Η αποστασιοποίηση από τη συμβατική πραγματικότητα απέναντι στις συνέπειες του χρόνου

Χρόνος: Μέσα από τα ανθρώπινα μάτια αποτελεί τον εχθρό της ύπαρξης κάθε έμβιου όντος πάνω στον πλανήτη. Για τους ανθρώπους, ο χρόνος γίνεται αντιληπτός μέσα από την αίσθηση της φθοράς του οργανισμού τους, ένα αρκετά «ενοχλητικό» γεγονός η αλήθεια. Είναι άλλωστε αναρίθμητες οι προσπάθειες των ειδικών της κάθε εποχής να ανακαλύψουν το ελιξίριο που θα είναι σε θέση να διατηρήσει το είδος μας σε μια κατάσταση διαρκούς νεότητας. Μέχρι να φτάσει εκείνη η στιγμή όμως, μια νέα έρευνα επιστημόνων των πανεπιστημίων του Χάρβαρντ και του ΜΙΤ (παρουσιάστηκε στο Perspectives on Psychological Science), έρχεται να αποδείξει πως η καλή ψυχολογία, η δημιουργία θετικών σκέψεων και σκεπτομορφών, ακόμα και η υιοθέτηση ενός περισσότερο νεανικού ντυσίματος, έχουν τη δυνατότητα να διατηρήσουν σε καλή κατάσταση αρκετές από τις σωματικές λειτουργίες του οργανισμού μας.

Η δημοσίευση των ερευνητών συμπεριλαμβάνει και άλλα δύο πολύ ενδιαφέροντα στοιχεία. Το πρώτο σχετίζεται με ένα πείραμα που έγινε σε μια ομάδα ηλικιωμένων. Για λίγες ημέρες μεταφέρθηκαν σε ειδικά διαμορφωμένο χώρο που παρέπεμπε στα τέλη της δεκαετίας του 50’. Ως εκ τούτου η διακόσμηση, το τηλεοπτικό πρόγραμμα, η μουσική και οι ηλεκτρονικές συσκευές σχετίζονταν άμεσα με τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο. Το δωμάτιο αποτέλεσε ουσιαστικά μια ιδιότυπη χρονοκάψουλα που ταξίδεψε τους ενοίκους του πίσω στο χρόνο. Κατά τον τερματισμό του πειράματος μια εβδομάδα αργότερα, οι ηλικιωμένοι παρατήρησαν πως ορισμένες από τις σωματικές τους λειτουργίες βρίσκονταν σε καλύτερη κατάσταση (όραση, ακοή, λιγότερες δυσκολίες στις κινήσεις τους). Επιπροσθέτως δήλωσαν πως ένιωθαν νεότεροι πνευματικά και περισσότερο διαυγείς. Το δεύτερο στοιχείο σχετίζεται με το συμπέρασμα που διεξήγαγε η υπεύθυνη της έρευνας, Ellen Langer (καθηγήτρια στο τμήμα Ψυχολογίας του Harvard), ότι η κατάπτωση του οργανισμού των ηλικιωμένων οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στην απαισιόδοξη «εικόνα» που σχηματίζουν οι ίδιοι για τις συνθήκες ζωής στην Τρίτη ηλικία. Βέβαια τα προηγούμενα επιστημονικά συμπεράσματα αποτελούν «θέσφατα» διαφόρων ρευμάτων του μυστικισμού αιώνες τώρα. Το ζήτημα της επίδρασης του νου πάνω στην ύλη έχει απασχολήσει και συνεχίζει να απασχολεί τους αποκρυφιστές όλων των παραδόσεων του πλανήτη. Σύμφωνα με τις διδασκαλίες τους, για να επιτευχθούν οι επιθυμητές μεταβολές απαιτούνται: αποστασιοποίηση από αυτό που ορίζουμε ως «συμβατική πραγματικότητα», αίσθηση ταύτισης με μια νέα κατάσταση, φαντασία και πραγματική επιθυμία για μεταμόρφωση.

Η Βρετανίδα εσωτερίστρια Dion Fortune ανέπτυξε μέσα από το έργο της (και κυρίως μέσα από το «Ψυχική Αυτοάμυνα») όλες τις απαραίτητες τεχνικές οραματισμού που είτε προσφέρουν εσωτερική γαλήνη και ευεξία είτε «αποκρούουν» τις κάθε λογής ψυχικές επιθέσεις που δέχεται ο ασκούμενος.

Ακόμα και τα πειράματα του Ιάπωνα επιστήμονα Masaru Emoto σχετικά με τα συναισθήματα που μπορεί να μεταφέρει ο άνθρωπος στο νερό μετασχηματίζοντας ανάλογα τις κρυσταλλικές του δομές, σχετίζονται άμεσα με το ζήτημα που εξετάζουμε. Κι αυτό γιατί πολύ απλά το 75% του σώματός μας αποτελείται από το πολύτιμο αυτό συστατικό της φύσης.

Τους τελευταίους τρεις αιώνες το επιστημονικό ιερατείο έχει παγιώσει τις πεποιθήσεις του σχετικά με μια μηχανιστική λειτουργία του σύμπαντος και της ανθρώπινης αντιληπτικότητας. Το γεγονός αυτό έχει οδηγήσει σταδιακά στον παραγκωνισμό πανάρχαιων παραδόσεων και πεποιθήσεων που θέλουν τον ανθρώπινο νου ένα ασυναγώνιστο όπλο απέναντι σε μια πληθώρα ορατών και αόρατων «κινδύνων». Ανάμεσά σε αυτούς και ο χρόνος!

Σημείωση: Το κείμενο δημοσιεύτηκε στη στήλη του Μηνά Παπαγεωργίου (meta-journalist), "Δούρειος Ίππος", του περιοδικού "Φαινόμενα" (τ.15, 8/1/2011)
http://meta-journalist.blogspot.com