Αναζητώντας τον "μέντορα" των σύγχρονων ευρωπαίων ηγετών...

Τα κράτη ξοδεύουν δισεκατομμύρια για τις τράπεζες και ψίχουλα για τον λαό
Το άρωμα του Μάρτη μυρίζει Μάη. Δεν βλέπει κανείς κάθε μέρα διαδηλώσεις στη Γουόλ Στριτ.
Σε εκείνα τα μέρη, ο Μπαράκ Ομπάμα μοιάζει να κατεβαίνει από το τρένο στο οποίο επιμένουν να επιβαίνουν οι Ευρωπαίοι. Εκτός από τις τράπεζες επενδύει και στα σχολεία και στην Υγεία για να αποφύγει μια κοινωνική αναταραχή.
Την ίδια ώρα, ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας Ζαν-Κλοντ Τρισέ κρατάει κλειστά τα θησαυροφυλάκιά του, στερώντας το χρήμα από τους Ευρωπαίους πολίτες.
Η εμμονή του είναι τόση, που ανάγκασε τον οικονομολόγο Πολ Κρούγκμαν να πει: «Αναρωτιέμαι τι καιρό άραγε να κάνει στον πλανήτη που ζει».
Η κίνηση του Ομπάμα είναι ευπρόσδεκτη σε μια χώρα που, από τα χρόνια του Ρίγκαν, είχε αφήσει τους πλούσιους να πλουτίζουν επαίσχυντα, ενώ ολοένα και περισσότεροι γίνονταν οι φτωχοί.
Αν όμως ο Ομπάμα εγκαταλείψει τελικά το ταλαιπωρημένο τρένο του νεοφιλελευθερισμού, τότε οι μόνοι που θα απομείνουν να τρέχουν με αυτό προς το άγνωστο θα είναι οι Ευρωπαίοι.
Γιατί η κυβέρνηση των Βρυξελλών παραμένει πιστή στον νεοφιλελευθερισμό, μολονότι παντού στην Ευρώπη οι κυβερνήσεις αισθάνονται τους κοινωνικούς κραδασμούς που προκαλεί η εφαρμογή του. Οι ανισότητες βαθαίνουν. Και σύμφωνα με έρευνα του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης σε 31 χώρες μέλη του, η Βρετανία, η Γερμανία και η Ιταλία, μαζί με τις ΗΠΑ, είναι από τις χώρες με τις μεγαλύτερες εισοδηματικές ανισότητες (όπως και η Ελλάδα).
Μέχρι το 2007, γράφει ο Ζαν-Κλοντ Πεκλέ στην ελβετική εφημερίδα «Le Τemps», οι εισοδηματικές ανισότητες γίνονταν ανεκτές και οι ευρωπαϊκές χώρες παραδίδονταν στο αγγλοσαξονικό δόγμα της «αξιοκρατίας» (όποιος αξίζει πραγματικά, θα βρει τον δρόμο του). «Όταν οι αγορές λειτουργούν κανονικά, οι εισοδηματικές ανισότητες γίνονται ευκολότερα αποδεκτές», παρατηρεί ο οικονομολόγος Ρέτο Φέλμι. «Από τα κέρδη των πλουσίων ελπίζουν οφέλη όλοι. Όμως, οι οικονομολόγοι ασχολούνταν περισσότερο με το κόστος αναδιανομής του εισοδήματος παρά με το κόστος των ανισοτήτων».
Ώσπου ήρθε η κρίση και αποκάλυψε όλη την κενότητα της αγγλοσαξονικής «αξιοκρατίας». Μονομιάς, η νομιμότητα των εισοδηματικών ανισοτήτων κατέρρευσε, καθώς οι απλοί πολίτες ανακάλυπταν ξαφνικά πως ήταν οι πιο ευάλωτοι της κοινωνικής πυραμίδας.
«Οι άνθρωποι βλέπουν τα κράτη να ξοδεύουν δισεκατομμύρια για τις τράπεζες και ψίχουλα για τον λαό», λέει ο Χουάν Σομαβία, διευθυντής της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας. Το παράδοξο είναι πως η συζήτηση για τις εισοδηματικές ανισότητες ξανανοίγει σε μια περίοδο που η πτώση των χρηματιστηρίων τις έχει μειώσει, όχι επειδή οι φτωχοί βγήκαν κερδισμένοι, αλλά επειδή, σύμφωνα με το περιοδικό «Φορμπς», οι πλούσιοι έχασαν σε αυτά το ένα τρίτο των περιουσιών τους.
Όταν βέβαια ένας πλούσιος χάνει το 30% της περιουσίας του, το πολύ πολύ να περιορίσει τις διακοπές του στο Άσπεν. Όταν όμως ένας χρεωμένος μισθωτός χάνει το 10% από τον μισθό του, καταλήγει κατευθείαν στην κοινωνική πρόνοια. Γι΄ αυτό λένε πως από εδώ και πέρα κάθε μήνας θα έχει άρωμα από Μάη.
Ρούσσος Βρανάς
"ΤΑ ΝΕΑ" 20.3.2009

Το τσίρκο της απάτης

"Μην τους αφήσεις να σε γελάσουν, δεν έχει ο δρόμος επιστροφή… κλείσε τα αυτιά σου στην απάτη, μια στάλα πράμα είναι η ζωή…" Μπρεχτ
Με όπλο την κουκούλα πυροβολείται η ελληνική κοινωνία με ένα κλίμα ανασφάλειας και τρόμο-λαγνείας. Δαιμονοποιείται η κουκούλα για να επικαλυφτούν οι σπόνσορες των κουκουλοφόρων και τα μοχθηρά πολιτικά παιχνίδια που παίζονται από όλο τον πολιτικό κόσμο. Οι παραστάσεις του ψεύδους από τα ΜΜΕ έχουν πάρει μορφές γλοιώδους συνοχής. Οι κοκορομαχίες γύρω από την «κουκούλα» δείχνουν την αφύσικα μεγεθυσμένη και παραμορφωμένη εικόνα του καθεστωτικού σύμπαντος: ένα τσίρκο καταγέλαστο μαζί και τραγικό, ένας κόσμος απάτης. Ο στόχος είναι κοινός: Η λήψη πιο αντιδραστικών και αντιδημοκρατικών μέτρων. Με πρόσχημα τη δράση «κουκουλοφόρων» (σημειωτέον, ουδέποτε συνελήφθη κάποιος) προωθούνται από όλους, με διαφορετικές παραπλανητικές ρητορικές, νέα μέτρα καταστολής, που έχουν προαποφασιστεί σε εθνικό και ευρωενωσιακό επίπεδο: Δράση «ομάδων ταχείας αντίδρασης», γενικευμένη παρακολούθηση επικοινωνιών και δημόσιων χώρων, επισημοποίηση της δράσης ξένων πρακτόρων στη χώρα μας, αστυνομικά μπλόκα και απαγόρευση διαδηλώσεων στο κέντρο της Αθήνας… Ο κοινός αυτός στόχος των πολιτικών απατεώνων καλύπτεται πίσω από εικονικές αντιπαραθέσεις και πολιτικάντηκες ρητορείες. «Στενεύουν» το πρόβλημα στην «κουκούλα» για να κουκουλώσουν την αλήθεια, για να αναγκάσουν τη σκέψη να χωρέσει στα καχεκτικά καλούπια της μικροπολιτικής δημαγωγίας. Καυγαδίζουν θεατρικά, κραυγάζουν ηθικολογικά αναθεματίζοντας και αφορίζοντας ο ένας τον άλλο, ασκούνται σε ποικίλα τεχνάσματα τρόμο-πολικαντισμού για να μην βγάλουν τις κουκούλες των συμμοριών και να μην αποκαλύψουν αυτούς που τους φοράνε τις κουκούλες, καθώς και τα σχέδια των σκηνοθετών των κουκουλοφόρικων, τρομοκρατικών παραστάσεων… Όλος αυτή η μελοδραματική αφέλεια των κραυγών και των εικονικών αλληλοσυγκρούσεων αποκρύπτει και εξαφανίζει τα ουσιώδη:
α). Ότι είναι το κράτος, το παρακράτος και οι μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ πίσω από τις κουκούλες.
β). Οι συμμορίες αυτές των κουκουλοφόρων και οι «αριστερές» ή «αντιεξουσιαστκές» υπογραφές της τρομοκρατίας εκτελούν διατεταγμένη υπηρεσία και είναι ενταγμένες στα ποικίλα εφιαλτικά πολιτικά παιχνίδια που παίζονται σε βάρος της ελληνικής κοινωνίας.
γ). Όλο αυτό το τρομοκρατικό παιχνίδια των ιμπεριαλιστικών υπηρεσιών αποσκοπεί στην τρομοκράτηση της ελληνικής κοινωνίας, στην αποδόμησής της, στη διάλυση των εθνικών, κοινωνικών και πολιτικών θεσμών της και στην ολοκληρωτική υποταγή της στο αυτοκρατορικό κράτος της Νέας Τάξης.
Αυτές τις απλές αλήθειες, που μέρα με την ημέρα όλο και πιο κραυγαλέα φωτίζονται (ιδιαίτερα μετά την «εξέγερση» του κουκουλοφόρικου Δεκέμβρη), όλες οι πολιτικές δυνάμεις τις αποκρύπτουν επιμελώς, σε διατεταγμένη υπηρεσία. Οι ρητορικές μεγαλοστομίες τους και οι δήθεν «διαφωνίες» είναι φύλλα συκής. Είναι η αυθάδεια της δημαγωγικής ψευτιάς και απάτης. Ακόμα και η ηγεσία του ΚΚΕ, μιλάει με μισόλογα, με μισές αλήθειες. Γιατί το πρόβλημα δεν περιορίζεται, απλώς, στην επιβολή νέων κατασταλτικών μέτρων. Είναι ευρύτερο και βαθύτερο: Αποσκοπεί στην ολοκληρωτική αποσάθρωση, αποδόμηση και διάλυση της ελληνικής κοινωνίας. Δεν μπορεί, συνεπώς, να περιοριζόμαστε στο «ειδικό» και να αποκρύπτουμε το «γενικό». Δεν μπορεί, απλώς να καταγγέλλουμε τους κουκουλοφόρους και να μην αποκαλύπτουμε τους στρατηγικούς σχεδιασμούς που προωθούνται μέσω της «κουκούλας». Δεν μπορεί να δαιμονοποιούμε τα «επιμέρους» γεγονότα και να συγκαλύπτουμε τον ολοκληρωτικό πλανητικό σχεδιασμό και τα ποικίλα «όργανά» του…
Θύμιος Παπανικολάου
Περιοδικό "Ρεσάλτο"

