Ο “μηχανισμός στήριξης” ή όπως αλλιώς θέλετε να το πείτε είναι άλλη μια έκφανση της μπίζνας των διεθνών τραπεζιτών+industrialists.
Οι ισχυρές κυβερνήσεις και οι διεθνείς οργανισμοί τύπου ΔΝΤ, ΕΚΤ κτλ είναι απλά τα όργανα τα οποία “μεταφέρουν” τις εντολές υπό τον απαραίτητο νομότυπο μανδύα.
Είναι αστείο να πιστεύουμε ακόμα ότι υπάρχει έστω και ένα ίχνος ενδιαφέροντος για τις μικρές/αδύναμες χώρες και οικονομίες.
H EE και η νομισματική ένωση έχει αποτύχει οικτρά.
Είναι αδίστακτοι τοκογλύφοι που με μαφιόζικες μεθόδους ανά τακτά χρονικά διαστήματα “ανακυκλώνουν” διαφορετικές μεθοδεύσεις ώστε να βάζουν χέρι στην περιουσία και την ανεξαρτησία των εθνικών κρατών.
Όλοι οι φόροι που πληρώνουμε πηγαίνουν στις υποθήκες και τα liabilities των δανειστών. Με τον καιρό θα μας λένε ότι «ναι μεν καλά πάτε αλλά ξέρετε εδώ κι εδώ έχουμε πρόβλημα» και δωσ’ του ξανά νέες προτάσεις για μέτρα και νέα ασφυξία για τον πολίτη.
Είναι κόλπο της μαφίας… συνέχεια να απομυζά τον δανειζόμενο και να μην τον αφήνει να «αναπνεύσει» παρά μόνο όταν έχει χάσει και το σπίτι του πλέον και τότε τον αφήνει να χρεοκοπήσει.
Το ίδιο πράγμα θέλουν να γίνει κι εδώ.
Δεν υπάρχει περίπτωση ποτέ η Ελλάδα να καλύψει τους “όρους” που θέτουν γιατί δεν θα την αφήσουν ποτέ.
Το σχέδιο είναι συνέχεια να προκύπτει κάποια “ανακολουθία” ώστε αυτοί οι άνθρωποι να απομακρύνουν το δόλωμα από τον δανειζόμενο αναγκάζοντάς τον να σκύψει κι άλλο.
Αν κάποια από όλα αυτά που ζητάνε γίνουν (δαπάνες υγείας, άμυνας κτλ) θα είναι είτε για να αποδυναμωθεί κι άλλο η εθνική ανεξαρτησία της χώρας και φυσικά κομμάτια του δημόσιου πλούτου της να περάσουν στους δανειστές.
Στο τελικό στάδιο η Ελλάδα χρεωκοπεί αφού πρώτα έχει χάσει σχεδόν όλη την δημόσια περιουσία της (έμμεσα ή άμεσα) και πιθανότατα κομμάτια της επικράτειάς της (ελέω «συνύπαρξης» γειτονικών λαών και «δικαιωμάτων» των μεταναστών κτλ).
Όλα αυτά τα μέτρα που μπορεί να βλέπετε σαν «λογικά» (δημόσιοι υπάλληλοι, δαπάνες, άνοιγμα επαγγελμάτων). ΔΕΝ γίνονται για το καλό της ελληνικής οικονομίας αλλά για την τσέπη τους και μόνο αφού όταν (και αν) ξεκαθαρίσει ένα επιχειρηματικό τοπίο τότε έρχονται οι πολυεθνικές και το τέλος του μικρομεσαίου.
Το «μέτρο» μπορεί να είναι χρήσιμο ενδο-οικογενειακά αλλά όταν το προτείνει ο γείτονας που το εποφθαλμιά θα πρέπει ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ να αναρωτιόμαστε για το ΚΙΝΗΤΡΟ.
Αυτό είναι και το «μίγμα» αλήθειας-ψέματος που χρησιμοποιούν ΟΛΟΙ οι απατεώνες για να ξεγελάσουν το θύμα τους. Χρησιμοποιούν τις παθογένειες ενός οργανισμού για να τον πλήξουν και να του δημιουργήσουν συναίσθημα ανασφάλειας και ενοχής ενώ παράλληλα «προσφέρουν» τη λύση που στα μάτια του θύματος φαντάζει μοναδική.
Είναι μια μπίζνα…τίποτε άλλο.
Μια μπίζνα του χείριστου είδους που σκοπό έχει τα επόμενα χρόνια να καταλύσει τα εθνικά κράτη με οικονομικές μικρο-κρίσεις τις οποίες το σύστημα δημιουργεί για να ρθει μετά να «γιατρέψει».
Εάν το πρόβλημα το χει ο ιδιωτικός τομέας τότε θα πιέζουν τα κράτη να «κοινωνικοποιήσουν» την χασούρα πετυχαίνοντας ΚΑΙ την ασθένεια του κράτους (πάνω στην οποία θα επέμβουν μετά) ΚΑΙ την αφαίμαξη των φορολογουμένων.
Εάν το πρόβλημα είναι ένα σπάταλο δημόσιο τότε τα «μέτρα» χτυπάνε κατευθείαν την καρδιά της πραγματικής οικονομίας με άμεσο φρενάρισμα επενδύσεων, απότομο σταμάτημα πληρωμών των υποχρεώσεων του δημοσίου, κάθετη αύξηση άμεσων και έμμεσων φόρων, απόλυτο στράγγισμα της ρευστότητας της αγοράς.
Δεν χρειάζεται να ξέρει οικονομικά ο πολίτης για να καταλάβει το pattern.
Είναι ηλίου φαεινότερο αρκεί να ΘΕΛΕΙΣ να το δεις.
Καταλαβαίνω ότι είναι δύσκολο να το αποδεχτούμε και η λογική μας πάντα θα μας σπρώχνει σε «συστεμικές» σκέψεις αλλά πρέπει πάση θυσία να ενημερωθεί ο ελληνικός λαός για το έγκλημα που γίνεται στον τόπο αυτό.
Είναι έργο εν εξελίξει. Τίποτα δεν είναι μη-αναστρέψιμο αρκεί να μην το αφήσουμε να φτάσει στο «αμήν».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου