Ο "ιδανικός" σύντροφος

Ξέρετε τί σκέφτομαι σήμερα; βλέπω όλα τα ποστ περί ιδανικού συντρόφου, αδελφής ψυχής, δίδυμης φλόγας και μου φαίνεται πως αγνοούμε κάτι σημαντικό. Κι αυτό είναι ότι ιδανικός σύντροφος μπορεί να σημαίνει ένας άνθρωπος που καθρεπτίζει τις ελλείψεις και τα ψεγάδια μας και μας προσφέρει την ευλογία της αυτογνωσίας. Αδίκως απογοητευόμαστε όταν αυτό συμβαίνει. Ένας άλλος μπορεί μονό να καθρεπτίσει ότι έχουμε μέσα μας. Όσο καλύτερα είμαστε εμείς, όσο πιο πλήρεις, όσο πιο πολλή αγάπη και φροντίδα δίνουμε στον εαυτό μας τόσο πιο ‘‘ιδανικό‘‘ θα είναι το ταίρι μας! Και το παράδοξο είναι ότι όταν αληθινά δεν θα νιώθουμε την ανάγκη δηλαδή δεν θα είμαστε σε έλλειψη, τότε ο σύντροφος δεν θα μπορεί παρά να είναι ο ιδανικός! Ωστόσο κάθε άνθρωπος γύρω μας ΕΙΝΑΙ ιδανικός. Ίσως δεν χρειάζεται να μείνει άλλο δίπλα μας (κι εμείς δίπλα του) γιατί εξυπηρέτησε τον σκοπό του και με αγάπη και ευγνωμοσύνη ίσως είναι ώρα να χωρίσουν οι δρόμοι μας. Αυτό η καρδιά μας θα μας το πει.

Όποιος από εμάς λοιπόν ψάχνει τον ιδανικό σύντροφο δεν έχει παρά να κοιτάξει τους ‘‘καθρέπτες‘‘ γύρω του, να ψάξει -και να βρει-μέσα του.

Και φυσικά βρίσκοντας μέσα μας αγάπη, αποδοχή, πληρότητα είναι επόμενο ότι εν τέλει θα έλξουμε ένα σύντροφο εξίσου ολοκληρωμένο η τελεσάντων έναν σύντροφο πρόθυμο να εξελίσσεται μαζί με μας και να κοιτάζει μέσα του κάθε φορά που παρουσιάζεται μια πρόκληση κι έτσι να δημιουργήσουμε την "ιδανική" σχέση όπου και οι δυο σύντροφοι θα είναι εξίσου αφοσιωμένοι σε αυτήν και η σκληρή δουλειά που απαιτείται να είναι ευχάριστη και καθόλου βαρετή!

Πώς βρίσκουμε λοιπόν τον ιδανικό σύντροφο?
Όταν ιδανικός σύντροφος είναι ο ίδιος μας ο εαυτός!
Ωστόσο αξιοποιήστε κάθε "μη ιδανική" σχέση για να μάθετε τον εαυτό σας και να ξέρετε ότι κάθε σχέση και κάθε προσπάθεια μας όσο επιτυχημένη η αποτυχημένη κι αν την βαφτίζουμε είναι ευλογία, είναι ευκαιρία για αυτογνωσία και έχει να μας προσφέρει πολλά!
Ακόμα κι αν θεωρούμε ότι τελειώνει άδοξα...

Με ρεαλισμό αλλά και φαντασία προχωράμε!

Η τέχνη της συμβίωσης

Ένας πανάρχαιος μύθος των ινδιάνων Σιου, λέει πως ήρθαν κάποτε στη σκηνή του γέρου μάγου της φυλής, πιασμένοι χέρι χέρι, ο Άγριος Ταύρος, ο πιο γενναίος και τιμημένος νέος πολεμιστής, και το Ψηλό Σύννεφο, η κόρη του αρχηγού, μια από τις ωραιότερες γυναίκες της φυλής. "Αγαπιόμαστε" αρχίζει ο νέος.

"Και θα παντρευτούμε" λέει εκείνη.
"Και αγαπιόμαστε τόσο που φοβόμαστε..."
"Θα θέλαμε κάποιο μαγικό, ένα χαϊμαλί, ένα φυλαχτό..."
"Κάτι που θα μας εγγυάται ότι θα είμαστε για πάντα μαζί."
"Που θα μας εξασφαλίσει ότι θα είμαστε ο ένας στο πλευρό του άλλου, ώσπου να συναντήσουμε τον Μανιτού, την ημέρα του θανάτου".
"Σε παρακαλούμε" ικετεύουν, "πες μας τί μπορούμε να κάνουμε..."

Ο μάγος τους κοιτάζει και συγκινείται που τους βλέπει τόσο νέους, τόσο ερωτευμένους, να λαχταρούν τόσο μια του λέξη.

"Υπάρχει κάτι ..." λέει τελικά ο σοφός μάγος μετά από αρκετή ώρα. "Αλλά δεν ξέρω...είναι ένα έργο πολύ δύσκολο και απαιτεί θυσίες."

"Δεν μας πειράζει" λένε και οι δύο.
"Ό,τι και να' ναι" επιβεβαιώνει ο Άγριος Ταύρος.

"Ωραία" λέει ο μάγος. "Ψηλό Σύννεφο, βλέπεις το βουνό που είναι βόρεια από το χωριό μας; Πρέπει να το ανέβεις μόνη σου, χωρίς τίποτα άλλο εκτός από ένα δίχτυ και τα χέρια σου, και να κυνηγήσεις το πιο όμορφο και δυνατό γεράκι του βουνού. Αν το πιάσεις, πρέπει να το φέρεις εδώ ζωντανό την τρίτη μέρα μετά την πανσέληνο. Κατάλαβες;"

Η νεαρή κοπέλα συγκατανεύει σιωπηλά.

"Κι εσύ Άγριε Ταύρε" συνεχίζει ο μάγος, "πρέπει να ανέβεις το βουνό του κεραυνού, κι όταν φτάσεις στην κορυφή, τον πιο άγριο απ' όλους τους αετούς, και με τα χέρια σου μόνο κι ένα δίχτυ να τον πιάσεις χωρίς να τον τραυματίσεις και να τον φέρεις μπροστά μου, ζωντανό, την ίδια μέρα που θα έρθει και το Ψηλό Σύννεφο....Πηγαίνετε τώρα."
Οι δυο νέοι κοιτάζονται με τρυφερότητα, κι ύστερα από ένα φευγαλέο χαμόγελο φεύγουν για να εκπληρώσουν την αποστολή που τους ανατέθηκε. Εκείνη πάει προς το βορρά, εκείνος προς το νότο...

Την καθορισμένη ημέρα, μπροστά στη σκηνή του μάγου, περιμένουν οι δυο νέοι, ο καθένας με μια πάνινη τσάντα, που περιέχει το πουλί που του ζητήθηκε.
Ο μάγος τους λέει να βγάλουν τα πουλιά από τις τσάντες με μεγάλη προσοχή. Οι νέοι κάνουν αυτό που τους λέει, και παρουσιάζουν στο γέρο για να τα εγκρίνει τα πουλιά που έπιασαν Είναι πανέμορφα, χωρίς αμφιβολία, τα καλύτερα του είδους τους.

"Πετούσαν ψηλά;" ρωτάει ο μάγος.
"Ναι, βέβαια. Κι εμείς, όπως μας ζητήσατε.... Και τώρα;" ρωτάει ο νέος. "Θα τα σκοτώσουμε και θα πιούμε την τιμή από το αίμα τους;"

"Όχι" λέει ο γέρος.

"Να τα μαγειρέψουμε και να φάμε τη γενναιότητα από το κρέας τους;" προτείνει η νεαρή.

"Όχι" ξαναλέει ο γέρος. "Κάντε ότι σας λέω. Πάρτε τα πουλιά και δέστε τα μεταξύ τους από τα πόδια μ' αυτές τις δερμάτινες λωρίδες... Αφού τα δέσετε, αφήστε τα να φύγουν, να πετάξουν ελεύθερα."

Ο πολεμιστής και η νεαρή κοπέλα κάνουν ό,τι ακριβώς τους έχει πει ο μάγος, και στο τέλος ελευθερώνουν τα πουλιά.

Ο αετός και το γεράκι προσπαθούν να πετάξουν, αλλά το μόνο που καταφέρνουν είναι να στριφογυρίζουν και να ξαναπέφτουν κάτω. Σε λίγα λεπτά, εκνευρισμένα που δεν καταφέρνουν να πετάξουν, τα πουλιά επιτίθενται με τσιμπήματα το ένα εναντίον του άλλου, μέχρι που πληγώνονται.

"Αυτό είναι το μαγικό. Μην ξεχάσετε ποτέ αυτό που είδατε σήμερα. Τώρα, είστε κι εσείς ένας αετός κι ένα γεράκι. Αν δεθείτε ο ένας με τον άλλον, ακόμα κι αν το κάνετε από αγάπη, όχι μόνο θα σέρνεστε στη ζωή σας, αλλά επιπλέον, αργά ή γρήγορα, θα αρχίσετε να πληγώνετε ο ένας τον άλλον. Αν θέλετε η αγάπη σας να κρατήσει για πάντα, να πετάτε μαζί, αλλά ποτέ δεμένοι."

Aπό το βιβλίο του Χόρχε Μπουκάι "Ο δρόμος της συνάντησης".

http://revealedtheninthwave.blogspot.gr