Η Ιθαγένεια είναι η ίδια η καταγωγή εκάστου ανθρώπου. Εμπεριέχει ζωντανό το συλλογικό «είναι» ως κομμάτι της αυτογνωσίας. Δεν μοιράζεται απλόχερα στον οποιονδήποτε, ως «σημαία ευκαιρίας», όπως πολύ εύστοχα έχει αποκληθεί. Για την παροχή υπηκοότητος, και κάτω από συγκεκριμένες και ιδιαιτέρως αυστηρές προϋποθέσεις (παρέλευση δεκαετίας, με παράλληλα την πιστοποιημένη πολύ καλή γνώση της Ελληνικής γλώσσης, Ιστορίας και της γενικότερης κουλτούρας του Ελληνικού Πολιτισμού, αλλά και της συνεξέτασης του ποινικού μητρώου), θα μπορούσαμε να το συζητήσουμε. Ήδη, πλείστα των επιχειρημάτων εναντίον αυτού του βεβιασμένου εγχειρήματος με έχουν, κατά βάση, καλύψει. Με αυτή μου την παρέμβαση θα προβώ στην ανάλυση της σημαντικότερης παραμέτρου, η οποία, απ’ ότι φαίνεται διέλαθε; της προσοχής των κυβερνώντων. Σίγουρα γνωρίζετε κύριοι, -εάν όχι είστε ανιστόρητοι, επομένως πάλι επικίνδυνοι- ότι το μοντέλο των λεγομένων και «πολυπολιτισμικών» κοινωνιών της ανθρωπίνου πανσπερμίας, αυτού του κοινωνικού χωνευτηρίου εθνοτήτων, φυλών και θρησκειών, εδράζεται εις την επί το αυταρχικότερον αντιμετώπιση της συνολικής κοινωνίας. Με άλλα λόγια, η συνύπαρξη αυτού του μωσαϊκού -του οποίου τα διάφορα κομμάτια, αναπόφευκτα, αναλώνονται σε ρήξη μεταξύ τους (ενδοϊσλαμικές διενέξεις σουνιτών-σιιτών, ενδοαφρικανικό μίσος μεταξύ των φυλών, συγκρούσεις Ινδών και Πακιστανών κ.ά)- απαιτεί τη συγκρότηση ενός δεσποτικού και ολοκληρωτικού καθεστώτος προκειμένου να επιβληθεί ο νόμος και η τάξις. Το παραπάνω, άλλωστε, το υποστηρίζει και ένα από τα «ιερά τοτέμ» που αναπαράγετε μηρυκάζοντας ακατάπαυστα, ο Γιούγκερ Χάμπερμας. Άρα, οι πολυεθνικές επικράτειες, στην ουσία, συνιστούν πρότυπα αυτοκρατορίας. Τα παραδείγματα πολλά (Βαβυλωνιακή, Ασσυριακή, Περσική, Ελληνιστική, Ρωμαϊκή, Οθωμανική, Αγγλική, Αμερικάνικη κ.λ.π). Έτσι, όμως, Κύριοι δεν δυνάμεθα, επ’ ουδενί, να ομιλούμε για Δημοκρατία. Και αυτό διότι, το Δημοκρατικόν Πολίτευμα, Κύριοι της Κυβερνήσεως, δεν λειτουργεί μέσω των παντός είδους αλλογενών ανθρωπομαζών, παρά μόνον ανάμεσα σε συνειδητοποιημένους ανθρώπους με κοινή συνείδηση της καταγωγής των. Εάν, φυσικά, είχατε διαβάσει προσεκτικά την Αρχαία Ελληνική Γραμματεία, την οποία σκοπίμως έχετε υποβαθμίσει από τη δημοσία εκπαίδευση, θα το είχατε ξεχωρίσει (Θουκυδίδου Ιστορία). Βλέπετε, κύριοι, τα δήθεν προοδευτικά κελεύσματα για δήθεν ανοιχτές κοινωνίες, κατά τις επιταγές των διαφόρων Σόρος και του μέντορα Κάρλ Πόπερ δεν αντέχουν σε σοβαρή κριτική. Ο περιβόητος «νέος πατριωτισμός», τον οποίο ευαγγελίζεσθε, αφορά στην πραγματικότητα τον λεγόμενο «πατριωτισμό του συντάγματος» που εξέφρασε κατά τη δεκαετία του ’70 ο Χάμπερμας, στην προσπάθειά του να δώσει ένα κάποιο ιδεολογικό υπόβαθρο στην επέλαση του νεοφιλελευθερισμού. Ο ίδιος που στη δεκαετία του ’90 παραδέχεται ότι: «μία δημοκρατική κοινωνία πρέπει να μπορεί να κάνει διάκριση μεταξύ μελών και μη μελών, μία κοσμοπολίτικη κοινότητα δεν μπορεί να είναι δημοκρατική, διότι μέσα σ’ αυτή δεν λειτουργεί η αλληλεγγύη των πολιτών που λειτουργεί μέσα στην εθνοτική ταυτότητα του Έθνους». Επομένως, οι δήθεν νέες ιδέες είναι ήδη παλιές, δοκιμασμένες και αποτυχημένες. Αρκεί να παρατηρήσει κάποιος την αντικοινωνική συμπεριφορά των μεταναστών 2ης και 3ης γενιάς στην Ευρώπη, ιδιαιτέρως των μουσουλμάνων, οι οποίοι αποτελούν την πλειοψηφία. Αυτοί δεν αφομοιώνονται κύριοι. Κατά συνέπεια, αναφύεται το εύλογον ερώτημα: Τι είδους γραμμάτια εξοφλείτε κύριοι; Πού αποσκοπείτε με αυτή σας την κίνηση; Μήπως το αντίτιμο για την έξοδό μας από την οικονομική κρίση είναι -εκτός της παραδόσεως των κλειδιών της χώρας στην Goldman Sachs- η ταυτόχρονη μετατροπή μας στο πολυπολιτισμικό μίξερ, για την πραγματοποίηση ενός πρωτοφανούς ανίερου πειράματος αλλοιώσεως ενός Εθνικά Ομοιογενούς Πληθυσμού;
ΚΤΗΣΙΒΙΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου