Η άρχουσα τάξη στην Ελλάδα απεχθάνεται και καταδιώκει όσους όρισαν εαυτούς να φυλάττουν Θερμοπύλες...

Στην εποχή της λεηλασίας της πολιτισμικής μας παράδοσης από οργανωμένες σπείρες αρχαιοκαπήλων και όχι μόνο, που δρουν εν πολλοίς ανενόχλητοι αφανίζοντας από το βυθό της θάλασσας και τα σπλάχνα της γης μας με λαθρανασκαφές πολύτιμα έργα των προγόνων μας, η παρουσία φωτεινών ανθρώπων που λειτουργούν με αγαθή φρόνηση και συνείδηση και υπερασπίζονται την ανεκτίμητη κληρονομιά μας αποδεικνύεται ολοένα και πιο σπάνια. Μια τέτοια περίπτωση Έλληνα στο φρόνημα και στη συνείδηση, περιγράφεται στο άρθρο κυριακάτικης εφημερίδας που παρατίθεται στη συνέχεια:

"Ύστερα από πολυήμερη νοσηλεία στην εντατική του νοσοκομείου της Άρτας, έχασε τη μάχη με τη ζωή ο πρώην διοικητής της Δίωξης Αρχαιοκαπηλίας, αστυνομικός διευθυντής Γιώργος Γληγόρης. Το όνομα του ακέραιου αξιωματικού συνδέθηκε με τις μεγαλύτερες επιτυχίες της ΕΛ.ΑΣ., καθώς και με τους επαναπατρισμούς από ξένα μουσεία και ιδιώτες συλλέκτες εκατοντάδων αρχαιοτήτων που αφαιρέθηκαν παράνομα από την Ελλάδα. Συνδέθηκε, όμως, δυστυχώς καί με τη μοίρα των ικανών που ξαφνικά... μετατίθενται σε κάποιο άλλο πόστο. Έτσι και ο Γληγόρης πήρε φύλλο πορείας για τη Λευκάδα, όπου τον περίμενε ένα τροχαίο δυστύχημα. Ο Γληγόρης άνοιξε τον φάκελο του ιδιωτικού Μουσείου Γκετί που αράχνιαζε επί χρόνια στο αρχείο και χάρις στην έρευνά του βρέθηκαν οι μάρτυρες, αλλά και τα ακλόνητα στοιχεία με τα οποία πείστηκε το αμερικανικό ίδρυμα να επιστρέψει, μεταξύ άλλων, και το περίφημο χρυσό μακεδονικό στεφάνι που υποδέχτηκε ο πρωθυπουργός σε τελετή πριν από δύο χρόνια (29 Μαρτίου 2007) στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο. Δική του ήταν και η πρωτοβουλία να ερευνήσει την εξοχική κατοικία στην Πάρο της εφόρου αρχαιοτήτων του Μουσείου Γκετί, Μάριον Τρου, όπου εντόπισε αδήλωτες αρχαιότητες. Η ενέργεια αυτή συνέβαλε στην άσκηση πίεσης για να καμφθούν οι αντιρρήσεις του Μουσείου και να ανοίξει ο δρόμος για τον επιτυχή επαναπατρισμό και των τεσσάρων αρχαιοτήτων που διεκδικούσε η χώρα μας. (Η δίκη της Μάριον Τρου για την υπόθεση της Πάρου δεν έχει ακόμη προσδιοριστεί, αν και έχουν περάσει σχεδόν δυόμισι χρόνια). Καθοριστική υπήρξε η συμβολή του Γληγόρη και στον επαναπατρισμό του χάλκινου μακεδονικού κρατήρα από την αμερικανίδα Σέλμπι Γουάιτ, καθώς και στην επιστροφή της μαρμάρινης αττικής ληκύθου από τον ελβετό αρχαιοπώλη Ντέιβιντ Καν. Όμως κορυφαία στιγμή στην καριέρα του στη Δίωξη Αρχαιοκαπηλίας ήταν η υπόθεση της Σχοινούσας, που προκάλεσε σεισμό σε διεθνές επίπεδο. Η υπέρβαση που έκανε στη διεθνή αστυνομική συνεργασία ο έλληνας αξιωματικός ήταν ίσως η σημαντικότερη συμβολή του στη μάχη κατά του οργανωμένου εγκλήματος. Πίστευε πως ένα κατ' εξοχήν διεθνικό έγκλημα όπως η αρχαιοκαπηλία δεν μπορεί να χτυπηθεί αποτελεσματικά μόνο μέσα από τις εθνικές