Η ψυχή μετά τον σωματικό θάνατο

Κάποιοι άνθρωποι φαίνεται πως έχουν προορισμό στην παρούσα ενσάρκωσή τους να δώσουν μηνύματα στην ανθρωπότητα περί της αληθινής ζωής μετά θάνατο. Όπως ακριβώς περιέγραφε και ο Θείος Σωκράτης, πως το σώμα είναι το σήμα (τάφος) της ψυχής και ο Πλάτων στο τέλος της «Πολιτείας» του με το μύθο του Ηρός.

Στην εποχή μας ένας άνθρωπος με καθαρά και σημαντικά μηνύματα είναι η Ανίτα Μουρτζιάνι.

Βασανισμένη για χρόνια από καρκίνο και με τα όργανά της σε παύση λειτουργίας, η Ανίτα Μουρτζάνι πέρασε «στην άλλη πλευρά». Η εμπειρία της της έδωσε καινούργια δύναμη, μια νέα κατανόηση του εαυτού της και της ζωής και μια άμεση ίαση του γεμάτου όγκους σώματός της.
Ο ραδιολόγος- ογκολόγος Δρ Jeffrey Long, συγγραφέας του βιβλίου: «Αποδεικτικά στοιχεία για τη μεταθανάτια ζωή – η επιστήμη των μεταθανάτιων εμπειριών» και δημιουργός του Ιδρύματος Έρευνας στις Μεταθανάτιες Εμπειρίες και του σχετικού ιστοχώρου www.nderf.org  , όπου έχουν αναρτηθεί εξιστορήσεις μεταθανάτιων εμπειριών από 1500 άτομα, περιέγραψε την επιθανάτια εμπειρία της Anita Moorjani ως «μια από τις πιο σημαντικές εξιστορήσεις επιθανάτιων εμπειριών» που είχε ο ίδιος διαβάσει. (Σύνδεσμος: http://anitamoorjani.com/?page_id=1324  )

Κείμενα και βίντεο από συνεντεύξεις και ομιλίες της βρίσκονται στον ιστοχώρο της http://anitamoorjani.com/  .

Υλικό υπάρχει επίσης στο Youtube και το Google.

Παρακολουθείστε τη συνέντευξη που έδωσε σε δημοσιογράφο, περιγράφοντας την εμπειρία του «άλλου» κόσμου:

– Γεια σου Ανίτα!

– Γεια σου Λίλου, πώς είσαι;

– Καλά. Χαίρομαι που βρίσκομαι μαζί σου, χαίρομαι που σε βλέπω κατά πρόσωπο, μετά από όλα όσα έχω άκουσα για την ιστορία σου και για το θαύμα τού ότι είσαι ζωντανή αυτή τη στιγμή!

– Ναι, είμαι μια χαρά και είμαι ενθουσιασμένη που με κάλεσες για τη συνέντευξη, χάρη και στον Γουέην Ντάιερ.  Είναι τόσο όμορφη ψυχή…

– Ναι, είναι καταπληκτικός. Ήταν θαύμα που του πήρα συνέντευξη όταν συναντηθήκαμε στη Χαβάη. Τι όμορφη ψυχή πράγματι είναι! Και μίλησε με τόσο ενθουσιασμό για σένα… Στο τέλος της συνέντευξής του, μου έδωσε τυπωμένη την πλήρη ιστορία σου και τη διάβασα. Kαι σκέφτηκα: “Ω Θεέ μου, πρέπει να συναντήσω αυτή την Ανίτα! Πρέπει να τη γνωρίσω και να μοιραστώ την ιστορία της με τον κόσμο, με όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους γίνεται. Γιατί περιέχει τόσα όμορφα διδάγματα… ” Είχες πράγματι μια κορυφαία επιθανάτια εμπειρία… Σου απέμεναν μόνο 36 ώρες ζωής, σωστά;

– Σωστά, το πολύ 36 ώρες.

-Πες μας για τον καρκίνο σου. Είχες καρκίνο από χρόνια, αλλά σε αυτό το στάδιο οι γιατροί σού είχαν δώσει ακόμα λίγες ώρες ζωής. Υπήρχαν δισεκατομμύρια καρκινικά κύτταρα στο σώμα σου, αλλά εξαφανίστηκαν θαυματουργά, έτσι;

