει αόριστα ένα λουλούδι με το βλέμμα του βοτανολόγου,
και μια καρδιά με τη γνώση ενός ανατόμου.
Κανείς επιστήμονας δεν βρήκε αναλύοντας ένα τριαντάφυλλο, αυτό που ονομάζουμε ομορφιά...Τα πάντα έγιναν βαρετά, προβλέψιμα. Χάθηκε η μαγεία...
Όλη μας η ζωή είναι μια ερμηνεία,
Δεν σχετιζόμαστε με αληθινούς ανθρώπους, με τη φύση, με το σύμπαν, αλλά με ολογράμματα κατασκευασμένα από εμάς τους ίδιους.
Η άγνοια της πραγματικότητας είναι η ρίζα του πόνου σε αυτό το θέατρο των σκιών.
Ο νους πρέπει να αδειάσει για να γεμίσει από αυτό που Υπάρχει.
Τότε, για πρώτη φορά, αντιλαμβάνεται το μεγαλείο του μυστηρίου της ζωής
και αφυπνίζεται από το συλλογικό όνειρο-εφιάλτη.

Τις περισσότερες φορές δεν βλέπουμε τον άλλο,
Όλοι μας χρησιμοποιούμε διάφορες τεχνικές ή μηχανισμούς για ν' ανακουφιστούμε από την εσωτερική ένταση και να προφυλαχθούμε από επώδυνες εμπειρίες. Από τους μηχανισμούς αυτούς μερικοί λειτουργούν συνειδητά, οι πιο πολλοί όμως λειτουργούν ασυνείδητα. Οι ψυχικοί μηχανισμοί που χρησιμοποιούμε ασυνείδητα για να μειώσουμε το άγχος και να διευθετήσουμε τις συγκρούσεις μας, λέγονται αμυντικοί μηχανισμοί. Υπάρχει μεγάλος αριθμός αμυντικών μηχανισμών και κάθε άτομο μπορεί να χρησιμοποιεί κάποιο συνδυασμό από αυτούς. Όσο πιο φυσιολογικό είναι το άτομο τόσο λιγότερες είναι οι ασυνείδητες συγκρούσεις της παιδικής του ηλικίας, που δεν έχουν λυθεί, οπότε και μικρότερη η ανάγκη για κινητοποίηση αμυντικών μηχανισμών. Όσο πιο νευρωτικό ή διαταραγμένο στην προσωπικότητα του, τόσο υπάρχουν άλυτες ασυνείδητες συγκρούσεις, που συνεχώς κινητοποιούν αμυντικούς μηχανισμούς, που δημιουργούν συμπτώματα και έκπτωση της διαπροσωπικής ή κοινωνικής ή επαγγελματικής λειτουργίας του ατόμου. Ορισμένοι μιλούν επίσης για «ώριμους» ή «προσαρμοστικούς» και «ανώριμους» ή «δυσπροσαρμοστικούς» μηχανισμούς ανάλογα με τον βαθμό που παραποιείται η πραγματικότητα, σαν αποτέλεσμα της λειτουργίας του συγκεκριμένου αμυντικού μηχανισμού. Σε κάθε περίπτωση λειτουργούν ως παραμορφωτικοί φακοί. Αναφέρουμε ενδεικτικά μερικούς, χωρίς να τους αναλύσουμε : αναπλήρωση, αναστροφή, απώθηση, άρνηση, διανοητικοποίηση, διάσχιση, διαχωρισμός, εκδραμάτιση, ενσωμάτωση, εξιδανίκευση, καταστολή, μετάθεση, μετατροπή, μόνωση, παλινδρόμηση, υποκατάσταση κ.λπ.
Προβολή λέγεται εκείνος ο μηχανισμός άμυνας κατά τον οποίο το άτομο μεταθέτει στους άλλους στοιχεία , ιδιότητες, συμπεριφορές που υπάρχουν μέσα του, προκειμένου να αποποιηθεί τις δικές του ευθύνες ή ενοχές.
Ο μηχανισμός της προβολής διαλύει το σύνδεσμο ανάμεσα στις επικίνδυνες ενορμήσεις και το Εγώ και σ΄αυτό μοιάζει με την άμυνα της απώθησης. Δηλαδή το ασυνείδητο [Αυτό (id)] στην απώθηση όσο και το Εγώ στην προβολή εμποδίζουν τις απειλητικές ενορμήσεις να συνειδητοποιηθούν. Με την απώθηση η ανεπιθύμητη σκέψη απωθείται, καταχωνιάζεται στο ασυνείδητο, ενώ στην προβολή αποδίδεται στον έξω κόσμο.
Η προβολή ανακουφίζει το άτομο ψυχικά, γιατί το απαλλάσσει από το δυσβάσταχτο φορτίο των ενοχών και των ευθυνών.

άλλωστε, όπως έγραφε και ο Κ.Π.Καβάφης:

Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας
τον άγριο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις,
αν δεν τους κουβαλάς μες την ψυχή σου,
αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου

βλέπουμε συνεχώς τον εαυτό μας. Δηλαδή προβάλλουμε τις δικές μας ποιότητες στους άλλους. Αλλά ποιόν εαυτό προβάλλουμε; Τον ψευδαισθησιακό, τον κατακερματισμένο εαυτό, που είναι αποτέλεσμα ενδοβολής πολλαπλών εξωτερικών καθρεπτισμών των άλλων συνανθρώπων, που και αυτοί με τη σειρά τους προβάλλουν στον καθρέφτη της συνείδησής μας το δικό τους φαντασιακό εαυτό...; Μοιάζει δηλαδή με το δωμάτιο των καθρεπτών με τα πολλαπλά είδωλα, που κατασκεύασε ο Λεονάρντο Ντα Βίντσι. Ο Γκουρτζίεφ και στη συνέχεια ο Ουσπένσκυ υποστηρίζουν ότι το εγώ του ανθρώπου αποτελείται από πολυάριθμα διαφορετικά και συχνά αντιθετικά υπο-εγώ που εναλλάσσονται στο τιμόνι της συνειδητότητας, αλλά αγνοούν το ένα την παρουσία των άλλων, εξ αιτίας της ύπαρξης μονωτικών ψυχολογικών διαχωριστικών, που ονομάζουν αντικρουστήρες. Ο Ηράκλειτος δηλώνει χαρακτηριστικά : « Ξεχνούν και δεν προσέχουν ότι συμβαίνει γύρω τους, στον ξύπνιο τους οι άνθρωποι, όπως στον ύπνο τους. Οι ανόητοι, αν και ακούν είναι σαν τους κουφούς : σ'αυτούς ταιριάζει το γνωμικό πως και παρόντες απουσιάζουν. Δεν πρέπει να μιλά κανένας και να πράττει σαν να είναι κοιμισμένος. Ένας και κοινός είναι ο κόσμος για τους ξυπνητούς. Οι κοιμισμένοι ζουν ο καθένας στο δικό του κόσμο. Θάνατος είναι ότι βλέπουμε στον ξύπνιο μας κι όνειρα ότι βλέπουμε στον ύπνο μας ». Αυτό το προσωπικό σύμπαν στο οποίο είναι καθηλωμένοι, δογματικοί, ασυνείδητοι και απομονωμένοι οι άνθρωποι, αντιστοιχεί στην κατάσταση του δεσμώτη στο βάθος του σπηλαίου του Πλάτωνα. Η έννοια του σπηλαίου προϋπάρχει στα Ορφικά κείμενα, όπου ο γήινος κόσμος απεικονίζεται στεγασμένος μέσα σε ένα σκοτεινό σπήλαιο. Στη σύγχρονη εποχή ο Μύθος του σπηλαίου έχει χρησιμοποιηθεί σε πολλά λογοτεχνικά κείμενα και κινηματογραφικά έργα, όπως τον Γλάρο Ιωνάθαν και το Μάτριξ, για να αναφέρω τα πιο δημοφιλή.

Δεν παρατηρούμε σχεδόν ποτέ την πραγματικότητα, μέχρι να μας συμβεί κάποια εκστατική εμπειρία.

Βλέπουμε σκιές που προβάλλονται στον τοίχο του σπηλαίου (στην οθόνη του νου) μέχρις ότου κατορθώσουμε να ελευθερωθούμε από τις αλυσίδες και ανεβούμε στον κόσμο του φωτός. Σε περιπτώσεις μεγάλου κινδύνου, ξαφνιάσματος, έντονης φυσικής προσπάθειας ή βαθιάς χαλάρωσης μπορεί να σύννεφα των σκέψεων να αραιώσουν και να δούμε για λίγο καθαρά, χωρίς την παρεμβολή των νοητικών παραμορφώσεων. Ο Maslow τις ονομάζει "Κορυφαίες Εμπειρίες". Οι Ταοϊστές, σαρτόρι. Δυστυχώς αυτή η λάμψη που φωτίζει τα σκοτάδια διαρκεί ελάχιστα και συχνά την ξεχνάμε ή στην καλύτερη περίπτωση αποτελεί το πρώτο βήμα, την αρχή μιας επίπονης, και σταδιακής πορείας προς τη γνώση και την αλήθεια.

"Σηκώνεται, στρέφει το λαιμό του, περπατά, κοιτάζει προς το μέρος της φωτιάς και εν συνεχεία προς τα αντικείμενα που περιδιαβαίνουν το παρατείχισμα" (Από τον Μύθο του Σπηλαίου)

Βλέπουμε ότι προβάλλει, ή ότι ερμηνεύει ο νους: ζούμε στην ερμηνεία, στο μάτριξ των νοητικών προγραμμάτων που διαθέτουμε, σύμφωνα με τις προσδοκίες, τις πεποιθήσεις και τις μεθόδους αξιολόγησης.
Ο φιλοσοφικός υλισμός δέχεται ότι τα αισθήματα είναι «σύμβολα» των πραγμάτων. Θα ήταν ακριβέστερο να πούμε είδωλα ή απεικονίσεις πραγμάτων. Είναι γνωστό πως ο εγκέφαλος φιλτράρει και επεξεργάζεται τα ερεθίσματα που συλλέγουν οι αισθήσεις μας. Υπολογίζεται ότι από τα εκατομμύρια των πληροφοριών χρησιμοποιεί μόλις ένα 10% για να κατασκευάσει την εικόνα που αντιλαμβανόμαστε ως "πραγματικότητα". To είδος των ερεθισμάτων που θα επιλέξει για να επεξεργαστεί, εξαρτάται από τον εγγενή προγραμματισμό του. Έτσι, ακόμη κι αν ο αμφιβληστροειδής του οφθαλμού μας κατέγραφε μια παρουσία που βρίσκεται έξω από τις πεποιθήσεις και τον προγραμματισμό μας, π.χ. ένα αστρικό σώμα ή την ενεργειακή αύρα, αυτή η εικόνα θα περνούσε απαρατήρητη στη συνείδησή μας, αν δεν ταίριαζε με τις πεποιθήσεις μας! Το ίδιο ισχύει και για τις άλλες αισθήσεις. Στη διαταραχή μετατροπής , που παλιά ονομαζόταν κακόφημα "υστερία" και ιστορικά μετά τον Ιπποκράτη μελέτησαν ο Σαρκώ με τον Φρόϋντ, ο ασθενής μπορεί να εμφανίσει συμπτώματα όπως απώλεια της αίσθησης της αφής ή του πόνου, διπλωπία (βλέπει διπλά τα αντικείμενα), τύφλωση, κώφωση, παράλυση, χωρίς όμως να υπάρχει οργανική βλάβη! Παρομοίως η ύπνωση μπορεί να υποβάλλει σε κάποιον να βλέπει ή να μην βλέπει ένα αντικείμενο σε κατάσταση εγρήγορσης.
Ο εγκέφαλος έχει μια διπλή δράση. Συλλαμβάνει φιλτραρισμένα ερεθίσματα και στη συνέχεια προβάλλει στη συνειδητότητα επεξεργασμένες εικόνες. Θα λέγαμε ότι πιο πολύ είναι προβολέας παρά δέκτης! Όταν βλέπεις ένα πρόσωπο και λες ότι είναι άσχημο, αυτό που βλέπεις δεν είναι μια ουδέτερη περιγραφή των χαρακτηριστικών, αλλά η κριτική ερμηνεία μέρους ενός ειδώλου, στην οποία προστίθενται αυθαίρετα δικά σου στοιχεία αξιολόγησης. Λόγω των διαφορετικών προγραμματισμών και ανάλογα με τη διάθεσή του , ο κάθε άνθρωπος θα δει και κάτι διαφορετικό. Υπάρχουν βέβαια και κάποιοι κοινοί κώδικες ερμηνείας που μεταβάλλονται από εποχή σε εποχή και από λαό σε λαό. Για το λόγο αυτό λέμε ότι ζούμε ο καθένας στη δική του πραγματικότητα! Σε κατάσταση αισθητηριακής έλλειψης, που παράγεται σε ειδικές δεξαμενές (floating tanks ) ισοτονικού και ισοθερμικού υγρού, όλοι οι φυσιολογικοί άνθρωποι έχουν έντονες ψευδαισθήσεις. O εγκέφαλος προβάλλει αισθητικές εμπειρίες, σαν όνειρα με ανοιχτά μάτια . Αυτό το φαινόμενο είναι ενεργό και στην καθημερινότητα, αλλά επισκιάζεται από την ένταση των εξωτερικών ερεθισμάτων. Όπως δηλαδή συμβαίνει με τα αστέρια στον ουρανό την ημέρα. Αν όμως κάποιος έχει την ατυχία να πέσει μέσα στο «πηγάδι» της συνειδητότητάς του, όπως συμβαίνει με τους ψυχωτικούς, αυτά τα φυσιολογικά αόρατα στοιχεία εμπλέκονται ενεργά με την συμβατική πραγματικότητα . Όταν με τον διαλογισμό γίνεται διάφανη η ατμόσφαιρα των σκέψεων, και σταματάει ο μηχανισμός της προβολής, που μας μονώνει από το εξωτερικό περιβάλλον, αλλά και την εσωτερική μας υπόσταση, αρχίζει να λειτουργεί ένα άλλο κανάλι αμεσότερης και ασφαλέστερης κατανόησης, που ονομάζουμε διαίσθηση και διόραση. Το ενεργειακό μας πεδίο, στα διάφορα κραδασμικά στρώματα, δέχεται και εκπέμπει πλήθος μηνυμάτων , που συνήθως μένουν στο περιθώριο της συνειδητότητας ή αναμειγνύονται με νοητικές προβολές. Όταν ανοίξει η πρόσβαση αυτού του πεδίου στη συνείδηση, τότε παράγονται πολλά από τα φαινόμενα που μελετά η μεταφυσική και η παραψυχολογία. Σ΄αυτό το επίπεδο τα χωροχρονικά όρια εκμηδενίζονται και η ίδια η φαινομενικά σταθερή ύλη γίνεται ρευστή και εύπλαστη. Μιλάμε για Έξω Αισθητηριακή Αντίληψη, Πρόγνωση, Οπισθόγνωση, Τηλεπάθεια, Τηλεκινησία, Ψυχομετρία, Υλοποίηση, Εξαΰλωση, Τηλεμεταφορά, πρόσβαση στα Συμπαντικά αρχεία ( Ακασικό Πεδίο ή Μορφογενετικά πεδία) κλπ.
Οι μύστες όλων των εποχών περιέγραψαν παρόμοιες εμπειρίες που επιβεβαιώνουν τα συμπεράσματα της κβαντομηχανικής. Η σύγχρονη επιστήμη αρχίζει δειλά δειλά να προσεγγίζει πειραματικά αυτά τα φαινόμενα που στο παρελθόν ανήκαν στη σφαίρα της επιστημονικής φαντασίας. Θα δώσω δύο παραδείγματα. Από τις αρχές του ΄90 έγιναν γνωστά τα πρώτα πειράματα κβαντικής τηλεμεταφοράς . Πριν από μερικά χρόνια (το 1993), μια διεθνής ομάδα έξι επιστημόνων από τις ΗΠΑ, Καναδά, Ισραήλ (C.Bennett της IBM, R.Jozsa, W.Wootters, G.Brassard, C.Crepeau, A.Peres) βρήκαν έναν τρόπο για να πραγματοποιήσουν το πολυσυζητημένο φαινόμενο της τηλεμεταφοράς, χρησιμοποιώντας ένα πολυσυζητημένο παράδοξο φαινόμενο της κβαντομηχανικής, γνωστό ως φαινόμενο Einstein - Podolsky - Rosen. Εν συντομία, βρήκαν έναν τρόπο να ανιχνευθεί-αναλυθεί ένα μέρος των πληροφοριών από ένα αντικείμενο Α, το οποίο κάποιος θα ήθελε να τηλεμεταφέρει, ενώ συγχρόνως προκαλείται το πέρασμα πληροφορίας, μέσω του φαινομένου Einstein-Podolsky-Rosen, σε ένα άλλο αντικείμενο C, το οποίο δεν έχει έλθει ποτέ σε επαφή με το αντικείμενο Α. Αργότερα, με κατάλληλη επεξεργασία του C ανάλογα με τις ανιχνευθείσες πληροφορίες, είναι δυνατό να οδηγηθεί με κατάλληλους μηχανισμούς το αντικείμενο C ακριβώς στην ίδια κατάσταση, όπως ήταν το Α προτού αυτό αναλυθεί. Μια άλλη πειραματική επιβεβαίωση της κβαντικής τηλεμεταφοράς πραγματοποιήθηκε στο Πανεπιστήμιο του Ίνσμπρουκ τον Δεκέμβριο του 1997. Αυτό το πρόγραμμα διευθύνθηκε από τον Δρ. Anton Zeilinger του Ιδρύματος για τη πειραματική φυσική στο Πανεπιστήμιο του Ίνσμπρουκ. Το πείραμα Caltech (California Institute of Technology) πραγματοποιήθηκε το φθινόπωρο (Οκτώβριος) του 1998. Πήρε το πείραμα του Ίνσμπρουκ και επέτυχε ακόμη ακριβέστερα αποτελέσματα με την προσθήκη ενός τρίτου ανιχνευτή στις συσκευές πειράματος. Αυτά τα πειράματα πιθανόν να μην οδηγούν επί του παρόντος στην τεχνολογία του Star Trek, αλλά μπορούν να βοηθήσει στην περίτεχνη κρυπτογραφία και στα κβαντικά computers, με απείρως μεγαλύτερες δυνατότητες από τα σημερινά.
O Ronald Mallett, καθηγητής στο πανεπιστήμιο του Connecticut βασίστηκε στις εξισώσεις του Αϊνστάιν για να σχεδιάσει μία χρονομηχανή που χρησιμοποιεί την κυκλοφορία δεσμών laser. Επί του παρόντος τα πειράματα γίνονται με υποατομικά σωματίδια (νετρόνια.). Η θεωρία του Αϊνστάιν αποδέχεται τη δυνατότητα μιας χωροχρονικής στρέψης, αλλά υποστηρίζει ωστόσο, ότι χρειάζεται μία ανυπολόγιστα γιγάντια ποσότητα μάζας. Ο Mallett, καθηγητής φυσικής για 30 χρόνια, υπολόγισε μια εναλλακτική λύση. Η χρονομηχανή που σχεδίασε, χρησιμοποιεί φως με τη μορφή κυκλοφορούμενου laser, για να στρεβλώσει ή να καμπυλώσει το χρόνο, αντί να χρησιμοποιηθούν αντικείμενα με μάζα. Ο κος Δανέζης είναι πιο ειδικός να μας δώσει λεπτομερέστερες εξηγήσεις. Ο καθηγητής Mallett είναι ιδιαίτερα αισιόδοξος και πιστεύει πως ο άνθρωπος θα μπορέσει να ταξιδέψει στο χρόνο μέσα σ' αυτόν τον αιώνα. Κάποιοι άνθρωποι βρίσκουν την ιδέα του ταξιδιού στο χρόνο ανησυχητική, αν και ο Mallett - συνήγορος της θεωρίας των παραλλήλων συμπάντων - μας εγγυάται πως οι χρονομηχανές δε θα παρουσιάσουν κανέναν κίνδυνο.

«Το παράδοξο του παππού (η υπόθεση ότι κάποιος ταξιδεύει πίσω στο χρόνο και σκοτώνει τον παππού του) δεν αποτελεί ζήτημα» λέει ο Mallett. «Κατά μία άποψη, το ταξίδι στο χρόνο σημαίνει πως ταξιδεύεις συγχρόνως στο χρόνο αλλά και μέσα σε άλλα σύμπαντα. Εάν πας πίσω στο παρελθόν, θα βρεθείς σε άλλο σύμπαν. Μόλις φτάσεις στο παρελθόν, κάνεις μία επιλογή και τότε γίνεται ένας διαχωρισμός. Το δικό μας σύμπαν δε θα επηρεαστεί από αυτό που κάνεις στην επίσκεψή σου στο παρελθόν».

Γύρω μας υπάρχουν αόρατες μικροσκοπικές και μακροσκοπικές πραγματικότητες. Υπάρχουν αόρατες ακτινοβολίες και ενεργειακά πεδία, που όμως μας επηρεάζουν καταλυτικά. Κάθε αόρατο στις αισθήσεις μας πεδίο μπορούμε να πούμε ότι είναι ένα παράλληλο σύμπαν, στο οποίο είναι δυνατόν να εισχωρήσουμε, αν καταφέρουμε να συντονιστούμε. Η συνειδητότητα μπορεί να ξεφύγει από τα δεσμά των αισθήσεων (το σπήλαιο) και να ανυψωθεί σε ανώτερα επίπεδα απ΄ όπου ελεύθερη θεωρεί την πραγματικότητα των όντων.
Τα φαινόμενα των εξωσωματικών εμπειριών (Ο.Β.Ε.) , των περιθανάτιων φαινομένων (N.D.E. R.Moody, Μelvin Morse, El.Kubler Ross, Τάκης Ευδόκας, κ.άλλ. ) και της προγεννητικής μνήμης (Kαυκαλίδης, Braian Weiss, S.Grof και άλλοι) μελετούνται πλέον από πολλούς επιστήμονες, που καταλήγουν να επιβεβαιώσουν τη λειτουργία της συνειδητότητας εκτός του σώματος , όπως διαισθητικά και εμπειρικά γνώριζαν οι μύστες και οι αρχαίοι φιλόσοφοι. Οι γνωστοί φυσικοί νόμοι δεν καταργούνται στα λεγόμενα «θαύματα», αλλά συμπληρώνονται από άλλους νόμους ανώτερης τάξης. Η μία πραγματικότητα διεισδύει μέσα στην άλλη και όλες μαζί αποτελούν μια αδιάσπαστη Ενότητα.
Τελικά επιστήμη είναι να έχεις μια ενδιαφέρουσα υπόθεση για κάτι και να προσπαθείς να δεις αν είναι σωστή, διατηρώντας ως το τέλος μέσα σου την αμφιβολία για την ορθότητά της. Ψευδοεπιστήμη είναι να έχεις μια πίστη για κάτι και να προσπαθείς να την αποδείξεις με κάθε τρόπο ως ορθή, επιμένοντας να την υποστηρίζεις ακόμη κι αν δεν μπορείς να αποδείξεις την αξία της και μη λαμβάνοντας υπ'όψιν τα ενάντια επιχειρήματα. Όταν όμως η επιστήμη περιορίζει αυθαίρετα τον κύκλο της παρατήρησής της και περιχαρακώνεται σε μια δογματική κοσμοθέαση, γίνεται με τη σειρά της ψευδοεπιστήμη. Ο επιστημονισμός (1), οδηγεί σε μια επικίνδυνη παραμόρφωση του επιστημονικού κοσμοειδώλου και διακατέχεται από τις χαμηλές παρορμήσεις της δύναμης, της εξουσίας και της εκμετάλλευσης· έχει μικρή ή περιστασιακή σχέση με τη φιλαλήθεια και είναι μισαλλόδοξος, ψυχρός, αλαζονικός και καταστρεπτικός. Αλλά η επιστημονική παρόρμηση ήταν και είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τη μεταφυσική επιθυμία του ανθρώπου να γίνει συμμέτοχος στο μυστήριο της ύπαρξης και κοινωνός της αλήθειας. Ο πόθος της γνώσης, στην περίπτωση αυτή, πηγάζει από μια ειλικρινή και ανιδιοτελή αγάπη για την ίδια τη γνώση, που οδηγεί τον άνθρωπο σε μια ψυχική ανάταση, σε έναν εσωτερικό φωτισμό, στη μέθεξή του με το άπειρο, με το θείο, απαλλαγμένος βέβαια από τις δεισιδαιμονίες και τις προλήψεις. Ενώ η μελέτη των παραφυσικών φαινομένων χρήζει λεπτομερούς και αυστηρού ελέγχου, η αυτογνωσία, επειδή είναι καθαρά βιωματική, δεν έχει ανάγκη από εξωτερικές επιβεβαιώσεις και αποδείξεις, έτσι όπως δεν χρειάζεται να πείσεις κανένα ότι είσαι χαρούμενος ή λυπημένος.... Απελευθέρωση ή αφύπνιση, λοιπόν σημαίνει την έξοδο από το μερικό και γι αυτό ψευδαισθησιακό, στο γενικό, από το περιορισμένο στο απεριόριστο, από το χρονικό στο άχρονο, από το φαινομενικό γίγνεσθαι στο Είναι. Κάθε βαθμίδα συνείδησης συνοδεύεται από τη δική της αλήθεια και το δικό της βαθμό πραγματικότητας. Η απόλυτη αλήθεια βρίσκεται στην κορυφή αυτής της κλίμακας και ταυτίζεται με το Ένα Αγαθό του Πλάτωνα.
Είδαμε ότι υπάρχουν μεγάλες ομοιότητες ανάμεσα στη μυστικιστική και στην κβαντική θεώρηση του κόσμου. Υπάρχει όμως και μια βασική διαφορά. Η απόκτηση ανώτερων γνώσεων στον εσωτερικό επιστήμονα , συνοδεύεται από την υποκειμενική του μεταμόρφωση. Για τον ακαδημαϊκό επιστημονικό κόσμο όμως, οι νέες επαναστατικές γνώσεις, πέρα από την αναζήτηση κερδοσκοπικών τεχνικών εφαρμογών, παραμένουν κλεισμένες στις απλησίαστες σφαίρες της θεωρίας και της αφαίρεσης. Οι περισσότεροι επιστήμονες δεν φαίνεται να συνειδητοποιούν τις φιλοσοφικές, πολιτιστικές και πνευματικές συνέπειες των θεωριών τους. Το μεγαλύτερο μέρος απ΄αυτούς εξακολουθεί να υποστηρίζει ενεργά μια κοινωνία που βασίζεται στη διασπασμένη μηχανιστική άποψη του κόσμου, μια κοινωνία ανισότητας, οικολογικής καταστροφής και βίας. Αρνούνται να δουν το ενιαίο και αρμονικό σύνολο του κόσμου, με ότι αυτό συνεπάγεται. Οι δομές στη σημερινή κοινωνία είναι ξεπερασμένες και δεν αντανακλούν την αρμονική αλληλουχία που παρατηρούμε στη φύση. Η σημερινή κρίση σε όλα τα επίπεδα είναι καθρέφτης αυτής της ανισορροπίας. Το ανθρώπινο γένος , αν θέλει να επιβιώσει και να ευημερήσει καλείται να βγει από το σπήλαιο της άγνοιας και των ψευδαισθήσεων, τόσο σε ατομικό όσο και σε συλλογικό επίπεδο. Αρωγοί αυτής της προσπάθειας πρέπει να σταθούν, σε αρμονική συνεργασία με τους φιλοσόφους και τους διανοούμενους, οι συνειδητοποιημένοι επιστήμονες .

Φίλε μου, ξέχασες και πάλι ότι ο νόμος δε νοιάζεται γι' αυτό, πώς μια κατηγορία πολιτών θα απολαμβάνει εξαιρετική ευτυχία, αλλά κινεί τους μηχανισμούς ώστε το αγαθό αυτό να τα' απολαύσει όλη η πόλη, οδηγώντας τους πολίτες με πειθώ και με εξαναγκασμό σε σύμπνοια" υποχρεώνοντάς τους να μεταδίδουν ο ένας στον άλλο την ωφέλεια που ο καθένας τους θα είναι σε θέση να προσφέρει στα κοινά. Κι ο ίδιος νόμος επιδιώκει ν' αναδείξει τέτοιους άνδρες στην πόλη, όχι για να τους δώσει το ελεύθερο να στραφεί ο καθένας τους όπου θέλει, αλλά για να τους αξιοποιήσει στο έπακρο για να δεθεί η πόλη με δεσμούς φιλίας.

Ο παρακάτω όρκος, κάτι ανάλογο με τον όρκο του Ιπποκράτη που δίνουν οι γιατροί, έχει προταθεί από το φοιτητικό τμήμα της Αμερικανικής Ομάδας της Pugwash (2), (του διεθνούς κινήματος των επιστημόνων για την ειρήνη και τη βιώσιμη ανάπτυξη) ως κατάλληλος για την τελετή αποφοίτησης όλων των νέων επιστημόνων:

«Υπόσχομαι να εργαστώ για έναν καλύτερο κόσμο, όπου η επιστήμη και η τεχνολογία θα χρησιμοποιούνται με κοινωνικά υπεύθυνο τρόπο. Δεν θα χρησιμοποιήσω τις γνώσεις μου για οτιδήποτε έχει σκοπό να βλάψει τους ανθρώπους ή το περιβάλλον. Καθ' όλη τη σταδιοδρομία μου θα εξετάζω έγκαιρα τις ηθικές συνέπειες της επιστημονικής δράσης μου. Παρότι οι αξιώσεις της θέσης που θα κατέχω μπορεί να είναι πολύ μεγάλες, αποδέχομαι αυτή τη δήλωση, διότι αναγνωρίζω ότι η ατομική ευθύνη αποτελεί το πρώτο βήμα στο δρόμο για την ειρήνη.»

Ο νους εκπαιδεύεται να κοιτάζει αόριστα ένα λουλούδι με το βλέμμα του βοτανολόγου, και μια καρδιά με τη γνώση ενός ανατόμου. Κανείς επιστήμονας δεν βρήκε αναλύοντας ένα τριαντάφυλλο, αυτό που ονομάζουμε ομορφιά... Τα πάντα έγιναν βαρετά, προβλέψιμα. Χάθηκε η μαγεία...

Το αληθινό θαύμα και η πραγματική μαγεία είναι η θεώρηση του όντως Όντος : αυτού που πραγματικά υπάρχει και είναι πιο πλούσιο και αξιοθαύμαστο και από την πιο ξέφρενη φαντασίωση. Ζούμε μέσα σε ένα θαύμα αλλά τα μάτια μας είναι νυσταγμένα και η όραση θολή. Βλέπουμε πίσω από ένα καταρράκτη σκέψεων και μνήμης.

Όλη μας η ζωή είναι μια ερμηνεία, Δεν σχετιζόμαστε με αληθινούς ανθρώπους, με τη φύση, με το σύμπαν, αλλά με ολογράμματα κατασκευασμένα από εμάς τους ίδιους.

Η άγνοια της πραγματικότητας είναι η ρίζα του πόνου σε αυτό το θέατρο των σκιών.

