Η κατάρρευση του κοινωνικού και πολιτικού μύθου του υπαρκτού Σοσιαλισμού με τον τρόπο που συντελέστηκε αποτέλεσε ένα ισχυρό σοκ στην παγκόσμια κοινωνία των πολιτών. Έφθασε το τέλος του σοσιαλισμού και των ιδεολογιών όπως επαγγέλλεται ο διεθνής καπιταλισμός;
Η απάντηση είναι απλή:
Για να πεθάνει κάτι, θα πρέπει αρχικά να έχει υπάρξει και σοσιαλιστική κοινωνία ποτέ δεν υπήρξε όσο και να διαφημίστηκε το αντίθετο. Ο σοσιαλισμός παραμένει ένα φιλοσοφικό, άρα και ιδεατό κοινωνικό σύστημα, το οποίο συνεχίζει να αποτελεί ένα παγκόσμιο πολιτιστικό ζήτημα. Επομένως ως ιδεατός στόχος, δεν μπορεί να ταυτίζεται με τα αποτυχημένα βήματα προσέγγισης του. Σοσιαλισμός σημαίνει Ουμανισμός και διαφοροποιείται από τον κομμουνισμό θέτοντας ως αναγκαία προϋπόθεση την ανάπτυξη μιας ανθρώπινης πνευματικότητας.
Στο Ευρωπαϊκό επίπεδο, η συντριβή της ψευδαίσθησης του απελευθερωτικού μύθου της αναπτυχθείσας γραφειοκρατικής επαγγελματικής αριστερής πολιτικής, αναγκάζει πλέον την ευρωπαϊκή αριστερά να τολμήσει επιτέλους μια γενναία αυτοκριτική και μια γενναιότερη ίσως αλλαγή στρατηγικής προσέγγισης του σοσιαλιστικού οράματος. Κάθε μελλοντική προσπάθεια προσέγγισης μιας ιδεατής Σοσιαλιστικής κοινωνίας, θα πρέπει να λαμβάνει υπ΄ όψιν της τις επόμενες οκτώ αλήθειες, που τις περισσότερες φορές προσποιούμαστε ότι αγνοούμε:
α) Ο Δημοκρατικός Σοσιαλισμός, ο Ουμανιστικός Σοσιαλισμός (Σοσιαλισμός = Ουμανισμός) αποτελεί την κοινωνική έκφραση ενός πολιτισμικού ρεύματος, αντίπαλου προς τον υλιστικό, οικονομίστικο πολιτισμό του Δυτικού κόσμου. Οι αρχές αυτού του σοσιαλισμού αποτελούν την μετεξέλιξη της φιλοσοφίας της Αθηναϊκής Άμεσης Δημοκρατίας και όχι της επικρατούσας Δυτικής, μη αριστοκρατικής ολιγαρχίας.
β) Η Νέα Αριστερά και ο Ουμανιστικός Σοσιαλισμός, δεν μπορούν να δομηθούν πάνω σε δογματικά πρότυπα. Αντίθετα αποτελούν έννοιες οι οποίες βρίσκονται σε ευθεία αντιστοίχιση με τους συμπαντικούς φυσικούς νόμους της συνεχούς αλλαγής και ανατροπής. Κάθε τι μέσα στην φύση που θέλει να αισθάνεται σταθερό και αναλλοίωτο στο χώρο και στον χρόνο, απλά εθελοτυφλεί. Δεν αντιλαμβάνεται ότι η ψευδαίσθηση της διαχρονικότητάς του εξαντλείται πίσω από τις ερμητικά κλειστές προθήκες πολιτισμικών και κοινωνικών μουσείων.
γ) Η φιλοσοφία της Νέας Αριστεράς, αποτελεί μια πολιτικοκοινωνική πρόταση η οποία προσεγγίζεται με επί μέρους εξειδικεύσεις, οι οποίες αγκαλιάζουν το σύνολο των κοινωνικών δραστηριοτήτων. Οι πρωτοβουλίες αυτές έχουν ως στόχο την διαμόρφωση μιας κοινωνίας ευτυχισμένων ανθρώπων και όχι ευημερούντων αριθμών. Ως εκ τούτου η δόμηση μιας Νέας Αριστεράς, δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται ως μια απλή καιροσκοπική στρατολόγηση επαγγελματικών στελεχών μιας ήδη αποτυχημένης αριστερής νοοτροπίας, αλλά ως ένα σύνολο νέων, σαφών και ευκρινώς διατυπωμένων προτάσεων ή παρεμβάσεων. Αυτό σημαίνει ότι μια νέα Αριστερή πρόταση ισοδυναμεί με μια νέα πρόταση πολιτισμικής και όχι πολιτικής επανίδρυσης, η οποία θα εκφράζει με τον καλύτερο τρόπο τη σύγχρονη πραγματικότητα. Μια τέτοια προσπάθεια - έκφραση ενός νέου πολιτισμικού ρεύματος- αποτελεί κύρια, έργο και αποστολή των διανοουμένων, οι οποίοι θα πρέπει να αφυπνιστούν επιτέλους από τον λήθαργο της αυταρέσκειάς τους, και όχι των επαγγελματιών της πολιτικής, οι οποίοι απλά θέλουν να επιζήσουν και να διαιωνίσουν την προσωπική εξουσία τους.
δ) Ο Ουμανιστικός Σοσιαλισμός επαγγέλλεται μια ανώτερη μορφή πολιτισμικής οργάνωσης και προϋποθέτει την ύπαρξη πολιτών υψηλού κοινωνικού, πολιτιστικού και πολιτικού επιπέδου. Πολιτών που δεν έχουν στόχο το κέρδος, αλλά την ανθρώπινη ευτυχία, που προτιμούν να «Είναι» παρά να « Έχουν». Η ανώτερη Σοσιαλιστική Συνείδηση και το Σοσιαλιστικό Ήθος, δεν μπορούν να προχωρήσουν, σε μια κοινωνία που ο καθένας συνεχίζει να ψεύδεται, να λασπολογεί, να εκμεταλλεύεται χωρίς μέτρο αυτά που ανήκουν σε όλους, προς όφελος μόνο λίγων. Έτσι είναι φανερό ότι, με το να βάζουμε ως στόχο την ανατροπή του σημερινού σαθρού συστήματος αξιών, δεν δημιουργούμε αυτόματα και το σύνολο των προϋποθέσεων που απαιτούνται προκειμένου να υπάρξει μια νέα κοινωνική προοπτική. Το ζητούμενο είναι μιας νέας ποιότητας κοινωνική εκπαίδευση που πρέπει να παρέχει η κοινωνία στα μέλη της προκειμένου αυτά να διαμορφώσουν μια νέας ποιότητας κοινωνική συνείδηση.
ε) Ο Σοσιαλισμός δεν αποτελεί ένα κοινωνικό σύστημα εκπλήρωσης των οποιονδήποτε προσωπικών σκοπιμοτήτων και φιλοδοξιών. Όσοι θέλουν βαθιά μέσα τους να εκπροσωπήσουν το λαό, πρέπει πρώτα μέσω της δράσης τους να αποσπάσουν την αποδοχή και τον σεβασμό του. Οι επίδοξοι ηγέτες δεν εκλιπαρούν, ούτε μηχανορραφούν προκειμένου να αναδειχθούν ως υποψήφιοι, αλλά προσμένουν να τους το προτείνουν, ή να τους στρατεύσουν, μέσα από ένα πλέγμα διαδικασιών σεβασμού της εξατομικευμένης άποψης και παρουσίας των αντιπάλων απόψεων, προκειμένου να προσφέρουν και όχι να εισπράξουν.
στ) Η ιδέα της προσωπικής ελευθερίας σε μια Σοσιαλιστική Κοινωνία, έχει διπλό νόημα: Αφενός μεν καταργεί κάθε εξωτερικό έλεγχο, αφετέρου δε προϋποθέτει την ανάπτυξη μιας εσωτερικής δύναμης αυτοελέγχου. Το σημαντικό είναι να αντιληφθούμε ότι θα ήταν καταστροφικό αν, ξεφεύγοντας από την εξουσία ενός άλλου ανθρώπου, βρεθούμε στο έλεος των παρορμήσεών μας. Ένας άνθρωπος που η ζωή του ηγεμονεύεται από αυτές τις δυνάμεις, δεν έχει παρά την ψευδαίσθηση ότι είναι ελεύθερος, ενώ στην ουσία άγεται και φέρεται από δυνάμεις που δεν ελέγχει. Το βαθύτερο νόημα της ελευθερίας συνδέεται με μια εσωτερική δύναμη να βάζουμε στόχους και να τους πραγματοποιούμε. Έτσι δεν είναι παράλογη η εμμονή της σοσιαλιστικής πρακτικής στην ουσιαστική και καθημερινή συμμετοχή του πολίτη στις διαδικασίες σχηματισμού των σκοπών και των κανόνων που καθοδηγούν τη δράση του μέσα στην κοινωνία.
ζ) Στον Ουμανιστικό Σοσιαλισμό η πολιτική ζωή είναι «ασκητική». Με τον όρο βέβαια «ασκητισμός» δεν αναφερόμαστε στον μοναχικό αναχωρητισμό. Ο ασκητικός βίος των εκπροσώπων του λαού συνίσταται στον αυτοέλεγχο των ανθρώπινων παρορμήσεών τους, την συνειδητοποίηση των πραγματικών υλικών αναγκών τους και την ανάπτυξη του αισθήματος της αυταπάρνησης. Όπως αναφέρει ο Μarcuze : «οι εκπρόσωποι του λαού θα πρέπει να έχουν επιτύχει την «ειρήνευση» της ύπαρξής τους». Αυτό σημαίνει ότι οι ανάγκες τους, οι πόθοι τους και οι επιθυμίες τους δεν θα καθορίζονται από ιδιωτικά συμφέροντα που αποβλέπουν στην κυριαρχία και στη διαιώνιση των καταστροφικών μορφών της πάλης του ανθρώπου με την Φύση.
η) Η Σοσιαλιστική Κοινωνία δεν κατακτάται «δι΄εφόδου» μέσω επιτυχημένων ή αποτυχημένων εκλογικών αναμετρήσεων. Ο Σοσιαλιστικός μετασχηματισμός είναι μια επίπονη και μακρόχρονη κοινωνική διαδικασία βελτίωσης της ποιότητας σκέψης και έκφρασης των πολιτών. Ο Σοσιαλισμός δεν είναι ο κεραυνοβόλος κατακτητής των κοινωνικών διεκδικήσεων, αλλά ο επίμονος πολιορκητής μιας κοινωνίας που ο κάθε πολίτης οραματίζεται. Η νέα αριστερά που μέλλει να γεννηθεί στην Ευρώπη,
ας μην χρησιμοποιήσει για τις πρόσκαιρες και φθαρτές επιδιώξεις της, το όνομα του «Σοσιαλιστικού Ρόδου» , αν δεν θέλει να το ξαναλερώσει και τουλάχιστον μέχρι να αισθανθεί έτοιμη ...να το τιμήσει.
Δανέζης Μάνος
Καθηγητής Αστροφυσικής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών
(άρθρο στο περιοδικό «Ζενίθ»)
Τετάρτη 22 Απριλίου 2009
Πέμπτη 16 Απριλίου 2009
Η προαγωγή του φόβου στην κοινωνία με το πρόσχημα της προαγωγής της ασφάλειας: AIDS
"Η γυναίκα έκλαιγε ασταμάτητα καθώς η νοσοκόμα χορηγούσε ΑΖΤ, Nevirapine και Lamivudine στο μωρό της δύο ώρες μετά τη γέννα σε νοσοκομείο του Λονδίνου χθες (15 Απριλίου 2009). Αν οι γονείς αρνούνταν τη "θεραπεία", η υπηρεσία κοινωνικής πρόνοιας και το νοσοκομείο θα διέτασσαν ένταλμα. Μ' αυτό τον τρόπο, από το 1996 δηλητηριάζονται μωρά. Είναι μια σύγχρονη μορφή θυσίας (χειρότερη και από θανάτωση, η τοξική "θεραπεία" σε βρέφη), λατρευτική προσφορά στο βωμό της ψευδοεπιστήμης του AIDS. Η υποχρεωτική χορήγηση ΑΖΤ σε εγκύους γυναίκες και τα μωρά τους εφαρμόζεται και στην Ελλάδα. Θα έπρεπε να θεωρείται έγκλημα".
Την Μαρία Παπαγιαννίδου την γνώρισα από τις σελίδες του πολιτιστικού ρεπορτάζ της εφημερίδας «ΤΟ ΒΗΜΑ».
Πριν από λίγες ημέρες βρέθηκα στην ευχάριστη θέση να επικοινωνήσω μαζί της για να ζητήσω μία συνέντευξη (και ενώ επί δύο χρόνια παρακολούθησα στενά τις αιρετικές τις απόψεις). Εκείνη δέχτηκε, ενώ η ανταπόκριση υπήρξε εντυπωσιακά άμεση.
Η Μαρία Παπαγιαννίδου έχει βιωματική εμπειρία αφού ζει με τον ιό hiv τα τελευταία 23 χρόνια, δηλαδή από το 1985, ενώ τώρα κυκλοφορεί το νέο της βιβλίο «αντίο AIDS», μετά τα άλλα της βιβλία «Πως νίκησα το AIDS» και «Το παιχνίδι του Έρωτα στα χρόνια του AIDS». Το στοιχείο, όμως, που προκαλεί έντονο το ενδιαφέρον είναι η έντονη αμφισβήτηση γύρω από τις «αλήθειες» και τα «ψέματα» που έχουν να κάνουν με τον ιό.
Σήμερα, 1η Δεκεμβρίου του 2008 και παγκόσμια ημέρα πρόληψης και ενημέρωσης για το AIDS το «K-P» επιχειρεί «εκ των έσω» να προσεγγίσει την «άλλη» άποψη απέναντι στο AIDS, μακριά από δογματικές αντιλήψεις, από στερεότυπα δεκαετιών και κυρίως μακριά από την μοιρολατρία του «πίστευε και μη ερεύνα».
Στην ιστοσελίδα σας hivwave.gr θέτετε το ερώτημα «Μήπως έχουμε παραπλανηθεί εδώ και 25 χρόνια;» και προφανώς αναφέρεστε στην γενικότερη αντίληψη και ίσως στα επιστημονικά και στατιστικά δεδομένα που αφορούν στο AIDS. Που εντοπίζετε ακριβώς την παραπλάνηση;
Σχεδόν ό,τι γνωρίζουμε για το AIDS είναι λάθος. Το πιο τρανταχτό σημείο παραπλάνησης σε αυτά που μας λένε κάθε χρόνο από το 1984 και μετά, είναι το τεστ αντισωμάτων για τον HIV. Φέτος, όπως και κάθε χρόνο, μας προτρέπουν να κάνουμε όλοι το τεστ αντισωμάτων, είναι τζάμπα. Αλλά δεν μας λένε το βασικότερο: ότι το τεστ αντισωμάτων για τον HIV δεν ανιχνεύει τελικά ούτε τον HIV ούτε τα αντισώματά του. Οι κατασκευάστριες εταιρείες του τεστ, οι οποίες ασφαλώς ξέρουν καλύτερα από τον καθένα τι έχουν κατασκευάσει, αναγράφουν στις εσώκλειστες οδηγίες ότι:
"Επί του παρόντος, δεν υπάρχει κανένα αναγνωρισμένο πρότυπο για τον προσδιορισμό της παρουσίας ή της απουσίας αντισωμάτων έναντι του HIV-1 και του HIV-2 στο ανθρώπινο αίμα". Καταχώρηση εξέτασης ELISA, Abbott Laboratories, η εταιρεία που κατασκεύασε το πρώτο τεστ αντισωμάτων το1985.
"Δείγμα που αντιδρά στην εξέταση ELISA και στο Western Blot, υποτίθεται ότι είναι θετικό για τα αντισώματα του HIV και υπονοεί μόλυνση από τον ιό".
Καταχώρηση εξέτασης Western Blot.
"Η ένδειξη της εξέτασης HIV1 να μην χρησιμοποιείται ως διαγνωστική μέθοδος για τον HIV ή για την επιβεβαίωση παρουσίας μόλυνσης από τον HIV".
Καταχώρηση εξέτασης ιικού φορτίου.
Επιπλέον έχει προκηρυχθεί Βραβείο 50.000 δολαρίων ΗΠΑ για όποιον βρει τις αποδείξεις του τι ανιχνεύει το τεστ αντισωμάτων. Πρόκειται για το πιο επιτυχημένο εμπορικό προϊόν όλων των εποχών, γίνεται σε όλες τις χώρες του κόσμου 25 χρόνια τώρα, και κανείς δεν ξέρει τι ανιχνεύει. Το βραβείο παραμένει στα αζήτητα και η προθεσμία του λήγει τον ερχόμενο Απρίλιο. Αρα είναι ψευδαίσθηση ότι κάνοντας το τεστ προκύπτει αν έχει κάποιος μολυνθεί από τον θανατηφόρο ιό HIV.