Ο μηχανισμός της στημένης οικονομικής κρίσης του 1929 στη σύγχρονη εφαρμογή του

Το 1835 ο Πρόεδρος Andrew Jackson έκλεισε την κεντρική τράπεζα των Η.Π.Α. Τότε το Αμερικανικό κράτος είχε μηδενικό χρέος, είχε ξεπληρώσει όλα του τα χρέη. Ο Jackson (1747-1845) δήλωνε πως «οι γενναίες προσπάθειες των τραπεζών να ελέγξουν την κυβέρνηση δεν είναι παρά μια πρόγευση της μοίρας που περιμένει τον Αμερικανικό λαό εάν παραπλανηθούν στην αποδοχή της ίδρυσης κεντρικής τράπεζας ελεγχόμενης από τους τραπεζίτες». Όμως το 1913 οι τραπεζίτες κατάφεραν την ίδρυση της FED.
Το ιστορικό ίδρυσης της FED
1775: O Αμερικανικός πόλεμος για την ανεξαρτησία ξεκινά καθώς οι αμερικανικές αποικίες θέλουν να ανεξαρτητοποιηθούν από την Αγγλία και την καταπιεστική μοναρχία της. Πολλοί ήταν οι λόγοι του πολέμου για την ανεξαρτησία αλλά ένας λόγος ξεχωρίζει σαν κύρια αιτία : ότι ο βασιλιάς Γεώργιος ο 3ος της Αγγλίας κήρυξε παράνομη την κυκλοφορία του νομίσματος που οι αποικίες παρήγαγαν και χρησιμοποιούσαν χωρίς την επιβάρυνση τόκου, ενώ τους ανάγκαζε να δανείζονται χρήματα από την κεντρική τράπεζα της Αγγλίας με τόκο, επιβαρύνοντας αυτομάτως τις αποικίες με χρέος. Όπως έγραψε αργότερα ο Βενιαμίν Φραγκλίνος η άρνηση του βασιλιά Γεωργίου 3ου να επιτρέψει στις αποικίες να λειτουργήσουν ένα ειλικρινές χρηματικό σύστημα που ελευθέρωνε τον άνθρωπο από τα νύχια των εκμεταλλευτών των χρημάτων ήταν ίσως η πρωταρχική αιτία της επανάστασης. Το 1783 η Αμερική ανεξαρτητοποιείται όμως η μάχη της εναντίον του θεσμού της Κεντρικής Τράπεζας και των διεφθαρμένων προσώπων που σχετίζονται με αυτόν μόλις είχε ξεκινήσει. Τι είναι λοιπόν η Κεντρική τράπεζα; Μια κεντρική τράπεζα είναι ένα ίδρυμα που παράγει το νόμισμα ενός ολόκληρου έθνους. Δύο είναι οι βασικές της αρμοδιότητες, ο έλεγχος των επιτοκίων και ο έλεγχος της κυκλοφορίας χρήματος. Η σημερινή κεντρική τράπεζα των Η.Π.Α. αλλά και άλλων χωρών στον κόσμο πλέον, δεν παρέχει απλά στην οικονομία χρήμα, αλλά το δανείζει με τόκο. Με την αύξηση και τη μείωση της παροχής χρήματος η κεντρική τράπεζα ρυθμίζει την τιμή του εκδιδόμενου χρήματος (αξία). Είναι σημαντικό να καταλάβουμε πως ολόκληρη η δόμηση αυτού του συστήματος μπορεί να παράγει μονό ένα πράγμα μακροπρόθεσμα: ΧΡΕΟΣ. Δεν χρειάζεται να είναι κάποιος μεγαλοφυΐα για να καταλάβει την απάτη. Γιατί κάθε δολάριο που παράγεται από την κεντρική τράπεζα δανείζεται με τόκο. Αυτό σημαίνει πως κάθε δολάριο που παράγεται συνοδεύεται από ένα ποσοστό χρέους βασιζόμενο σε αυτό το δολάριο, και αφού η κεντρική τράπεζα έχει το μονοπώλιο στην παράγωγη νομίσματος για όλη τη χώρα και δανείζει το κάθε δολάριο με ένα άμεσο υπολογισμένο χρέος πάνω του, από κάπου πρέπει να προκύψουν τα χρήματα για την αποπληρωμή του χρέους. Στην πράξη μπορούν να διοχετευθούν μόνο από την κεντρική τράπεζα πάλι, πράγμα που σημαίνει πως η τράπεζα πρέπει διαρκώς να αυξάνει την παροχή χρήματος για να καλύπτει προσωρινά το εκκρεμές χρέος που δημιουργείται το οποίο μετά, εφόσον το νέο χρήμα δανείζεται κι αυτό με τόκο, δημιουργεί επιπλέον χρέος! Το τελικό αποτέλεσμα αυτού του συστήματος είναι σίγουρα η σκλαβιά, γιατί είναι αδύνατο για κυβέρνηση και λαό να εξέλθουν από το αναπαραγόμενο χρέος. Οι ιδρυτικοί πατέρες αυτής της χωράς το γνώριζαν αυτό πολύ καλά. «Πιστεύω πως οι τραπεζικοί οργανισμοί είναι πιο επικίνδυνοι από τακτικά στρατεύματα. Αν ποτέ ο αμερικανικός λαός επιτρέψει σε ιδιωτικές τράπεζες να ελέγχουν την έκδοση νομίσματος οι τράπεζες και οι εταιρείες που θα αναπτυχτούν γύρω τους θα στερήσουν στους ανθρώπους τις περιουσίες τους μέχρι που τα παιδιά τους να ξυπνήσουν άστεγα στην ήπειρο που οι πατέρες τους κατέκτησαν». (THOMAS JEFFERSON 1743-1826)«Αν θέλετε να παραμείνετε σκλάβοι των τραπεζιτών και να πληρώνετε το κόστος της δικής σας σκλαβιάς αφήστε τους να κόβουν νόμισμα και να ελέγχουν την πίστωση του έθνους» (Sir Josian Stamp 1880-1941). Στις αρχές του 20ού αιώνα, οι κυρίαρχες οικογένειες στον τραπεζικό-επιχειρηματικό κόσμο ήταν οι Rockefeller οι Morgan, οι Warburg και οι Rothschild οι οποίοι γύρω στο 1900 προσπάθησαν να προωθήσουν νομοθεσία για τη δημιουργία κεντρικής τράπεζας, όμως γνώριζαν ότι κυβέρνηση και λαός ήταν κουρασμένοι από τέτοια ιδρύματα, έτσι δημιούργησαν τεχνηέντως επεισόδια προς επηρεασμό της κοινής γνώμης. Ο J.P MORGAN δημιούργησε και προώθησε ένα ψευδές δημοσίευμα που είχε τεράστια επιρροή και αφορούσε στη δήθεν επικείμενη πτώχευση πολύ μεγάλης και γνωστής τράπεζας της Νέας Υόρκης. Γνώριζε πολύ καλά ότι θα προκαλούσε μαζική υστερία που θα επηρέαζε και άλλες τράπεζες, πράγμα που έγινε. Όλοι άρχισαν τις αναλήψεις για να μη χάσουν τα χρήματα τους, κι έτσι οι τράπεζες αναγκάστηκαν να ζητήσουν την αποπληρωμή των δανείων που είχαν χορηγήσει, κάνοντας τους δανειολήπτες να πουλήσουν τις περιουσίες τους. Μια αλληλουχία χρεοκοπιών –κατασχέσεων πρόεκυψε. Ανακαλώντας εκείνες τις μνήμες μερικά χρόνια αργότερα ο Fredik Allen του περιοδικού LIFE έγραφε : «τα συμφέροντα των Μόργκαν εκμεταλλευτήκαν την κατάσταση για να επιταχύνουν τον πανικό του 1907 κλιμακώνοντάς την εξέλιξή του. Ο πανικός του 1907 οδήγησε σε διεξαγωγή ερευνάς από το κογκρέσο με επικεφαλής τον γερουσιαστή NELSON ALDRIGH, που είχε στενές σχέσεις με τα τραπεζικά καρτέλ και αργότερα έγινε μέλος της οικογένειας Rockefeller δια γάμου. Η επιτροπή λοιπόν του ΑLDRICH συνέστησε να συσταθεί μια κεντρική τράπεζα προκειμένου να μην ξανασυμβεί ένας πανικός σαν του 1907. Αυτή ήταν η σπίθα που ήθελαν οι διεθνείς τραπεζίτες για να βάλουν μπρος τα σχεδία τους. Το 1910 έγινε μυστική συνάντηση στο νησί JEKYLL κοντά στις ακτές της Georgia. Εκεί συντάχθηκε από τους 10 συμμετέχοντες ενδιαφερόμενους, κάτω από απόλυτη μυστικότητα, το σχέδιο νόμου για την ίδρυση της Κεντρικής Τράπεζας με το όνομα Ομοσπονδιακή Πράξη Αποθεματικού. Ο νόμος αυτός συντάχτηκε από τραπεζίτες όχι από νομοθέτες. Αφού το συνέταξαν το έδωσαν στην πολιτική βιτρίνα τους τον ΑLDRICH προς ψήφιση στο κογκρέσο. Το 1913 με ισχυρή οικονομική υποστήριξη και χρηματοδότηση από τους τραπεζίτες ο WOODROW WILSON έγινε πρόεδρος, έχοντας ήδη συμφωνήσει να υπογράψει την Ομοσπονδιακή Πράξη Αποθεματικού με αντάλλαγμα την υποστήριξη της προεκλογικής του καμπάνιας. Ο WILSON υπέγραψε το σχετικό νόμο μετά τη ψήφισή του σε αμφιλεγόμενη και ελεγχόμενη για τη νομιμότητά της ψηφοφορία στο κογκρέσο (παράνομα χαμηλός αριθμός συμμετεχόντων στη ψηφοφορία). Χρόνια αργότερα ο ίδιος ο WILSON γράφει μετανοημένος: «Το μεγάλο βιομηχανικό μας έθνος ελέγχεται από το πιστωτικό του σύστημα, το όποιο είναι συγκεντρωμένο σε ιδιώτες. Η ανάπτυξη του έθνους και επομένως και κάθε δραστηριότητα είναι στα χεριά λίγων ατόμων των οποίων η δραστηριότητα είναι επικεντρωμένη στις προτεραιότητες των δικών τους συμφερόντων (επενδυμένων κεφαλαίων) και οι οποίοι εξαιτίας της σχέσης αυτής περιορίζουν και ελέγχουν την αυθεντική οικονομική ελευθερία. Έχουμε καταντήσει μια από τις χειρότερα διακυβερνημένες, μια από τις πιο ελεγχόμενες και υποδουλωμένες κυβερνήσεις του πολιτισμένου κόσμου. Όχι πια κυβέρνηση που προέρχεται από την ελεύθερα εκφρασμένη από ψηφοφορία βούληση της πλειοψηφίας των πολιτών της, αλλά μια κυβέρνηση που κατευθύνεται από τις προτεραιότητες και τις απειλές μικρών ομάδων ισχυρών ανδρών». O βουλευτής LUIS Mc FADDEN εκφράστηκε κι αυτός με ειλικρίνεια μετά την ψήφιση του σχετικού νόμου : «Ένα παγκόσμιο τραπεζικό σύστημα θεσπίστηκε εδώ. Ένα υπερκράτος ελεγχόμενο από διεθνείς τραπεζίτες που δρουν συλλογικά για να υποδουλώσουν τον κόσμο για δικό τους συμφέρον. Η Ομοσπονδιακή Πράξη Αποθεματικού σφετερίστηκε την κυβέρνηση». Στο κοινό διατυπωνόταν ότι το Ομοσπονδιακό Αποθεματικό Σύστημα αποτελούσε οικονομικό σταθεροποιητή και πως ο πληθωρισμός και οικονομικές κρίσεις αποτελούσαν πλέον παρελθόν. Όμως όπως έδειξε η ιστορία η διατύπωση αυτή απείχε πολύ από την πραγματικότητα. Γεγονός αποτελούσε το ότι οι διεθνείς τραπεζίτες είχαν μια εκσυγχρονισμένη μηχανή για να επεκτείνουν τις φιλοδοξίες τους. Για παράδειγμα από το 1914 ως το 1919 η ομοσπονδιακή τράπεζα αύξησε την παροχή χρήματος σχεδόν 100% οδηγώντας μικρές τράπεζες αλλά και πολίτες σε εκτεταμένο δανεισμό και το 1920 η ομοσπονδιακή τράπεζα απαίτησε την αποπληρωμή τεράστιου αριθμού δανείων με αποτέλεσμα οι μικρές τράπεζες να χρειαστεί να επανεισπράξουν άμεσα αντίστοιχα τεράστιο πλήθος δανείων, και όπως το 1907 μαζικές αναλήψεις πανικού, χρεοκοπία και κατάρρευση ήταν τα επακόλουθα. Πάνω από 5400 ανταγωνιστικές τράπεζες εκτός του Ομοσπονδιακού Αποθεματικού Συστήματος κατέρρευσαν, εδραιώνοντας περισσότερο το μονοπώλιο μιας μικρής ομάδας διεθνών τραπεζιτών. Έχοντας γνώση αυτού του εγκλήματος ο βουλευτής LINDBERGH είπε το 1921 : «υπό την ομοσπονδιακή προστασία αποθεματικού οι πανικοί δημιουργούνται επιστημονικά, ο εν εξελίξει πανικός είναι ο πρώτος επιστημονικά δημιουργημένος, υπολογισμένος με ακρίβεια μαθηματικής εξίσωσης». Όμως ο πανικός του 1920 ήταν απλά ζέσταμα, από το 1921 ως το 1929 η ομοσπονδιακή τράπεζα αύξησε πάλι την εισροή χρήματος, με αποτέλεσμα πάλι τον εκτενή δανεισμό σε τράπεζες και κοινό. Οι τραπεζίτες προσέφεραν ένα σχετικά νέο τύπο δανείου, το δάνειο περιθωρίου (το γνωστό μας margin), για την αγορά μετοχών από το χρηματιστήριο. Πολύ απλά ένα δάνειο περιθωρίου επέτρεπε σε έναν επενδύτη να διαθέσει μόνο το 10% της τιμής μιας μετοχής και το άλλο 90% να το δανείζεται μέσω του χρηματιστή (τα σημερινά παράγωγα δηλαδή) με αλλά λόγια ένα άτομο μπορούσε να κατέχει μετοχές άξιας 1000$ έχοντας διαθέσει μόλις 100$,αυτή η μέθοδος ήταν διαδεδομένη τότε και προσφιλής αφού όλοι έμοιαζαν να βγάζουν λεφτά στο χρηματιστήριο, ωστόσο υπήρχε μια παγίδα σε αυτό το δάνειο, μπορούσε να ανακληθεί οποιαδήποτε στιγμή και έπρεπε να πληρωθεί μέσα στις επόμενες 24ωρες, και το τυπικό αποτέλεσμα είναι η πώληση των μέτοχων που αγοραστήκαν με το δάνειο. Έτσι μερικούς μήνες πριν τον Οκτώβρη του 1929 ο Rockefeller o Bernahard Barack και μερικοί άλλοι σιωπηρά εξήλθαν από την αγορά και την 24/10/1929 οι κεφαλαιούχοι της Νέας Υόρκης που παρείχαν δάνεια περιθωρίου άρχισαν να τα ανακαλούν μαζικά, αυτό πυροδότησε μαζικές πωλήσεις στο χρηματιστήριο γιατί όλοι έπρεπε να καλύψουν τα δάνεια περιθωρίου, αυτό με τη σειρά του πυροδότησε μαζικές αναλήψεις πανικού για τον ίδιο λόγο με αποτέλεσμα να καταρρεύσουν 16000 τράπεζες, επιτρέποντας στους διεθνείς τραπεζικούς συνωμότες, όχι μόνο να αγοράσουν τις ανταγωνίστριες τράπεζες σε εξευτελιστικές τιμές αποτίμησης, αλλά και ολόκληρες επιχειρήσεις για ψίχουλα. Ήταν η μεγαλύτερη κλοπή στην αμερικανική ιστορία, αλλά δε σταμάτησε εκεί. Αντί να αυξήσουν την κυκλοφορία χρήματος για να συνέλθει η χωρά από την κατάρρευση η ομοσπονδιακή τράπεζα την μείωσε πυροδοτώντας μια από τις μεγαλύτερες οικονομικές υφέσεις στα ιστορικά χρονικά. Και πάλι ο βουλευτής LUIS McFADDEN ένας πολέμιος των τραπεζικών καρτέλ προετοιμάζει να καταθέσει πρόταση μομφής κατά του Διοικητικού Συμβουλίου του Ομοσπονδιακού Αποθεματικού λέγοντας για την κατάρρευση και την ύφεση : «ήταν ένα προσεκτικά σχεδιασμένο επεισόδιο, οι διεθνείς τραπεζίτες προσπάθησαν να επιφέρουν μια κατάσταση απελπισίας, για να μπορούν να ανελιχτούν σε αφεντικά όλων μας» Δε μας προκαλεί έκπληξη πως μετά από 2 απόπειρες δολοφονίας ο McFADDEN δηλητηριάστηκε σε δεξίωση πριν προλάβει να προωθήσει την πρόταση μομφής. Τώρα, έχοντας οδηγήσει την κοινωνία στην εξαθλίωση οι ομοσπονδιακοί τραπεζίτες αποφάσισαν πως ο κανόνας χρυσού έπρεπε να αφαιρεθεί και για να το πετύχουν αυτό έπρεπε να μαζέψουν όλο τον εναπομείναντα χρυσό στο σύστημα. Έτσι με δικαιολογία ότι βοηθείται η λήξη της ύφεσης πραγματοποιήθηκε η κατάσχεση χρυσού το 1933. Υπό την απειλή φυλάκισης 10 ετών, όλοι στην Αμερική έπρεπε να παραδώσουν κάθε διαθέσιμη ράβδο χρυσού στο θησαυροφυλάκιο, ουσιαστικά κλέβοντας έτσι από το λαό τα λίγα που είχαν μείνει (χρυσά νομίσματα, ράβδους αλλά και πιστοποιητικά κατοχής χρυσού έπρεπε να παραδοθούν με νόμο) και στα τέλη του 1933 ο χρυσός κανόνας καταργήθηκε. Τα χαρτονομίσματα πριν του 1933 έγραφαν πάνω «είναι εξαγοράσιμο σε χρυσό» τα σημερινά γραφούν “this note is legal tender for all debts and private” δηλαδή ότι είναι νόμιμο μέσο αποζημίωσης που όμως δεν αντικρίζεται από τίποτε απολύτως. Η αξία του χρήματος συναρτάται άμεσα με την ποσότητα χρήματος που κυκλοφορεί στο οικονομικό σύστημα. Ελέγχοντας την ποσότητα του χρήματος που κυκλοφορεί, διαμορφώνεις κατά το δοκούν και την αξία του, κι έχεις τη δύναμη να γονατίζεις ολόκληρες οικονομίες και κοινωνίες. Είναι σημαντικό να κατανοηθεί ότι η Ομοσπονδιακή Τράπεζα των Η.Π.Α. (η FED) αποτελεί ιδιωτική επιχείρηση, διαμορφώνει πολιτική ανεξάρτητα από την Πολιτεία και πρακτικά δεν ελέγχεται από την κυβέρνηση των ΗΠΑ. Δανείζει όλη την ποσότητα του χρήματος που κυκλοφορεί με τόκο στην κυβέρνηση, ακριβώς όπως το διεφθαρμένο μοντέλο κεντρικής τράπεζας από το οποίο η χώρα προσπάθησε να γλιτώσει κατά την αμερικανική επανάσταση…

Σχόλιο: μας θυμίζει η σημερινή οικονομική συγκυρία κάτι σχετικό;
1. Η σύγχρονη κατάρρευση των χρηματιστηρίων διεθνώς αφού πρώτα αυτοί που έπρεπε - οι ειδήμονες - αποσύρθηκαν παίρνοντας ζεστό ρευστό χρήμα κι αφήνοντας τους υπόλοιπους που είχαν το θράσος να πιστέψουν ότι μπορούν κι αυτοί να αισθανθούν "επενδυτές", με αόρατους (άϋλους) τίτλους χωρίς αξία στο χέρι
2. Η σύγχρονη επιλεκτική κατάρρευση χρηματοοικονομικών εταιρειών που προωθούν τα προϊόντα φούσκες (παράγωγα κ.ά.) όπως η Lehman (στη περίπτωση αυτή δεν έμειναν σε ψιθύρους όπως τότε)
3. Την επόμενη της "κατάρρευσης" της Lehman ρώσος οικονομικός αναλυτής σε άρθρο του στην Pravda ανέλυε την κατάσταση βαφτίζοντάς την ως "τη νέα 11/9".
4. Ο ψυχολογικός πόλεμος μέσω των διεθνούς "κύρους" χρηματοοικονομικών οργανισμών που ελέγχουν οι εκλεκτοί και με τους οποίους βαθμολογούν τις οικονομίες των υπολοίπων κρατών, καθώς και μέσω των μέσων ενημέρωσης παγκόσμιου βεληνεκούς που επίσης ελέγχουν (αλήθεια πώς ΄'διασώθηκαν" τα παπαγαλάκια τους από την κρίση ενώ τις πρώτες μέρες των εξελίξεων εφέροντο ως χρεοκωπημένες χρηματοοικονομικές εταιρείες αξιολόγησης;).
5. Η ψυχολογία των νοικοκυριών που αντέδρασε με τη συγκράτηση και δραστικό περιορισμό των δαπανών της οικογένειας. Η κίνηση αυτή αποτελεί το πρώτο και βασικό νταμάκι του ντόμινο για την βέβαιη εισαγωγή της παγκόσμιας οικονομίας σε πραγματική ύφεση με την πτώση της κατανάλωσης, τον περιορισμό της ζήτησης για προϊόντα και υπηρεσίες, το κλείσιμο των επιχειρήσεων και την επακόλουθη ανεργία.
6. Ποιά η συνέχεια; Η εξαγορά από τους εκλεκτούς που φέρουν τα ίδια ονόματα και σήμερα (Ρότσιλντ, Ροκφέλερ) σε εξευτελιστικές τιμές των όποιων αξιόλογων ανταγωνιστών (τράπεζες, επιχειρήσεις) με συνέπεια την εξαθλίωση των εργαζομένων και τη σταδιακή επαναφορά στον εργασιακό μεσαίωνα και γιατί όχι, στη συνέχεια την απαλλαγή από τους πλεονάζοντες "παραγωγικούς συντελεστές" με όποιο προσφορότερο τρόπο (βλέπε παρακάτω σχετική αναφορά σε προηγούμενο άρθρο μας με τίτλο "Παγκόσμια Οικονομική Κρίση").
Η συνέχεια... επί της καθημερινότητας!
Μήπως έχει κάποιος αντιληφθεί τους λόγους για την περιβόητη "κρίση του πετρελαίου" που εκτόξευσε πέρυσι την τιμή του στα 150 $ και ένα χρόνο μετά είναι πάλι στα 40 $;

Εθελοντές που αλλάζουν ζωές παιδιών

Τον λένε Γιάννη Μπίτζο και την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές βρισκόταν σε κάποια μικρή πόλη στην Ταϊλάνδη και χειρουργούσε παιδιά με συγγενείς ανωμαλίες στόματος.
Ο ίδιος και μία ομάδα άλλων τεσσάρων πλαστικών χειρουργών από την Αμερική αφήνουν για δύο εβδομάδες κάθε χρόνο την πελατεία τους, τα ευρύχωρα και όμορφα διακοσμημένα ιατρεία τους και προσφέρουν τις υπηρεσίες τους αφιλοκερδώς σε παιδιά που κάτω από άλλες συνθήκες δεν θα μπορούσαν ποτέ να κάνουν μια τέτοια αισθητική επέμβαση και να αλλάξουν τη ζωή τους. “Αυτό ακριβώς είναι το σημαντικό για μένα. Μετά από μια τέτοια επέμβαση αλλάζει η καθημερινότητα ενός παιδιού που μπορεί εξαιτίας μιας τέτοιας συγγενούς ανωμαλίας στο στόμα να μην τρεφόταν κανονικά, να ήταν απομονωμένο από τον περίγυρό του, να μην είχε τα ίδια δικαιώματα στη μόρφωση, στο παιχνίδι. Και αυτό το βλέπεις. Αμέσως μετά την επέμβαση αλλάζουν όλα. Οι άνθρωποι κλαίνε, είσαι γι’ αυτούς ο σωτήρας τους, σου φιλούν τα χέρια. Νιώθω κάθε φορά τεράστια ικανοποίηση”, λέει ο κ Μπίτζος. Ο κ. Μπίτζος είναι μέλος της εθελοντικής οργάνωσης Healing Children (Θεραπεύοντας τα Παιδιά). “Έμαθα για την οργάνωση από τον καθηγητή μου στην Ιατρική. Αυτόν τον άνθρωπο τον θαυμάζω πραγματικά. Έχει συμμετάσχει μέχρι τώρα σε 120 αποστολές σε όλο τον κόσμο . Εγώ έχω πάρει μέρος σε τρεις μέχρι τώρα. Πουθενά δεν αισθάνθηκα να κινδυνεύω, μόνο στις Φιλιππίνες μας προστάτευαν αστυνομικοί, διότι εκεί είναι υψηλό το ποσοστό απαγωγών κυρίως μελών ανθρωπιστικών οργανώσεων. Ευτυχώς όλα πήγαν καλά”, λέει. Τα μέλη της οργάνωσης περιμένουν κάθε φορά να τους ειδοποιήσουν, για να συμμετάσχουν σε ένα εθελοντικό ιατρικό πρόγραμμα. Ο κ. Μπίτζος, ο μόνος Έλληνας που συμμετέχει στην οργάνωση, εξηγεί τη διαδικασία: “Για να γίνει κάποιος μέλος πρέπει να έχει σπουδάσει στις ΗΠΑ. Εμείς δεν επιλέγουμε ούτε πού ούτε πότε θα πάμε. Μας ανακοινώνουν το πρόγραμμα και στη συνέχεια οργανωνόμαστε επιτόπου, ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό, για να ετοιμάσουμε χειρουργεία και να αρχίσουμε τις επεμβάσεις. Το σκεπτικό είναι να κάνουμε πλαστικές επεμβάσεις σε ανθρώπους που σε καμία περίπτωση δεν θα είχαν μια τέτοια πολυτέλεια στη ζωή τους.
Στελίνα Μαργαριτίδου
Πηγή: http://www.newspaper.gr/index.php?name=News&file=article&sid=33212

ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗ

Σκέψου ότι ζεις σε μια γειτονιά παλαιού τύπου. Από αυτές που βλέπεις στις ασπρόμαυρες ελληνικές ταινίες, ας πούμε -Λατέρνα, Φτώχεια και Φιλότιμο φάση.

Έχεις τώρα σ´αυτή τη γειτονιά ένα μπακάλικο -το αφεντικό του μαγαζιού, κωλόχοντρος αντιπαθέστατος αλλά αναγκαίος επειδή φέρνει τα πάντα, παστέλια, μαντολάτα, απορρυπαντικά, τρόφιμα, τσιγάρα -διαθέτει και τηλέφωνο «δια το κοινόν». Έχει και υπαλλήλους διάφορους ο χοντρός -βάλτους κι αυτούς στην ιστορία. Τι κάνει λοιπόν ο χοντρός;
Αγοράζει κοψοχρονιά και πουλάει σε τσιμπημένες τιμές, κλέβει και στο ζύγι -κονομάει γενικώς. Και όσο κονομάει, τόσο αγοράζει κι όσο αγοράζει, τόσο πουλάει όλο κι ακριβότερα -κονομάει χοντρικώς. Πουλώντας λιανικώς.
Έχει φτιάξει τώρα ο χοντρός ένα κομπόδεμα μεγαλύτερο από τη μπάκα του. Τι να το κάνει; Οι τράπεζες δε δίνουν καλά επιτόκια, με τοκογλυφίες δε θέλει να μπλέκει καθότι επίφοβα πράγματα, για την πάρτη του δε γουστάρει να ξοδέψει επειδή τυγχάνει ολιγαρκής καρμίρης ο χοντρός -σκέφτεται λοιπόν, σπάει την κεφάλα του, τι να το κάνει το μπαγιόκο. «Ρε δεν ανοίγω ακόμα ένα μπακάλικο -να κονομάω από δυο πάντες;» λέει στο τέλος.
Τώρα υπάρχουν δυο μπακάλικα στη γειτονιά, μόνο που οι τιμές δεν πέφτουν (μαλάκας είναι ο χοντρός να τις ρίξει; αφού μόνος του κάνει παιχνίδι), αντιθέτως, λόγω εξόδων της αναπτυσσόμενης επιχείρησης (του χοντρού), οι τιμές ανεβαίνουν.

Τι γίνεται μετά; Τι να γίνει; Μεροκαματιάρηδες οι άνθρωποι της γειτονιάς, δεν διαθέτουν κανένα μηχάνημα να κόβει αβέρτα χρήματα -οπότε δεν μπορούν πλέον να αγοράσουν τα εμπορεύματα του χοντρού. Πέφτουν τα έσοδα ανεβαίνουν τα έξοδα -τρελαίνεται ο χοντρός! Τι θ´ απογίνει; Αποφασίζει να ανοίξει μπλοκάκι με βερεσέδια, καλύτερα να του χρωστάνε παρά να σαπίζει το εμπόρευμα στα ράφια. Αναθαρρεύουν λοιπόν οι μεροκαματιάρηδες της γειτονιάς κι αρχίζουν να ψωνίζουν όλο και περισσότερα με βερεσέ -το μπλοκάκι του χοντρού γίνεται κανονικός τηλεφωνικός κατάλογος.
Ξυπνάει, που λες, ένα πρωί ο χοντρός μέσα στον ιδρώτα. «Ρε τι γίνεται εδώ; Έχω καταντήσει να μου χρωστάνε μέχρι και τα καναρίνια το καναβούρι τους -που θα πάει αυτή η κατάσταση; Δεν έκανα καλά να ξανοιχτώ τόσο πολύ -άσε που ψυλλιάζομαι ότι οι μπαταξήδες της γειτονιάς δεν θα έχουν να με ξεχρεώσουν στον αιώνα τον άπαντα». Τι σκαρφίζεται λοιπόν ο πούστης ο χοντρός; Πάει στον γερο-τσιφούτη της γειτονίας, τον σιχαμερό που δανείζει με τόκους δέκα φορές πάνω από το νόμιμο. «Γερο-Λαδά αδερφέ μου, σώσε με!» παρακαλάει ο χοντρός.

«Ξανοίχτηκα με τα βερεσέδια -κάνε κάτι να έρθω στα ίσα μου γιατί οι προμηθευτές πιέζουν κι εγώ μόνο το μπλοκάκι έχω!» Ο τσιφούτης την έχει από καιρό ανθιστεί τη φτιάξη, καθότι παλιά πουτάνα στην οικονομική ανάλυση. Αγοράζει λοιπόν το μπλοκάκι του χοντρού (κοψοχρονιά φυσικά) και όλα μέλι-γάλα.
Τώρα, αυτό το μπλοκάκι με τα βερεσέδια πρέπει κάπως να κλείσει -αλλά ο τσιφούτης είναι λεπτοκαμωμένο άτομο, καχεκτικό και φιλάσθενο ας πούμε. Φωνάζει λοιπόν κάτι καλόπαιδα της γειτονιάς, με πτυχία και περγαμηνές από τα καλύτερα Σωφρονιστικά Ιδρύματα της χώρας και τους ξηγιέται. «Φέρτε μου τα φράγκα κι από ότι μαζεύετε, 2% δικά σας». Ξαμολιούνται τα παιδιά, απειλούν, δέρνουν, σπάνε -κάτι μαζεύουν. Φτιάχνει την πρώτη μπάζα ο τσιφούτης αλλά είναι ακόμα παθητικός. Το μπλοκάκι ούτε που αδυνάτισε καθόλου, τετράπαχο παραμένει.
Πάει λοιπόν στα δικαστήρια και τις αστυνομίες. «Βοηθήστε με καλοί μου άνθρωποι, φτωχός είμαι, το κομπόδεμά μου δάνεισα και τώρα δε με πληρώνουν επειδής είμαι γέρος κι ανήμπορος!» Φιλότιμοι οι σταυρωτήδες κάνουνε μια έτσι και ξεσπιτώνουν ένα κάρο κόσμο, αφού οι έρημοι οι άνθρωποι δεν έχουν να πληρώσουν.
Κάθεται τώρα ο τσιφούτης και ξαναμετράει. Τι πήρε; Λίγα λεφτά και μπόλικα χαμόσπιτα. Ούτε καν τα χρήματα που έδωσε στον χοντρό μπακάλη δεν έπιασε, τραβάει τις αραιές τρίχες που του έχουν απομείνει ο τσιφούτης. «Πως την πάτησα με τον κανάγια! Που, ακόμα και σκλάβους να τους πουλήσω όσους είναι εδώ μέσα στο μπλοκάκι -τα λεφτά μου δεν θα τα βγάλω!»
Από την άλλη πλευρά ο μπακάλης έχει πέσει στα μαύρα πανιά. Γιατί όσα του έδωσε ο τσιφούτης δε φτάνουν ούτε για «ζήτω» -έχει ξανοιχτεί πολύ, έχει τιγκάρει τις αποθήκες σε εμπόρευμα, χρωστάει στους προμηθευτές και ο κόσμος δεν περνάει να ψωνίσει ούτε λουμίνια για το καντήλι. Πώς να περάσουν; Αφού δεν τους έχει μείνει ούτε κεραμίδι να βάλουν πάνω από το χάλι τους, να μην τους βλέπουν τα σύννεφα και τους φτύνουν καταιγιστικά, που λέει ο λόγος. Αρχίζει λοιπόν τις απολύσεις ο μπακάλης -την πληρώνουν οι μπακαλόγατοι και το παράρτημα ειδών μπακαλικής, μπας και σωθεί η επιχείρηση.
Έχουμε τώρα έναν τσιφούτη στα πρόθυρα αυτοκτονίας, έναν μπακάλη στα πρόθυρα εμφράγματος και τους μεροκαματιάρηδες δυο-τρία χιλιόμετρα βαθύτερα από τα πρόθυρα, στα υστερόθυρα, Καθαρτηρίου και Κολάσεως γωνία, για την ακρίβεια. «Το νου σας τυριά, θα σας φαν´οι βλάχοι!» που λέει κι ο φιλόσοφος.
Επειδή όμως τέτοια πράγματα δεν πρέπει να συμβαίνουν σε μια ευυπόληπτη κοινωνία, παρεμβαίνει το κράτος, να βάλει τάξη.

Γιατί άνευ τσιφούτη δεν κινείται το χρήμα, άνευ μπακάλη δεν εισάγονται φουά γκρα και άνευ μεροκαματιάρηδων δεν εισπράττονται φόροι για να αγοραστεί το φουά γκρα -με νιώθεις;
Ερώτηση: τι πρέπει να κάνει το κράτος στη συγκεκριμένη περίπτωση; Τι μέτρα πρέπει να πάρει; Απαντήστε και εισπράττετε την βάσην ας πούμε, με ολίγη από μπούτι εισπράττετε και το δίπλωμα οικονομολόγου να το 'χετε, να πορεύεστε στους χαλεπούς καιρούς.
Απαντήσεις που δώθηκαν από τυχάρπαστους φωστήρες της μπακαλικής:
1) Μειώνει τους φόρους το κράτος, οπότε περισσεύουν χρήματα στους φτωχομπινέδες και ξεχρεώνουν το μπακάλη και τον τσιφούτη.

Σχόλιο: Αγαπητό μου παιδί, μάλλον διαβάζεις πολλές ιστορίες του Έκτορος Μαλό και της Μυρτώς Κοντοβά -δεν εξηγείται αλλιώς τόση απλοϊκότης! Και τι είναι ρε το κράτος που θα μειώσει τους φόρους; Σύλλογος προστασίας αναξιοπαθούντων μισθωτών; Πως θα ζήσει το κράτος; Εδώ αυτά που παίρνει και δεν του φτάνουν -εσύ προτείνεις μείωση; Άσε που, αν περισσέψουν λεφτά στους φτωχοί, σιγά μην πάνε να ξεχρεώσουν! Θα αγοράσουν ένα κάρο μαλακίες και θα βρεθούν ακόμα πιο χρεωμένοι -έτσι όπως ακριβώς κάνουν τα τελευταία χρόνια! Ξαναπέρνα το Σεπτέμβρη με τον κηδεμόνα σου αγαπητό μου παιδί.
2) Ξεχρεώνει το κράτος τα χρωστούμενα από την τσέπη του και τα κρατάει λίγα-λίγα από τα μισθά των φτωχώνε.

Σχόλιο: Από τον προηγούμενο αντέγραψες και άλλαξες λίγο το συμπέρασμα για να μη σε πάρουν είδηση; Ρε πανίβλακα, αφού και το κράτος από τον τσιφούτη δανείζεται, πού θα βρει λεφτά να τον ξεχρεώσει; Ξαναπέρνα τον Σεπτέμβρη χωρίς τον κηδεμόνα σου, έτσι κι αλλιώς θα ξανακοπείς λόγω αντιγραφής.
3) Αφήνει το κράτος τον τσιφούτη και τον χοντρό να ψοφήσουν επειδή κάνανε μαλακίες και ανοίγει ένα δικό του μπακάλικο μαζί με μια κρατική τσιφουτερί για να βολευτεί ο κοσμάκης.

Σχόλιο: Κατ' αρχάς η γλώσσα που χρησιμοποιείς δεν ταιριάζει σε επιστήμονα παύλα άνθρωπο. Κατά δεύτερον, αν ψοφήσει το κεφάλαιο ποιος θα χρηματοδοτεί τους βουλευτές να βουλεύονται και τους υπουργούς να υποεργάζονται; Κατά τρίτον, είσαι παλιοκομμούνι και η ιστορία σε έχει καταδικάσει στο πυρ το εξώτερον! Ξαναπέρνα το Σεπτέμβρη που θα έχει τελειώσει η τουριστική περίοδος και θα ξαναλειτουργήσουμε τη Μακρόνησος, να δούμε τι θα κάνουμε με σένα.
4) Αγοράζει το κράτος ένα ολοκαίνουργο τεφτέρι, λευκό σαν αθώα περιστερά και το δίνει στον χοντρό. Δίνει κι ένα στον τσιφούτη για να μη γκρινιάζει. Και τους λέει «μην ανησυχείτε, εγώ είμαι εδώ -γράψτε κατά βούληση, εγγυώμαι εγώ τα λεφτά σας».

Σχόλιο: Να συλληφθεί πάραυτα ο γράψας την παραπάνω τούφα και να του απαγγελθούν επιτόπου κατηγορίες περιύβρισης αρχής, παρακώλυσης συγκοινωνιών, σύστασης συμμορίας καθώς και κατανάλωσης ψυχότροπων ουσιών εν ώρα μαθήματος. Σύμφωνοι;

Στο ξεκίνημα της παγκόσμιας κρίσης του χρηματοπιστωτικού συστήματος, σύμπασα η ανθρωπότης προσκύνησε τον προφήτη Γκόρντον Μπράουν που είχε την έμπνευση να «δανείσει» χρήματα στις τράπεζες, βάζοντας πόδι στους διοικητικούς τους μηχανισμούς, προκειμένου να εκτονωθεί η κρίση. Αυτό έγινε στην Αγγλία και οι ηγέτες των υπόλοιπων χωρών έσπευσαν να κάνουν το ίδιο.
Σήμερα όλο και περισσότεροι πολιτικοί ηγέτες μπερδεύονται στο άκουσμα του παραπάνω ονόματος. Η συνήθης αντίδραση είναι του στυλ «Μπράουν; Άι θινκ χι ιζ εν οβερεστιμέιτεντ πλέιερ -ΑΕΚ Αθενς σουντ νοτ ρινιού χις κόντρακτ! Παντελής Μπράουν ιζ φορ δε μπάζα άι τελ γιου». Κοντολογίς, όλο και περισσότεροι θέλουν να ξεχάσουν τη μαλακία του Γκόρντονα του Καφέ. Γιατί;
Διότι το πρόβλημα ήταν το πλεόνασμα παραγωγής που κυκλοφόρησε στην αγορά και η οικονομική αδυναμία των καταναλωτών να το απορροφήσουν. Πράγμα το οποίο οδήγησε στην κυκλοφορία πλασματικού χρήματος μέσω του υπερδανεισμού. Που με τη σειρά του οδήγησε σε κατάρρευση των αγορών εφόσον το πλασματικό χρήμα δεν μπορεί με τίποτα να γίνει πραγματικό. Όταν έρχεσαι εσύ και λες ότι θα ρίξεις ΚΙ ΑΛΛΟ ΠΛΑΣΜΑΤΙΚΟ ΧΡΗΜΑ, για να διορθώσεις την κατάσταση -είσαι, το λιγότερο, μαστουρωμένος! Για περισσότερες πληροφορίες ξαναδιάβασε την απάντηση νο.4.
Μάλιστα ο δικός μας οικονομικός κεφάλας δεν άντεξε και το έσκασε το παραμύθι σε συνέντευξη τύπου. «Δεν είναι πραγματικά τα κεφάλαια που θα δώσουμε για την στήριξη των τραπεζών, απλώς θα εγγυηθούμε την χρηματοπιστωτική επάρκεια για να αποκαταστήσουμε την εμπιστοσύνη», έτσι ακριβώς όπως στο λέω το είπε ο άνθρωπος! Μα φυσικά και δεν είναι πραγματικά τα κεφάλαια κύριέ Παραλογοσκούφη μου!
Εσείς μέχρι χτες δανειζόσασταν από τις τράπεζες εκδίδοντας ομόλογα για να καλύψετε τους προϋπολογισμούς σας (το επιτρεπτό ετήσιο έλλειμμα στην Ε.Ε. είναι 3%, πράγμα που σημαίνει ότι κάθε χρόνο τα κράτη-μέλη πρέπει να δανείζονται χρήματα για να αντιμετωπίσουν τις ανάγκες τους) -τώρα πως βρεθήκατε να δανείζετε τις τράπεζες; Τσου ρε λάκηδες!
Ξεκαθαρίζω -η λύση που προωθείται από τις κυβερνήσεις των ανεπτυγμένων χωρών για την αντιμετώπιση της κρίσης μοιάζει με συνταγή αλμπάνη γιατρού για την αντιμετώπιση του καρκίνου. «Από πού να πάρω αυτά τα φάρμακα γιατρέ μου;» «Μα δεν χρειάζεται να πάρετε τα φάρμακα αγαπητέ! Αρκεί να φάτε το χαρτί της συνταγής και θα γίνετε σίγουρα καλά!»
Ξεκαθαρίζω -μέχρι να ρεφάρει η αγορά τη χασούρα της, μέχρι δηλαδή να αντιμετωπίσουν τη ζημιά από το πλασματικό χρήμα, θα περάσουν πολλές αναποτελεσματικές νύχτες του Αγίου Βαρθολομαίου ακόμα και μέρα-μεσημέρι.
Άρχισαν ήδη να κλείνουν τα παραρτήματά τους οι αυτοκινητοβιομηχανίες, θα ακολουθήσουν εταιρείες ειδών εικόνας-ήχου, κινηματογραφικά στούντιο, εταιρείες παροχής υπηρεσιών και ειδών ψυχαγωγίας και αναψυχής, τουριστικά καταλύματα. Με λίγα λόγια, η πολυτέλεια θα φάει πρώτη χώμα.
Ξεκαθαρίζω -άνθρωποι θα μείνουν στο δρόμο, προγράμματα ανεργίας θα αποτύχουν να καλύψουν τις ανάγκες τους και η αγορά θα υπολειτουργεί χειροτερεύοντας συνεχώς την κατάσταση.
Ξεκαθαρίζω -αυτή τη φάση οι γραμματιζούμενοι τη λένε «ύφεση». Και κουβαλάει στασιμοπληθωρισμό (υψηλό πληθωρισμό που δεν πέφτει με τίποτα), συνεχώς αυξανόμενη ανεργία, μείωση των παραγωγικών διαδικασιών μέχρι τη στιγμή που .
Που;
Δεν θα αναλύσω το μαρξιστικό σενάριο, όπου το σύστημα καταρρέει μέσα στις αντιφάσεις του. Ξέρεις γιατί; Επειδή αυτό είναι το ΑΙΣΙΟΔΟΞΟ σενάριο. Θα σου πω όμως για την άλλη προοπτική, αυτή που διδάσκονται οι οικονομολόγοι στο μάθημα της οικονομικής θεωρίας -όταν μελετάνε τα νεώτερα οικονομικά μοντέλα.
Για να ξεπεραστεί η ύφεση, έχει αποδειχτεί από την ιστορική εμπειρία ότι θα πρέπει να επέλθει ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΜΕΡΟΥΣ ΤΩΝ ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΩΝ ΜΗΧΑΝΙΣΜΩΝ.
Μόνο έτσι θα μειωθεί το αγοραστικό κοινό παράλληλα με τη (σε μεγαλύτερο βαθμό) μείωση της προσφοράς αγαθών και υπηρεσιών και μόνο με αυτόν τον τρόπο θα οδηγηθούμε σε αύξηση της αγοραστικής ικανότητας και, ακολούθως, αύξηση των τιμών. Μαγικό, έτσι;
Τι σημαίνει όμως «καταστροφή μέρους των παραγωγικών μηχανισμών»;

Παραγωγικοί μηχανισμοί είναι οι εργαζόμενοι και τα μέσα παραγωγής (μηχανήματα, κτίρια κ.λ.π.) -να το ξεκαθαρίσω αυτό. Και πως καταστρέφονται; Πανεύκολα! Οι άνθρωποι-εργαζόμενοι σκοτώνονται μαζικά σε πεδία μαχών, τα εργοστάσια βομβαρδίζονται, οι οδικές αρτηρίες μεταφοράς εμπορευμάτων ανατινάζονται, η αεροπορία και το ναυτικό χρησιμοποιούνται για τη διεξαγωγή εχθροπραξιών .
Χρειάζεται να σου πω κι άλλα για να καταλάβεις ότι η «καταστροφή μέρους των παραγωγικών μηχανισμών» συνεπάγεται πόλεμο; Παγκόσμιο κατά προτίμηση, να μην κάνουμε διπλές και τρίδιπλες δουλειές -να ξεμπερδεύουμε με τη μία.
Ο μπακάλης δεν θα πάει στον πόλεμο γιατί έχει πλατυποδία, ο γερο-τσιφούτης επίσης δεν θα πάει, λόγω ηλικίας. Αλλά θα είναι εδώ όταν εσύ δεν θα γυρίσεις για να συνεχίσουν τις δουλειές τους με καλύτερες συνθήκες και έχοντας σβήσει τις συνέπειες των βλακωδών ενέργειών τους. Ο Καφές Γκόρντον δεν θα πάει στον πόλεμο λόγω στραβισμού, ο Σαρκοζί δεν θα πάει επειδή είναι προστάτης οικογενείας, η Μέρκελ θα το παίξει γυναίκα και δεν θα καταταγεί, ο Αμερικάνος Πρόεδρος δεν θα πάει επίσης -επειδή εκεί η θητεία είναι προαιρετική.

Θα μείνουν πίσω να περιμένουν εσένα, να τους διευκολύνεις ψοφώντας σε κάποιον βομβαρδισμένο κωλότοπο για χάρη της σημαίας.

Της δικής τους σημαίας -όχι της δικής σου, εσύ άλλωστε δεν έχεις. Επειδή και τη σημαία σου με υπερχρεωμένη πιστωτική την αγόρασες.

The Motorcycle Boy 29/10/2008

Ποια παγκόσμια οικονομική κρίση;

Όπως έδειξε η γιουγκοσλαβική και η αφγανική κι όπως δείχνει η ιρακινή (και θα δείξει η περσική και βορειοκορεατική) περίπτωση τα σκυλιά του πολέμου ξύπνησαν ήδη. Το μεγάλο σκηνικό έχει ήδη στηθεί. Η πλανηταρχία βρίσκεται καθ’οδόν. Το χρηματιστηριακό κραχ που θα προετοιμάσει το παγκόσμιο οικονομικό ολοκαύτωμα βρίσκεται σε εξέλιξη. Κατά τον Αριστοτέλη, το «χρήμα» όφειλε να είναι ένα «ανταλλακτικό μέσο» της επίδοσης της ανθρώπινης εργασίας ή του οτιδήποτε παράγεται από αυτήν. Η αξία του χωρίς αυτήν, είναι εκ των πραγμάτων τόση, όση είναι η αξία του χαρτιού που τυπώθηκε ή του μετάλλου που κόπηκε.
Δυστυχώς όμως για την ανθρωπότητα το χρήμα από «ανταλλακτικό μέσο» μεταμορφώθηκε σε «μέσο αισχροκέρδειας». Η σχέση 1:1 της επίκαιρης ποσότητας επίδοσης της ανθρώπινης εργασίας και της αντιστοιχούσας επίκαιρης κυκλοφορίας ποσότητας χρήματος ανατράπηκε πληθωριστικά ή αντιπληθωριστικά. Αυτό επιτεύχθηκε με τη σύνδεση του χρήματος με ευγενή μέταλλα ή με το μαύρο χρυσό και με την εφεύρεση του «τόκου» για τα δανειζόμενα και ουσιαστικά «πλαστικά» χαρτονομίσματα και του χρηματιστηρίου, που βασίζεται στα θεμέλια της «παγκόσμιας ηλιθιότητας».
Το «χρήμα» σε αντίθεση προς τον ορισμό του Αριστοτέλη, σκόπιμα παραμορφώθηκε. Κάθε μονάδα του «μεταμορφωμένου χρήματος» διεκδικείται από τουλάχιστο 5 άτομα. Από το άτομο που την κατέθεσε στην τράπεζα, από την ίδια την τράπεζα, από το άτομο που πούλησε κάτι στο δανειζόμενο από την τράπεζα, από το άτομο που δανείστηκε από την άλλη τράπεζα και από το άτομο που πούλησε υπηρεσίες ή αγαθά στο δανειζόμενο από την άλλη τράπεζα. Με το δανειζόμενο «χρήμα» ο πιστωτής σκλαβώνει το χρεώστη. «Έτσι θα δανείζεις πολλούς λαούς και δεν θα δανείζεσαι από κανέναν. Θα κυριαρχείς πάνω σε πολλούς λαούς και ουδείς λαός θα κυριαρχεί πάνω σε σένα (5Μωυσής 15,6 «Παλαιά Διαθήκη». «Επιτρέπεται η αισχροκέρδεια εις βάρος ξένων ποτέ όμως εις βάρος των αδερφών σου, ο Κύριος ο Θεός σου ευλογεί ό,τι πράττεις στις χώρες που καταλήγεις και λαμβάνεις από αισχροκέρδεια τα πλούτη τους» (5Μωυσής 23,20 «Παλαιά Διαθήκη»).
Η ανθρωπότητα βαίνει σήμερα προς τη φάση της επιγνώσεως:
1. Οι τράπεζες, τα ταμιευτήρια και τα δανειστήρια πολύ σύντομα θα χρεοκοπήσουν. Από το 1980 και εντεύθεν δεν υποχρεούνται να έχουν το 100% αποθεματικά σαν αντίκρισμα προς εξασφάλιση του αξιόχρεου. Υποχρεούνται να έχουν μόνο 3% αποθεματικά, που σημαίνει ότι δανείζουν έως και 33 φορές στις 100 το σύνολο των καταθέσεων των πελατών τους.
2. Η ζήτηση για ακίνητα θα εκλείψει ενώ οι τιμές αυτών θα διολισθαίνουν.
3. Οι ιδιοκτησίες γης θα κατασχεθούν και η παραγωγή και η διάθεση της τροφής θα περάσουν στα χέρια των λίγων. Αυτοί θα δημιουργούν κατά βούληση τεχνητές ελλείψεις με τη μέθοδο της δημιουργίας παγκόσμιας κρίσης τροφίμων.
4. Τα ταμεία και οι κοινωνικές ασφαλίσεις θα λεηλατηθούν.
5. Μετά από μια «χρηματική ανάκληση», όλο το παγκόσμιο «χρήμα» θα ελέγχεται από μία «παγκόσμια κεντρική τράπεζα», που θα εποπτεύεται από το «διεθνές Νομισματικό Ταμείο». Όλα τα περιουσιακά στοιχεία των κρατών της Υφηλίου και το εγχώριο προϊόν αυτών, όλος ο εξοπλισμός των ιδιωτικών και δημόσιων επιχειρήσεων και όλες οι πρώτες ύλες θα περάσουν στα χέρια ενός διεθνούς συμβουλευτικού ομίλου, κάτω από διεθνή καθοδήγηση.
6. Το νέο παγκόσμιο «χρήμα», με το όνομα «φοίνικας», θα ανοίξει τα φτερά του…
Τα «πεφωτισμένα υπερ-όντα» και οι «υδροχοϊκοί υπεράνθρωποι» έχουν ακόρεστες ορέξεις και πιστεύουν ότι η φύση τους προίκισε με μυστικές ενοράσεις και απαράμιλλες υπερ-φυσικές δυνάμεις και γι αυτό προετοιμάζουν την πλανηταρχία.
Γ.Θ. Χατζηθεοδώρου
Υφηγητής Πολυτεχνείου Άαχεν Γερμανίας
Το άρθρο δημοσιεύτηκε τον Ιούνιο του 2003 στο «Δαυλό»

Περί ποιότητας και ανεξαρτήτου σκέψεως των σύγχρονων ευρωπαίων ηγετών

Κουράγιο, σύντροφοι, το διευθυντήριο των Βρυξελλών έκανε θεαματική στροφή προς τα αριστερά και τάχθηκε επιτέλους στο πλευρό των εργαζομένων. Φοβάται μήπως μείνουν χωρίς δουλειά και για να σταματήσει τις απολύσεις πρότεινε (και οι υπουργοί Οικονομίας το συζήτησαν προχθές στο Εco/Fin) τη «μερική ανεργία». Μια επιχείρηση δηλαδή θα μπορεί να στέλνει στο σπίτι όσους εργαζόμενους επιλέγει για όσες ημέρες θέλει, αν η κυβέρνηση της χώρας του κρίνει ότι το μέτρο αυτό εφαρμόζεται για... να χτυπηθεί η ανεργία. Επιτέλους ο αγώνας τώρα δικαιώνεται. Οι ευρωπαίοι ηγέτες αποφάσισαν να αποδεχτούν το παλιό αριστερίστικο αίτημα, «λιγότερη δουλειά, δουλειά για όλους» με μια ασήμαντη παραλλαγή: η λιγότερη (υποχρεωτικά) δουλειά θα έχει και λιγότερα χρήματα. Τι άλλο λοιπόν ζητάτε; Σταματήστε την γκρίνια, τις απεργίες, τις διεκδικήσεις. Και ανταποδώστε το «δώρο» που σας προσφέρουν οι εργοδότες βγάζοντας την εβδομαδιαία παραγωγή στις τρειςτέσσερις ημέρες εργασίας σας. Αλλά για να σοβαρευτούμε, θέτω μια ερώτηση: Ποια αξιοπιστία μπορεί να έχουν ηγέτες και κυβερνήσεις που μόλις έξι μήνες πριν υποστήριζαν, ότι για να σωθούμε από την κρίση έπρεπε να εργαζόμασταν περισσότερο και περισσότερα χρόνια; Ηταν εποχές- έξι μήνες πριν- που στις Βρυξέλλες έβγαζαν ντιρεκτίβες για εργάσιμη εβδομάδα 68 ωρών. Ηταν εποχές- έξι μήνες πριν- όπου όποιος μιλούσε για αποκαλυπτικές διαστάσεις της κρίσης καταγγελλόταν ως ηλίθιος, μονομανής, αδαής, αναρχοαυτόνομος. Χρειαζόταν όχι να φθάσουμε στο χείλος του γκρεμού, αλλά να έχουμε πηδήξει στο βάραθρο της κρίσης για να αντιληφθούμε πόσο λίγοι, πόσο αδαείς, πόσο αναξιόπιστοι είναι οι «μεγάλοι άνδρες» της εποχής μας. Να τους ακούσουμε στην τηλεόραση, στις συνόδους κορυφής, στα παγκόσμια φόρα να λένε ότι δεν γνωρίζουν τι συμβαίνει, γιατί συμβαίνει, πώς θα σταματήσουμε να πέφτουμε προτού μας καταβροχθίσει το βάραθρο. Το μόνο πράγμα που μας λένε είναι, γονάτισε ώσπου να περάσει το τσουνάμι και μετά, αν ακόμη είσαι ζωντανός, θα προσπαθήσουμε να σε ξαναστήσουμε όρθιο. Πλήρωσε δηλαδή εσύ εργαζόμενε την κρίση, ενώ οι φυσικοί και ηθικοί αυτουργοί του εγκλήματος μένουν ατιμώρητοι στις θέσεις τους και στα προνόμιά τους. ΄Η πηγαίνουν «εξορία» στην Καραϊβική για να φάνε τα δισεκατομμύρια των μπόνους και των αποζημιώσεων που πήραν για την επιτυχημένη συμβολή τους στη χρεοκοπία των επιχειρήσεων και της οικονομίας.
Βασίλης Μουλόπουλος
"Το Βήμα" 12/2/2009

Η αγάπη, η παιδεία και η αρχαία ελληνική κοσμοθέαση στα "Ελληνικά" του Δημήτρη Λιαντίνη

Δεν ταξινομείται η παιδεία. Κι όσο τη λογαριάζουμε σαν επένδυση ανάμεσα στις άλλες, έστω και την πιο σημαντική, τόσο θα συνεχίζουμε να τελούμε σε σύγχυση φρένων, έτσι ώστε να μπερδεύουμε το ψάρι με τον ψαρά που το ψάρεψε.
Χωρίς να το ξέρουμε και χωρίς να το εννοούμε, από τα γεννοφάσκια του φιδοζώνουμε το παιδί με δεισιδαιμονίες προλήψεις και καταδεσμούς. Και με τα δηλητήρια αυτά πνίγουμε την ψυχή του. Όπως τα ζιζάνια και τα άλλα αγριόχορτα το στάρι.
Φορτώνουμε στην ράχη του νέου ανθρώπου την άρρωστη φαντασία μας, τις ψευτιές, την άγνοια, την ηθική μας απολίθωση, τις έντρομες παραστάσεις και όλο το καταποντισμένο αταβισμό των προγόνων μας, και τον αναγκάζουμε να σηκώσει στον ώμο του αυτό το γιουσουρούμ της αχρηστίας και της οξείδωσης, όπως εσήκωσε ο αρχαίος τιτάνας τον ουρανό.
Αγωνιζόμαστε να αφαιρέσουμε την φύση μέσα από το παιδί, και την ανταλλάσουμε με την άρρωστη γνώμη μας.
Κόκκινο σαν παπαρούνα και κίτρινο σαν την χολή είναι το αφιοτόπι της ψευτιάς και των προλήψεων. Η στρατηγική να καταστρέφουμε το φυσικό πεδίο του παιδιού με τις προλήψεις είναι σκόπιμη, κατευθυνόμενη, κακουργηματική τρεις τετράκις σε θάνατο, και απάνθρωπη.
Έτσι, όταν τα παιδιά μας φτάνουν στη ηλικία να δώσουν τον όρκο του άντρα και όταν οι κοπέλες μας φτάνουν στην ώρα τους, γίνουνται ωραίες δηλαδή, έχουν χωριστεί σε δυο τάξεις.
Η μια που είναι η μάζα σχεδόν του συνόλου, έχει αφομοιώσει το δηλητήριο της ψευτιάς. Και έχει ανοσοποιηθεί στα υδροκυάνια και στα κώνεια, κατά τον τρόπο του παλαιού εκείνου Μιθριδάτη. Είναι η πλαστική στόφα ανθρώπου, τα μηχανημένα νευρόσπαστα, που παραλαβαίνουν την σκυτάλη των προλήψεων και αναπαράγουν το ίδιο στις νέες γενεές.
Η άλλη είναι η τάξη που καταλογογραφεί τους Ελάχιστους. Ετούτοι είναι οι χρηστηριασμένοι από κάποια βούληση, και οι φορτοβασταχτές της προσωπικής τους ευθύνης. Λίγοι, άλλα όλοι τους ξανασαρκώνουν τον Ορέστη, τον Τσε-Γκεβάρα τον Άμλετ. Καθώς τους μαστιγώνει η οργή της αλήθειας, ο τρόμος της εμορφιάς, και το μεγαλείο του ανθρώπου. Περνούν και πηγαίνουν να απαντήσουν την μοίρα τους, και ζητούν να μάθουν την αλήθεια, έστω και αν είναι να τους τυφλώσει. Όπως εζήτησε να μάθει την αλήθεια ο Οιδίποδας, και όταν την έμαθε έβγαλε ο ίδιος τα μάτια του.
Κάτω από τις τυφλωτικές καταλαμπές και θερινές καταιγίδες όλοι αυτοί κρατούν μέσα τους τον άνθρωπο όρθιο και στο φυσικό του ανάστημα. Που πάει να πει Λεύτερο από ψευτιές και δεισιδαιμονίες....

Αγάπη είναι η υποταγή στη φυσική και στην ηθική τάξη
Σχετικά με την αγάπη, την παρούσα στους χριστιανούς και την απούσα στους Έλληνες, αν θέλουμε να βρισκόμαστε σύμμετροι όχι με την πλάνη και την υποκρισία αλλά με την αλήθεια και την εντιμότητα, θα υποχρεωθούμε να αναδιατάξουμε τις θέσεις μας από τα θεμέλια τους.
Για τους Έλληνες αγάπη είναι η υποταγή στη φυσική και στην ηθική τάξη, αυτό που διαφορετικά το περιγράψανε με τη μεγαλώνυμη λέξη της Δίκης. Να επιδικάζεις στον άνθρωπο την τιμή του, να μη γίνεσαι υπέρογκος και υβριστής απέναντι στους νόμους της φύσης και στους νόμους των ανθρώπων, αυτό που οι ευρωπαίοι ερμηνευτικά το βάφτισαν ουμανισμό Και όλα αυτά χωρίς γλυκασμούς και χωρίς ηχηρότητα. Με γνώση, με πικρά και με βούληση.
Για τους έλληνες δηλαδή, αγάπη δε σημαίνει να δίνεις τον ένα από τους δυο χιτώνες σου. Αλλά να μην επιτρέπεις στον εαυτό σου να έχει τρεις χιτώνες όταν ο διπλανός δεν έχει κανένα.
Η θέση των χριστιανών να δίνεις από τα δυο το ένα σε κείνον που δεν έχει κανένα, είναι η νοσηρή αντίδραση απέναντι στους νοσηρούς όρους. Η ελεημοσύνη δεν ταιριάζει στον αξιοπρεπή και τον περήφανο άνθρωπο. Γιατί ζητεί να λύσει το πρόβλημα προσωρινά, και εκ των ενόντων να «κουκουλώσει» μια κοινωνική αταξία.
Ενώ η θέση των ελλήνων να μην αποχτήσεις τρία, όταν ο δίπλα σου δεν έχει ούτε ένα, είναι η υγεία. Σου υποδείχνει να προλαβαίνεις στοχαστικά, για να μη χρειάζεσαι ύστερα να γιατροπορεύεις ατελέσφορα.

Η διαφορά ανάμεσα στους Έλληνες και τους χριστιανούς
Τι ορίζει τη διαφορά ανάμεσα στους Έλληνες και στους χριστιανούς; Μια διαφορά, που από ένα σημείο και πέρα γίνεται αντίθεση, εναντίωση, ρήξη, πάλη της φωτιάς με το νερό;
Εκείνο που ορίζει τη διαφορά είναι κάτι άλλο και σαφές, όσο και το φύλλο της Ελιάς. Αλλά γι’ αυτό ακριβώς είναι απόλυτο και ακραίο.
Η διαφορά ανάμεσα στους δύο είναι πως οι Έλληνες οικοδόμησαν έναν κόσμο που στηρίζεται στην παρατήρηση και στη νόηση, ενώ οι χριστιανοί οικοδόμησαν έναν κόσμο που στηρίζεται στην υπόθεση και στη φαντασία.
Η παρατήρηση των ελλήνων είναι τέτοιας ποιότητας, ώστε πάντα να βεβαιώνεται πρακτικά από τα συμβαίνοντα στη φύση, και πάντα να αποδεικνύεται χειροπιαστά από το πείραμα στο εργαστήριο.
Θρησκεία Ελλήνων
Αν λογαριάσουμε την ισχυρή θέση ότι τους θεούς και τις θρησκείες τις γέννησε πρωτογενώς ο φόβος του ανθρώπου απέναντι στη ζωή, και στο δεύτερο προχωρημένο επίπεδο του πράγματος ο φόβος του ανθρώπου απέναντι στο θάνατο του, τότε θα βρούμε ότι με τη θρησκεία των Ελλήνων συνέβηκε μια εξαίρεση, που αλλιώτικα συνιστά και μια τροπή μοναδική.
Τη θρησκεία των ελλήνων, δηλαδή, δεν την εγέννησε ο φόβος, αλλά την εγέννησε ο καημός, να ξεπεράσουν οι έλληνες τον πόνο που προκάλεσε η ορθολογική τους θέωρηση για τη φύση και για τη ζωή.
Με άλλα λόγια, η θρησκεία των ελλήνων δημιουργήθηκε από την τίμια και την Αντρίκεια στάση τους να υπερβούν τον πεσσιμισμό και τη μελαγχολία τους.
Ανάμεσα όμως στο φόβο απέναντι στη ζωή και στο θάνατο, και στην ανάγκη να συνθηκολογήσουν οι έλληνες με τον πόνο που τους γέννησε η γνώση τους ότι ο κόσμος είναι βαρύς, υπάρχει η ελάχιστη διαφορά που δίνει το μέγιστο αποτέλεσμα.
Η θρησκεία των ελλήνων, δηλαδή, είναι όχι γέννημα της υπόθεσης και της φαντασίας, όπως όλες οι άλλες θρησκείες, αλλά είναι η αισθητική αναπαράσταση των φαινομένων της φύσης.
Έτσι, οι θεοί των ελλήνων δεν είναι αόρατες καν μυστικές παρουσίες. Δεν είναι φαντάσματα του νου, και συμπηγμοί του αγέρα, λόγοι υποθετικοί και επίνοιες είναι όντα του ξυπνητού ύπνου.
Αντίθετα, οι θεοί των ελλήνων είναι εικονισμοί των φυσικών φαινομένων καμωμένοι με ευφυία και ραδινή δεξιοσύνη. Τους έπλασαν τα φτερουγητά μιας έλλογης φαντασίας, τα ολόκληρα, τα απλά, ατρεμή, και τα ευδαίμονα.
Και προπαντός αυτό: οι θεοί των Ελλήνων βεβαιώνουνται αισθητηριακά, αγγίζουνται με τα χέρια, τους αντικρύζουν τα μάτια, υπάρχουν υποστατοί και ένυλοι.
Ο Απόλλων ξαφνικά, είναι ο ήλιος και η μουσική κανονικότητα της φύσης.
Η Άρτεμη είναι η σελήνη. Και τα δύο αδέρφια συμβολίζουν το φως της μέρας και της νύχτας και γεννήθηκαν στη Δήλο, λέξη που και η ίδια σημαίνει τη διαύγεια και το φως.
Ο Ποσειδώνας είναι η θάλασσα.
Ο Ήφαιστος είναι η φωτιά και τα μέταλλα.
Η Αθηνά είναι η ευφυΐα του ανθρώπου, γι’ αυτό είναι και η πολιούχος του πολυμήχανου Οδυσσέα.
Ο Αίολος είναι οι δέκα έξι αέρηδες στις θάλασσες.
Η Δήμητρα είναι η χαρά των καρπών, το στάρι οι μηλιές το ραβέντι και τα αμπέλια, καθώς λέει ο στίχος του Αρτσιβάλδ Μακλής.
Και ο Δίας είναι ο κεραυνός και η βροχή, που πέφτει σπέρμα γενναίο και γονιμοποιεί τη διψασμένη γης. Γι’ αυτό οι Έλληνες, κοντά σε άλλα, τον πλάσανε εραστή των πιο ωραίων θνητών γυναικών. Της Λήδας, της Ευρώπης, της Ιούς, της Λητούς, της Αλκμήνης, της Σεμέλης, της Ολυμπιάδας του Φιλίππου.
Έτσι πάει η ιστορία και με τους τριάντα χιλιάδες θεούς των ελ­λήνων. Ο καθένας είναι κι από ένα υπαρκτό, λειτουργικό, ακατάλυ­το, στο ωφέλιμο και στο βλαβερό αληθινό και υπέροχο φυσικό φαινόμενο.
Με άλλες λέξεις, η θρησκεία των Ελλήνων είναι μία αισθητική εμπραγμάτωση των στοιχείων της φύσης, και κατά τούτο είναι μια πα­ραλλαγή της τέχνης των Ελλήνων.
Τη γεωμετρική απόδειξη αυτής της πρότασης τη δίνει το γεγονός ότι τη θρησκεία των ελλήνων την περιέχει η τέχνη τους.
Αποσπάσματα από το βιβλίο "τα Ελληνικά" του Δημήτρη Λιαντίνη

Ο Ήλιος ζωντανή Ασπίδα ολόκληρου του ηλιακού μας συστήματος

Ένα συγκλονιστικό γεγονός συμπαντικών διαστάσεων συνέβη πριν έξι χρόνια και κρατήθηκε επτασφράγιστο μυστικό από την ανυποψίαστη Ανθρωπότητα, ενώ μόλις τώρα αρχίζει και γίνεται ευρύτερα γνωστό.
Συγκεκριμένα ένα τεραστίων διαστάσεων αστρικό σώμα μεγέθους πολύ μεγαλύτερου του Δία (έως και τέσσερεις φορές) εισήλθε στο ηλιακό μας σύστημα και πέρασε σε απόσταση από τη γη ίση με το μισό της απόστασης του πλανήτη μας από τον ήλιο. Το σώμα αυτό δεν έγινε αντιληπτό από τη NASA παρά μόλις ελάχιστες μέρες πριν την είσοδό του στο ηλιακό μας σύστημα, εξαιτίας του γεγονότος ότι (σύμφωνα με τους επιστήμονες της NASA) τα όργανα παρατήρησης που διαθέτει είναι σε θέση να παρακολουθούν υπό συγκεκριμένο εύρος γωνίας εκατέρωθεν της τροχιάς των πλανητών του ηλιακού μας συστήματος τα εισερχόμενα ξένα σώματα από το σύμπαν. Στη συγκεκριμένη περίπτωση ο NEAT (όπως ονομάστηκε πρόχειρα το σώμα αυτό εξαιτίας της εκπληκτικής ταχύτητας της ροής των γεγονότων) εισήλθε σχεδόν κάθετα στο επίπεδο της ελλειπτικής τροχιάς των ηλιακού μας συστήματος. Αυτή είναι η επίσημη δικαιολογία που δίδεται από τη NASA για τον μη έγκαιρο εντοπισμό του τεραστίου σώματος. Είναι προφανές ότι ένα τέτοιο ουράνιο σώμα μπορεί να επιφέρει τεράστιες ανακατατάξεις στο ηλιακό μας σύστημα, είτε να συγκρουστεί με κάποιον από τους πλανήτες είτε να συλληφθεί από τη βαρύτητα του ήλιου…
Το πλέον συγκλονιστικό της υπόθεσης είναι το τι ακολούθησε. Ο Ήλιος μας «αντιλήφθηκε» τον εισβολέα και ανέπτυξε μια γιγάντια δραστηριότητα απώθησής του η οποία κορυφώθηκε και έπαυσε μέσα στο απίστευτα μικρό διάστημα των τριών γήινων ημερών. Συγκεκριμένα, με το που μπαίνει ο NEAT στην περιοχή του, ο Ήλιος εκδηλώνει τρεις διαδοχικές ηλιακές εκρήξεις προς την κατεύθυνσή του και του αλλάζει την τροχιά! Δηλαδή συμπεριφέρθηκε σαν ένας λογικός ζωντανός οργανισμός. Μόνο δέος μπορεί να αισθανθεί κάποιος βλέποντας το σχετικό βίντεο της NASA, που έχει ληφθεί από το δορυφόρο SOHO (σχετικές φωτογραφίες και υλικό στον δικτυακό τόπο που αναφέρεται στο τέλος του κειμένου).
Ένα από τα κρίσιμα ερωτήματα που ανακύπτουν έχει να κάνει με τους λόγους απόκρυψης του γεγονότος από τη NASA μέχρι σήμερα (στο σχετικό της βίντεο που είναι διαθέσιμο από το τον δικτυακό της τόπο, έχει περικοπεί το ότι συνέβη τις επτά πλέον κρίσιμες ώρες της «αμυντικής» δραστηριότητας του ήλιου).
Όπως σημειώνει και ο συγγραφέας του άρθρου Γιάννης Πηλιούνης στο τεύχος του περιοδικού «Τρίτο Μάτι» Φεβρουαρίου 2009 που κυκλοφορεί, «Η πιο εύλογη ερμηνεία αυτής της στάσης μιλά για συνειδητή απόκρυψη του συμβάντος, αφού η γνώση του, αυθόρμητα γεννά μια σειρά λογικών συμπερασμάτων, που με τη σειρά τους οδηγούν στην ύπαρξη -για τους χριστιανούς τουλάχιστον- Θείας Πρόνοιας, ή για άλλους, ευφυών και έλλογων συμπεριφορών των αστέρων, πράγμα που παραπέμπει σε μη υλιστικές αντιμετωπίσεις του σύμπαντος…»
…και στην Ορφική Κοσμογονία θα προσθέταμε εμείς όπως αυτή μας παραδόθηκε από την Πυθαγόρεια, Σωκρατική και Πλατωνική γραμματεία.
Περιοδικό «Τρίτο Μάτι", Φεβρουάριος 2009
http://www.bibliotecapleyades.net/hercolobus/esp_hercolobus_5.htm
Σχετικό δημοσίευμα του «Συμπόσιου» με τίτλο «Γαία: ο ζωντανός πλανήτης»

Τα καθεστωτικά τεχνάσματα των "Ιών"

Η ευνοούμενη μέθοδος των «Ιών» και κάθε καθεστωτικού πρακτορείου είναι αυτή των «τυπικών αναλογιών». Δηλαδή οι τυπικές, συγκρίσεις, ταυτίσεις και εξισώσεις. Όσο πιο ολοκληρωτικά καθεστωτική είναι μια σκέψη τόσο και περισσότερο επιδίδεται στο σπορ των τυπικών εξισώσεων. Σήμερα αυτό το δόλιο τέχνασμα αποτελεί τον κυρίαρχο τρόπο σκέψης της Νέας Τάξης και των ποικίλων πρακτορείων της. Οι «Ιοί» έχουν διαπρέψει σε αυτού του είδους τις ταχυδακτυλουργίες. Επιδοτούνται ακριβώς για αυτό: Να συκοφαντούν κάθε ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ στον πλανητικό ιμπεριαλισμό, μέσω αυτών των ταχυδακτυλουργιών, μέσω των τυπικών ταυτίσεων των λαϊκών και επαναστατικών αντιστάσεων, με τα «σκιάχτρα» που κατασκευάζει το σύστημα: «Τρομοκρατία», «εθνικισμός» «ρατσισμός», «ακροδεξιά», κ.λπ. Οι μαρξιστές έχουν αναλύσει και κατεδαφίσει αυτού του είδους τα τεχνάσματα. Ιδιαίτερα ο Τρότσκι στο «ηθική τους και ηθική μας». Όλη η καθεστωτική, πρακτορική δολιότητα και απάτη αυτών των τυπικών συγκρίσεων και παρομοιώσεων βρίσκεται σε τούτο; Στο ότι σκόπιμα θέλουν να αγνοούν και να ισοπεδώνουν την υλική βάση των διαφορετικών κοινωνικών ρευμάτων, τον ιδεολογικό τους χαρακτήρα, την ιστορική τους ταυτότητα και ρόλο, καθώς και το πολιτικό τους πρόσωπο. Έτσι, με αυτά τα ταχυδακτυλουργικά εξισωτικά τεχνάσματα, αξιολογούνται και ταξινομούνται, σύμφωνα με κάποια εξωτερική και δευτερεύουσα εκδήλωση, εντελώς διαφορετικές καταστάσεις, ανόμοιες ποιότητες. Συχνότερα γίνεται τούτο: μια αξιολόγηση και ταξινόμηση ανάλογα με τις σχέσεις που έχει η καθεμιά κατάσταση ή πολιτικό ρεύμα με τη μια ή την άλλη αφηρημένη αρχή η οποία για τον συγκεκριμένο ταξινομητή έχει ιδιαίτερη ιδεολογική ή επαγγελματική αξία. Έτσι μέσα στην ιστορία έχουμε γνωρίσει από τους καθεστωτικούς μηχανισμούς προπαγάνδας τα πιο απίθανα πράγματα. Με βάση την αφηρημένη αρχή της «αθεΐας», ο Πάπας της Ρώμης ταύτιζες Μασόνους και Δαρβινιστές, μαρξιστές και αναρχικούς. Η μικροαστική λογική και ηθική ταύτιζε κομμουνιστές και ναζιστές επειδή δεν υποκλίνονταν μπροστά στην καθολική ψηφοφορία. Οι ναζιστές ταύτιζαν το νεοφιλελευθερισμό με το μαρξισμό επειδή αγνοούσαν το «αίμα και τιμή». Το ιστορικό ΠΑΣΟΚ πολλοί το ταύτιζαν με το φασισμό επειδή είχε ως κοινωνική βάση τους μικροαστούς: Ιδιαίτερα οι «αριστεροί» του ΚΚ Εσωτερικού… Τα ιστορικά παραδείγματα είναι άφθονα. Και ο καθένας αντιλαμβάνεται ότι με τέτοιες ταχυδακτυλουργίες μπορεί να εξισώσεις τους πάντες. Αυτό γίνεται ολοκληρωτικά σήμερα: Η αυτοκρατορική προπαγάνδα για να εξωραΐσει τα θηριώδη εγκλήματά της ταυτίζει και εξισώνει τη βία των θυτών με την αντίσταση των θυμάτων, τη θηριωδία του Ισραήλ με την αυτοάμυνα των Παλαιστινίων. Αυτό δεν κάνουν και οι νέοι επιδοτούμενοι, από τη Νέα Τάξη, «ιστορικοί»; Δεν εξισώνουν τις σφαγές των Τούρκων κατακτητών της Ελλάδας, με τις «σφαγές» του Κολοκοτρώνη και των Ελλήνων αγωνιστών του ’21; Τη βία της Οθωμανικής αυτοκρατορίας με τη «βία» των σκλαβωμένων που αγωνιζόντουσαν για την απελευθέρωσή τους; ΟΙ «Ιοί» της «Ε», έχουν εκπαιδευτεί άριστα σε αυτού του είδους τις καθεστωτικές λογικές και ταχυδακτυλουργίες απάτης. Πιστοί στα μεγάλα αυτοκρατορικά αφεντικά τους και στους οικονομικούς σπόνσορές τους (Σόρος), εναγωνίως επιχειρούν να μας ταυτίσουν όλους και να ισοπεδώσουν κάθε κοινωνική, ιστορική, ιδεολογική και πολιτική διαφορετικότητα.Οι αφηρημένες επαγγελματικές «αρχές» ταξινόμησης είναι τα αυτοκρατορικά ιδεολογήματα: «Εθνικισμός» και «ρατσισμός», τα οποία συμπτύσσονται σε ένα: «Εθνικός Χώρος» ή «πατριωτικός χώρος». Μέσα, λοιπόν, σε αυτό το «σάκο» τσουβαλιάζουν τους πάντες, με βάση κάποια εξωτερικά και δευτερεύοντα γνωρίσματα. Έτσι αξιολογούν και ταξινομούν εντελώς διαφορετικές ποιότητες και μεθοδολογίες σκέψης κολλώντας την ετικέτα που βολεύει το σύστημα και την έχει κατασκευάσει σαν «σκιάχτρο» για να διαιρεί τον ελληνικό λαό, να τον τρομοκρατεί και να τον υποτάσσει. Χρησιμοποιούν τα ίδια πεπαλαιωμένα όπλα των τυπικών σοφισμάτων και αφορισμών που χρησιμοποίησαν στην ιστορία πάντα οι εξουσίες και η φαιά προπαγάνδα.Θα κλείσω με δύο παρατηρήσεις: Πρώτη: Οι νέοι αυτοί δοσίλογοι με τις «αριστερές» μεταμφιέσεις και κουκούλες, σκόπιμα αγνοούν το βάθρο της μαρξιστικής διαλεκτικής: Μέσα σε μια κοινωνία μεταξύ όλων των τάξεων και πολιτικών ρευμάτων υπάρχουν κοινά χαρακτηριστικά. Δεύτερον: Είναι οι αυθεντικοί, όπως κάθε καθεστωτικός μηχανισμός, συνωμοσιολόγοι. Πολύ εύστοχα ο «Περίεργος» τους χαρακτηρίζει: «συνωμοσιολόγοι είναι οι Ιοί της... αντισυνωμοσιολογίας;» Είναι οι «Ιοί» που ισοπεδώνουν τα πάντα και κατασκευάζουν διάφορα σενάρια συνωμοσίας γύρω από τις «υπόγειες» διασυνδέσεις όλων αυτών που αντιτάσσονται, με διαφορετικές κατά κανόνα λογικές, στη πλανητική ιμπεριαλιστική τρομοκρατία. Τα ντοκουμέντα που δημοσιεύουμε εμείς, η ιστορική εμπειρία και οι πολιτικές αναλύσεις είναι συνωμοσιολογία!!! Εκτός και αν Σόρος και οι επιδοτούμενοι «διανοούμενοι» είναι και αυτά συνωμοσίες… Είπε ο «γάιδαρος τον πετεινό κεφάλα»: Αυτό ταιριάζει στους «Ιούς» και σε όλους του συνωμοσιολόγους της αντισυνωμοσιολογίας…
Θύμιος Παπανικολάου
Περιοδικό «Ρεσάλτο»

Η άγνοια των Ισραηλινών για την ιστορία τους

Αν κάποιος έρθει σε επαφή με Ισραηλινούς μπορεί να μπερδευτεί. Ακόμη και τώρα που η ισραηλινή αεροπορία δολοφονεί εκατοντάδες πολίτες, ηλικιωμένους, γυναίκες και παιδιά, οι Ισραηλινοί καταφέρνουν να πείθουν τον εαυτό τους ότι είναι αυτοί τα πραγματικά θύματα σ' αυτή τη βίαιη ιστορία. Όσοι γνωρίζουν από τα μέσα τους Ισραηλινούς αντιλαμβάνονται ότι είναι εντελώς απληροφόρητοι για τις ρίζες της σύγκρουσης που κυριαρχεί στη ζωή τους. Πολύ συχνά καταφέρνουν να επινοούν κάποια εξωφρενικά επιχειρήματα, που μπορεί να φαίνονται λογικά μέσα στην ισραηλινή κοινωνία αλλά είναι εντελώς παράλογα έξω απ' αυτήν. Ένα τέτοιο επιχείρημα είναι το εξής: «Αυτοί οι Παλαιστίνιοι, γιατί επιμένουν να ζουν στη γη μας, γιατί δεν μπορούν να εγκατασταθούν στην Αίγυπτο, στη Συρία, στο Λίβανο ή σε κάποια άλλη αραβική χώρα;». Ένα άλλο εβραϊκό μαργαριτάρι σοφίας είναι το εξής: «Τι πρόβλημα έχουν αυτοί οι Παλαιστίνιοι; Τους δώσαμε νερό, ηλεκτρισμό, μόρφωση και το μόνο που κάνουν είναι να προσπαθούν να μας ρίξουν στη θάλασσα». Προκαλεί έκπληξη ότι οι Ισραηλινοί ακόμη και μέσα στην αποκαλούμενη «Αριστερά», ακόμη και η μορφωμένη «Αριστερά» δεν μπορεί να κατανοήσει ποιοι είναι οι Παλαιστίνιοι, από πού κατάγονται και τι υπερασπίζονται. Αδυνατούν να κατανοήσουν ότι για τους Παλαιστίνιους η Παλαιστίνη είναι η πατρίδα τους. Όλος περιέργως, οι Ισραηλινοί καταφέρνουν να μη μπορούν να αντιληφθούν, ότι το Ισραήλ δημιουργήθηκε σε βάρος του παλαιστινιακού λαού, σε παλαιστινιακή γη, σε παλαιστινιακά χωριά, πόλεις, χωράφια και περιβόλια. Οι Ισραηλινοί δεν αντιλαμβάνονται ότι οι Παλαιστίνιοι στη Γάζα και στα προσφυγικά στρατόπεδα στην περιοχή είναι στην πραγματικότητα εκτοπισμένοι άνθρωποι από τις Ber Shive, Yafo, Tel Kabir, Shekh Munis, Lod, Haifa, Jerusalem και πολλές ακόμη πόλεις και χωριά. Αν απορείτε πώς γίνεται να μη γνωρίζουν οι Ισραηλινοί την ιστορία τους, η απάντηση είναι πολύ απλή. Δεν την έχουν ακούσει ποτέ. Οι περιστάσεις που οδήγησαν στην ισραηλινοπαλαιστινιακή σύγκρουση είναι καλά κρυμμένες μέσα στην κουλτούρα τους. Τα ίχνη του προ του 1948 παλαιστινιακού πολιτισμού στη γη έχουν εξαφανιστεί. Η Νάκμπα, η εθνοκάθαρση το 1948 των γηγενών Παλαιστινίων, όχι μόνο δεν αποτελεί μέρος του ισραηλινού σχολικού προγράμματος, αλλά ούτε καν αναφέρεται ή συζητιέται σε κανένα επίσημο ή ακαδημαϊκό φόρουμ. Στο κέντρο σχεδόν κάθε ισραηλινής πόλης μπορεί να συναντήσει κανείς ένα αναμνηστικό μνημείο του 1948, που δείχνει ένα πολύ περίεργο, σχεδόν αφηρημένο, σωλήνα. Αυτό το υδραυλικό στοιχείο ονομάζεται Νταβίντκα και είναι στην πραγματικότητα ένας σωλήνας όλμου. Αξίζει να σημειωθεί ότι ο Νταβίντκα ήταν ένα εξαιρετικά αναποτελεσματικό όπλο. Το βλήμα του δεν μπορούσε να φτάσει μακρύτερα από τα 300 μέτρα και μπορούσε να προκαλέσει πολύ περιορισμένη ζημιά. Προκαλούσε όμως πολύ θόρυβο. Σύμφωνα με την επίσημη ισραηλινή εκδοχή, όταν οι Άραβες, δηλαδή οι Παλαιστίνιοι, άκουσαν τον Νταβίντκα από μακριά, έφυγαν σαν λαγοί για να σώσουν τη ζωή τους. Σύμφωνα με την ισραηλινή αφήγηση, οι Εβραίοι, δηλαδή οι «νέοι Ισραηλινοί», έριξαν λίγα πυροτεχνήματα και οι «δειλοί Άραβες» το έβαλαν στα πόδια σαν βλάκες. Στην επίσημη ισραηλινή ιστορία δεν υπάρχει καμιά αναφορά στις πολλές ενορχηστρωμένες σφαγές από το νέο ισραηλινό στρατό και τις παραστρατιωτικές μονάδες που προηγήθηκαν. Δεν υπάρχει επίσης καμιά αναφορά στους ρατσιστικούς νόμους που εμποδίζουν τους Παλαιστίνιους να επιστρέψουν στα σπίτια και στη γη τους. Το νόημα των παραπάνω είναι πολύ απλό. Η παλαιστινιακή υπόθεση είναι εντελώς άγνωστη στους Ισραηλινούς. Συνεπώς, μπορούν να αντιλαμβάνονται τον παλαιστινιακό αγώνα μόνο σαν μια φονική παραφροσύνη. Μέσα στον ισραηλινό εβραιο-κεντρικό σολιψιστικό κόσμο, οι Ισραηλινοί είναι ένα αθώο θύμα και οι Παλαιστίνιοι δεν είναι παρά ένας κτηνώδης δολοφόνος. Η κατάσταση αυτή, που κρατά τους Ισραηλινούς στο σκοτάδι σχετικά με το παρελθόν τους, εξαφανίζει κάθε πιθανότητα μελλοντικής συμφιλίωσης. Αφού οι Ισραηλινοί στερούνται την ελάχιστη κατανόηση της σύγκρουσης, δεν μπορούν να σκεφτούν καμιά δυνατή λύση εκτός από την εξόντωση ή την εκκαθάριση του «εχθρού». Το μόνο που δικαιούνται να γνωρίζουν είναι οι διάφορες φανταστικές ιστορίες για τα πάθη των Εβραίων. Ο πόνος των Παλιστινίων είναι εντελώς ξένος στ' αυτιά τους. Το «δικαίωμα επιστροφής των Παλαιστινίων» ακούγεται σ' αυτούς σαν αστεία ιδέα. Ακόμη και οι πιο προοδευτικοί «ισραηλινοί ουμανιστές» δεν είναι έτοιμοι να μοιραστούν τη γη με τους αυτόχθονες κατοίκους. Αυτό δεν αφήνει στους Παλαιστίνιους πολλές επιλογές, παρά να αγωνιστούν για να απελευθερωθούν, παρά τις τεράστιες δυσκολίες. Είναι καθαρό, δεν υπάρχει εταίρος για ειρήνη στην ισραηλινή πλευρά. Αυτή τη βδομάδα, όλοι εμείς μάθαμε περισσότερα για τη βαλλιστική ικανότητα της Χαμάς. Προφανώς, η Χαμάς ήταν αρκετά συγκρατημένη με το Ισραήλ για μεγάλο χρονικό διάστημα. Απέφευγε να κλιμακώσει τη σύγκρουση στο νότιο Ισραήλ. Μου φαινόταν ότι οι Κασάμ που έπεφταν σποραδικά στην Σντερότ και την Ασκελόν δεν ήταν παρά ένα μήνυμα από τους φυλακισμένους Παλαιστίνιους. Ήταν ένα μήνυμα για την κλεμμένη γη, τα σπίτια, τα χωράφια και τα περιβόλια: «Αγαπημένη μας γη δε σε ξεχνάμε, είμαστε ακόμη εδώ και πολεμάμε για σένα, αργά ή γρήγορα θα επιστρέψουμε, θα αρχίσουμε ξανά από κει που σταματήσαμε». Ήταν όμως και ένα καθαρό μήνυμα προς τους Ισραηλινούς: «Εσείς εκεί πέρα, στη Σντερότ, στη Μπιρ Σέβα, στην Ασκελόν, στην Ασντόντ, στο Τελ Αβίβ και στη Χάιφα, είτε το αντιλαμβάνεστε είτε όχι, στην πραγματικότητα ζείτε σε κλεμμένη γη. Καλύτερα να αρχίσετε να τα μαζεύετε, γιατί ο χρόνος σας εξαντλείται, έχετε εξαντλήσει την υπομονή μας. Εμείς, ο παλαιστινιακός λαός, δεν έχουμε πια να χάσουμε τίποτα». Ας το αντιμετωπίσουμε, αντικειμενικά η κατάσταση στο Ισραήλ είναι πολύ σοβαρή. Πριν από δύο χρόνια ήταν οι ρουκέτες της Χεσμπολά που έπεφταν στο βόρειο Ισραήλ. Αυτή τη βδομάδα, η Χαμάς απέδειξε αναμφισβήτητα ότι είναι ικανή να σερβίρει στο Ισραήλ κάποιο κοκτέιλ βαλλιστικής εκδίκησης. Και στην περίπτωση της Χεσμπολά και στην περίπτωση της Χαμάς, το Ισραήλ έμεινε χωρίς καμιά στρατιωτική απάντηση. Αναμφίβολα, μπορεί να σκοτώσει πολίτες, αλλά δεν μπορεί να σταματήσει το μπαράζ ρουκετών. Ο ισραηλινός στρατός δεν έχει τα μέσα να προστατέψει το Ισραήλ, εκτός αν η κάλυψή του με μια συμπαγή τσιμεντένια οροφή θεωρείται βιώσιμη λύση. Στο τέλος, ίσως σχεδιάσουν ακριβώς αυτό. Όμως, αυτό είναι μακριά από το τέλος της Ιστορίας. Στην πραγματικότητα είναι μόνο η αρχή. Κάθε ειδικός στο Μεσανατολικό γνωρίζει ότι η Χαμάς μπορεί να πάρει τον έλεγχο της Δυτικής Όχθης μέσα σε ώρες. Στην πραγματικότητα, ο έλεγχος της Παλαιστινιακής Αρχής και της Φατάχ διατηρείται από τον ισραηλινό στρατό. Αν η Χαμάς πάρει τη Δυτική Όχθη, το μεγαλύτερο κέντρο του ισραηλινού πληθυσμού θα βρεθεί στο έλεος της Χαμάς. Για όσους δεν μπορούν να δουν, αυτό θα ήταν το τέλος του εβραϊκού κράτους. Αυτό μπορεί να συμβεί αύριο, σε τρεις μήνες ή σε πέντε χρόνια. Το ζήτημα δεν είναι «αν» θα συμβεί αλλά το «πότε». Μέχρι τότε, ολόκληρο το Ισραήλ θα βρίσκεται στην εμβέλεια πυρός της Χαμάς και της Χεσμπολά, η ισραηλινή κοινωνία θα καταρρεύσει, η οικονομία της θα καταστραφεί. Η τιμή μιας απομονωμένης βίλας στο βόρειο Τελ Αβίβ θα είναι ίδια με την τιμή μιας παράγκας στην Kiryat Shmone ή την Sderot. Όταν η πρώτη ρουκέτα χτυπήσει το Τελ Αβίβ, το σιωνιστικό όνειρο θα τελειώσει. Αυτό το γνωρίζουν οι στρατηγοί του ισραηλινού στρατού, το γνωρίζουν οι ισραηλινοί ηγέτες. Γι' αυτό κλιμακώνουν τον πόλεμο εναντίον των Παλαιστινίων μέχρι εξόντωσης. Οι Ισραηλινοί δεν σχεδιάζουν να εισβάλουν στη Γάζα. Αυτό που θέλουν είναι να ολοκληρώσουν τη Νάκμπα. Ρίχνουν βόμβες στους Παλαιστίνιους για να τους εξαφανίσουν. Θέλουν να διώξουν τους Παλαιστίνιους από την περιοχή. Αυτό προφανώς δεν πρόκειται να γίνει. Οι Παλαιστίνιοι θα παραμείνουν. Όχι μόνο θα παραμείνουν, αλλά η μέρα της επιστροφής στη γη τους έρχεται πιο κοντά, καθώς το Ισραήλ καταφεύγει στην πιο φονική τακτική του. Εδώ ακριβώς παρεμβαίνει η ισραηλινή φυγή από την πραγματικότητα. Το Ισραήλ έχει περάσει το «σημείο μη επιστροφής». Η τύχη του είναι βαθιά χαραγμένη σε κάθε βόμβα που πέφτει σε παλαιστίνιους πολίτες. Δεν υπάρχει τίποτα που μπορεί να κάνει το Ισραήλ για να σώσει τον εαυτό του. Δεν υπάρχει καμιά στρατηγική εξόδου. Δεν μπορεί να διαπραγματευτεί δρόμο εξόδου του, γιατί ούτε οι Ισραηλινοί ούτε η ηγεσία τους κατανοούν τις βασικές παραμέτρους σ' αυτή τη σύγκρουση. Το Ισραήλ δεν έχει τη στρατιωτική δύναμη να τελειώσει τη μάχη. Μπορεί να καταφέρει να δολοφονήσει λαϊκούς ηγέτες των Παλαιστινίων, αυτό κάνει εδώ και χρόνια, όμως η παλαιστινιακή αντίσταση και επιμονή δυναμώνουν αντί να αποδυναμώνονται. Όπως πρόβλεψε ένας ισραηλινός στρατηγός, ήδη κατά την πρώτη Ιντιφάντα, «για να νικήσουν, το μόνο που πρέπει να κάνουν οι Παλαιστίνιοι είναι να επιβιώσουν». Αυτοί επιβιώνουν και πράγματι νικούν. Αυτό το αντιλαμβάνονται οι ισραηλινοί ηγέτες. Το Ισραήλ έχει ήδη δοκιμάσει τα πάντα: μονομερή αποχώρηση, πείνα και τώρα εξόντωση. Σκέφτηκε να διαφύγει το δημογραφικό κίνδυνο συρρικνώνοντας τους Παλαιστίνιους σε ένα στενό εβραϊκό γκέτο. Τίποτα δε δούλεψε. Είναι η παλαιστινιακή επιμονή με τη μορφή της πολιτικής της Χαμάς που καθορίζει το μέλλον της περιοχής. Το μόνο που έμεινε στους Ισραηλινούς είναι η προσκόλληση στην τύφλωση και στη φυγή από την πραγματικότητα για να ξεφεύγουν από την καταστροφική βαριά μοίρα τους. Στον κατήφορό τους, θα τραγουδούν τους γνωστούς τους ύμνους για τα θύματα. Διαποτισμένοι από μια εγωκεντρική αντίληψη ανωτερότητας, θα πονέσουν και οι ίδιοι, παραμένοντας τυφλοί μπροστά στον πόνο που προκαλούν στους άλλους. Οι Ισραηλινοί λειτουργούν ως συλλογικότητα όταν ρίχνουν βόμβες στους άλλους, αλλά όταν οι ίδιοι χτυπιούνται καταφέρνουν να γίνονται αθώα θύματα. Είναι αυτή η αντίφαση ανάμεσα στην εικόνα που έχουν για τον εαυτό τους και στο πώς τους βλέπουν οι υπόλοιποι από μας που μετατρέπει τους Ισραηλινούς σε ένα θηριώδη εκτελεστή. Είναι αυτή η αντίφαση που εμποδίζει τους Ισραηλινούς να κατανοήσουν τη δική τους ιστορία, είναι αυτή η αντίφαση που τους εμποδίζει να κατανοήσουν τις επανειλημμένες πολυάριθμες προσπάθειες για να καταστραφεί το κράτος τους. Είναι αυτή η αντίφαση που τους εμποδίζει να αντιληφθούν το νόημα του Ολοκαυτώματος, ώστε να μπορέσουν να εμποδίσουν το επόμενο. Είναι αυτή η αντίφαση που εμποδίζει τους Ισραηλινούς να γίνουν κομμάτι της ανθρωπότητας. Για μια ακόμη φορά, οι Εβραίοι θα πρέπει να βαδίσουν προς ένα άγνωστο μέλλον. Σε κάποιο βαθμό, εγώ ο ίδιος έχω αρχίσει το ταξίδι μου εδώ και αρκετό καιρό.

03/01/2009* Ο Γκίλαντ Ατζμον είναι συνθέτης, μουσικός και πολιτικός ακτιβιστής. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Ισραήλ, όμως κατάφερε να αποδεσμευτεί από τα πλοκάμια του Σιωνισμού (η συνειδητοποίησή του άρχισε, όπως περιγράφει ο ίδιος, όταν υπηρετούσε στο σιωνιστικό στρατό στο Λίβανο) και να γίνει υποστηρικτής της Παλαιστινιακής Υπόθεσης. Εκπατρίστηκε από το Ισραήλ και πλέον δηλώνει «εβραιόφωνος Παλαιστίνιος».
Gillad Atzmon
SKAI

Η Ελληνίδα παιδί-θαύμα: Προμηθέα-Ολυμπία-Κυρήνη-Πυθία (2ο μέρος)

Εντοπίσαμε τη νεαρή Προμηθέα στο Λίβινγκστον της Μοντάνα των Ηνωμένων Πολιτειών, όπου μένει μαζί με την ελληνικής καταγωγής μητέρα της, Γεωργία Σμιθ, 51 ετών. Μετά το τέλος των σπουδών της Προμηθέας στο Πανεπιστήμιο της Πολιτείας της Μοντάνα τον Δεκέμβριο του 2004, μάνα και κόρη μετακόμισαν στο καινούργιο τους σπίτι. Από τότε, η Προμηθέα μαθαίνει κάθε είδους χειρωνακτικές εργασίες, όπως αυτές του ξυλουργού και του ηλεκτρολόγου, διαβάζοντας βιβλία για αρχαρίους ώστε το σπίτι να είναι κατοικήσιμο. Τι καλύτερη απόδειξη για την έμφυτη ικανότητά της να ρουφά τη γνώση.
H πρώτη ερώτηση προς την Προμηθέα ήταν πώς αποφάσισε να αλλάξει το πραγματικό της όνομα που ήταν Τζάσμιν Λι Λυσιστράτη. «Το πλήρες όνομά μου είναι πλέον Προμηθέα Ολυμπία Κυρήνη Πυθία» λέει στο «Βήμα». H αλλαγή έγινε επειδή η 14χρονη κοπέλα ήθελε ένα όνομα που να αντανακλά καλύτερα την προσωπικότητα και τις φιλοδοξίες της. Γι' αυτό και διάλεξε τα ονόματα θεοτήτων της ελληνικής μυθολογίας στην οποία έχει ήδη εντρυφήσει.
«Σε συνδυασμό με ορισμένα παράξενα γεγονότα που συνέβησαν στη μητέρα μου αλλά και σε εμένα, συνειδητοποίησα ότι έχω έρθει σε αυτόν τον κόσμο για να εκπληρώσω ένα πεπρωμένο, για να βοηθήσω την ανθρωπότητα» σημειώνει με πομπώδες, οφείλει να παραδεχθεί κανείς, ύφος. Στην πίστη αυτή οφείλεται κυρίως η επιλογή των ονομάτων Προμηθέα και Πυθία, τα οποία συμβολίζουν την αγάπη της για τη γνώση αλλά και «έναν οιωνό ότι πρέπει να κάνω κάτι σημαντικό» όπως μας εξηγεί.
H Προμηθέα είναι χαρισματική και το γνωρίζει. Από πού πήρε όμως το ταλέντο της; «Πρέπει να προέρχεται από τη μητέρα μου. Και να σας πω γιατί. Οταν ήρθε στις Ηνωμένες Πολιτείες, η μητέρα μου παντρεύτηκε αρχικά έναν λευκό Αμερικανό. Από αυτόν τον γάμο γεννήθηκε ο ετεροθαλής αδελφός μου, ο Απόλλωνας» μας διηγείται. «Ηταν πραγματική ιδιοφυΐα, δεν υπάρχει αμφιβολία γι' αυτό. Δυστυχώς όμως εμφάνισε επιπλοκές εξαιτίας του παιδικού εμβολιασμού και σήμερα είναι βιολογικά και διανοητικά ανίκανος. Είχα και εγώ τέτοιες επιπλοκές και παρ' ολίγον να πεθάνω. Καθώς όμως εγώ και ο ετεροθαλής αδελφός μου είχαμε την ίδια μητέρα, το χάρισμα στο οποίο αναφέρεστε πρέπει να προέρχεται από τα γονίδιά της» καταλήγει.
Για ορισμένους μήνες, όταν ήταν τεσσάρων ετών, η Προμηθέα ήταν άστεγη και έμενε μαζί με την οικογένειά της σε ένα αυτοκίνητο στο Σαν Φρανσίσκο. Προτού μπει στο πανεπιστήμιο, σε ηλικία πέντε ετών, παρακολουθούσε μέσω Internet σεμινάρια μαθηματικών συμμετέχοντας στο «Πρόγραμμα Εκπαίδευσης για Χαρισματικά Παιδιά» του Πανεπιστημίου Στάνφορντ. Μάλιστα, όταν το τηλεοπτικό δίκτυο CBS είχε μεταδώσει τότε ένα ρεπορτάζ για τα χαρισματικά παιδιά, η Προμηθέα ήταν ένα από αυτά. Το σχολείο, από το οποίο όλοι μας περάσαμε, έμοιαζε γι' αυτό το κορίτσι ένα περιττό βήμα.
Όταν τελικά εισήχθη στο Πανεπιστήμιο της Πολιτείας της Μοντάνα, έναν χρόνο αργότερα, η Προμηθέα έπεσε αμέσως «στα βαθιά». «Τα κορίτσια απλώς με αγνοούσαν. Τα αγόρια μού έλεγαν να πάω σπίτι και να παίξω με τις κούκλες μου. Ποτέ δεν μου άρεσαν οι κούκλες. Άλλοτε πάλι με έσπρωχναν στον τοίχο της τάξης χωρίς, δόξα τω Θεώ, να με στείλουν στο νοσοκομείο. Έμαθα όμως να τους αγνοώ» τονίζει.
Υστέρα από δύο χρόνια, σε ηλικία οκτώ ετών πλέον, μπόρεσε να επιλέξει τι θα σπουδάσει. Διάλεξε τα Μαθηματικά και τη Χημεία. Το πτυχίο των Μαθηματικών είναι πια δικό της. Ωστόσο, τα όνειρά της να ολοκληρώσει και το δεύτερο έχουν προς το παρόν παγώσει λόγω έλλειψης χρημάτων. Αυτό δεν την πτοεί πάντως. «Ο στόχος μου», λέει με περίσσια αυτοπεποίθηση, «είναι να πάρω πτυχίο στη Βιοχημεία, στην επιστήμη των υπολογιστών, στη Στατιστική, στη Φυσική και στη Χημεία».
Όσοι αναρωτιούνται πώς είναι δυνατόν ένα παιδί μόλις έξι ετών να έχει τη δυνατότητα να παρακολουθήσει μαθήματα πανεπιστημιακού επιπέδου, αρκεί να ακούσουν όσα μας είπε, επιβεβαιώνοντας την ιστορία της Προμηθέας, η Τζόντι Ντε Λέι, βοηθός διευθυντού στο Τμήμα Πανεπιστημιακών Σχέσεων του Πανεπιστημίου της Πολιτείας της Μοντάνας. «Φυσικά και θυμάμαι το όνομά της» μας απάντησε, όταν τη ρωτήσαμε για την Προμηθέα. «Είναι η νεαρότερη απόφοιτος του ιδρύματος. Ακούγεται περίεργο ότι μπήκε στο πανεπιστήμιο τόσο μικρή, αλλά είναι αλήθεια. Για δύο χρόνια έκανε μόνο γενικά μαθήματα. H μητέρα της ήταν παρούσα σε όλες τις παραδόσεις, καθώς αυτή είναι η πολιτική μας. Τυπικά τελείωσε σε ηλικία 13 ετών και αποφοίτησε επισήμως όταν ήταν 14» σημείωσε.
Πώς μπορεί να αισθάνεται ένας άνθρωπος ο οποίος σε ηλικία μόλις 13 ετών είναι κάτοχος πτυχίου Μαθηματικών; H Προμηθέα νιώθει περήφανη, αλλά πιστεύει ότι πρόκειται για ένα πολύ μικρό λιθαράκι στον... ουρανοξύστη της γνώσης που θέλει να κτίσει. Τι βρίσκεται στον τελευταίο όροφο του ουρανοξύστη; «H ρομποτική νανοτεχνολογία» απαντά χωρίς δισταγμό. «Πρόκειται για μια πολλά υποσχόμενη τεχνολογία που μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να αντιμετωπιστεί η μόλυνση της Γης, τα πυρηνικά απόβλητα αλλά και να θεραπευθούν ασθένειες όπως ο καρκίνος, το AIDS και ο διαβήτης» διευκρινίζει στο «Βήμα» η 14χρονη Προμηθέα.
* Συστηματικό διάβασμα
Τι είναι όμως αυτό που τη μαγεύει όταν διαβάζει; «Το απλό διάβασμα μοιάζει με παιχνίδι και συχνά το βρίσκω πολύ βαρετό. έχει όμως πλάκα όταν κάθομαι και διαβάζω "πίσω από τις γραμμές". Με άλλα λόγια, όταν παίρνω στοίβες βιβλίων και μελετώ ένα θέμα μέχρι εξαντλήσεως. Όταν έχω συγκεντρώσει ικανοποιητικό υλικό δρέπω τους καρπούς των κόπων μου, ενώ ξαναγράφω όσα διάβασα σε πληρέστερη και συνεκτικότερη μορφή. Πολλές φορές», μας αποκαλύπτει, «πηγαίνω στο κρεβάτι στις 3 τα ξημερώματα ή και αργότερα. Άλλες φορές πάλι δεν κοιμάμαι καθόλου».
Και τι κάνει στον ελεύθερο χρόνο της; «Μου αρέσει να ακούω Μαρκόπουλο, να ζωγραφίζω και να παίζω πιάνο, αν και τα τελευταία πέντε χρόνια οι γείτονες διαμαρτύρονταν γιατί τους ενοχλούσε ο θόρυβος. Αφήνουν όμως τα παιδιά τους να παίζουν όλη τη μέρα με το αναθεματισμένο Nintendo» παραπονιέται. «Μου αρέσει επίσης να κλωτσάω μια μπάλα με το πρόσωπο του προέδρου Μπους κολλημένο πάνω της. Είμαι κατά του πολέμου και δεν μου αρέσουν όσοι σκοτώνουν ανθρώπους» καταλήγει η χαρισματική Προμηθέα. «Τίποτε δεν είναι σαν την Ελλάδα»
H Προμηθέα λατρεύει τη χώρα μας και την ιστορία της. Αποφάσισε να ασχοληθεί με την αρχαία ελληνική ιστορία εξαιτίας ενός μαθήματος στο πανεπιστήμιο με τον ομώνυμο τίτλο. «H αρχαία Ελλάδα παρουσιαζόταν ως μια κατώτερη χώρα, χωρίς αξιοπρόσεκτο πολιτισμό και οι κάτοικοί της ως μισογύνηδες και ομοφυλόφιλοι... οι οποίοι δεν προσέφεραν τίποτε στην πρόοδο της ανθρωπότητας» θυμάται με αγανάκτηση. «Κάθε φορά που έμπαινα στην τάξη και άκουγα τον καθηγητή ήθελα να τον διαμελίσω!» λέει με θυμό. H ίδια έχει έρθει στην Ελλάδα διότι, όπως εξηγεί, «αισθάνθηκα την ανάγκη να το κάνω... για να μάθω την αλήθεια». Όταν ρωτήθηκε δε πώς είναι η ζωή στη Μοντάνα η απάντησή της δεν άφησε καμία αμφιβολία για το αν της αρέσει η χώρα μας: «Τίποτε δεν είναι σαν την Ελλάδα. Ελλάς, το μεγαλείο σου τελειωμό δεν έχει» τονίζει. Στο πλευρό της πάντα η μητέρα της
H Προμηθέα αγαπάει υπερβολικά τη μητέρα της. Και αυτό γιατί έκανε τα πάντα για να τη μεγαλώσει και να τη βοηθήσει να σπουδάσει. «H μαμά μου γεννήθηκε στη Λιβαδειά» λέει η 14χρονη κοπέλα ξετυλίγοντας το νήμα της ιστορίας της μητέρας της. «Δεν γνώρισε ποτέ τον πατέρα της, ο οποίος ήταν πρόσφυγας από τη Μικρά Ασία». Για ένα διάστημα, η μητέρα της έμεινε σε ένα ίδρυμα φροντίδας παιδιών στη Βόρεια Ελλάδα. Τότε τελείωσε την πρώτη τάξη του Λυκείου. «Επόμενος σταθμός της», προσθέτει η Προμηθέα, «ήταν η Αμερική». Εκεί παντρεύθηκε τον σύζυγό της. Ωστόσο η νεαρή Προμηθέα είναι καρπός της σχέσης της μητέρας της με έναν άλλο άνδρα, ο οποίος ήταν Έλληνας και τον αγαπούσε πάρα πολύ. Αυτή η σχέση δεν κατέληξε σε γάμο, καθώς ο φυσικός πατέρας της Προμηθέας επρόκειτο να παντρευθεί μια άλλη γυναίκα με συνοικέσιο. H αγάπη της Γεωργίας Σμιθ προς την Προμηθέα είναι τόσο μεγάλη που εγκατέλειψε τη μεγάλη της αγάπη, τη ζωγραφική, για να εργαστεί ως ταχυδρόμος, ακόμη και ως θυρωρός, για να μαζέψει χρήματα και να μπορέσει να σταθεί στο πλευρό της κόρης της. H κυρία Σμιθ έπρεπε επίσης να παρευρίσκεται καθημερινά στο πανεπιστήμιο, καθώς η πολιτική του υπαγόρευε την παρουσία της εκεί μαζί με την Προμηθέα λόγω του νεαρού της ηλικίας της. Εκτός από τον Απόλλωνα, η Προμηθέα έχει και μια ετεροθαλή αδελφή, τη Βανέσα, η οποία σήμερα είναι παντρεμένη.
Α. Αθανασόπουλος
"ΤΟ ΒΗΜΑ"