Ενώ ο πόνος είναι το αποτέλεσμα της άγνοιας, μπορεί να λειτουργήσει και ως πικρό φάρμακο για την άγνοια! Ο πόνος από τη φύση του δεν επιβεβαιώνει αλλά διαψεύδει, καταρρίπτει, διαλύει. Αυτή η διάψευση τι προκαλεί στο νου, που είναι φτιαγμένος από την ιζηματική συσσώρευση πολλών στρωμάτων σκέψεων, συναισθημάτων και δράσεων ;
Συντρίβει την ψευδαίσθηση που έχουμε για τον εαυτό μας.. Όσο μεγαλύτερος ο πόνος τόσο μεγαλύτερη η ματαίωση και η δυνατότητα κατάρρευσης της εγωικής φυλακής. Λέγω δυνατότητα γιατί δυστυχώς όλοι οι άνθρωποι δεν τον αξιοποιούν το ίδιο. Μερικοί καταφεύγουν στην αναισθησία με διάφορα χημικά ή ψυχολογικά ναρκωτικά και άλλοι στην αυτοκαταστροφή ή την κατάθλιψη. Χρειάζεται δηλαδή μια ειδική ψυχοσύνθεση και κατάλληλη προετοιμασία, ίσως και κάποια εξωτερική βοήθεια για να γίνει ο πόνος σωτήριο φάρμακο. Η Μυητική Πύλη του πόνου δεν είναι βέβαια η μοναδική και αναπόδραστη για να εισχωρήσει κανείς στα άδυτα της ψυχής που είναι και η ψυχή του Σύμπαντος. Υπάρχει ο δρόμος της υπαρξιακής απογοήτευσης, ο δρόμος της Μεγάλης Νοσταλγίας, ο δρόμος της αυτοενθύμησης και ο δρόμος του Θείου έρωτα.

Ο νους πρέπει να αδειάσει για να γεμίσει από αυτό που Υπάρχει. Τότε, για πρώτη φορά, αντιλαμβάνεται το μεγαλείο του μυστηρίου της ζωής και αφυπνίζεται από το συλλογικό όνειρο-εφιάλτη.

Πρέπει να χαθείς για να βρεθείς. Για να βρεις αυτό που είσαι πρέπει να υπερβείς αυτό που νομίζεις ότι είσαι!

Σημ.(1) :

Ο επιστημονισμός είναι μια επιστημονική ματιά για το σύμπαν, που περιλαμβάνει φυσικές εξηγήσεις για όλα τα φαινόμενα, αποφεύγει υπερφυσικές και παραφυσικές υποθέσεις, και αγκαλιάζει τον εμπειρισμό και την λογική σαν τις δυο κολώνες που στηρίζουν μια φιλοσοφία ζωής κατάλληλη για μια Εποχή της Επιστήμης. (Shermer 2002). Θετικιστική τάση στη φιλοσοφία που εμφανίστηκε κατά τα τέλη του 19ου αιώνα, σύμφωνα με την οποία η επιστήμη μπορεί να μας γνωρίσει την εσωτερική φύση των πραγμάτων και επαρκεί σ` όλες τις ανάγκες της ανθρώπινης νόησης.

Σημ.(2) :

Η διεθνής κίνηση PugWash, που μετράει ήδη 45 χρόνια, πήρε το όνομά της από τη θέση της πρώτης συνεδρίασης, που έγινε το 1957 στο χωριό Pugwash της Νέα Σκωτίας του Καναδά. Η επιλογή του χωριού αυτού δεν ήταν τυχαία. Ήταν ο τόπος γεννήσεως του Αμερικανού ειρηνιστή Cyrus Eaton, ο οποίος και φιλοξένησε τη πρώτη συνεδρίαση. Το ερέθισμα για αυτή τη συγκέντρωση ήταν ένα μανιφέστο που εκδόθηκε στις 9 Ιουλίου 1955 στο Λονδίνο από έντεκα μεγάλους φυσικούς. Με επικεφαλής τον φιλόσοφο και ειρηνιστή Bertrand Russell καθώς και τον μεγάλο φυσικό - ανθρωπιστή Albert Einstein, οι Max Born, Perry Bridgman, Leopold Infeld, Frederic Joliot-Curie, Herman Muller, Linus Pauling, Cecil Powell, Joseph Rotblat, και τον Hideki Yukawa -- ζήτησαν από τους επιστήμονες όλων των πολιτικών πεποιθήσεων να συγκεντρωθούν για να συζητήσουν την απειλή, η οποία απειλούσε την ανθρωπότητα και τον πολιτισμό της, λόγω της εμφάνισης των θερμοπυρηνικών όπλων.

Την πρώτη συνεδρίαση του 1957 την παρακολούθησαν 22 διαπρεπείς επιστήμονες. Επτά από τις Ηνωμένες Πολιτείες, τρεις από την τότε Σοβιετική Ένωση, τρεις από την Ιαπωνία, δύο από το Ηνωμένο Βασίλειο και τον Καναδά, και ένας από την Αυστραλία, την Αυστρία, την Κίνα, τη Γαλλία, και την Πολωνία.

Από εκείνο το ξεκίνημα, στο χωριό Pugwash, το κίνημα εξελίχθηκε σε δύο μέτωπα: Πρώτον με συνεχείς συναντήσεις και συνεδριάσεις επιστημόνων-ειρηνιστών από όλο τον κόσμο -- μάλιστα με έναν αυξανόμενο αριθμό και ποικιλία συμμετεχόντων -- και δεύτερον με την απόκτηση μιας μάλλον αποκεντρωμένης οργανωτικής δομής που να συντονίζει και να χρηματοδοτεί αυτήν την δραστηριότητα.

Μέχρι το τέλος του 1999, είχαν γίνει πάνω από 250 διασκέψεις Pugwash, συμπόσια, και εργασίες, στις οποίες συνολικά συμμετείχαν πάνω από 10.000 άτομα. Σημειωτέον, ότι σήμερα υπάρχουν στον κόσμο άνω των 3.500 ατόμων που έχουν λάβει μέρος σε διασκέψεις στο κίνημα Pugwash. Τις ετήσιες διασκέψεις τις παρακολουθούν 150 έως 250 άτομα. Βασικός κανόνας των διασκέψεων είναι η προσωπική συμμετοχή των επιστημόνων και όχι η συμμετοχή αντιπροσώπων κυβερνήσεων ή οργανώσεων. Τον Οκτώβριο του 1995, η Κίνηση Πουγκάς και ο καθηγητής Joseph Rotblat, επίτιμος πρόεδρος της Pugwash τιμήθηκαν με το βραβείο Νόμπελ για την Ειρήνη.]

Σχετικό βίντεο εδώ:

http://www.youtube.com/watch?v=rWHVfPDFQE0&feature=player_embedded

http://autognosia.pblogs.gr

Απίστευτα γεγονότα στα γήπεδα…

Στον αγώνα Ζενιτ-ΑΠΟΕΛ στην Αγία Πετρούπολη, οι Ρώσοι φίλαθλοι απλά δεν μπορούσαν να κρύψουν την αγάπη του για την Κύπρο και την Ελλάδα και την απέχθειά τους για τους εισβολείς στην Μεγαλόνησο: Για πρώτη φορά, ίσως στην ιστορία των αγώνων της UEFA, οπαδοί μιας ομάδας, ανάρτησαν πανό που υποστήριζε την … αντίπαλη ομάδα ("΄ΚΥΠΡΟΣ ΓΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ") και την χώρα από την οποία προέρχεται! Όταν δε, διεκόπη ο αγώνας λόγω καπνογόνων, οι Ρώσοι έκαψαν και μία τούρκικη σημαία!

Μάλιστα τα συνθήματα ήταν γραμμένα στα ελληνικά στις κερκίδες όπου βρίσκονταν οι φίλαθλοι της Ζενίτ και παρά την απαγόρευση της UEFA για ανάρτηση πανό με πολιτικά συνθήματα οι φίλαθλοι της ρωσικής ομάδας καθώς και η διοίκηση της σημαντικότερης ρωσικής ομάδας των τελευταίων χρόνων, απέδειξαν εμπράκτως ότι στέκονται στο πλευρό της Κύπρου, και αποκηρύσσουν το ψευδοκράτος, που αυθαίρετα έχει θέσει υπό κατοχή το βόρειο τμήμα του νησιού.

Το σπουδαιότερο είναι ότι όταν πληροφορήθηκε η διοίκηση της ρώσικης ομάδας για την επικείμενη ανάρτηση του πανό, επικρότησε την κίνηση, προτρέποντας τους οπαδούς να το «σηκώσουν» και θα πληρώσουν οποιοδήποτε χρηματικό πρόστιμο επιβάλλει η ΟΥΕΦΑ, εφόσον η ανάρτηση πανό με πολιτικό περιεχόμενο απαγορεύεται.

Μέσα σε αυτό το κλίμα, ήταν αδύνατον για το ΑΠΟΕΛ να μην αποσπάσει θετικό αποτέλεσμα (0-0) και να προκριθεί έτσι για πρώτη φορά στην ιστορία του Τσάμπιονς Λιγκ μια κυπριακή ομάδα στους «16» καλύτερους της διοργάνωσης.

Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΣΤΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ

Ο διάλογος είναι απολύτως αυθεντικός και διαδραματίστηκε σε καφετέρια - όταν σε μια συζήτηση εναντίον των... πολιτικών γενικώς, κάποιος ρώτησε τον διπλανό του:
- Παντελή, δεν δουλεύεις σήμερα; (στην ΕΥΔΑΠ);
- Πετάχτηκα δυο λεπτά να πάρω τη γυναίκα μου - κουρεύει μια πελάτισσά της εδώ δίπλα.
- Δουλεύει σε σπίτια; Και αποδείξεις πώς κόβει ρε συ;
- Δεν κόβει, αυτό έλειπε με 12 ευρώ που χρεώνει το κούρεμα. Ούτε μπλοκ δεν έχει.
- Και από ασφάλιση για σύνταξη τι κάνει;
- Την παίρνει εικονικά ένας κουμπάρος μας στο ξενοδοχείο του έξι μήνες τον χρόνο και τους υπόλοιπους μπαίνει στο ταμείο ανεργίας. Του δίνουμε μόνο τις εισφορές.
- Ωραία, είναι ασφαλισμένη, θα έχει σύνταξη και παίρνετε και κάτι.
- Σιγά, ούτε για τη βενζίνη της δεν φτάνουν αυτά που δίνει το Ταμείο.
- Αλλά κι εσείς τρίτο αυτοκίνητο τι το θέλατε;
- Το πήραμε ως τρίτεκνοι χωρίς εισφορά και πάει η κόρη μας στο σχολείο.
- Μπα; Εχει δίπλωμα.
- Οχι, αλλά φέτος γίνεται 18 και θα της βγάλω.
- Και με το αγροτικό ποιος κυκλοφορεί;
- Ο μεγάλος γιος μας, αλλά προσέχει.
- Τι πράγμα;
- Δεν έχει πινακίδες, δεν βγάλαμε. Ούτε ασφάλεια, δεν συμφέρει. Εξάλλου μόνο Σαββατοκύριακα το κινεί.
- Για να πάει πού;
- Στον κουμπάρο με το ξενοδοχείο, δουλεύει στην ταβέρνα. Λέω μήπως τον πάρει κι αυτόν σαν τη μάνα του, να έχει ασφάλιση. Πετάγεται και στο χωριό και βοηθάει τον αδελφό μου στα πρόβατα και τις ελιές.
- Εχει καμιά εκατοστή πρόβατα νομίζω.
- Μπα, καμιά 25αριά έμειναν. Αλλά επιδότηση παίρνει για 100.
- Και ο έλεγχος δεν τον πιάνει;
- Οταν έχει μέτρημα τού στέλνει ο γείτονας τα δικά του.
- Και με τις ελιές;
- Είχαμε 200 ρίζες, άλλα οι μισές ξεράθηκαν.
- Δεν ξαναφύτεψες;
- Δεν συμφέρει. Με 2-3 ευρώ το κιλό το λάδι, τα μισά τα παίρνουν οι Αλβανοί, άσε λιπάσματα, οργώματα. Μια χαρά είναι με την επιδότηση.
- Και λες ότι σας κοροϊδεύουν οι πολιτικοί ρε Παντελή; Εσύ τι κάνεις;
- Σιγά τώρα, αυτοί τρώνε με χρυσά κουτάλια.

ΥΓ. Οποιος νομίζει ότι πρόκειται για μεμονωμένο περιστατικό κάνει λάθος

Η αυτοεκπληρούμενη προφητεία στην περίπτωση της Ελλάδας: Θα την αποδεχτούμε ή θα διαμορφώσουμε εμείς οι ίδιοι το μέλλον μας;

Το μυστηριώδες πείραμα του Μόντρεαλ και η εφαρμογή του στην παγκόσμια οικονομική κρίση

Οι περισσότεροι γνωρίζουν ότι ο Καναδάς είναι μια από τις πιο ανεπτυγμένες οικονομίες του κόσμου, που κόντρα στην κρίση δεν έχει ανεργία και συνεχίζει, ακόμη και σήμερα, με υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης. Οι περισσότεροι δεν γνωρίζουν όμως ότι εκεί έχουν γίνει τα μεγαλύτερα πειράματα που αφορούν την ανθρώπινη ψυχολογία και την μεταφυσική. Πάντα, βέβαια, με βιτρίνα διάφορες έρευνες μη Κυβερνητικών Οργανώσεων και επιστημονικών ομάδων αλλά και πάντα με συμμετοχή των μυστικών υπηρεσιών των Ηνωμένων Πολιτειών και του Ισραήλ.
Τον Μάιο του 1961 συνέβη το εξής απίστευτο πείραμα με τα συνταρακτικά για τις Μυστικές υπηρεσίες αποτελέσματα: Σε 100 εθελοντές, μεταξύ 30 και 50 ετών τέθηκε μεταξύ άλλων και το ερώτημα:
”Επειδή οι αριθμοί και τα χρονικά διαστήματα είναι σχετικά για κάθε άνθρωπο, θέλουμε να μας πεις εάν το διάστημα των έξι μηνών είναι μεγάλο ή μικρό για εσένα.” Απλό το ερώτημα απλή και η απάντηση. Από τους 100 οι 76 απάντησαν ότι το διάστημα είναι μεγάλο και οι υπόλοιποι 24 ότι είναι μικρό. Ολόκληρο το πείραμα ήταν φυσικά μια πρόφαση για να τεθεί αυτή και μόνο η ερώτηση. Και αυτό γιατί μετά το τέλος της απάντησης του καθενός που είπε ”μικρό” η επιστημονική ομάδα του αποκάλυψε το εξής: ‘’Ξέρεις, η ομάδα μας έχει κάνει 4 φορές στο παρελθόν την ίδια ερώτηση σε αντίστοιχους με εσένα εθελοντές. Και οφείλουμε να σου πούμε ότι το 60% των εθελοντών που απάντησαν ”μικρό” πέθαναν μέσα σε περίοδο δύο ετών. Αυτό ίσως οφείλεται σε μία είδους ”πρόγνωση” που κάνει ασυναίσθητα ο εγκέφαλος ή σε κάτι πιο πολύπλοκο σχετικά με εγκεφαλικά ιόντα αλλά αυτό το ερευνούμε στα εργαστήρια. Μέσα στο επόμενο έτος πιστεύουμε ότι θα φτάσουμε σε ασφαλή συμπεράσματα’’. Αφού φυσικά ζήτησαν την απόλυτη εχεμύθεια από τα ”πειραματόζωα”, λόγω της επιστήμης και της εθνικής ασφάλειας, τα αποχαιρέτησαν.

Αυτή η ανακάλυψη της επιστημονικής ομάδας ήταν εννοείται μια ανοησία, ένα συνειδητό ψέμα. Αλλά μιλάμε πάντα για το 1961 που οι άνθρωποι ήταν πολύ πιο ευκολόπιστοι και δεν υπήρχε ούτε η στοιχειώδης τεχνολογία για να ελέγξει κανείς κάτι τέτοιο. Και φυσικά οι 24 αυτοί άνθρωποι κατατρόμαξαν, όταν εξειδικευμένοι επιστήμονες τους είπαν ότι είναι πολύ πιθανόν να χάσουν την ζωή τους πολύ σύντομα. Και αυτό έκανε το επόμενο διάστημα της ζωής τους σκέτη κόλαση. Σύμφωνα με τα στοιχεία των επιστημόνων μόνο το 1% των ανθρώπων μεταξύ 30 και 50 ετών πεθαίνουν ξαφνικά από τροχαία, καρδιακά επεισόδια, άγνωστες ασθένειες κλπ. Αυτό επαληθεύτηκε και στους ”76” που είχαν μία ανθρώπινη απώλεια από έμφραγμα, στατιστικά κανονικό. Όσον αφορά όμως τους 24 που απάντησαν ”λάθος” δεν ίσχυσε το ίδιο. Εννέα από αυτούς έχασαν την ζωή τους, πράγμα που εντυπωσίασε την ομάδα που μελέτησε το πως και το γιατί έγινε αυτό.

Το πόρισμα τους; Η γνώση ότι είναι πολύ πιθανόν να πεθάνουν τους συνέτριψε. Οι οικείοι τους, ανέφεραν στα μέλη της ομάδας που τους πλησίασε μετά τον θάνατο των ‘’πειραματόζωων’’, ότι το μυαλό τους τον τελευταίο καιρό φαινόταν συνέχεια κολλημένο κάπου και κάτι έμοιαζε να τους απασχολεί. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα μειωμένη απόδοση στον χώρο εργασίας, εκδήλωση παραβατικής συμπεριφοράς και κατάθλιψη. Επτά από αυτούς απολύθηκαν από την δουλειά τους και μετά τους πήρε η κατηφόρα. Δύο από αυτούς φυλακίστηκαν, ο ένας για ληστεία και άλλος ένας για απάτη. Τέσσερις σκοτώθηκαν σε τροχαίο, οι δύο εξ’ αυτών υπό την επήρεια αλκοόλ, τρεις πέθαναν από άγνωστα καρδιακά προβλήματα που αναζωπυρώθηκαν και που προκάλεσαν έμφραγμα του μυοκαρδίου και δύο από ραγδαία και απότομη εξάπλωση κακοήθους καρκίνου.

Αυτή η διαπίστωση εξέπληξε τα μέλη της ερευνητικής ομάδας και τους πολιτικούς προϊσταμένους τους. Δεν φαντάζονταν ότι ο εγκέφαλος θα επιτεθεί με τόση σφοδρότητα στο σώμα μόνο με την βεβαιότητα ενός μελλοντικού αρνητικού γεγονότος και θα επηρέαζε τους συμμετέχοντες ακόμη και στην πιο μικρή καθημερινή τους πράξη. Είναι σαν να βάζεις, έλεγαν, ένα ζευγάρι κόκκινο γυαλιά στα μάτια κάποιου και όλα να αποκτούν γύρω του αυτή την κοκκινωπή απόχρωση. Τίποτα δεν έχει αλλάξει πραγματικά, παρά μόνο ο τρόπος που τα βλέπει.

Μόνο που στο πείραμα, το φίλτρο ήταν ‘’θανατηφόρο’’. Κάποιο μελλοντικό φίλτρο, σκέφτηκαν, μπορεί να περιέχει εξάπλωση ασθενειών, οικονομικές κρίσεις κλπ. Να χρησιμοποιηθεί σαν αυτοεκπληρούμενη προφητεία, που δεν θα κάνει τίποτε άλλο, από το να ωθεί την πραγματοποίηση σε οτιδήποτε εμείς επιλέξουμε. Και διαβίβασαν το πόρισμα τους στους πολιτικούς παράγοντες των χωρών τους. Τα χρόνια πέρασαν από τότε και πολλά φίλτρα εφαρμόστηκαν στην ανθρωπότητα. Η εξάπλωση της τεχνολογίας βοήθησε πολύπλευρα την απορρόφηση τους από τον πληθυσμό και η αποτελεσματικότητα τους αποδείχθηκε πολύτιμη. Στην Ελλάδα την εξάπλωση των φίλτρων έχουν αναλάβει κυρίως τα MME και τα τελευταία χρόνια το διαδίκτυο.

Θυμηθείτε μόνο την ελληνική οικονομική κρίση. Το 2008 άρχισε, με αφορμή την παγκόσμια οικονομική κρίση, ένας ακήρυχτος πόλεμος στους Έλληνες πολίτες για την οικονομική κρίση που ζούσαμε, από τα κανάλια και το διαδίκτυο. Αλλά για μισό λεπτό! Το 2008 στην Ελλάδα δεν ζούσαμε καμία κρίση. Είχε σκάσει η Lehman Brothers και το αμερικάνικο τραπεζικό σύστημα αλλά οι ελληνικές τράπεζες και επιχειρήσεις ήταν ανέγγιχτες. Δεν είχαν το παραμικρό πρόβλημα. Και όμως οι Έλληνες, χωρίς καμία μείωση στο εισόδημα τους, άρχισαν να ζούνε την κρίση ένα χρόνο πριν αυτή εμφανιστεί. Δεν έβλεπαν καμιά κρίση αλλά τα δελτία ειδήσεων τους διαβεβαίωναν ότι ήταν εκεί και τους απειλούσε.

Τι συμβαίνει σε έναν άνθρωπο όταν τον βεβαιώνεις ότι θα πεθάνει; Πεθαίνει. Έτσι και αυτόν που βεβαιώνεις ότι θα πτωχεύσει, πτωχεύει και ούτω κάθε εξής. Φυσικά η όλη διαδικασία δεν γίνεται αυτόματα, είναι δυναμική, δηλ. σταδιακά τρομοκρατείς τον καταναλωτή ότι η κρίση παραφυλά, αυτός σταματά να καταναλώνει, τα δημόσια έσοδα μειώνονται, τα κέρδη των επιχειρήσεων μειώνονται, οι επιχειρήσεις απολύουν κόσμο και σε ένα εξάμηνο μπαίνεις στην αδιέξοδη ύφεση. Εάν έχεις και έναν Παπανδρέου πρωθυπουργό αποκλείεσαι και από τις αγορές και έτσι προτρέχεις στο ΔΝΤ.

Πηγή
himaira.blogspot.com

http://olympia.gr

Τα δένρα μεγαλώνουν ως φράκταλ

Ουάσινγκτον

Οι προγραμματιστές που θέλουν να δημιουργήσουν ρεαλιστικά μοντέλα δέντρων χρησιμοποιούν συχνά μια εξίσωση του Λεονάρντο Ντα Βίντσι, η οποία αφορά το πάχος των κλαδιών. Τα δέντρα, δείχνει νέα μελέτη, ακολουθούν τον χρυσό κανόνα του Ντα Βίντσι επειδή αυτό τους επιτρέπει να αντέχουν στον άνεμο.

H πολυμαθής μεγαλοφυΐα της ιταλικής Αναγέννησης είχε παρατηρήσει ότι, σε οποιοδήποτε ύψος ενός δέντρου, η συνολική επιφάνεια των κλαδιών σε κάθετη τομή ισούται με τη συνολική επιφάνεια του κορμού σε κάθετη τομή. Με άλλα λόγια, αν ο κορμός χωρίζεται σε δύο κεντρικά κλαδιά, η επιφάνεια καθενός από αυτά τα κλαδιά σε εγκάρσια τομή θα είναι η μισή από την επιφάνεια της διατομής του κορμού. Το ίδιο ισχύει και για τα μεγάλα κλαδιά που χωρίζονται σε κλαδάκια.

Σε μαθηματικούς όρους, η παρατήρηση του Ντα Βίντσι παίρνει τη μορφή D2 = ∑di2, όπου D η διάμετρος του κορμού και d η διάμετρος των κλαδιών με την αρίθμηση i=1, 2, 3...n. Στην πράξη, ο εκθέτης της εξίσωσης δεν ισούται πάντα με 2, αλλά αποκλίνει ελαφρώς ανάλογα με το είδος του δέντρου και παίρνει τιμές από 1,8 έως 2,3.

Χονδρικά, όμως, όλοι αναγνωρίζουν ότι τα δέντρα αναπτύσσονται υπακούοντας σε αυτή τη σχέση. Γιατί όμως να συμβαίνει αυτό;

Μαθηματικά του ανέμου

Όπως αναφέρει ο δικτυακός τόπος του περιοδικού Science, οι βιολόγοι είχαν διατυπώσει την υπόθεση ότι η εξίσωση σχετίζεται με τη ροή του νερού στα αγγεία των δέντρων. Η λογική είναι ότι η συνολική επιφάνεια της διατομής των αγγείων πρέπει να παραμένει σταθερή κατά μήκος του δέντρου, από τις ρίζες μέχρι τον κορμό.

Όμως η εξήγηση αυτή δεν ήταν πειστική για τον Κρίστοφ Έλοϊ, φυσικό του Πανεπιστημίου της Προβηγκίας, ο οποίος ήταν σίγουρος ότι το ζήτημα αφορά την αντοχή των δέντρων στον άνεμο.

Ο Έλοϊ δημιούργησε μαθηματικά μοντέλα στα οποία τα δέντρα μεγαλώνουν ως φράκταλ. Χονδρικά, τα φράκταλ είναι σχήματα που αποτελούνται από παρόμοια αλλά μικρότερα σχήματα -για παράδειγμα τρίγωνα που αποτελούνται από μικρότερα τρίγωνα. Τα περισσότερα δέντρα όντως μεγαλώνουν σαν φράκταλ, αφού κάθε κλαδί χωρίζεται σε όλο και μικρότερα κλαδάκια.

Στη συνέχεια, ο φυσικός εισήγαγε στα μοντέλα τη δύναμη του ανέμου, ο οποίος, αν ξεπεράσει ένα κρίσιμο όριο, μπορεί να σπάσει τα κλαδιά στις βάσεις τους. Με την προϋπόθεση ότι ο κίνδυνος θραύσης παραμένει σταθερός, το μοντέλο πράγματι οδηγούσε στον κανόνα του Ντα Βίντσι.

Σε επόμενη φάση, ο ερευνητής επιβεβαίωσε το συμπέρασμα με μαθηματικούς υπολογισμούς που δείχνουν πόσο χοντρό πρέπει να είναι ένα κλαδί ώστε να αντέχει τις δυνάμεις του ανέμου.

Και σε αυτή την περίπτωση, οι υπολογισμοί οδηγούσαν στον κανόνα του Ντα Βίντσι, αναφέρει ο Έλοϊ σε μελέτη που έχει γίνει δεκτή για δημοσίευση στο Physical Review Letters.

Όπως σχολιάζουν άλλοι μαθηματικοί και μηχανικοί, η έρευνα καθιστά τα δέντρα συγκρίσιμα με ανθρώπινες κατασκευές που αντέχουν στον άνεμο, όπως για παράδειγμα ο Πύργος του Άιφελ.

Και αυτό σημαίνει ότι οι μηχανικοί θα μπορούσαν να αντλήσουν λίγη ακόμα έμπνευση από τον Ντα Βίντσι.

Newsroom ΔΟΛ

Τα σχολεία παράγουν, με την εφαρμογή τυποποιημένων μεθόδων, "τυποποιημένους" ανθρώπους, των οποίων η συμπεριφορά θα προβλέπεται και θα ελέγχεται

Όταν το 1990, για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά, απονεμήθηκε στον Τζον Τέϊλορ Γκάττο ο τίτλος του "Δασκάλου της Χρονιάς της Νέας Υόρκης", στην ομιλία αποδοχής του τίτλου που εκφώνησε, δεν αρκέστηκε σε απλές ευχαριστίες, αλλά εξαπέλυσε ένα δριμύ κατηγορώ στην συμβατική λογική που διέπει την εκπαίδευση. Μίλησε για το ρόλο που πρέπει να διαδραματίζει η εκπαίδευση για το άτομο, την οικογένεια και την κοινωνία στην σύγχρονη εποχή. Δεν απευθύνθηκε μόνο στη Νέα Υόρκη και τους μαθητές του.

Τα λόγια του εκφράζουν και τις ανησυχίες των εκπαιδευτικών και των γονιών όπου και αν βρίσκονται. Τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε στη μόρφωση και την δημιουργική απασχόληση των παιδιών μας είναι σοβαρά και πολύπλοκα και δεν αποτελούν αποκλειστική ευθύνη των σχολείων. Κι όμως τα σχολεία μπορούν να δημιουργήσουν τις κατάλληλες συνθήκες για την διαμόρφωση της κοινωνίας και του κόσμου που ονειρευόμαστε. Έτσι έχουμε την ευχαρίστηση να δημοσιεύσουμε αυτή την φλογερή ομιλία ενός από τους πιο ένθερμους οπαδούς της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης.

Η ομιλία του Τζον Τέϊλορ Γκάττο

Αποδέχομαι αυτό το βραβείο για λογαριασμό όλων των καλών δασκάλων που έχω γνωρίσει όλα αυτά τα χρόνια. Όλων των δασκάλων που πάσχισαν να οικοδομήσουν σχέσεις με τους μαθητές τους. Σχέσεις βασισμένες στην τιμή. Άνδρες και γυναίκες που δεν ήταν ποτέ εφησυχασμένοι, που πάντοτε, στην αδιάκοπη προσπάθεια τους να προσδιορίσουν και να επαναπροσδιορίσουν την σημασία της λέξης "Παιδεία", έθεταν ερωτήματα. Ο "Δάσκαλος της Χρονιάς" δεν είναι ο καλύτερος δάσκαλος. Οι καλοί δάσκαλοι είναι πολύ χαμηλών τόνων για να γίνουν εύκολα αντιληπτοί. Ο "Δάσκαλος της Χρονιάς" όμως, είναι ένας σημαιοφόρος, ένα σύμβολο γι' αυτούς τους αφανείς ήρωες που πρόθυμα αφιερώνουν τη ζωή τους στα παιδιά. Η διάκριση αυτή τους ανήκει εξ' ίσου.

Ζούμε σε μία εποχή βαθιάς κοινωνικής κρίσης. Η χώρα μας βρίσκεται πίσω από 19 βιομηχανικές χώρες όσον αφορά στην ανάγνωση, την γραφή και την αριθμητική που μαθαίνουν τα παιδιά. Το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα στηρίζεται πάνω στο "ναρκωτικό" του καταναλωτισμού. Αν δεν αγοράζαμε τόσα "πουδραρισμένα" όνειρα, το σύστημα θα κατέρρεε. Και τα σχολεία ακόμα, είναι σήμερα ένα "προϊόν προς πώληση". Έχουμε τον υψηλότερο δείκτη εφηβικών αυτοκτονιών στον κόσμο. Στο Μανχάταν, από τους νέους γάμους, το 70% διαλύεται πριν να συμπληρωθεί πενταετία.

Η κρίση στα σχολεία αντανακλά την ευρύτερη κοινωνική κρίση. Είναι προφανές ότι έχουμε χάσει την αίσθηση της ταυτότητας μας. Μαντρώνουμε τα παιδιά και τους ηλικιωμένους και τους βγάζουμε εκτός του κοινωνικού γίγνεσθαι. Κανείς δεν τους απευθύνει πλέον τον λόγο. Όμως χωρίς τα παιδιά και τους ηλικιωμένους, μια κοινωνία δεν έχει ούτε παρελθόν αλλά ούτε και μέλλον. Μόνο ένα διαρκές παρόν. Στ' αλήθεια, η λέξη "κοινωνία" δεν έχει καμία σχέση με την φύση των σχέσεων που δημιουργούμε. Ζούμε δικτυωμένοι και όχι μέσα σε κοινωνίες. Αυτό ευθύνεται για όλους τους μοναχικούς ανθρώπους που έχω γνωρίσει. Κατά περίεργο τρόπο, το σχολείο έχει μεγάλο μερίδιο ευθύνης γι' αυτή την τραγωδία.

Όπως επίσης ευθύνεται για την διεύρυνση του χάσματος ανάμεσα στις κοινωνικές τάξεις.
Χρησιμοποιώντας το σχολείο σαν ένα διαχωριστικό μηχανισμό, οδηγούμαστε στην δημιουργία ενός συστήματος καστών που πλαισιώνεται από παρίες. Αυτοί περιπλανώνται στους υπόγειους σιδηροδρόμους και κοιμούνται στον δρόμο. Στα 25 χρόνια της καριέρας μου σαν δάσκαλος συνειδητοποίησα ένα καταπληκτικό φαινόμενο -ότι τα σχολεία και η εκπαίδευση βρίσκονται πίσω και μακριά από τις σημαντικές εξελίξεις στον πλανήτη μας. Κανείς δεν πιστεύει πλέον ότι οι μεγάλοι επιστήμονες οφείλουν την επιστημοσύνη τους στα μαθήματα φυσικής ή χημείας, οι μεγάλοι πολιτικοί στα μαθήματα πολιτικών επιστημών και οι ποιητές στα μαθήματα γλώσσας και λογοτεχνίας.