Οροθετική, ασθενής και στην συνέχεια ερευνήτρια; Πως έχετε βιώσει τον κάθε έναν από αυτούς τους ρόλους απέναντι στο AIDS;
Τους δύο πρώτους ρόλους δεν τους επέλεξα ούτε θα ήθελα να επαναληφθούν για κανέναν. Παρόλα αυτά, όταν εμφανίστηκαν στη ζωή μου, τους αποδέχτηκα μάλλον στωικά. Πίστευα ότι έχω μολυνθεί από έναν θανατηφόρο ιό, τι θα μπορούσα να κάνω άλλο από το να περιμένω να πεθάνω και στο μεταξύ να κάνω ό,τι μου έλεγαν οι "ειδικοί"; Μετά από 10 χρόνια που περίμενα να αρρωστήσω, και άλλα 12 με συνεχή παρακολούθηση και θεραπεία, η συνέχιση της ζωής είχε γίνει πρόβλημα. Υπήρχα χωρίς καμία ελπίδα, ούτε προοπτική, με έναν διαρκή αγώνα για να στέκομαι στα πόδια μου. Κόντεψα να πεθάνω τρεις φορές από τις παρενέργειες των φαρμάκων, αναστήθηκα άλλες τόσες με αλλαγή της θεραπείας και αυτή η κατάσταση συνεχιζόταν επ΄ αόριστω. Μου έδειχναν οι γιατροί περήφανοι τα αποτελέσματα των εξετάσεων που κρατιούνταν σε ικανοποιητικά επίπεδα κατά τη γνώμη τους, ενώ εγώ είχα πάψει πια να ζω σαν άνθρωπος. Η τρίτη ιδιότητα του ερευνητή ξύπνησε μέσα μου μετά τον θάνατο του πατέρα μου. Ανακάλυψα ξαφνικά πόσο είχε προχωρήσει το Ιντερνετ, ενώ εγώ ήμουν σε κώμα στα νοσοκομεία, πόσες απορίες μου μπορούσα να λύσω, πόση συζήτηση να κινήσω. Σκεφτείτε ότι την πρηγούμενη φορά που είχα αποφασίσει να το κάνω, το Google δεν υπήρχε ακόμα.
Το τελευταίο σας βιβλίο έχει τίτλο «αντίο AIDS». Μιλήστε μου γι αυτό.
Αυτό το βιβλίο ήταν μια αληθινή διαδικασία αποθεραπείας για μένα. Στις 23 Απριλίου 2007 έκοψα τα χάπια, τις εξετάσεις, τους γιατρούς και τη συμβουλευτική του AIDS, μετά από εκτεταμένη έρευνα που κάναμε με τον Ζιλ και σύμφωνα με τις οδηγίες που μου έδωσε μέσω μέιλ ο καθηγητής Ιατρικής Dr Andrew Maniotis στο πανεπιστήμιο του Ιλινόις στο Σικάγο. Επρεπε να βρω έναν ειδικό για να με υποστηρίξει, χωρίς αυτόν δεν ήταν εύκολο να πείσω τη μαμά μου ότι δεν ήταν απόπειρα αυτοκτονίας αυτό που έκανα. Αφότου τα σταμάτησα και δεν είχα κανένα πρόβλημα, χρειαζόμουν κάπου οκτώ μήνες "αποτοξίνωσης" για σιγουριά, ώστε να μπορώ να πω ότι έκλεισε το κεφάλαιο AIDS για μένα. Είχα όμως ακόμα απορίες για όλα αυτά που μου είχαν συμβεί. Πώς έκαναν τόσοι άνθρωποι λάθος; Δεν ήθελε κανείς να μου κάνει κακό, γι' αυτό ήμουν σίγουρη. Οι γιατροί μου με αγαπούσαν, δεν αμφέβαλλα. Επρεπε να βρω την άκρη του νήματος για να νιώσω καλά ξανά με τον κόσμο μου.
Επίσης έπρεπε να αποκαλύψω το "μυστικό" μου σε ανθρώπους που δεν είχαν ιδέα ως τότε. Δεν ήθελα να συνεχίσω τα ψέματα που ήταν μέρος της αιχμαλωσίας μου στο AIDS. Και άρχισα να γράφω, να ερευνώ, να ρωτάω, να συνδέω τις πληροφορίες. Ο Ζιλ ρωτούσε, εγώ απαντούσα. Πολλά από όσα είχαν συμβεί, μου τα θύμισε η μητέρα μου. Πήρα τον ιατρικό φάκελό μου από το νοσοκομείο. Βρήκα νέους γιατρούς που μπορούσαν να μου εξηγήσουν όσα δεν καταλάβαινα. Αναζήτησα απαντήσεις στα βιβλία που μου είχε φέρει ο καλός μου από το εξωτερικό. Παραγγέλναμε ταυτόχρονα όποιο καινούργιο βιβλίο κυκλοφορούσε. Και άρχισα να συναρμολογώ το παζλ. Μου πήρε ενάμισυ χρόνο αλλά άξιζε τον κόπο. Με την έκδοση αυτού του βιβλίου, αισθάνομαι σαν να πέρασα τον Ρουβίκωνα ποταμό. Και ελπίζω να φανεί χρήσιμο σε πολλούς ακόμα που βρέθηκαν ή θα βρεθούν στη θέση μου.
Έχετε κάνει λόγο για κατεστημένο του AIDS. Πως το ορίζετε;
Επιτρέψτε μου να παραθέσω εδώ ένα απόσπασμα από το βιβλίο μου:
"Ποιος επωφελείται από όλη αυτή την απάτη του AIDS; Στο τελευταίο βιβλίο του, Το κράτος του φόβου, ο Μάικλ Κράιτον το εξηγεί ορθά κοφτά. Ένας από τους χαρακτήρες του έργου λέει στον ήρωα: «Το στρατιωτικο-βιομηχανικό σύμπλεγμα δεν είναι πια ο βασικός μοχλός της κοινωνίας... Τα τελευταία 15 χρόνια βρισκόμαστε υπό την εξουσία ενός ολότελα νέου συμπλέγματος πολύ πιο ισχυρού και ικανού να πείθει τις μάζες. Το ονομάζω πολιτικο-νομικο-μιντιακό σύμπλεγμα. Και έχει αφοσιωθεί στην προαγωγή του φόβου στην κοινωνία, με το πρόσχημα της προαγωγής ασφάλειας».
Τι σας οδήγησε στην αμφισβήτηση;
Στο να απελευθερωθώ και να εμφανιστώ δημόσια έπαιξε ρόλο ο θάνατος του πατέρα μου. Θεωρούσαμε ότι δεν θα αντέξει την είδηση όσο ζούσε, ήταν καρδιακός. Τελικά έφυγε από αιφνίδιο καρκίνο. Δεν μπορούσα να ξεκινήσω την αμφισβήτηση όσο κρυβόμουν ακόμα και μέσα στο σπίτι μου.
Ξεκίνησα την αμφισβήτηση μέσα από την ιστοσελίδα μου, ανώνυμα. Ο πρώτος λόγος που με έκανε να αναρωτηθώ τι συμβαίνει ήταν ότι δεν είχα δει πουθενά στα νοσοκομεία ή στα κέντρα υποστήριξης "οροθετικών" επί 10 χρόνια ούτε έναν ομόλογό μου στο αντίθετο φύλο.
Μάθατε ότι είστε φορέας του ιού HIV στα μισά περίπου της δεκαετίας του 1980. Περιγράψτε μου με σύντομο τρόπο τα στάδια που μεσολάβησαν μέχρι τελικά να δηλώνετε ότι «έκοψα τα χάπια και έκτοτε αισθάνομαι περίφημα».
Δεν ήταν πολλά τα στάδια που μεσολάβησαν. Ηταν ένα μακρύ, σκοτεινό, αλλόκοτο, εξωπραγματικό διάστημα κατά το οποίο προσποιούμουν ότι είμαι καλά, όσο και όταν ήταν δυνατόν να το κάνω. Δεν γίνεται να κλαίγεσαι 22 χρόνια. Σα να έπαιζα σε ρόλο τον εαυτό μου. Εξακολούθησα να είμαι καλή στις σπουδές, στη δουλειά, στις φιλίες, στις σχέσεις, αλλά γίνονταν όλα μηχανικά, χωρίς ψυχή. Νομίζω ότι ανήκουν σε μια άλλη ζωή όσα μεσολάβησαν μέχρι να δηλώσω ότι "έκοψα τα χάπια και έκτοτε αισθάνομαι περίφημα". Σα να μη συνέβησαν ποτέ σε μένα όλα αυτά.
Ξαναβρήκα τον εαυτό μου αλλά άλλαξαν όλα γύρω μου. Διακρίνω την πλαστή πραγματικότητα μέσα στην οποία ζούμε. Τίποτα δεν είναι πια το ίδιο, όχι μόνο για μένα, για όλους. Απλά εγώ το βλέπω πιο ξεκάθαρα.
Μέσα από την εμπειρία σας, πόσο καλά γνωρίζουμε το AIDS;
Η παραπλάνηση ξεκινά από τον ορισμό του. Δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα που να λέγεται "επίκτητη ανοσοποιητική ανεπάρκεια".
Τι σημαίνει Μαρία Κ.;
Το Κ. είναι αρχικό στο επώνυμο της μαμάς μου. Καμπαγιαννάκη. Μου έδινε δύναμη όλα αυτά τα χρόνια. Μια απίστευτη μαμά.
Ένα από τα σημεία της κριτικής σας απέναντι στην πραγματικότητα ή στην μυθολογία που περιβάλλει το AIDS το έχετε διατυπώσει ως εξής: « Το AIDS έχει ανάγκη από φιλανθρωπία; Οχι. Η dr. Rebecca Culshaw το 2006 έκανε λόγο για ιατρικής φύσεως γενοκτονία μεταμφιεσμένη σε φιλανθρωπία για τον Τρίτο Κόσμο - τα τοξικά φάρμακα του AIDS δίνονται σε ανθρώπους που ήδη λιμοκτονούν χωρίς να έχουν τον \"ιό\". Οι κυβερνήσεις καταβάλλουν το ποσό που χρειάζεται για να \"σώσουν\" τον λαό τους». Ποιοι είναι οι υποθετικοί λόγοι για την υλοποίηση ενός τέτοιου υποτιθέμενου σχεδιασμού από την πλευρά των κυβερνήσεων;
Οι κυβερνήσεις είτε δεν έχουν επίγνωση της απάτης είτε αποφασίζουν να τη χρησιμοποιήσουν προς όφελός τους. Ο μόνος που ανοιχτά διαφοροποιήθηκε και προσπάθησε αντιδράσει για λίγο, δηλαδή ο πρόεδρος Μπέκι της Νοτίου Αφρικής, σύρεται τώρα στα δικαστήρια. Μόλις απομακρύνθηκε ο Μπέκι από την εξουσία, χάθηκε κάθε ίχνος αμφισβήτησης. Χρησιμοποιούν μάλιστα τους φτωχούς Αφρικανούς για να δείξουν σε όλο τον κόσμο ότι θα φάρμακα είναι επωφελή: Σε όσους δίνονται φάρμακα, παρέχεται επίσης καθαρό νερό, τρόφιμα, συμπληρώματα διατροφής, καλές συνθήκες ζωής και ιατρική υποστήριξη. Αν δεν πάρεις τα φάρμακα του AIDS, αφήνεσαι να λιμοκτονήσεις. Και μετά βγάζουν αποτελέσματα για την σωτήρια επίδραση των φαρμάκων για να το δείξουν και στον δυτικό κόσμο.
Μπορεί να φανταστεί ο καθένας τους υποθετικούς λόγους. Ολοι γλυκαίνονται με το χρήμα και την εξουσία που προσφέρει το εμπόριο του AIDS.
Πόσο στέρεα και επαρκή θεωρείτε ότι είναι τα επιστημονικά και ιατρικά δεδομένα γύρω από τον ιό HIV και το AIDS;
Καθόλου στέρεα και επαρκή. Ουσιαστικά είναι ο πυρήνας της υπόθεσης που πάσχει.Ο λόγος που δεν μπορούν τα τεστ να ανιχνεύσουν τον HIV είναι απλούστατα ότι ο HIV δεν έχει εντοπιστεί ποτέ και πουθενά. Και αν ακόμα υποθέσουμε ότι υπάρχει αλλά δεν μπορούμε να τον ανιχνεύσουμε, θα έπρεπε να μας παρουσιάσουν τις αποδείξεις ότι αυτός ο αόρατος ιός προκαλεί το AIDS. Τέτοιες αποδείξεις πάλι δεν υπήρξαν ποτέ. Οι τέσσερις πρώτες μελέτες του Ρόμπερτ Γκάλο που δημοσιεύτηκαν το 1984 στο περιοδικό Science και αποτελούν έκτοτε τη βάση για τους ισχυρισμούς ότι ο HIV προκαλεί το AIDS, έχουν ελεγχθεί ως κίβδηλες και δεν παρέχουν καμία απόδειξη.
Εστειλα πριν από ένα χρόνο επιστολή προς το υπουργείο Υγείας ζητώντας τις επιστημονικές αποδείξεις ότι ο ιός HIV, αν υπάρχει, προκαλεί το AIDS. Το αίτημα έμεινε αναπάντητο. Πριν το στείλω ξανά φέτος, κάλεσα όποιον ενδιαφέρεται να το συνυπογράψει. Μετά από 25 ακόμα υπογραφές, το αίτημα έχει γίνει εξώδικο προς το υπουργείο Υγείας, το ΚΕΕΛΠΝΟ και την Ελληνική Εταιρεία Μελέτης και Αντιμετώπισης του AIDS. Μπορείτε να δείτε την επιστολή στην ιστοσελίδα www.hivwave.gr. Οφείλουν να μας απαντήσουν.
Οσον αφορά τα επιστημονικά και επιδημιολογικά δεδομένα, είναι όλα βασισμένα σε μια αστήρικτη υπόθεση. Βγάλτε μόνοι σας τα συμπεράσματά σας.
Έχετε αναπτύξει μία ολόκληρη επιχειρηματολογία εναντίωσης στην χρήση των φαρμάκων που χορηγούνται για την αντιμετώπιση της συμπτωματολογίας του AIDS. Υποστηρίζετε, όπως, και πολλοί αναγνώστες της ιστοσελίδας σας, ότι χωρίς τη χρήση τους αισθάνεστε καλύτερα. Ποιο είναι το στοιχείο εκείνο το οποίο σας δημιουργεί την πεποίθηση εκείνη ότι τα φάρμακα είναι πιο καταστροφικά από τον ιό;
Τα φάρμακα του AIDS είναι τοξικά και άχρηστα, αφού δεν υπάρχει ιός να καταπολεμήσουν. Ούτε υπάρχει καμία μελέτη που να δείχνει ότι καταπολεμούν κάποιον ιό. Είναι οι εμπνευστές του AIDS που έχουν αναπτύξει ολόκληρη επιχειρηματολογία για την ανάγκη χρήσης αυτών των φαρμάκων, που κανένας δεν καταλαβαίνει. Για παράδειγμα τα Τ4 κύτταρα ή το ιικό φορτίο ενός ιού που δεν ανιχνεύεται.
Από ότι έχω διαβάσει και έχω καταλάβει ο σύζυγός σας, σας έχει στηρίξει πολύ. Μιλήστε μου για την σχέση σας και για τον τρόπο ή την γενικότερη αντίληψη που αντιμετωπίζει τον ιό δίπλα σας.
Ο σύζυγός μου εξαρχής ήξερε ότι δεν υπάρχει κανένας ιός να αντιμετωπίσουμε, ούτε εκείνος ούτε εγώ. Ηρθε γιατί του φάνηκε καλή ιδέα να ενωθούμε σε αυτό τον αγώνα. Και χρειάστηκε να με στηρίξει πολλές φορές, γιατί δεν τον πίστευα. Δεν ήθελα να πιστέψω ότι ήταν όλα τόσο ψέματα, τόσες εξετάσεις αέρας κοπανιστός. Αισθάνομαι ότι μέσα από αυτή την ασχήμια βγήκε κάτι πολύ ωραίο. Είμαστε πιο δυνατοί και ελεύθεροι από ποτέ.
Έχετε αντιμετωπίσει προβλήματα στην κοινωνική, οικογενειακή ή επαγγελματική σας ζωή;
Οχι, δεν έχω κανένα παράπονο, εκτός από το ότι χρειάστηκε να κρύβομαι για τόσο πολύ καιρό.
Είναι τελικά το AIDS η μάστιγα αυτού και του προηγούμενου αιώνα;
Δεν θα το έλεγα μάστιγα. Βρείτε εσείς τη λέξη που του ταιριάζει περισσότερο. Απάτη; Σκάνδαλο; Παραίσθηση;
Συνέντευξη στον Δημήτρη Μπεκιάρη
http://www.hivwave.gr/
Την Μαρία Παπαγιαννίδου την γνώρισα από τις σελίδες του πολιτιστικού ρεπορτάζ της εφημερίδας «ΤΟ ΒΗΜΑ».
Πριν από λίγες ημέρες βρέθηκα στην ευχάριστη θέση να επικοινωνήσω μαζί της για να ζητήσω μία συνέντευξη (και ενώ επί δύο χρόνια παρακολούθησα στενά τις αιρετικές τις απόψεις). Εκείνη δέχτηκε, ενώ η ανταπόκριση υπήρξε εντυπωσιακά άμεση.
Η Μαρία Παπαγιαννίδου έχει βιωματική εμπειρία αφού ζει με τον ιό hiv τα τελευταία 23 χρόνια, δηλαδή από το 1985, ενώ τώρα κυκλοφορεί το νέο της βιβλίο «αντίο AIDS», μετά τα άλλα της βιβλία «Πως νίκησα το AIDS» και «Το παιχνίδι του Έρωτα στα χρόνια του AIDS». Το στοιχείο, όμως, που προκαλεί έντονο το ενδιαφέρον είναι η έντονη αμφισβήτηση γύρω από τις «αλήθειες» και τα «ψέματα» που έχουν να κάνουν με τον ιό.
Σήμερα, 1η Δεκεμβρίου του 2008 και παγκόσμια ημέρα πρόληψης και ενημέρωσης για το AIDS το «K-P» επιχειρεί «εκ των έσω» να προσεγγίσει την «άλλη» άποψη απέναντι στο AIDS, μακριά από δογματικές αντιλήψεις, από στερεότυπα δεκαετιών και κυρίως μακριά από την μοιρολατρία του «πίστευε και μη ερεύνα».
Στην ιστοσελίδα σας hivwave.gr θέτετε το ερώτημα «Μήπως έχουμε παραπλανηθεί εδώ και 25 χρόνια;» και προφανώς αναφέρεστε στην γενικότερη αντίληψη και ίσως στα επιστημονικά και στατιστικά δεδομένα που αφορούν στο AIDS. Που εντοπίζετε ακριβώς την παραπλάνηση;
Σχεδόν ό,τι γνωρίζουμε για το AIDS είναι λάθος. Το πιο τρανταχτό σημείο παραπλάνησης σε αυτά που μας λένε κάθε χρόνο από το 1984 και μετά, είναι το τεστ αντισωμάτων για τον HIV. Φέτος, όπως και κάθε χρόνο, μας προτρέπουν να κάνουμε όλοι το τεστ αντισωμάτων, είναι τζάμπα. Αλλά δεν μας λένε το βασικότερο: ότι το τεστ αντισωμάτων για τον HIV δεν ανιχνεύει τελικά ούτε τον HIV ούτε τα αντισώματά του. Οι κατασκευάστριες εταιρείες του τεστ, οι οποίες ασφαλώς ξέρουν καλύτερα από τον καθένα τι έχουν κατασκευάσει, αναγράφουν στις εσώκλειστες οδηγίες ότι:
"Επί του παρόντος, δεν υπάρχει κανένα αναγνωρισμένο πρότυπο για τον προσδιορισμό της παρουσίας ή της απουσίας αντισωμάτων έναντι του HIV-1 και του HIV-2 στο ανθρώπινο αίμα". Καταχώρηση εξέτασης ELISA, Abbott Laboratories, η εταιρεία που κατασκεύασε το πρώτο τεστ αντισωμάτων το1985.
"Δείγμα που αντιδρά στην εξέταση ELISA και στο Western Blot, υποτίθεται ότι είναι θετικό για τα αντισώματα του HIV και υπονοεί μόλυνση από τον ιό".
Καταχώρηση εξέτασης Western Blot.
"Η ένδειξη της εξέτασης HIV1 να μην χρησιμοποιείται ως διαγνωστική μέθοδος για τον HIV ή για την επιβεβαίωση παρουσίας μόλυνσης από τον HIV".
Καταχώρηση εξέτασης ιικού φορτίου.
Επιπλέον έχει προκηρυχθεί Βραβείο 50.000 δολαρίων ΗΠΑ για όποιον βρει τις αποδείξεις του τι ανιχνεύει το τεστ αντισωμάτων. Πρόκειται για το πιο επιτυχημένο εμπορικό προϊόν όλων των εποχών, γίνεται σε όλες τις χώρες του κόσμου 25 χρόνια τώρα, και κανείς δεν ξέρει τι ανιχνεύει. Το βραβείο παραμένει στα αζήτητα και η προθεσμία του λήγει τον ερχόμενο Απρίλιο. Αρα είναι ψευδαίσθηση ότι κάνοντας το τεστ προκύπτει αν έχει κάποιος μολυνθεί από τον θανατηφόρο ιό HIV.
Οροθετική, ασθενής και στην συνέχεια ερευνήτρια; Πως έχετε βιώσει τον κάθε έναν από αυτούς τους ρόλους απέναντι στο AIDS;
Τους δύο πρώτους ρόλους δεν τους επέλεξα ούτε θα ήθελα να επαναληφθούν για κανέναν. Παρόλα αυτά, όταν εμφανίστηκαν στη ζωή μου, τους αποδέχτηκα μάλλον στωικά. Πίστευα ότι έχω μολυνθεί από έναν θανατηφόρο ιό, τι θα μπορούσα να κάνω άλλο από το να περιμένω να πεθάνω και στο μεταξύ να κάνω ό,τι μου έλεγαν οι "ειδικοί"; Μετά από 10 χρόνια που περίμενα να αρρωστήσω, και άλλα 12 με συνεχή παρακολούθηση και θεραπεία, η συνέχιση της ζωής είχε γίνει πρόβλημα. Υπήρχα χωρίς καμία ελπίδα, ούτε προοπτική, με έναν διαρκή αγώνα για να στέκομαι στα πόδια μου. Κόντεψα να πεθάνω τρεις φορές από τις παρενέργειες των φαρμάκων, αναστήθηκα άλλες τόσες με αλλαγή της θεραπείας και αυτή η κατάσταση συνεχιζόταν επ΄ αόριστω. Μου έδειχναν οι γιατροί περήφανοι τα αποτελέσματα των εξετάσεων που κρατιούνταν σε ικανοποιητικά επίπεδα κατά τη γνώμη τους, ενώ εγώ είχα πάψει πια να ζω σαν άνθρωπος. Η τρίτη ιδιότητα του ερευνητή ξύπνησε μέσα μου μετά τον θάνατο του πατέρα μου. Ανακάλυψα ξαφνικά πόσο είχε προχωρήσει το Ιντερνετ, ενώ εγώ ήμουν σε κώμα στα νοσοκομεία, πόσες απορίες μου μπορούσα να λύσω, πόση συζήτηση να κινήσω. Σκεφτείτε ότι την πρηγούμενη φορά που είχα αποφασίσει να το κάνω, το Google δεν υπήρχε ακόμα.
Το τελευταίο σας βιβλίο έχει τίτλο «αντίο AIDS». Μιλήστε μου γι αυτό.
Αυτό το βιβλίο ήταν μια αληθινή διαδικασία αποθεραπείας για μένα. Στις 23 Απριλίου 2007 έκοψα τα χάπια, τις εξετάσεις, τους γιατρούς και τη συμβουλευτική του AIDS, μετά από εκτεταμένη έρευνα που κάναμε με τον Ζιλ και σύμφωνα με τις οδηγίες που μου έδωσε μέσω μέιλ ο καθηγητής Ιατρικής Dr Andrew Maniotis στο πανεπιστήμιο του Ιλινόις στο Σικάγο. Επρεπε να βρω έναν ειδικό για να με υποστηρίξει, χωρίς αυτόν δεν ήταν εύκολο να πείσω τη μαμά μου ότι δεν ήταν απόπειρα αυτοκτονίας αυτό που έκανα. Αφότου τα σταμάτησα και δεν είχα κανένα πρόβλημα, χρειαζόμουν κάπου οκτώ μήνες "αποτοξίνωσης" για σιγουριά, ώστε να μπορώ να πω ότι έκλεισε το κεφάλαιο AIDS για μένα. Είχα όμως ακόμα απορίες για όλα αυτά που μου είχαν συμβεί. Πώς έκαναν τόσοι άνθρωποι λάθος; Δεν ήθελε κανείς να μου κάνει κακό, γι' αυτό ήμουν σίγουρη. Οι γιατροί μου με αγαπούσαν, δεν αμφέβαλλα. Επρεπε να βρω την άκρη του νήματος για να νιώσω καλά ξανά με τον κόσμο μου.
Επίσης έπρεπε να αποκαλύψω το "μυστικό" μου σε ανθρώπους που δεν είχαν ιδέα ως τότε. Δεν ήθελα να συνεχίσω τα ψέματα που ήταν μέρος της αιχμαλωσίας μου στο AIDS. Και άρχισα να γράφω, να ερευνώ, να ρωτάω, να συνδέω τις πληροφορίες. Ο Ζιλ ρωτούσε, εγώ απαντούσα. Πολλά από όσα είχαν συμβεί, μου τα θύμισε η μητέρα μου. Πήρα τον ιατρικό φάκελό μου από το νοσοκομείο. Βρήκα νέους γιατρούς που μπορούσαν να μου εξηγήσουν όσα δεν καταλάβαινα. Αναζήτησα απαντήσεις στα βιβλία που μου είχε φέρει ο καλός μου από το εξωτερικό. Παραγγέλναμε ταυτόχρονα όποιο καινούργιο βιβλίο κυκλοφορούσε. Και άρχισα να συναρμολογώ το παζλ. Μου πήρε ενάμισυ χρόνο αλλά άξιζε τον κόπο. Με την έκδοση αυτού του βιβλίου, αισθάνομαι σαν να πέρασα τον Ρουβίκωνα ποταμό. Και ελπίζω να φανεί χρήσιμο σε πολλούς ακόμα που βρέθηκαν ή θα βρεθούν στη θέση μου.
Έχετε κάνει λόγο για κατεστημένο του AIDS. Πως το ορίζετε;
Επιτρέψτε μου να παραθέσω εδώ ένα απόσπασμα από το βιβλίο μου:
"Ποιος επωφελείται από όλη αυτή την απάτη του AIDS; Στο τελευταίο βιβλίο του, Το κράτος του φόβου, ο Μάικλ Κράιτον το εξηγεί ορθά κοφτά. Ένας από τους χαρακτήρες του έργου λέει στον ήρωα: «Το στρατιωτικο-βιομηχανικό σύμπλεγμα δεν είναι πια ο βασικός μοχλός της κοινωνίας... Τα τελευταία 15 χρόνια βρισκόμαστε υπό την εξουσία ενός ολότελα νέου συμπλέγματος πολύ πιο ισχυρού και ικανού να πείθει τις μάζες. Το ονομάζω πολιτικο-νομικο-μιντιακό σύμπλεγμα. Και έχει αφοσιωθεί στην προαγωγή του φόβου στην κοινωνία, με το πρόσχημα της προαγωγής ασφάλειας».
Τι σας οδήγησε στην αμφισβήτηση;
Στο να απελευθερωθώ και να εμφανιστώ δημόσια έπαιξε ρόλο ο θάνατος του πατέρα μου. Θεωρούσαμε ότι δεν θα αντέξει την είδηση όσο ζούσε, ήταν καρδιακός. Τελικά έφυγε από αιφνίδιο καρκίνο. Δεν μπορούσα να ξεκινήσω την αμφισβήτηση όσο κρυβόμουν ακόμα και μέσα στο σπίτι μου.
Ξεκίνησα την αμφισβήτηση μέσα από την ιστοσελίδα μου, ανώνυμα. Ο πρώτος λόγος που με έκανε να αναρωτηθώ τι συμβαίνει ήταν ότι δεν είχα δει πουθενά στα νοσοκομεία ή στα κέντρα υποστήριξης "οροθετικών" επί 10 χρόνια ούτε έναν ομόλογό μου στο αντίθετο φύλο.
Μάθατε ότι είστε φορέας του ιού HIV στα μισά περίπου της δεκαετίας του 1980. Περιγράψτε μου με σύντομο τρόπο τα στάδια που μεσολάβησαν μέχρι τελικά να δηλώνετε ότι «έκοψα τα χάπια και έκτοτε αισθάνομαι περίφημα».
Δεν ήταν πολλά τα στάδια που μεσολάβησαν. Ηταν ένα μακρύ, σκοτεινό, αλλόκοτο, εξωπραγματικό διάστημα κατά το οποίο προσποιούμουν ότι είμαι καλά, όσο και όταν ήταν δυνατόν να το κάνω. Δεν γίνεται να κλαίγεσαι 22 χρόνια. Σα να έπαιζα σε ρόλο τον εαυτό μου. Εξακολούθησα να είμαι καλή στις σπουδές, στη δουλειά, στις φιλίες, στις σχέσεις, αλλά γίνονταν όλα μηχανικά, χωρίς ψυχή. Νομίζω ότι ανήκουν σε μια άλλη ζωή όσα μεσολάβησαν μέχρι να δηλώσω ότι "έκοψα τα χάπια και έκτοτε αισθάνομαι περίφημα". Σα να μη συνέβησαν ποτέ σε μένα όλα αυτά.
Ξαναβρήκα τον εαυτό μου αλλά άλλαξαν όλα γύρω μου. Διακρίνω την πλαστή πραγματικότητα μέσα στην οποία ζούμε. Τίποτα δεν είναι πια το ίδιο, όχι μόνο για μένα, για όλους. Απλά εγώ το βλέπω πιο ξεκάθαρα.
Μέσα από την εμπειρία σας, πόσο καλά γνωρίζουμε το AIDS;
Η παραπλάνηση ξεκινά από τον ορισμό του. Δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα που να λέγεται "επίκτητη ανοσοποιητική ανεπάρκεια".
Τι σημαίνει Μαρία Κ.;
Το Κ. είναι αρχικό στο επώνυμο της μαμάς μου. Καμπαγιαννάκη. Μου έδινε δύναμη όλα αυτά τα χρόνια. Μια απίστευτη μαμά.
Ένα από τα σημεία της κριτικής σας απέναντι στην πραγματικότητα ή στην μυθολογία που περιβάλλει το AIDS το έχετε διατυπώσει ως εξής: « Το AIDS έχει ανάγκη από φιλανθρωπία; Οχι. Η dr. Rebecca Culshaw το 2006 έκανε λόγο για ιατρικής φύσεως γενοκτονία μεταμφιεσμένη σε φιλανθρωπία για τον Τρίτο Κόσμο - τα τοξικά φάρμακα του AIDS δίνονται σε ανθρώπους που ήδη λιμοκτονούν χωρίς να έχουν τον \"ιό\". Οι κυβερνήσεις καταβάλλουν το ποσό που χρειάζεται για να \"σώσουν\" τον λαό τους». Ποιοι είναι οι υποθετικοί λόγοι για την υλοποίηση ενός τέτοιου υποτιθέμενου σχεδιασμού από την πλευρά των κυβερνήσεων;
Οι κυβερνήσεις είτε δεν έχουν επίγνωση της απάτης είτε αποφασίζουν να τη χρησιμοποιήσουν προς όφελός τους. Ο μόνος που ανοιχτά διαφοροποιήθηκε και προσπάθησε αντιδράσει για λίγο, δηλαδή ο πρόεδρος Μπέκι της Νοτίου Αφρικής, σύρεται τώρα στα δικαστήρια. Μόλις απομακρύνθηκε ο Μπέκι από την εξουσία, χάθηκε κάθε ίχνος αμφισβήτησης. Χρησιμοποιούν μάλιστα τους φτωχούς Αφρικανούς για να δείξουν σε όλο τον κόσμο ότι θα φάρμακα είναι επωφελή: Σε όσους δίνονται φάρμακα, παρέχεται επίσης καθαρό νερό, τρόφιμα, συμπληρώματα διατροφής, καλές συνθήκες ζωής και ιατρική υποστήριξη. Αν δεν πάρεις τα φάρμακα του AIDS, αφήνεσαι να λιμοκτονήσεις. Και μετά βγάζουν αποτελέσματα για την σωτήρια επίδραση των φαρμάκων για να το δείξουν και στον δυτικό κόσμο.
Μπορεί να φανταστεί ο καθένας τους υποθετικούς λόγους. Ολοι γλυκαίνονται με το χρήμα και την εξουσία που προσφέρει το εμπόριο του AIDS.
Πόσο στέρεα και επαρκή θεωρείτε ότι είναι τα επιστημονικά και ιατρικά δεδομένα γύρω από τον ιό HIV και το AIDS;
Καθόλου στέρεα και επαρκή. Ουσιαστικά είναι ο πυρήνας της υπόθεσης που πάσχει.Ο λόγος που δεν μπορούν τα τεστ να ανιχνεύσουν τον HIV είναι απλούστατα ότι ο HIV δεν έχει εντοπιστεί ποτέ και πουθενά. Και αν ακόμα υποθέσουμε ότι υπάρχει αλλά δεν μπορούμε να τον ανιχνεύσουμε, θα έπρεπε να μας παρουσιάσουν τις αποδείξεις ότι αυτός ο αόρατος ιός προκαλεί το AIDS. Τέτοιες αποδείξεις πάλι δεν υπήρξαν ποτέ. Οι τέσσερις πρώτες μελέτες του Ρόμπερτ Γκάλο που δημοσιεύτηκαν το 1984 στο περιοδικό Science και αποτελούν έκτοτε τη βάση για τους ισχυρισμούς ότι ο HIV προκαλεί το AIDS, έχουν ελεγχθεί ως κίβδηλες και δεν παρέχουν καμία απόδειξη.
Εστειλα πριν από ένα χρόνο επιστολή προς το υπουργείο Υγείας ζητώντας τις επιστημονικές αποδείξεις ότι ο ιός HIV, αν υπάρχει, προκαλεί το AIDS. Το αίτημα έμεινε αναπάντητο. Πριν το στείλω ξανά φέτος, κάλεσα όποιον ενδιαφέρεται να το συνυπογράψει. Μετά από 25 ακόμα υπογραφές, το αίτημα έχει γίνει εξώδικο προς το υπουργείο Υγείας, το ΚΕΕΛΠΝΟ και την Ελληνική Εταιρεία Μελέτης και Αντιμετώπισης του AIDS. Μπορείτε να δείτε την επιστολή στην ιστοσελίδα www.hivwave.gr. Οφείλουν να μας απαντήσουν.
Οσον αφορά τα επιστημονικά και επιδημιολογικά δεδομένα, είναι όλα βασισμένα σε μια αστήρικτη υπόθεση. Βγάλτε μόνοι σας τα συμπεράσματά σας.
Έχετε αναπτύξει μία ολόκληρη επιχειρηματολογία εναντίωσης στην χρήση των φαρμάκων που χορηγούνται για την αντιμετώπιση της συμπτωματολογίας του AIDS. Υποστηρίζετε, όπως, και πολλοί αναγνώστες της ιστοσελίδας σας, ότι χωρίς τη χρήση τους αισθάνεστε καλύτερα. Ποιο είναι το στοιχείο εκείνο το οποίο σας δημιουργεί την πεποίθηση εκείνη ότι τα φάρμακα είναι πιο καταστροφικά από τον ιό;
Τα φάρμακα του AIDS είναι τοξικά και άχρηστα, αφού δεν υπάρχει ιός να καταπολεμήσουν. Ούτε υπάρχει καμία μελέτη που να δείχνει ότι καταπολεμούν κάποιον ιό. Είναι οι εμπνευστές του AIDS που έχουν αναπτύξει ολόκληρη επιχειρηματολογία για την ανάγκη χρήσης αυτών των φαρμάκων, που κανένας δεν καταλαβαίνει. Για παράδειγμα τα Τ4 κύτταρα ή το ιικό φορτίο ενός ιού που δεν ανιχνεύεται.
Από ότι έχω διαβάσει και έχω καταλάβει ο σύζυγός σας, σας έχει στηρίξει πολύ. Μιλήστε μου για την σχέση σας και για τον τρόπο ή την γενικότερη αντίληψη που αντιμετωπίζει τον ιό δίπλα σας.
Ο σύζυγός μου εξαρχής ήξερε ότι δεν υπάρχει κανένας ιός να αντιμετωπίσουμε, ούτε εκείνος ούτε εγώ. Ηρθε γιατί του φάνηκε καλή ιδέα να ενωθούμε σε αυτό τον αγώνα. Και χρειάστηκε να με στηρίξει πολλές φορές, γιατί δεν τον πίστευα. Δεν ήθελα να πιστέψω ότι ήταν όλα τόσο ψέματα, τόσες εξετάσεις αέρας κοπανιστός. Αισθάνομαι ότι μέσα από αυτή την ασχήμια βγήκε κάτι πολύ ωραίο. Είμαστε πιο δυνατοί και ελεύθεροι από ποτέ.
Έχετε αντιμετωπίσει προβλήματα στην κοινωνική, οικογενειακή ή επαγγελματική σας ζωή;
Οχι, δεν έχω κανένα παράπονο, εκτός από το ότι χρειάστηκε να κρύβομαι για τόσο πολύ καιρό.
Είναι τελικά το AIDS η μάστιγα αυτού και του προηγούμενου αιώνα;
Δεν θα το έλεγα μάστιγα. Βρείτε εσείς τη λέξη που του ταιριάζει περισσότερο. Απάτη; Σκάνδαλο; Παραίσθηση;
Συνέντευξη στον Δημήτρη Μπεκιάρη
http://www.hivwave.gr/
Σάββατο 11 Απριλίου 2009
Η ασυνείδητη υπακοή απόρροια του φόβου εγκατάλειψης που πρωταρχικά βιώνεται τη στιγμή της γέννησης
Η στιγμή της σύλληψής μας είναι εκστατική, ευλογημένα μυστική και άγρια ποτισμένη από χαρά και επιθυμία. Η εμβρυακή μας ανάπτυξη είναι μία αιωρούμενη πλεύση σ' ένα ιδανικό περιβάλλον με τη συνύπαρξη και την αλληλεπίδραση να θριαμβεύουν... Κι έπειτα;
Κι έπειτα έρχεται η στιγμή της γέννησης, με τη βιαιότητα που της επιφύλαξε η εξουσία εδώ και χιλιετηρίδες, για να διασπάσει τον κύκλο της ζωής και της επιθυμίας προς όφελος του θανάτου, του φόβου και της εξουσίας. Ο έλεγχος της στιγμής της γέννησης βάζει την σφραγίδα του στο γεγονός πως, αντί για όντα που κινούνται με βάση τις επιθυμίες τους και εκπληρώνουν τους πόθους τους, είμαστε ασυνείδητα υπάκουοι σε ρητές και άρρητες επιταγές, παντοτινά τρομαγμένοι από τον ασαφή φόβο μιας έλλειψης, μιας πιθανής απώλειας.
Σαφώς και δεν είναι μόνο η γέννηση που επιτάσσει και καθορίζει την μελλοντική υπακοή, η εκπαίδευση, η οικογένεια, η θρησκεία και άλλα παίζουν βασικό ρόλο, μα είναι ενδιαφέρον να παρατηρήσουμε πόσο πολλά έχουν γραφεί γι' αυτούς τους παράγοντες και πόσο λίγα για το φαινομενικά ουδέτερο γεγονός της γέννησης.
Ας προσπαθήσουμε όμως να πάρουμε το ζήτημα από την αρχή. Η πρωταρχική κατάρα του χριστιανισμού για τη γυναίκα περί γέννησης, δεν επηρεάζει μόνο την ίδια, μα και τους απογόνους της ανεξαρτήτως φύλλου. Η γυναίκα που διώχνεται από τον παράδεισο θα γεννάει με πόνο γιατί ο παράδεισος είναι μια γέννα χωρίς αυτόν, όπως ακριβώς είναι για τον άντρα η εύρεση της τροφής χωρίς τον «ιδρώτα του προσώπου του» και τα δύο σε συνδυασμό είναι ο παράδεισος για όλους.
Στα ασηπτικά και ανέραστα νοσοκομεία, η οξιτοκίνη, χαρακτηρισμένη από τους ορμονολόγους ως η «ορμόνη του έρωτα», δίνεται ενέσιμη στη γυναίκα κατά τη διάρκεια του τοκετού για να «διευκολύνει» τις συσπάσεις -τους σπασμούς της μήτρας. Κι αυτό γιατί αποκρύβεται (μας είναι έως και αδιανόητο), πως η γέννα είναι μία σημαντική στιγμή της ερωτικής ζωής μιας θηλυκής ύπαρξης. Οι γυναίκες που γεννούν σε συνθήκες ανάλογες μ' αυτές με τις οποίες προστατεύουμε τη στιγμή της ερωτικής συνεύρεσης (χαμηλός διακριτικός φωτισμός, απουσία ερεθισμάτων που προκαλούν στρες, προστατευμένος από εξωτερικό βλέμματα και παρεμβάσεις χωροχρόνος, οικειότητα, κλπ) δύνανται ακόμη και σήμερα να αποφύγουν τον «δεδομένο» πόνο της γέννας. Αν μάλιστα οι γυναίκες αυτές έχουν υγιή και γεμάτη απόλαυση ερωτική ζωή και είναι εξοικειωμένες με το γεγονός και την ιδέα πως βιώνουν μια ερωτική στιγμή και τέλος -ίσως το σημαντικότερο- είναι απαλλαγμένες από τον φόβο του πόνου του τοκετού, έχουν επιπλέον την δυνατότητα να βιώσουν οργασμικούς τοκετούς, με την έννοια πως η γέννα συνοδεύεται και διευκολύνεται από έναν σεξουαλικό οργασμό. Στις παραπάνω κατάλληλες συνθήκες, οι γυναίκες βιώνουν εκστατικά και αποκομμένες από το περιβάλλον τους τη γέννα με φωνές και βογκητά απόλαυσης σε μια κατάσταση ανάλογη με αυτήν μιας επιτυχημένης συνουσίας. (για την επιβεβαίωση με στοιχεία του παραπάνω απίστευτου όντως γεγονότος, ελέγξτε το site του Primal Health Research Center http://www.birthworks.org/primalhealth/ που περιέχει συντριπτικά στοιχεία γύρω από τη γέννηση.)
Αναφερόμενοι στον υπόλοιπο ζωικό κόσμο, μόνον η προβολή των αντιλήψεών μας για τη γέννηση –των καθορισμένων από τη χριστιανική κατάρα- μπορεί να οδηγήσει στο εσφαλμένο συμπέρασμα πως τα ζώα γεννούν με επώδυνο τρόπο και με κυρίαρχο τον πόνο. Μόνο οι αγελάδες και άλλα εξημερωμένα από τον άνθρωπο ζώα βιώνουν επώδυνες έως και αδύνατες χωρίς εξωτερική παρέμβαση γέννες και αυτό εξηγείται εύκολα από το γεγονός της καταπίεσης της φυσικής και ως εκ τούτου «άγριας» συμπεριφοράς τους με την εξημέρωσή τους.
Έπειτα από χιλιετηρίδες πατριαρχικής καταπίεσης των γυναικών και της ερωτικής τους ζωής και συμπεριφοράς, σήμερα μας είναι αδιανόητο έστω και να φανταστούμε το ενδεχόμενο μιας γέννας με σαφή και ανεπτυγμένη ερωτική διάθεση. Κι αυτό συμβαίνει καθώς ειδικά στον σύγχρονο δήθεν ανεπτυγμένο κόσμο η γέννηση είναι μια αυστηρά ελεγχόμενη από την ιατρική εξουσία καθοριστική στιγμή της ανθρώπινης ζωής και είναι σαφές πως, στις συνθήκες που επιφυλάσσει το νοσοκομείο για την γυναίκα, μια απολαυστική γέννα όπως άλλωστε και μια απολαυστική συνουσία θα ήταν αδύνατη.
Είναι άξιο παρατήρησης πως δεν είναι μόνο η γέννηση, μα και ο θάνατος που ελέγχεται και καθορίζεται ασφυκτικά από την ιατρική εξουσία σήμερα. Με ορισμένη την είσοδο και την έξοδο από την ζωή, θα μπορούσαμε με κάποιο τρόπο να θεωρήσουμε πως η πορεία της ζωής προκαθορίζεται, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν είναι απαραίτητα μια σειρά από σχετικά «κάγκελα» για να διασαφηνίζουν και στο ενδιάμεσο τα όρια…
Αφήνοντας στην άκρη όμως τον θάνατο, αξίζει να παρατηρήσουμε πως ο έλεγχος της γέννησης δεν είναι νέο φαινόμενο. Αναφέρεται πως διαχρονικά, στις πατριαρχικά ελεγχόμενες κοινωνίες, η διαδικασία και η στιγμή της γέννησης καταπιέζονται ανάλογα με το βαθμό βιαιότητας που απαιτεί η κοινωνία από τα ενήλικα μέλη της. Ένα προφανές και σκληρό παράδειγμα έρχεται από τη στρατιωτικά προσανατολισμένη αρχαία Σπάρτη όπου ο πατέρας έπαιρνε τα νεογέννητα αγόρια και τα άφηνε να πέσουν από ψηλά στο έδαφος και μόνο όσα επιβίωναν του σοκ γλίτωναν τον Καιάδα.
… Αναπόδραστα αυτά θα γινόταν καλοί στρατιώτες πολεμιστές... (*)
Πώς όμως επηρεάζει σήμερα τις ανθρώπινες υπάρξεις η σε πολλαπλά επίπεδα βιαιότητα που επιφυλάσσει η ιατρική εξουσία για τη γέννησή τους; Μια από τις πιο ενδιαφέρουσες πολιτικά διαστάσεις αυτού του ζητήματος είναι η ακόλουθη:
Στον δήθεν ανεπτυγμένο κόσμο, στη συντριπτική τους πλειοψηφία οι ανθρώπινες υπάρξεις έρχονται στον κόσμο βίαια τραβηγμένες από τα ντυμένα με πλαστικά γάντια χέρια ενός γιατρού ακόμη και όταν η γέννηση θεωρείται «φυσιολογική». Σε πολλές περιπτώσεις μάλιστα, ανάλογα με το νοσοκομείο, τα νεογέννητα περνάνε από ασηπτικό καθαρισμό πριν έρθουν σε επαφή με το ποθητό στήθος της μάνας. Η μάνα είναι φασκιωμένη με λευκά πανιά και σε πολλές περιπτώσεις ημιαναίσθητη όταν της παραδίδεται το μωρό στα χέρια. Γνωρίζουμε από τη βιολογία πως η πρώτη έξωθεν επαφή μάνας -παιδιού είναι καθοριστική σε όλο το ζωικό κόσμο και παρατηρείται το φαινόμενο που ονομάζεται imprinting (εν-τύπωση). Το imprinting είναι η καταγραφή του μεταξύ τους δεσμού που μπορεί να ειπωθεί πως έχει χαρακτήρα ερωτικής σύνδεσης στον εγκέφαλο και τον ψυχισμό και των δύο,. Είναι χαρακτηριστικό το παράδειγμα πως τα νεογέννητα παπάκια θα αντιμετωπίζουν ως μητέρα σε όλη τους της ζωή το πρώτο πράγμα που θα αντικρίσουν μετά την έξοδο τους από το αυγό. Το πείραμα έχει γίνει με μία μπάλα, την οποία αναγνώριζαν ως μάνα τα παπάκια.
Στην περίπτωση του ανθρώπου η διαδικασία του imprinting διακόπτεται, αναστρέφεται ή καταστρέφεται από τις εξωτερικές παρεμβάσεις που αναφέρθηκαν, με πολλαπλό αντίκτυπο σε μητέρα και παιδί και στην μεταξύ τους σχέση, αντίκτυπο που θα διερευνήσουμε στην συνέχεια.
Αρκεί εδώ να τονιστεί ο βάσιμος ισχυρισμός πως αν οι μητέρες βίωναν μη επώδυνα την γέννα και συνδέονταν αρμονικά με το νεογέννητο, δεν θα τους ήταν δυνατό να συναινέσουν και να συμβάλλουν σε μια εκπαίδευση που στηρίζεται στην καταστολή της επιθυμίας των παιδιών και ολοφάνερα κινείται ενάντια στις φυσικές τους ανάγκες.
Μετά τη γέννα και πιεσμένες επιπλέον από τις κοινωνικές αντιλήψεις για τη «σωστή διαπαιδαγώγηση», οι μητέρες -ερχόμενες σε συνεχή αντίθεση με τα ίδια τους τα ένστικτα- χρησιμοποιούν ως «εκπαιδευτικό εργαλείο» τον συναισθηματικό εκβιασμό χωρίς απαραίτητα να έχουν συνείδηση των πράξεων τους και των επιπτώσεων τους πάνω στην ψυχολογία των νέων υπάρξεων. Η «ερωτική» σύνδεση μητέρας-νέας ύπαρξης θα την απέτρεπε τόσο από το να εφαρμόζει το «εκπαιδευτικό τρυκ» του συναισθηματικού εκβιασμού όσο και από το να παραδώσει σε τρυφερή ακόμη ηλικία την νέα ύπαρξη στο προσχολικό ή σχολικό σύστημα. Η μη σύνδεση με το νεογέννητο, οδηγεί επίσης συχνά στη σκληρότητα και την τιμωρία και στην αντιμετώπιση του μωρού ως ανεπιθύμητου βάρους από την πλευρά της μη συνδεδεμένης μητέρας.
Από εξελικτικής -βιολογικής άποψης η φύση είναι λογικό να έχει αναπτύξει έναν μηχανισμό ισχυρής σύνδεσης των ανθρώπινων νεογνών με τις μητέρες τους, καθώς πρόκειται για έναν εξελιγμένο μηχανισμό προστασίας των ανθρώπινων όντων τα οποία παρά την παρατεταμένη τους κύηση εξαρτώνται απόλυτα για μια μεγάλη περίοδο από τη μητέρα για την επιβίωσή τους. Μετά την κύηση, αν και τα νεογνά έχουν ανεπτυγμένο σε μεγάλο βαθμό τον εγκέφαλό τους, το σώμα τους δεν είναι προικισμένο με αποτελεσματικά εργαλεία και μηχανισμούς άμυνας και επιβίωσης.
Το αντίκτυπο της παρέμβασης στην διαδικασία του imprinting, και της επίπτωσης της πάνω στην σχέση μητέρας νεογνού σε κοινωνικό επίπεδο γίνεται ακόμη πιο σαφές αν αναλογιστούμε πως όλες οι μορφές αγάπης-έρωτα στον κόσμο των ανθρώπων έχουν το αρχέτυπό τους, το πρότυπο πάνω στο οποίο εξελίχθηκαν στην δεδομένη αγάπη που συνδέει τη μητέρα με το νεογνό.