αστυνομίες. «Η απάντηση πρέπει να είναι η άμεση, χωρίς γραφειοκρατία και χρονοτριβή, προσωπική και ειλικρινής συνεργασία μεταξύ ελλήνων, ιταλών, γερμανών, Ελβετών, κυπρίων, αμερικανών και άλλων αστυνομικών. Αυτή η αντίληψη δράσης μπορεί να κάνει τη διαφορά και να εξαρθρώσει τα κυκλώματα», συνήθιζε να λέει ο αστυνόμος. Και εξηγούσε: «Ένας έλληνας αγρότης πουλάει σε ιταλό μαφιόζο που συνεργάζεται με έναν Ελβετό έμπορο και πουλάνε μέσω ενός βρετανικού οίκου δημοπρασιών τα κλεμμένα αρχαία σε ιδιωτικό αμερικανικό μουσείο ή σε έναν συλλέκτη στην Ιαπωνία». Ο Γληγόρης συνεργάστηκε στενά με το τμήμα δίωξης αρχαιοκαπηλίας των Καραμπινιέρων και τον αρμόδιο εισαγγελέα Ρώμης, Πάολο Φέρι. Η συνεργασία αυτή έφερε πολλούς καρπούς και στις δύο χώρες, συνδέθηκε με το κύμα των επαναπατρισμών και συνέβαλε στην ευαισθητοποίηση της παγκόσμιας κοινής γνώμης. Η ανταμοιβή του από την ελληνική Πολιτεία για εξαιρετικά πετυχημένη πολύχρονη δράση του ήταν μια αιφνιδιαστική και αναίτια δυσμενής μετάθεση, το περασμένο καλοκαίρι, για την οποία δεν δόθηκαν ποτέ εξηγήσεις. Ήταν προφανές ότι κάποιους ενόχλησε. Άλλωστε, ο Γληγόρης συνήθιζε να ακουμπάει εκεί που οι άλλοι σφύριζαν αδιάφορα. Τις περισσότερες φορές οι κατηγορούμενοι τον σεβάστηκαν. «Κάνε τη δουλειά σου αστυνόμε», του είπε χαρακτηριστικά εκπρόσωπος της οικογένειας Μιχαηλίδη στη Σχοινούσα. Όμως, σε πρόσφατες υποθέσεις, λίγους μήνες πριν απ' την μετάθεσή του, όπου εμπλέκονταν επιφανή μέλη της αθηναϊκής κοινωνίας, η αντίδραση ήταν διαφορετική. Υπήρξαν γκρίνιες, διαμαρτυρίες, πιέσεις... Η μετάθεσή του δεν είχε αντίκτυπο μόνο στον ίδιο. Με την αιφνιδιαστική απομάκρυνση του Γληγόρη χάθηκε ένα τεράστιο δίκτυο πληροφοριών απαραίτητο για την υπηρεσία. Ο Γιώργος ζούσε σε ένα φτωχικό δυάρι στου Γκύζη και κυνηγούσε μεγαλοκαρχαρίες. Είχε αίσθηση καθήκοντος και δικαιοσύνης, ήταν αγαπητός, με αίσθηση του χιούμορ και αγάπη για τη ζωή. Κηδεύτηκε από το νεκροταφείο στο χωριό Πινακοχώρι Λευκάδος. Ήταν 45 χρόνων και άφησε πίσω του τον δεκάχρονο γιο του Άγγελο. Στο τροχαίο που ενεπλάκη το αυτοκίνητο στο οποίο επέβαινε χάθηκαν άλλα τέσσερα άτομα, μια ολόκληρη οικογένεια από το χωριό Μπενίτσες της Κέρκυρας. Οι συνθήκες του δυστυχήματος δεν έχουν ακόμη διευκρινισθεί, ούτε και η ευθύνη."
Του Νικόλα Ζηργάνου
«Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία» 22/03/2009
Σχόλιο: Υφίσταται σήμερα Ελλήνων Πολιτεία;

Η σύγχρονη δουλεία: όταν το επάγγελμα γίνεται ιδεολογία

Στις σύγχρονες επιχειρήσεις η εργασιακή σκλαβιά επανήλθε λουστραρισμένη, αλλά εξίσου εξοντωτική. Η μοίρα του σπουδασμένου εργαζόμενου είναι δυσμενέστερη από του αγράμματου εργάτη. Ο πραγματικός πλούτος της χώρας παράγεται στο χωράφι και στο εργοστάσιο, γι' αυτό οι αγρότες και οι εργάτες δεν διανοήθηκαν ποτέ να επικαλεστούν κάποια νεφελώδη ιδεολογήματα για τη δουλειά τους. Η προσφορά τους είναι αυταπόδεικτη.