Η αλήθεια είναι ότι τα σχολεία δεν σου μαθαίνουν τίποτε άλλο πέρα από το να υπακούς εντολές. Αυτό μου φαίνεται ανεξήγητο, γιατί υπάρχουν χιλιάδες άνθρωποι που εργάζονται στα σχολεία ως δάσκαλοι, βοηθοί ή διευθυντές, που νοιάζονται και συμπεριφέρονται ανθρώπινα στους μαθητές. Όμως η απρόσωπη λογική του συστήματος καταπνίγει την συνεισφορά των μεμονωμένων προσωπικοτήτων. Παρ' όλο που οι δάσκαλοι νοιάζονται και δουλεύουν σκληρά, το σύστημα είναι "ψυχοπαθητικό". Δεν έχει συνείδηση. Χτυπάει το κουδούνι και ο νεαρός που γράφει ένα ποίημα, πρέπει να κλείσει το τετράδιο του και να μεταφερθεί σε ένα διαφορετικό κελί όπου εκεί μαθαίνει ότι ο άνθρωπος και η μαϊμού κατάγονται από έναν κοινό πρόγονο.

Το δικό μας σύστημα υποχρεωτικής εκπαίδευσης είναι μια εφεύρεση της πολιτείας της Μασαχουσέτης το 1850. Συνάντησε αντίσταση -μερικές φορές ένοπλη-από το 80% περίπου του πληθυσμού. Ο τελευταίος αντιστασιακός προμαχώνας ήταν το Μπάρνστεϊμπλ (Barnstable) στο Ακρωτήριο Κοντ (Cape Cod). Εκεί οι κάτοικοι αρνούνταν να δώσουν τα παιδιά τους μέχρι το 1880, όταν η περιοχή καταλήφθηκε από την Εθνοφυλακή και τα παιδιά πήγαιναν σχολείο με την συνοδεία φρουράς. Εδώ συμβαίνει κάτι παράδοξο.

Το γραφείο του Γερουσιαστή Τεντ Κέννεντι (Ted Kennedy), πριν από λίγο καιρό, δημοσίευσε μια έκθεση όπου αναφέρεται ότι πριν από την επιβολή της υποχρεωτικής εκπαίδευσης, το ποσοστό των ανθρώπων που γνώριζαν γραφή και ανάγνωση ανερχόταν στο 98% ενώ, μετά από την επιβολή της υποχρεωτικής εκπαίδευσης, ο δείκτης δεν ξεπέρασε το 91% το οποίο ισχύει και στην δεκαετία που διανύουμε. Ελπίζω αυτό να σας κινήσει το ενδιαφέρον.

Επίσης αξιοπρόσεκτο είναι και αυτό: Η τάση για την εκπαίδευση μέσα στο σπίτι έχει αυξηθεί σημαντικά. Περίπου 1.500.000 άνθρωποι μορφώνονται αποκλειστικά από τους γονείς τους. Τον προηγούμενο μήνα, περιοδικά που ασχολούνται με εκπαιδευτικά θέματα, έγραφαν το εξής εκπληκτικό: Τα παιδιά που μορφώνονται στο σπίτι φαίνεται ότι προηγούνται στην ικανότητα του "σκέπτεσθαι" κατά 5 ή ακόμα και 10 χρόνια από τους συνομήλικους τους που εκπαιδεύονται με τον παραδοσιακό τρόπο, πηγαίνοντας στο σχολείο.

Δεν πιστεύω ότι τα σχολεία πρόκειται να καταργηθούν μέσα στα επόμενα χρόνια -τουλάχιστον όχι όσο ζω. Αν θέλουμε όμως να ανατρέψουμε αυτό που εξελίσσεται σε καταστροφή, λόγω της άγνοιας μας, πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι τα σχολεία παρέχουν εκπαίδευση και όχι μόρφωση. Αυτό είναι σύμφυτο στον σχεδιασμό του συστήματος. Δεν φταίνε οι κακοί δάσκαλοι ή τα λίγα χρήματα που ξοδεύονται για την Παιδεία. Η έννοια της "σχολικής διδασκαλίας" και η έννοια της Παιδείας δεν ταυτίζονται.

Τα σχολεία σχεδιάστηκαν από τον Χόρας Μαν (Horace Mann), τον Μπάρνας Σίαρς (Barnas Sears) και τον Γ. Ρ. Χάρπερ (W. R. Harper) του Πανεπιστημίου του Σικάγο, τον Θόρνταϊκ του Κολεγίου Κολούμπια και άλλους, σαν εργαλεία επιστημονικής χειραγώγησης της μαίας. Ο σκοπός τους είναι να παράγουν, με την εφαρμογή τυποποιημένων μεθόδων, "τυποποιημένους" ανθρώπους, των οποίων την συμπεριφορά θα μπορούν να προβλέπουν και να ελέγχουν.

Σε ένα πολύ μεγάλο ποσοστό το καταφέρνουν. Η κοινωνία μας όμως βρίσκεται σε αποσύνθεση και σε μια τέτοια κοινωνία επιτυχημένοι θεωρούνται οι άνθρωποι που δρουν ατομικιστικά, είναι αυτάρκεις και έχουν αυτοπεποίθηση -κι αυτό επειδή η κοινωνία που προστάτευε τους αδύνατους και τους εξαρτημένους ανήκει πλέον στο παρελθόν. Τα αποτελέσματα της σύγχρονης εκπαίδευσης είναι ασήμαντα. Οι άνθρωποι που έχουν τύχει "καλής εκπαίδευσης" είναι κυριολεκτικά άσχετοι. Μπορούν να πουλήσουν από φιλμ μέχρι ξυριστικές μηχανές, να διεκπεραιώσουν δουλειές γραφείου και να μιλούν στο τηλέφωνο, ή να κάθονται αποχαυνωμένοι μπροστά σε μια οθόνη υπολογιστή που αναβοσβήνει αλλά, σαν ανθρώπινα όντα είναι άχρηστοι -άχρηστοι για τους άλλους και άχρηστοι για τον ίδιο τους τον εαυτό. Η καθημερινή μιζέρια γύρω μας, νομίζω, οφείλεται κατά κύριο λόγο στο γεγονός -όπως το έθεσε ο Τζον Γκούντμαν (John Goodman) πριν από τριάντα χρόνια- ότι αναγκάζουμε τα παιδιά μας να "μεγαλώνουν παράλογα". Οποιαδήποτε μεταρρύθμιση και να γίνει στην Παιδεία πρέπει να σταματήσει αυτούς τους παραλογισμούς.

Είναι παράλογο και αντίθετο με τη Ζωή να είσαι μέρος ενός συστήματος το οποίο σε υποχρεώνει να είσαι έγκλειστος μαζί με άτομα της ίδιας ηλικίας και κοινωνικής τάξης. Το σύστημα αυτό σε απομονώνει από την απέραντη πολυμορφία της ζωής και την απόλαυση της ποικιλίας των εμπειριών. Σε αποκόπτει από το παρελθόν σου και το μέλλον σου, και σε φυλακίζει σε ένα ατέρμονο παρόν. Ακριβώς ό,τι κάνει και η τηλεόραση.

Είναι παράλογο και ενάντιο στους φυσικούς νόμους να είσαι μέρος ενός συστήματος που σε υποχρεώνει να ακούς έναν ξένο να απαγγέλλει ποίηση όταν εσύ θέλεις να μάθεις πως χτίζονται τα σπίτια ή να κάθεσαι σ' ένα μέρος με έναν ξένο που σου λέει πως χτίζονται τα σπίτια όταν εσύ θέλεις να ασχοληθείς με την ποίηση.

Είναι παράλογο και αντίθετο με τους νόμους της ζωής να μετακινείσαι από κελί σε κελί με τον ήχο ενός κουδουνιού, κάθε ημέρα της νεότητας σου, μέσα σε έναν οργανισμό που δεν σου αφήνει καθόλου ιδιωτική ζωή και σε ακολουθεί ακόμα και μέσα στο άσυλο του σπιτιού σου "απαιτώντας να κάνεις τις εργασίες σου".

Ρωτάτε "Και πώς θα μάθουν να διαβάζουν"; Απαντώ. "Θυμηθείτε το παράδειγμα της Μασαχουσέτης"! Αν τα παιδιά ζουν με φυσιολογικό τρόπο, αντί να συναγελάζονται σε κελιά, θα μάθουν να γράφουν, να διαβάζουν, και να κάνουν την αριθμητική τους με ευκολία -αφού αυτά είναι σήμερα τα σημαντικά εφόδια για τη ζωή που ξεδιπλώνεται μπροστά τους.

Να έχετε όμως υπ' όψη ότι στις Ηνωμένες Πολιτείες δεν εκτιμούμε και τόσο αυτόν που γράφει, διαβάζει και ασχολείται με την αριθμητική. Είμαστε μια χώρα πολυλογάδων. Πληρώνουμε αυτούς που ξέρουν να μιλάνε, τους θαυμάζουμε, και έτσι τα παιδιά μας μιλούν κι αυτά συνεχώς, ακολουθώντας τα πρότυπα της τηλεόρασης και των καθηγητών τους. Είναι πολύ δύσκολο να διδάξει κανείς τα "βασικά", γιατί δεν είναι πια βασικά για την κοινωνία που έχουμε δημιουργήσει.

Δύο θεσμοί είναι αυτοί που ελέγχουν σήμερα τη ζωή των παιδιών μας: Η τηλεόραση και τα σχολεία, με αυτήν ακριβώς τη σειρά προτεραιότητας. αυτοί "θεσμοί" αποπροσανατολίζουν. Υποβαθμίζουν την αληθινή σοφία, τη γενναιότητα, την εγκράτεια και τη δικαιοσύνη σε μια διαρκή αοριστία, σε κάτι το αφηρημένο.

Αιώνες πιο πριν, ο χρόνος του παιδιού και του εφήβου, αφιερωνόταν στην παραγωγή πραγματικού έργου, αληθινής αγαθοεργίας, πραγματικής περιπέτειας και ουσιαστικής αναζήτησης του πνευματικού καθοδηγητή που θα τους δίδασκε αυτό που πραγματικά ήθελαν να μάθουν. Τα παιδιά και οι έφηβοι ανάλωναν το χρόνο τους στην προσπάθεια επίτευξης κοινωνικών στόχων, η στοργή και η τρυφερότητα αποτελούσαν καθημερινή πρακτική, γνώριζαν και μελετούσαν κάθε πτυχή της κοινότητας τους, μάθαιναν πώς να κάνουν οικογένειες και δεκάδες άλλα πράγματα που χαρακτηρίζουν τον ολοκληρωμένο άνδρα και την ολοκληρωμένη γυναίκα.

Τώρα όμως εγώ και τα παιδιά μου πρέπει να αντιμετωπίσουμε το ζήτημα του χρόνου. Από τις 168 ώρες της εβδομάδας, τα παιδιά ξοδεύουν τις 56 στον ύπνο. Αυτό τους αφήνει περιθώριο 112 ώρες την εβδομάδα. Μέσα σ' αυτές τις ώρες πρέπει να διαμορφώσουν τον χαρακτήρα και την προσωπικότητα τους. Τα παιδιά μου βλέπουν 55 ώρες τηλεόραση την εβδομάδα. Έτσι τουλάχιστον αναφέρουν πρόσφατες στατιστικές. Αυτό τους αφήνει 57 ώρες την εβδομάδα για να "μεγαλώσουν".

Τα παιδιά μου παρακολουθούν τα μαθήματα του σχολείου 30 ώρες την εβδομάδα. Χρειάζονται ακόμα 8 ώρες για να ετοιμαστούν, να φύγουν για το σχολείο και να επιστρέψουν στο σπίτι, και σπαταλούν -κατά μέσον όρο- 7 ώρες την εβδομάδα για να κάνουν τις εργασίες τους και να διαβάσουν τα μαθήματα τους. Δηλαδή 45 ώρες συνολικά. Όλον αυτόν τον καιρό βρίσκονται υπό διαρκή επιτήρηση, δεν έχουν χώρο ή χρόνο για τον εαυτό τους και αν προσπαθήσουν μόνα τους να ορίσουν το χρόνο τους και τις ασχολίες τους "συνετίζονται" αναλόγως. Έτσι λοιπόν μένουν 12 ώρες την εβδομάδα για να δημιουργήσουν την ατομική τους συνείδηση και προσωπικότητα. Φυσικά, τα παιδιά τρώνε, και αυτό απαιτεί κάποιο χρόνο, αλλά όχι πολύ αφού η παράδοση του οικογενειακού γεύματος αποτελεί πλέον παρελθόν. Εάν αφαιρέσουμε τις τρεις ώρες του φαγητού, έχουμε 9 ώρες ελεύθερου χρόνου για κάθε παιδί.

Δεν αρκεί. Έτσι δεν είναι; Όσο πιο πλούσιο είναι ένα παιδί τόσο λιγότερη τηλεόραση βλέπει.. Όμως ο χρόνος του είναι εξ' ίσου περιορισμένος εξαιτίας μιας ευρύτερης γκάμας διασκεδάσεων και αναπόφευκτων δεσμεύσεων όπως τα ιδιαίτερα μαθήματα -που τελικά σε πολύ σπάνιες περιπτώσεις τα έχει επιλέξει.

Όλα τα παραπάνω είναι, όλως παραδόξως, απλά ένας πιο εύσχημος τρόπος δημιουργίας εξαρτημένων ανθρώπων που δεν θα είναι ποτέ σε θέση να δώσουν νόημα και ουσία στις ζωές τους και να διασκεδάσουν πραγματικά. Αυτή η εξάρτηση και η έλλειψη στόχων έχει καταντήσει εθνική αρρώστια και κατά τη γνώμη μου γι' αυτό ευθύνονται η τηλεόραση και τα σχολεία.

Σκεφτείτε τα πράγματα που μας δολοφονούν ως έθνος: Τα ναρκωτικά, ο ανελέητος ανταγωνισμός, το σεξ ως μέσον αναψυχής, η πορνογραφία της βίας, ο τζόγος, το αλκοόλ και η χειρότερη πορνεία απ' όλες: Ζωές αφιερωμένες στην αγορά αγαθών -ο καταναλωτισμός ως φιλοσοφία και στάση ζωής. Σε όλα αυτά τα "ναρκωτικά" είναι εθισμένος ο εξαρτημένος άνθρωπος που κι αυτός με τη σειρά του είναι ένα μοιραίο προϊόν του εκπαιδευτικού μας συστήματος.

Θα ήθελα να σας μιλήσω για τις επιπτώσεις που έχει στα παιδιά το να τους αφαιρούμε όλο τους το χρόνο -χρόνος που τους είναι απαραίτητος για να μεγαλώσουν- και να τα εξαναγκάζουμε να ασχολούνται συνεχώς με γενικότητες. Οποιαδήποτε μεταρρύθμιση και να γίνει -που δεν θα συνοδεύεται από προσπάθεια να εξαλειφθούν αυτές οι συγκεκριμένες ασθένειες- θα είναι μια παρωδία.

1 .Τα παιδιά που διδάσκω δείχνουν αδιαφορία για τον κόσμο των μεγάλων. Αυτό ανατρέπει την εμπειρία χιλιάδων ετών. Η στενή παρακολούθηση του τι σκοπεύουν να κάνουν οι μεγάλοι, ήταν πάντοτε η πιο συναρπαστική ασχολία για τη νεολαία. Όμως σήμερα κανένα παιδί δεν θέλει να μεγαλώσει -και ποιος μπορεί να το κατηγορήσει γι' αυτό; Εμείς είμαστε τα παιχνίδια τους.