Ας περάσουμε όμως σε αυτό το τελευταίο για να δούμε ποιες είναι οι επιπτώσεις πάνω του μιας βίαιης και επώδυνης γέννας και της μη ολοκληρωμένης ή ακόμη και μη-σύνδεσης με τη μάνα. Καθώς το έμβρυο αναπτύσσεται στο τέλειο περιβάλλον της μήτρας, το είναι του είναι συντονισμένο με το ρυθμό της καρδιάς της μητέρας, που είναι ο καθολικός παλμός καθ' όλη τη διάρκεια της κύησης. Αυτός είναι και ένας από τους βασικούς λόγους που μετά τη γέννησή του το βρέφος ησυχάζει αυτόματα όταν βρίσκεται στην αγκαλιά της μητέρας, αφού έρχεται εξωτερικά ξανά σε επαφή με αυτόν τον παλμό.
Αυτός δε είναι και ένας από τους άμεσα αντιληπτούς μηχανισμούς που εξηγούν την ισχυρή επίδραση της ψυχολογικής κατάστασης της μητέρας στο έμβρυο καθώς κάθε αλλαγή σ' αυτήν αντικατοπτρίζεται στον παλμό της. Τη στιγμή της εξόδου του από τη μήτρα, το νεογέννητο έχει άμεση ανάγκη την επανασύνδεση με το κορμί της μητέρας και τον καθησυχαστικό παλμό του για τη μετέπειτα αρμονική εξέλιξη της σχέσης του με το περιβάλλον του. Ανάλογη με το βαθμό βιαιότητας της γέννησης και της πιθανής μη -σύνδεσης με τη μητέρα είναι και η επίπτωση στον ψυχισμό του μωρού καθώς αυτά καθορίζουν αυτό που μπορεί να ονομαστεί: «πρωταρχικό τραύμα», «πρωταρχική απώλεια» ή «πρωταρχική έλλειψη».
Είναι βάσιμη η εικασία πως ο φόβος της έλλειψης που συνοδεύει τα ανθρώπινα όντα -συχνά καθ' όλη τη διάρκεια της ζωής τους- έχει τη ψυχολογική του βάση σ' αυτό το πρωταρχικό τραύμα, η ασυνείδητη επιστροφή στο οποίο μετατρέπει τον φόβο σε τρόμο και αποτρέπει τους ανθρώπους από το να ζουν σύμφωνα με τους πόθους και τις επιθυμίες τους. Παραδείγματα τέτοιων φόβων απώλειας υπάρχουν πάμπολλα στις ζωές μας και αναφέρω μερικά χαρακτηριστικά: δεν μπορώ να πω στο αφεντικό μου την άποψή μου για το πρόσωπό του και τις συνθήκες δουλειάς μου γιατί θα την χάσω, δεν μπορώ να σταματήσω τις σπουδές γιατί θα χάσω τη δυνατότητα να βρω δουλειά, δεν μπορώ να φύγω από την πόλη γιατί θα τα χάσω όλα, δεν μπορώ να αφήσω τον/ την σύζυγο μου γιατί θα μείνω μόνος, δεν μπορώ να μην παραστώ στο γάμο του ξαδέλφου γιατί θα χάσω την εύνοια της οικογένειας κλπ.
Αποτέλεσμα σε ατομικό επίπεδο: Αν ρωτήσουμε τους εαυτούς μας και τους ανθρώπους γύρω μας τι θα ήθελαν να κάνουν, σχεδόν κανείς δεν θα απαντήσει αυτό που όντως κάνει.
Αποτέλεσμα στο κοινωνικό επίπεδο: Το κοινωνικό μας τοπίο διαμορφώνεται σαν μία σπείρα ελλείψεων, φόβων και υπακοής αντί να διατρέχεται από την επιθυμία και τους πόθους που εκπληρώνονται.
Σαφώς και κάτι τέτοιο δεν οφείλεται αποκλειστικά στις συνθήκες της γέννησής μας και της μετέπειτα σχέσης με την μητέρα, μα εκεί βρίσκεται ένα κλειδί για μια πόρτα που δυσκολευόμαστε ή αδυνατούμε να συλλάβουμε νοητικά και πολύ περισσότερο ν' αγγίξουμε και ν' ανοίξουμε. Το καθεστώς της ασυνείδητης υπακοής στην οποία σε μεγάλο βαθμό βιώνουμε τις ζωές μας, είναι ένα καθεστώς φόβου και ο φόβος είναι φόβος εγκατάλειψης με την ψυχολογική του βάση θεμελιωμένη πάνω στην πρωταρχική εγκατάλειψη που βιώνεται τη στιγμή της βίαιης γέννας. Το καθεστώς αυτό εδραιώνεται και ενισχύεται από τον συναισθηματικό εκβιασμό που ορίζει την άτυπη μας εκπαίδευση. Στην αυθόρμητη και ενστικτώδη προσπάθεια των μικρών υπάρξεων να επανασυνδεθούν με την μητέρα συναντούν πάμπολλους εκβιασμούς του τύπου: «μη λερωθείς παίζοντας γιατί δεν θα σου πάρω γλειφιτζούρι», πίσω από τους οποίους άρρητα αλλά σταθερά βρίσκεται το «ΜΗ, γιατί θα χάσεις την αγάπη μου» και σε αυτό ακριβώς συνίσταται ο συναισθηματικός εκβιασμός που αναφέραμε, στον οποίο εγκλωβίζεται το πιτσιρίκι.
«Χωρίς μια πατριαρχική μητέρα που να ενσωματώνει στις ανθρώπινες υπάρξεις από την πιο τρυφερή τους παιδικότητα “αυτό που δεν πρέπει να είναι”, που μπλοκάρει το ερωτικό -ζωτικό τους δυναμικό και το καναλιζάρει προς “αυτό που πρέπει να είναι”, δεν θα μπορούσε να λειτουργήσει ο νόμος του Πατέρα που συμβολίζει και αναπτύσσει με έναν τρόπο πιο ακριβή “αυτό που πρέπει να είναι”».
Η ενσωμάτωση στις νεαρές υπάρξεις “αυτού που πρέπει να είναι” σε συνδυασμό με τον πανταχού παρόντα φόβο της έλλειψης -της πιθανής εγκατάλειψης οδηγεί τους ανθρώπους στην ασυνείδητη υπακοή που αναφέραμε.
Σημαντική διάσταση του “πρέπει να είναι” είναι η καταστολή με διάφορους τρόπους αυτού που μπορούμε να ονομάσουμε “βασική ή διάχυτη σεξουαλικότητα” και η οποία ξεκινάει και αυτή από τη διαταραγμένη σχέση της μητέρας με την ύπαρξη με καταλυτική την παρουσία και επίδραση του πατέρα και της φαλλοκρατικής (προσανατολισμένης στη συνουσία) αντίληψης για τη σεξουαλικότητα. Η καταστολή από τα πρώτα παιδικά χρόνια της σεξουαλικότητας της νέας ύπαρξης, οδηγεί σταδιακά σε ενήλικες υπάρξεις στερημένες απ' το χάδι και τη σωματική επαφή, στα οποία υπάρχει πρόσβαση μόνο στα πλαίσια του σεξουαλικού ζευγαρώματος το οποίο ντύνεται με τα χαρακτηριστικά της ιδιοκτησίας.
«Μπορώ να πω μόνο ότι από την σεξουαλικότητα μας σκλαβωνόμαστε ευκολότερα τόσο άντρες όσο και γυναίκες. Μπορεί εκεί ακριβώς να είναι πιο δύσκολο να κρατήσουμε την ελευθερία μας. Η πολιτική της σάρκας είναι η ρίζα της εξουσίας»
«Ποιος καλύτερος τρόπος να σκοτώσεις τους πόθους και το πάθος απ' το να κάνεις να πιστέψουν οι άνθρωποι πως τέτοια πράγματα θα μπορούσαν να αποτελούν ιδιωτική περιουσία και να φυλάσσονται στο σπίτι δια βίου με το άλμπουμ των φωτογραφιών απ' τον γάμο κλπ».
Η ανάγκη του γαμήλιου ζευγαρώματος προκύπτει εκβιαστική για να υπάρχει μια σιγουριά για να μη βρεθούμε εγκαταλελειμμένες, για να μη ξεσκεπαστεί το πρωταρχικό τραύμα «γιατί κάθε εγκατάλειψη που βιώνεται στη ζωή συνδέεται με τη πρωταρχική εγκατάλειψη που κείτεται αποκοιμισμένη στο υποσυνείδητο».
Ο γάμος και η οικογένεια δεν είναι παρά η μεταφορά της αρχής της ιδιοκτησίας επί των ανθρώπων και αυτό αντικατοπτρίζεται στη γλώσσα που χρησιμοποιούμε (η γυναίκα Μου, το παιδί Μου, ο άντρας Μου). Αν και όχι πάντα ρητά, η αποδοχή του γάμου και των χαρακτηριστικών του για «αποκλειστική κατοχή και χρήση» του εν λόγω προσώπου, εσαεί δέσμευση κλπ, θεωρείται η ασφαλιστική δικλείδα για να έχουμε σίγουρη πρόσβαση στο χάδι, το σεξ και τη συντροφιά και να μην απομείνουμε μόνοι. Περισσότερο από κάθε κοινωνικό μόρφωμα, η πυρηνική οικογένεια ως αποτέλεσμα του γάμου, είναι ο εγγυητής της αναπαραγωγής του άρρητου–ασυνείδητου συστήματος υπακοής που κατά κάποιο τρόπο βρίσκεται στη βάση του συστήματος εκμετάλλευσης ως κεντρικός πυλώνας του.
«Όλα είναι ιδιοκτησία (σαν να λέμε ένας γάμος). Όλος ο πλανήτης γη είναι ιδιοκτησία. Το ίδιο συμβαίνει με τον πόθο και τον έρωτα».
Για την διερεύνηση της πολιτικής διάστασης του πόθου -της επιθυμίας και της καταστολής του είναι ενδιαφέρουσα η οπτική των Deleuze & Guattari, ενώ η πολιτική διάσταση της ελεύθερης σεξουαλικότητας, της ηδονής και της καταστολής τους έχει αναλυθεί διεξοδικά από τον Βίλχελμ Ράιχ που, ακριβώς γι' αυτό το κομμάτι των μελετών του, κυνηγήθηκε ανελέητα από το κατεστημένο της εποχής του.
Γνωρίζουμε ακόμη πως μέρος της επιτυχίας του καπιταλισμού οφείλεται στην εύστοχη και εξεζητημένη οργάνωση της έλλειψης μέσα στην αφθονία και απαραίτητο στρατηγικό όπλο είναι ένα μείγμα φόβου, ανασφάλειας, ενοχής και αισθήματος έλλειψης που οδηγεί τα ανθρώπινα όντα στην υπακοή και υποταγή σε συνθήκες ενάντια των θέλω και του είναι τους. Ήδη διερευνήθηκε εν συντομία η σημασία της γέννησης και της πρώιμης ανατροφής των ανθρώπων στα πλαίσια της πατριαρχικής οικογένειας στην διαμόρφωση και σταθεροποίηση του «μίγματος».
Ακόμη μπορούμε να αναφέρουμε μερικά επιμέρους στοιχεία για την πρώιμη ανατροφή, όπως η μεγάλη σημασία της αγκαλιάς για τη μετέπειτα σταθερότητα και ανεξαρτησία του μωρού η οποία ειδικά τα πρώτα δύο χρόνια της ζωής, του είναι απόλυτα απαραίτητη. Είναι χαρακτηριστική η παρατήρηση πως στους ιθαγενείς της Τσιάπας των οποίων τα μωρά περνούν τουλάχιστον τα 2 πρώτα χρόνια της ζωής κρεμασμένα σ' ένα πανί σε άμεση επαφή με το σώμα της μάνας ή της μικρής αδελφής, τα πιτσιρίκια δεν κλαίνε καθόλου κι όταν πια κατεβαίνουν από την αγκαλιά έχουν ένα ανεπτυγμένο επίπεδο ανεξαρτησίας και αισθήματος αυτοασφάλειας αδιανόητο για εμάς τους δυτικούς. Με τη δικαιολογία να «μη τα καλομάθουμε» τα δυτικά μωρά στερούνται συχνά της αγκαλιάς και του θηλασμού όποτε και για όσο τον επιζητούν και επιθυμούν και τέλος στερούνται τον μοιρασμένο ύπνο και τη σωματική επαφή με τα θερμά σώματα των γονιών φυλακισμένα στα ειδικά τους πάρκα, καροτσάκια και κρεβατάκια αν και περιτριγυρισμένα από του κόσμου τα ειδικά μπλι-μπλίκια. Η σημασία των παραπάνω για την εξέλιξη του πρωταρχικού αισθήματος εγκατάλειψης και του φόβου της έλλειψης είναι παραπάνω από προφανής και το αποτέλεσμα αυτής της διαδικασίας είναι παιδιά και ενήλικες ανασφαλείς και εξαρτημένοι, όπως ακριβώς τους παραγγέλνει ο καπιταλισμός για τις ανάγκες του.
Κλείνοντας αυτή τη σύντομη παρουσίαση πρέπει να αναφέρω πως οι παραπάνω προβληματισμοί -τοποθετήσεις περιέχονται στο αυτοεκδιδόμενο από την ίδια τη συγγραφέα Casilda Rodriganez βιβλίο με τίτλο: «Επίθεση στον Άδη - Η εξέγερση του Οιδίποδος». Το καλογραμμένο και εμπεριστατωμένο με πλούσιες βιβλιογραφικές αναφορές βιβλίο, αναφέρεται στους παραπάνω και μια σειρά σχετικούς με αυτούς προβληματισμούς και αγγίζει με ριζοσπαστικό και αποκαλυπτικό τρόπο ένα παραγνωρισμένο ζήτημα για την πολιτική θεωρία που έρχεται να καλύψει το σχετικό κενό με μια συνολικά ανατρεπτική προοπτική. Για όσες/ όσους γνωρίζουν ισπανικά ολόκληρο το βιβλίο υπάρχει στην ιστοσελίδα: http://www.casildarodriganez.org/ μέχρι αισίως να μεταφραστεί στα ελληνικά.... Αν και οι εγγενείς περιορισμοί αυτού του κειμένου σίγουρα δεν επέτρεψαν την ολοκληρωμένη παρουσίαση του βιβλίου και του θέματος που διαπραγματεύεται, ελπίζω να δίνεται μια χρήσιμη γενική ιδέα.
«Το πιο ανατρεπτικό που μπορεί να γίνει σε αυτόν εδώ τον κόσμο είναι να αυτοεξουσιοδοτηθούμε να νιώσουμε και να παράγουμε επιθυμίες και να είμαστε συνεπείς με όλα τα συναισθήματα. Τόσο απλό και τόσο ανατρεπτικό».
«Δεν μπορούμε να φανταστούμε πόσο μίζερη είναι η σύγχρονη ανθρώπινή μας υπόσταση και όλα όσα χάνουμε. Αυτό που θα μπορούσε να είναι, όχι μόνο ο έρωτας, το πάθος και ο πόθος, αλλά επίσης η φιλία, η αδελφικότητα και η αλληλεγγύη... αν άφηναν τη ζωή να είναι η αναπτυσσόμενη επέκταση ικανοποιημένων πόθων αντί για μια σπείρα έλλειψης, φόβου και υπακοής».
Casilda Rodriganez
http://www.vrahokipos.net/
(*): Η αναφορά στο παράδειγμα του Καιάδα στην αρχαία Σπάρτη ελέγχεται ιστορικά για την ακρίβειά της. Σε (πρόσφατες) ανασκαφές στο σπηλαιοβάραθρο του Καιάδα που βρίσκεται στις υπώρειες του Ταϋγέτου σε υψόμετρο 750μ. δεν έχουν ανεβρεθεί οστά παιδιών παρά μόνο ενηλίκων. Οι ενήλικες αυτοί ήσαν αιχμάλωτοι και καταδικασμένοι σε θάνατο για κακουργήματα. Όπως αναφέρει σε συνέντευξή του ο καθηγητής κ. Σαράντος Καργάκος ο βασιλιάς της Σπάρτης Αγησίλαος ήταν χωλός και ως εκ του γεγονότος τούτου δεν θα έπρεπε να είχε επιζήσει. Σχετικές πληροφορίες στις παρακάτω διαδικτυακές διευθύνσεις:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=1954
http://www.youtube.com/watch?v=7oYzUHKYQXw
Κι έπειτα έρχεται η στιγμή της γέννησης, με τη βιαιότητα που της επιφύλαξε η εξουσία εδώ και χιλιετηρίδες, για να διασπάσει τον κύκλο της ζωής και της επιθυμίας προς όφελος του θανάτου, του φόβου και της εξουσίας. Ο έλεγχος της στιγμής της γέννησης βάζει την σφραγίδα του στο γεγονός πως, αντί για όντα που κινούνται με βάση τις επιθυμίες τους και εκπληρώνουν τους πόθους τους, είμαστε ασυνείδητα υπάκουοι σε ρητές και άρρητες επιταγές, παντοτινά τρομαγμένοι από τον ασαφή φόβο μιας έλλειψης, μιας πιθανής απώλειας.
Σαφώς και δεν είναι μόνο η γέννηση που επιτάσσει και καθορίζει την μελλοντική υπακοή, η εκπαίδευση, η οικογένεια, η θρησκεία και άλλα παίζουν βασικό ρόλο, μα είναι ενδιαφέρον να παρατηρήσουμε πόσο πολλά έχουν γραφεί γι' αυτούς τους παράγοντες και πόσο λίγα για το φαινομενικά ουδέτερο γεγονός της γέννησης.
