Αποφεύγουμε την ευθύνη της σημαντικότητάς μας;

Σε όλους μας εμφανίζονται σύμβολα είτε σαν οράματα (θρησκεία) είτε σαν συμπτώσεις (κβαντική), είτε σαν όνειρα (ψυχολογία) είτε σαν ένα τρεμόπαιγμα της φωνής, των βλεφάρων ή της καρδιάς (βιωματικές εμπειρίες). Άλλοι κάμουν πως δε τα βλέπουν, άλλοι τα αμφισβητούν και άλλοι τα ακολουθούν!

Ένα είναι σίγουρο, όσοι χάραξαν τον δικό τους δρόμο, είχαν τα κότσια να τ΄ακολουθήσουν από πίστη και όχι από λογική. Από μία πίστη προσωπική και όχι θρησκευτική, επιστημονική ή ενστικτώδη.  Και ένα είναι ακόμα πιο σίγουρο, το παράτολμο δεν είναι ότι ακολούθησαν έναν δύσκολο, δικό τους δρόμο, αλλά ότι βρήκαν τα κότσια να απαρνηθούν όσα μέχρι τότε γνώριζαν, πίστευαν, υπηρετούσαν και τους βόλευαν.

Η Τόλμη δεν είναι αυθόρμητη πράξη (αυτό είναι ένστικτο). Τόλμη είναι η μελετημένη κίνηση του ατόμου προς το άγνωστο, από πίστη στις προσωπικές του αξίες και όχι από λογική! Αρνήθηκαν τη βολή τους, με την τεμπελιά, τους κοινωνικούς "συναισθηματισμούς" και την πρόσκαιρη μικρό-κερδοσκοπία, για να τολμήσουν ένα βήμα στο κενό με μόνο σύντροφο τη πίστη τους, σε έναν ανώτερο "σκοπό" που μόνο αυτοί άκουσαν. Και αυτό είναι που τους κάνει ήρωες, ή αγίους.

 Ότι αρνήθηκαν την προδιαγεγραμμένη τους μοίρα και βάλθηκαν να την στρεβλώσουν, να την διευρύνουν, να την κάνουν να χωρέσει την δική τους πραγματικότητα μέσα της και στο τέλος, να την αποχωριστούν, όπως το έμβρυο τη κοιλιά της μάνας του, αντί να παραμείνουν για πάντα έμβρυα μέχρι τα γεράματα τους, όπως όλοι εμείς οι φοβούμενοι.

Και όπως οι άνθρωποι βρίσκουμε το θάρρος στη ζωή μας να γεννηθούμε μια φορά βιολογικά, κάποιοι το βρίσκουν και γεννιούνται και μια δεύτερη… πνευματικά! Ίσως στο μέλλον να υπάρχει και τρίτη γένεση… ή ένταξη στο όλον. Η εκμηδένιση του ατομικισμού (όχι της μοναδικότητας) προς όφελος της συνολικότητας. Όπου από μονάδα θα γίνουμε σύνολο. Σαν το μεγαλύτερο κουκούλι που μας περιβάλει… το σύμπαν.

Όπου το "αρχικό άτομο" εξερράγη και από την ύλη που εκτοξεύτηκε δημιουργήθηκαν οι γαλαξίες και τα αστέρια τα οποία απομακρύνονται μεταξύ τους (όπως εμείς από τους συνανθρώπους μας). Μέχρι που κάποια στιγμή η ίδια η βαρυτική έλξη των αστεριών θα αρχίσει να ξανασυστέλλει το σύμπαν στην αρχική του μορφή (αν δεν συνεχίσει να διαστέλλεται ώσπου να καταστραφεί).

 Έτσι και η συνείδηση των ανθρώπων θα αρχίσει να ενώνει τους ανθρώπους σαν μια έλξη δυνατότερη από την θρησκεία, την κοσμοθεωρία και το προσωπικό συμφέρον του ατόμου. Και ίσως αυτή η τρίτη γένεση… η συνειδησιακή, είναι η Θεοποίηση που ο κόσμος αποζητά. Όσοι ξεπερνούν το εγώ τους προς συμφέρον του Όλου. Απλά δυστυχώς όπως το σύμπαν είναι 'νέο' για να αρχίσει να συστέλλεται έτσι ίσως και όσοι έφτασαν τη Θεοποίηση δεν κατάφεραν να μας αφυπνίσουν, γιατί εμείς οι υπόλοιποι πολεμάμε ακόμα με την μοίρα μας. 

Άν ξαναδιαβάσεις αυτή την ιστοριούλα εμπνευσμένη από τη δυσκολία του να αφήσεις κάτι πίσω σου και να τολμήσεις το παράλογο, θα προβληματιστείς με το πόσα κοινά θα βρεις με όλες τις θρησκείες. Το μεγάλο πνεύμα των Ινδιάνων, τη Sambala, τον Παράδεισο, την Ελληνική Μυθολογία και όποια άλλη φιλοσοφία έχεις ακούσει. Το περίεργο είναι ότι και η επιστήμη δείχνει να διέπεται από τα ίδια αναπάντητα ερωτήματα. Τελικά είσαι σίγουρος για την μικρότητα σου;
Ή την δημιουργείς επιμελώς για να αποφύγεις την ευθύνη του να είσαι σημαντικός;


http://revealedtheninthwave.blogspot.gr