2.Τα παιδιά που διδάσκω δεν έχουν καμιά περιέργεια για ό,τι συμβαίνει γύρω τους, και αν έχουν κάποια, αυτή είναι παροδική. Δεν μπορούν να συγκεντρωθούν για πολλή ώρα, ακόμα και στα πράγματα που τους αρέσουν. Μπορείτε να διακρίνετε τη σχέση ανάμεσα στο συνεχές χτύπημα του κουδουνιού και στην συνεχή αλλαγή αιθουσών διδασκαλίας με την έλλειψη αυτοσυγκέντρωσης;

3.Τα παιδιά που διδάσκω δεν έχουν αίσθηση του μέλλοντος, την αίσθηση ότι το αύριο είναι αναπόσπαστα συνδεδεμένο με το σήμερα. Ζουν σε ένα διαρκές παρόν. Η στιγμή την οποία ζουν είναι το όριο της συνειδητότητάς τους.

4.Τα παιδιά που διδάσκω είναι ανιστόρητα. Δεν έχουν συναίσθηση του τρόπου με τον οποίο το παρελθόν καθόρισε το παρόν διαμορφώνοντας τις αξίες τους και τις ζωές τους και περιορίζοντας τις επιλογές τους.

5.Τα παιδιά που διδάσκω είναι σκληρά στις σχέσεις τους με τα άλλα παιδιά. Δεν συμπάσχουν με την δυστυχία, γελούν με τις αδυναμίες των άλλων και νιώθουν περιφρόνηση για τους ανθρώπους που φαίνεται καθαρά ότι χρειάζονται βοήθεια.

6.Τα παιδιά που διδάσκω δεν ανοίγονται εύκολα και δεν είναι ειλικρινή στις σχέσεις τους. Έχουν μάθει να κρύβουν τον αληθινό εαυτό τους πίσω από ένα εξωτερικό προσωπείο που έχουν "συναρμολογήσει" με κομμάτια από χαρακτήρες και συμπεριφορές που έχουν δανειστεί από τα τηλεοπτικά τους πρότυπα ή έχουν δημιουργήσει μόνα τους για να ξεγελούν τους δάσκαλους τους. Επειδή δεν είναι αυτό που δείχνουν προς τα έξω, η μάσκα πέφτει όταν εκθέτουν τις εσώτερες πτυχές του εαυτού τους σε μια στενή σχέση. Γι' αυτό και τις αποφεύγουν.

7.Τα παιδιά που διδάσκω είναι υλιστές. Ακολουθούν το παράδειγμα των δασκάλων τους που "βαθμολογούν" τα πάντα με υλιστικά κριτήρια και τους τηλεοπτικούς αστέρες που ξεπουλούν ό,τι έχουν και δεν έχουν.

8.Τα παιδιά που διδάσκω είναι εξαρτημένα, παθητικά και φοβισμένα μπροστά στις νέες προκλήσεις. Αυτή η δειλία πολλές φορές εκδηλώνεται με έναν επιφανειακό "τσαμπουκά" ή θυμό ή επιθετικότητα, όμως κατά βάθος υπάρχει έλλειψη θάρρους.
Θα μπορούσα να απαριθμήσω κι άλλες καταστάσεις που πρέπει να αντιμετωπιστούν από μία εκπαιδευτική μεταρρύθμιση αν θέλουμε να σταματήσουμε την κατρακυλά του έθνους μας, αλλά πιστεύω ότι μέχρι τώρα έχετε αντιληφθεί τις θέσεις μου, είτε συμφωνείτε είτε διαφωνείτε. Αυτή την ασθένεια την έχει προκαλέσει ή το σχολείο ή η τηλεόραση ή και τα δύο μαζί. Είναι απλά θέμα αριθμητικής. Τα παιδιά τρώνε το χρόνο τους στην τηλεόραση και στο σχολείο. Αυτό είναι που κατέστρεψε την Αμερικανική οικογένεια. Η οικογένεια δεν είναι πλέον το σχολείο των παιδιών της.
Τι μπορεί να γίνει; Πρώτα απ' όλα χρειαζόμαστε έναν εφ' όλης της ύλης, αδιάκοπο, διάλογο σε εθνικό επίπεδο. Έναν διάλογο που θα γίνεται συνέχεια, κάθε μέρα, κάθε χρόνο. Πρέπει να του δοθεί τόση έμφαση, να διεξάγεται με τέτοια επιμονή που οι εφημερίδες και τα μέσα ενημέρωσης να αρχίσουν να τον βαριούνται -όπως βαριούνται κάθε τι που έχει διάρκεια. Πρέπει να διατυπώσουμε επιχειρήματα, να φωνάξουμε μέχρι να βρεθεί λύση για το ζήτημα των σχολείων ή να διαπιστώσουμε ότι η ζημιά είναι ανεπανόρθωτη. Εάν μπορέσουμε να το λύσουμε έχει καλώς. Αν όχι, τότε η επιτυχία της κατ' οίκον μόρφωσης ανοίγει έναν διαφορετικό και πολλά υποσχόμενο δρόμο.

Διοχετεύοντας τα χρήματα που ξοδεύονται για την μόρφωση των παιδιών, πίσω στην οικογένεια, πετυχαίνουμε μ' ένα σμπάρο δυο τρυγόνια. Κάνουμε καλό και στην οικογένεια και στα παιδιά.
Η πραγματική μεταρρύθμιση είναι εφικτή. Δεν κοστίζει τίποτα. Πρέπει να επανεξετάσουμε τις θεμελιώδεις αρχές της εκπαίδευσης και να αποφασίσουμε τι θέλουμε να διδάξουμε στα παιδιά μας και γιατί. Εδώ και 140 χρόνια αυτό το έθνος προσπάθησε να επιβάλλει τους στόχους της εκπαίδευσης από ένα απρόσιτο κέντρο αποφάσεων, απαρτιζόμενο από "ειδικούς" -μια συγκεντρωτική ελίτ κοινωνικών καθοδηγητών. Όμως αυτό απέτυχε. Ούτε πρόκειται να πετύχει ποτέ. Είναι πρωτομεγέθης προδοσία του δημοκρατικού οράματος που καθιστούσε κάποτε αυτό το έθνος ένα ευγενές πείραμα.

Μπροστά στα μάτια μας διαδραματίστηκε η απόπειρα των Ρώσων να κυριαρχήσουν και να ελέγξουν την Ανατολική Ευρώπη. Η προσπάθεια μας να επιβάλουμε την δική μας κοινωνική ορθότητα, χρησιμοποιώντας σαν εργαλείο τα σχολεία, είναι εκ θεμελίων σαθρή και καταρρέει, αν και με πιο αργό και επώδυνο τρόπο. Δεν έχει φέρει αποτελέσματα γιατί οι θεμελιώδεις αρχές της είναι μηχανιστικές, απάνθρωπες και εχθρικές προς τις αρχές της οικογενειακής ζωής. Η μηχανιστική εκπαίδευση μπορεί να ελέγξει τις ανθρώπινες ζωές. Η πραγματικότητα όμως εκδικείται με φαινόμενα κοινωνικής παθογένειας: Ναρκωτικά, βία, αυτοκαταστροφή, αδιαφορία και τα συμπτώματα που βλέπω στους μαθητές μου.

Είναι καιρός να ανατρέξουμε στο παρελθόν για να αποκτήσουμε ξανά μια λειτουργική εκπαιδευτική φιλοσοφία. Εκείνη που προτιμώ εγώ, είναι αυτή που εφάρμοζαν για χιλιάδες χρόνια οι άρχουσες τάξεις της Ευρώπης. Θεωρώ ότι λειτουργεί το ίδιο καλά και για τα φτωχά παιδιά και για τα πλούσια. Την χρησιμοποιώ όσο μπορώ στα πλαίσια της δικής μου διδασκαλίας -δηλαδή όσο μου αφήνουν περιθώρια οι κανονισμοί της υποχρεωτικής εκπαίδευσης.

Στον πυρήνα αυτού του ελιτιστικού εκπαιδευτικού συστήματος βρίσκεται η πίστη ότι η αυτογνωσία είναι η μοναδική βάση της πραγματικής γνώσης. Σε πολλές περιπτώσεις, και σε κάθε ηλικία, το παιδί καλείται να αντιμετωπίσει ένα πρόβλημα μόνο του. Χωρίς να το βοηθήσει κανείς. Μερικές φορές η δοκιμασία αυτή είναι επικίνδυνη, όπως το να καλπάσει πάνω σ' ένα άλογο ή να το κάνει να πηδήξει, αλλά αυτή βέβαια, είναι μια δοκιμασία που ξεπερνούν με επιτυχία πριν να συμπληρώσουν τα δέκα τους, χιλιάδες παιδιά κοινωνικά επιφανών οικογενειών. Μπορείτε να φανταστείτε ένα παιδί που έχει ξεπεράσει μόνο του ένα τέτοιο πρόβλημα να μην έχει την πεποίθηση ότι μπορεί να τα βγάλει πέρα με οτιδήποτε καταπιαστεί;

Μερικές φορές το πρόβλημα είναι να δαμάσεις τη μοναξιά, όπως έκανε ο Θορώ (Thoreau) στη λίμνη Γουόλντεν ή ο Αϊνστάιν στο Ελβετικό τελωνείο.
Ένας πρώην μαθητής μου, ο Ρόλαντ Λεγκιάρντι-Λάουρα (Roland Legiardi-Laura), αν και οι γονείς του είχαν πεθάνει και ο ίδιος δεν είχε κληρονομήσει τίποτα, διέσχισε τις Ηνωμένες Πολιτείες μόνος του, με ποδήλατο. Δεν είχε μπει ακόμα ούτε καν στην εφηβεία. Άρα δεν μας προξενεί καμία έκπληξη που όταν πια έγινε άντρας γύρισε ένα φιλμ για τη Νικαράγουα και κέρδισε ένα διεθνές βραβείο -αν και η κανονική του δουλειά ήταν ξυλουργός. Αυτό που κάνουμε τώρα είναι να αφαιρούμε από τα παιδιά το ζωτικό χρόνο που τους είναι απαραίτητος για να αποκτήσουν αυτογνωσία. Αυτό πρέπει να σταματήσει.

Πρέπει να βρούμε εκπαιδευτικές διαδικασίες για να κερδίσουν τα παιδιά τον χαμένο τους χρόνο. Πρέπει να δείχνουμε εμπιστοσύνη στα παιδιά, από την πολύ μικρή τους ηλικία, αναθέτοντας τους ανεξάρτητες εργασίες, που θα μπορούν ίσως να έχουν προκαθοριστεί από τα σχολεία τους, αλλά θα γίνονται εκτός των σχολικών κτιρίων. Πρέπει να φτιάξουμε ένα πρόγραμμα σπουδών όπου το κάθε παιδί θα έχει την ευκαιρία να αναπτύξει τα στοιχεία της προσωπικότητας του που είναι μοναδικά και να μάθει να στηρίζεται στις δυνάμεις του.

Λίγο καιρό πριν, έστειλα με ένα λεωφορείο (δίνοντας τους 70 δολάρια) ένα δωδεκάχρονο κορίτσι και τη μητέρα του -που δεν μιλάει αγγλικά- στην ακτή του Νιου Τζέρσι. Εκεί το κορίτσι γευμάτισε με τον διοικητή του αστυνομικού τμήματος του Σι Μπράϊτ (Sea Bright) και του ζήτησε συγγνώμη γιατί είχε ρυπάνει την παραλία, πετώντας ένα άδειο κουτί αναψυκτικού. Γι' αυτή τη δημόσια παραδοχή του λάθους της, είχα κανονίσει να ανταμειφθεί το κορίτσι με το να "προσληφθεί" για μια ημέρα από την αστυνομία και να βοηθά στις μικροϋποθέσεις. Λίγες μέρες αργότερα, άλλοι δύο δωδεκάχρονοι μαθητές μου ταξίδεψαν μόνοι τους από το Χάρλεμ μέχρι την 31 η οδό Γουέστ (West 31 st Street), όπου δούλεψαν ως βοηθοί στην έκδοση μιας εφημερίδας. Την επόμενη εβδομάδα, τρεις από τους μαθητές μου θα βρεθούν στους βάλτους του Νιου Τζέρσι, και θα παρατηρούν το πώς σκέφτεται και δρα ένας πρόεδρος μεταφορικής εταιρίας όταν στέλνει τριαξονικά φορτηγά στο Ντάλας, το Σικάγο και το Λος Αντζελες.

Αυτά είναι "παιδιά θαύματα" που έχουν ενταχθεί σ' ένα "ειδικό" πρόγραμμα; Όχι. Απλώς είναι καλά παιδιά από το κεντρικό Χάρλεμ, έξυπνα και ζωντανά, που είχαν όμως τόσο κακή εκπαίδευση που τα περισσότερα απ' αυτά όταν ήλθαν σ' εμένα δεν ήξεραν καλά -καλά να προσθέτουν και να αφαιρούν. Κανένα απ' αυτά δεν ήξερε ούτε καν πόσο πληθυσμό έχει η Νέα Υόρκη, ή την απόσταση της Ν. Υόρκης από την Καλιφόρνια.

Πρέπει αυτό να με ανησυχεί; Μα φυσικά και πρέπει. Είμαι όμως σίγουρος ότι αν αποκτήσουν γνώση του εαυτού τους, θα μπορέσουν και να διδάξουν τον εαυτό τους, γιατί μόνο αυτού του είδους η γνώση έχει δια χρονική αξία. Πρέπει να δώσουμε στα παιδιά ελεύθερο χρόνο. Τώρα! Αυτό είναι το κλειδί της αυτογνωσίας τους. Πρέπει να τους φέρουμε σε επαφή με τον πραγματικό κόσμο όσο πιο γρήγορα μπορούμε, έτσι ώστε ο ελεύθερος χρόνος τους να μην ξοδεύεται σε αοριστίες και αφηρημένα πράγματα. Αυτό είναι κατεπείγουσα προτεραιότητα. Χρειάζεται δραστική παρέμβαση για να διορθωθούν τα λάθη. Τα παιδιά μας πεθαίνουν στα σχολεία σαν τις μύγες. Είτε καλό είτε κακό, το σχολείο παραμένει το ίδιο: Άσχετο με την πραγματική ζωή.

Τι άλλο χρειάζεται μια εκπαιδευτική μεταρρύθμιση; Να παύσει να είναι ένα παράσιτο στην κοινωνία που εργάζεται. Πρέπει να κάνουμε την κοινωνική εργασία μέρος της εκπαίδευσης. Είναι ο πιο γρήγορος τρόπος για να μάθουμε τα παιδιά μας να είναι υπεύθυνα.

Επί πέντε χρόνια διηύθυνα ένα "αντάρτικο" σχολικό πρόγραμμα. Κάθε παιδί, πλούσιο ή φτωχό, έξυπνο ή όχι, έπρεπε να συμπληρώσει μέσα σ' ένα χρόνο 320 ώρες σκληρής κοινωνικής εργασίας. Πολλά από αυτά τα παιδιά, χρόνια αργότερα, ήλθαν σ' εμένα και μου είπαν ότι αυτή η εμπειρία άλλαξε τη ζωή τους, ότι τους έμαθε να βλέπουν τα πράγματα διαφορετικά, και τους βοήθησε να επανεξετάσουν τους στόχους και τις αξίες τους. Αυτό συνέβη στα 13 τους χρόνια, όταν ήταν στο πειραματικό σχολείο. Αυτό πέτυχε, γιατί στην πλούσια περιοχή που βρισκόταν το σχολείο μου, επικρατούσε χάος. Όταν αποκαταστάθηκε η "τάξη", το πρόγραμμα μου σταμάτησε. Ήταν περισσότερο επιτυχημένο και ανέξοδο απ' ότι έπρεπε για να το αφήσουν να λειτουργεί. Αποδεικνύαμε τα ακριβά και ελιτίστικα προγράμματα σκάρτα. Σε αυτή την πόλη δεν υπάρχει έλλειψη προβλημάτων. Τα παιδιά μπορούν να βοηθήσουν να λυθούν αυτά τα προβλήματα. Σε αντάλλαγμα θα κερδίσουν την προσοχή και τον σεβασμό των μεγάλων. Αυτό είναι καλό και γι' αυτά και για εμάς τους υπολοίπους.