– Ναι, έτσι έγινε. Βασικά είχα καρκίνο για σχεδόν τέσσερα χρόνια. Είχα διαγνωστεί το 2002 με λέμφωμα που άρχισε να  εξαπλώνεται. Στην αρχή δεν ήθελα να κάνω χημειοθεραπεία, γιατί τη φοβόμουν πολύ, είχα δει δύο ανθρώπους που έκαναν χημειοθεραπεία να πεθαίνουν. Όμως, δυστυχώς, ο καρκίνος εξαπλωνόταν, παρόλο που δοκίμαζα διάφορα εναλλακτικά πράγματα. Και, βλέποντάς το εκ των υστέρων, κατανοώ ότι ένα βασικό αίτιο ήταν ότι βίωνα πολύ φόβο εκείνη την εποχή. Στο τέλος του 2005 έκανα μία τομογραφία στο σώμα και οι γιατροί είπαν στον άντρα μου -όχι σε εμένα- ότι είχα τρεις μήνες ζωής – “το πολύ”, είπαν, “το πολύ”… Έξι εβδομάδες αργότερα έπεσα σε κώμα. Βέβαια, ήδη από πριν δεν μπορούσα να περπατήσω, οι μύες μου ήταν όλοι τελείως κατεστραμμένοι, ήμουν εντελώς απισχναμένη, είχα τεράστιες ανοικτές πληγές στο δέρμα, ανέπνεα με συσκευή οξυγόνου, δεν μπορούσα να αναπνεύσω χωρίς αυτήν, οι πνεύμονές μου είχαν γεμίσει με υγρό και έτσι διαρκώς έβηχα και πνιγόμουν, δεν μπορούσα να περπατήσω, λόγω της επιδείνωσης στην κατάσταση των μυών μου -όταν ήταν να βγω έξω, ο άντρας μου με έπαιρνε με αναπηρικό καροτσάκι- και, παρότι λάμβανα θεραπεία στα νοσοκομεία, δεν ήθελα να παραμένω σε αυτά και έτσι επέστρεφα σπίτι, όπου με φρόντιζε ολημερίς μια νοσοκόμα. Αλλά το πρωί της 2ας Φεβρουαρίου, δεν ξύπνησα. Φαίνεται πως το σώμα μου πρήστηκε εντελώς και ο άντρας μου κάλεσε το γιατρό μου, ο οποίος είπε απλά να με τρέξουν στο νοσοκομείο – σε ένα διαφορετικό νοσοκομείο, μια από τις καλύτερες ογκολογικές κλινικές του Χονγκ Κονγκ. Έτσι, ο άντρας μου με πήγε αμέσως σε εκείνο το νοσοκομείο και, όταν με είδαν οι γιατροί, βασικά είπαν πως αυτό ήταν, πέθαινα. Και μάλιστα είναι γραμμένο και στον ιατρικό μου φάκελο ότι ενημέρωσαν την οικογένειά μου πως αυτό ήταν, δεν θα συνερχόμουν από το κώμα κι ότι αυτές ήταν οι τελευταίες λιγοστές μου ώρες. Ότι θα ήταν το πολύ τριάντα έξι – τόσος χρόνος μού είχε απομείνει. Κι είπαν πως τα όργανά μου είχαν σταματήσει να λειτουργούν και ότι ήταν γι’ αυτό που έπεσα σε κώμα και ήταν γι’ αυτό που πρήστηκε τόσο το σώμα μου, διότι τα όργανά μου είχαν σταματήσει να λειτουργούν, λοιπόν όλες οι τοξίνες συσσωρεύονταν. Και ότι οι ανοιχτές πληγές μου έτρεχαν διότι οι τοξίνες έβγαιναν από αυτές. Λοιπόν ήμουν σε πραγματικά άσχημη κατάσταση και οι γιατροί είπαν ότι είχα όγκους σε μέγεθος λεμονιού, από τη βάση του κρανίου μου προς τα κάτω, όπως στα πλευρά και στο στήθος, μέχρι και την κοιλιά. Και ο εγκέφαλός μου επίσης ήταν γεμάτος με υγρό. Λοιπόν δεν φαινόταν να υπάρχει καμία ελπίδα. Αλλά ενώ όλοι νόμιζαν ότι βρισκόμουν σε κώμα, εγώ βρισκόμουν σε ένα καταπληκτικά όμορφο μέρος, ήταν πράγματι θαυμάσιο, και παράλληλα είχα πλήρη επίγνωση του τι συμβαίνει γύρω μου. Είχα επίγνωση της οικογένειάς μου που ήταν πολύ αναστατωμένη και δεν καταλάβαινα το λόγο της αναστάτωσής τους, καθώς εγώ αισθανόμουν τόσο όμορφα, αισθανόμουν πράγματι ελεύθερη, είχα ελευθερωθεί από όλο τον πόνο και την αγωνία των τελευταίων ετών, που είχα καρκίνο, από όλο τον πόνο στο σώμα και όλα αυτά… Ήμουν ελεύθερη τώρα… Ένιωθα αληθινά ανάλαφρη, πράγματι πολύ ανάλαφρη… Και μετά ένιωθα σα να με περιέβαλε κάτι που μπορώ να περιγράψω μόνο ως άνευ όρων αγάπη. Αν και είναι κάτι περισσότερο κι απ’ αυτό… Εννοώ, ακόμα κι ο όρος “αγάπη” δεν μπορεί να το περιγράψει επαρκώς. Είναι σαν μια αίσθηση ότι βρίσκεσαι πίσω στο Σπίτι σου, είναι πολύ-πολύ παρηγορητικό. Σαν να σε καλωσόριζε ένας χώρος που σε ανάπαυε… Και αντιλαμβανόμουν… Μπορούσα να δω, να ακούσω και να αισθανθώ oτιδήποτε συνέβαινε. Και μάλιστα όχι μόνο ό,τι συνέβαινε κοντά μου. Είδα τους γιατρούς να λένε στον άντρα μου και στη μαμά μου που είχε έρθει ότι τα όργανά μου είχαν σταματήσει να λειτουργούν και ότι αυτό ήταν, πέθαινα… Τηλεφώνησαν στον αδερφό μου, για να του πουν να έρθει… Δεν ήταν στο Χονγκ Κονγκ και του τηλεφώνησαν για να του πουν ότι πέθαινα και να βιαστεί να έρθει. Ο αδερφός μου, ακόμα πριν δεχτεί το τηλεφώνημα από τον άντρα μου, είχε διαισθανθεί ότι κάτι δεν πάει καλά και είχε ξεκινήσει να ψάχνει για πτήση. Κι επειδή δεν μπορούσε να βρει πτήση από την πόλη όπου έμενε, είχε νοικιάσει ένα αμάξι και οδήγησε τρεις ώρες μέχρι την επόμενη πόλη, από όπου πήρε πτήση. Είχε μια αίσθηση ότι η κατάσταση ήταν επείγουσα και ήθελε απλά να έρθει και να βρεθεί δίπλα μου. Και ενώ βρισκόμουν σε αυτή την κατάσταση, είχα ωστόσο παράλληλα και επίγνωση του αδερφού μου και των πράξεών του και τού ότι μπήκε στο αεροπλάνο για να έρθει να με δει. Και μετά είχα αυτή την αίσθηση ότι δεν θέλω να πεθάνω πριν έρθει, δεν θέλω απλά να δει εκεί το σώμα μου να κείτεται νεκρό – γιατί θα στεναχωριόταν άσχημα. Και απλά είχα αυτό το αίσθημα ότι δεν ήθελα να το κάνω αυτό. Ο αδερφός μου είναι μεγαλύτερος από μένα, αλλά ένιωθα ότι ήθελα να τον προστατεύσω. Και πολλά από όσα συνέβησαν ενώ ήμουν σε αυτήν την κατάσταση είναι κάπως μπερδεμένα, γιατί δεν ήταν σαν ο χρόνος να κυλούσε γραμμικά – ήταν σα να συμβαίνουν όλα ταυτόχρονα. Ό,τι έφερνα στη συνείδησή μου, συνέβαινε μπροστά μου. Όποτε έφερνα τον άντρα μου στη συνείδησή μου, ήταν εκεί και καταλάβαινα το σκοπό μου μαζί του. Καταλάβαινα πως ο σκοπός του και ο σκοπός μου ήταν συνδεδεμένοι και πως ήταν σκόπιμο που βρισκόμασταν σε αυτή τη ζωή μαζί. Και κατάλαβα πως αν πέθαινα, θα πέθαινε κι αυτός. Θα με ακολουθούσε σύντομα. Δεν θα μπορούσε να εκπληρώσει το σκοπό του. Και μετά έφερα στη συνείδησή μου τον πατέρα μου, που είχε πεθάνει δέκα χρόνια πριν. Και η παρουσία του με περικύκλωσε. Όταν ήμουν παιδί είχα πολλές -θα έλεγα- “διαφορές” μαζί του, γιατί ήταν αρκετά ορθόδοξος ινδουιστής και εγώ επαναστατούσα. Για παράδειγμα ήθελε να παντρευτώ με προξενιό και εγώ δεν ήθελα. Ήταν πολύ ορθόδοξος και είχαμε πολλές τέτοιες διαφορές. Αλλά σε αυτή την κατάσταση όπου βρισκόμουν -ήταν πράγματι εκπληκτικό-, ήμασταν χωρίς την κουλτούρα μας, χωρίς το εγώ μας, χωρίς το σώμα μας, και δεν ένιωθα να έρχεται από αυτόν τίποτα άλλο εκτός από άνευ όρων αγάπη.

– Τι εκπληκτικό!

– Ναι…

– Σε περιέβαλαν πράγματι ή μήπως μπορούσες να “φέρεις” σε αυτό τον χώρο τους ανθρώπους που αγαπούσες και που ήθελες να είσαι μαζί τους και να τους δεις; Συνέβαινε από μόνο του; Με το που τους σκεφτόσουν, εμφανίζονταν εκεί και τους βίωνες με έναν απόλυτο τρόπο, ελεύθερο από προϋποθέσεις;

– Ακριβώς έτσι. Διότι ήταν σαν σκέψεις -αν μπορείς καν να τις ονομάσεις σκέψεις-, ήταν σαν “συνειδητότητα” – με το που φέρνεις κάτι στην επίγνωσή σου, αυτό απλά βρίσκεται άμεσα εκεί, συμβαίνει, βρίσκεται ακριβώς μπροστά σου. Δεν παρεμβάλλεται χρόνος. Και, επιστρέφοντας σε αυτήν εδώ τη διάσταση, είναι πολύ δύσκολο να τα βάλω όλα σε μια χρονική σειρά, γιατί τα ένιωθα σα να συμβαίνουν όλα ταυτόχρονα. Είχα ακόμα και την επίγνωση άλλων ζωών – ήταν σα να είχα ζήσει άλλες ζωές, αλλά τις παρατηρούσα όχι σαν να ήταν ζωές του παρελθόντος, αλλά σα να συνέβαιναν την ίδια εκείνη στιγμή μπροστά μου. Είναι σαν όλος ο χρόνος να υπάρχει ταυτόχρονα, υπάρχει μόνο το Τώρα, υπάρχει μόνο η παρούσα στιγμή και τα πάντα συμβαίνουν σε αυτήν: το παρελθόν, το παρόν, το μέλλον… Διότι είδα τις πιθανές εκδοχές του μέλλοντός μου: αν πέθαινα, καθώς και αν ζούσα… Είδα και τις δύο πιθανότητες και θα μπορούσε να συνεχίσει με οποιονδήποτε από τους δύο τρόπους.