Αντιθέτως, οι απασχολούμενοι στον τριτογενή τομέα, των υπηρεσιών, δεν αρκούνται στην υψηλότερη αμοιβή που εισπράττουν· αγωνιούν να δώσουν και ανώτερο νόημα σ' αυτό που κάνουν. Το επάγγελμα έγινε ιδεολογία. Ο καλώς εννοούμενος επικερδής χαρακτήρας του αποσιωπάται συστηματικά και προβάλλεται κατά κόρον σαν ζωτική ωφέλεια για το κοινωνικό σύνολο. Οι χρηματιστές κόπτονται για την "ανάπτυξη", οι διαφημιστές μοχθούν για την "επικοινωνία", οι ασφαλιστές χτίζουν την "ασφαλιστική συνείδηση" κ.ο.κ. Εξ ου και το καταγέλαστο ορισμένων ότι ασκούν λειτούργημα. Η κοινωνία, που διευθύνεται από τους εγγράμματους, έχει περί πολλού αυτά τα επαγγέλματα και περιφρονεί εξόφθαλμα τον αγρότη και τον εργάτη. Απόδειξη, ότι τους αμείβει με τα χαμηλότερα των εισοδημάτων και τους επιφυλάσσει πενιχρές συντάξεις και ανεπαρκέστατη υγειονομική περίθαλψη. Ουδείς ζηλεύει τη μοίρα τους. Οι νέοι ονειρεύονται να σπουδάσουν για να κάνουν καριέρα σε κάποια από τις μοντέρνες και αστραφτερές δουλειές. Αυτές έχουν πέραση, προσφέρουν υψηλές αμοιβές και απείρως υψηλότερο κοινωνικό στάτους. Δεν υποψιάζονται καν πως η καριέρα είναι η δική τους κοιλάδα των δακρύων. Για να πετύχεις σ' αυτές τις δουλειές, το παν είναι να ξέρεις να πουλάς τον εαυτό σου. Να είσαι αυτό που επιθυμεί ο άλλος να είσαι. Αλλού σε θέλουν τολμηρό και επιθετικό και αλλού μετρημένο και αξιόπιστο. Οι απαιτήσεις αλλάζουν ανάλογα με τον κλάδο, άλλο σέιλς κι άλλο φαϊνάνς. Αυτή την κωμωδία του αγκρέσιβ ή του ριλάιαμπλ δεν θα σταματήσεις ποτέ να την παίζεις, αυτή θα σε κρατάει στη δουλειά. Επίσης, από τη μέρα που θα εισέλθεις σε κάποιον κλάδο, θα πρέπει να ασπαστείς και τις ιδεοληψίες του, σαν να μυείσαι σε θρησκευτική αίρεση. Ο κλάδος υπεράνω όλων. Είναι ο ιερός δεσμός που προστατεύει και ανυψώνει τα μέλη του, ασχέτως των εσωτερικών ανταγωνισμών. Με αυτή τη συντεχνιακή αντίληψη της χειρίστης μορφής οι "συνάδελφοι" θωρακίζουν την επαγγελματική τους ιδιότητα και διεκδικούν από την κοινωνία διαρκώς και νέα προνόμια. Μαζί με την είσοδο στην αγορά εργασίας των νέων επαγγελμάτων εισήχθη και η δυτική νοοτροπία του ολοκληρωτικά αφοσιωμένου στη δουλειά του εργαζόμενου. Ο χρόνος που αφιερώνουν οι υπάλληλοι στην εταιρεία είναι τρομαχτικός. Στις σύγχρονες επιχειρήσεις η εργασιακή σκλαβιά επανήλθε λουστραρισμένη, αλλά εξίσου εξοντωτική. Η μοίρα του σπουδασμένου εργαζόμενου είναι δυσμενέστερη από του αγράμματου εργάτη. Το καθορισμένο ωράριο θεωρείται παρωχημένη αντίληψη, και η αμοιβή για υπερωρίες είναι αδιανόητη. Οι υπάλληλοι δουλεύουν εντυπωσιακά περισσότερες ώρες από τις προβλεπόμενες από τον νόμο, απασχολούνται Σαββατοκύριακα και αργίες χωρίς την ανάλογη αμοιβή. Τα εξοντωτικά 12ωρα και 14ωρα δουλειάς είναι νον στοπ. Η μεσημβρινή σιέστα έχει τεθεί πλέον και στη χώρα μας υπό διωγμόν, κατάντησε μομφή. Λένε "αυτός κοιμάται μεσημέρι" εννοώντας πως είναι εκτός πνεύματος, εν ολίγοις ακατάλληλος. (Αν οι επιστήμονες μπορούσαν να καταθέσουν δημοσίως για τις ευεργετικές ιδιότητες του μεσημβρινού ύπνου, θα είχε καταρρεύσει προ πολλού το δυτικό εργασιακό μοντέλο. Ο ύπνος του μεσημεριού είναι βάλσαμο για την ψυχική και τη σωματική μας υγεία και, εννοείται, συμβάλλει καίρια στη μακροβιότητα. Είναι κατά πολύ πιο απαραίτητος και ζωογόνος από όλες τις "χελθ" βιταμίνες, τα "σπα" και τις λοιπές τεχνικές στήριξης του ανθρώπινου οργανισμού.) Ο ευπρεπής μισθός και ίσως κάποιο ετήσιο μπόνους που παρέχουν οι εταιρείες στα μοντέρνα εργατόσκυλα δεν αντισταθμίζουν τις ατελείωτες ώρες πρόσθετης δουλειάς. Γι' αυτό υπάρχουν συνήθως και κάποιες έξτρα παροχές κολακείας, το ωραίο γραφείο (με παράθυρο ή όχι, ανάλογα με τη θέση σου στην ιεραρχία της επιχείρησης) και κάποιοι φανταχτεροί τίτλοι, που ουσιαστικά δεν σημαίνουν τίποτα. Προβιβάζεσαι σε εξέκιουτιβ, σίνιορ εξέκιουτιβ, κοoρντινέιτορ, σουπερβάιζορ, νταϊρέκτορ, βάις πρέζιντεντ, τσιφ, μέλος του εξέκιουτιβ μπορντ και άλλα του σωρού και χωρίς νόημα. Η μακροβιότητα της καριέρας σε μια σύγχρονη εταιρεία κρίνεται