Ανεξάρτητη μελέτη, κοινωνική εργασία, εναλλαγές εμπειριών, ελεύθερος χρόνος και ενδοσκόπηση. Αυτές είναι πολλές και διαφορετικές μαθητείες. Είναι εφικτές, φθηνές και αποτελεσματικές μέθοδοι για το ξεκίνημα μιας αληθινής αναμόρφωσης των σχολείων. Καμία όμως μεταρρύθμιση μεγάλης κλίμακας δεν πρόκειται να επανορθώσει το κακό που έχει γίνει στα παιδιά μας και στην κοινωνία, αν δεν συμπεριλάβουμε και την οικογένεια στο βασικό εκπαιδευτικό πρόγραμμα.

Οι Σουηδοί το έχουν καταλάβει αυτό από το 1976 και εγκατέλειψαν το σύστημα της υιοθεσίας ανεπιθύμητων στους γονείς τους παιδιών. Αντί γι' αυτό ξοδεύουν τις ώρες τους και τον εθνικό τους πλούτο ενισχύοντας τον θεσμό της οικογένειας, ώστε τα παιδιά που γεννιούνται να μην εγκαταλείπονται από τους γονείς τους. Μείωσαν τον αριθμό των ανεπιθύμητων γεννήσεων. Από 6000 το 1976 σε 15 το 1986. Οπότε κάτι μπορεί να γίνει. Οι Σουηδοί κουράστηκαν να πληρώνουν τα σπασμένα από τις ανεπιθύμητες εγκυμοσύνες και αποφάσισαν να κάνουν κάτι. Άρα κι εμείς μπορούμε να κάνουμε κάτι.

Η οικογένεια είναι η κινητήρια δύναμη της εκπαίδευσης. Αν χρησιμοποιούμε τα σχολεία για να απομακρύνουνε τα παιδιά από τους γονείς τους, θα εξακολουθήσουμε να βλέπουμε το τρομακτικό θέαμα που βλέπου με σήμερα. Αυτή ήταν η βασική λειτουργία των σχολείων από το 1650, τότε που ο Τζον Κόττον (John Cotton) ανακοίνωσε ότι αυτός ήταν ο κύριος στόχος των σχολείων της αποικίας Μπέϊ (Bay), και ο Χόρας Μαν (Horace Mann) το 1850 το ανακοίνωσε σαν σκοπό των σχολείων της Μασαχουσέτης.

Η βάση κάθε καλής ζωής είναι το πρόγραμμα μαθημάτων της οικογένειας. Απομακρυνθήκαμε απ' αυτό το πρόγραμμα. Καιρός είναι να επιστρέψουμε. Ο μοναδικός δρόμος για την επιστροφή σε μια υγιή Παιδεία είναι να αναλάβουμε πρωτοβουλίες για να απελευθερώσου με την οικογενειακή ζωή από την ασφυκτική μέγγενη των εκπαιδευτικών οργανισμών. Να ενθαρρύνουμε, την ώρα του σχολείου, την συνάντηση γονιών και μαθητών. Έτσι θα σφυρηλατηθούν ισχυροί οικογενειακοί δεσμοί. Αυτό είχα στο μυαλό μου όταν έστειλα το κορίτσι και τη μητέρα του στην ακτή του Ν. Τζέρσι για να συναντήσουν τον διοικητή του αστυνομικού τμήματος.

Έχω πολλές ιδέες για τη δημιουργία ενός οικογενειακού προγράμματος μαθημάτων, και είμαι βέβαιος ότι και εσείς μπορείτε -αν το σκεφτείτε καλά- να προτείνετε πολλά. Το μεγαλύτερο εμπόδιο για μια πλήρη αναθεώρηση της εκπαίδευσης είναι τα μεγάλα συμφέροντα που έχουν επενδύσει κεφάλαια στο τωρινό εκπαιδευτικό σύστημα, και δεν επιθυμούν να αλλάξει -όσο κι αν υποστηρίζουν το αντίθετο.

Πρέπει να απαιτήσουμε να ακουστούν νέες ιδέες. Οι δικές μου και οι δικές σας. Έχουμε χορτάσει από τις απόψεις των "ειδικών" της τηλεόρασης και των εφημερίδων. Τώρα απαιτείται ένας ανοιχτός διάλογος. Φτάνουν πια οι γνώμες των ειδικών. Οι ειδικοί δεν εξέφρασαν ποτέ σωστή άποψη για την εκπαίδευση. Οι λύσεις τους είναι δαπανηρές. Εξυπηρετούν μόνο τους εαυτούς τους και ευνοούν τον συγκεντρωτισμό. Φτάνει πια!
Καιρός να επιστρέψουμε στην δημοκρατία, στον σεβασμό του ατόμου, και την οικογένεια.
Είπα ό,τι είχα να πω. Σας ευχαριστώ.

(Σημείωση του εκδότη του περιοδικού HOPE: Ζητήσαμε από τον Κο. Γκάττο να μας γράψει λίγα λόγια για το τι συνέβη όταν εξεφώνησε τον παραπάνω λόγο. Μας έστειλε την απάντηση που ακολουθεί. Πρέπει να σημειώσουμε ότι όταν αποφάσισε να σταματήσει να διδάσκει σε αυτό το σχολικό σύστημα δεν είχε την παραμικρή ιδέα για το πώς θα εξασφάλιζε το εισόδημα του).

Τ.Γ. Περιοδικό HOPE

Αγαπητέ Τζον,

Ενάμισι χρόνο μετά την ομιλία, σταμάτησα να διδάσκω. Μια εβδομάδα αργότερα μου ζητήθηκε να μιλήσω στους μηχανικούς του διαστημικού κέντρου NASA-Goddard, και μια εβδομάδα αργότερα στον Λευκό Οίκο. Αμέσως μετά με προσκάλεσαν να "ανοίξω" τις εργασίες της νέας σαιζόν του Κέντρου Τέχνης του Νάσβιλ και ήμουν επίσης ο κύριος ομιλητής της Συνόδου των Βιβλιοθηκάριων στο Κολοράντο. Πέρασα 8 ώρες με τους υπεύθυνους 32 τμημάτων της United Technologies Corp. στο Χάρτφορντ (Hartford). Από εκεί πήγα στο κοινόβιο Φαρμ (Farm) στο κεντρικό Τενεσί, σε έναν καταυλισμό Ινδιάνων στο Νέο Μεξικό, και σε ένα Χριστιανικό συνέδριο για την οικιακή εκπαίδευση στην Ατλάντα.

Εδώ και 5 χρόνια που έχω πάψει να διδάσκω, έχω κάνει 522 ομιλίες και έχω συμμετάσχει σε συνέδρια σε 49 πολιτείες (δεν έχω πάει ακόμα στην Οκλαχόμα) και σε έξι ξένες χώρες. Δεν κάνω διαφήμιση, αλλά πάω όπου με καλέσουν, αρκεί οι οικοδεσπότες μου να μην προσπαθούν να καθορίσουν τι πρέπει να πω.

Βρίσκομαι σε αεροπλάνο σχεδόν μέρα παρά μέρα, έχω πάρει 42,5 κιλά και πιστεύω ότι θα σας αφήσω χρόνους αν δεν βρω κάποιο τρόπο για να αδυνατίσω, αλλά εν τω μεταξύ έχω βρει πολλούς εκπληκτικούς, γενναίους, καθημερινούς ανθρώπους σε κάθε σημείο του κοινωνικοπολιτικού φάσματος. Έχω πειστεί ότι υπάρχει μια Αμερικανική Αναγέννηση σε λανθάνουσα κατάσταση στον λαό αυτής της χώρας. Αρκεί να βρούμε έναν τρόπο να αποκαταστήσουμε το όραμα της δημοκρατίας.

Πιστεύω ότι θα τα καταφέρουμε. Έχω και την πίστη και την ελπίδα ότι θα τα καταφέρουμε.
-Τζον Τέϊλορ Γκάττο.

Σχετικά με τον Γκάττο

Ήταν δάσκαλος για 30 χρόνια σε δημόσια σχολεία της Νέας Υόρκης. Ανακηρύχθηκε Δάσκαλος της Χρονιάς της πόλης της Νέας Υόρκης το 1989, το 1990 και το 1991 και Δάσκαλος της Χρονιάς της Πολιτείας της Νέας Υόρκης το 1990 και το 1991. Είναι ο συγγραφέας των βιβλίων: "Dumping Us Down", του "The Exhausted School" και του "The Empty Child: A Schoolteacher's Intuition about the Problem of Modern Schooling" ( πρόκειται να κυκλοφορήσει στις αρχές του 1998 από τις εκδόσεις Simon & Schuster).

NEXUS ΜΑΪΟΣ 1998

http://eleftheri-epistimi.blogspot.com

Οι άλλοι κι εμείς...

Όταν επαινούμε ή κατηγορούμε κάποιον άλλο για την επιτυχία μας ή για την αποτυχία μας, τότε είμαστε ανίσχυροι να επιφέρουμε οποιαδήποτε αλλαγή στην ζωή μας.

Σε ποιόν χρωστάτε την δική σας ‘επιτυχία’, ποιος φταίει για την ‘αποτυχία’ σας; Αναλογιστείτε την δική σας απάντηση στην ερώτηση και τις συνέπειές της.

Oμάδα της Ανθρωπότητας Ελλάδας
www.otan.gr

Οι παγκοσμιοποιητές εξεβίασαν την κυβέρνηση - μαριονέττα για την υπαγωγή της δανειακής σύμβασης στο αγγλικό δίκαιο και την υποδούλωση των Ελλήνων

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Γιατί Βρυξέλλες, Βερολίνο και Παρίσι λύσσαξαν να μη γίνουν εκλογές; Γιατί θέλουν γραπτές εγγυήσεις από τον Σαμαρά και γιατί περιορίστηκαν στις προφορικές όταν δεν τις έδωσε; Γιατί επιμένουν τόσο πολύ στη γρήγορη ανάληψη νέων δεσμεύσεων από τη Βουλή; Γιατί Τράπεζες και Κομισιόν υπερβαίνουν κάθε εσκαμμένο στις σχέσεις με μέλος της ΕΕ, πότε απευθύνοντας ωμά τελεσίγραφα και πότε επιβάλλοντας κυβέρνηση ή περίπου διορίζοντας Πρωθυπουργό; Εξηγούνται όλα από την οργή για τον Παπανδρέου; Τέτοια ομοβροντία ωμότατων πιέσεων ασκήθηκαν μόνο στην περίπτωση του δημοψηφίσματος για το Σχέδιο Ανάν, όταν παιζόταν η ύπαρξη κυρίαρχου κράτους στην Κύπρο και τα δικά τους δικαιώματα στο νησί. Ακούμε καθημερινά τις φοβερές καταστροφές που θα πάθουμε αν δεν εφαρμοστεί η 26η Οκτωβρίου. Κανείς δεν μας εξηγεί όμως σε τι αποβλέπουν, ή τι φοβούνται, όσοι ασκούν τις τρομερές πιέσεις. Απλώς νευρίασαν ή περιμένουν στ' αλήθεια να σώσουν την Ελλάδα και την Ευρώπη, με τις αποφάσεις της Συνόδου Κορυφής που, όπως και οι προηγούμενες, μόνο ειρωνεία προκαλούν στις εφημερίδες τους και τις αγορές; Ακόμη κι ένας σύμβουλος του Σόιμπλε βγήκε την επόμενη μέρα και δήλωσε ότι η συμφωνία δεν θα περπατήσει, θα χρειαστεί πολύ μεγαλύτερο κούρεμα!

Στην αρχή έλεγαν ότι όσα γίνονται στην Ελλάδα ήταν απαραίτητα για να μη χρεωκοπήσουμε. Το τελευταίο δεκαήμερο, το τροπάρι άλλαξε: αν δεν τα κάνουμε, θα μας διώξουν από το ευρώ. Γι' αυτό κόβονται μισθοί και συντάξεις, απολύονται εργαζόμενοι, περιορίζονται επιδόματα τυφλών και αναπήρων, στενάζουν νοσοκομεία και σχολεία, διαλύεται κράτος, οικονομία, κοινωνία, άμυνα, βουλιάζει και καταστρέφεται μια ολόκληρη χώρα ενώπιόν μας. Το τελικό επιχείρημα που, λέγεται, έπεισε τον Σαμαρά να αλλάξει εν μια νυχτί την πολιτική του, ήταν ότι θα χρεωθεί έξοδο από την Ευρώπη, αν δεν συμφωνήσει στην άμεση ψήφιση από τη Βουλή της δανειακής σύμβασης και την εφαρμογή της 26.10.

Τι θα λέγατε αν μαθαίνατε ότι συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο; ¨Ότι η συμφωνία της 26ης Οκτωβρίου και η νέα δανειακή σύμβαση είναι φτιαγμένες όχι για να λύσουν το ελληνικό πρόβλημα ή να μείνει η Ελλάδα στο ευρώ, αλλά για να φύγει από το ευρώ χωρίς συνέπειες για τη Γερμανία, τη Γαλλία και τις τράπεζές τους;

Ακριβέστερα, για να είναι Βερολίνο, Παρίσι και Τράπεζες έτοιμες για το ενδεχόμενο και εξόδου και παραμονής στο ευρώ της Αθήνας;

Δυστυχώς, αυτό ακριβώς συμβαίνει. 'Η, για να είμαστε ακριβέστεροι, αυτό που επιτυγχάνεται με την ψήφιση της δανειακής σύμβασης από τη Βουλή και την αναδιάρθρωση είναι ο αφοπλισμός της Ελλάδας από τα σημαντικότερα διαπραγματευτικά χαρτιά της, ώστε, είτε αποφασίσουν να την αφήσουν είτε τη διώξουν τελικά από το ευρώ, αλλά και αν διαλυθεί το ευρώ, να είναι πρώτον αυτοί που θα το αποφασίσουν και, δεύτερο, εμείς που θα υποστούμε τις συνέπειες, μέχρι αδυναμίας επιβίωσης των Ελλήνων και ύπαρξης του κράτους τους !

Σας φαίνεται ίσως εξωφρενικό. Και σε μας φάνηκε, δυστυχώς όμως, όπως θα διαπιστώσετε, αυτό ακριβώς συμβαίνει. Σε αυτή την παγίδα μοιάζει να έπεσε ο Σαμαράς. Δεν είναι το πρώτο εξωφρενικό. "Όπως ίσως θυμούνται οι αναγνώστες μας, ο "Κ.τ.Ε." ήταν απεκάλυψε πρώτος, το 2010, κάτι εξίσου "εξωφρενικό", ότι η Goldman Sachs ήταν ταυτόχρονα κύριος σύμβουλος της Ελλάδας και αρχιτέκτων της κερδοσκοπικής επίθεσης εναντίον της. Τώρα, όπως και τότε, είχαμε διαλέξει γιατρό που έβγαζε λεφτά στοιχηματίζοντας στο θάνατό μας, δικηγόρο που "τάπιανε" από τον αντίδικο!

Θα δείξουμε στη συνέχεια τι συνεπάγονται οι αποφάσεις της 26.10 και γιατί εντάσσονται πολύ καλύτερα σε στρατηγική αποβολής, παρά παραμονής στο ευρώ, αλλά και γιατί δεν εξυπηρετούν, το αντίθετο, οποιαδήποτε διάσωση της Ελλάδας, αλλά τα συμφέροντα των πιστωτών με κίνδυνο καταστροφής του ελληνικού λαού και κράτους.

