Κυριακή 20 Ιουλίου 2008
Ανάσα ελπίδας
Κι εκεί που όλα μοιάζουν να έρχονται και να ξανάρχονται ίδια στην καθημερινότητά μας, να μας βρίσκουν πνιγμένους στην αλλοτρίωση του κυνηγητού της επαγγελματικής καταξίωσης, αποξενωμένους στην ανυπαρξία ελεύθερου χρόνου, χαμένους σε «συμβατικές» παρέες, ξαφνικά μια εικόνα ανατρέπει το σκηνικό, ξυπνάει μέσα μας αρχέγονες ανατάσεις, μας ταρακουνάει στον καναπέ μας και μας γεμίζει συγκίνηση ενισχύοντας τη μνημοσύνη μας. Η πορεία μιας χούφτας Ελλήνων σε ομαδική προσπάθεια, όπου χρησιμοποιούν το μυαλό, τη σωματική ρώμη, την υπέρτατη σύμπνοια για την επίτευξη του στόχου, δε μπορεί παρά να αποτελεί για όλους μας και ιδιαίτερα για τους νεότερους μήνυμα ελπίδας. Η εθνική ομάδα καλαθοσφαίρισης με προπονητή έναν πραγματικό ηγέτη (κι όχι θλιβερό διαχειριστή από αυτούς που έχουμε συνηθίσει τα τελευταία αρκετά χρόνια σε άλλους χώρους) μας γεμίζει χαρά, ευφορία, αγαλλίαση. Στα πρόσωπα όλων αυτών των νέων παιδιών βλέπουμε την αληθινή σύμπνοια, τον αλτρουϊσμό την ευγενή άμιλλα, την υποταγή του εγωισμού στην κοινή προσπάθεια και στο κοινό όραμα που εμπνέει ένας άνθρωπος που ξεκίνησε από τις φτωχογειτονιές της Νίκαιας με μεράκι και αγάπη για το άθλημα σε καιρούς που κανείς δεν υποψιαζόταν την εξέλιξη που θα ακολουθούσε το ομαδικό αυτό άθλημα. Εξέλιξη που οφείλεται στην τρομερή διαχρονική προσπάθεια του ιδίου και άλλων ομοίων του της εποχής του. Ο Παναγιώτης Γιαννάκης είναι πάντα σεμνός και μετρημένος στις συνεντεύξεις του, το ίδιο και τα παιδιά-παίκτες που κερδίζουν την αγάπη του κόσμου, γιατί μέσα από την Εθνική ομάδα πετυχαίνουν προσωπικούς και ομαδικούς στόχους. Με μυαλό σε εγρήγορση, ήρεμο θυμικό και αποτελεσματικό σχεδιασμό, προχωρούν σταθερά στην πορεία τους. «Σεβόμενοι» και «τιμώντας» τον αντίπαλο. Αυτά τα στοιχεία ελληνικής αρετής τέρπουν τις ψυχές μας. Μας ενισχύουν στη δική μας προσωπική αναζήτηση καίτοι μπορεί να γνωρίζουμε ότι δεν είμαστε μόνοι. Γιατί στις μέρες μας είναι για όλους μας κοινός τόπος ότι αυτοί που εκδηλώνουν αρετές που οραματίζονται, που ανακαλύπτουν αρχέγονες αλήθειες, είναι σεμνοί, ταπεινοί, αθόρυβοι…
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
3 σχόλια:
Ας πούμε οτι ειναι ετσι (γενικά). Ο Π.Γιαννάκης είναι ένας super star που κέρδισε πολλα χρήματα (και κερδίζει). Που έχει σημόσια θεση και μισθο. Που ομως εχει μετρο, αυτοσυγκρατηση, οραμα και στοχο. Ειναι σεμνος, δεν προκαλει. Αλλα, ειναι star. Δεν εχει σχεση με τον "μεσο ορο". Δεν εχει σχεση με την...Νικαια και τον Κορυδαλλο.
Ουτε τα παιδια που παιζουν στην Εθνικη. Ασχετα εαν πχ ο Παπαλουκας δειχνει επισης σεμνος και μετρημενος, να παταει καλα στα ποδια του. Ειναι star παγκοσμιου επιπεδου.
Και μονο για ολα αυτα, αξιζουν πολλα συγχαρητηρια.
Ναι λοιπον, αποτελουν παραδειγμα προς μιμηση. Αλλα, με φειδω....Επι της ουσιας ενα παιχνιδι παιζουν, απλα το κανουν σωστα επαγγελματικα....