Ας προσπαθήσουμε όμως να πάρουμε το ζήτημα από την αρχή. Η πρωταρχική κατάρα του χριστιανισμού για τη γυναίκα περί γέννησης, δεν επηρεάζει μόνο την ίδια, μα και τους απογόνους της ανεξαρτήτως φύλλου. Η γυναίκα που διώχνεται από τον παράδεισο θα γεννάει με πόνο γιατί ο παράδεισος είναι μια γέννα χωρίς αυτόν, όπως ακριβώς είναι για τον άντρα η εύρεση της τροφής χωρίς τον «ιδρώτα του προσώπου του» και τα δύο σε συνδυασμό είναι ο παράδεισος για όλους.
Στα ασηπτικά και ανέραστα νοσοκομεία, η οξιτοκίνη, χαρακτηρισμένη από τους ορμονολόγους ως η «ορμόνη του έρωτα», δίνεται ενέσιμη στη γυναίκα κατά τη διάρκεια του τοκετού για να «διευκολύνει» τις συσπάσεις -τους σπασμούς της μήτρας. Κι αυτό γιατί αποκρύβεται (μας είναι έως και αδιανόητο), πως η γέννα είναι μία σημαντική στιγμή της ερωτικής ζωής μιας θηλυκής ύπαρξης. Οι γυναίκες που γεννούν σε συνθήκες ανάλογες μ' αυτές με τις οποίες προστατεύουμε τη στιγμή της ερωτικής συνεύρεσης (χαμηλός διακριτικός φωτισμός, απουσία ερεθισμάτων που προκαλούν στρες, προστατευμένος από εξωτερικό βλέμματα και παρεμβάσεις χωροχρόνος, οικειότητα, κλπ) δύνανται ακόμη και σήμερα να αποφύγουν τον «δεδομένο» πόνο της γέννας. Αν μάλιστα οι γυναίκες αυτές έχουν υγιή και γεμάτη απόλαυση ερωτική ζωή και είναι εξοικειωμένες με το γεγονός και την ιδέα πως βιώνουν μια ερωτική στιγμή και τέλος -ίσως το σημαντικότερο- είναι απαλλαγμένες από τον φόβο του πόνου του τοκετού, έχουν επιπλέον την δυνατότητα να βιώσουν οργασμικούς τοκετούς, με την έννοια πως η γέννα συνοδεύεται και διευκολύνεται από έναν σεξουαλικό οργασμό. Στις παραπάνω κατάλληλες συνθήκες, οι γυναίκες βιώνουν εκστατικά και αποκομμένες από το περιβάλλον τους τη γέννα με φωνές και βογκητά απόλαυσης σε μια κατάσταση ανάλογη με αυτήν μιας επιτυχημένης συνουσίας. (για την επιβεβαίωση με στοιχεία του παραπάνω απίστευτου όντως γεγονότος, ελέγξτε το site του Primal Health Research Center http://www.birthworks.org/primalhealth/ που περιέχει συντριπτικά στοιχεία γύρω από τη γέννηση.)
Αναφερόμενοι στον υπόλοιπο ζωικό κόσμο, μόνον η προβολή των αντιλήψεών μας για τη γέννηση –των καθορισμένων από τη χριστιανική κατάρα- μπορεί να οδηγήσει στο εσφαλμένο συμπέρασμα πως τα ζώα γεννούν με επώδυνο τρόπο και με κυρίαρχο τον πόνο. Μόνο οι αγελάδες και άλλα εξημερωμένα από τον άνθρωπο ζώα βιώνουν επώδυνες έως και αδύνατες χωρίς εξωτερική παρέμβαση γέννες και αυτό εξηγείται εύκολα από το γεγονός της καταπίεσης της φυσικής και ως εκ τούτου «άγριας» συμπεριφοράς τους με την εξημέρωσή τους.
Έπειτα από χιλιετηρίδες πατριαρχικής καταπίεσης των γυναικών και της ερωτικής τους ζωής και συμπεριφοράς, σήμερα μας είναι αδιανόητο έστω και να φανταστούμε το ενδεχόμενο μιας γέννας με σαφή και ανεπτυγμένη ερωτική διάθεση. Κι αυτό συμβαίνει καθώς ειδικά στον σύγχρονο δήθεν ανεπτυγμένο κόσμο η γέννηση είναι μια αυστηρά ελεγχόμενη από την ιατρική εξουσία καθοριστική στιγμή της ανθρώπινης ζωής και είναι σαφές πως, στις συνθήκες που επιφυλάσσει το νοσοκομείο για την γυναίκα, μια απολαυστική γέννα όπως άλλωστε και μια απολαυστική συνουσία θα ήταν αδύνατη.
Είναι άξιο παρατήρησης πως δεν είναι μόνο η γέννηση, μα και ο θάνατος που ελέγχεται και καθορίζεται ασφυκτικά από την ιατρική εξουσία σήμερα. Με ορισμένη την είσοδο και την έξοδο από την ζωή, θα μπορούσαμε με κάποιο τρόπο να θεωρήσουμε πως η πορεία της ζωής προκαθορίζεται, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν είναι απαραίτητα μια σειρά από σχετικά «κάγκελα» για να διασαφηνίζουν και στο ενδιάμεσο τα όρια…
Αφήνοντας στην άκρη όμως τον θάνατο, αξίζει να παρατηρήσουμε πως ο έλεγχος της γέννησης δεν είναι νέο φαινόμενο. Αναφέρεται πως διαχρονικά, στις πατριαρχικά ελεγχόμενες κοινωνίες, η διαδικασία και η στιγμή της γέννησης καταπιέζονται ανάλογα με το βαθμό βιαιότητας που απαιτεί η κοινωνία από τα ενήλικα μέλη της. Ένα προφανές και σκληρό παράδειγμα έρχεται από τη στρατιωτικά προσανατολισμένη αρχαία Σπάρτη όπου ο πατέρας έπαιρνε τα νεογέννητα αγόρια και τα άφηνε να πέσουν από ψηλά στο έδαφος και μόνο όσα επιβίωναν του σοκ γλίτωναν τον Καιάδα.
… Αναπόδραστα αυτά θα γινόταν καλοί στρατιώτες πολεμιστές... (*)
Πώς όμως επηρεάζει σήμερα τις ανθρώπινες υπάρξεις η σε πολλαπλά επίπεδα βιαιότητα που επιφυλάσσει η ιατρική εξουσία για τη γέννησή τους; Μια από τις πιο ενδιαφέρουσες πολιτικά διαστάσεις αυτού του ζητήματος είναι η ακόλουθη:
Στον δήθεν ανεπτυγμένο κόσμο, στη συντριπτική τους πλειοψηφία οι ανθρώπινες υπάρξεις έρχονται στον κόσμο βίαια τραβηγμένες από τα ντυμένα με πλαστικά γάντια χέρια ενός γιατρού ακόμη και όταν η γέννηση θεωρείται «φυσιολογική». Σε πολλές περιπτώσεις μάλιστα, ανάλογα με το νοσοκομείο, τα νεογέννητα περνάνε από ασηπτικό καθαρισμό πριν έρθουν σε επαφή με το ποθητό στήθος της μάνας. Η μάνα είναι φασκιωμένη με λευκά πανιά και σε πολλές περιπτώσεις ημιαναίσθητη όταν της παραδίδεται το μωρό στα χέρια. Γνωρίζουμε από τη βιολογία πως η πρώτη έξωθεν επαφή μάνας -παιδιού είναι καθοριστική σε όλο το ζωικό κόσμο και παρατηρείται το φαινόμενο που ονομάζεται imprinting (εν-τύπωση). Το imprinting είναι η καταγραφή του μεταξύ τους δεσμού που μπορεί να ειπωθεί πως έχει χαρακτήρα ερωτικής σύνδεσης στον εγκέφαλο και τον ψυχισμό και των δύο,. Είναι χαρακτηριστικό το παράδειγμα πως τα νεογέννητα παπάκια θα αντιμετωπίζουν ως μητέρα σε όλη τους της ζωή το πρώτο πράγμα που θα αντικρίσουν μετά την έξοδο τους από το αυγό. Το πείραμα έχει γίνει με μία μπάλα, την οποία αναγνώριζαν ως μάνα τα παπάκια.
Στην περίπτωση του ανθρώπου η διαδικασία του imprinting διακόπτεται, αναστρέφεται ή καταστρέφεται από τις εξωτερικές παρεμβάσεις που αναφέρθηκαν, με πολλαπλό αντίκτυπο σε μητέρα και παιδί και στην μεταξύ τους σχέση, αντίκτυπο που θα διερευνήσουμε στην συνέχεια.
Αρκεί εδώ να τονιστεί ο βάσιμος ισχυρισμός πως αν οι μητέρες βίωναν μη επώδυνα την γέννα και συνδέονταν αρμονικά με το νεογέννητο, δεν θα τους ήταν δυνατό να συναινέσουν και να συμβάλλουν σε μια εκπαίδευση που στηρίζεται στην καταστολή της επιθυμίας των παιδιών και ολοφάνερα κινείται ενάντια στις φυσικές τους ανάγκες.
Μετά τη γέννα και πιεσμένες επιπλέον από τις κοινωνικές αντιλήψεις για τη «σωστή διαπαιδαγώγηση», οι μητέρες -ερχόμενες σε συνεχή αντίθεση με τα ίδια τους τα ένστικτα- χρησιμοποιούν ως «εκπαιδευτικό εργαλείο» τον συναισθηματικό εκβιασμό χωρίς απαραίτητα να έχουν συνείδηση των πράξεων τους και των επιπτώσεων τους πάνω στην ψυχολογία των νέων υπάρξεων. Η «ερωτική» σύνδεση μητέρας-νέας ύπαρξης θα την απέτρεπε τόσο από το να εφαρμόζει το «εκπαιδευτικό τρυκ» του συναισθηματικού εκβιασμού όσο και από το να παραδώσει σε τρυφερή ακόμη ηλικία την νέα ύπαρξη στο προσχολικό ή σχολικό σύστημα. Η μη σύνδεση με το νεογέννητο, οδηγεί επίσης συχνά στη σκληρότητα και την τιμωρία και στην αντιμετώπιση του μωρού ως ανεπιθύμητου βάρους από την πλευρά της μη συνδεδεμένης μητέρας.
Από εξελικτικής -βιολογικής άποψης η φύση είναι λογικό να έχει αναπτύξει έναν μηχανισμό ισχυρής σύνδεσης των ανθρώπινων νεογνών με τις μητέρες τους, καθώς πρόκειται για έναν εξελιγμένο μηχανισμό προστασίας των ανθρώπινων όντων τα οποία παρά την παρατεταμένη τους κύηση εξαρτώνται απόλυτα για μια μεγάλη περίοδο από τη μητέρα για την επιβίωσή τους. Μετά την κύηση, αν και τα νεογνά έχουν ανεπτυγμένο σε μεγάλο βαθμό τον εγκέφαλό τους, το σώμα τους δεν είναι προικισμένο με αποτελεσματικά εργαλεία και μηχανισμούς άμυνας και επιβίωσης.
Το αντίκτυπο της παρέμβασης στην διαδικασία του imprinting, και της επίπτωσης της πάνω στην σχέση μητέρας νεογνού σε κοινωνικό επίπεδο γίνεται ακόμη πιο σαφές αν αναλογιστούμε πως όλες οι μορφές αγάπης-έρωτα στον κόσμο των ανθρώπων έχουν το αρχέτυπό τους, το πρότυπο πάνω στο οποίο εξελίχθηκαν στην δεδομένη αγάπη που συνδέει τη μητέρα με το νεογνό.
Ας περάσουμε όμως σε αυτό το τελευταίο για να δούμε ποιες είναι οι επιπτώσεις πάνω του μιας βίαιης και επώδυνης γέννας και της μη ολοκληρωμένης ή ακόμη και μη-σύνδεσης με τη μάνα. Καθώς το έμβρυο αναπτύσσεται στο τέλειο περιβάλλον της μήτρας, το είναι του είναι συντονισμένο με το ρυθμό της καρδιάς της μητέρας, που είναι ο καθολικός παλμός καθ' όλη τη διάρκεια της κύησης. Αυτός είναι και ένας από τους βασικούς λόγους που μετά τη γέννησή του το βρέφος ησυχάζει αυτόματα όταν βρίσκεται στην αγκαλιά της μητέρας, αφού έρχεται εξωτερικά ξανά σε επαφή με αυτόν τον παλμό.
Αυτός δε είναι και ένας από τους άμεσα αντιληπτούς μηχανισμούς που εξηγούν την ισχυρή επίδραση της ψυχολογικής κατάστασης της μητέρας στο έμβρυο καθώς κάθε αλλαγή σ' αυτήν αντικατοπτρίζεται στον παλμό της. Τη στιγμή της εξόδου του από τη μήτρα, το νεογέννητο έχει άμεση ανάγκη την επανασύνδεση με το κορμί της μητέρας και τον καθησυχαστικό παλμό του για τη μετέπειτα αρμονική εξέλιξη της σχέσης του με το περιβάλλον του. Ανάλογη με το βαθμό βιαιότητας της γέννησης και της πιθανής μη -σύνδεσης με τη μητέρα είναι και η επίπτωση στον ψυχισμό του μωρού καθώς αυτά καθορίζουν αυτό που μπορεί να ονομαστεί: «πρωταρχικό τραύμα», «πρωταρχική απώλεια» ή «πρωταρχική έλλειψη».
Είναι βάσιμη η εικασία πως ο φόβος της έλλειψης που συνοδεύει τα ανθρώπινα όντα -συχνά καθ' όλη τη διάρκεια της ζωής τους- έχει τη ψυχολογική του βάση σ' αυτό το πρωταρχικό τραύμα, η ασυνείδητη επιστροφή στο οποίο μετατρέπει τον φόβο σε τρόμο και αποτρέπει τους ανθρώπους από το να ζουν σύμφωνα με τους πόθους και τις επιθυμίες τους. Παραδείγματα τέτοιων φόβων απώλειας υπάρχουν πάμπολλα στις ζωές μας και αναφέρω μερικά χαρακτηριστικά: δεν μπορώ να πω στο αφεντικό μου την άποψή μου για το πρόσωπό του και τις συνθήκες δουλειάς μου γιατί θα την χάσω, δεν μπορώ να σταματήσω τις σπουδές γιατί θα χάσω τη δυνατότητα να βρω δουλειά, δεν μπορώ να φύγω από την πόλη γιατί θα τα χάσω όλα, δεν μπορώ να αφήσω τον/ την σύζυγο μου γιατί θα μείνω μόνος, δεν μπορώ να μην παραστώ στο γάμο του ξαδέλφου γιατί θα χάσω την εύνοια της οικογένειας κλπ.
Αποτέλεσμα σε ατομικό επίπεδο: Αν ρωτήσουμε τους εαυτούς μας και τους ανθρώπους γύρω μας τι θα ήθελαν να κάνουν, σχεδόν κανείς δεν θα απαντήσει αυτό που όντως κάνει.
Αποτέλεσμα στο κοινωνικό επίπεδο: Το κοινωνικό μας τοπίο διαμορφώνεται σαν μία σπείρα ελλείψεων, φόβων και υπακοής αντί να διατρέχεται από την επιθυμία και τους πόθους που εκπληρώνονται.
Σαφώς και κάτι τέτοιο δεν οφείλεται αποκλειστικά στις συνθήκες της γέννησής μας και της μετέπειτα σχέσης με την μητέρα, μα εκεί βρίσκεται ένα κλειδί για μια πόρτα που δυσκολευόμαστε ή αδυνατούμε να συλλάβουμε νοητικά και πολύ περισσότερο ν' αγγίξουμε και ν' ανοίξουμε. Το καθεστώς της ασυνείδητης υπακοής στην οποία σε μεγάλο βαθμό βιώνουμε τις ζωές μας, είναι ένα καθεστώς φόβου και ο φόβος είναι φόβος εγκατάλειψης με την ψυχολογική του βάση θεμελιωμένη πάνω στην πρωταρχική εγκατάλειψη που βιώνεται τη στιγμή της βίαιης γέννας. Το καθεστώς αυτό εδραιώνεται και ενισχύεται από τον συναισθηματικό εκβιασμό που ορίζει την άτυπη μας εκπαίδευση. Στην αυθόρμητη και ενστικτώδη προσπάθεια των μικρών υπάρξεων να επανασυνδεθούν με την μητέρα συναντούν πάμπολλους εκβιασμούς του τύπου: «μη λερωθείς παίζοντας γιατί δεν θα σου πάρω γλειφιτζούρι», πίσω από τους οποίους άρρητα αλλά σταθερά βρίσκεται το «ΜΗ, γιατί θα χάσεις την αγάπη μου» και σε αυτό ακριβώς συνίσταται ο συναισθηματικός εκβιασμός που αναφέραμε, στον οποίο εγκλωβίζεται το πιτσιρίκι.