Όταν οι διανοούμενοι έπαιρναν θέση

Μια ανέκδοτη επιστολή του Μ. Καραγάτση προς τον Γιώργο Θεοτοκά, η οποία δημοσιεύτηκε στην «Καθημερινή», φέρνει ξανά στην επιφάνεια τον ρόλο των διανοουμένων και των αναλυτών σε περιόδους κρίσης. Ο Γιώργος Θεοτοκάς είχε δημοσιεύσει το 1954 στην «Κ» ένα κείμενο για τη σχέση Ελλήνων και Άγγλων, με αφορμή τα γεγονότα στην Κύπρο για την ανεξαρτησία της.
Του απάντησαν ο Γιώργος Σεφέρης από τη Βηρυτό, αλλά και ο Μ. Καραγάτσης, δηλώνοντας διαφωνίες και συμφωνίες.
Όλοι τις περιμένουν, και πάντα προκαλούν αντιδράσεις. Οι γνώμες, οι απόψεις, οι αναλύσεις των διανοουμένων και των αναλυτών, σε στιγμές εθνικής ή κοινωνικής κρίσης, αναμένονται πάντα με ενδιαφέρον. Άνθρωποι του πνεύματος, των γραμμάτων, της επιστήμης ή της πολιτικής επιχειρούν να ερμηνεύσουν ή να τοποθετηθούν σε θέματα που απασχολούν, κάθε φορά την κοινωνία. Και δεν είναι λίγες οι φορές που οι τοποθετήσεις τους προκαλούν νέες εντάσεις, νέες συμμαχίες, νέα στρατόπεδα σύμπλευσης ή αντιπαράθεσης, νέους κραδασμούς.
Η «Κ» ξαναθυμίζει πώς τρεις συγγραφείς της γενιάς του ’30 τοποθετήθηκαν στο θέμα της Κύπρου το 1954, λίγο πριν αρχίσει ο αγώνας της ΕΟΚΑ για την ανεξαρτησία της Κύπρου από τους Άγγλους και ενώ στην Αθήνα κυριαρχούσαν οι μεγάλες διαδηλώσεις. Ο Γιώργος Θεοτοκάς (ευγενής, αλλά ευθύς) δημοσίευσε, το 1954, ένα κείμενο στην «Κ», στο οποίο κρίνει τη στάση Ελλήνων και Άγγλων, ανιχνεύει λάθη εκατέρωθεν, επικρίνει επιλογές και πρωτοβουλίες. Του απάντησε ο Γιώργος Σεφέρης (ποιητικός και συναισθηματικός) με μια επιστολή του από τη Βηρυτό. Ο Γιώργος Θεοτοκάς, όμως, δέχεται και μια επιστολή από τον Μ. Καραγάτση (πληθωρικός και άμεσος), που για πρώτη φορά δίνεται στη δημοσιότητα. Είναι ένα κείμενο που βρισκόταν στο αρχείο Γιώργου Θεοτοκά, αλλά λάνθανε.
Τρία κείμενα που υπογραμμίζουν ένα θέμα πάντα επίκαιρο: ποια είναι η θέση των διανοουμένων σε περιόδους διαπραγμάτευσης κρίσιμων θεμάτων; Οφείλουν να φωτίζουν και άλλες πλευρές των πραγμάτων, ακόμα κι όταν η κοινωνία δεν είναι έτοιμη να το ακούσει; Τα γεγονότα του περασμένου Δεκεμβρίου στην Αθήνα και στην Ελλάδα, οι εκρήξεις οργής, αντίδρασης και βίας, τα πληκτρολόγια πήραν φωτιά, οι λέξεις επιχείρησαν να ερμηνεύσουν και να κρίνουν, οι αντιδικίες για μια ακόμα φορά ακολούθησαν τις απόψεις που εκφράστηκαν. Τα τρία κείμενα, των Θεοτοκά, Σεφέρη, Καραγάτση, υπενθυμίζουν στάσεις και συμπεριφορές των διανοητών που πάντα ισχύουν σε περιόδους κρίσης, αλλά αποκαλύπτουν τις αντιλήψεις και την προσωπικότητα καθενός από τους γράφοντες.

Το κείμενο Θεοτοκά:
Στις 22 Δεκεμβρίου 1954 ο Γιώργος Θεοτοκάς δημοσίευσε στην «Κ» ένα κείμενο με τίτλο «Έλληνες και Άγγλοι - Σκέψεις εξ αφορμής του Κυπριακού», το οποίο περιλαμβάνεται στο δίτομο έργο «Στοχασμοί και θέσεις - Πολιτικά κείμενα 1925-1966» (Εκδ. Εστία). «Όσοι έχουν τον τρόπο να εκφράζονται δημοσίως οφείλουν, όσο είναι καιρός, να κρούσουν τον κώδωνα του κινδύνου». Στη συνέχεια κάνει μια αναδρομή στις διμερείς σχέσεις Ελλάδας - Βρετανίας και συνεχίζει με κριτική τοποθέτηση στους πολιτικούς χειρισμούς από τις δύο πλευρές: «Δεν χωρεί αμφιβολία ότι, για κάθε απροκατάληπτο τρίτο, η κύρια ευθύνη βαρύνει τους αρμόδιους Βρετανούς υπουργούς. Οι Έλληνες επικαλούνται το δικαίωμα της αυτοδιαθέσεως των λαών, δηλαδή μιαν από τις αρχές στις οποίες στηρίζεται η πολιτική φιλοσοφία του δυτικού πολιτισμού. Οι Άγγλοι επικαλούνται τις ανάγκες της στρατηγικής τους και φοβούνται, προφανώς, ότι η υποχώρησή τους στην Κύπρο θα τους αναγκάσει να υποχωρήσουν και σε άλλα σημεία του χάρτη. (...) Ας πούμε τώρα και τα δικά μας λάθη... (...) Λάθος ήταν ο φανατισμένος τόνος που προσέλαβε συχνά η ελληνική προπαγάνδα και η ενθάρρυνση των σκηνών του δρόμου. Φαντάζεται κανείς σοβαρά ότι οι εκκλήσεις προς το μίσος, οι προσβολές ξένων σημαιών και οι καταστροφές γραφείων και βιβλιοθηκών αποτελούνε επιχειρήματα που πρόκειται να ενισχύσουν τη διεθνή μας θέση; Ποιον πάμε να πείσωμε με τα μέσα αυτά;»

Λίγες μέρες αργότερα, στις 28 Δεκεμβρίου 1954, του απαντά o Γιώργιος Σεφέρης από τη Βηρυτό (η επιστολή δημοσιεύεται στον τόμο «Αλληλογραφία Γιώργος Θεοτοκάς και Γιώργος Σεφέρης, 1930-1966)», εκδ. Ερμής:
«...Υπάρχουν σε μια γωνιά της γης 400 χιλιάδες ψυχές από την καλύτερη, την πιο ατόφια Ρωμιοσύνη, που προσπαθούν να τις αποκόψουν από τις πραγματικές τους ρίζες και να τις κάνουν λουλούδια θερμοκηπίου. Σ’ αυτή τη γωνιά της γης δουλεύει μια μηχανή που κάνει τους Ρωμιούς σπαρτούς-Κυπρίους-όχι-Έλληνες, που κάνει τους ανθρώπους μπαστάρδους, με την εξαγορά και την απαθλίωση των συνειδήσεων, με τις κολακείες των αδυναμιών ή των συμφερόντων (το Κυπριακό ζήτημα είναι πριν απ’ όλα ζήτημα καλλιέργειας, ζήτημα “κουλτούρας” με την πλατύτερη έννοια που έχει η λέξη), και ονομάζει τη φυσιολογική παιδεία αυτών των ανθρώπων “πολιτική προπαγάνδα”. (...) Απόκριση σ’ αυτό το αίτημα της συνείδησης περίμενα να βρω στο άρθρο σου, Γιώργο. Θα μου πεις: δεν ήταν το θέμα μου – έπρεπε να είναι κι αυτό».

Η επιστολή Καραγάτση (31.12.1954):
Αγαπητέ Γιώργο,
Αργά διάβασα το περί Κύπρου άρθρο σου στην «Καθημερινή». Χρέος μου να σε συγχαρώ για τη νηφαλιότητα των απόψεών σου. Το ότι δεν συμφωνώ σε πολλά σημεία (ιδίως σε ό,τι αφορά την προϊστορία των ελληνο-βρετανικών σχέσεων) δεν έχει σημασία. Ο αγοραίος όμως τρόπος –ο ενθυμίζω δηλιγιαννική πολιτική σαπρία– με τον οποίο έγινε ο εσωτερικός και ο εξωτερικός χειρισμός ενός τόσο σοβαρού εθνικού ζητήματος με έκανε, πολλές φορές, να αηδιάσω. Μισώ το πεζοδρόμιο. Μισώ την ψευδορρητορική πομφόλυγα. Μισώ την επιπόλαια ταρταρινική προκλητικότητα, που μας γελοιοποιεί ανεπανόρθωτα στη διεθνή γνώμη. Με κάτι τέτοιες ευτράπελες μπαλαφάρες ο παλαιοκομματισμός χαντάκωσε τις εθνικές μας επιδιώξεις, τον περασμένο αιώνα. Δυστυχώς η βρετανική πολιτική υπέθαλπε, στην Ελλάδα, αυτή την ευτράπελη πολιτική ατμόσφαιρα, που τόσο εξυπηρετούσε τα συμφέροντά της. Όταν όμως οι Άγγλοι είδαν πως ο Ελευθέριος Βενιζέλος έδωσε τη σφραγίδα της σοβαρότητας στην πολιτική ζωή μας (και πως συνεπώς τα διαλυτικά τεχνάσματά τους δεν έπιαναν πια τόπο) με πολιτική ευστροφία αξιοθαύμαστη επήραν την Ελλάδα στα σοβαρά, και την οδήγησαν στην Τσατάλτζα και στη Σμύρνη. Όταν πάλι ξαναγινήκαμε πολιτικώς ευτράπελοι, οι Βρετανοί ξαναγύρισαν στην παλιά διαλυτική πολιτική τους. Και γεννιέται το ερώτημα: φταιν οι Βρετανοί που μας διαλύουν πολιτικώς; Ή εμείς που προσφερόμεθα βλακωδέστατα στη διαβρωτική επενέργεια των Βρετανών; Οι Άγγλοι κάνουν τη δουλειά τους· κι όπως ξέρεις, στις business συναισθηματισμοί δεν στέκονται...
Στο ζήτημα της Κύπρου έχουμε όλο το δίκιο με το μέρος μας. Μέσα στο σημερινό κυρίαρχο κλίμα της δημοκρατίας και της αυτοδιαθέσεως των λαών, ένας ήρεμος και σοβαρός πολιτικός χειρισμός θα μας οδηγούσε –αργά ίσως αλλά ασφαλώς– στην επιτυχία. Προτιμήσαμε το πεζοδρόμιο, τον κούφιο ψευδολυρισμό και τις φωνασκίες χυδαίων ρασοφόρων και ηλίθιων καθηγητάδων ενός δήθεν Πανεπιστημίου. Έτσι, γενήκαμε καταγέλαστοι. Σκατά!
Δικός σου
Μ. Καραγάτσης

Ολγα Σελλα
Καθημερινή

«Οι λαοί θα βρούν τη λύση»: Μια ενδιαφέρουσα συνέντευξη του Κορνήλιου Καστοριάδη

H συνέντευξη που ακολουθεί δόθηκε από τον Kορνήλιο Kαστοριάδη στο δημοσιογράφο κ. Γιώργο Xατζηβασίλη της ελληνόφωνης εφημερίδας του Σίδνεϋ "O Kόσμος" κατά την επίσκεψη του φιλοσόφου στην Aυστραλία, και δημοσιεύτηκε στο φύλλο της 23ης Aυγούστου 1991.
Aρχικό θέμα συζητήσεως υπήρξε το πραξικόπημα εναντίον του Mιχαήλ Γκορμπατσόφ, το οποίο οδήγησε στην πτώση του, γεγονός το οποίο ο Kαστοριάδης θεωρεί ως επαλήθευση των παλαιότερων αναλύσεών του για τη στρατοκρατική γραφειοκρατία της τότε Σοβιετικής Ένωσης.
Oι διαλέξεις του Kαστοριάδη στην Aυστραλία αποτελούσαν μέρος ενός διεθνούς συνεδρίου για το μέλλον της φιλοσοφίας (10-15 Aυγούστου 1991), που διοργανώθηκε από το πανεπιστήμιο του Σίδνεϋ και στο οποίο συμμετείχαν μεγάλοι θεωρητικοί, όπως η Άγκνες Xέλερ, ο George Markus, και άλλα μέλη της Σχολής της Bουδαπέστης.

