Τι είναι αυτό που μας κάνει ευτυχισμένους και άρα υγιείς

Ο ψυχίατρος Robert Waldinger αναλύει μία εκπληκτική έρευνα του Harvard. Τι είναι αυτό που μας κάνει ευτυχισμένους και άρα υγιείς; Δείτε το βίντεο

https://www.youtube.com/watch?v=8KkKuTCFvzI

Αν έχετε ερωτήσεις, μπορείτε να βρείτε απαντήσεις στην προσωπική του ιστοσελίδα: http://robertwaldinger.com/

«Γενετικά τροποποιημένοι οι μισθοφόροι που πιάστηκαν στο Χαλέπι»

Σοκ έχουν προκαλέσει οι δηλώσεις του Σύρου πρεσβευτή στον ΟΗΕ Bashar Jaafari αναφορικά με τη σύλληψη 130 ξένων πρακτόρων στο Χαλέπι, εκ των οποίων ο Σύρος αξιωματικός ονομάτισε 14 εξ αυτών με τα ονόματά τους και την εθνικότητά τους.
Εκεί όμως που ο Σύρος πρεσβευτής πραγματικά σόκαρε κατά τη διάρκεια συνέντευξης Τύπου στην Νέα Υόρκη ήταν ότι σε αποστροφή του λόγου και απατώντας σε ερωτήσεις δημοσιογράφων, ανέφερε ότι οι πράκτορες αυτοί οι οποίοι παρουσιάζονται ως «μετριοπαθείς αντάρτες»  είναι άτομα «γενετικά τροποποιημένα»!
“Genetically modified” είναι οι ακριβείς λέξεις που χρησιμοποίησε ο Σύρος πρεσβευτής στην συνέντευξή του στον ΟΗΕ.
«Για αυτό ακριβώς το λόγο είδατε αυτές τις υστερικές κινήσεις κατά τη διάρκεια του Σαββατοκύριακου από τη Γαλλία, τη Βρετανία και τις ΗΠΑ γιατί θέλουν να εγγυηθούν τη ασφάλειά τους», συμπλήρωσε ο Jaafari, εννοώντας την εμμονή χωρών όπως η Γαλλία για την αποστολή διεθνών παρατηρητών στο Χαλέπι προκειμένου να μπορέσουν να τους παράσχουν κάθε δυνατή βοήθεια.
Ο Σύρος πρεσβευτής μίλησε για 14 ονόματα αλλά οι πληροφορίες αναφέρουν πως συνολικά πρόκειται να 130 πράκτορες τους οποίους η Συρία σκοπεύει να δείξει σε όλο τον κόσμο.
Πιο συγκεκριμένα ο Σύρος πρεσβευτής ανέφερε τα κάτωθι ονόματα.
Mutaz Kanoğlu (Τουρκία), David Scott Winer  (ΗΠΑ), David Shlomo Aram ( Ισραήλ), Muhamad Tamimi (Κατάρ), Muhamad Ahmad Assabian (Σαουδική Αραβία), Abd-el-Menham Fahd al Harij (Σαουδική Αραβία), Islam Salam Ezzahran Al Hajlan – (Σαουδική Αραβία), Ahmed Ben Naoufel Al Darij (Σαουδική Αραβία), Muhamad Hassan Al Sabihi (Σαουδική Αραβία), Hamad Fahad Al Dousri (Σαουδική Αραβία),  Amjad Qassem Al Tiraoui (Ιορδανία), Qassem Saad Al Shamry (Σαουδική Αραβία),
Ayman Qassem Al Thahalbi (Σαουδική Αραβία), Mohamed Ech-Chafihi El Idrissi (Μαρόκο).
Όμως σύμφωνα με τον Σύρο  δημοσιογράφο Saeed Alsharifi οι συλληφθέντες είναι πολλοί περισσότεροι από τους αρχικά 14. . .
Ο ίδιος δηλώνει: «Λόγω των πληροφοριών που έλαβε ο ίδιος, οι αρχές της Συρίας  ανακαλύφθηκε ολόκληρο το αρχηγείο υψηλόβαθμων αξιωματικών της δύσης.».
Οι Σύροι στρατιώτες βρέθηκαν στο υπόγειο μιας από τις πλατείες στο ανατολικό Χαλέπι και συνέλαβαν ζωντανούς και χωρίς αντίσταση…περίπου.. 130 άτομα.
Τα δημοσιεύματα αναφέρουν: Αμερικανοί – 22, Βρετανοί – 16, Γάλλοι -21, Ισραηλινοί– 7,  Τούρκοι – 62.
Κανείς δεν είναι σε θέση να γνωρίζει για ποιο λόγο ο Σύρος  πρεσβευτής μίλησε  για γενετικά τροποποιημένους μισθοφόρους, αλλά το θέμα μάλλον τώρα αρχίζει.
Ακούστε τον Σύρο πρεσβευτή να λέει την επίμαχη φράση στο 17:21 περίπου

https://www.youtube.com/watch?v=ZWrbVknEO4A

http://www.pronews.gr/

Σημαντική ομιλία Πούτιν στη ρωσική Δούμα με ανθρωποκεντρική προσέγγιση. Προδιαγράφει αλλαγές στη διακυβέρνηση σε παγκόσμιο επίπεδο;

Στην δέκατη τρίτη ομιλία του προς την Ομοσπονδιακή Βουλή, ο Βλαδίμηρος Πούτιν υπογράμμισε με σαφήνεια το εκφρασμένο αίτημα της ρωσικής κοινωνίας προς την εξουσία για δικαιοσύνη, σεβασμό προς τους ανθρώπους και υποστήριξη των πρωτοβουλιών των πολιτών. Η εφαρμογή αυτών των αρχών απαιτεί συγκεκριμένα μέτρα, και ο πρόεδρος αναφέρθηκε αναλυτικά σε κάθε ένα από αυτά.

Ο Πούτιν περιέγραψε εξ αρχής τα κυριότερα ζητήματα της ομιλίας του: οικονομία, κοινωνικά ζητήματα, εσωτερική πολιτική. Για την εξωτερική πολιτική ο πρόεδρος αναφέρθηκε μόνον συνοπτικά, στο τέλος της ομιλίας του.

Ο Πρόεδρος ξεκίνησε με μια φαινομενικά αφηρημένη τοποθέτηση, η οποία ωστόσο, έδωσε το τόνο σε όλες τις θέσεις που αναφέρθηκε στη συνέχεια:

«Την κάθε αδικία και το κάθε ψέμα τα εκλαμβάνουμε πολύ σοβαρά. Κι αυτό είναι γενικά μια ιδιαιτερότητα της κουλτούρας μας. Η κοινωνία αποφασιστικά απορρίπτει την έπαρση, την αγένεια, την αλαζονεία και τον εγωισμό, από όποιον κι αν προέρχεται, και ολοένα και περισσότερο εκτιμά ιδιότητες, όπως η υπευθυνότητα, η υψηλή ηθική, η φροντίδα για το δημόσιο συμφέρον, η προθυμία να ακουστούν και οι άλλοι και να γίνει σεβαστεί και η δική τους γνώμη».

Ξεκινώντας ακριβώς από αυτές τις αρχές -δικαιοσύνη, σεβασμός, ετοιμότητα να ακούσεις τους άλλους- ο αρχηγός του κράτους κάλεσε τα μέλη της συνέλευσης να συγκροτήσουν την πολιτική της χώρας και να συνεργασθούν με τους πολίτες.

Ως συνήθως ο πρόεδρος από τα γενικά πέρασε γρήγορα στα ειδικότερα, και την ομιλία του, η οποία αυτή τη φορά διήρκεσε 68 λεπτά, μπορούμε να τη χωρίσουμε στις κάτωθι θέσεις, από τις οποίες θα προέλθει η πολιτική, οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη της Ρωσίας τον επόμενο χρόνο.

1. Αύξηση του ρόλου της κρατικής Δούμας και ενίσχυση της νομοθετικής εξουσίας, και επίσης ανάπτυξη των θεσμών της άμεσης δημοκρατίας. Ο Πούτιν τόνισε ότι η «Ενωμένη Ρωσία», του κόμματος το οποίο ο ίδιος δημιούργησε και στήριξε, αυτή τη φορά υπάρχει πλειοψηφία, και αποτελεί «το κύριο στήριγμα της κυβέρνησης στο κοινοβούλιο». Είναι χαρακτηριστικό ότι πολλές από τις θέσεις που θα αναφέρει ο πρόεδρος στη συνέχεια υπήρχαν ως υποσχέσεις στο προεκλογικό πρόγραμμα της «Ενωμένης Ρωσίας».

Είναι απίθανο όλοι όσοι ψήφισαν το κόμμα στις 19 Σεπτεμβρίου να διάβασαν προσεκτικά αυτό το ογκώδες κείμενο, αλλά στην πραγματικότητα οι στόχοι και τα καθήκοντα που εξέφρασε ο πρόεδρος είναι η εκπλήρωση των αιτημάτων αυτού του τμήματος των πολιτών, που βάσει των επιθυμιών τους συντάχθηκε το πρόγραμμα του κόμματος της εξουσίας.

2. Ελευθερία της σκέψης και ο κατάργηση της λογοκρισίας, στη βάση του σεβασμού της γνώμης του άλλου. Ο πρόεδρος απευθύνθηκε και στα δύο τμήματα της κοινωνίας, και στους «δημιουργούς» που θεωρούν ότι στην αυτοέκφραση δεν υπάρχουν όρια, και στους «φύλακες» που για κάποιο λόγο πιστεύουν ότι η αυστηρή καλλιτεχνική τους κρίση μπορεί να λειτουργήσει ως επιβεβαίωση για την καταστροφή έργων τέχνης ή διατάραξη θεατρικών παραστάσεων. Αφενός «αυτό δεν σημαίνει ότι με περίτεχνα ωραίες εκφράσεις και υπό το πρόσχημα της ελευθερίας μπορεί ο οποιοσδήποτε να προσβάλει τα αισθήματα των άλλων ανθρώπων και τις εθνικές παραδόσεις».

Αφετέρου, ο πρόεδρος θεωρεί απαράδεκτη «την αντίπαλη επιθετική αντίδραση, πολύ περισσότερο αν αυτή οδηγεί στο βανδαλισμό και στην παραβίαση του νόμου. Σε ανάλογα γεγονότα το κράτος πρόκειται να αντιδράσει αυστηρά».

Και επαναλαμβάνει για όποιον δεν κατάλαβε την πρώτη φορά: «Και στον πολιτισμό και στην πολιτική, και στα μέσα μαζικής ενημέρωσης και στην κοινωνική ζωή, αλλά και στην πολεμική για τα οικονομικά ζητήματα κανείς δεν μπορεί να απαγορεύσει την ελεύθερη σκέψη και ο καθένας ανοιχτά να διατυπώσει την θέση του».

3. Η επέτειος της επανάστασης του 1917 είναι ευκαιρία για ενότητα και όχι διχασμό. Οι άνθρωποι σε όλον τον κόσμο αγαπούν τις λαμπρές ημερομηνίες, και η Ρωσία δεν αποτελεί εξαίρεση. Η κατάρρευση της ρωσικής αυτοκρατορίας προκλήθηκε από το συνδυασμό πολλών εσωτερικών και εξωτερικών παραγόντων, αλλά η κάθε επανάσταση συμβαίνει όταν ένα μέρος της κοινωνίας παύει να ακούει το άλλο, και η εξουσία δεν είναι σε θέση να επιτύχει τη συμφιλίωσή τους, ή, ακόμη χειρότερα, η ίδια βρίσκεται μακράν της υφιστάμενης πραγματικότητας.

Ως εκ τούτου, όπως σημείωσε ο πρόεδρος, «είναι απαράδεκτο να φέρνουμε διχόνοιες, μνησικακίες, προσβολές και πικρίες του παρελθόντος στη σημερινή ζωή, για ιδιοτελή πολιτικά ή άλλα συμφέροντα να επενδύουμε στις τραγωδίες, οι οποίες έθιξαν ουσιαστικά κάθε οικογένεια στη Ρωσία, σε όποια πλευρά των οδοφραγμάτων και αν βρέθηκαν τότε οι πρόγονοί μας».

Και τόνισε: «Εμπρός ας θυμηθούμε, αλλά ως ενιαίος λαός, ως ένας λαός, και η Ρωσία για εμάς μία είναι». Η κάθε ιστορική συζήτηση πρέπει να διεξαχθεί με βάση αυτό το αξίωμα, οι απόπειρες «συνέχισης του πολέμου» και η επιβολή της άποψής του καθενός για γεγονότα που συνέβησαν πριν ένα αιώνα ως τη μοναδικά αληθινή είναι απαράδεκτη.

4. Η διατήρηση του έθνους. Αυτό αφορά κυρίως την γεννητικότητα και την ιατρική. Εάν η γεννητικότητα είναι σε λίγο πολύ καλά επίπεδα, τα ποσοστά είναι υψηλότεροι από το μέσο όρο των ευρωπαϊκών, και η παιδική θνησιμότητα μειώνεται σταθερά, στην υγεία γενικά τα πράγματα δεν είναι πολύ καλά.

Ο Πούτιν στάθηκε σε ένα πολύ σημαντικό επίτευγμα, τον αριθμό των ανθρώπων που λαμβάνουν ιατρική βοήθεια υψηλής τεχνολογίας, που σε 11 χρόνια αυξήθηκε κατά 15 φορές, από 60.000 σε 900.000 ανθρώπους. Αλλά παραμένουν σοβαρά προβλήματα στη πρωτοβάθμια φροντίδα, ελλείψεις ειδικευμένων επαγγελματιών, ουρές, έλλειψη πληροφόρησης.

Για την επίλυση αυτών των προβλημάτων θα ληφθούν συγκεκριμένα μέτρα, ιδίως στην σταθερή επανεκπαίδευση και στη σύνδεση όλων των νοσοκομείων και των κλινικών σε υψηλής ταχύτητας διαδίκτυο, που θα επιτρέψει την εντατικότερη ανάπτυξη της τηλεϊατρικής.

5. Υψηλής ποιότητας δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Αυτό το ζήτημα, όπως και το προηγούμενο, είχε τύχει επεξαργασίας κατά τη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας για τη Κρατική Δούμα, και γι’ αυτό ο πρόεδρος στάθηκε σ’ αυτό λεπτομερώς.

Η κατάργηση της τρίτης και στη συνέχεια της δεύτερης βάρδιας, η ανάπτυξη των παιδικών τεχνοπάρκων, η δημιουργία στις περιφέρειες κέντρων στήριξης χαρισματικών μαθητών, και επίσης εξωσχολικών προγραμμάτων στο θέατρο, στο κινηματογράφο, στη τηλεόραση, στα μουσεία και στο διαδίκτυο.