από δύο βασικά στοιχεία: την όλο και μεγαλύτερη "τρέλα" για δουλειά και το λόγιαλτι (την πιστότητα) στην εταιρεία και στους στόχους της. Επίσης, είναι απαραίτητο να συμμεριστείς κάποιες νέες "αξίες". Όπως το σχιζοφρενικό "άλλο δουλειά κι άλλο φιλία", λες κι ο άνθρωπος μπορεί να κάνει αναστολή αισθημάτων. Ή το δόγμα ότι με κάθε θυσία πρέπει να φέρεις σε πέρας τη δουλειά που σου ανέθεσαν. Όλα αυτά καλύπτονται με την πρόστυχη στρεψοδικία του σωστού "επαγγελματία". Που σημαίνει ότι, προκειμένου να γίνει η δουλειά σου, όλα επιτρέπονται, η δουλειά προηγείται κάθε ανθρώπινου αισθήματος, φιλία, αγάπη, δίκιο, κατανόηση είναι δευτερεύοντα. Λένε "είμαι προφέσιοναλ" κι αυτό τα εξηγεί όλα. Κι ο Αλ Καπόνε "προφέσιοναλ" ήτανε. Μάλιστα, οι νέοι επαγγελματίες διηγούνται εμφατικά το παράδειγμα του Ωνάση που φιλοξενούσε έναν φίλο του, επίσης εφοπλιστή, στη θαλαμηγό του. Ενώ έπαιζαν τάβλι, ο άλλος του αποκάλυψε χαρούμενος πως έδωσε εντολή αγοράς δύο πλοίων που μόλις είχαν βγει προς πώληση. Ο Ωνάσης δεν φάνηκε να δίνει σημασία στην πληροφορία, συνέχισαν το παιχνίδι, μα κάποια στιγμή σηκώθηκε, να πάει στην τουαλέτα, και άργησε λίγο. Όταν επέστρεψε, ξανάπιασε τα ζάρια και είπε χαμογελαστός στον φίλο του πως τα πλοία που του είχε αναφέρει τα αγόρασε μόλις πριν ένα λεπτό εκείνος. Αυτόν τον κτηνώδη αμοραλισμό εννοούν όταν λένε "είμαι προφέσιοναλ". Το πλέον ψυχοφθόρο για τον εργαζόμενο είναι πως πρέπει να δίνει κάθε μέρα εξετάσεις. Τα σύγχρονα επαγγέλματα έχουν υψηλό βαθμό ανασφάλειας σε σχέση με τα παραδοσιακά. Και απείρως σκληρότερο ανταγωνισμό· τόσο εξωτερικό, από άλλες ομοειδείς εταιρείες, όσο και εσωτερικό, από άλλους καπάτσους που εποφθαλμιούν την ίδια θέση. Ακόμη και το υψηλόβαθμο στέλεχος δεν αισθάνεται σιγουριά, πάει ένα πρωί, και χωρίς καμία προειδοποίηση βρίσκει το γραφείο του στον διάδρομο. Δυστυχώς στην ίδια λούμπα έπεσαν και οι γυναίκες. Μέχρι πρόσφατα δεν επιδείκνυαν την ολοκληρωτική αφοσίωση των αντρών στη δουλειά τους. Ως όντα πιο πολύπλοκα, αισθαντικά και ερωτικά, έδιναν μεγαλύτερη σημασία στα αισθήματα και στις χαρές της ζωής. Γι' αυτή την ανεξαρτησία τους η κοινωνία τις φιλοδώρησε εκδικητικά με σωρεία κατηγοριών, άπιστες, ελαφρόμυαλες, ανεύθυνες, γλωσσούδες κ.λπ. Η χαρά και ο
ερωτισμός δεν συγχωρούνται στην παραγωγή. Τελευταίως μάλιστα, αν αποπειραθείς στη δουλειά ένα πονηρό αστείο, κάποιο υπονοούμενο, καραδοκεί η εξευτελιστική κατηγορία της "σεξουαλικής παρενόχλησης". Αυτό κι αν είναι ευνουχισμός, σημαίνει "όσοι περάσετε αυτή την πόρτα αφήστε έξω το φύλο σας". Οι γυναίκες, στην προσπάθειά τους να κατακτήσουν ένα ακόμη αντρικό οχυρό, γίνονται κι αυτές "προφέσιοναλ" θύματα. Τυπικές, σοβαρές, με πολυάσχολο ύφος, ασέξουαλ ντύσιμο, κάτι σκούρα ταγιέρ σαν αντρικά κουστούμια, λευκό πουκάμισο και απομίμηση γραβάτας. Έσβησε το χαμόγελο, το σκέρτσο και το παιχνίδισμα, που τις έκαναν αξιολάτρευτες. Έχασαν το πλεονέκτημα της ζωής που είχαν έναντι των εξουθενωμένων από τη δουλειά αντρών. Ο Γκι Ντεμπόρ το έγραψε με συνταρακτική απλότητα: "Μόνο όσοι δεν δουλεύουν ζουν". Στο πίσω μέρος του κεφαλιού μας όλοι ξέρουμε ότι στον κόσμο δεν ήρθαμε για να κάνουμε καριέρα, λεφτά και όνομα, ήρθαμε πρωτίστως για να ζήσουμε και, ει δυνατόν, να αφήσουμε αυτόν τον κόσμο λίγο καλύτερο απ' ό,τι τον βρήκαμε. Αλλά δεν ζούμε. Κι αυτό μας τρελαίνει. "Το άγχος, το στρες, ο φόβος, η ντροπή, η περιφρόνηση, η επιθετικότητα, η θέληση της δύναμης γεννιούνται από μια καταπιεσμένη θέληση για ζωή" (Βάνεγκεμ). Με την πιο κοινή λογική, όσες ώρες δουλεύεις, άλλες τόσες πρέπει να έχεις ελεύθερες για να χαρείς αυτά που έβγαλες. Όμως ο νέος άνθρωπος σπαταλά όλο τον χρόνο του, την ευφυΐα, την εφευρετικότητα και τις εμπνεύσεις του υπέρ της καριέρας του και όχι της ζωής του. Ο ψυχισμός του μολύνεται από αυτό το δηλητηριώδες αλισβερίσι. Φυσικώ τω τρόπω, το εξέκιουτιβ τερατάκι γραφείου θα μεταφέρει μακάβρια το πάρε δώσε και στις προσωπικές του σχέσεις: "Αυτά έκανα για σένα, περιμένω ανταπόδοση".
Μοιραία οι λαμπρές καριέρες είναι πυραμίδες που θεμελιώνονται πάνω σε προσωπικές και οικογενειακές τραγωδίες.
Διονύσης Χαριτόπουλος
ΤΑ ΝΕΑ , 07/12/2002

Η οικονομική κρίση των "παπαγάλων"

Μήνυμα απελπισίας έστειλε ανήλικη στον πατέρα της. Εκείνος ειδοποίησε την αστυνομία και ο ευσυνείδητος αστυνομικός τον εισαγγελέα. Αστυνομία και εισαγγελέας πήραν τηλέφωνο την εταιρία κινητής τηλεφωνίας να διαπιστώσει από ποια περιοχή εστάλη το μήνυμα και η εταιρία απαίτησε γραπτό αίτημα με σφραγίδες. Η «γραφειοκρατική» δήθεν νοοτροπία στοίχισε στην κακοποίηση της ανήλικης. Αλλά ποιος θα θορυβηθεί; Εδώ μας είχαν εξαγγείλει με τυμπανοκρουσίες ότι η Βόνταφον παρακολουθούσε το τηλέφωνο του πρωθυπουργού και δεν άνοιξε μύτη. Μόνο ο αρχηγός της μείζονος αντιπολίτευσης είχε πει στη Βουλή, πως «αν ήταν πρωθυπουργός θα είχε απελάσει τον Αμερικανό πρέσβη». Ελπίζουμε να το θυμηθεί και να το κάνει μόλις αναλάβει. Και για να θυμηθούμε τι είχε πει κάποτε αγανακτισμένος κάποιος παλιότερος πρωθυπουργός: «Ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο;». Βρε μπας και δεν το έχουμε καταλάβει ακόμα αν και έχουν περάσει τόσες δεκαετίες από τότε που τέθηκε το ερώτημα; Ίσως για τους κυβερνώντες δεν υπάρχει πρόβλημα, επειδή το γνωρίζουν και υπακούουν κατά γράμμα στα κελεύσματά τους. Εμείς όλοι οι άλλοι όμως; Επάνω που υπήρχαν σκέψεις να γιορτάσουν τα είκοσι χρόνια από τον θρίαμβο του καπιταλισμού, ήρθε η αναπάντεχη (;) παγκόσμια οικονομική κρίση. Τι παγκόσμια δηλαδή. Τον δρόμο έδειξαν κάποιες σπουδαιοφανείς αμερικανικές «πολυεθνικές» που χωρίς να διαβλέπουν ότι δεν φτάνει η παγκόσμια κυριαρχία, η ανεξέλεγκτη εκτύπωση δολαρίων, οι μαζικές απολύσεις, η ανατροπή του ασφαλιστικού συστήματος (θυμήσου ΕΝRΟΝ), έπρεπε να μετακυληστεί η ανικανότητα διαχείρισης του συστήματος ως ντόμινο, παγκοσμίως. Μάζεψαν όσα μάζεψαν από τον ομοσπονδιακό κορβανά –καπιταλισμός με εθνικοσοσιαλιστικές φιοριτούρες- και έδειξαν το δρόμο πως το μεγάλο κεφάλαιο θα ενισχυθεί από το τραπεζικό κεφάλαιο και εκείνο με τη σειρά του από όλους τους επενδυτές. Μια πυραμίδα που θύμισε έντονα το παιχνίδι του χρηματιστηρίου και όλα εκείνα που παραπέμπουν στον καπιταλιστικό τζόγο. Α, να μην το ξεχάσω, αν δεν θέλετε να παρακολουθήσετε σαδομαζοχιστικά στο ΣΚΑΙ, υπάρχει και η διαφήμιση του χαρτοπαίγνιου –πόκερ στο Μεγκα. Επειδή η οικονομία που βιώνουμε είναι τζόγος, δομημένα ή γαμημένα ομόλογα δηλαδή, καλό θα είναι να μάθουμε πως παίζουν επιστημονικά οι μεγάλοι τζογαδόροι. Επειδή αν δεν τζογάρεις όλα αυτά που σου περισσεύουν από τους μισθούς και τις συντάξεις εσύ μικρο-μεσαίε πως θα επενδύσεις; Τι, θα μου πείτε. Τον μισθό που πλήρωσαν οι Αμερικανοί πολίτες στα «χρυσά αγόρια» της AIG για παράδειγμα. Τσέπωσε το δάνειο η εταιρία, και το έδωσε σε μπόνους στα καλόπαιδά της. Αλλά η κρίση, κρίση. Ποιο είναι το ηθικό δίδαγμα που μας δίνουν οι ΗΠΑ ως Μέκκα του Καπιταλισμού; Καταναλώνετε κι έτσι θα σωθούμε. Τι λέει η Μέρκελ, που έχει γνωρίσει τι θα πει και κοινωνικό κράτος, μια και χρόνια είχε ζήσει στην Ανατολική Γερμανία; Εγγυημένες θέσεις εργασίας. Ανάμεσα