«Χωρίς μια πατριαρχική μητέρα που να ενσωματώνει στις ανθρώπινες υπάρξεις από την πιο τρυφερή τους παιδικότητα “αυτό που δεν πρέπει να είναι”, που μπλοκάρει το ερωτικό -ζωτικό τους δυναμικό και το καναλιζάρει προς “αυτό που πρέπει να είναι”, δεν θα μπορούσε να λειτουργήσει ο νόμος του Πατέρα που συμβολίζει και αναπτύσσει με έναν τρόπο πιο ακριβή “αυτό που πρέπει να είναι”».
Η ενσωμάτωση στις νεαρές υπάρξεις “αυτού που πρέπει να είναι” σε συνδυασμό με τον πανταχού παρόντα φόβο της έλλειψης -της πιθανής εγκατάλειψης οδηγεί τους ανθρώπους στην ασυνείδητη υπακοή που αναφέραμε.
Σημαντική διάσταση του “πρέπει να είναι” είναι η καταστολή με διάφορους τρόπους αυτού που μπορούμε να ονομάσουμε “βασική ή διάχυτη σεξουαλικότητα” και η οποία ξεκινάει και αυτή από τη διαταραγμένη σχέση της μητέρας με την ύπαρξη με καταλυτική την παρουσία και επίδραση του πατέρα και της φαλλοκρατικής (προσανατολισμένης στη συνουσία) αντίληψης για τη σεξουαλικότητα. Η καταστολή από τα πρώτα παιδικά χρόνια της σεξουαλικότητας της νέας ύπαρξης, οδηγεί σταδιακά σε ενήλικες υπάρξεις στερημένες απ' το χάδι και τη σωματική επαφή, στα οποία υπάρχει πρόσβαση μόνο στα πλαίσια του σεξουαλικού ζευγαρώματος το οποίο ντύνεται με τα χαρακτηριστικά της ιδιοκτησίας.
«Μπορώ να πω μόνο ότι από την σεξουαλικότητα μας σκλαβωνόμαστε ευκολότερα τόσο άντρες όσο και γυναίκες. Μπορεί εκεί ακριβώς να είναι πιο δύσκολο να κρατήσουμε την ελευθερία μας. Η πολιτική της σάρκας είναι η ρίζα της εξουσίας»
«Ποιος καλύτερος τρόπος να σκοτώσεις τους πόθους και το πάθος απ' το να κάνεις να πιστέψουν οι άνθρωποι πως τέτοια πράγματα θα μπορούσαν να αποτελούν ιδιωτική περιουσία και να φυλάσσονται στο σπίτι δια βίου με το άλμπουμ των φωτογραφιών απ' τον γάμο κλπ».
Η ανάγκη του γαμήλιου ζευγαρώματος προκύπτει εκβιαστική για να υπάρχει μια σιγουριά για να μη βρεθούμε εγκαταλελειμμένες, για να μη ξεσκεπαστεί το πρωταρχικό τραύμα «γιατί κάθε εγκατάλειψη που βιώνεται στη ζωή συνδέεται με τη πρωταρχική εγκατάλειψη που κείτεται αποκοιμισμένη στο υποσυνείδητο».
Ο γάμος και η οικογένεια δεν είναι παρά η μεταφορά της αρχής της ιδιοκτησίας επί των ανθρώπων και αυτό αντικατοπτρίζεται στη γλώσσα που χρησιμοποιούμε (η γυναίκα Μου, το παιδί Μου, ο άντρας Μου). Αν και όχι πάντα ρητά, η αποδοχή του γάμου και των χαρακτηριστικών του για «αποκλειστική κατοχή και χρήση» του εν λόγω προσώπου, εσαεί δέσμευση κλπ, θεωρείται η ασφαλιστική δικλείδα για να έχουμε σίγουρη πρόσβαση στο χάδι, το σεξ και τη συντροφιά και να μην απομείνουμε μόνοι. Περισσότερο από κάθε κοινωνικό μόρφωμα, η πυρηνική οικογένεια ως αποτέλεσμα του γάμου, είναι ο εγγυητής της αναπαραγωγής του άρρητου–ασυνείδητου συστήματος υπακοής που κατά κάποιο τρόπο βρίσκεται στη βάση του συστήματος εκμετάλλευσης ως κεντρικός πυλώνας του.
«Όλα είναι ιδιοκτησία (σαν να λέμε ένας γάμος). Όλος ο πλανήτης γη είναι ιδιοκτησία. Το ίδιο συμβαίνει με τον πόθο και τον έρωτα».
Για την διερεύνηση της πολιτικής διάστασης του πόθου -της επιθυμίας και της καταστολής του είναι ενδιαφέρουσα η οπτική των Deleuze & Guattari, ενώ η πολιτική διάσταση της ελεύθερης σεξουαλικότητας, της ηδονής και της καταστολής τους έχει αναλυθεί διεξοδικά από τον Βίλχελμ Ράιχ που, ακριβώς γι' αυτό το κομμάτι των μελετών του, κυνηγήθηκε ανελέητα από το κατεστημένο της εποχής του.
Γνωρίζουμε ακόμη πως μέρος της επιτυχίας του καπιταλισμού οφείλεται στην εύστοχη και εξεζητημένη οργάνωση της έλλειψης μέσα στην αφθονία και απαραίτητο στρατηγικό όπλο είναι ένα μείγμα φόβου, ανασφάλειας, ενοχής και αισθήματος έλλειψης που οδηγεί τα ανθρώπινα όντα στην υπακοή και υποταγή σε συνθήκες ενάντια των θέλω και του είναι τους. Ήδη διερευνήθηκε εν συντομία η σημασία της γέννησης και της πρώιμης ανατροφής των ανθρώπων στα πλαίσια της πατριαρχικής οικογένειας στην διαμόρφωση και σταθεροποίηση του «μίγματος».
Ακόμη μπορούμε να αναφέρουμε μερικά επιμέρους στοιχεία για την πρώιμη ανατροφή, όπως η μεγάλη σημασία της αγκαλιάς για τη μετέπειτα σταθερότητα και ανεξαρτησία του μωρού η οποία ειδικά τα πρώτα δύο χρόνια της ζωής, του είναι απόλυτα απαραίτητη. Είναι χαρακτηριστική η παρατήρηση πως στους ιθαγενείς της Τσιάπας των οποίων τα μωρά περνούν τουλάχιστον τα 2 πρώτα χρόνια της ζωής κρεμασμένα σ' ένα πανί σε άμεση επαφή με το σώμα της μάνας ή της μικρής αδελφής, τα πιτσιρίκια δεν κλαίνε καθόλου κι όταν πια κατεβαίνουν από την αγκαλιά έχουν ένα ανεπτυγμένο επίπεδο ανεξαρτησίας και αισθήματος αυτοασφάλειας αδιανόητο για εμάς τους δυτικούς. Με τη δικαιολογία να «μη τα καλομάθουμε» τα δυτικά μωρά στερούνται συχνά της αγκαλιάς και του θηλασμού όποτε και για όσο τον επιζητούν και επιθυμούν και τέλος στερούνται τον μοιρασμένο ύπνο και τη σωματική επαφή με τα θερμά σώματα των γονιών φυλακισμένα στα ειδικά τους πάρκα, καροτσάκια και κρεβατάκια αν και περιτριγυρισμένα από του κόσμου τα ειδικά μπλι-μπλίκια. Η σημασία των παραπάνω για την εξέλιξη του πρωταρχικού αισθήματος εγκατάλειψης και του φόβου της έλλειψης είναι παραπάνω από προφανής και το αποτέλεσμα αυτής της διαδικασίας είναι παιδιά και ενήλικες ανασφαλείς και εξαρτημένοι, όπως ακριβώς τους παραγγέλνει ο καπιταλισμός για τις ανάγκες του.
Κλείνοντας αυτή τη σύντομη παρουσίαση πρέπει να αναφέρω πως οι παραπάνω προβληματισμοί -τοποθετήσεις περιέχονται στο αυτοεκδιδόμενο από την ίδια τη συγγραφέα Casilda Rodriganez βιβλίο με τίτλο: «Επίθεση στον Άδη - Η εξέγερση του Οιδίποδος». Το καλογραμμένο και εμπεριστατωμένο με πλούσιες βιβλιογραφικές αναφορές βιβλίο, αναφέρεται στους παραπάνω και μια σειρά σχετικούς με αυτούς προβληματισμούς και αγγίζει με ριζοσπαστικό και αποκαλυπτικό τρόπο ένα παραγνωρισμένο ζήτημα για την πολιτική θεωρία που έρχεται να καλύψει το σχετικό κενό με μια συνολικά ανατρεπτική προοπτική. Για όσες/ όσους γνωρίζουν ισπανικά ολόκληρο το βιβλίο υπάρχει στην ιστοσελίδα: http://www.casildarodriganez.org/ μέχρι αισίως να μεταφραστεί στα ελληνικά.... Αν και οι εγγενείς περιορισμοί αυτού του κειμένου σίγουρα δεν επέτρεψαν την ολοκληρωμένη παρουσίαση του βιβλίου και του θέματος που διαπραγματεύεται, ελπίζω να δίνεται μια χρήσιμη γενική ιδέα.
«Το πιο ανατρεπτικό που μπορεί να γίνει σε αυτόν εδώ τον κόσμο είναι να αυτοεξουσιοδοτηθούμε να νιώσουμε και να παράγουμε επιθυμίες και να είμαστε συνεπείς με όλα τα συναισθήματα. Τόσο απλό και τόσο ανατρεπτικό».
«Δεν μπορούμε να φανταστούμε πόσο μίζερη είναι η σύγχρονη ανθρώπινή μας υπόσταση και όλα όσα χάνουμε. Αυτό που θα μπορούσε να είναι, όχι μόνο ο έρωτας, το πάθος και ο πόθος, αλλά επίσης η φιλία, η αδελφικότητα και η αλληλεγγύη... αν άφηναν τη ζωή να είναι η αναπτυσσόμενη επέκταση ικανοποιημένων πόθων αντί για μια σπείρα έλλειψης, φόβου και υπακοής».
Casilda Rodriganez
http://www.vrahokipos.net/
(*): Η αναφορά στο παράδειγμα του Καιάδα στην αρχαία Σπάρτη ελέγχεται ιστορικά για την ακρίβειά της. Σε (πρόσφατες) ανασκαφές στο σπηλαιοβάραθρο του Καιάδα που βρίσκεται στις υπώρειες του Ταϋγέτου σε υψόμετρο 750μ. δεν έχουν ανεβρεθεί οστά παιδιών παρά μόνο ενηλίκων. Οι ενήλικες αυτοί ήσαν αιχμάλωτοι και καταδικασμένοι σε θάνατο για κακουργήματα. Όπως αναφέρει σε συνέντευξή του ο καθηγητής κ. Σαράντος Καργάκος ο βασιλιάς της Σπάρτης Αγησίλαος ήταν χωλός και ως εκ του γεγονότος τούτου δεν θα έπρεπε να είχε επιζήσει. Σχετικές πληροφορίες στις παρακάτω διαδικτυακές διευθύνσεις:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=1954
http://www.youtube.com/watch?v=7oYzUHKYQXw
Παρασκευή 10 Απριλίου 2009
Η τελειοθηρία του μηχανιστή ανθρώπου και η νομοτελειακή αρμονία των φυσικών λειτουργιών
Ο τυπικός μηχανιστής φυσικός σκέφτεται σύμφωνα με τις αρχές της μηχανικής κατασκευής την οποία κυρίως υπηρετεί. Μια μηχανή πρέπει να είναι τέλεια. Συνεπώς και η σκέψη και η δράση του φυσικού πρέπει να είναι «τέλειες». Η τελειοθηρία είναι το ουσιώδες χαρακτηριστικό της μηχανιστικής σκέψης. Δεν επιτρέπει λάθη. Αβεβαιότητες και οι ρευστές καταστάσεις είναι ανεπιθύμητες. Ο μηχανιστής, όταν πειραματίζεται, εργάζεται με τεχνητά μοντέλα της φύσης. Τα μηχανιστικά πειράματα του εικοστού αιώνα έχουν χάσει κάθε ουσιώδες γνώρισμα της αυθεντικής έρευνας –τον έλεγχο και την αναπαραγωγή των φυσικών διαδικασιών- που χαρακτήριζαν πάντα το έργο όλων των πρωτοπόρων στις φυσικές επιστήμες. Όλες οι μηχανές που ανήκουν στον ίδιο τύπο μοιάζουν μεταξύ τους ως την τελευταία λεπτομέρεια. Οι παρεκκλίσεις θεωρούνται ανακρίβειες. Αυτό είναι πολύ σωστό για τον χώρο των μηχανικών κατασκευών. Αν όμως η αρχή αυτή εφαρμοστεί στις διαδικασίες της φύσης, θα οδηγήσει σε λάθη. Η φύση δεν είναι συγκεκριμένη, δε λειτουργεί μηχανιστικά. Γι΄αυτό, ο μηχανιστής όποτε χρησιμοποιεί της μηχανιστικές αρχές του πηγαίνει αντίθετα στη φύση. Υπάρχει μια νομοτελειακή αρμονία των φυσικών λειτουργιών που διαπερνά και διέπει όλο το είναι. Όμως αυτή η αρμονία και η νομοτέλεια δεν έχουν καμία σχέση με τον μηχανικό ζουρλομανδύα που επέβαλλε ο μηχανιστής άνθρωπος στο χαρακτήρα του και στον πολιτισμό του. Ο μηχανιστικός πολιτισμός είναι μια παρέκκλιση από το φυσικό νόμο, μια διαστροφή της φύσης, μια εξαιρετικά επικίνδυνη παραλλαγή με τον ίδιο τρόπο που ένας λυσσασμένος σκύλος είναι μια αρρωστημένη παραλλαγή του είδους του. Παρά τη νομοτέλεια των λειτουργιών τους, οι διαδικασίες της φύσης χαρακτηρίζονται από την απουσία κάθε είδους τελειοθηρίας. Μέσα σ΄ένα φυσικό δάσος παρατηρούμε μια ομοιόμορφη ανάπτυξη. Μα ανάμεσα στα χιλιάδες δέντρα του, δε θα βρούμε ούτε δυο που τα φύλλα τους να μοιάζουν με φωτογραφική ακρίβεια. Οι παραλλαγές είναι απείρως περισσότερες από τις ομοιομορφίες. Παρ΄όλο που ο νόμος της ομοιομορφίας παρατηρείται και λειτουργεί μέσα στη φύση ως και στην παραμικρή λεπτομέρεια, δεν υπάρχει τίποτα που να μας κάνει να συμπεράνουμε τελειοθηρία. Με όλη τη νομοτέλεια τους οι διαδικασίες της φύσης είναι αβέβαιες. Η τελειοθηρία και η αβεβαιότητα αλληλοαποκλείονται. Θα μπορούσε κανείς, αμφισβητώντας αυτό το γεγονός, να μας υποδείξει τη βεβαιότητα για τις λειτουργίες του ηλιακού μας συστήματος. Σωστά, είναι χιλιάδες χρόνια τώρα που οι τροχιές των πλανητών γύρω από τον ήλιο μένουν αμετάβλητες. Αλλά μερικές χιλιάδες, ακόμη και εκατομμύρια χρόνια, δεν παίζουν παρά δευτερεύοντα ρόλο στις διαδικασίες της φύσης. Η προέλευση του πλανητικού συστήματος είναι τόσο βέβαιη όσο και το μέλλον του. Αυτό είναι γενικά αποδεκτό. Ακόμη και το πλανητικό σύστημα, λοιπόν, που για τους αστροφυσικούς είναι ένας τέλειος μηχανισμός, έχει ατέλειες, "ακανόνιστες" διακυμάνσεις των θερμικών περιόδων, των ηλιακών κηλίδων, των σεισμών, κλπ. Η διαμόρφωση του καιρού και οι κινήσεις της παλίρροιας και της άμπωτης δεν ακολουθούν τους μηχανικούς νόμους. Η αποτυχία της μηχανιστικής επιστημονικής σκέψης σ’αυτούς τους χώρους της φύσης είναι τόσο ολοφάνερη όσο και η εξάρτηση τους από τις λειτουργίες της πρωτοταγούς κοσμικής ενέργειας. Η φύση έχει νόμους, αυτό είναι βέβαιο. Μα οι νόμοι αυτοί δεν είναι μηχανιστικοί. Συνεπώς, η τελειοθηρία είναι μια ψυχαναγκαστική ροπή του μηχανιστικού πολιτισμού για ακρίβεια, ακρίβεια μέσα στο χώρο των μηχανιστικών λειτουργιών και των τεχνιτών μοντέλων της φύσης κι όχι έξω απ’αυτόν. Όπως όλα μέσα στο εννοιολογικό πλαίσιο της τυπικής λογικής είναι λογικά αλλά γίνονται παράλογα έξω απ’ αυτό, όπως ακριβώς μέσα στο πλαίσιο των αφηρημένων μαθηματικών έχουν συνέπεια αλλά έξω απ’αυτό δεν έχουν κανένα σημείο αναφοράς, όπως ακριβώς όλες οι αρχές του αυταρχικού παιδαγωγικού συστήματος είναι λογικές αλλά έξω απ’αυτό είναι άχρηστες και αντιπαιδαγωγικές, έτσι και η μηχανιστική τελειοθηρία είναι αντιεπιστημονική έξω από το χώρο της δικής της λογικής και με την ψευδοακρίβειά της αποτελεί εμπόδιο για την έρευνα της φύσης. ’Ερευνα χωρίς λάθη δε γίνεται. Η έρευνα της φύσης είναι και ήταν πάντοτε ψηλαφητή, »ακανόνιστη», ασταθής, ελαστική, διορθώσιμη, ρευστή, αβέβαιη και επισφαλής, αλλά παρ’όλα αυτά διατηρεί την επαφή της με τις πραγματικές διαδικασίες. Επειδή αυτές οι διαδικασίες, παρά τους ενιαίους θεμελιώδεις νόμους τους, είναι εξαιρετικά μεταβλητές, ελεύθερες με την έννοια ότι είναι ακανόνιστες, απρόβλεπτες και ανεπανάληπτες. Αυτή ακριβώς η ελευθερία της φύσης είναι που τρομάζει τους μηχανιστές μας όταν τη συναντούν μπροστά τους. Ο μηχανιστής δεν μπορεί να ανεχτεί την αβεβαιότητα. Η ελευθερία αυτή, όμως, δεν είναι μεταφυσική ή μυστικιστική αλλά διέπεται από λειτουργικούς νόμους.