Οι βασικοί στόχοι για τα σχολεία και τους εκπαιδευτικούς είναι «να δώσουν γνώσεις και να διαπαιδαγωγήσουν ηθικούς ανθρώπους», θεμελιώδες αρχή «κάθε παιδί, κάθε έφηβος προικισμένος να αποκαλύψει το ταλέντο του αυτός είναι ο στόχος που πρέπει να έχουμε όλοι μας». Αυτό σημαίνει ότι ο σεβασμός πρέπει να επεκταθεί όχι μόνον στους ενήλικες αλλά και στα παιδιά.

6. «Ατμόσφαιρα κοινών υποθέσεων». Ίσως ποτέ άλλοτε ο επικεφαλής του κράτους στην ομιλία του δεν έδωσε τόση προσοχή στον εθελοντισμό και στους μη κερδοσκοπικούς οργανισμούς. Στις ομοσπονδιακές και περιφερειακές αρχές τέθηκε ο στόχος όχι απλώς να μην εμποδίζουν τις πρωτοβουλίες των πολιτών, αλλά να τις υποστηρίζουν.

«Θέλω ώστε να με ακούσουν και οι κυβερνήτες και οι δημοτικοί άρχοντες. Σας ζητώ αυτό που ονομάζεται μη τσιγκουνεύεστε, και μην χρηματοδοτείτε από συνήθεια αποκλειστικά κρατικές εταιρείες, αλλά στο μέγιστο δυνατό να προσελκύσετε στην εφαρμογή των κοινωνικών υπηρεσιών και μη κερδοσκοπικές οργανώσεις», είπε στους διοικητικούς υπαλλήλους ο πρόεδρος.

Ήδη στις αρχές του επόμενου χρόνου θα γνωρίζουμε αν τον άκουσαν. Αλλά η υποστήριξη των πρωτοβουλιών της κοινωνίας προσωπικά από τον πρόεδρο συνιστά ένα σοβαρό επιχείρημα για τους εργαζόμενους σε ΜΚΟ όταν θα έρχονται σε επαφή με τους υπαλλήλους διαφόρων επιπέδων. Η «απόρριψη» πλέον θα είναι δυσκολότερη.

7. Βελτίωση χάριν των ανθρώπων, και όχι χάριν της βελτίωσης. Μιλώντας γι’ αυτό το θέμα ο πρόεδρος για πρώτη φορά αναφέρθηκε στο «Πανρωσικό Λαϊκό Μέτωπο» (ΠΛΜ), καλώντας τα μέλη του να οργανώσουν «αποτελεσματικό έλεγχο, και με τη βοήθειά του να επιτευχθούν συγκεκριμένα αποτελέσματα» στη προσπάθεια να απορροφηθούν 20 δις ρούβλια που θα κατευθυνθούν στις περιφέρειες για βελτίωση των όρων ζωής.

Ο Πρόεδρος επίσης κάλεσε το ΠΛΜ και την κοινωνία των πολιτών να ενταχθούν στην επίλυση «τέτοιων στόχων όπως την ολοκλήρωση της περιβαλλοντικής νομοθεσίας, της διατήρησης σπανίων ειδών ζώων και φυτών, τη δημιουργία ενός ανθρώπινου συστήματος διαχείρισης των αδέσποτων ζώων.

Το ανακηρυγμένο 2017 ως έτος οικολογίας δεν πρέπει να γίνει μια τυπική εκδήλωση, αλλά να δώσει τη δυνατότητα να γίνουν οι πόλεις και τα χωριά πιο φιλικά για να ζούμε –να εξαλειφθούν οι χωματερές, να καθαριστούν οι λίμνες και τα ποτάμια. Στην ίδια κατηγορία ο Πούτιν μίλησε για το σχέδιο μεγάλης κλίμακας με σκοπό τον εκσυγχρονισμό του οδικού δικτύου εκτός της Μόσχας και της Πετρούπολης. «Σε διάστημα δύο ετών εδώ πρέπει να έχουν φτιαχτεί τουλάχιστον οι μισοί δρόμοι».

8. Η οικονομία από τη σταθερότητα στην ανάπτυξη. Ο πρόεδρος επέμεινε ιδιαίτερα στο γεγονός ότι τη χώρα με ελάχιστες απώλειες πέρασε την παρούσα κρίση και ότι αυτό μπορεί να γίνει η κινητήριος δύναμη της ανάπτυξης, και παρουσίασε αναλυτικά αριθμούς και στοιχεία. Παρά τις φωνές της αντιπολίτευσης στη χώρα δημιουργήθηκε ένα ισχυρό αγροτοβιομηχανικό σύμπλεγμα, και τα έσοδα από τις εξαγωγές των προϊόντων του τον περασμένο χρόνο ξεπέρασαν τα έσοδα από το εμπόριο οπλικών συστημάτων, όπως επίσης και τη σφαίρα της τεχνολογίας πληροφοριών και επικοινωνίας.

Ο αγροτοβιομηχανικός κλάδος απέφερε 16,2 δις δολ. από την εξωτερική αγορά, η αμυντική βιομηχανία 14,5 δις. δολ. και η τεχνολογία των πληροφοριών και επικοινωνίας 7 δις δολ. Η ανάπτυξη θα συνεχιστεί στην ίδια κατεύθυνση με πιστωτική ενίσχυση των αγροτών, παροχές επί των ασφαλίστρων για τις εταιρείες τεχνολογίας πληροφοριών και επικοινωνίας, με την αύξηση του αριθμού των μη στρατιωτικών προϊόντων που παράγει η αμυντική βιομηχανία.

Το φορολογικό σύστημα θα παραμείνει αμετάβλητο μέχρι το τέλος του 2018, και από την 1η Ιανουαρίου 2019 θα αρχίσει να ισχύει το νέο, το οποίο επίσης θα παραμείνει αμετάβλητο για πολλά χρόνια. Να μη διώκεται με ευκολία η επιχειρηματικότητα από τον νόμο. Στις περιφερειακές τράπεζες πρέπει να επιτραπεί να αξιολογούν τους δανειολήπτες-εκπροσώπους των μικρών επιχειρήσεων λιγότερο αυστηρά. Επίσης το κράτος πρέπει να υποστηρίζει τους αυτοαπασχολούμενους, και όχι να τους κατηγορεί για «παράνομη επαγγελματική δραστηριότητα».

9. «Η καταπολέμηση της διαφθοράς δεν είναι θέαμα». Σημείωσε ότι παραδοσιακά η πλειοψηφία των δημοσίων υπαλλήλων είναι τίμιοι άνθρωποι, αλλά «ούτε η θέση ούτε οι υψηλές διασυνδέσεις ούτε τα περασμένα επιτεύγματα δεν μπορούν να αποτελέσουν προκάλυμμα για τους διεφθαρμένους κρατικούς αξιωματούχους». Ο Πούτιν επέκρινε «όσους δημιουργούν επικοινωνιακό θόρυβο γύρω από τις λεγόμενες ηχηρές περιπτώσεις».

Ο Πρόεδρος υπενθύμισε ότι υπάρχει το τεκμήριο της αθωότητας και δήλωσε ότι η καταπολέμηση της διαφθοράς τότε μόνο θα έχει τη στήριξη της κοινωνίας, όταν θα γίνει επαγγελματική, σοβαρή και υπεύθυνη. Δηλαδή πάλι γίνεται λόγος για σεβασμό προς τον άνθρωπο, την αποτροπή της μετατροπής ενός σοβαρού ζητήματος σε φάρσα.

10. Η επιστήμη και η υψηλή τεχνολογία είναι ζήτημα εθνικής ασφάλειας. Επ’ αυτού του θέματος ο πρόεδρος αναφέρθηκε επίσης λεπτομερώς. Περιέγραψε ως κύριο πρόβλημα, που παραμένει ως τέτοιο για πάνω από 100 χρόνια αυτό του πως «να μετατραπούν τα ευρήματα της επιστημονικής έρευνας σε επιτυχημένα εμπορικά προϊόντα». «Πάντα είχαμε το πρόβλημα ότι από την έρευνα μέχρι την εφαρμογή περνά πάρα πολύ χρόνος».

Για να αντιστραφεί αυτή η τάση, έχει γίνει επεξεργασία μιας σειράς μέτρων: η στήριξη της τεχνικής, μηχανικής και πληροφοριακής εκπαίδευσης, η οικονομική ενίσχυση των επιστημονικών ερευνών, μεταξύ αυτών και από την Τράπεζα Εξωτερικής Οικονομίας (VEB), επιδοτήσεις, που υπολογίζονται για επτά χρόνια εργασίας, η δημιουργία εργαστηρίων, η επιστροφή των επιστημόνων που έφυγαν στο εξωτερικό.

Ο στόχος διατυπώνεται ξεκάθαρα και απερίφραστα. «Είναι ανάγκη να επικεντρωθούμε στις κατευθύνσεις αυτές, όπου συγκεντρώνεται το ισχυρό τεχνολογικό δυναμικό του μέλλοντος, στην ψηφιακή τεχνολογία, ή σε άλλες, που σήμερα επηρεάζουν την εικόνα σε όλες τις σφαίρες της ζωής. Οι χώρες οι οποίες θα μπορέσουν να τις παράγουν, θα έχουν μακροπρόθεσμα πλεονεκτήματα, τη δυνατότητα να λαμβάνουν τεράστιο τεχνολογικό όφελος, Όποιος δεν το κάνει θα βρεθεί σε ευάλωτη θέση εξάρτησης». Όλες αυτές οι προτεραιότητες έχουν τεθεί στο πρόγραμμα «Στρατηγική επιστημονικο-τεχνολογική ανάπτυξη της Ρωσίας». Το διάταγμα της έγκρισής του είναι ήδη υπογεγραμμένο.

11. «Ασφάλεια και δυνατότητα ανάπτυξης όχι μόνον για τους εκλεκτούς αλλά για όλες τις χώρες και τους λαούς». Η εξωτερική πολιτική ήταν το τελευταίο θέμα που αναφέρθηκε ο πρόεδρος. Εδώ επίσης ήταν ξεκάθαρος. Η Ρωσία ήταν και παραμένει κράτος φιλειρηνικό, που ενδιαφέρεται γι τη συνεργασία με όλα τα κράτη.

Ως παράδειγμα έφερε τη ρωσο-κινεζική συνεργασία, η οποία αποτελεί «πρότυπο σχέσεων της παγκόσμιας τάξης, βασισμένο όχι στην ιδέα της κυριαρχίας της μιας χώρας, όσο ισχυρή να είναι αυτή, αλλά στην αρμονικό σεβασμό των συμφερόντων όλων των κρατών».

Ο Πούτιν υπογράμμισε ότι είναι απαράδεκτη η λογοκρισία και στον παγκόσμιο πληροφοριακό χώρο, ότι είναι απαράδεκτη η θεωρία της «αποκλειστικότητας» κάποια χώρας, και επίσης κάλεσε την νέα αμερικανική ηγεσία να πολεμήσει με την «πραγματική απειλή και όχι με τη φανταστική- δηλαδή να πολεμήσει εναντίον της διεθνούς τρομοκρατίας» και προειδοποίησε ότι «οι προσπάθειες να σπάσει η στρατηγική ισορροπία είναι πολύ επικίνδυνες και μπορούν να οδηγήσουν σε παγκόσμια καταστροφή».

Ο Πούτιν εξέφρασε επίσης την ευγνωμοσύνη του προς όλους αυτούς που πολεμούν τη τρομοκρατία τόσο εκτός του ρωσικού εδάφους όσο και εντός.

Στο τέλος της ομιλίας του ο πρόεδρος σημείωσε ιδιαιτέρως, ότι την ώρα της κρίσης «εμείς δεν βυθιστήκαμε σε δευτερεύοντες λεπτομέρειες της καθημερινότητας, δεν ασχοληθήκαμε μόνον με τα προβλήματα της επιβίωσης, επικεντρωθήκαμε στην ατζέντα της ανάπτυξης και την εξασφαλίσαμε, και σήμερα αυτή η ατζέντα γίνεται η κύρια, βγαίνει στο προσκήνιο».

«Το μέλλον της χώρας εξαρτάται μόνον από εμάς, από τη δουλειά και το ταλέντο όλων των πολιτών, από την ευθύνη και την επιτυχία τους. Κι οπωσδήποτε θα επιτύχουμε στους στόχους που έχουμε θέσει και θα επιλύσουμε τα προβλήματα της σημερινής και αυριανής ημέρας». Με αυτά τα λόγια ολοκληρώθηκε η 13η ομιλία του Πούτιν, που ήταν και η πρώτη με τη νέα σύνθεση της Κρατικής Δούμας.

Πηγή "Σωτήρης Δημόπουλος"

https://kostasxan.blogspot.gr

Η αφύπνιση πέραν του Ατλαντικού...