Από το ελληνικό στο αγγλικό δίκαιο

Ο ελληνικός λαός υφίσταται καθημερινή πλύση εγκεφάλου, ακούγοντας ότι η Ελλάδα δεν έχει κανένα τρόπο να αμυνθεί, είναι στο έλεος των δανειστών και πρέπει να κάνει αυτά που της λένε για να "σωθεί". Αν τη συμπεριφορά της ελληνικής πολιτικής τάξης την είχε διευθυντής επιχείρησης, οι μέτοχοι θα τον είχαν ήδη κλείσει μέσα για απιστία. Στην πραγματικότητα η Ελλάδα παραμένει ακόμα, σοβαρότατος, πολιτικός και οικονομικός "συστημικός" κίνδυνος για ΕΕ και παγκόσμια οικονομία. Και κρατάει στα χέρια της "ατομικό όπλo" στον πόλεμο χρέους, την ρύθμιση του χρέους στο ελληνικό δίκαιο. Ο σκοπός του πολιτικού τραγέλαφου και των πιέσεων που ζήσαμε είναι να πάρουν αυτό το χαρτί ήσυχα-ήσυχα και με τη συγκατάθεσή της από τα χέρια της το ταχύτερο δυνατό, πριν "σκάσει" η Ιταλία, κάτι που μπορεί να συμβεί σε βδομάδες ή μήνες, και προτού ληφθούν οριστικές αποφάσεις για το μέλλον της ΕΕ και τη συμμετοχή της Ελλάδας.

Ιδού τι γράφουν οι Νιού Γιορκ Τάιμς:
"Στο παρελθόν, οι διαπραγματεύσεις χρέους χωρών όπως η Αργεντινή, η Ουρουγουάη και η Ρωσία αφορούσαν χρέος ρυθμιζόμενο από το δίκαιο ΗΠΑ ή Βρετανίας. Αυτό έδινε το πάνω χέρι στη διαπραγμάτευση στους μεγαλύτερους κατόχους ομολόγων, αφού μπορούσαν είτε να πιέσουν για καλύτερη συμφωνία, είτε να πάνε τις κυβερνήσεις σε ξένα δικαστήρια. Στην περίπτωση της Ελλάδας, περισσότερο από το 90% " υπάγεται στον ελληνικό νόμο". Αυτό δίνει την ευχέρεια στην ελληνική κυβέρνηση, σύμφωνα με νομικούς ειδήμονες, αν το επιλέξει, να τροποποιήσει τις συμβάσεις των ομολόγων και να εξασφαλίσει μια επωφελέστερη συμφωνία αναδιάρθρωσης, παρά τις αντιρρήσεις των ξένων πιστωτών.

"Για παράδειγμα, το ελληνικό κοινοβούλιο μπορεί να υιοθετήσει ένα νόμο που να επιβάλλει συμφωνία αναδιάρθρωσης με υποστήριξη μόνο του 51% των πιστωτών, αντί του 75% που απαιτούν οι περισσότερες διεθνείς συνθήκες. Πιο δραστικά, θα μπορούσε και να αρνηθεί απλά να πληρώσει και να αφήσει τους πιστωτές να ζητήσουν αποζημίωση στα ελληνικά δικαστήρια. Οι ειδικοί για το χρέος υποστηρίζουν εδώ και καιρό ότι αυτό το νομικό καθεστώς δίνει ισχυρό διαπραγματευτικό πλεονέκτημα στην Αθήνα"

Σε μια εργασία του 2010 για την αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους, ο Lee C. Buchheit, βετεράνος δικηγόρος για θέματα χρέους της εταιρείας Cleary Gottlieb Steen & Hamilton, για την αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους, υπογραμμίζει χαρακτηριστικά: "Kαμιά άλλη οφειλέτρια χώρα στη σύγχρονη ιστορία δεν ήταν σε θέση να επηρεάσει σημαντικά το αποτέλεσμα μιας αναδιάρθρωσης του κρατικού χρέους αλλάζοντας κάποιο χαρακτηριστικό του νόμου με τον οποίο ρυθμίζεται η πλειοψηφία των (χρηματοπιστωτικών) εργαλείων".

Πέραν της προφανούς σημασίας της υπαγωγής του χρέους στο αγγλικό ή ελληνικό δίκαιο, και στα διεθνή ή ελληνικά δικαστήρια, το ζήτημα μπορεί να αποκτήσει πολύ μεγάλη σημασία σε περίπτωση που η Αθήνα "εκδιωχθεί" ή επιλέξει να φύγει από το ευρώ. Όπως σημειώνει ο "Νέστωρ" των ελλήνων συνταγματολόγων καθηγητής Κασιμάτης, ο διαπρεπής καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης Κώστας Χρυσόγονος, και ένας πρώην Υπουργός Οικονομίας, που δεν επιθυμεί να αναφερθεί το όνομά του, σε τέτοια περίπτωση η Βουλή είναι αρμόδια να αποφασίσει τις ρυθμίσεις μετατροπής του χρέους σε δραχμές, στην ισοτιμία της ημέρας εισαγωγής του νέου νομίσματος. Το νόμισμα πιθανότατα θα υποτιμηθεί, επιτρέποντας την ήπια αναδιάρθρωση δια του πληθωρισμού του, χωρίς καν διαπραγματεύσεις.

«Η μόνη επιλογή που μένει ανοιχτή, είναι η εγκατάλειψη του ευρώ και η επιστροφή στην λιρέτα και άλλα εθνικά νομίσματα. Φυσικά, έτσι θα προκληθεί υποχρεωτική μετατροπή των χρεών σε ευρώ, σε χρέη σε εθνικό νόμισμα» επισημαίνει εξάλλου στους χθεσινούς Φαϊνάνσιαλ Τάιμς ο Ντανιέλ Ρουμπινί, αναφερόμενος στην Ιταλία.

Για να το κάνουμε λιανά. Υποθέστε ότι σήμερα έχετε συνάψει μια συμφωνία ενοικίασης με 500 ευρώ. Αν υπάρξει νέο νόμισμα, είτε λόγω αποχωρήσεως της Ελλάδας, είτε λόγω διαλύσεως της ευρωζώνης, τότε θα υπάρξει νομοθετική ρύθμιση που θα καθορίζει τη μετατροπή αυτής της σύμβασης σε δραχμές, γιατί δεν θα γίνονται στη χώρα ανταλλαγές με ευρώ. Το ίδιο θα συμβεί και με τα ομόλογα, εφόσον υπάγονται ακόμα στο ελληνικό δίκαιο. Δεν χρειάζεται καν η Αθήνα να φύγει από το ευρώ για να χρησιμοποιήσει τη δυνατότητα αυτή προς επίτευξη συμφωνίας. Η απειλή φτάνει.

Η έξοδος μιας χώρας από το ευρώ δεν έχει προβλεφθεί και θα συναντήσει περίπλοκες νομικές δυσκολίες, ήδη όμως, εδώ και μήνες, εξετάζεται από το Παρίσι και το Βερολίνο, όπως απεκάλυψε πληθώρα δημοσιευμάτων. Εξετάζονται σχέδια δύο ή πολλών ευρώ, πολύ στενότερης ευρωζώνης, η πιθανότητα διάλυσής της. Μιλώντας στον Κ.τ.Ε., ο σύμβουλος της Παριμπά, μέλος του γαλλικού Συμβουλίου Οικονομικών Εμπειρογνωμόνων Ντελπλά, προέβλεψε διάλυση, υποστηρίζοντας ότι δεν υπάρχουν χρήματα να πληρωθούν οι ιταλικές συντάξεις. Ο Φρανσουά Μοράν, πρώην μέλος της διοίκησης της γαλλικής κεντρικής τράπεζας, μας είπε ότι δεν υπάρχουν χρήματα αντιμετώπισης ιταλικής έκρηξης, που την θεωρεί πιθανή πολύ γρήγορα. Σόιμπλε και Λάμμερς είναι, εδώ και δέκα χρόνια, οπαδοί Ευρώπης πολλών ταχυτήτων. Μιλώντας προ ετών στον Κ.τ.Ε., ο δεύτερος μας είπε ότι βλέπει την Ελλάδα σε βαλκανικό πυλώνα. Αυτά ήταν προβληματισμοί όσο δεν υπήρχε κρίση, τώρα γίνονται σχεδιασμοί. Δεν γνωρίζουμε αν σε έξη, δώδεκα ή σαραντοοκτώ μήνες από σήμερα θα υπάρχει ένα ή δύο ή κανένα ευρώ και ΕΕ.

Πολύ λογικά, Γαλλία και Γερμανία επιδιώκουν να διασφαλίσουν τα συμφέροντα των τραπεζών τους σε κάθε περίπτωση, αλλά και να καταστήσουν δυνατή την αποβολή της Ελλάδας, αν τελικά το επιλέξουν, χωρίς το υπέρογκο κόστος μιας πολύ σημαντικής μείωσης του ελληνικού χρέους. Αντίστροφα, να την κρατήσουν εντός, αν το αποφασίσουν, χωρίς όμως δυνατότητα ουσιαστικής αναδιαπραγμάτευσης του χρέους της και με πρακτικά αποικιακούς όρους. Αυτό ακριβώς τους επιτρέπει η 26.10.

Χρέος και 26η Οκτωβρίου

Μέχρι τώρα, στο αγγλικό δίκαιο υπάγονται (κατά τρόπο νομικά αμφισβητήσιμο) μόνο 45 δις εκταμιευθέντα με το πρώτο πακέτο. Αν ψηφισθεί η επόμενη δανειακή και προχωρήσει η αναδιάρθρωση που προβλέφθηκε στις 26.10, όλο το ελληνικό χρέος θα περάσει κατά πάσα πιθανότητα στο αγγλικό δίκαιο. Η δεύτερη δανειακή τελεί υπό σύνταξη, αλλά αυτή είναι η κατεύθυνση, ενώ ήδη η μη εφαρμοσθείσα συμφωνία της 21.7 προέβλεπε υπαγωγή των νέων ομολόγων, που θα εκδοθούν σε ανταλλαγή των παλαιών, στο αγγλικό δίκαιο.

Δεν είναι όμως μόνο αυτός ο λόγος που λύσσαξαν οι Βρυξέλλες να επικυρωθεί άμεσα η δανειακή! Επείγονται και πιέζουν γιατί διαπίστωσαν ότι η πρώτη δανειακή είναι ανυπόστατη κατά το ελληνικό και το διεθνές δίκαιο και θέλουν να την ενσωματώσουν στη δεύτερη και να δέσουν το γάιδαρό τους, εμάς, προτού τιναχτεί ενδεχομένως όλο το οικοδόμημα στον αέρα. Στην πρώτη δανειακή σύμβαση, υπενθυμίζουμε, έχουν μπει κολοσσιαίας σημασίας όροι, που θίγουν τον πυρήνα της ελληνικής κυριαρχίας, όπως η (πιθανώς αντισυνταγματική) παραίτηση από ασυλία εθνικής κυριαρχίας, υποθηκεύθηκε το σύνολο της ελληνικής δημόσιας περιουσίας και μελλοντικοί πόροι της και της απαγορεύθηκε εμμέσως να συνάψει δάνεια με άλλους!

Πρωτοφανή στην παγκόσμια ιστορία αυτά, αλλά υπάρχει ένα προβληματάκι. Ο Θεός της Ελλάδας μια φορά μας λυπήθηκε. Η πρώτη σύμβαση εισήχθη στη Βουλή, χωρίς να ψηφιστεί. 'Oταν εισήχθη στο Συμβούλιο Επικρατείας προσφυγή κατά φύλλων μισθοδοσίας με το επιχείρημα ότι απέρρεαν από το Μνημόνιο, το Συμβούλιο την απέρριψε, εκτιμώντας δικαίωμα της κυβέρνησης τη μισθολογική πολιτική. Παρεπιπτόντως οι Σύμβουλοι συνέπεσαν στο ότι η δανειακή σύμβαση είναι νομικά ανυπόστατη, και κατά το διεθνές δίκαιο, μηδέποτε εισαχθείσα στη Βουλή και μη προσκομισθείσα στο Δικαστήριο. Αυτό που γνωρίζουμε εμείς το έμαθαν στο Βερολίνο. Γι' αυτό λύσσαξαν να ψηφιστεί αμέσως με 180 ψήφους η δεύτερη δανειακή, ενσωματώνοντας και την πρώτη. Με τις συμβάσεις, οι δανείστριες χώρες και πρώτη η Γερμανία γίνονται δυνάμει ιδιοκτήτες όλης της τωρινής και μελλούσης (π.χ. ανακάλυψη υδρογονανθράκων) περιουσίας του ελληνικού δημοσίου, δηλαδή κύριοι της χώρας. Μεταξύ των πόρων που θα δημεύσουν πιθανώς οι δανειστές θα είναι οι ελληνικές τράπεζες, τυχόν κρατικοποποιούμενες.

Θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε επί μακρόν, αναφέροντας τέρατα και σημεία που περιέχουν τα κείμενα, όπως την πρόβλεψη εξαίρεσης, με την οποία η ΕΚΤ κερδοσκοπεί επί της Ελλάδος, αποζημιούμενη στην ονομαστική αξία για ομόλογα που αγόρασε κάτω από το μισό στη δευτερογενή αγορά. Δεν έχει γίνει καμιά διαπραγμάτευση. Η "ελληνική κυβέρνηση" ανέθεσε σε δικηγορικά γραφεία του Λονδίνου, ξένες τράπεζες και το διεθνές τραπεζικό λόμπι να βρουν τον καλύτερο τρόπο να μας δέσουν. Tα λεφτά άλλωστε είναι πάρα πολλά...

Κράτος και Χρέος

Οι οπαδοί των συμφωνιών, που επιχειρείται να συναφθούν υπό συνθήκες εκβιασμού, από Βουλή εκλεγείσα σε τελείως διαφορετικές συνθήκες, και θα δεσμεύσουν για πάντα την Ελλάδα, υποστηρίζουν ότι δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα άλλο στην κατάσταση που βρεθήκαμε, πρέπει να εκχωρήσουμε τα πάντα. Είναι προφανές ότι στην κατάσταση που βρίσκεται η Ελλάδα θα έπρεπε όντως να κάνει πολλές παραχωρήσεις, ενδεχομένως και κυριαρχίας που θα της ζητούσαν, να δεχθεί μεγάλες μειώσεις του βιοτικού επιπέδου, προκειμένου όμως να καταλήξει σε σωτήριο συμβιβασμό. Αλλά εδώ πρόκειται για ευθανασία, ευθανασία μάλιστα της Ελλάδας σε ότι αφορά τους πιστωτές, γιατί εμείς θα πεθάνουμε με φρικτό θάνατο.

Οποιοσδήποτε συμβιβασμός θα ήταν δυνατός, αν και μόνο αν, άφηνε τη χώρα σε οδυνηρή πλην βιώσιμη πορεία, ικανή να θρέφει και να περιθάλπει τον πληθυσμό της και να υπερασπίζεται τα σύνορά της. Τίποτα τέτοιο δεν προτείνεται ούτε με το συγκεκριμένο κούρεμα, ούτε με τη συνέχιση των Μνημονίων και μάλιστα μερικούς μήνες πριν τη μεγαλύτερη κρίση της ΕΕ από την ίδρυσή της και μια παγκόσμια οικονομική κρίση πιθανώς χειρότερη από το 1929. Φυσικά, εν ανάγκη μπορεί κανείς να αρνηθεί όλες τις υπογραφές του. Για να μεταβάλλει όμως ένα δεμένο νομικό καθεστώς εκ των υστέρων, θα χρειαστεί να κάνει αυτά που έκαναν οι Αμερικανοί στον Πόλεμο της Ανεξαρτησίας ή οι Μπολσεβίκοι; Θέλουμε ή μπορούμε κάτι τέτοιο. Δεν είναι καλό και για τους αυτουργούς τέτοιων σχεδίων να σκεφτούν μια στιγμή τι θα συμβεί και στους ίδιους, αν τα κείμενά τους οδηγήσουν στις βιβλικές καταστροφές που εμπεριέχουν ως δυνατότητα;

Kόσμος του Επενδυτή, Σάββατο 12 - Κυριακή 13 Νοεμβρίου ೨೦೧೧

http://kostasxan.blogspot.com