– Είχες επιλογή δηλαδή.

– Είχα επιλογή για το αν ήθελα να επιστρέψω ή όχι. Και αρχικά δεν ήθελα πράγματι καθόλου να επιστρέψω… Δεν ήθελα να επιστρέψω, γιατί…

– Αισθανόσουν τόσο όμορφα!!

– Ναι, ήταν πράγματι όμορφα. Και δεν ήθελα να ξανασηκώσω το βάρος του άρρωστου σώματος. Το σώμα μου ήταν τόσο κατεστραμμένο που απλά το έβρισκα άχρηστο. Και προκαλούσε πόνο όχι μόνο σε μένα αλλά και σε όλη την οικογένειά μου, να με βλέπει έτσι… Προκαλούσε πόνο στον άντρα μου που με φρόντιζε, στη μητέρα μου… Λοιπόν πραγματικά δεν ήθελα να επιστρέψω. Κι όταν είχα τη σκέψη να μην επιστρέψω, είδα το τι θα συνέβαινε, αν γινόταν έτσι. Δηλαδή είδα τους γιατρούς να λένε στην οικογένειά μου ότι είχα πεθάνει από παύση λειτουργίας των οργάνων μου, λόγω καθολικής μετάστασης καρκίνου σε τελικό στάδιο – το είδα πραγματικά να συμβαίνει αυτό και την οικογένειά μου σε απόγνωση. Αλλά τότε…

– Ώστε λες πως ο γιατρός σου ανακοίνωσε ότι ήσουν νεκρή, ότι η καρδιά σου είχε πάψει να χτυπά και ότι ήσουν κλινικά νεκρή;

– Ήμουν κλινικά νεκρή, κλινικά νεκρή… Αλλά παράλληλα, [έβλεπα] επίσης… Βλέπεις, γι’ αυτό είναι τόσο δύσκολο να τα βάλω όλα σε χρονική σειρά, διότι ταυτόχρονα άρχισα να αποκτώ μια κατανόηση του λόγου που είχα πάθει καρκίνο ευθύς εξαρχής. Άρχισα να κατανοώ πως ο καρκίνος ήταν το αποκορύφωμα  αυτού που ήμουν μέχρι εκείνη τη στιγμή στη ζωή μου. Ήμουν πάντα πολύ φοβισμένη – για παράδειγμα, φοβόμουν πάντα μην απογοητέψω τους άλλους… Είχα πολλούς φόβους. Φοβόμουν τον καρκίνο, φοβόμουν τη χημειοθεραπεία, φοβόμουν… Φοβόμουν να φάω τις λάθος τροφές, εννοώ τις τροφές που προκαλούν καρκίνο…  Και απλά ζούσα γενικά μια ζωή μέσα στο φόβο. Και οτιδήποτε κι αν έκανα στη ζωή, το έκανα από φόβο – όχι από αγάπη για τον εαυτό μου, αγάπη για το σώμα μου, αγάπη για το ποια ήμουν… Αλλά το έκανα από φόβο για τις συνέπειες. Λοιπόν απλά κατάλαβα πλήρως ότι η συγκεκριμένη εξέλιξη της ζωής μου δεν ήταν παρά η κατάληξη των φοβισμένων σκέψεών μου. Κι έτσι ήταν όλα… Εννοώ, ήδη από την παιδική μου ηλικία, είτε επρόκειτο για τον φόβο λόγω της θρησκείας είτε… Όλων των ειδών οι φόβοι… Ακόμα και οι πνευματικές μας πεποιθήσεις και οι θρησκείες μας υποτίθεται πως μας ενδυναμώνουν και μας εμπνέουν και μας κάνουν να αισθανόμαστε αγάπη, όχι φόβο – όχι το φόβο του θανάτου, το φόβο του Επέκεινα, το φόβο της Τιμωρίας, το φόβο του κακού κάρμα και όλα αυτά. Δεν είναι σωστό, δεν είναι έτσι που πρέπει να ερμηνεύουμε τη θρησκεία μας… Λοιπόν… Η διαύγεια – ήταν απλά καταπληκτική, απλά ένιωσα αυτή την καταπληκτική διαύγεια ως προς το γιατί είχα τον καρκίνο και πώς όλος αυτός ο φόβος είχε συσσωρευτεί στην ενέργειά μου και στο υλικό μου σώμα, τελικά δημιουργώντας ασθένεια – ίσως μέσω της δημιουργίας [ενεργειακών] μπλοκαρισμάτων στο σώμα. Και συνειδητοποίησα ότι δεν είναι αυτό που αναμένεται από εμάς, να ζούμε μια ζωή φόβου. Ότι είμαστε, στην πραγματικότητα, καταπληκτικά, υπέροχα όντα… Ότι αυτό είμαστε στον πυρήνα μας – είμαστε καταπληκτικά, υπέροχα, πνευματικά όντα που πρέπει να ζούμε την αλήθεια μας και να εκφράζουμε αυτό που είμαστε και ότι δεν πρέπει να φοβόμαστε να είμαστε ο εαυτός μας, δεν πρέπει να προσποιούμαστε πως είμαστε κάτι άλλο. Και συνειδητοποιώ ότι πάντα φοβόμουν να είμαι ο εαυτός μου. Και τότε ήταν που άρχισα να κατανοώ, να συνειδητοποιώ ότι είμαστε υπέροχοι και βασικά… Αισθάνθηκα επίσης τη σύνδεση, ότι όλοι μας είμαστε στην πραγματικότητα συνδεδεμένοι μεταξύ μας. Ότι είμαστε όλοι Ένα, ότι είμαστε όλοι μέρος μίας και μόνο Συνειδητότητας, ότι είμαστε όλοι όψεις του Θεού – μπορεί να περιγραφεί με διάφορους τρόπους, αλλά είμαστε όλοι μία συνειδητότητα, είμαστε όλοι Ένα και είμαστε όλοι συνδεδεμένοι. Άρχισα επίσης να αισθάνομαι – καθώς είχα την επίγνωση του τι συμβαίνει στο σώμα μου και στην οικογένειά μου που βρισκόταν γύρω μου και στον αδερφό μου που είχε τώρα φθάσει στο Χονγκ Κονγκ-, άρχισα να συνειδητοποιώ ότι μπορούσα να νιώσω όλα αυτά που αισθάνονταν. Άπαξ και βρέθηκα χωρίς σώμα… Από το πρίσμα αυτό είναι σαν τα σώματά μας να μας κάνουν να αισθανόμαστε ξεχωριστοί, ωστόσο χωρίς τα σώματα δεν διαχωριζόμαστε. Είμαστε όλοι Ένα. Ό,τι κι αν κάνω, ό,τι κι αν νιώσω, σε επηρεάζει, επηρεάζει τον καθένα. Βρισκόμενη σε αυτή την κατάσταση, είχα πολύ οξυμένη αυτή την αίσθηση και μπορούσα να αισθανθώ τα πάντα – τι αισθανόταν ο κάθε γιατρός, η κάθε νοσοκόμα… Μπορούσα να αισθανθώ τα πάντα που ο αδερφός μου, η μητέρα μου, ο άντρας μου… οτιδήποτε αισθάνονταν όλοι τους. Μπορούσα να αισθανθώ τα συναισθήματά τους.

