Ενώ στην Ευρώπη ποινικοποιοιείται η "εκκλησία του δήμου"…

Μόνοι. Όσο πιο πολύ τόσο το καλύτερο. Ένας ακόμη ακρωτηριασμός της κοινωνικής ζωής ετοιμάζεται στα εργαστήρια της εξουσίας. Κι ας είχαν καταγγείλει τόσοι και τόσοι φιλόσοφοι και διανοητές την απομόνωση του σύγχρονου ανθρώπου. Το νέο αδίκημα είναι ιδιώνυμο και ονομάζεται αδίκημα του να είμαστε μαζί. Το ετοιμάζουν στα γαλλικά κυβερνητικά εργαστήρια, σύμφωνα με τον δημοσιογράφο Τιερί Λοντ. Και, με στόχο κυρίως τους εξεγερμένους μαθητές και φοιτητές, θα θέτει εκτός νόμου όσους θα συγκροτούν μια ομάδα, μια «συμμορία». Κι αν αυτή η συμμορία δεν έχει καμιά πρόθεση να κάνει αδικοπραξίες; Αυτό δεν θα έχει καμιά σημασία, αφού τις «πραγματικές» προθέσεις της θα τις κρίνει η κρατική εξουσία. Συμμορία χωρίς δράση. Ένοχοι χωρίς θύματα. Σήμερα οι νέοι. Και αύριο τι; Η επιστροφή στον δέκατο ένατο αιώνα; Τότε, οι κρατικές νομοθεσίες απαγόρευαν τις συναθροίσεις των εργαζομένων και των ανέργων. Όμως, σήμερα οι πολιτικοί επιστήμονες ονομάζουν δικτατορικές τις εξουσίες που εφευρίσκουν αδικήματα και θύτες χωρίς θύματα. Πάνω στα ίδια χνάρια με τα γαλλικά πειραματίζονται και τα γερμανικά κρατικά εργαστήρια για να αντιμετωπίσουν το φάσμα της κοινωνικής αναταραχής. Γιατί ο Μίκαελ Ζόμερ, αρχηγός της εργατικής ομοσπονδίας DGΒ, χαρακτηρίζει «κήρυξη πολέμου» τις πρόσφατες μαζικές απολύσεις εργαζομένων, που έχουν δημιουργήσει ένα κλίμα εκρηκτικό. Τις προάλλες, κάτω από το φάσμα της απόλυσης, εργαζόμενοι στο γαλλικό εργοστάσιο της γερμανικής Κοντινένταλ διέπραξαν το αδίκημα του να είναι μαζί: διάβηκαν τον Ρήνο και ενώθηκαν με τους Γερμανούς συναδέλφους τους σε μια διαδήλωση 3.000 ανθρώπων στην έδρα της εταιρείας στο Αννόβερο. Οι πολιτιστικές, πολιτικές και συνδικαλιστικές διαφορές τους ήταν κι αυτές εκεί, αλλά η οργή τους ήταν ευρωπαϊκή. «Για να μη γίνουν οι εργαζόμενοι τα κυριότερα θύματα μιας κρίσης για την οποία δεν είναι υπεύθυνοι, για να εμποδίσουν τις πολυεθνικές επιχειρήσεις να εκμεταλλεύονται τους εργαζόμενους μιας χώρας εις βάρος των εργαζομένων μιας άλλης, για να μην τις αφήσουν να επωφελούνται από την πιο κακοπληρωμένη εργασία και από την απουσία προστατευτικών μέτρων», γράφει ο Γάλλος δημοσιογράφος Μπερνάρ Γκιετά στην ελβετική εφημερίδα «Le Τemps», οι Ευρωπαίοι εργαζόμενοι πρέπει να είναι μαζί. Αυτό το «μαζί» είναι που ανησυχεί. Τόσο, που υποχρέωσε τον Γάλλο πρώην πρωθυπουργό Ντομινίκ ντε Βιλπέν να μιλήσει για «επαναστατικό κίνδυνο». Γιατί το συναίσθημα που κυριαρχεί είναι η οργή, καθώς εργαζόμενοι και άνεργοι νιώθουν πως πληρώνουν άδικα αυτοί τα σπασμένα της οικονομικής κρίσης, εγκαταλελειμμένοι από τις πολιτικές εξουσίες. Σε αυτές τις συνθήκες, οι πρωτομαγιάτικες εκδηλώσεις χαρακτηρίζονται φέτος «υψηλού κινδύνου». Για πρώτη φορά μάλιστα, τα γαλλικά συνδικάτα θα εμφανιστούν ενωμένα και θα ανταλλάξουν αντιπροσωπείες και με τα γερμανικά. Με αντίπαλο το αναχρονιστικό πολιτικό και κοινωνικό σύστημα το οποίο επιβιώνει εδώ και δύο αιώνες τρεφόμενο από την απομόνωση των ανθρώπων, για να διαπράξουν αυτό το νέο αδίκημα που είναι ιδιώνυμο και που ονομάζεται αδίκημα του να είμαστε μαζί
Ρούσσος Βρανάς
(«ΤΑ ΝΕΑ» 29-4-2009)