Αρκει να μην ανακατευτουν με την Πολιτικη; Ειδατε τι επαθε ο Ιωφαννιδης (ο προκαταοχος του Γιαννακη και στην Εθνικη και στον Ολυμπιακο). Ειναι βουλευτης και αρμοδιος υπουργος. Και τι κανει; Μια τρυπα στο νερο. Ειδατε τον συμπαικτη του Γιαννακη στην Εθνικη και τον Ολυμπαικο. Τον Π.Φασουλα. Βουλευτης και Δημαρχος Πειραια σημερα. Τι κανει; Μια τρυπα στο νερο.
Οκ, ειναι ικανοι να βαζουν καλαθια και να αποτελουν ομαδα μπασκετ. Μονο που η ζωη, δεν ειναι...καλαθι του μπασκετ. Αλλα..καλαθι της νοικοκυρας, και πως αυτο θα ειναι γεματο. Και εκει...Ιωαννιδης, Φασουλας κλπ αστοχουν και εξ επαφης...
Οποτε...
Ας μεινουμε απλα στο 20 λεπτο που μας προσφερουν στο παρκε...και οτι δεν προκαλουν...That's all.
Επί της ουσίας, ο Παναγιώτης Γιαννάκης είναι γέννημα θρέμα της Νίκαιας ξεκίνησε με αγάπη για το άθλημα, έπαιζε σχεδόν για όλη την υπόλοιπη πεντάδα του Ιωνικού (για όσους τον θυμούνται) καθώς στην εποχή του κυριαρχούσαν οι ατομικές προσπάθειες, λόγω έλλειψης στοιχειώδους οργάνωσης. Επεδίωκε όμως τη συνεχή ατομκή του βελτίωση, βρήκε στην πορεία τους ανθρώπους με κονά οράματα, ήταν από τους βασικούς συντελεστές που έκαναν γνωστή και αγαπητή την καλαθοσφαίριση στις αλάνες όλης της χώρας, παρακίνησαν πολλά παιδιά να γίνουν αυτό που ειναι σήμερα στο χώρο τους. Η συγκυρία τον βοήθησε αυτόν και τους ομοίους του να ανταμειφθούν πλουσιοπάροχα. Μπορεί όμως αυτό να αποτελέσει μομφή για την προσωπικότητά του και την αξία του; Πόσοι και πόσοι γνωστοί σήμερα ιδιαίτερα στο χώρο της πολιτικής συναλλαγής δεν πλουτίζουν εντός των ορίων του ποινικού δικαίου; και προσφέρουν αρνητικό παράδειγμα με την ατιμωρησία τους; Εύστοχη η αντιδιαστολή με τον Ιωαννίδη που και στο χώρο του αθλήματος η δική του προσωπικότα και το αξιακό του σύστημα δεν βοήθησαν ποτέ τις ομάδες που ηγήθηκε να πετύχουν τον τελικό τους στόχο. Καθόλου τυχαία η ανάμειξή του με την πολιτική όπως και του Φασούλα. Ο Οδυσσέας αντιστάθηκε στις σειρήνες. Αυτοί όχι. Γι αυτόν ακόμη το λόγο αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση ο Γιαννάκης στη νεολαία. Γιατί η ζωή είναι "καλάθι" για εύστοχα σουτ σε διαφορετικές στιγμές προσπάθειας, που όμως βασίζονται σε αξίες όπως η σεμνότητα, η φειδώ, το καθαρό και καλλεργημένο μυαλό κι αυτές οι αξίες δεν προσφέρονται πλέον ως παραδειγμα στη νεολαία από την καθεστώσα πολιτική σκηνή ή την λεγόμενη διανόηση. Γιατί η προσωπική ανέλιξη μέσα από αρχέγονες αξίες είναι αυτή που θα διαμορφώσει τους κατάλληλους στόχους στην κοινωνία και ιδιαίτερα στη νεολαία. Και πρέπει να την αναζητούν, να την αναγνωρίζουν όσοι υποψιασμένοι σε κάθε της ψήγμα, σε κάθε ζωντανό της παράδειγμα είτε διαρκεί πολλά εικοσάλεπτα είτε μια στιγμή. Η ζωή μας άλλωστε είναι ένα άθροισμα στιγμών. Όσες περισσότερες είναι οι μεστές σε ικανοποίηση στιγμές από την προσωπική μας ανέλιξη τόσο πιο ολοκλρωμένοι και ευτυχισμένοι αισθανόμαστε...
Συμφωνω. Αλλά όπως έλεγαν και οι αρχαίοι ημών πρόγονοι - που κάτι παραπάνω γνώριζαν - "μηδένα προ του τέλους μακάριζε". θα μας αντέξει η σκηνή στο τελευταίο χειροκρότημα;
Δημοσίευση σχολίου