– Αυτό γινόταν επειδή το ήθελες ή απλά σου συνέβαινε από μόνο του;

– Απλά μου συνέβαινε από μόνο του, απλά μου συνέβαινε από μόνο του, αλλά ήταν σαν… Με το που έφερνα κάποιον στην συνείδησή μου, τον ένιωθα. Αν δεν εστίαζα σε αυτόν, δεν συνέβαινε, αλλά άμα εστίαζα την προσοχή μου σε οποιονδήποτε, γινόμουν… Είναι σαν να γίνεσαι αυτό το άτομο, γιατί είναι σαν να… Είναι πράγματι δύσκολο να το εκφράσω, γιατί η γλώσσα απλά δεν έχει τις κατάλληλες λέξεις…

– Κι όμως το εκφράζεις τόσο θαυμάσια… Σίγουρα εσύ μπορεί να περιορίζεσαι εκφράζοντάς το λεκτικά, αλλά εμάς μας διευρύνει πολύ. Έχεις μοιραστεί κι άλλες φορές την ιστορία σου και αντιλαμβάνομαι ότι αυτή τη φορά μπορείς να εκφράσεις περισσότερα απ’ ό,τι ίσως στο παρελθόν. Λοιπόν για εμάς είναι μεγάλη ευλογία.

– Ευχαριστώ. Απλά ελπίζω να μπορέσω να φανώ χρήσιμη στους ακροατές. Είναι σαν… Είναι σαν το σώμα μας να μας περιορίζει, ενώ χωρίς το σώμα να μπορούμε να είμαστε οπουδήποτε. Αισθανόμουν σαν να ήμουν παντού ταυτόχρονα – εδώ, εκεί και σε κάθε σημείο, χωρίς να είμαι περιορισμένη σε ένα συγκεκριμένο μέρος. Και επειδή δεν υπάρχουν περιορισμοί, δεν υπάρχουν όρια, υπάρχει μια καταπληκτική αίσθηση ελευθερίας. Και δεν περιορίζεσαι από τον Χρόνο, τον Χώρο, σύνορα, τοίχους, αλλά ούτε καν από τα σώματα των άλλων ανθρώπων, διότι το μόνο αληθινό είναι τα συναισθήματά μας – είναι η αγάπη, είναι τα συναισθήματά μας, είναι αυτό που αισθανόμαστε, αυτό είναι το μόνο που είναι αληθινό- και αυτό ακριβώς αισθανόμουν από τον κάθε άνθρωπο – το συναίσθημά του. Είναι σαν πηγαίνεις πέρα από το σώμα. Όποτε έφερνα κάποιον στη συνείδησή μου, συνειδητοποιούσα κάτι πέραν του σώματός του, αισθανόμουν επίσης τα συναισθήματά του.

– Ώστε ήσουν συνδεδεμένη απευθείας με την ψυχή τους ή τους έβλεπες επίσης από την οπτική της φυσικής τους υπόστασης κι έβλεπες τον πόνο και την οδύνη τους για το θάνατό σου;

– Ήταν σαν να μπορούσα να νιώσω σε κάποιο βαθμό τα συναισθήματά τους, το τι αισθάνονταν εκείνη τη στιγμή. Και μάλιστα αυτό συνεχίστηκε και μετά, διότι ακόμα και αφότου συνήλθα από το κώμα, η αίσθηση αυτή δεν σταμάτησε για πολλές εβδομάδες. Ακόμα κι όταν βρισκόμουν στο νοσοκομείο και οι γιατροί και οι νοσοκόμες με περιέθαλπαν, μπορούσα απλά να νιώσω πως ό,τι κι αν έκαναν, έκαναν ό,τι αισθάνονταν πως ήταν καλύτερο. Δεν ένιωθα τίποτα άλλο παρά συμπόνια για αυτούς. Ήταν σα να τους γνώριζα, αισθανόμουν σαν να τους γνώριζα. Και -πηγαίνω μπροστά στο χρόνο τώρα- οι γιατροί μού κάναν εξετάσεις που δεν ήθελα να κάνουν και τους έλεγα “δεν υπάρχει λόγος να συνεχίσετε τις εξετάσεις, γιατί ξέρω πως είμαι εντάξει, ξέρω πως δεν θα βρείτε τίποτα, το κάνετε μόνο για να ικανοποιήσετε το δικό σας νου, δεν το κάνετε για μένα”, ωστόσο ταυτόχρονα ένιωθα μια συμπόνια για αυτούς, κατανοούσα την ανάγκη τους να το κάνουν.  Και σκεφτόμουν: “Εγώ γνωρίζω ότι είμαι εντάξει, αλλά απλά θα τους αφήσω. Γιατί γνωρίζω τώρα ότι είμαι στην πραγματικότητα άτρωτη.”

– Και ήσουν σε θέση να διασταυρώσεις κάποια δεδομένα αργότερα. Αλλά πες μας για την επιλογή σου πρώτα, πριν επιστρέψουμε σε αυτά και στο τι συνέβη αργότερα. Πες μας, γιατί είναι πραγματικά εντυπωσιακή…

– Λοιπόν αυτό που συνέβη ήταν ότι διαπίστωσα πως έχω την επιλογή είτε να επιστρέψω είτε όχι, όπως προανέφερα, και αρχικά επέλεξα πως δεν ήθελα να επιστρέψω. Αλλά μετά, όταν άρχισα να συνειδητοποιώ το μεγαλείο τού τι πραγματικά είμαστε και του τι πραγματικά είμαι, και ότι ο σκοπός μου δεν είχε εκπληρωθεί, τότε ένιωσα και πάλι τον πατέρα μου και έπαιξε πραγματικά καταλυτικό ρόλο σε αυτό, γιατί μου είπε, μου επικοινώνησε, μου είπε: “Δεν ήρθε ακόμα η ώρα σου, πρέπει να επιστρέψεις”. Και τότε, εκείνη τη στιγμή, ένιωσα: “Δεν θέλω να επιστρέψω σε αυτό το σώμα, πραγματικά δεν θέλω να επιστρέψω, παραείναι επίπονο”. Και τότε, εκείνη τη στιγμή, αισθάνθηκα πως αντιλήφθηκα -και θα μπορούσε να ήταν ο πατέρας μου που μου το επικοινώνησε αυτό ή θα μπορούσε να ήταν η Πηγή που μας ενώνει όλους- αλλά αισθάνθηκα πως εκείνη τη στιγμή άμεσα αντιλήφθηκα πως τώρα που γνώριζα την αλήθεια για το τι πραγματικά είμαι και για το ποιος είναι ο Σκοπός μου, το σώμα μου θα είχε πολύ γρήγορη ίαση, το σώμα μου απλά θα αντανακλούσε αυτή την αλήθεια – ότι το σώμα δεν είναι ο αληθινός μου εαυτός και ότι τώρα που ανακάλυψα τον αληθινό μου εαυτό, αυτό που πραγματικά είμαι, το σώμα απλά θα το καθρέπτιζε αυτό. Επίσης ένιωσα την παρουσία πολλών άλλων όντων, συμπεριλαμβανομένης της καλύτερής μου φίλης, που είχε πεθάνει από καρκίνο. Ένιωσα την παρουσία της και… – προηγούμενα μου είχε λείψει πολύ, αλλά τώρα ήταν εκεί και πραγματικά χάρηκα που την είδα, που την αισθάνθηκα εκεί. Και αισθάνθηκα την παρουσία της και ήταν πραγματικά γαλήνια, τελείως γαλήνια και αισθάνθηκα αληθινά όμορφα. Ήταν σαν ένα αίσθημα ότι με αγκαλιάζουν, ότι με περιβάλλει ένας ωκεανός άνευ όρων αγάπης. Και μετά, έφτασα σε ένα σημείο όπου… – στην πραγματικότητα ήταν ο πατέρας μου που μου είπε ότι… “Μέχρι εδώ μπορείς να φτάσεις.” Και είπε, “Αν προχωρήσεις περισσότερο από αυτό, δεν θα μπορέσεις να γυρίσεις.” Και είπε: “Τώρα θέλω να επιστρέψεις. Επέστρεψε και ζήσε τη ζωή σου άφοβα.” Και ήταν μετά από αυτό που άρχισα να ξυπνάω από το κώμα.