Πρόκειται για την εξέγερση της λεγόμενης μεσαίας τάξης απέναντι στην παγκοσμιοποίηση, ή για τη συντριπτική ήττα της πολιτικής;
Η εκτόξευση του Ντόναλντ Τράμπ στο ύπατο αξίωμα του πλανητάρχη, με όλα τα ΜΜΕ του κόσμου απέναντι, δεν συνέτριψε μόνον το σύστημα Κλίντον, αλλά τον πυρήνα της λεγόμενης παγκόσμιας διακυβέρνησης.
Τη χρηματοπιστωτική εξουσία με τα μακριά χέρια, δηλαδή τα μιντιακά «μαγαζιά»,τις εταιρίες δημοσκοπήσεων και γενικώς όλους τους μηχανισμούς χειραγώγησης που δρουν ενιαία και αδιαίρετα σε όλο τον πλανήτη, ακυρώνοντας την ίδια τη Δημοκρατία και κακοποιώντας τις κοινωνίες…
Τηρουμένων των αναλογιών, οι αμερικανοί ψηφοφόροι συμπεριφέρθηκαν όπως οι ψηφοφόροι στη Βρετανία με το Brexit, στην Ελλάδα με την ακύρωση του παλιού κατεστημένου ή στην Ιταλία με την ανάδειξη του Πέπε Γκρίλο σε ανατρεπτικό πολιτικό παράγοντα, που ενδέχεται να σύρει σε εκλογές τον Ρέντσι, εάν χάσει το δημοψήφισμα της 4ης Δεκεμβρίου.
Είναι σαν να βγήκε το τζίνι από το λυχνάρι…
Όχι δεν τρελάθηκε ξαφνικά ο κόσμος όλος. Ο κανονικός κόσμος της εργασίας σε όλο τον πλανήτη ασφυκτιά και αλλάζει τον πολιτικό χάρτη παγκοσμίως.
Όταν το 1% του παγκόσμιου πληθυσμού κατέχει σχεδόν τον μισό πλούτο του πλανήτη, το πολιτικό και οικονομικό στάτους που διαμορφώνεται είναι ασύμβατο με την πραγματική ζωή…
Όταν τα καθιερωμένα πολιτικά συστήματα έχουν υποταχθεί στη Δικτατορία της Αγοράς, ο οποιοσδήποτε μεγαλοκαπιταλιστής Τράμπ καταγγέλλει αυτή τη δράκα ως διεφθαρμένη, γίνεται ο ήρωας της εκδίκησης των μαζών, ακόμη και αν στηρίζει την αφήγησή του στις πιο αποκρουστικές θέσεις…
Οι αντίρροπες δυνάμεις σε όλο τον κόσμο κινούνται πλέον αντισυστημικά, τυφλά μεν, αλλά κινούνται. Αντιδρούν μαζικά στον κυνισμό της παγκοσμιοποιημένης Διεθνούς του Χρήματος, που με έμβλημα την ελεύθερη διακίνηση αγαθών, εξοντώνει ακόμη πιο ελεύθερα κοινωνίες και λαούς. Και μόνον οι μύωπες πέφτουν διαρκώς από τα σύννεφα, είτε πρόκειται για το brexit, είτε για οποιαδήποτε άλλη έξοδο…
Οι Δημοκρατικοί είχαν την ευκαιρία να αποτρέψουν την επέλαση Τράμπ μέσω του Σάντερς, που υποστηρίχτηκε από 11, 5 εκατομμύρια ψηφοφόρους, αλλά παραγκωνίστηκε από το κόμμα του, για χάρη της Χίλαρι και των διεφθαρμένων συστημάτων που εκπροσωπεί. Και σιγά την προοδευτική δηλαδή…
Ο αμερικανικός λαός ήθελε την αλλαγή, αλλά αυτή τη δυναμική, οι Δημοκρατικοί την έστειλαν στον Τράμπ, καταφέροντας έτσι ένα συντριπτικό κάταγμα στην ίδια την πολιτική. Το πλήρωσαν με διασυρμό και το πληρώνουμε με τη νομιμοποίηση της μεταλλαγμένης δεξιάς ακρότητας, που έχει όμως πλέον κοινωνικές αναφορές. Ας σωπάσουν τώρα λοιπόν και ας μιλήσουν μόνον για να απολογηθούν στον αμερικανικό λαό!
Οποτεδήποτε προκύπτει λαϊκή οργή, η αλαζονική αυταρέσκεια των ελίτ που δημιούργησαν το πρόβλημα, ξορκίζει τον εχθρό λαό με τη μονοσήμαντη καραμέλα του λαϊκισμού. Κατά την προεκλογική περίοδο,-την πιο βρώμικη όλων των εποχών- η Χίλαρι αποκάλεσε σκουπίδια τους οπαδούς του Τράμπ αλλά ουδείς ενοχλήθηκε!
Όσο για το ευρωπαϊκό διευθυντήριο που εξανίσταται όψιμα, ας στραφεί στα του γερμανικού οίκου του. Η Ευρώπη κινείται εδώ και καιρό ακροδεξιά, λόγω της εξαθλίωσης που γέννησε η νεοφιλελεύθερη πολιτική της. Μόνο στην Ελλάδα γλυτώσαμε, καθώς είμαστε η μόνη χώρα που επέλεξε την προοδευτική αλλαγή και γι αυτό τιμωρείται…
Ως εκ τούτου οι φιλελέδες της Ευρώπης και οι εγχώριοι «ναινέδες» τους που τώρα σκούζουν για τον ακροδεξιό Τράμπ, δεν έχουν παρά να βγάλουν τον σκασμό!

Κατερίνα Ακριβοπούλου
https://olympia.gr

Εξαιρετική συνέντευξη του καθηγητού κ. Κοντογιώργη εδώ:

https://www.youtube.com/watch?v=dyM-L4jQ0Cg

Ενδιαφέρουσα ανάλυση του καθηγητού κ. Μάζη, εδώ:

https://www.youtube.com/watch?v=9NNaAulIXjk

Η ψυχή μετά τον σωματικό θάνατο

Κάποιοι άνθρωποι φαίνεται πως έχουν προορισμό στην παρούσα ενσάρκωσή τους να δώσουν μηνύματα στην ανθρωπότητα περί της αληθινής ζωής μετά θάνατο. Όπως ακριβώς περιέγραφε και ο Θείος Σωκράτης, πως το σώμα είναι το σήμα (τάφος) της ψυχής και ο Πλάτων στο τέλος της «Πολιτείας» του με το μύθο του Ηρός.

Στην εποχή μας ένας άνθρωπος με καθαρά και σημαντικά μηνύματα είναι η Ανίτα Μουρτζιάνι.

Βασανισμένη για χρόνια από καρκίνο και με τα όργανά της σε παύση λειτουργίας, η Ανίτα Μουρτζάνι πέρασε «στην άλλη πλευρά». Η εμπειρία της της έδωσε καινούργια δύναμη, μια νέα κατανόηση του εαυτού της και της ζωής και μια άμεση ίαση του γεμάτου όγκους σώματός της.
Ο ραδιολόγος- ογκολόγος Δρ Jeffrey Long, συγγραφέας του βιβλίου: «Αποδεικτικά στοιχεία για τη μεταθανάτια ζωή – η επιστήμη των μεταθανάτιων εμπειριών» και δημιουργός του Ιδρύματος Έρευνας στις Μεταθανάτιες Εμπειρίες και του σχετικού ιστοχώρου www.nderf.org  , όπου έχουν αναρτηθεί εξιστορήσεις μεταθανάτιων εμπειριών από 1500 άτομα, περιέγραψε την επιθανάτια εμπειρία της Anita Moorjani ως «μια από τις πιο σημαντικές εξιστορήσεις επιθανάτιων εμπειριών» που είχε ο ίδιος διαβάσει. (Σύνδεσμος: http://anitamoorjani.com/?page_id=1324  )

Κείμενα και βίντεο από συνεντεύξεις και ομιλίες της βρίσκονται στον ιστοχώρο της http://anitamoorjani.com/  .

Υλικό υπάρχει επίσης στο Youtube και το Google.

Παρακολουθείστε τη συνέντευξη που έδωσε σε δημοσιογράφο, περιγράφοντας την εμπειρία του «άλλου» κόσμου:

– Γεια σου Ανίτα!

– Γεια σου Λίλου, πώς είσαι;

– Καλά. Χαίρομαι που βρίσκομαι μαζί σου, χαίρομαι που σε βλέπω κατά πρόσωπο, μετά από όλα όσα έχω άκουσα για την ιστορία σου και για το θαύμα τού ότι είσαι ζωντανή αυτή τη στιγμή!

– Ναι, είμαι μια χαρά και είμαι ενθουσιασμένη που με κάλεσες για τη συνέντευξη, χάρη και στον Γουέην Ντάιερ.  Είναι τόσο όμορφη ψυχή…

– Ναι, είναι καταπληκτικός. Ήταν θαύμα που του πήρα συνέντευξη όταν συναντηθήκαμε στη Χαβάη. Τι όμορφη ψυχή πράγματι είναι! Και μίλησε με τόσο ενθουσιασμό για σένα… Στο τέλος της συνέντευξής του, μου έδωσε τυπωμένη την πλήρη ιστορία σου και τη διάβασα. Kαι σκέφτηκα: “Ω Θεέ μου, πρέπει να συναντήσω αυτή την Ανίτα! Πρέπει να τη γνωρίσω και να μοιραστώ την ιστορία της με τον κόσμο, με όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους γίνεται. Γιατί περιέχει τόσα όμορφα διδάγματα… ” Είχες πράγματι μια κορυφαία επιθανάτια εμπειρία… Σου απέμεναν μόνο 36 ώρες ζωής, σωστά;

– Σωστά, το πολύ 36 ώρες.

-Πες μας για τον καρκίνο σου. Είχες καρκίνο από χρόνια, αλλά σε αυτό το στάδιο οι γιατροί σού είχαν δώσει ακόμα λίγες ώρες ζωής. Υπήρχαν δισεκατομμύρια καρκινικά κύτταρα στο σώμα σου, αλλά εξαφανίστηκαν θαυματουργά, έτσι;

– Ναι, έτσι έγινε. Βασικά είχα καρκίνο για σχεδόν τέσσερα χρόνια. Είχα διαγνωστεί το 2002 με λέμφωμα που άρχισε να  εξαπλώνεται. Στην αρχή δεν ήθελα να κάνω χημειοθεραπεία, γιατί τη φοβόμουν πολύ, είχα δει δύο ανθρώπους που έκαναν χημειοθεραπεία να πεθαίνουν. Όμως, δυστυχώς, ο καρκίνος εξαπλωνόταν, παρόλο που δοκίμαζα διάφορα εναλλακτικά πράγματα. Και, βλέποντάς το εκ των υστέρων, κατανοώ ότι ένα βασικό αίτιο ήταν ότι βίωνα πολύ φόβο εκείνη την εποχή. Στο τέλος του 2005 έκανα μία τομογραφία στο σώμα και οι γιατροί είπαν στον άντρα μου -όχι σε εμένα- ότι είχα τρεις μήνες ζωής – “το πολύ”, είπαν, “το πολύ”… Έξι εβδομάδες αργότερα έπεσα σε κώμα. Βέβαια, ήδη από πριν δεν μπορούσα να περπατήσω, οι μύες μου ήταν όλοι τελείως κατεστραμμένοι, ήμουν εντελώς απισχναμένη, είχα τεράστιες ανοικτές πληγές στο δέρμα, ανέπνεα με συσκευή οξυγόνου, δεν μπορούσα να αναπνεύσω χωρίς αυτήν, οι πνεύμονές μου είχαν γεμίσει με υγρό και έτσι διαρκώς έβηχα και πνιγόμουν, δεν μπορούσα να περπατήσω, λόγω της επιδείνωσης στην κατάσταση των μυών μου -όταν ήταν να βγω έξω, ο άντρας μου με έπαιρνε με αναπηρικό καροτσάκι- και, παρότι λάμβανα θεραπεία στα νοσοκομεία, δεν ήθελα να παραμένω σε αυτά και έτσι επέστρεφα σπίτι, όπου με φρόντιζε ολημερίς μια νοσοκόμα. Αλλά το πρωί της 2ας Φεβρουαρίου, δεν ξύπνησα. Φαίνεται πως το σώμα μου πρήστηκε εντελώς και ο άντρας μου κάλεσε το γιατρό μου, ο οποίος είπε απλά να με τρέξουν στο νοσοκομείο – σε ένα διαφορετικό νοσοκομείο, μια από τις καλύτερες ογκολογικές κλινικές του Χονγκ Κονγκ. Έτσι, ο άντρας μου με πήγε αμέσως σε εκείνο το νοσοκομείο και, όταν με είδαν οι γιατροί, βασικά είπαν πως αυτό ήταν, πέθαινα. Και μάλιστα είναι γραμμένο και στον ιατρικό μου φάκελο ότι ενημέρωσαν την οικογένειά μου πως αυτό ήταν, δεν θα συνερχόμουν από το κώμα κι ότι αυτές ήταν οι τελευταίες λιγοστές μου ώρες. Ότι θα ήταν το πολύ τριάντα έξι – τόσος χρόνος μού είχε απομείνει. Κι είπαν πως τα όργανά μου είχαν σταματήσει να λειτουργούν και ότι ήταν γι’ αυτό που έπεσα σε κώμα και ήταν γι’ αυτό που πρήστηκε τόσο το σώμα μου, διότι τα όργανά μου είχαν σταματήσει να λειτουργούν, λοιπόν όλες οι τοξίνες συσσωρεύονταν. Και ότι οι ανοιχτές πληγές μου έτρεχαν διότι οι τοξίνες έβγαιναν από αυτές. Λοιπόν ήμουν σε πραγματικά άσχημη κατάσταση και οι γιατροί είπαν ότι είχα όγκους σε μέγεθος λεμονιού, από τη βάση του κρανίου μου προς τα κάτω, όπως στα πλευρά και στο στήθος, μέχρι και την κοιλιά. Και ο εγκέφαλός μου επίσης ήταν γεμάτος με υγρό. Λοιπόν δεν φαινόταν να υπάρχει καμία ελπίδα. Αλλά ενώ όλοι νόμιζαν ότι βρισκόμουν σε κώμα, εγώ βρισκόμουν σε ένα καταπληκτικά όμορφο μέρος, ήταν πράγματι θαυμάσιο, και παράλληλα είχα πλήρη επίγνωση του τι συμβαίνει γύρω μου. Είχα επίγνωση της οικογένειάς μου που ήταν πολύ αναστατωμένη και δεν καταλάβαινα το λόγο της αναστάτωσής τους, καθώς εγώ αισθανόμουν τόσο όμορφα, αισθανόμουν πράγματι ελεύθερη, είχα ελευθερωθεί από όλο τον πόνο και την αγωνία των τελευταίων ετών, που είχα καρκίνο, από όλο τον πόνο στο σώμα και όλα αυτά… Ήμουν ελεύθερη τώρα… Ένιωθα αληθινά ανάλαφρη, πράγματι πολύ ανάλαφρη… Και μετά ένιωθα σα να με περιέβαλε κάτι που μπορώ να περιγράψω μόνο ως άνευ όρων αγάπη. Αν και είναι κάτι περισσότερο κι απ’ αυτό… Εννοώ, ακόμα κι ο όρος “αγάπη” δεν μπορεί να το περιγράψει επαρκώς. Είναι σαν μια αίσθηση ότι βρίσκεσαι πίσω στο Σπίτι σου, είναι πολύ-πολύ παρηγορητικό. Σαν να σε καλωσόριζε ένας χώρος που σε ανάπαυε… Και αντιλαμβανόμουν… Μπορούσα να δω, να ακούσω και να αισθανθώ oτιδήποτε συνέβαινε. Και μάλιστα όχι μόνο ό,τι συνέβαινε κοντά μου. Είδα τους γιατρούς να λένε στον άντρα μου και στη μαμά μου που είχε έρθει ότι τα όργανά μου είχαν σταματήσει να λειτουργούν και ότι αυτό ήταν, πέθαινα… Τηλεφώνησαν στον αδερφό μου, για να του πουν να έρθει… Δεν ήταν στο Χονγκ Κονγκ και του τηλεφώνησαν για να του πουν ότι πέθαινα και να βιαστεί να έρθει. Ο αδερφός μου, ακόμα πριν δεχτεί το τηλεφώνημα από τον άντρα μου, είχε διαισθανθεί ότι κάτι δεν πάει καλά και είχε ξεκινήσει να ψάχνει για πτήση. Κι επειδή δεν μπορούσε να βρει πτήση από την πόλη όπου έμενε, είχε νοικιάσει ένα αμάξι και οδήγησε τρεις ώρες μέχρι την επόμενη πόλη, από όπου πήρε πτήση. Είχε μια αίσθηση ότι η κατάσταση ήταν επείγουσα και ήθελε απλά να έρθει και να βρεθεί δίπλα μου. Και ενώ βρισκόμουν σε αυτή την κατάσταση, είχα ωστόσο παράλληλα και επίγνωση του αδερφού μου και των πράξεών του και τού ότι μπήκε στο αεροπλάνο για να έρθει να με δει. Και μετά είχα αυτή την αίσθηση ότι δεν θέλω να πεθάνω πριν έρθει, δεν θέλω απλά να δει εκεί το σώμα μου να κείτεται νεκρό – γιατί θα στεναχωριόταν άσχημα. Και απλά είχα αυτό το αίσθημα ότι δεν ήθελα να το κάνω αυτό. Ο αδερφός μου είναι μεγαλύτερος από μένα, αλλά ένιωθα ότι ήθελα να τον προστατεύσω. Και πολλά από όσα συνέβησαν ενώ ήμουν σε αυτήν την κατάσταση είναι κάπως μπερδεμένα, γιατί δεν ήταν σαν ο χρόνος να κυλούσε γραμμικά – ήταν σα να συμβαίνουν όλα ταυτόχρονα. Ό,τι έφερνα στη συνείδησή μου, συνέβαινε μπροστά μου. Όποτε έφερνα τον άντρα μου στη συνείδησή μου, ήταν εκεί και καταλάβαινα το σκοπό μου μαζί του. Καταλάβαινα πως ο σκοπός του και ο σκοπός μου ήταν συνδεδεμένοι και πως ήταν σκόπιμο που βρισκόμασταν σε αυτή τη ζωή μαζί. Και κατάλαβα πως αν πέθαινα, θα πέθαινε κι αυτός. Θα με ακολουθούσε σύντομα. Δεν θα μπορούσε να εκπληρώσει το σκοπό του. Και μετά έφερα στη συνείδησή μου τον πατέρα μου, που είχε πεθάνει δέκα χρόνια πριν. Και η παρουσία του με περικύκλωσε. Όταν ήμουν παιδί είχα πολλές -θα έλεγα- “διαφορές” μαζί του, γιατί ήταν αρκετά ορθόδοξος ινδουιστής και εγώ επαναστατούσα. Για παράδειγμα ήθελε να παντρευτώ με προξενιό και εγώ δεν ήθελα. Ήταν πολύ ορθόδοξος και είχαμε πολλές τέτοιες διαφορές. Αλλά σε αυτή την κατάσταση όπου βρισκόμουν -ήταν πράγματι εκπληκτικό-, ήμασταν χωρίς την κουλτούρα μας, χωρίς το εγώ μας, χωρίς το σώμα μας, και δεν ένιωθα να έρχεται από αυτόν τίποτα άλλο εκτός από άνευ όρων αγάπη.