Γιώργος Xατζηβασίλης: Tι μπορείτε να μας πείτε για την πτώση του Γκορμπατσόφ;
Kορνήλιος Kαστοριάδης: Tο είχα προβλέψει στο πρώτο άρθρο που έγραψα για τον Γκορμπατσόφ, το 1987, στο οποίο ανέφερα ότι είτε ο Γκορμπατσόφ θα βάλει πολύ νερό στο κρασί του είτε η γραφειοκρατία θα τον απομακρύνει είτε θα επέμβει ο στρατός, και από κείνη τη στιγμή τα πράγματα γίνονται τελείως απρόβλεπτα, διότι δεν ξέρουμε – και αυτή τη στιγμή δεν το ξέρουμε ακόμα – εάν ο ρωσικός λαός, έστω και στα χάλια που βρίσκεται, θα παραδεχθεί αυτό το πραξικόπημα ή αν θα αντιδράσει. Aυτό μένει ανοιχτό.
H κατάρρευση του Aνατολικού μπλοκ είχε σαν συνέπεια να χάσει ο μέσος αριστερός την εμπιστοσύνη του στα κομμουνιστικά κόμματα, αλλά δεν του πάει και να προσχωρήσει στα αστικά κόμματα. Σε τι μπορεί να ελπίζει ο αγνός ιδεολόγος για το μέλλον;
Kοιτάξτε, ασφαλώς θα υπάρξει μια περίοδος σύγχυσης και αποπροσανατολισμού, οι άνθρωποι θα εξακολουθούν να χρησιμοποιούν διάφορα επιχειρήματα, τα οποία ακούμε διαρκώς εδώ και μερικά χρόνια, ότι αν επιχειρήσει κανείς να αλλάξει αυτή τη φιλελεύθερη καπιταλιστική δημοκρατία, θα καταλήξει στο Γκουλάγκ, στη Σιβηρία κ.λπ. Aυτά θα τα ακούμε για μερικό καιρό ακόμα, φαντάζομαι, και μετά οι άνθρωποι θα καταλάβουν ότι, επειδή πήγε κάποιος σε έναν σχιτζή, εγκληματία, δολοφόνο, σοφιστή γιατρό, αυτό δεν σημαίνει ότι ένας άλλος, ο οποίος είναι λιγότερο εγκληματίας, αλλά εξίσου κακός γιατρός, είναι το ιδεώδες της ιατρικής, δεν είναι έτσι; Θέλω να τονίσω τον παραλογισμό που κάνουν οι άνθρωποι σήμερα, ότι επειδή υπήρξε αυτή η τερατώδης μορφή, η οποία δεν είχε άλλωστε καμιά σχέση με τον σοσιαλισμό, ή με τη δημοκρατία – παρ’ όλα όσα έλεγε – άρα δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε άλλο παρά να ακολουθήσουμε την πολιτική του Mπους ή του Mέιτζορ κ.λπ. Kάποτε θα αρχίσουν να καταλαβαίνουν και οι κάτοικοι των ανατολικών χωρών ότι η πτώση του κομμουνισμού δεν «ασπρίζει» τον καπιταλισμό, ούτε τα προβλήματά του, ούτε τη μιζέρια που υπάρχει στις καπιταλιστικές χώρες, ούτε το γεγονός ότι δεν είναι πραγματικές δημοκρατίες, ότι κυβερνιούνται από μια φιλελεύθερη ολιγαρχία, ούτε την καταστροφή του περιβάλλοντος που επιφέρει η καπιταλιστική οικονομία κ.λπ. Kαι από τη στιγμή εκείνη νομίζω ότι αρχίζουν πάλι, ελπίζω τουλάχιστον, να ξεκαθαρίζουν τα πράγματα στο μυαλό των ανθρώπων και να αρχίζουν να ξανασκέπτονται πολιτικά, δηλαδή όχι ποιο κόμμα θα εκλέξουν, αλλά πώς θα μπορούσαν να αυτοκυβερνηθούν πραγματικά, να σχηματίσουν συλλογικά δημοκρατικά όργανα και να αλλάξουν τον προσανατολισμό στην κοινωνική ζωή.
Γνωρίζετε αν υπάρχουν σήμερα οι ηγέτες που θα μπορούσαν να αναλάβουν αυτή την ευθύνη να κατευθύνουν τους λαούς;
Eγώ νομίζω ότι ένα από τα βασικά καρκινώματα, μπορώ να πω, του εργατικού κινήματος και του λαϊκού κινήματος, τα τελευταία εκατό χρόνια τουλάχιστον, είναι η ιδέα ότι έπρεπε να υπάρχουν οι ηγέτες. Eγώ πιστεύω ότι ο λαός δεν μπορεί να κυβερνηθεί παρά μόνος του. Hγέτες με μια έννοια βέβαια πάντα θα υπάρχουν, κάποιος άνθρωπος θα έχει ίσως περισσότερα να πει ή περισσότερες ιδέες από τους άλλους, το ζήτημα είναι ότι αυτοί οι ηγέτες να αναγράφονται από τη βάση τους, να είναι ανακλητοί, να μην ειδωλοποιούνται, να μη θεοποιούνται κ.τ.λ., συμφωνείτε; Tο αν στην ερχόμενη περίοδο θα υπάρξουν ηγέτες, δυναμικά άτομα που θα πάρουν πρωτοβουλίες, αυτό δεν μπορεί να το πει κανείς. Aυτό που μπορεί να πει κανείς είναι ότι αν δεν υπάρξει μια πραγματική κίνηση του λαού, ούτε θα αναδειχθούν άνθρωποι εξαιρετικοί, ούτε κι αν υπάρχουν άνθρωποι εξαιρετικοί θα μπορέσουν να κάνουν τίποτε άλλο περισσότερο παρά να είναι φωνή βοώντος εν τη ερήμω.
Πιστεύετε, λοιπόν, ότι υπάρχει ζωή μετά θάνατον για τον μαρξισμό;
Όχι, δεν πρόκειται για τον μαρξισμό. O μαρξισμός ο ίδιος είναι κατά ένα μεγάλο μέρος υπεύθυνος γι’ αυτά που συνέβησαν. Όχι ότι ο Mαρξ ο ίδιος θα έφτιαχνε το Γκουλάγκ, αλλά υπήρχαν ένα σωρό ιδέες μέσα στον μαρξισμό οι οποίες έχουν σχέση με αυτό. Παραδείγματος χάρη υπάρχει μία και μόνο, μία ορθή θεωρία. Aπό τη στιγμή κατά την οποία οι άνθρωποι πιστεύουν ότι υπάρχει μία και μόνο ορθή θεωρία – μιλάμε για την πολιτική, όχι για τα μαθηματικά – από κείνη τη στιγμή δημιουργείται το τερατώδες φαινόμενο της ορθοδοξίας, υπάρχει μια γνώμη που είναι σωστή και η άλλη είναι όργανο του διαβόλου, συνεπώς είναι αναθεωρητική, όργανο της αντίρρησης, τρελή, δεν ξέρω τι, και όπως το είδαμε και με την Eκκλησία, έτσι όταν υπάρχει ορθοδοξία πρέπει να υπάρχει και ένα όργανο που να φυλάει την ορθοδοξία, το μόνο που να μπορεί έγκυρα να δίνει μια γνώμη για το ποιο είναι το σωστό δόγμα και ποιο δεν είναι. Στη θρησκεία το ρόλο αυτό έχει η Eκκλησία, η οποία καταδικάζει τους αιρετικούς, και το ρόλο αυτό στα μαρξιστικά κινήματα τον έπαιξαν τα μαρξιστικά κόμματα, και φυσικά με την ακραία και την τερατώδη μορφή τους ο λενινισμός και σταλινισμός, όπου υπήρχε ένα κόμμα με κεντρική επιτροπή και με ηγέτη έναν δήθεν μεγαλοφυή άνθρωπο, ο οποίος αποφάσιζε τι είναι σωστό και τι δεν είναι σωστό. Έτσι καταλήξαμε στον ολοκληρωτισμό και στις τερατωδίες, τις τρέλες οι οποίες έγιναν. Έτσι δεν είναι; Aπό αυτή την άποψη, νομίζω ότι η ρήξη με τον μαρξισμό πρέπει να είναι απόλυτη. Πρέπει να ξαναβάλουμε τον Mαρξ στη θέση του, σαν έναν από τους μεγάλους στοχαστές της ανθρωπότητας, αλλά όχι σαν προφήτη, όχι σαν Θεό, όχι σαν έναν άνθρωπο που έγραψε τα εμπνευσμένα βιβλία, την καινούρια Aγία Γραφή, τις μεταρρυθμίσεις της κοινωνίας.
Tότε ποιους άλλους θεωρητικούς θα μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε;
Aπό την άποψη της κριτικής της σημερινής κοινωνίας κατ’ ουσίαν αυτά που έπρεπε να λεχθούνε έχουν λεχθεί. Aπό το εργατικό κίνημα, από τους διάφορους, ας πούμε, σοσιαλιστές συγγραφείς, σε νεότερη περίοδο και από το οικολογικό κίνημα (σ.σ. και τον κ. Kαστοριάδη). Aπό την άποψη της πολιτικής πραγματικά νομίζω ότι κάθε προσπάθεια βασικής μεταμόρφωσης της σημερινής κοινωνίας δεν μπορεί να στηρίζεται πουθενά αλλού παρά στις δημιουργικές δυνάμεις του λαού και όλων των ανθρώπων που απαρτίζουν την κοινωνία. Tην αθηναϊκή δημοκρατία την παλιά δεν τη δημιούργησε ένας άνθρωπος, τη δημιούργησε ένα ολόκληρο λαϊκό κίνημα, και τις σύγχρονες δημοκρατίες, στο μέτρο που είναι δημοκρατίες, δεν τις δημιούργησε ένας άνθρωπος· στην αμερικάνικη επανάσταση και στην εγγλέζικη και στη γαλλική οι άνθρωποι έδρασαν συλλογικά, δημιούργησαν καινούριες μορφές και έτσι υπάρχουν αυτά τα δημοκρατικά απομεινάρια στη σημερινή κοινωνία. Aν πρόκειται να υπάρξει κάποιο καινούριο ξεκίνημα της κοινωνίας, ασφαλώς αυτό το καινούριο ξεκίνημα θα συμβαδίσει με μια αφύπνιση των ανθρώπων, οι οποίοι θα πάψουν να είναι καταναλωτικά ζώα και θα ξαναγίνουν πολιτικά ζώα, δηλαδή άνθρωποι που ενδιαφέρονται για τα κοινά, γιατί όπως έλεγε και ο Aριστοτέλης «είναι ικανοί να άρχουν και να άρχονται».
Δηλαδή πάμε στο θέμα της σημερινής σας διάλεξης, ότι ο λαός χρειάζεται φαντασία.
Aσφαλώς χρειάζεται φαντασία και αυτή η φαντασία πρέπει να ελέγχεται βέβαια και από τη λογική, αλλά δεν πρέπει – πώς να πούμε – να «παγώνει» από τη λογική. Σήμερα οι άνθρωποι λένε στις ανατολικές χώρες «δεν θέλουμε πια πειράματα, ξέρουμε ότι στις δυτικές χώρες έχουν να φάνε και δεν τους συλλαμβάνει αυθαιρέτως η αστυνομία», το οποίο είναι περίπου σωστό, «συνεπώς αφήστε μας ήσυχους, εμείς θέλουμε το γρηγορότερο δυνατό αυτού του είδους το σύστημα»· αυτό είναι ένα πάγωμα της φαντασίας και είναι μια κατανοητή βέβαια συλλογιστική, ύστερα από όλα όσα υπέφεραν αυτοί οι άνθρωποι, αλλά ασφαλώς δεν είναι η τελευταία λέξη και νομίζω ότι και οι ίδιοι θα ανακαλύψουν σε λίγο καιρό ότι η λύση δεν είναι απλώς το να αποδεχτούν τις καπιταλιστικές μορφές της.
O λαός, όμως, θέλει ένα όραμα, ένα στόχο. Tι όραμα μπορούμε να δώσουμε στο λαό;
Eγώ νομίζω ότι το κεντρικό σημείο αυτού του στόχου, του οράματος όπως λέτε, είναι μια κοινωνία, που είναι ελεύθερη με την έννοια ότι και το κοινωνικό σύνολο πραγματικά ασκεί την εξουσία και όχι μια ολιγαρχία· μέσα σ’ αυτό το κοινωνικό σύνολο ο καθένας είναι αυτόνομος όσο είναι δυνατόν, δεδομένου ότι είμαστε κοινωνικά όντα και δεν μπορεί να κάνει ο καθένας φυσικά ό,τι του κατεβαίνει. Aλλά αυτό το οποίο μπορεί να κάνει, μπορεί να το κάνει μόνος του και τα όρια σ’ αυτό που μπορεί να κάνει καθορίζονται όχι αυθαίρετα από μια κυβέρνηση, αλλά όλο τον κόσμο και συμμετέχει και το ίδιο το άτομο στη ρύθμιση αυτών των ορίων. Aυτό είναι το βασικό όραμα και αυτό το όραμα πρέπει να συνοδεύεται από ένα άλλο, που ίσως είναι πιο δύσκολο να γίνει αποδεκτό, ότι πρέπει να εκθρονίσουμε από την οικονομία την παραγωγή και την κατανάλωση από την κεντρική θέση που έχουν σήμερα. Όσο οι άνθρωποι πιστεύουν ότι ο σκοπός της ζωής είναι σήμερα να αποκτήσουν μια καινούρια έγχρωμη τηλεόραση του χρόνου, δεν μπορεί να γίνει τίποτα. Γιατί ουδέποτε θα ενδιαφερθούν πραγματικά για τα κοινά, καθένας θα προσπαθήσει, όπως λένε στα σύγχρονα ελληνικά, «να τα πιάσει» όσο γίνεται περισσότερο και αυτό είναι όλο. Aυτή η πορεία είναι όχι μόνο ανάξια των ανθρώπινων όντων, αλλά είναι και παράλογη και οδηγεί στην καταστροφή του πλανήτη. Δεν μπορεί να εξακολουθήσει αυτή η κατάσταση και, αν εξακολουθήσει, πρέπει να σκεφθεί κανείς ολόκληρο τον πλανήτη και όχι μόνο το ένα έβδομο του πληθυσμού της γης που ζει σ’ αυτές τις συνθήκες. Φαντασθείτε τις συνέπειες στο περιβάλλον αν τα πεντέμισι δισεκατομμύρια ανθρώπων επρόκειτο να φθάσουν το βιοτικό επίπεδο της Aυστραλίας. Eίναι ένας εφιάλτης και, από την άλλη μεριά, πώς μπορείς να τα αφήσεις στην κατάσταση που βρίσκονται σήμερα; Συνεπώς χρειάζεται μια βασική αλλαγή στο τι οι άνθρωποι θεωρούν άξιο, τι θεωρούν σημαντικό και τι θεωρούν σκοπό της ζωής τους, για να μπορέσει να γίνει μια πραγματική αλλαγή.
Aς μιλήσουμε τώρα για την Eλλάδα μετά το 1993. Πιστεύετε ότι θα μπορέσει να διατηρήσει την οντότητά της ή θα «πνιγεί» στην ευρωπαϊκή παλίρροια;
Eγώ φοβάμαι ότι η Eλλάδα ήδη έχει χάσει την οντότητά της. Πηγαίνω στην Eλλάδα κάθε καλοκαίρι για δυο μήνες και μπορώ να πω ότι αυτό που έγινε από το 1960 και ύστερα με τη συνενοχή και υπαιτιότητα όλων των κυβερνήσεων, αλλά και του ελληνικού λαού, είναι μια καταστροφή που δεν είχε γίνει επί 3.000 χρόνια. Aκόμα και οι ίδιοι οι άνθρωποι έχουν αλλάξει. Oι άνθρωποι που πριν σε φιλοξενούσαν στο σπίτι τους, να σου δώσουν ένα ποτήρι νερό, καφέ κ.λπ., τώρα αν τους ζητήσεις ένα ποτήρι νερό σου λένε «ναι, 500 δραχμές». Aυτό έχει ήδη γίνει· και μετά από το 1993, αν εξακολουθήσουν τα πράγματα να είναι έτσι και ο λαός να μην αντιδρά και οι πολιτικοί να είναι δήθεν πολιτικοί, πολιτικάντηδες, να είναι αυτοί που είναι, τα πράγματα θα χειροτερέψουν και η Eλλάδα θα γίνει ένα τουριστικό ξενοδοχείο ας πούμε. Tα σημαντικά πράγματα θα πέσουν στα χέρια ξένων εταιριών, οι Έλληνες θα είναι διευθυντές ξενοδοχείων και γκαρσόνια, χορευτές στα καμπαρέ κ.λπ.
Πώς σας φάνηκαν οι Έλληνες της Aυστραλίας;
Tα παιδιά που είδα μου έκαναν μεγάλη εντύπωση, είναι σοβαρά, δουλεύουν, έχουν αφομοιώσει ένα σωρό πράγματα και είναι γεμάτα ζωή.

¨ΠΩΛΕΙΤΑΙ¨ ΥΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑ

Στις 5 Μαρτίου 2008 έγραψα στο «Συμπόσιο» ένα μικρό σχόλιο με τίτλο «Μουσική Παύση» για την αδράνεια, την απραξία, ίσως και την ανάγκη που έχουμε ως Ελληνικό γονίδιο να περιμένουμε, να ακούσουμε, να συνθέσουμε, ώστε να πράξουμε:
« Η Μουσική Παύση είναι τμήμα της μουσικής σύνθεσης. Δίνει το χρόνο στον εγκέφαλο να αφομοιώσει αυτό που ακούει και να φανταστεί (να πλάσει μέσα του) τη συνέχεια που θα ακολουθήσει. Έχει το ιδίωμα να παρέχει στον καθένα τη δική του ερμηνεία σε αυτό που συλλαμβάνουν οι αισθήσεις του ανάλογα με το βαθμό ευαισθησίας που τις διακρίνει. Ο χρόνος καταγραφής της ερμηνείας στον εγκέφαλο του κάθε ανθρώπου είναι διαφορετικός.
Ο συνθέτης ορίζει το χρονικό διάστημα της παύσης που θεωρεί ότι συντελεί στην αρμονία.
Επειδή η παύση που όλοι βιώνουμε κατά τη γνώμη μου είναι πολύ μεγάλη και για να σταματήσουμε, όλοι εμείς οι συμμετέχοντες στο άκουσμα, να φανταζόμαστε και να πλάθουμε το δικό μας διαφορετικό σενάριο ο καθένας, επειγόντως «ο συνθέτης» πρέπει να μας πει το παρακάτω της υπόθεσης και να αναδείξει τις καλλιτεχνικές του ικανότητες. Αν είναι σε αρμονία με τα προηγούμενα συνεχίζουμε και ακούμε. Αν όχι κλείνουμε το ραδιόφωνο και παίρνουμε τη κατάσταση στα χέρια μας.»

Δυστυχώς η ανεπάρκεια του «συνθέτη» οδήγησε μερικούς να πάρουν τη κατάσταση στα χέρια τους με τα γεγονότα του Δεκεμβρίου 2008 και φαίνεται να ακολουθούν χειρότερα.
Σε όλες τις συζητήσεις θα ακούσεις για τη χαμένη υπερηφάνεια των Ελλήνων, για την έλλειψη εμπιστοσύνης προς το κράτος, για την έλλειψη οράματος και για την ανεπάρκεια των ηγετών μας. Έχουμε φτάσει στο σημείο να προσπαθούμε να μιμηθούμε τις πράξεις των προγόνων μας μπας και δούμε φως. Γαλουχηθήκαμε να περιμένουμε τι θα κάνει το κράτος και οι ηγέτες για εμάς, να εξαρτώμεθα οικονομικά από αυτό. Μας εκπαιδεύουν από μικρά παιδιά ώστε να μην αναλύουμε τίποτα αλλά να «παπαγαλίζουμε», να μιμούμεθα, να μη παράγουμε ΠΝΕΥΜΑ.
Στα νηπιαγωγεία των ΗΠΑ διαλέγονται και διδάσκουν ότι μπορείς να γίνεις, να κάνεις και να φτάσεις όπου θέλεις, αρκεί να το σκεφτείς. Μήπως έχουν πάρει μάθημα από το σχολείο που, ενώ εμείς ξέρουμε τη διεύθυνσή του, δεν πάμε σε αυτό να μορφωθούμε?
Εμείς φτιάχνουμε οράματα, εμείς δημιουργούμε προϋποθέσεις, εμείς παίρνουμε πρωτοβουλίες και εντέλει εμείς είμαστε ο «Συνθέτης». Δεν υπάρχει άλλος τρόπος να δημιουργήσεις πνεύμα-ζωή.

ΥΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ, ΔΕΝ ΗΤΑΝ, ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΟΤΑΝ ΣΜΙΛΕΥΟΥΝ ΓΛΥΠΤΑ ΘΕΩΡΟΥΝ ΤΗΝ ΑΘΕΑΤΗ ΠΛΕΥΡΑ ΤΟΥΣ ΕΞΙΣΟΥ ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ ΜΕ ΤΗΝ ΟΡΑΤΗ. Δεν υπάρχει το ωχ αδελφέ – σιγά μη….Ας ξέρουν ότι δεν θα τη δει ποτέ κανείς. Το βλέπει η ψυχή τους.

¨Ζητείται Υπερηφάνεια¨ από τους εαυτούς μας.

Πέτρος Γ. Πλανάκης