ένας ωκεανός. Και κάποια «αμερικανάκια», που ξέχασαν πως κάθονται στο ίδιο έδρανο κάποιων Ευρωπαίων οραματιστών. Έτσι ο Σαρκοζί, επανέφερε τη Γαλλία στις στρατιωτικές δομές του ΝΑΤΟ. Δικαιολογία; «Για αν συμμετέχει στις αποφάσεις». Ποιες αποφάσεις; Αν θα στείλει και η Γαλλία στρατεύματα στο Αφγανιστάν και το Ιράκ η στον επόμενο στόχο των ΗΠΑ; Αν λειτουργούσε το ΝΑΤΟ με δημοκρατικούς θεσμούς, τότε δεν θα ίσχυε το αμερικανικό βέτο πως στρατιωτικός αρχηγός θα είναι πάντα Αμερικανός στρατηγός. Πάρτε οι Ευρωπαίοι τον γενικό γραμματέα. Τον διεκπεραιωτή δηλαδή. Ποιο παράδειγμα μας δίνουν οι Αμερικάνοι; Αυτό που έχει προκαλέσει ρίγη σε όσους καταλαβαίνουν, μια και στα Μέσα του συρμού το αστυνομικό δελτίο είναι πάντα πρώτο θέμα. Κι ας κόπτονται –δήθεν- τι συμβαίνει αλλού. Ξεσηκώθηκε λοιπόν, η διανόηση εναντίον του διεθνούς αμερικανικού ασφαλιστικού κολοσσού AIG όταν από την τεράστια αυτή εταιρία ανακοινώθηκε ότι πλέον του μισού ποσού των αμερικάνων φορολογούμενων που της δόθηκε ως ενίσχυση, (κάπου 90 δισεκατομμύρια δολάρια) σπαταλήθηκε για να πληρωθούν οι επενδύσεις στην Goldman Sachs, την Deutche Bank, την Societe Generale και την Barclays. Χώρια τα 165 εκατομμύρια που δόθηκαν υπό μορφή «μπόνους» σε μεγαλοστελέχη της εταιρίας. Παρόλο που θεωρητικά δεν συνέβη κάτι παράνομο, γεγονός είναι πως η μεταφορά των χρημάτων σε άλλες τράπεζες προκαλούν ερωτηματικά αν και πόσο απαραίτητο ήταν το μέτρο, που έσπευσαν να μιμηθούν και στην Ευρώπη προς όφελος πάντα του μεγάλου κεφαλαίου και των Τραπεζών. Αλλού πάνε τα δισεκατομμύρια –δηλαδή- και αλλού μόλις 100 άντε 200 ευρώ. Σύμφωνα με τα καπιταλιστικά πρότυπα, έχουμε διδαχθεί πως οι αγορές, έχουν τα πάνω και τα κάτω τους. Τίποτα πιο «φυσικό» δηλαδή, από αυτό που συμβαίνει τώρα. Μόνο που κάποιοι έχουν τον τρόπο και το μεγαλοποιούν προς ίδιον όφελος. Τι θέλω να πω: Πριν ένα χρόνο μας είχαν μουρλάνει πως το πετράλαιο θα φτάσει να πουλιέται προς 200 δολάρια το βαρέλι. Το φτάσανε λίγο πιο κάτω από τα 150 $, κι ύστερα το κατρακύλησαν κάτω από 40$ για ν’ αρχίσουν να ανεβάζουν πάλι λίγο – λίγο την τιμή του. Έτσι και τώρα. Τα παπαγαλάκια των κερδοσκόπων μας έχουν πάρει τα μυαλά διατυμπανίζοντας ότι τέτοια κρίση δεν έχει ματαδεί η ανθρωπότητα. Και παίρνουν μέτρα, σε βάρος ποιών; Της μεγάλης μάζας των εργαζόμενων. (Απόδειξη πως τα μεγαλοστελέχη δεν στερήθηκαν τα μπόνους, ενώ οι εργάτες των εργοστασίων της κάποτε κραταιής αμερικανικής αυτοκινητοβιομηχανίας απολύθηκαν… Τι μηνύματα είναι όλα αυτά; Πως κάποιοι επωφελούνται προσπαθώντας να πείσουν πως τα πράγματα είναι δύσκολα. Μόνο που πόσο άνισα πληρώνουμε τα λάθη κάποιων περισπούδαστων οικονομολόγων που παίρνουν νόμπελ οικονομίας για να μας εξηγούν πως «τα πράγματα ήταν αναπότρεπτα». Αν ήσασταν μάγκας κύριε Κρούγκμαν, να τα προλαβαίνατε (εννοώ εσείς κι όμοιοί σας) να μην συμβούν όλα τούτα τα δεινά. Εκτός κι αν συμπεριλαμβάνεστε στα παπαγαλάκια. Αλλιώς από κατοπινές αναλύσεις μπορούν κι οι δευτεροετείς φοιτητές.
Κώστας Μπετινάκης
http//www.styx.gr

Αναζητώντας τον "μέντορα" των σύγχρονων ευρωπαίων ηγετών...

Τα κράτη ξοδεύουν δισεκατομμύρια για τις τράπεζες και ψίχουλα για τον λαό
Το άρωμα του Μάρτη μυρίζει Μάη. Δεν βλέπει κανείς κάθε μέρα διαδηλώσεις στη Γουόλ Στριτ.
Σε εκείνα τα μέρη, ο Μπαράκ Ομπάμα μοιάζει να κατεβαίνει από το τρένο στο οποίο επιμένουν να επιβαίνουν οι Ευρωπαίοι. Εκτός από τις τράπεζες επενδύει και στα σχολεία και στην Υγεία για να αποφύγει μια κοινωνική αναταραχή.
Την ίδια ώρα, ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας Ζαν-Κλοντ Τρισέ κρατάει κλειστά τα θησαυροφυλάκιά του, στερώντας το χρήμα από τους Ευρωπαίους πολίτες.
Η εμμονή του είναι τόση, που ανάγκασε τον οικονομολόγο Πολ Κρούγκμαν να πει: «Αναρωτιέμαι τι καιρό άραγε να κάνει στον πλανήτη που ζει».
Η κίνηση του Ομπάμα είναι ευπρόσδεκτη σε μια χώρα που, από τα χρόνια του Ρίγκαν, είχε αφήσει τους πλούσιους να πλουτίζουν επαίσχυντα, ενώ ολοένα και περισσότεροι γίνονταν οι φτωχοί.
Αν όμως ο Ομπάμα εγκαταλείψει τελικά το ταλαιπωρημένο τρένο του νεοφιλελευθερισμού, τότε οι μόνοι που θα απομείνουν να τρέχουν με αυτό προς το άγνωστο θα είναι οι Ευρωπαίοι.
Γιατί η κυβέρνηση των Βρυξελλών παραμένει πιστή στον νεοφιλελευθερισμό, μολονότι παντού στην Ευρώπη οι κυβερνήσεις αισθάνονται τους κοινωνικούς κραδασμούς που προκαλεί η εφαρμογή του. Οι ανισότητες βαθαίνουν. Και σύμφωνα με έρευνα του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης σε 31 χώρες μέλη του, η Βρετανία, η Γερμανία και η Ιταλία, μαζί με τις ΗΠΑ, είναι από τις χώρες με τις μεγαλύτερες εισοδηματικές ανισότητες (όπως και η Ελλάδα).
Μέχρι το 2007, γράφει ο Ζαν-Κλοντ Πεκλέ στην ελβετική εφημερίδα «Le Τemps», οι εισοδηματικές ανισότητες γίνονταν ανεκτές και οι ευρωπαϊκές χώρες παραδίδονταν στο αγγλοσαξονικό δόγμα της «αξιοκρατίας» (όποιος αξίζει πραγματικά, θα βρει τον δρόμο του). «Όταν οι αγορές λειτουργούν κανονικά, οι εισοδηματικές ανισότητες γίνονται ευκολότερα αποδεκτές», παρατηρεί ο οικονομολόγος Ρέτο Φέλμι. «Από τα κέρδη των πλουσίων ελπίζουν οφέλη όλοι. Όμως, οι οικονομολόγοι ασχολούνταν περισσότερο με το κόστος αναδιανομής του εισοδήματος παρά με το κόστος των ανισοτήτων».
Ώσπου ήρθε η κρίση και αποκάλυψε όλη την κενότητα της αγγλοσαξονικής «αξιοκρατίας». Μονομιάς, η νομιμότητα των εισοδηματικών ανισοτήτων κατέρρευσε, καθώς οι απλοί πολίτες ανακάλυπταν ξαφνικά πως ήταν οι πιο ευάλωτοι της κοινωνικής πυραμίδας.
«Οι άνθρωποι βλέπουν τα κράτη να ξοδεύουν δισεκατομμύρια για τις τράπεζες και ψίχουλα για τον λαό», λέει ο Χουάν Σομαβία, διευθυντής της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας. Το παράδοξο είναι πως η συζήτηση για τις εισοδηματικές ανισότητες ξανανοίγει σε μια περίοδο που η πτώση των χρηματιστηρίων τις έχει μειώσει, όχι επειδή οι φτωχοί βγήκαν κερδισμένοι, αλλά επειδή, σύμφωνα με το περιοδικό «Φορμπς», οι πλούσιοι έχασαν σε αυτά το ένα τρίτο των περιουσιών τους.
Όταν βέβαια ένας πλούσιος χάνει το 30% της περιουσίας του, το πολύ πολύ να περιορίσει τις διακοπές του στο Άσπεν. Όταν όμως ένας χρεωμένος μισθωτός χάνει το 10% από τον μισθό του, καταλήγει κατευθείαν στην κοινωνική πρόνοια. Γι΄ αυτό λένε πως από εδώ και πέρα κάθε μήνας θα έχει άρωμα από Μάη.