– Τι εκπληκτικό!

– Ναι…

– Σε περιέβαλαν πράγματι ή μήπως μπορούσες να “φέρεις” σε αυτό τον χώρο τους ανθρώπους που αγαπούσες και που ήθελες να είσαι μαζί τους και να τους δεις; Συνέβαινε από μόνο του; Με το που τους σκεφτόσουν, εμφανίζονταν εκεί και τους βίωνες με έναν απόλυτο τρόπο, ελεύθερο από προϋποθέσεις;

– Ακριβώς έτσι. Διότι ήταν σαν σκέψεις -αν μπορείς καν να τις ονομάσεις σκέψεις-, ήταν σαν “συνειδητότητα” – με το που φέρνεις κάτι στην επίγνωσή σου, αυτό απλά βρίσκεται άμεσα εκεί, συμβαίνει, βρίσκεται ακριβώς μπροστά σου. Δεν παρεμβάλλεται χρόνος. Και, επιστρέφοντας σε αυτήν εδώ τη διάσταση, είναι πολύ δύσκολο να τα βάλω όλα σε μια χρονική σειρά, γιατί τα ένιωθα σα να συμβαίνουν όλα ταυτόχρονα. Είχα ακόμα και την επίγνωση άλλων ζωών – ήταν σα να είχα ζήσει άλλες ζωές, αλλά τις παρατηρούσα όχι σαν να ήταν ζωές του παρελθόντος, αλλά σα να συνέβαιναν την ίδια εκείνη στιγμή μπροστά μου. Είναι σαν όλος ο χρόνος να υπάρχει ταυτόχρονα, υπάρχει μόνο το Τώρα, υπάρχει μόνο η παρούσα στιγμή και τα πάντα συμβαίνουν σε αυτήν: το παρελθόν, το παρόν, το μέλλον… Διότι είδα τις πιθανές εκδοχές του μέλλοντός μου: αν πέθαινα, καθώς και αν ζούσα… Είδα και τις δύο πιθανότητες και θα μπορούσε να συνεχίσει με οποιονδήποτε από τους δύο τρόπους.

– Είχες επιλογή δηλαδή.

– Είχα επιλογή για το αν ήθελα να επιστρέψω ή όχι. Και αρχικά δεν ήθελα πράγματι καθόλου να επιστρέψω… Δεν ήθελα να επιστρέψω, γιατί…

– Αισθανόσουν τόσο όμορφα!!

– Ναι, ήταν πράγματι όμορφα. Και δεν ήθελα να ξανασηκώσω το βάρος του άρρωστου σώματος. Το σώμα μου ήταν τόσο κατεστραμμένο που απλά το έβρισκα άχρηστο. Και προκαλούσε πόνο όχι μόνο σε μένα αλλά και σε όλη την οικογένειά μου, να με βλέπει έτσι… Προκαλούσε πόνο στον άντρα μου που με φρόντιζε, στη μητέρα μου… Λοιπόν πραγματικά δεν ήθελα να επιστρέψω. Κι όταν είχα τη σκέψη να μην επιστρέψω, είδα το τι θα συνέβαινε, αν γινόταν έτσι. Δηλαδή είδα τους γιατρούς να λένε στην οικογένειά μου ότι είχα πεθάνει από παύση λειτουργίας των οργάνων μου, λόγω καθολικής μετάστασης καρκίνου σε τελικό στάδιο – το είδα πραγματικά να συμβαίνει αυτό και την οικογένειά μου σε απόγνωση. Αλλά τότε…

– Ώστε λες πως ο γιατρός σου ανακοίνωσε ότι ήσουν νεκρή, ότι η καρδιά σου είχε πάψει να χτυπά και ότι ήσουν κλινικά νεκρή;

– Ήμουν κλινικά νεκρή, κλινικά νεκρή… Αλλά παράλληλα, [έβλεπα] επίσης… Βλέπεις, γι’ αυτό είναι τόσο δύσκολο να τα βάλω όλα σε χρονική σειρά, διότι ταυτόχρονα άρχισα να αποκτώ μια κατανόηση του λόγου που είχα πάθει καρκίνο ευθύς εξαρχής. Άρχισα να κατανοώ πως ο καρκίνος ήταν το αποκορύφωμα  αυτού που ήμουν μέχρι εκείνη τη στιγμή στη ζωή μου. Ήμουν πάντα πολύ φοβισμένη – για παράδειγμα, φοβόμουν πάντα μην απογοητέψω τους άλλους… Είχα πολλούς φόβους. Φοβόμουν τον καρκίνο, φοβόμουν τη χημειοθεραπεία, φοβόμουν… Φοβόμουν να φάω τις λάθος τροφές, εννοώ τις τροφές που προκαλούν καρκίνο…  Και απλά ζούσα γενικά μια ζωή μέσα στο φόβο. Και οτιδήποτε κι αν έκανα στη ζωή, το έκανα από φόβο – όχι από αγάπη για τον εαυτό μου, αγάπη για το σώμα μου, αγάπη για το ποια ήμουν… Αλλά το έκανα από φόβο για τις συνέπειες. Λοιπόν απλά κατάλαβα πλήρως ότι η συγκεκριμένη εξέλιξη της ζωής μου δεν ήταν παρά η κατάληξη των φοβισμένων σκέψεών μου. Κι έτσι ήταν όλα… Εννοώ, ήδη από την παιδική μου ηλικία, είτε επρόκειτο για τον φόβο λόγω της θρησκείας είτε… Όλων των ειδών οι φόβοι… Ακόμα και οι πνευματικές μας πεποιθήσεις και οι θρησκείες μας υποτίθεται πως μας ενδυναμώνουν και μας εμπνέουν και μας κάνουν να αισθανόμαστε αγάπη, όχι φόβο – όχι το φόβο του θανάτου, το φόβο του Επέκεινα, το φόβο της Τιμωρίας, το φόβο του κακού κάρμα και όλα αυτά. Δεν είναι σωστό, δεν είναι έτσι που πρέπει να ερμηνεύουμε τη θρησκεία μας… Λοιπόν… Η διαύγεια – ήταν απλά καταπληκτική, απλά ένιωσα αυτή την καταπληκτική διαύγεια ως προς το γιατί είχα τον καρκίνο και πώς όλος αυτός ο φόβος είχε συσσωρευτεί στην ενέργειά μου και στο υλικό μου σώμα, τελικά δημιουργώντας ασθένεια – ίσως μέσω της δημιουργίας [ενεργειακών] μπλοκαρισμάτων στο σώμα. Και συνειδητοποίησα ότι δεν είναι αυτό που αναμένεται από εμάς, να ζούμε μια ζωή φόβου. Ότι είμαστε, στην πραγματικότητα, καταπληκτικά, υπέροχα όντα… Ότι αυτό είμαστε στον πυρήνα μας – είμαστε καταπληκτικά, υπέροχα, πνευματικά όντα που πρέπει να ζούμε την αλήθεια μας και να εκφράζουμε αυτό που είμαστε και ότι δεν πρέπει να φοβόμαστε να είμαστε ο εαυτός μας, δεν πρέπει να προσποιούμαστε πως είμαστε κάτι άλλο. Και συνειδητοποιώ ότι πάντα φοβόμουν να είμαι ο εαυτός μου. Και τότε ήταν που άρχισα να κατανοώ, να συνειδητοποιώ ότι είμαστε υπέροχοι και βασικά… Αισθάνθηκα επίσης τη σύνδεση, ότι όλοι μας είμαστε στην πραγματικότητα συνδεδεμένοι μεταξύ μας. Ότι είμαστε όλοι Ένα, ότι είμαστε όλοι μέρος μίας και μόνο Συνειδητότητας, ότι είμαστε όλοι όψεις του Θεού – μπορεί να περιγραφεί με διάφορους τρόπους, αλλά είμαστε όλοι μία συνειδητότητα, είμαστε όλοι Ένα και είμαστε όλοι συνδεδεμένοι. Άρχισα επίσης να αισθάνομαι – καθώς είχα την επίγνωση του τι συμβαίνει στο σώμα μου και στην οικογένειά μου που βρισκόταν γύρω μου και στον αδερφό μου που είχε τώρα φθάσει στο Χονγκ Κονγκ-, άρχισα να συνειδητοποιώ ότι μπορούσα να νιώσω όλα αυτά που αισθάνονταν. Άπαξ και βρέθηκα χωρίς σώμα… Από το πρίσμα αυτό είναι σαν τα σώματά μας να μας κάνουν να αισθανόμαστε ξεχωριστοί, ωστόσο χωρίς τα σώματα δεν διαχωριζόμαστε. Είμαστε όλοι Ένα. Ό,τι κι αν κάνω, ό,τι κι αν νιώσω, σε επηρεάζει, επηρεάζει τον καθένα. Βρισκόμενη σε αυτή την κατάσταση, είχα πολύ οξυμένη αυτή την αίσθηση και μπορούσα να αισθανθώ τα πάντα – τι αισθανόταν ο κάθε γιατρός, η κάθε νοσοκόμα… Μπορούσα να αισθανθώ τα πάντα που ο αδερφός μου, η μητέρα μου, ο άντρας μου… οτιδήποτε αισθάνονταν όλοι τους. Μπορούσα να αισθανθώ τα συναισθήματά τους.

– Αυτό γινόταν επειδή το ήθελες ή απλά σου συνέβαινε από μόνο του;

– Απλά μου συνέβαινε από μόνο του, απλά μου συνέβαινε από μόνο του, αλλά ήταν σαν… Με το που έφερνα κάποιον στην συνείδησή μου, τον ένιωθα. Αν δεν εστίαζα σε αυτόν, δεν συνέβαινε, αλλά άμα εστίαζα την προσοχή μου σε οποιονδήποτε, γινόμουν… Είναι σαν να γίνεσαι αυτό το άτομο, γιατί είναι σαν να… Είναι πράγματι δύσκολο να το εκφράσω, γιατί η γλώσσα απλά δεν έχει τις κατάλληλες λέξεις…

– Κι όμως το εκφράζεις τόσο θαυμάσια… Σίγουρα εσύ μπορεί να περιορίζεσαι εκφράζοντάς το λεκτικά, αλλά εμάς μας διευρύνει πολύ. Έχεις μοιραστεί κι άλλες φορές την ιστορία σου και αντιλαμβάνομαι ότι αυτή τη φορά μπορείς να εκφράσεις περισσότερα απ’ ό,τι ίσως στο παρελθόν. Λοιπόν για εμάς είναι μεγάλη ευλογία.

– Ευχαριστώ. Απλά ελπίζω να μπορέσω να φανώ χρήσιμη στους ακροατές. Είναι σαν… Είναι σαν το σώμα μας να μας περιορίζει, ενώ χωρίς το σώμα να μπορούμε να είμαστε οπουδήποτε. Αισθανόμουν σαν να ήμουν παντού ταυτόχρονα – εδώ, εκεί και σε κάθε σημείο, χωρίς να είμαι περιορισμένη σε ένα συγκεκριμένο μέρος. Και επειδή δεν υπάρχουν περιορισμοί, δεν υπάρχουν όρια, υπάρχει μια καταπληκτική αίσθηση ελευθερίας. Και δεν περιορίζεσαι από τον Χρόνο, τον Χώρο, σύνορα, τοίχους, αλλά ούτε καν από τα σώματα των άλλων ανθρώπων, διότι το μόνο αληθινό είναι τα συναισθήματά μας – είναι η αγάπη, είναι τα συναισθήματά μας, είναι αυτό που αισθανόμαστε, αυτό είναι το μόνο που είναι αληθινό- και αυτό ακριβώς αισθανόμουν από τον κάθε άνθρωπο – το συναίσθημά του. Είναι σαν πηγαίνεις πέρα από το σώμα. Όποτε έφερνα κάποιον στη συνείδησή μου, συνειδητοποιούσα κάτι πέραν του σώματός του, αισθανόμουν επίσης τα συναισθήματά του.

– Ώστε ήσουν συνδεδεμένη απευθείας με την ψυχή τους ή τους έβλεπες επίσης από την οπτική της φυσικής τους υπόστασης κι έβλεπες τον πόνο και την οδύνη τους για το θάνατό σου;

– Ήταν σαν να μπορούσα να νιώσω σε κάποιο βαθμό τα συναισθήματά τους, το τι αισθάνονταν εκείνη τη στιγμή. Και μάλιστα αυτό συνεχίστηκε και μετά, διότι ακόμα και αφότου συνήλθα από το κώμα, η αίσθηση αυτή δεν σταμάτησε για πολλές εβδομάδες. Ακόμα κι όταν βρισκόμουν στο νοσοκομείο και οι γιατροί και οι νοσοκόμες με περιέθαλπαν, μπορούσα απλά να νιώσω πως ό,τι κι αν έκαναν, έκαναν ό,τι αισθάνονταν πως ήταν καλύτερο. Δεν ένιωθα τίποτα άλλο παρά συμπόνια για αυτούς. Ήταν σα να τους γνώριζα, αισθανόμουν σαν να τους γνώριζα. Και -πηγαίνω μπροστά στο χρόνο τώρα- οι γιατροί μού κάναν εξετάσεις που δεν ήθελα να κάνουν και τους έλεγα “δεν υπάρχει λόγος να συνεχίσετε τις εξετάσεις, γιατί ξέρω πως είμαι εντάξει, ξέρω πως δεν θα βρείτε τίποτα, το κάνετε μόνο για να ικανοποιήσετε το δικό σας νου, δεν το κάνετε για μένα”, ωστόσο ταυτόχρονα ένιωθα μια συμπόνια για αυτούς, κατανοούσα την ανάγκη τους να το κάνουν.  Και σκεφτόμουν: “Εγώ γνωρίζω ότι είμαι εντάξει, αλλά απλά θα τους αφήσω. Γιατί γνωρίζω τώρα ότι είμαι στην πραγματικότητα άτρωτη.”

– Και ήσουν σε θέση να διασταυρώσεις κάποια δεδομένα αργότερα. Αλλά πες μας για την επιλογή σου πρώτα, πριν επιστρέψουμε σε αυτά και στο τι συνέβη αργότερα. Πες μας, γιατί είναι πραγματικά εντυπωσιακή…

– Λοιπόν αυτό που συνέβη ήταν ότι διαπίστωσα πως έχω την επιλογή είτε να επιστρέψω είτε όχι, όπως προανέφερα, και αρχικά επέλεξα πως δεν ήθελα να επιστρέψω. Αλλά μετά, όταν άρχισα να συνειδητοποιώ το μεγαλείο τού τι πραγματικά είμαστε και του τι πραγματικά είμαι, και ότι ο σκοπός μου δεν είχε εκπληρωθεί, τότε ένιωσα και πάλι τον πατέρα μου και έπαιξε πραγματικά καταλυτικό ρόλο σε αυτό, γιατί μου είπε, μου επικοινώνησε, μου είπε: “Δεν ήρθε ακόμα η ώρα σου, πρέπει να επιστρέψεις”. Και τότε, εκείνη τη στιγμή, ένιωσα: “Δεν θέλω να επιστρέψω σε αυτό το σώμα, πραγματικά δεν θέλω να επιστρέψω, παραείναι επίπονο”. Και τότε, εκείνη τη στιγμή, αισθάνθηκα πως αντιλήφθηκα -και θα μπορούσε να ήταν ο πατέρας μου που μου το επικοινώνησε αυτό ή θα μπορούσε να ήταν η Πηγή που μας ενώνει όλους- αλλά αισθάνθηκα πως εκείνη τη στιγμή άμεσα αντιλήφθηκα πως τώρα που γνώριζα την αλήθεια για το τι πραγματικά είμαι και για το ποιος είναι ο Σκοπός μου, το σώμα μου θα είχε πολύ γρήγορη ίαση, το σώμα μου απλά θα αντανακλούσε αυτή την αλήθεια – ότι το σώμα δεν είναι ο αληθινός μου εαυτός και ότι τώρα που ανακάλυψα τον αληθινό μου εαυτό, αυτό που πραγματικά είμαι, το σώμα απλά θα το καθρέπτιζε αυτό. Επίσης ένιωσα την παρουσία πολλών άλλων όντων, συμπεριλαμβανομένης της καλύτερής μου φίλης, που είχε πεθάνει από καρκίνο. Ένιωσα την παρουσία της και… – προηγούμενα μου είχε λείψει πολύ, αλλά τώρα ήταν εκεί και πραγματικά χάρηκα που την είδα, που την αισθάνθηκα εκεί. Και αισθάνθηκα την παρουσία της και ήταν πραγματικά γαλήνια, τελείως γαλήνια και αισθάνθηκα αληθινά όμορφα. Ήταν σαν ένα αίσθημα ότι με αγκαλιάζουν, ότι με περιβάλλει ένας ωκεανός άνευ όρων αγάπης. Και μετά, έφτασα σε ένα σημείο όπου… – στην πραγματικότητα ήταν ο πατέρας μου που μου είπε ότι… “Μέχρι εδώ μπορείς να φτάσεις.” Και είπε, “Αν προχωρήσεις περισσότερο από αυτό, δεν θα μπορέσεις να γυρίσεις.” Και είπε: “Τώρα θέλω να επιστρέψεις. Επέστρεψε και ζήσε τη ζωή σου άφοβα.” Και ήταν μετά από αυτό που άρχισα να ξυπνάω από το κώμα.

– Και τότε, εκείνη τη στιγμή, σου είπαν ότι θα καθάριζες τελείως; Ή έφθασες σε αυτή την κατανόηση καθώς αποφάσιζες;

– Αυτό ήταν κάτι που αντιλήφθηκα καθώς αποφάσιζα, καθώς άρχισα να κατανοώ πως το σώμα μου θα αντανακλούσε την αλήθεια αυτού που τώρα γνώριζα πως πραγματικά είμαι. Και τότε άρχισα επίσης να αντιλαμβάνομαι ότι το σώμα μου θα θεραπευόταν – όχι θα θεραπευόταν απλώς, μα θα θεραπευόταν ταχέως και πλήρως. Πραγματικά το αντιλήφθηκα αυτό. Κι επίσης αντιλήφθηκα ότι είχα ένα σκοπό, μα κατανόησα ότι δεν θα χρειαζόταν να δουλέψω σκληρά για να τον αντιληφθώ. Θα χρειαζόταν μονάχα να είμαι ο εαυτός μου και να αφήσω τα πράγματα να συμβούν.

και ο σκοπός θα εκτυλισσόταν μπροστά μου.

– Τι υπέροχο μάθημα για όλους μας… Ακόμα ένα…

– Σε ευχαριστώ… Κι αυτό ήταν το σημαντικότερο πράγμα που έμαθα, ότι χρειαζόταν απλώς να προχωρήσω και να είμαι ο εαυτός μου και να ζήσω ρέοντας ελεύθερα και ο σκοπός μου θα εκτυλισσόταν από μόνος του. Απλά θα χρειαζόταν να τον αφήσω να συμβεί.  Αυτό είναι όλο. Όχι να τον κυνηγήσω, μα να τον επιτρέψω.

– Απ’ ό,τι διάβασα, Ανίτα, είχες την αίσθηση -ή μάλλον συνεχίζεις να την έχεις-

ότι είσαι άτρωτη. Πες μας περισσότερα για αυτό.

– Το ταξίδι αυτό ήταν εκπληκτικό, γιατί όλα όσα αισθάνθηκα και αντιλήφθηκα, επαληθεύτηκαν εκ των υστέρων, αφού επέστρεψα. Όταν άρχισα να συνέρχομαι από το κώμα, ήμουν πολύ θολωμένη. Ήταν σαν να είχα το ένα μου πόδι στη μία πλευρά και το άλλο στην άλλη. Δεν πολυκαταλάβαινα πράγματι τι συμβαίνει. Και τότε είδα τον αδερφό μου που ήταν εκεί, τον άντρα μου που ήταν πραγματικά ενθουσιασμένος. Βρισκόταν στο πλευρό μου, καθ’ όλη τη διάρκεια όπου ήμουν σε κώμα, και μου ψιθύριζε. Δεν έφυγε λεπτό, γιατί ήθελε να είναι εκεί στην περίπτωση που θα άφηνα την τελευταία μου πνοή. Και μου ψιθύριζε: “Σε περιμένω να γυρίσεις πίσω, γύρνα πίσω…” Και όταν συνήλθα, βρισκόταν εκεί, η μητέρα μου βρισκόταν εκεί, ο αδερφός μου στεκόταν εκεί – και όταν τον είδα, είπα: “Το ήξερα πως είσαι εδώ, πως τα κατάφερες να έρθεις”. Και με κοίταξε και είπε: “Πώς το ήξερες;” Αλλά ήταν χαμογελαστός και χαρούμενος όπως όλοι τους, γιατί συνήλθα και άνοιξα τα μάτια. Και καλέσανε το γιατρό. Δεν τον είχα ξαναδεί τον γιατρό – όταν μπήκα στο νοσοκομείο, βρισκόμουν σε κώμα. Όταν μπήκε στο δωμάτιο, τον φώναξα με το όνομά του. Είπα: “Καλημέρα, δόκτωρ Τσαν.” Αρχικά εξέφρασε τη χαρά του που σηκώθηκα και μετά με ρώτησε πώς ήξερα το όνομά του. Του είπα:  “Δεν είσαι ο γιατρός που με είδε όταν με φέρανε στο νοσοκομείο;” Και είπε: “Μα βρισκόσουν σε κώμα, τα μάτια σου ήταν κλειστά, δεν θα μπορούσες να με είχες δει!” Και είπα: “Βρισκόμουν αλήθεια;” Γιατί πραγματικά δεν είχα ιδέα ότι βρισκόμουν σε κώμα, εφόσον μπορούσα να δω τα πάντα. Είπα: “Ήμουν σε κώμα;!” Πραγματικά δεν είχα ιδέα. Και τότε είπε: “Ήρθα για να σου φέρω καλά νέα, ήρθα για να σου πω ότι τα όργανά σου άρχισαν να επαναλειτουργούν”. Και τον κοίταξα και είπα: “Μα αυτό το ξέρω ήδη”. Και μου λέει: “Τι εννοείς το ξέρεις;” Και η οικογένειά μου, πολύ χαρούμενοι, κοιτάξανε το γιατρό και είπαν: “Πράγματι επαναλειτουργούν;” Και είπε: “Ναι, είναι πράγματι εξαιρετικά σπάνιο, είναι θαύμα, δεν το περιμέναμε με τίποτα, είναι πράγματι πολύ καλά νέα”. Και μετά γύρισε σε μένα και μου σύστησε να ξεκουραστώ. Και τότε έφυγε, και είπα στην οικογένειά μου: “Γιατί έμοιαζε τόσο έκπληκτος; Δεν ήταν αυτός ο γιατρός που… ;” Και άρχισα να τους διηγούμαι τα πάντα. Τους είπα ότι αυτός ήταν ο γιατρός που τους ανακοίνωσε ότι θα πέθαινα, ότι δεν μου μέναν περισσότερες από τριάντα έξι ώρες. Και η οικογένειά μου είπε: “Μα πώς το άκουσες αυτό;” Ο άντρας μου είπε: “Μας το είπε αυτό έξω από το δωμάτιο, δεν ήμασταν καν σε αυτό το δωμάτιο.” Και είπα: “Είστε σίγουροι; Διότι το άκουσα.” Και μετά είπα: “Είστε σίγουροι ότι ήμουν σε κώμα; Διότι [γνωρίζω ότι] στις τέσσερις το πρωί άρχισα να πνίγομαι από το βήχα και εσύ, ο άντρας μου, πήγες και κάλεσες τον γιατρό, όχι, κάλεσες τις νοσοκόμες και αυτές κάλεσαν επειγόντως τους γιατρούς και αυτοί πήραν υγρό από τους πνεύμονές μου” και συνέχισα να περιγράφω τα γεγονότα και αναρωτιόντουσαν πώς είναι δυνατό να τα γνωρίζω όλα αυτά. Δεν είχαν ιδέα ότι ήξερα τα πάντα που είχαν συμβεί. Και τους περιέγραψα ακόμα και το περιστατικό με έναν νοσοκόμο που είπε: “Δεν μπορούμε να βρούμε φλέβες    και ούτως ή άλλως έχει μείνει σκελετός, δεν νομίζω ότι θα τα καταφέρει”, βασικά μίλησε με ένα τρόπο σαν να ήθελε να τα παρατήσει, φαινόταν να θέλει να τα παρατήσει – το αναφέρω και στο βιβλίο μου αυτό. Και, όταν τους το είπα αυτό, ο αδερφός μου ενοχλήθηκε και είπε: “Θα πάω να μιλήσω μαζί του λίγο και να του πω να έχει μεγαλύτερη ευαισθησία…” Και όταν τον βρήκε και του το είπε, ο νοσοκόμος πράγματι σοκαρίστηκε και είπε: “Δεν φανταζόμουν ότι μπορεί να με ακούσει!” και ήρθε μέσα και μου απολογήθηκε θερμά. Έτσι λοιπόν ήταν όλοι απίστευτα έκπληκτοι. Αλλά στη συνέχεια άρχισαν να μου λένε ότι θα έπρεπε να αρχίσω θεραπεία και να κάνω εξετάσεις για να δουν την πρόοδο του καρκίνου μου και να περιμένουμε πριν προχωρήσουμε σε αυτές, μέχρι να δυναμώσω λίγο, γιατί το σώμα μου είναι εξαιρετικά αδύναμο. Αλλά στη συνέχεια, εντός τεσσάρων ημερών μόνο, ζήτησα από έναν από αυτούς να… Παρέμενα στο οξυγόνο και… Στην πραγματικότητα, ήδη μέσα σε δύο μέρες, τους έλεγα: “Δεν χρειάζομαι το οξυγόνο, με εμποδίζει” και καμιά φορά το έβγαζα από μόνη μου. Κι έτσι εξέτασαν την αναπνοή μου και είπαν: “Εντάξει, μπορούμε να το βγάλουμε”. Μετά τους είπα ότι θέλω να μου βγάλουν τον σωλήνα τροφής, ο οποίος ήταν περασμένος στον λάρυγγά μου για να με ταΐζουν απευθείας. Τους είπα ότι ήταν πραγματικά άβολος και μου γρατζουνούσε το λαρύγγι και ότι ήθελα να φάω αληθινό φαγητό, όπως παγωτό!  [αυτό χειροτερεύει τον καρκίνο…] Και έτσι, διστακτικά, μου το βγάλανε. Αλλά άρχισα να θυμάμαι λίγο… Ήμουν μεν ακόμα μπερδεμένη, άρχισα ωστόσο να έχω αναλαμπές και να συνειδητοποιώ ότι κάτι είχε συμβεί και άρχισα να αντιλαμβάνομαι γιατί αισθανόμουν ευφορία. Διότι ένιωθα πραγματική ευφορία και αρχικά δεν καταλάβαινα γιατί, κι έλεγα στην οικογένειά μου ότι “γνωρίζω πως θα πάω μια χαρά, γιατί ανησυχούν όλοι τόσο; Πραγματικά θα πάω μια χαρά. Θα είμαι εντάξει.” Όμως όλοι ήταν πραγματικά επιφυλακτικοί. Αλλά την τέταρτη μέρα, ο γιατρός είπε ότι το μέγεθος των όγκων μου είχε μειωθεί κατά εξήντα με εβδομήντα τοις εκατό, όπως διαπίστωνε με την απλή ψηλάφηση του λαιμού μου. Συνέχιζα να έχω ανοικτές πληγές στο δέρμα μου, λοιπόν είχα επιδέσμους και τέτοια, αλλά επειδή αισθανόμουν πραγματική ευφορία και το πρήξιμο είχε μειωθεί και οι όγκοι είχαν συρρικνωθεί και ήθελα να ανασηκωθώ σε καθιστή θέση και να ακούσω μουσική, που τη λατρεύω, είπα στον άντρα μου: “Μπορείς σε παρακαλώ να μου φέρεις το iPod μου; Θα ήθελα να ακούσω μουσική.” Λοιπόν έφερε το iPod, αλλά δεν μπορούσα να βάλω ακουστικά, λόγω όλων των σωλήνων και καλωδίων και επιδέσμων που είχα πάνω μου, οπότε συνέδεσε δύο μικρά ηχεία.

Και καθώς άκουγα χορευτική μουσική, και ο άντρας, ο αδερφός και η μητέρα μου με επισκέπτονταν τόσο συχνά, τελικά οι άλλοι ασθενείς  -καθότι ήμουν στην εντατική- άρχισαν να παραπονιούνται για μένα και οι συγγενείς τους άρχισαν να παραπονιούνται κι αυτοί, ρωτώντας τι δουλειά έχω στην εντατική, καθότι εκεί βρίσκονται οι σοβαρά ασθενείς, άτομα που πεθαίνουν. Έτσι, την τέταρτη ημέρα, ο γιατρός χρειάστηκε να με βγάλει από την εντατική και να με βάλει σε κανονικό δωμάτιο. Και η ανάρρωσή μου προχώρησε ταχύτατα. Μου κάνανε βιοψία στη σπονδυλική στήλη, παίρνοντας υγρό από αυτήν -κάτι εξαιρετικά επίπονο- αλλά δεν βρήκαν ίχνη καρκίνου εκεί. Μετά κάναν βιοψία στους λεμφαδένες αλλά ούτε εκεί βρήκαν καθόλου καρκίνο, οπότε απλά συνέχισαν να ψάχνουν παντού, γιατί δεν πίστευαν ότι εξαφανίστηκε.

– Ώστε λοιπόν είχες αυτή την αίσθηση ότι είσαι άτρωτη, ότι “είμαι πίσω και τίποτα δεν με σταματά”… Ζούσες πάλι – τόσο γοργά, τόσο ξαφνικά, όλοι γύρω σου θα πρέπει να ‘ταν τόσο έκπληκτοι, τι φοβερή αλλαγή αυτή στη ζωή ενός ανθρώπου! Άρχισες αμέσως να διηγείσαι την εμπειρία σου σε άλλους και στους γιατρούς; Ω Θεέ μου! Mου έρχονται δεκάδες ερωτήσεις τώρα!

– Εντάξει, μου αρέσει να απαντάω σε ερωτήσεις! Μου πήρε κάποιο διάστημα μέχρι να αρχίσω να διηγούμαι την ιστορία, γιατί ήμουν αρκετά μπερδεμένη. Οι άνθρωποι ήταν σοκαρισμένοι από ό,τι είχε συμβεί και ακόμα και ο ίδιος μου ο γιατρός, ο ογκολόγος που με παρακολουθούσε έκανε τη χειρονομία πως πετά τον ιατρικό μου φάκελο στα σκουπίδια. Μου είπε στ’ αλήθεια το εξής: “Δεν ξέρω τι να γράψω στον ιατρικό σου φάκελο.” Κι έκανε την κίνηση σαν να πετούσε τον φάκελο στα σκουπίδια. Είπε: “Πραγματικά δεν ξέρω, δεν ξέρω καν τι να κάνω με εσένα”. Αυτό ακριβώς μου είπε. Και εγώ, μετά από αυτό, πέρασα για κάποιο διάστημα μια φάση όπου ήμουν λίγο μπερδεμένη, μη γνωρίζοντας τι να υποθέσω και τι είχε συμβεί. Πραγματικά δεν γνώριζα. Διότι δεν γνώριζα… Δηλαδή ήταν ο Ανώτερος Εαυτός μου;

Τι ήταν; Ήταν ο Θεός; Τι ήταν; Αλλά αν εγώ χρησιμοποιούσα τον όρο Θεός… Μπορώ να πω ότι ήταν ο Θεός, ωστόσο ο Θεός δεν έχει μορφή. Ο Θεός είναι άμορφος. Την ίδια στιγμή που Του βάζεις μορφή, Του βάζεις όρια. Και Αυτός δεν έχει περιορισμούς. Λοιπόν δεν μπορούσα να κατανοήσω πλήρως πού θα έπρεπε να το αποδώσω. Αλλά ήξερα ότι κάτι μεγάλο είχε συμβεί, κάτι πραγματικά πολύ μεγάλο είχε συμβεί. Και ότι είχα συνδεθεί με Κάτι. Ήξερα ότι είχα συνδεθεί με Κάτι. Κι αυτό το Κάτι με το οποίο είχα συνδεθεί με έκανε να αισθάνομαι σαν να ήμουν εγώ η ίδια αυτό το Κάτι, όταν βρισκόμουν σε αυτή την κατάσταση. Όταν ήμουν δίχως το σώμα μου, ήμουν κι εγώ μέρος αυτού του Κάτι, ήμουν τα Πάντα, ήμουν άτρωτη. Κι ήμουν συνδεδεμένη με τον καθένα και το κάθε έμβιο ον. Ήταν σαν να είχα γίνει τα πάντα, σαν να είχα γίνει το Σύμπαν, όταν βρισκόμουν σε αυτή την κατάσταση.

– Ώστε άρχισες να συνειδητοποιείς ότι είχες το Σύμπαν μέσα σου;

– Ναι, είχα το Σύμπαν μέσα μου.

– Και το έχουμε όλοι.

– Και το έχουμε όλοι, το έχουμε όλοι, είμαστε όλοι στο… Η αίσθηση είναι ότι είμαστε όλοι στο κέντρο του Σύμπαντος και όταν βρούμε αυτό το μέρος, αυτό το κεντρικό μέρος… Όταν βρεις αυτό το κεντρικό σημείο του Σύμπαντος… – κι έτσι καταλαβαίνω εγώ τη φράση “να βρεις το κέντρο σου”, σημαίνει: “να βρεις τη θέση σου στο κέντρο του Σύμπαντος”.

– Πριν πόσο καιρό είχες αυτήν την επιθανάτια εμπειρία;

– Το 2006. Πριν πέντε χρόνια.

– Και τώρα είσαι σωματικώς ακμαία και όλα πάνε καλά; Η ζωή σου θα πρέπει να έχει πραγματικά μεταμορφωθεί…

– Ω Θεέ μου! Η ζωή μου έχει πραγματικά μεταμορφωθεί και ο υπέροχος Γουέην Ντάιερ έπαιξε το ρόλο του σε αυτή τη μεταμόρφωση. Είναι καταπληκτικός… Και πολλά συνέβησαν από τότε, διότι έκανα μια ανάρτηση για την επιθανάτια εμπειρία μου σε μια ιστοσελίδα που ασχολείτο με αυτό το θέμα, και πολλοί την “ανακάλυψαν”, ακόμα και γιατροί, οι οποίοι με προσέγγισαν και ζήτησαν να δουν τα ιατρικά μου αρχεία. Και μάλιστα μέχρι και που πέταξαν στο Χονγκ Κονγκ για να με συναντήσουν και να πάνε στο νοσοκομείο μου να εξετάσουν τα αρχεία. Και είπαν ότι, με όποιο τρόπο κι αν το κοιτάξεις, θα έπρεπε τώρα να είμαι νεκρή. Ήταν όλο αυτό μια εκπληκτική διαδρομή… Καθώς και το πώς έφτασε η ιστορία μου στον Γουέην Ντάιερ, ήταν εκπληκτικό, κι αυτός με έφερε σε επαφή μαζί σου και… Θα έχει μάλιστα την καλοσύνη να γράψει και τον πρόλογο στο βιβλίο μου.

– Πότε θα εκδοθεί το βιβλίο σου;

– Θα κυκλοφορήσει στις αρχές του 2012.

– Ακριβώς τη σωστή στιγμή!… Τι όμορφα! Και αν αυτοί που μας παρακολουθούν θέλουν περισσότερες πληροφορίες, ας δακτυλογραφήσουν ” Anita Moorjani ” στο Google.  Θα βρουν πολλά περισσότερα εκεί. Έχεις και δική σου ιστοσελίδα τώρα;

– Ναι. Την anitamoorjani.com.

– Ωραία, θαυμάσια… Λοιπόν, ευχαριστώ πάρα πολύ για αυτές τις όμορφες στιγμές που μοιράστηκες μαζί μας… Δεν βλέπω την ώρα να έρθω στο Χονγκ Κονγκ για να σε συναντήσω και να επαναλάβουμε αυτό από κοντά. Είμαι έτοιμη για πτήση! Αλλά, χάρη στην τεχνολογία, μπορέσαμε να το κάνουμε ήδη μέσω Skype, μεταξύ Βοστόνης και Χονγκ Κονγκ. Τι όμορφα που ήταν, σε ευχαριστώ τόσο πολύ…

– Σε ευχαριστώ εγώ. Είσαι όμορφος άνθρωπος. Πολλά ευχαριστώ.

———————-

Το βίντεο, στην ελληνική του εκδοχή, συνεχίζεται με ένα βιντεοσκοπημένο απόσπασμα από ομιλία του γνωστού ψυχιάτρου Dr. Bruce Greyson στον Οργανισμό των Ηνωμένων Εθνών για τις Επιθανάτιες Εμπειρίες. Τα λόγια του Dr. Bruce Greyson είναι τα εξής:

Το πιο συνηθισμένο παράδειγμα που αναφέρεται ετούτες τις μέρες είναι η επιθανάτια εμπειρία. Υπάρχουν πολλά άτομα που θεωρούνται κλινικώς νεκρά -σε κάποιες από αυτές τις περιπτώσεις έχουν καταγραφεί τα εγκεφαλικά τους κύματα και ήταν επίπεδα- που επιστρέφουν και λένε: “Όχι μόνο σκεπτόμουν αλλά σκεπτόμουν ΠΙΟ ΚΑΘΑΡΑ  απ’ όσο οποτεδήποτε στο παρελθόν”. Αλλά έχουμε κι άλλες περιπτώσεις, στις οποίες, ενώ η λειτουργία του εγκεφάλου παρεμποδίζεται, η σκέψη είναι πιο καθαρή. Υπάρχουν εξαιρετικές περιπτώσεις ανθρώπων που έχουν μη αναστρέψιμη άνοια, ή σοβαρή νοητική πάθηση, οι οποίοι στις επιθανάτιες στιγμές τους γίνονται  τελείως διαυγείς. Αρχίζουν να αναγνωρίζουν οικογενειακά μέλη, αρχίζουν να μιλούν με συνοχή, χάνουν τις παραληρητικές τους ιδέες, και μετά πεθαίνουν. Τι συμβαίνει λοιπόν; Δεν έχουμε μια υλιστική απάντηση για αυτό. Ενώ αν υπέθετες ότι ο νους και ο εγκέφαλος μπορούν να χωριστούν όταν η κατάσταση του εγκεφάλου αρχίζει να χειροτερεύει, τότε θα είχες μια εξήγηση. Δεν μπορείς να κάνεις και πολύ έρευνα σε αυτού του είδους την εμπειρία. Αυτές είναι μονάχα ανεκδοτολογικές περιπτώσεις και -πιστέψτε με- είναι ασυνήθιστες. Οι περισσότεροι που πεθαίνουν με άνοια, πεθαίνουν με άνοια. Δεν εξέρχονται από αυτήν! Αλλά έχουμε αυτές τις μεμονωμένες περιπτώσεις που μας λένε ότι συμβαίνει κάτι άλλο (ότι υπάρχει μια κρυμμένη διεργασία). Αλλά τις επιθανάτιες εμπειρίες μπορούμε να τις κοιτάξουμε μέσα στο ίδιο το εργαστήριο για να δούμε τι συμβαίνει όταν ο εγκέφαλος καταστέλλεται. Βέβαια, έχουμε τρόπους να παρατείνουμε τη ζωή του εγκεφάλου, για παράδειγμα μέσω υποθερμίας, μέσω φαρμάκων που μειώνουν την ανάγκη του εγκεφάλου για οξυγόνο, ώστε να μπορεί να συνεχίσει για περισσότερο. Και μπορείς να θέσεις θέμα και για το πόσο νεκρός είναι ο λεγόμενος νεκρός. Αλλά, όπως ανέφερε σήμερα το πρωί ο [γνωστός νευροεπιστήμονας] Σαμ Σέπαρντ, όταν πια μιλάμε για την περίπτωση όπου έχει παραμείνει σε λειτουργία κάπου κάποιο μεμονωμένο νευρικό κύτταρο, έχει πράγματι νόημα να πεις ότι το κύτταρο αυτό πεινάει ή είναι θυμωμένο ή έχει συνειδητότητα; Δεν πιστεύουμε ότι έχει νόημα. Αν υπάρχουν δύο κύτταρα και συνδέονται μεταξύ τους; Μπορούν να πεινούν; Οι περισσότεροι νευροεπιστήμονες πιστεύουν ότι χρειάζεται να υπάρχει ένα πλήρες και άθικτο νευρικό δίκτυο προκειμένου να υφίσταται οτιδήποτε που να μοιάζει με συνειδητότητα. Και είναι ξεκάθαρο ότι δεν υπάρχει τίποτα τέτοιο όταν “ίσως” παραμένει κάποια υποτυπώδης δραστηριότητα βαθιά μέσα στο εγκεφαλικό στέλεχος. Ό,τι κι αν είναι αυτό που παραμένει τότε, δεν είναι αυτό που αντιλαμβανόμαστε ως τη βάση της συνειδητότητας. Λοιπόν έχουμε εγκεφάλους που ΔΕΝ λειτουργούν, κι ωστόσο έχουμε ανθρώπους που λένε: “Ήμουν συνειδητός καθ’ όλη τη διαδικασία. Στην πραγματικότητα, ήμουν περισσότερο διαυγής απ’ όσο είμαι όταν είμαι κολλημένος εδώ μέσα στον εγκέφαλο, με όλους τους περιορισμούς που αυτός μού θέτει.” Υπάρχει σε αυτή τη δήλωση οτιδήποτε η αλήθεια του οποίου να μπορεί να επαληθευτεί; Άνθρωποι μάς λένε: “Ναι, ήμουν πιο διαυγής από οποτεδήποτε άλλοτε, ήταν πιο αληθινό απ’ οτιδήποτε άλλο…” – πώς μπορούμε να ξέρουμε αν υπάρχει οτιδήποτε [αληθινό] σε οποιαδήποτε τέτοια δήλωση;… Περιστασιακά οι άνθρωποι επιστρέφουν απ’ την επιθανάτια εμπειρία με κάποιες επαληθεύσιμες πληροφορίες. Κι είναι αυτό που προσπαθεί να κάνει ο Σαμ στη σχετική έρευνά του πάνω στην επίγνωση – προσπαθεί να κρύψει απροσδόκητους στόχους σε μέρη που οι άνθρωποι θα μπορούσαν να δουν αν έβγαιναν απ’ το σώμα τους. Κι υπάρχουν πολλές ανεκδοτολογικές περιπτώσεις ανθρώπων που το έχουν κάνει αυτό, που βγήκαν από το σώμα τους, και είπαν: “Ναι, βγήκα από το σώμα μου, και είδα τον τάδε γιατρό να κάνει το τάδε”. Και είναι ακριβείς. Και μερικές φορές μάς αναφέρουν πράγματα που μας εκπλήσσουν πολύ, πράγματα που δεν θα ήταν δυνατό να είχαν φανταστεί. Έχουμε επίσης ανθρώπους που επιστρέφουν από μια επιθανάτια εμπειρία με πληροφορίες και για άλλα πράγματα επίσης, πληροφορίες στις οποίες δεν είχαν πρόσβαση. Μερικές φορές έχουν συναντήσει και επικοινωνήσει με πεθαμένα αγαπητά τους πρόσωπα, απ’ τα οποία έλαβαν πληροφορίες που δεν θα μπορούσαν να έχουν λάβει από οποιαδήποτε άλλη πηγή. Υπάρχουν περιπτώσεις ανθρώπων που συνάντησαν αυτά τα αγαπητά πεθαμένα πρόσωπα, τα οποία κανένας δεν γνώριζε ακόμα ότι είχαν πεθάνει! Κι έχουμε πολλές περιπτώσεις, πολλές τεκμηριωμένες περιπτώσεις… έχουμε ανθρώπους που μίλησαν για πεθαμένους συγγενείς, όπως είναι η περίπτωση του θείου Τζο, τον οποίο ο καθένας πίστευε ζωντανό, και βρήκαμε μετά από λίγες μέρες ότι ο θείος Τζο είχε πεθάνει μερικά μόνο λεπτά πριν ο ασθενής μας τον δει στην επιθανάτια του εμπειρία. Πώς εξηγούμε τέτοια πράγματα με βάση τις λειτουργίες των νευρώνων; Λοιπόν αυτοί είναι τρόποι με τους οποίους από τις επιθανάτιες εμπειρίες μπορούμε να πάρουμε επαληθεύσιμες πληροφορίες που να σχετίζονται με το ερώτημα:  “Είναι αυτά τα πράγματα αληθινά;”

Το σχετικό βίντεο της συνέντευξης, εδώ:

https://www.youtube.com/watch?v=IJP4hT8skUU

http://www.armonikizoi.com/2012/anita

Το δέος της ψυχής στη στερνή θέαση ενός ανεξέταστου βίου

Τα τελευταία λόγια του Steve Jobs (1955-2011)

(Νοέμβριος 13, 2015, όπως τα θυμάται η αδελφή του, Μόνα).

Ο δισεκατομμυριούχος συνιδρυτής της Apple και ο εγκέφαλος μιας αυτοκρατορίας προϊόντων που έφεραν την επανάσταση στους υπολογιστές, την τηλεφωνία και την μουσική βιομηχανία, συγκινεί με τα τελευταία του λόγια κάνοντας έναν «σκληρό» προσωπικό απολογισμό και δίνοντας συμβουλές αναφερόμενος στο τι έχει περισσότερο σημασία στη ζωή.

           

Έχω φτάσει στο αποκορύφωμα της επιτυχίας στον επιχειρηματικό κόσμο.
Στα μάτια των άλλων, η ζωή μου είναι μια επιτομή της επιτυχίας.

Ωστόσο, πέρα από τη δουλειά, η χαρά μου είναι λίγη.
Στο τέλος, ο πλούτος είναι μόνο ένα γεγονός της ζωής που έχω συνηθίσει.

Αυτή τη στιγμή, ξαπλωμένος στο κρεβάτι και άρρωστος αναπολώντας ολόκληρη τη ζωή μου, συνειδητοποιώ ότι η αναγνώριση και ο πλούτος που κατέκτησα με τόση υπερηφάνεια, έχουν ξεθωριάσει και έχουν χάσει το νόημά τους μπροστά στον επικείμενο θάνατο.

Στο σκοτάδι, κοιτάζω τα πράσινα φωτάκια από τα μηχανήματα υποστήριξης των ζωτικών λειτουργιών και ακούγοντας το βουητό των μηχανικών ήχων, μπορώ να αισθανθώ την αναπνοή του θεού του θανάτου να πλησιάζει.

Τώρα ξέρω, όταν έχουμε συσσωρεύσει επαρκή πλούτο για να διαρκέσει όλη τη ζωή μας, θα πρέπει να κυνηγήσουμε άλλα θέματα που δεν έχουν σχέση με τον πλούτο.
Θα έπρεπε να είναι κάτι πιο σημαντικό:

Ίσως σχέσεις, ίσως την τέχνη, ίσως ένα όνειρο της νιότης μας.
Το κυνήγι μόνο του πλούτου μετατρέπει τον άνθρωπο σε ένα στριμμένο ον, ακριβώς σαν κι εμένα.

Ο Θεός μας έδωσε τις αισθήσεις για να επιτραπεί σε όλους να αισθανθούν την αγάπη στην καρδιά τους, όχι οι αυταπάτες που φέρνει ο πλούτος.

Τον πλούτο που έχω κερδίσει στη ζωή μου δεν μπορώ να τον πάρω μαζί μου.
Αυτό που μπορώ να πάρω μαζί μου είναι μόνο οι αναμνήσεις που τυλίχτηκαν από την αγάπη.
Αυτός είναι ο πραγματικός πλούτος που θα σας ακολουθεί, θα σας συντροφεύει, δίνοντάς σας τη δύναμη και το φως για να συνεχίσετε.

Η αγάπη μπορεί να ταξιδέψει χιλιάδες μίλια. Η ζωή δεν έχει όρια. Πηγαίνετε όπου θέλετε να πάτε. Φτάστε όσο ψηλά θέλετε να φτάσετε. Είναι όλα στην καρδιά σας και στα χέρια σας.
Ποιο είναι το πιο ακριβό κρεβάτι στο κόσμο; - "Το κρεβάτι του αρρώστου".

Μπορείτε να απασχολείτε κάποιον να οδηγεί το αυτοκίνητο για εσάς, να βγάζει χρήματα για εσάς, αλλά δεν μπορείτε να έχετε κάποιον να φέρει την ασθένεια για εσάς.
Τα υλικά πράγματα που χάνονται μπορούν να βρεθούν. Αλλά υπάρχει ένα πράγμα που δεν μπορεί ποτέ να βρεθεί όταν έχει χαθεί - "Η ζωή".

Όταν ένα άτομο πηγαίνει στο χειρουργείο, θα συνειδητοποιήσει ότι υπάρχει ένα βιβλίο του οποίου δεν έχει ακόμη τελειώσει την ανάγνωση - «Το Βιβλίο της Υγιούς Ζωής».

Σε όποιο στάδιο της ζωής κι αν βρισκόμαστε τώρα, με το χρόνο, θα αντιμετωπίσουμε την ημέρα που η αυλαία πέφτει.
Πλουτίστε με αγάπη την οικογένειά σας, με αγάπη το σύζυγό σας, με αγάπη τους φίλους σας.
Περιποιηθείτε καλά τον εαυτό σας.
Αγαπήστε τους άλλους.

Μεγαλώνοντας μέσα σ’ έναν ψεύτικο εαυτό

«Είναι εύκολο να γίνεις γονιός, αλλά είναι δύσκολο να είσαι γονιός»

Σ’ αυτή τη φράση ο Βίλχελμ Μπους εσωκλείει σύντομα και περιεκτικά τη δυσκολία – κι ότι αυτή προϋποθέτει ή συνεπάγεται- του να είναι κανείς όχι τέλειος, αλλά ένας αρκούντως καλός γονιός. Εξάλλου τέλειοι γονείς δεν υπάρχουν, όπως δεν υπάρχουν και τέλεια παιδιά, κι αυτό είναι κάτι, που χρειάζεται να κρατάμε καλά στο νου μας.

Όταν κάποιος γίνεται γονιός, τότε είναι η στιγμή που έρχεται στην επιφάνεια το δικό του εσωτερικό παιδί, των δικών του παιδικών χρόνων, έρχεται ξανά σε επαφή με το παρελθόν του, με τα τραύματά του. Και μπορεί είτε να υποκύψει σ’ αυτά και να τα αναπαράγει, διαιωνίζοντας με τη σειρά του αυτό το φαύλο κύκλο γενεών, είτε μπορεί να έρθει αντιμέτωπος με τις πληγές του, σπάζοντας τον κύκλο.

Όποια κι αν είναι η επιλογή του, οι συνέπειες είναι αναπόφευκτες και αντίστοιχες της απόφασής του. Ο πρώτος δρόμος είναι σίγουρα ο πιο εύκολος, αλλά εξίσου σίγουρα είναι και ο πιο επικίνδυνος και επώδυνος για το παιδί μπροστά του.

Οι γονείς βλέπουν το παιδί τους ως προέκταση του εαυτού τους, αδυνατούν να το δουν ως ξεχωριστή προσωπικότητα, ως πλάσμα με διαφορετική ταυτότητα, τη δική του ταυτότητα. Περιμένουν απ’ αυτό να γίνει ό,τι δεν έγιναν, να κάνει ό,τι δεν έκαναν, να ζήσουν τη ζωή που δεν έζησαν μέσα απ’ τη ζωή του παιδιού τους, να “φτιάξουν” το τέλειο, το ιδανικό, το ατσαλάκωτο παιδί. Αντ’ αυτού όμως, το μόνο που καταφέρνουν να “φτιάξουν” είναι ένα φοβισμένο παιδί.

«Όταν ο γονιός δεν έχει αρκετή αυτοπεποίθηση, όταν δεν είναι σίγουρος για τη θέση του, μπορεί να αντιδρά άσχημα στις εκδηλώσεις αντίστασης του παιδιού του. Αντί να δει την αντίσταση ως μία εκδήλωση της ταυτότητας του παιδιού, αισθάνεται ότι κατευθύνεται εναντίον του» (Ιζαμπέλ Φιλιοζά).

Και τότε οι γονείς κάνουν ένα από τα μεγαλύτερα τους λάθη. Αντί να προσπαθήσουν να κατανοήσουν τη συμπεριφορά του παιδιού τους, προσπαθούν να μεγαλώσουν ένα υπάκουο και πειθαρχημένο παιδί χρησιμοποιώντας ως όπλο τους και έχοντας ως σύμμαχο τους το φόβο. Και ο φόβος είναι παιδική κακοποίηση.

Παιδική κακοποίηση δεν είναι μόνο ό,τι αγγίζει τη σφαίρα του ακραίου. Παιδική κακοποίηση είναι οι τιμωρίες, οι επικρίσεις, οι υποτιμήσεις, οι ετικέτες, οι συγκρίσεις, οι απαιτήσεις, οι απειλές, η αδιαφορία, η απόρριψη, η απαξίωση, η ειρωνεία, τα λόγια που πονάνε, η αγάπη υπό όρους («Σ’ αγαπώ/ Είσαι καλός/ή, αν κάνεις αυτό που λέω/θέλω εγώ»).

«» (F. Engels). Δε μιλάμε πλέον για μια σχέση ισότιμη, αναφορικά με την αξιοπρέπεια και την Το παιδί δεν μπορεί να ακούει προσβολές, γιατί μόνο έτσι μεγαλώνοντας θα αποκτήσει αξιοπρέπεια, αξία του παιδιού ως ανθρώπου. Μιλάμε για μια σχέση ελέγχου, για ένα μόνιμο παιχνίδι εξουσίας, με τους γονείς να κατηγορούν το παιδί ξεχνώντας ότι αυτοί το ξεκίνησαν.

Κάθε φορά που ο γονιός επιδιώκει να επιβληθεί στο παιδί του, κατ’ ουσίαν επιχειρεί να επιβληθεί στα τραύματα του για να μην πονάει. Πίσω απ’ τη βία κρύβεται μια δική του ιστορία, είναι οι παλιές πληγές, που ξαναματώνουν, προβάλλει την οργή της παιδικής του ηλικίας στο παιδί του.

Το παιδί εξαρτάται από τους γονείς του, καθρεφτίζεται στο βλέμμα τους, βλέπει τον εαυτό του μέσα απ’ τα δικά τους μάτια. Το παιδί δεν έχει ανάγκη από τέλειους γονείς, έχει ανάγκη από γονείς που το αγαπούν και κυρίως το αποδέχονται άνευ όρων και όχι άνευ ορίων. Δε φτάνει μόνο η αγάπη, χρειάζεται και η αποδοχή. Ένα παιδί, που δεν το αποδέχθηκαν, τρέχει για μια ζωή προκειμένου να φτάσει κάπου.

Έχει ανάγκη από γονείς που αποδέχονται ότι το παιδί τους δεν είναι τέλειο, ότι δεν είναι ίσως αυτό που ονειρεύτηκαν, ότι δεν είναι αυτό που θα ήθελαν να είναι. Αλήθεια, οι ίδιοι είναι αυτό που θα ήθελαν να είναι; Αποδέχτηκαν ποτέ τον εαυτό τους; Τον αγάπησαν; Το παιδί έχει ανάγκη από γονείς, που αναγνωρίζουν τα λάθη τους, τα παραδέχονται και προσπαθούν να τα διορθώσουν.

«Κι εμείς τι πάθαμε που μεγαλώσαμε έτσι;». Μεγαλώσαμε μέσα σ’ έναν ψεύτικο εαυτό. Μάθαμε να φοβόμαστε, να κρυβόμαστε πίσω από μάσκες, να μην έχουμε πρόσωπο, αλλά προσωπείο, να φοράμε το κουστούμι μας και να παίζουμε το ρόλο μας. Μάθαμε να μην εκφράζουμε τις ανάγκες και τα «θέλω» μας, να μην τα αναγνωρίζουμε, να θέλουμε τα «θέλω» των άλλων, να τα περνάμε για δικά μας, να τους ανήκουμε, να εξαρτιόμαστε.

Μάθαμε να μην αγαπάμε τον εαυτό μας, άρα και τους άλλους, να μην τον αποδεχόμαστε, να τον σαμποτάρουμε, να ζητούμε το δυσλειτουργικό για να λειτουργήσουμε ή για να νομίζουμε ότι έτσι λειτουργούμε. Μάθαμε να βολευόμαστε, να μη ρισκάρουμε, να μην κυνηγάμε τα όνειρά μας, να μην ονειρευόμαστε, να μας τρομάζει η αλλαγή, δηλαδή η ίδια η ζωή, μάθαμε να μη ζούμε.

Άλλα περισσότερο, άλλα λιγότερο. Άλλοι περισσότερο, άλλοι λιγότερο. Κι αν πάλι όλα αυτά δεν τα αναγνωρίζουμε είναι γιατί κυρίως μάθαμε να τα βάζουμε όλα «κάτω απ’ το χαλί»… Κι αφού δεν τα βλέπω, ή μάλλον δε θέλω να τα δω, τότε δεν υπάρχουν! Αυτό πάθαμε. Γίναμε έτσι…

Μας οφείλουμε λοιπόν να βγούμε στο φως, να δούμε τις σκιές μας, να τις αναγνωρίσουμε, να τις γνωρίσουμε κι αυτή τη φορά να μάθουμε να τις διαχειριζόμαστε. «Να πούμε “ναι” στον εαυτό μας, να αντιμετωπίσουμε τον εαυτό μας σαν αυτό να είναι το σοβαρότερο απ’ όλα τα καθήκοντά μας.» (C. Jung). Να βγάλουμε τη μάσκα! Να σπάσουμε τον κύκλο!

Κατερίνα Κοντογιαννάτου,
Ψυχολόγος ΑΠΘ- Ειδ. στη Γνωστική-Συμπεριφορική Ψυχοθεραπεία

Πηγή: themamagers.gr

http://www.thessalonikiartsandculture.gr

 

Η ανατροπή κοινωνικών και θεολογικών δογμάτων και η υπέρβαση του φόβου του θανάτου προϋποθέσεις της ανέλιξης του ανθρώπου

 Εξαιρετική ομιλία του Μάνου Δανέζη στην "Αρμονική Ζωή"


"Ο άνθρωπος είναι συστατικό του Σύμπαντος, για το λόγο αυτό υπάρχει ταυτόγχρονα παντού μέσα στο χώρο. Αν ο άνθρωπος δεν αντιλαμβάνεται την αληθινή συμπαντικά του υπόσταση, δεν φταίει το Σύμπαν αλλά ο ίδιος που δεν εκπαιδεύει την ψυχή του ώστε να το καταλάβει"

https://youtu.be/D6NtvYUoPfw

  

Ο άλλος παίρνει από σένα όχι αυτό που του δίνεις, αλλά αυτό που μπορεί να πάρει

Παράξενη φαίνεται στο πρώτο της αντίκρισμα αυτή η αλήθεια, άμα την καλοσκεφτεί όμως κανείς πείθεται ότι έτσι είναι τα πράγματα στις διανθρώπινες σχέσεις. Δεν πρόκειται βέβαια μέσα σε τούτο το «πάρε – δώσε» για ανταλλαγή υλικών αγαθών, αλλά για το διάλογο που συνθέτει τον κοινωνικό βίο. Δηλαδή για την επικοινωνία «με τον άλλο», που γίνεται με το αίσθημα και την προαίρεση με τη σκέψη και το λόγο με την προσδοκία και την πράξη μέσα στο στίβο της συλλογικής ζωής. 

Γιατί «συνεννοούμαστε» τόσο λίγο και τόσο δύσκολα με τον συνάνθρωπο; Πώς είναι δυνατόν να μη μας «καταλαβαίνει» και να μη τον «καταλαβαίνουμε», ακόμη και όταν του ανοίγουμε την καρδιά μας και του μιλούμε τόσο καθαρά; Κάποτε συμβαίνει να βρίσκεται κοινωνικά πολύ κοντά μας, να έχουμε μεγαλώσει και ανατραφεί μέσα στην ίδια οικογένεια, να έχουμε εκπαιδευτεί από τους ίδιους δασκάλους, να εργαζόμαστε επαγγελματικά στον ίδιο χώρο, να μοιραζόμαστε σχεδόν καθημερινώς τις ίδιες ώρες και τους ίδιους τρόπους ψυχαγωγίας, να έχουμε δεθεί στις ίδιες ευθύνες και χαρές με το γάμο, την πατρότητα, την αφοσίωση προς την ίδια πατρίδα, την πίστη στον ίδιο Θεό – και όμως έρχεται ώρα που με κατάπληξη, με οδύνη, με τρόμο ανακαλύπτουμε ότι δεν μιλούμε την ίδια γλώσσα, άλλα λέμε εμείς και άλλα αυτός εννοεί, ότι όσο και αν του προσφέρουμε εκείνο που έχουμε μέσα μας αυτός δεν το παίρνει, ή το παίρνει τόσο στραβά, ώστε μας αδικεί, μας πληγώνει ή μας εξευτελίζει. Το χειρότερο είναι ότι μπορεί να μη το κάνει αυτό από κακή πρόθεση ή από βλακεία, ότι όντως είναι ειλικρινής και έξυπνος. Και όμως η συνεννόηση μαζί του είναι δύσκολη, κάποτε και αδύνατη. 

Το δυσάρεστο τούτο φαινόμενο θα το εξηγήσουμε, άμα σκεφτούμε ότι τότε και τόσο εννοούμε τον άλλο άνθρωπο (τον πιο κοντινό, όπως και τον πιο μακρινό) , όταν και όσο τον «σχηματίζουμε» μέσα μας με τα υλικά και τον τρόπο που μας είναι οικεία από την προσωπική μας υφή και εμπειρία. Το ίδιο και εκείνος πρέπει να μας «φτιάξει» μέσα του, να μας «πλάσει» από τοα στοιχεία και με τη δομή που ξέρει καλά, και που δεν μπορεί να είναι άλλα από τα στοιχεία και τη δομή τη δική του. Το «εξ οικείων τα αλλότρια» του αρχαίου αποφθέγματος αυτό θέλει να πει. Κάθε ανθρώπινη ψυχή έχει το δικό της βάθος. Η κοινωνική αγωγή, για να κάνει δυνατή και κατά το μέτρο που κάνει δυνατή την ομαδική συμβίωση, προσπαθεί και κατορθώνει να δημιουργήσει απάνω σ’ αυτό το πυρήνα μιαν επιφάνεια, μια κρούστα από «κοινούς» τρόπους συμπεριφοράς (η λέξη παρμένη στην πιο πλατειά και περιεκτική έννοιά της). Αυτή είναι η γέφυρα που μας ενώνει με τους συνανθρώπους (με όσους συνυπάρχουμε μέσα στον ίδιο φυσικό και κοινωνικό χώρο). Αλλά η επικοινωνία από τούτο το δρόμο δεν πάει πολύ βαθιά, όταν οι περιστάσεις της ζωής μας αναγκάσουν να πλησιάσουμε τον άλλο άνθρωπο περισσότερο, μπαίνει αμέσως στη μέση το πρόβλημα της παραμέτρου και των συντεταγμένων… Αν δεν έχουμε τη δική του ωριμότητα, τη δική του παιδεία, το δικό του ύφος ζωής, τη δική του ψυχική σύσταση, αν δεν συμπίπτουν ή δεν συγκλίνουν οι διαθέσεις και οι επιδιώξεις μας, οι «γωνίες» του χαρακτήρα και τα «μέτρα» των αξιολογήσεών μας, ούτε να προσπελάσουμε τον άλλο μπορούμε, ούτε και κείνος μπορεί να μας προσπελάσει, και ας χρησιμοποιούμε το ίδιο γεφύρι για την επικοινωνία μας. 

Πόσο αληθινό είναι αυτό, θα βεβαιωθούμε από την ακόλουθη παρατήρηση: Με τον καιρό , όπως απομακρυνόμαστε από μερικούς συντρόφους, με τους οποίους είχαμε στενά, στενότατα συνδεθεί, έτσι ερχόμαστε κοντά, πάρα πολύ κοντά σε άλλους που πριν ποτέ δεν είχαμε φαντασθεί ότι θα μπορούσαμε να τους συναναστραφούμε, να τους πιστέψουμε, να τους αγαπήσουμε. «Ήταν λάθος μου» ή «ήταν λάθος του», λέμε για να δώσουμε μιαν εξήγηση. Αλλά δεν πρόκειται για λάθος, ούτε φταίει εντελώς η «σύμπτωση» που δεν έδωσε τάχα ευκαιρίες καλύτερης γνωριμίας. Αλλού βρίσκεται η αιτία: ο ένας δεν είχε ακόμη φτάσει στο επίπεδο και στα μέτρα του άλλου (από ανωριμότητα, έλλειψη καλλιέργειας κτλ., ). Γι’ αυτό τόσον καιρό δεν μπορούσαν να «συναντηθούν» και να γίνει «διάφανος» ο ένας στον άλλο. Φυσικά, για να κατορθωθεί η συνάντηση και ο δεσμός, κάτι, και μάλιστα κάτι ουσιαστικό, θα είχαν ανέκαθεν κοινό και οι δύο. Αλλά τούτο δεν είχε ακόμα ξεκαθαρίσει και αναπτυχθεί (στον ένα ή στον άλλο, ή και στους δύο μαζί), ως το βαθμό που επιτρέπει τη βαθύτερη συνεννόηση. Όταν η φόρτιση έφτασε στο σημείο της «επάρκειας» (αυτό πρέπει να γίνει και στους δύο όρους, όχι μόνο στον ένα), άστραψε ο ηλεκτρικός σπινθήρας και εγένετο φως… 

Ας γυρίσουμε τώρα στο αρχικό μας θέμα. Όταν ο συνάνθρωπος που έρχεται να τον συμβουλέψουμε, να τον διδάξουμε ή να τον βοηθήσουμε σε μιαν ώρα ανάγκης, παραπονιέται λέγοντας: «Δεν μου έδωσες ό,τι σου ζητούσα» και φεύγε αποκαρδιωμένος, ένα από τα δύο συμβαίνει: Ή δεν μπορέσαμε ν’ αντιληφθούμε τι του λείπει και του δώσαμε εκείνο που δεν ζητούσε. Ή πραγματικά του προσφέραμε το σωστό, αλλά αυτός επήρε μόνο εκείνο που μπορούσε να πάρει, και τούτο ήτανε λίγο ή τίποτα. Δεν τον καταλάβαμε δηλαδή, ή δεν μας κατάλαβε – κι έτσι με όλη την προσπάθειά μας στάθηκε αδύνατο ο ένας να συναντηθεί με τον άλλο. Μήπως άραγε σε τέτοιες περιπτώσεις δεν φταίει η «πάστα} μας, αλλά η έλλειψη «καλής θέλησης» από το ένα μέρος ή από το άλλο ή και από τα δύο; Αναμφισβήτητα η καλή θέληση είναι προϋπόθεση βασική, αν δεν θέλω να βοηθήσω, ή δεν θέλεις να βοηθηθείς, πώς θα πραγματοποιηθεί η επαφή μας; Το πράγμα είναι φανερό σε ορισμένες περιπλοκές. Πηγαίνουμε λ.χ. να συμβουλευτούμε για μια δύσκολη προσωπική μας υπόθεση έναν άνθρωπο που εκτιμούμε για την ευθυκρισία και τη φρόνησή του, αλλά δεν είμαστε αποφασισμένοι να ακούσουμε τη δική του γνώμη, για τι στο βάθος εκείνο που επιθυμούμε (κι ας μη το ομολογούμε ούτε καν στον εαυτό μας) είναι να δώσει τη γνώμη που θέλουμε. Εμείς έχουμε ήδη πάρει την απόφασή μας και πηγαίνουμε με την ελπίδα να την δούμε επιβεβαιωνόμενη από τον άλλο… για να μοιραστούμε μαζί του ή να φορτώσουμε σ’ εκείνον ολόκληρη την ευθύνη, αν τύχει και πέσουμε έξω. Συνένοχο τον θέλομε το σύμβουλό μας, όχι οδηγό! Χρειάζεται λοιπόν απαραίτητα να θέλω να με καταλάβεις και να μου προσφέρεις τη βοήθειά σου. Αλλά η θέληση η καλή εδώ «αναγκαία», όχι «επαρκής» συνθήκη. Μόνο με τη θέληση, δεν φτάνουμε στη συνάντηση. Πρέπει και να μπορώ να πάρω από σένα αυτό που ζητώ και προθυμοποιείσαι να μου δώσεις. Σε τελευταία ανάλυση, παίρνω ό,τι είμαι σε θέση να πάρω, όχι εκείνο που εσύ προσφέρεις. 

Υποθέσετε τώρα ότι εκείνο που μου προσφέρεται στο διάλογο δεν είναι ένας απλός άνθρωπος ή ένα μικρό κεφάλαιο εσωτερικής ζωής, αλλά ένας μεγάλος νους, η βαθειά και σύνθετη ψυχή ενός genie, το όνειρο μιας ανήσυχης, άπληστης φαντασίας, το πρόγραμμα δράσης μιας θέλησης ηρωικής και ακατάβλητης, το πάθος της δημιουργίας ενός ευγενούς πνεύματος, ο οραματισμός ενός προφήτη, η αγωνία ενός πιστού – και ακόμα πι αφηρημένα: μια υψηλή ιδέα, ένας βαθύς πόνος, μια αγιοσύνη, μια αρετή, μια αγάπη που δεν ανέχεται περιορισμούς και μόνο με το απόλυτο συμβιβάζεται. Τι θα πάρω από αυτό τον εξαίσιο θησαυρό, αν τύχει και βρεθεί στο δρόμο μου; Ασφαλώς τόσο μόνο όσο μπορούν να σηκώσουν οι ώμοι μου χωρίς να πέσουν, να πιάσουν τα χέρια μου χωρίς να καούν, να χωρέσει η ψυχή μου χωρίς να σπάσει… και επειδή τα μέτρα των περισσοτέρων μας είναι μικρά, πολύ μικρά για τέτοια μεγέθη, ή τίποτα δεν παίρνουμε και προσπερνούμε, ή -το χειρότερο- κατεβάζουμε, ακρωτηριάζουμε, ευτελίζουμε το Υψηλό και το Μεγάλο σύμφωνα με τις ασήμαντες διαστάσεις μας και η μικροψυχία μας μετατρέπεται σε εχθρότητα προς ότι ξεπερνά τη δική μας κλίμακα. Δεν μπορούμε να αγνοήσουμε αυτό που μας υπερβαίνει και, επειδή μας πιέζει, το βρίζουμε, το σαρκάζουμε, το μισούμε… 

«Δεν μπορείτε» είπε ένας σοφός της μακρινής Ανατολής «να μιλήσετε για ωκεανό σ’ ένα βάτραχο του πηγαδιού (το πλάσμα μιας στενότατης σφαίρας). 

Δεν μπορείτε να μιλήσετε για πάγο σ’ ένα έντομο του καλοκαιριού (το πλάσμα μιας εποχής). 

Δεν μπορείτε να μιλήσετε για το Τάο (θεϊκό πνεύμα) σ΄ ένα δασκαλάκι, ο ορίζοντάς του είναι πολύ περιορισμένος.

Πηγή: «Πρακτική Φιλοσοφία» Ε. Π. Παπανούτσου

Ενδιαφέρουσα συσχέτιση:


"Belief systems are just attempts to deal with a reality that is too much to handle, that is the definition of belief system. So, when reality changes we will not need to believe in anything because we will experience the true reality and all belief systems are mental concepts, are just firewalls that we construct to not face the harsh reality of the primary anomaly. And all this will be transformed"

http://recreatingbalance1.blogspot.gr/2015/06/tools-for-healing-anomaly.html