– Και τότε, εκείνη τη στιγμή, σου είπαν ότι θα καθάριζες τελείως; Ή έφθασες σε αυτή την κατανόηση καθώς αποφάσιζες;

– Αυτό ήταν κάτι που αντιλήφθηκα καθώς αποφάσιζα, καθώς άρχισα να κατανοώ πως το σώμα μου θα αντανακλούσε την αλήθεια αυτού που τώρα γνώριζα πως πραγματικά είμαι. Και τότε άρχισα επίσης να αντιλαμβάνομαι ότι το σώμα μου θα θεραπευόταν – όχι θα θεραπευόταν απλώς, μα θα θεραπευόταν ταχέως και πλήρως. Πραγματικά το αντιλήφθηκα αυτό. Κι επίσης αντιλήφθηκα ότι είχα ένα σκοπό, μα κατανόησα ότι δεν θα χρειαζόταν να δουλέψω σκληρά για να τον αντιληφθώ. Θα χρειαζόταν μονάχα να είμαι ο εαυτός μου και να αφήσω τα πράγματα να συμβούν.

και ο σκοπός θα εκτυλισσόταν μπροστά μου.

– Τι υπέροχο μάθημα για όλους μας… Ακόμα ένα…

– Σε ευχαριστώ… Κι αυτό ήταν το σημαντικότερο πράγμα που έμαθα, ότι χρειαζόταν απλώς να προχωρήσω και να είμαι ο εαυτός μου και να ζήσω ρέοντας ελεύθερα και ο σκοπός μου θα εκτυλισσόταν από μόνος του. Απλά θα χρειαζόταν να τον αφήσω να συμβεί.  Αυτό είναι όλο. Όχι να τον κυνηγήσω, μα να τον επιτρέψω.

– Απ’ ό,τι διάβασα, Ανίτα, είχες την αίσθηση -ή μάλλον συνεχίζεις να την έχεις-

ότι είσαι άτρωτη. Πες μας περισσότερα για αυτό.

– Το ταξίδι αυτό ήταν εκπληκτικό, γιατί όλα όσα αισθάνθηκα και αντιλήφθηκα, επαληθεύτηκαν εκ των υστέρων, αφού επέστρεψα. Όταν άρχισα να συνέρχομαι από το κώμα, ήμουν πολύ θολωμένη. Ήταν σαν να είχα το ένα μου πόδι στη μία πλευρά και το άλλο στην άλλη. Δεν πολυκαταλάβαινα πράγματι τι συμβαίνει. Και τότε είδα τον αδερφό μου που ήταν εκεί, τον άντρα μου που ήταν πραγματικά ενθουσιασμένος. Βρισκόταν στο πλευρό μου, καθ’ όλη τη διάρκεια όπου ήμουν σε κώμα, και μου ψιθύριζε. Δεν έφυγε λεπτό, γιατί ήθελε να είναι εκεί στην περίπτωση που θα άφηνα την τελευταία μου πνοή. Και μου ψιθύριζε: “Σε περιμένω να γυρίσεις πίσω, γύρνα πίσω…” Και όταν συνήλθα, βρισκόταν εκεί, η μητέρα μου βρισκόταν εκεί, ο αδερφός μου στεκόταν εκεί – και όταν τον είδα, είπα: “Το ήξερα πως είσαι εδώ, πως τα κατάφερες να έρθεις”. Και με κοίταξε και είπε: “Πώς το ήξερες;” Αλλά ήταν χαμογελαστός και χαρούμενος όπως όλοι τους, γιατί συνήλθα και άνοιξα τα μάτια. Και καλέσανε το γιατρό. Δεν τον είχα ξαναδεί τον γιατρό – όταν μπήκα στο νοσοκομείο, βρισκόμουν σε κώμα. Όταν μπήκε στο δωμάτιο, τον φώναξα με το όνομά του. Είπα: “Καλημέρα, δόκτωρ Τσαν.” Αρχικά εξέφρασε τη χαρά του που σηκώθηκα και μετά με ρώτησε πώς ήξερα το όνομά του. Του είπα:  “Δεν είσαι ο γιατρός που με είδε όταν με φέρανε στο νοσοκομείο;” Και είπε: “Μα βρισκόσουν σε κώμα, τα μάτια σου ήταν κλειστά, δεν θα μπορούσες να με είχες δει!” Και είπα: “Βρισκόμουν αλήθεια;” Γιατί πραγματικά δεν είχα ιδέα ότι βρισκόμουν σε κώμα, εφόσον μπορούσα να δω τα πάντα. Είπα: “Ήμουν σε κώμα;!” Πραγματικά δεν είχα ιδέα. Και τότε είπε: “Ήρθα για να σου φέρω καλά νέα, ήρθα για να σου πω ότι τα όργανά σου άρχισαν να επαναλειτουργούν”. Και τον κοίταξα και είπα: “Μα αυτό το ξέρω ήδη”. Και μου λέει: “Τι εννοείς το ξέρεις;” Και η οικογένειά μου, πολύ χαρούμενοι, κοιτάξανε το γιατρό και είπαν: “Πράγματι επαναλειτουργούν;” Και είπε: “Ναι, είναι πράγματι εξαιρετικά σπάνιο, είναι θαύμα, δεν το περιμέναμε με τίποτα, είναι πράγματι πολύ καλά νέα”. Και μετά γύρισε σε μένα και μου σύστησε να ξεκουραστώ. Και τότε έφυγε, και είπα στην οικογένειά μου: “Γιατί έμοιαζε τόσο έκπληκτος; Δεν ήταν αυτός ο γιατρός που… ;” Και άρχισα να τους διηγούμαι τα πάντα. Τους είπα ότι αυτός ήταν ο γιατρός που τους ανακοίνωσε ότι θα πέθαινα, ότι δεν μου μέναν περισσότερες από τριάντα έξι ώρες. Και η οικογένειά μου είπε: “Μα πώς το άκουσες αυτό;” Ο άντρας μου είπε: “Μας το είπε αυτό έξω από το δωμάτιο, δεν ήμασταν καν σε αυτό το δωμάτιο.” Και είπα: “Είστε σίγουροι; Διότι το άκουσα.” Και μετά είπα: “Είστε σίγουροι ότι ήμουν σε κώμα; Διότι [γνωρίζω ότι] στις τέσσερις το πρωί άρχισα να πνίγομαι από το βήχα και εσύ, ο άντρας μου, πήγες και κάλεσες τον γιατρό, όχι, κάλεσες τις νοσοκόμες και αυτές κάλεσαν επειγόντως τους γιατρούς και αυτοί πήραν υγρό από τους πνεύμονές μου” και συνέχισα να περιγράφω τα γεγονότα και αναρωτιόντουσαν πώς είναι δυνατό να τα γνωρίζω όλα αυτά. Δεν είχαν ιδέα ότι ήξερα τα πάντα που είχαν συμβεί. Και τους περιέγραψα ακόμα και το περιστατικό με έναν νοσοκόμο που είπε: “Δεν μπορούμε να βρούμε φλέβες    και ούτως ή άλλως έχει μείνει σκελετός, δεν νομίζω ότι θα τα καταφέρει”, βασικά μίλησε με ένα τρόπο σαν να ήθελε να τα παρατήσει, φαινόταν να θέλει να τα παρατήσει – το αναφέρω και στο βιβλίο μου αυτό. Και, όταν τους το είπα αυτό, ο αδερφός μου ενοχλήθηκε και είπε: “Θα πάω να μιλήσω μαζί του λίγο και να του πω να έχει μεγαλύτερη ευαισθησία…” Και όταν τον βρήκε και του το είπε, ο νοσοκόμος πράγματι σοκαρίστηκε και είπε: “Δεν φανταζόμουν ότι μπορεί να με ακούσει!” και ήρθε μέσα και μου απολογήθηκε θερμά. Έτσι λοιπόν ήταν όλοι απίστευτα έκπληκτοι. Αλλά στη συνέχεια άρχισαν να μου λένε ότι θα έπρεπε να αρχίσω θεραπεία και να κάνω εξετάσεις για να δουν την πρόοδο του καρκίνου μου και να περιμένουμε πριν προχωρήσουμε σε αυτές, μέχρι να δυναμώσω λίγο, γιατί το σώμα μου είναι εξαιρετικά αδύναμο. Αλλά στη συνέχεια, εντός τεσσάρων ημερών μόνο, ζήτησα από έναν από αυτούς να… Παρέμενα στο οξυγόνο και… Στην πραγματικότητα, ήδη μέσα σε δύο μέρες, τους έλεγα: “Δεν χρειάζομαι το οξυγόνο, με εμποδίζει” και καμιά φορά το έβγαζα από μόνη μου. Κι έτσι εξέτασαν την αναπνοή μου και είπαν: “Εντάξει, μπορούμε να το βγάλουμε”. Μετά τους είπα ότι θέλω να μου βγάλουν τον σωλήνα τροφής, ο οποίος ήταν περασμένος στον λάρυγγά μου για να με ταΐζουν απευθείας. Τους είπα ότι ήταν πραγματικά άβολος και μου γρατζουνούσε το λαρύγγι και ότι ήθελα να φάω αληθινό φαγητό, όπως παγωτό!  [αυτό χειροτερεύει τον καρκίνο…] Και έτσι, διστακτικά, μου το βγάλανε. Αλλά άρχισα να θυμάμαι λίγο… Ήμουν μεν ακόμα μπερδεμένη, άρχισα ωστόσο να έχω αναλαμπές και να συνειδητοποιώ ότι κάτι είχε συμβεί και άρχισα να αντιλαμβάνομαι γιατί αισθανόμουν ευφορία. Διότι ένιωθα πραγματική ευφορία και αρχικά δεν καταλάβαινα γιατί, κι έλεγα στην οικογένειά μου ότι “γνωρίζω πως θα πάω μια χαρά, γιατί ανησυχούν όλοι τόσο; Πραγματικά θα πάω μια χαρά. Θα είμαι εντάξει.” Όμως όλοι ήταν πραγματικά επιφυλακτικοί. Αλλά την τέταρτη μέρα, ο γιατρός είπε ότι το μέγεθος των όγκων μου είχε μειωθεί κατά εξήντα με εβδομήντα τοις εκατό, όπως διαπίστωνε με την απλή ψηλάφηση του λαιμού μου. Συνέχιζα να έχω ανοικτές πληγές στο δέρμα μου, λοιπόν είχα επιδέσμους και τέτοια, αλλά επειδή αισθανόμουν πραγματική ευφορία και το πρήξιμο είχε μειωθεί και οι όγκοι είχαν συρρικνωθεί και ήθελα να ανασηκωθώ σε καθιστή θέση και να ακούσω μουσική, που τη λατρεύω, είπα στον άντρα μου: “Μπορείς σε παρακαλώ να μου φέρεις το iPod μου; Θα ήθελα να ακούσω μουσική.” Λοιπόν έφερε το iPod, αλλά δεν μπορούσα να βάλω ακουστικά, λόγω όλων των σωλήνων και καλωδίων και επιδέσμων που είχα πάνω μου, οπότε συνέδεσε δύο μικρά ηχεία.

Και καθώς άκουγα χορευτική μουσική, και ο άντρας, ο αδερφός και η μητέρα μου με επισκέπτονταν τόσο συχνά, τελικά οι άλλοι ασθενείς  -καθότι ήμουν στην εντατική- άρχισαν να παραπονιούνται για μένα και οι συγγενείς τους άρχισαν να παραπονιούνται κι αυτοί, ρωτώντας τι δουλειά έχω στην εντατική, καθότι εκεί βρίσκονται οι σοβαρά ασθενείς, άτομα που πεθαίνουν. Έτσι, την τέταρτη ημέρα, ο γιατρός χρειάστηκε να με βγάλει από την εντατική και να με βάλει σε κανονικό δωμάτιο. Και η ανάρρωσή μου προχώρησε ταχύτατα. Μου κάνανε βιοψία στη σπονδυλική στήλη, παίρνοντας υγρό από αυτήν -κάτι εξαιρετικά επίπονο- αλλά δεν βρήκαν ίχνη καρκίνου εκεί. Μετά κάναν βιοψία στους λεμφαδένες αλλά ούτε εκεί βρήκαν καθόλου καρκίνο, οπότε απλά συνέχισαν να ψάχνουν παντού, γιατί δεν πίστευαν ότι εξαφανίστηκε.

– Ώστε λοιπόν είχες αυτή την αίσθηση ότι είσαι άτρωτη, ότι “είμαι πίσω και τίποτα δεν με σταματά”… Ζούσες πάλι – τόσο γοργά, τόσο ξαφνικά, όλοι γύρω σου θα πρέπει να ‘ταν τόσο έκπληκτοι, τι φοβερή αλλαγή αυτή στη ζωή ενός ανθρώπου! Άρχισες αμέσως να διηγείσαι την εμπειρία σου σε άλλους και στους γιατρούς; Ω Θεέ μου! Mου έρχονται δεκάδες ερωτήσεις τώρα!

– Εντάξει, μου αρέσει να απαντάω σε ερωτήσεις! Μου πήρε κάποιο διάστημα μέχρι να αρχίσω να διηγούμαι την ιστορία, γιατί ήμουν αρκετά μπερδεμένη. Οι άνθρωποι ήταν σοκαρισμένοι από ό,τι είχε συμβεί και ακόμα και ο ίδιος μου ο γιατρός, ο ογκολόγος που με παρακολουθούσε έκανε τη χειρονομία πως πετά τον ιατρικό μου φάκελο στα σκουπίδια. Μου είπε στ’ αλήθεια το εξής: “Δεν ξέρω τι να γράψω στον ιατρικό σου φάκελο.” Κι έκανε την κίνηση σαν να πετούσε τον φάκελο στα σκουπίδια. Είπε: “Πραγματικά δεν ξέρω, δεν ξέρω καν τι να κάνω με εσένα”. Αυτό ακριβώς μου είπε. Και εγώ, μετά από αυτό, πέρασα για κάποιο διάστημα μια φάση όπου ήμουν λίγο μπερδεμένη, μη γνωρίζοντας τι να υποθέσω και τι είχε συμβεί. Πραγματικά δεν γνώριζα. Διότι δεν γνώριζα… Δηλαδή ήταν ο Ανώτερος Εαυτός μου;

Τι ήταν; Ήταν ο Θεός; Τι ήταν; Αλλά αν εγώ χρησιμοποιούσα τον όρο Θεός… Μπορώ να πω ότι ήταν ο Θεός, ωστόσο ο Θεός δεν έχει μορφή. Ο Θεός είναι άμορφος. Την ίδια στιγμή που Του βάζεις μορφή, Του βάζεις όρια. Και Αυτός δεν έχει περιορισμούς. Λοιπόν δεν μπορούσα να κατανοήσω πλήρως πού θα έπρεπε να το αποδώσω. Αλλά ήξερα ότι κάτι μεγάλο είχε συμβεί, κάτι πραγματικά πολύ μεγάλο είχε συμβεί. Και ότι είχα συνδεθεί με Κάτι. Ήξερα ότι είχα συνδεθεί με Κάτι. Κι αυτό το Κάτι με το οποίο είχα συνδεθεί με έκανε να αισθάνομαι σαν να ήμουν εγώ η ίδια αυτό το Κάτι, όταν βρισκόμουν σε αυτή την κατάσταση. Όταν ήμουν δίχως το σώμα μου, ήμουν κι εγώ μέρος αυτού του Κάτι, ήμουν τα Πάντα, ήμουν άτρωτη. Κι ήμουν συνδεδεμένη με τον καθένα και το κάθε έμβιο ον. Ήταν σαν να είχα γίνει τα πάντα, σαν να είχα γίνει το Σύμπαν, όταν βρισκόμουν σε αυτή την κατάσταση.

– Ώστε άρχισες να συνειδητοποιείς ότι είχες το Σύμπαν μέσα σου;

– Ναι, είχα το Σύμπαν μέσα μου.

– Και το έχουμε όλοι.

– Και το έχουμε όλοι, το έχουμε όλοι, είμαστε όλοι στο… Η αίσθηση είναι ότι είμαστε όλοι στο κέντρο του Σύμπαντος και όταν βρούμε αυτό το μέρος, αυτό το κεντρικό μέρος… Όταν βρεις αυτό το κεντρικό σημείο του Σύμπαντος… – κι έτσι καταλαβαίνω εγώ τη φράση “να βρεις το κέντρο σου”, σημαίνει: “να βρεις τη θέση σου στο κέντρο του Σύμπαντος”.

– Πριν πόσο καιρό είχες αυτήν την επιθανάτια εμπειρία;

– Το 2006. Πριν πέντε χρόνια.

– Και τώρα είσαι σωματικώς ακμαία και όλα πάνε καλά; Η ζωή σου θα πρέπει να έχει πραγματικά μεταμορφωθεί…

– Ω Θεέ μου! Η ζωή μου έχει πραγματικά μεταμορφωθεί και ο υπέροχος Γουέην Ντάιερ έπαιξε το ρόλο του σε αυτή τη μεταμόρφωση. Είναι καταπληκτικός… Και πολλά συνέβησαν από τότε, διότι έκανα μια ανάρτηση για την επιθανάτια εμπειρία μου σε μια ιστοσελίδα που ασχολείτο με αυτό το θέμα, και πολλοί την “ανακάλυψαν”, ακόμα και γιατροί, οι οποίοι με προσέγγισαν και ζήτησαν να δουν τα ιατρικά μου αρχεία. Και μάλιστα μέχρι και που πέταξαν στο Χονγκ Κονγκ για να με συναντήσουν και να πάνε στο νοσοκομείο μου να εξετάσουν τα αρχεία. Και είπαν ότι, με όποιο τρόπο κι αν το κοιτάξεις, θα έπρεπε τώρα να είμαι νεκρή. Ήταν όλο αυτό μια εκπληκτική διαδρομή… Καθώς και το πώς έφτασε η ιστορία μου στον Γουέην Ντάιερ, ήταν εκπληκτικό, κι αυτός με έφερε σε επαφή μαζί σου και… Θα έχει μάλιστα την καλοσύνη να γράψει και τον πρόλογο στο βιβλίο μου.

– Πότε θα εκδοθεί το βιβλίο σου;

– Θα κυκλοφορήσει στις αρχές του 2012.

– Ακριβώς τη σωστή στιγμή!… Τι όμορφα! Και αν αυτοί που μας παρακολουθούν θέλουν περισσότερες πληροφορίες, ας δακτυλογραφήσουν ” Anita Moorjani ” στο Google.  Θα βρουν πολλά περισσότερα εκεί. Έχεις και δική σου ιστοσελίδα τώρα;

– Ναι. Την anitamoorjani.com.

– Ωραία, θαυμάσια… Λοιπόν, ευχαριστώ πάρα πολύ για αυτές τις όμορφες στιγμές που μοιράστηκες μαζί μας… Δεν βλέπω την ώρα να έρθω στο Χονγκ Κονγκ για να σε συναντήσω και να επαναλάβουμε αυτό από κοντά. Είμαι έτοιμη για πτήση! Αλλά, χάρη στην τεχνολογία, μπορέσαμε να το κάνουμε ήδη μέσω Skype, μεταξύ Βοστόνης και Χονγκ Κονγκ. Τι όμορφα που ήταν, σε ευχαριστώ τόσο πολύ…

– Σε ευχαριστώ εγώ. Είσαι όμορφος άνθρωπος. Πολλά ευχαριστώ.