Ρούσσος Βρανάς
"ΤΑ ΝΕΑ" 20.3.2009

Το τσίρκο της απάτης

"Μην τους αφήσεις να σε γελάσουν, δεν έχει ο δρόμος επιστροφή… κλείσε τα αυτιά σου στην απάτη, μια στάλα πράμα είναι η ζωή…" Μπρεχτ
Με όπλο την κουκούλα πυροβολείται η ελληνική κοινωνία με ένα κλίμα ανασφάλειας και τρόμο-λαγνείας. Δαιμονοποιείται η κουκούλα για να επικαλυφτούν οι σπόνσορες των κουκουλοφόρων και τα μοχθηρά πολιτικά παιχνίδια που παίζονται από όλο τον πολιτικό κόσμο. Οι παραστάσεις του ψεύδους από τα ΜΜΕ έχουν πάρει μορφές γλοιώδους συνοχής. Οι κοκορομαχίες γύρω από την «κουκούλα» δείχνουν την αφύσικα μεγεθυσμένη και παραμορφωμένη εικόνα του καθεστωτικού σύμπαντος: ένα τσίρκο καταγέλαστο μαζί και τραγικό, ένας κόσμος απάτης. Ο στόχος είναι κοινός: Η λήψη πιο αντιδραστικών και αντιδημοκρατικών μέτρων. Με πρόσχημα τη δράση «κουκουλοφόρων» (σημειωτέον, ουδέποτε συνελήφθη κάποιος) προωθούνται από όλους, με διαφορετικές παραπλανητικές ρητορικές, νέα μέτρα καταστολής, που έχουν προαποφασιστεί σε εθνικό και ευρωενωσιακό επίπεδο: Δράση «ομάδων ταχείας αντίδρασης», γενικευμένη παρακολούθηση επικοινωνιών και δημόσιων χώρων, επισημοποίηση της δράσης ξένων πρακτόρων στη χώρα μας, αστυνομικά μπλόκα και απαγόρευση διαδηλώσεων στο κέντρο της Αθήνας… Ο κοινός αυτός στόχος των πολιτικών απατεώνων καλύπτεται πίσω από εικονικές αντιπαραθέσεις και πολιτικάντηκες ρητορείες. «Στενεύουν» το πρόβλημα στην «κουκούλα» για να κουκουλώσουν την αλήθεια, για να αναγκάσουν τη σκέψη να χωρέσει στα καχεκτικά καλούπια της μικροπολιτικής δημαγωγίας. Καυγαδίζουν θεατρικά, κραυγάζουν ηθικολογικά αναθεματίζοντας και αφορίζοντας ο ένας τον άλλο, ασκούνται σε ποικίλα τεχνάσματα τρόμο-πολικαντισμού για να μην βγάλουν τις κουκούλες των συμμοριών και να μην αποκαλύψουν αυτούς που τους φοράνε τις κουκούλες, καθώς και τα σχέδια των σκηνοθετών των κουκουλοφόρικων, τρομοκρατικών παραστάσεων… Όλος αυτή η μελοδραματική αφέλεια των κραυγών και των εικονικών αλληλοσυγκρούσεων αποκρύπτει και εξαφανίζει τα ουσιώδη:
α). Ότι είναι το κράτος, το παρακράτος και οι μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ πίσω από τις κουκούλες.
β). Οι συμμορίες αυτές των κουκουλοφόρων και οι «αριστερές» ή «αντιεξουσιαστκές» υπογραφές της τρομοκρατίας εκτελούν διατεταγμένη υπηρεσία και είναι ενταγμένες στα ποικίλα εφιαλτικά πολιτικά παιχνίδια που παίζονται σε βάρος της ελληνικής κοινωνίας.
γ). Όλο αυτό το τρομοκρατικό παιχνίδια των ιμπεριαλιστικών υπηρεσιών αποσκοπεί στην τρομοκράτηση της ελληνικής κοινωνίας, στην αποδόμησής της, στη διάλυση των εθνικών, κοινωνικών και πολιτικών θεσμών της και στην ολοκληρωτική υποταγή της στο αυτοκρατορικό κράτος της Νέας Τάξης.
Αυτές τις απλές αλήθειες, που μέρα με την ημέρα όλο και πιο κραυγαλέα φωτίζονται (ιδιαίτερα μετά την «εξέγερση» του κουκουλοφόρικου Δεκέμβρη), όλες οι πολιτικές δυνάμεις τις αποκρύπτουν επιμελώς, σε διατεταγμένη υπηρεσία. Οι ρητορικές μεγαλοστομίες τους και οι δήθεν «διαφωνίες» είναι φύλλα συκής. Είναι η αυθάδεια της δημαγωγικής ψευτιάς και απάτης. Ακόμα και η ηγεσία του ΚΚΕ, μιλάει με μισόλογα, με μισές αλήθειες. Γιατί το πρόβλημα δεν περιορίζεται, απλώς, στην επιβολή νέων κατασταλτικών μέτρων. Είναι ευρύτερο και βαθύτερο: Αποσκοπεί στην ολοκληρωτική αποσάθρωση, αποδόμηση και διάλυση της ελληνικής κοινωνίας. Δεν μπορεί, συνεπώς, να περιοριζόμαστε στο «ειδικό» και να αποκρύπτουμε το «γενικό». Δεν μπορεί, απλώς να καταγγέλλουμε τους κουκουλοφόρους και να μην αποκαλύπτουμε τους στρατηγικούς σχεδιασμούς που προωθούνται μέσω της «κουκούλας». Δεν μπορεί να δαιμονοποιούμε τα «επιμέρους» γεγονότα και να συγκαλύπτουμε τον ολοκληρωτικό πλανητικό σχεδιασμό και τα ποικίλα «όργανά» του…
Θύμιος Παπανικολάου
Περιοδικό "Ρεσάλτο"