———————-

Το βίντεο, στην ελληνική του εκδοχή, συνεχίζεται με ένα βιντεοσκοπημένο απόσπασμα από ομιλία του γνωστού ψυχιάτρου Dr. Bruce Greyson στον Οργανισμό των Ηνωμένων Εθνών για τις Επιθανάτιες Εμπειρίες. Τα λόγια του Dr. Bruce Greyson είναι τα εξής:

Το πιο συνηθισμένο παράδειγμα που αναφέρεται ετούτες τις μέρες είναι η επιθανάτια εμπειρία. Υπάρχουν πολλά άτομα που θεωρούνται κλινικώς νεκρά -σε κάποιες από αυτές τις περιπτώσεις έχουν καταγραφεί τα εγκεφαλικά τους κύματα και ήταν επίπεδα- που επιστρέφουν και λένε: “Όχι μόνο σκεπτόμουν αλλά σκεπτόμουν ΠΙΟ ΚΑΘΑΡΑ  απ’ όσο οποτεδήποτε στο παρελθόν”. Αλλά έχουμε κι άλλες περιπτώσεις, στις οποίες, ενώ η λειτουργία του εγκεφάλου παρεμποδίζεται, η σκέψη είναι πιο καθαρή. Υπάρχουν εξαιρετικές περιπτώσεις ανθρώπων που έχουν μη αναστρέψιμη άνοια, ή σοβαρή νοητική πάθηση, οι οποίοι στις επιθανάτιες στιγμές τους γίνονται  τελείως διαυγείς. Αρχίζουν να αναγνωρίζουν οικογενειακά μέλη, αρχίζουν να μιλούν με συνοχή, χάνουν τις παραληρητικές τους ιδέες, και μετά πεθαίνουν. Τι συμβαίνει λοιπόν; Δεν έχουμε μια υλιστική απάντηση για αυτό. Ενώ αν υπέθετες ότι ο νους και ο εγκέφαλος μπορούν να χωριστούν όταν η κατάσταση του εγκεφάλου αρχίζει να χειροτερεύει, τότε θα είχες μια εξήγηση. Δεν μπορείς να κάνεις και πολύ έρευνα σε αυτού του είδους την εμπειρία. Αυτές είναι μονάχα ανεκδοτολογικές περιπτώσεις και -πιστέψτε με- είναι ασυνήθιστες. Οι περισσότεροι που πεθαίνουν με άνοια, πεθαίνουν με άνοια. Δεν εξέρχονται από αυτήν! Αλλά έχουμε αυτές τις μεμονωμένες περιπτώσεις που μας λένε ότι συμβαίνει κάτι άλλο (ότι υπάρχει μια κρυμμένη διεργασία). Αλλά τις επιθανάτιες εμπειρίες μπορούμε να τις κοιτάξουμε μέσα στο ίδιο το εργαστήριο για να δούμε τι συμβαίνει όταν ο εγκέφαλος καταστέλλεται. Βέβαια, έχουμε τρόπους να παρατείνουμε τη ζωή του εγκεφάλου, για παράδειγμα μέσω υποθερμίας, μέσω φαρμάκων που μειώνουν την ανάγκη του εγκεφάλου για οξυγόνο, ώστε να μπορεί να συνεχίσει για περισσότερο. Και μπορείς να θέσεις θέμα και για το πόσο νεκρός είναι ο λεγόμενος νεκρός. Αλλά, όπως ανέφερε σήμερα το πρωί ο [γνωστός νευροεπιστήμονας] Σαμ Σέπαρντ, όταν πια μιλάμε για την περίπτωση όπου έχει παραμείνει σε λειτουργία κάπου κάποιο μεμονωμένο νευρικό κύτταρο, έχει πράγματι νόημα να πεις ότι το κύτταρο αυτό πεινάει ή είναι θυμωμένο ή έχει συνειδητότητα; Δεν πιστεύουμε ότι έχει νόημα. Αν υπάρχουν δύο κύτταρα και συνδέονται μεταξύ τους; Μπορούν να πεινούν; Οι περισσότεροι νευροεπιστήμονες πιστεύουν ότι χρειάζεται να υπάρχει ένα πλήρες και άθικτο νευρικό δίκτυο προκειμένου να υφίσταται οτιδήποτε που να μοιάζει με συνειδητότητα. Και είναι ξεκάθαρο ότι δεν υπάρχει τίποτα τέτοιο όταν “ίσως” παραμένει κάποια υποτυπώδης δραστηριότητα βαθιά μέσα στο εγκεφαλικό στέλεχος. Ό,τι κι αν είναι αυτό που παραμένει τότε, δεν είναι αυτό που αντιλαμβανόμαστε ως τη βάση της συνειδητότητας. Λοιπόν έχουμε εγκεφάλους που ΔΕΝ λειτουργούν, κι ωστόσο έχουμε ανθρώπους που λένε: “Ήμουν συνειδητός καθ’ όλη τη διαδικασία. Στην πραγματικότητα, ήμουν περισσότερο διαυγής απ’ όσο είμαι όταν είμαι κολλημένος εδώ μέσα στον εγκέφαλο, με όλους τους περιορισμούς που αυτός μού θέτει.” Υπάρχει σε αυτή τη δήλωση οτιδήποτε η αλήθεια του οποίου να μπορεί να επαληθευτεί; Άνθρωποι μάς λένε: “Ναι, ήμουν πιο διαυγής από οποτεδήποτε άλλοτε, ήταν πιο αληθινό απ’ οτιδήποτε άλλο…” – πώς μπορούμε να ξέρουμε αν υπάρχει οτιδήποτε [αληθινό] σε οποιαδήποτε τέτοια δήλωση;… Περιστασιακά οι άνθρωποι επιστρέφουν απ’ την επιθανάτια εμπειρία με κάποιες επαληθεύσιμες πληροφορίες. Κι είναι αυτό που προσπαθεί να κάνει ο Σαμ στη σχετική έρευνά του πάνω στην επίγνωση – προσπαθεί να κρύψει απροσδόκητους στόχους σε μέρη που οι άνθρωποι θα μπορούσαν να δουν αν έβγαιναν απ’ το σώμα τους. Κι υπάρχουν πολλές ανεκδοτολογικές περιπτώσεις ανθρώπων που το έχουν κάνει αυτό, που βγήκαν από το σώμα τους, και είπαν: “Ναι, βγήκα από το σώμα μου, και είδα τον τάδε γιατρό να κάνει το τάδε”. Και είναι ακριβείς. Και μερικές φορές μάς αναφέρουν πράγματα που μας εκπλήσσουν πολύ, πράγματα που δεν θα ήταν δυνατό να είχαν φανταστεί. Έχουμε επίσης ανθρώπους που επιστρέφουν από μια επιθανάτια εμπειρία με πληροφορίες και για άλλα πράγματα επίσης, πληροφορίες στις οποίες δεν είχαν πρόσβαση. Μερικές φορές έχουν συναντήσει και επικοινωνήσει με πεθαμένα αγαπητά τους πρόσωπα, απ’ τα οποία έλαβαν πληροφορίες που δεν θα μπορούσαν να έχουν λάβει από οποιαδήποτε άλλη πηγή. Υπάρχουν περιπτώσεις ανθρώπων που συνάντησαν αυτά τα αγαπητά πεθαμένα πρόσωπα, τα οποία κανένας δεν γνώριζε ακόμα ότι είχαν πεθάνει! Κι έχουμε πολλές περιπτώσεις, πολλές τεκμηριωμένες περιπτώσεις… έχουμε ανθρώπους που μίλησαν για πεθαμένους συγγενείς, όπως είναι η περίπτωση του θείου Τζο, τον οποίο ο καθένας πίστευε ζωντανό, και βρήκαμε μετά από λίγες μέρες ότι ο θείος Τζο είχε πεθάνει μερικά μόνο λεπτά πριν ο ασθενής μας τον δει στην επιθανάτια του εμπειρία. Πώς εξηγούμε τέτοια πράγματα με βάση τις λειτουργίες των νευρώνων; Λοιπόν αυτοί είναι τρόποι με τους οποίους από τις επιθανάτιες εμπειρίες μπορούμε να πάρουμε επαληθεύσιμες πληροφορίες που να σχετίζονται με το ερώτημα:  “Είναι αυτά τα πράγματα αληθινά;”

Το σχετικό βίντεο της συνέντευξης, εδώ:

https://www.youtube.com/watch?v=IJP4hT8skUU

http://www.armonikizoi.com/2012/anita