Βίλχελμ Ράιχ
Βίλχελμ Ράιχ
Τετάρτη 8 Απριλίου 2009
Η επιστήμη αναδεικνύει τη σημασία της Πυθαγόρειας πρακτικής για την ανάπτυξη των νοητικών ικανοτήτων μας
Δύο νέες επιστημονικές έρευνες φέρνουν νέα στοιχεία για τη χρησιμότητα του ύπνου, καθώς διαπιστώνουν ότι, ενώ τη μέρα ο εγκέφαλος "χτίζει" νέες νευρωνικές συνδέσεις ανάμεσα στα κύτταρά του, με βάση τις εμπειρίες και τα ερεθίσματα που δέχεται, στη διάρκεια του ύπνου που ακολουθεί, οι συνδέσεις αυτές περιορίζονται ξανά, καθώς αρχίζει ένα "ξεκαθάρισμα" στο πλαίσιο της προσπάθειας του εγκεφάλου να μην υπερφορτωθεί με περιττές πληροφορίες.
Η πρώτη μελέτη, με επικεφαλής τον Πολ Σόου της Ιατρικής Σχολής του πανεπιστημίου Ουάσιγκτον στο Σεν Λιούις των ΗΠΑ, δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Science", σύμφωνα με τον Independent. Η έρευνα ενισχύει την άποψη ότι ο ύπνος είναι σημαντικός αφενός για να αφομοιωθούν οι σημαντικές αναμνήσεις της μέρας που προηγήθηκε και αφετέρου για να "σβηστούν" οι περιττές αναμνήσεις που τείνουν να μπλοκάρουν το σύστημα του εγκεφάλου.
Σύμφωνα με τους ερευνητές, μπορεί πολλοί άνθρωποι να χάνουν τον ύπνο τους ανησυχώντας για διάφορα πράγματα, όπως για το αν θα συνεχίσουν να έχουν τη δουλειά τους και αύριο, όμως το καλύτερο που έχουν να κάνουν για να λειτουργήσουν αποδοτικότερα την επόμενη μέρα, είναι να φροντίσουν να κοιμηθούν καλά γιατί αυτό ωφελεί κατ' εξοχήν τον εγκέφαλο και το νου τους.
Η έρευνα βασίστηκε σε μελέτη μυγών, επειδή οι επιστήμονες θεωρούν ότι αποτελούν κατάλληλο μοντέλο και για τον άνθρωπο, καθώς και αυτές χρειάζονται ύπνο έξι ως οκτώ ωρών τη μέρα, ενώ δείχνουν σωματικά και νοητικά συμπτώματα στέρησης, όταν δεν κοιμούνται αρκετά.
Προηγούμενες έρευνες είχαν δείξει ότι ο ύπνος βελτιώνει τη μάθηση και τη μνήμη στα ζώα. Η νέα έρευνα προχώρησε παραπέρα, δείχνοντας ότι οι νευρωνικές συνδέσεις (συνάψεις) ανάμεσα στα εγκεφαλικά κύτταρα αυξάνουν τη μέρα και μειώνονται μετά από έναν καλό ύπνο. Στο τέλος του ύπνου, διαπιστώθηκε ότι οι ισχυρότερες νέες συνάψεις είχαν συρρικνωθεί, ενώ οι πιο ασθενείς είχαν εξαφανιστεί τελείως.
Το συμπέρασμα, κατά τους ερευνητές, είναι ότι δεν χρειάζεται να θυμόμαστε πολλά από αυτά που μαθαίνουμε τη μέρα, ενώ για να μαθαίνουμε καινούρια πράγματα, πρέπει συνεχώς να καθαρίζουμε τα "σκουπίδια" που γεμίζουν το μυαλό μας, ώστε να κάνουμε χώρο για τις νέες εμπειρίες και γνώσεις.
Μια άλλη σχετική εργασία, από ερευνητές του Τμήματος Ψυχιατρικής του πανεπιστημίου του Ουισκόνσιν των ΗΠΑ, υπό τους Τζούλιο Τονιόνι και Κιάρα Τσιρέλι, δημοσιεύτηκε επίσης στο "Science". Βασίστηκε και αυτή στη μελέτη μυγών (δροσόφιλας) και παρέχει επίσης νέα στοιχεία ότι ο ύπνος βοηθά τον εγκέφαλο να εξοικονομήσει ενέργεια και ζωτικό αποθηκευτικό χώρο για νέες πληροφορίες, "ξεσκαρτάροντας" τις συνάψεις που δημιουργήθηκαν μέσα στη μέρα.
Οι ιταλο-αμερικανοί ερευνητές επισημαίνουν ότι ο ύπνος είναι καθολικό, αυστηρά ρυθμιζόμενο και απαραίτητο για τη νόηση φαινόμενο, που παραμένει μυστήριο. Σύμφωνα πάντως με τις πιο πρόσφατες έρευνες, φαίνεται πως ο ύπνος, η μνήμη και η πλαστικότητα του εγκεφάλου (δηλαδή η καταστροφή και γέννηση νέων νευρωνικών συνδέσεων) συνδέονται στενά μεταξύ τους. Οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι τα επίπεδα πρωτεϊνών στα σημαντικά συστατικά των κεντρικών εγκεφαλικών συνάψεων ήσαν υψηλά τη μέρα και χαμηλά μετά τον ύπνο, γεγονός που δείχνει ότι ο ύπνος φέρνει συρρίκνωση των νευρωνικών διασυνδέσεων.
Οι πρωτότυπες επιστημονικές εργασίες στις διευθύνσεις: http://www.sciencemag.org/cgi/content/abstract/sci;324/5923/105, καθώς και http://www.sciencemag.org/cgi/content/abstract/324/5923/109
Πηγή: (ΑΠΕ-ΜΠΕ)
Η επιστήμη αποδεικνύει την ικανότητα του εγκεφάλου, μέσα από τη διαδικασία του ύπνου, να «καθαρίζει» τις χρήσιμες από τις περιττές και αποσπασματικές πληροφορίες. Πόσο δίκιο είχαν οι Πυθαγόρειοι για την αξία της βραδυνής και της πρωϊνής ανασκόπησης που τακτοποιεί και ισχυροποιεί τη διαδικασία της μνήμης: Λίγο πριν το βραδυνό μας ύπνο και λίγο μετά την πρωϊνή έγερση η ανασκόπηση της ημέρας που πέρασε μας βοηθά στη μεθοδική ισχυροποίηση της μνήμης μας και στην πνευματική μας ανέλιξη μέσα από τη βαθύτερη και ουσιαστική επίγνωση του εαυτού μας, αναρωτώμενοι όπως οι Πυθαγόρειοι: «Πη παρέβην; Τι δ’έρεξα; Τι μοι δέον ουκ ετελέσθη;» δηλαδή τι κακό έκανα; Τι καλό έκανα; Τι έπρεπε να κάνω και δεν έκανα;
Η πρώτη μελέτη, με επικεφαλής τον Πολ Σόου της Ιατρικής Σχολής του πανεπιστημίου Ουάσιγκτον στο Σεν Λιούις των ΗΠΑ, δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Science", σύμφωνα με τον Independent. Η έρευνα ενισχύει την άποψη ότι ο ύπνος είναι σημαντικός αφενός για να αφομοιωθούν οι σημαντικές αναμνήσεις της μέρας που προηγήθηκε και αφετέρου για να "σβηστούν" οι περιττές αναμνήσεις που τείνουν να μπλοκάρουν το σύστημα του εγκεφάλου.
Σύμφωνα με τους ερευνητές, μπορεί πολλοί άνθρωποι να χάνουν τον ύπνο τους ανησυχώντας για διάφορα πράγματα, όπως για το αν θα συνεχίσουν να έχουν τη δουλειά τους και αύριο, όμως το καλύτερο που έχουν να κάνουν για να λειτουργήσουν αποδοτικότερα την επόμενη μέρα, είναι να φροντίσουν να κοιμηθούν καλά γιατί αυτό ωφελεί κατ' εξοχήν τον εγκέφαλο και το νου τους.
Η έρευνα βασίστηκε σε μελέτη μυγών, επειδή οι επιστήμονες θεωρούν ότι αποτελούν κατάλληλο μοντέλο και για τον άνθρωπο, καθώς και αυτές χρειάζονται ύπνο έξι ως οκτώ ωρών τη μέρα, ενώ δείχνουν σωματικά και νοητικά συμπτώματα στέρησης, όταν δεν κοιμούνται αρκετά.
Προηγούμενες έρευνες είχαν δείξει ότι ο ύπνος βελτιώνει τη μάθηση και τη μνήμη στα ζώα. Η νέα έρευνα προχώρησε παραπέρα, δείχνοντας ότι οι νευρωνικές συνδέσεις (συνάψεις) ανάμεσα στα εγκεφαλικά κύτταρα αυξάνουν τη μέρα και μειώνονται μετά από έναν καλό ύπνο. Στο τέλος του ύπνου, διαπιστώθηκε ότι οι ισχυρότερες νέες συνάψεις είχαν συρρικνωθεί, ενώ οι πιο ασθενείς είχαν εξαφανιστεί τελείως.
Το συμπέρασμα, κατά τους ερευνητές, είναι ότι δεν χρειάζεται να θυμόμαστε πολλά από αυτά που μαθαίνουμε τη μέρα, ενώ για να μαθαίνουμε καινούρια πράγματα, πρέπει συνεχώς να καθαρίζουμε τα "σκουπίδια" που γεμίζουν το μυαλό μας, ώστε να κάνουμε χώρο για τις νέες εμπειρίες και γνώσεις.
Μια άλλη σχετική εργασία, από ερευνητές του Τμήματος Ψυχιατρικής του πανεπιστημίου του Ουισκόνσιν των ΗΠΑ, υπό τους Τζούλιο Τονιόνι και Κιάρα Τσιρέλι, δημοσιεύτηκε επίσης στο "Science". Βασίστηκε και αυτή στη μελέτη μυγών (δροσόφιλας) και παρέχει επίσης νέα στοιχεία ότι ο ύπνος βοηθά τον εγκέφαλο να εξοικονομήσει ενέργεια και ζωτικό αποθηκευτικό χώρο για νέες πληροφορίες, "ξεσκαρτάροντας" τις συνάψεις που δημιουργήθηκαν μέσα στη μέρα.
Οι ιταλο-αμερικανοί ερευνητές επισημαίνουν ότι ο ύπνος είναι καθολικό, αυστηρά ρυθμιζόμενο και απαραίτητο για τη νόηση φαινόμενο, που παραμένει μυστήριο. Σύμφωνα πάντως με τις πιο πρόσφατες έρευνες, φαίνεται πως ο ύπνος, η μνήμη και η πλαστικότητα του εγκεφάλου (δηλαδή η καταστροφή και γέννηση νέων νευρωνικών συνδέσεων) συνδέονται στενά μεταξύ τους. Οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι τα επίπεδα πρωτεϊνών στα σημαντικά συστατικά των κεντρικών εγκεφαλικών συνάψεων ήσαν υψηλά τη μέρα και χαμηλά μετά τον ύπνο, γεγονός που δείχνει ότι ο ύπνος φέρνει συρρίκνωση των νευρωνικών διασυνδέσεων.
Οι πρωτότυπες επιστημονικές εργασίες στις διευθύνσεις: http://www.sciencemag.org/cgi/content/abstract/sci;324/5923/105, καθώς και http://www.sciencemag.org/cgi/content/abstract/324/5923/109
Πηγή: (ΑΠΕ-ΜΠΕ)
Η επιστήμη αποδεικνύει την ικανότητα του εγκεφάλου, μέσα από τη διαδικασία του ύπνου, να «καθαρίζει» τις χρήσιμες από τις περιττές και αποσπασματικές πληροφορίες. Πόσο δίκιο είχαν οι Πυθαγόρειοι για την αξία της βραδυνής και της πρωϊνής ανασκόπησης που τακτοποιεί και ισχυροποιεί τη διαδικασία της μνήμης: Λίγο πριν το βραδυνό μας ύπνο και λίγο μετά την πρωϊνή έγερση η ανασκόπηση της ημέρας που πέρασε μας βοηθά στη μεθοδική ισχυροποίηση της μνήμης μας και στην πνευματική μας ανέλιξη μέσα από τη βαθύτερη και ουσιαστική επίγνωση του εαυτού μας, αναρωτώμενοι όπως οι Πυθαγόρειοι: «Πη παρέβην; Τι δ’έρεξα; Τι μοι δέον ουκ ετελέσθη;» δηλαδή τι κακό έκανα; Τι καλό έκανα; Τι έπρεπε να κάνω και δεν έκανα;
Τρίτη 7 Απριλίου 2009
Η κουκούλα του νεο-πατριωτισμού
Το περιοδικό TIME, στο μέσον της προεκλογικής περιόδου, στις ΗΠΑ, ανέλαβε με κύριο άρθρο του, (The New Patriotism, 26 Ιουνίου2008), να συμβιβάσει, σύμφωνα με τις οδηγίες, του Tavistock Institute, τον νεο-πατριωτισμό των Ρεπουμπλικανών, με τον νεο-πατριωτισμό των Δημοκρατικών, προτείνοντας, έναν «πατριωτισμό τρίτου-τύπου», και υπογραμμίζοντας ότι «η Αμερική, έχει μεγαλειώδεις στόχους που δεν έχει κανένα άλλο έθνος», και ότι «παρά τις μεγάλες επιτυχίες μας, ο μεγαλύτερος στόχος παραμένει εμπρός μας ». Το περιοδικό, μπορεί να γνωρίζει τους «μεγαλειώδεις στόχους», που έταξε η «Αμερική» στον εαυτό της, τους οποίους δεν έχει «κανένα άλλο έθνος», αλλά τους αγνοούμε όλοι εμείς οι υπόλοιποι., αφού είναι « άγνωσται αι βουλαί του Κυρίου». Η «γραμμή», είναι απολύτως σαφής. Η αμερικανική υπεροχή στηρίζεται στο γεγονός ότι κανένα άλλο έθνος, δεν μπορεί να έχει τους υψηλούς στόχους της αμερικανικής Ελίτ, εκ των οποίων «ο μεγαλύτερος παραμένει εμπρός μας». Για την επίτευξη αυτού του μυστηριώδους «μεγαλύτερου στόχου» χρειάζεται να εκδηλωθεί ο νέος πατριωτισμός-μπλέντερ, «τρίτου τύπου», που «θα αναμειγνύει τις πεποιθήσεις των πατέρων μας με όσα πρέπει να γίνουν και που τα έχουμε μπροστά μας όπως έλεγε ο Λίνκολν». «Ο αμερικανικός πατριωτισμός εκφράζεται αυθεντικά μέσω των ενεργειών και όχι με φραστικές διακηρύξεις», υπογράμμιζε το ΤΙΜΕ. Παράλληλα, ένας Αμερικανο-κινέζος δεύτερης γενιάς, ο 30χρονος σχολιαστής του MSNBC Eric Liu Bǎichuān), που έχει στενότατες σχέσεις με το εβραϊκό λόμπι και ένας καθαρόαιμος πλούσιος Εβραίος επιχειρηματίας του internet, ο Nick Hanauer, πού πούλησε την εταιρία του «Second Avenue Partners» για 6 δις στην Microsoft το 2007, ανέλαβαν να εξηγήσουν στην «δημοκρατική» Αμερική, τι είναι ο «πραγματικός πατριώτης». («The True Patriot»). Ο νέος πατριωτισμός, για τους Eric Liu και Nick Hanauer, ειναι να «εκτιμούμε όχι μόνο το μεγαλείο της χώρας αλλά και το τι θα χρειαστεί για να δημιουργηθεί και να διατηρηθεί αυτό το μεγαλείο». Επομένως, ο νέος πατριωτισμός τρίτου τύπου, πρέπει να εκφραστεί με έργα, για «να δημιουργηθεί και να διατηρηθεί το μεγαλείο» της αμερικανό-εβραϊκής ελίτ, της οποίας «ο μεγαλύτερος στόχος παραμένει εμπρός μας». «Ο πατριωτισμός ήταν πάντα η πιο αφηρημένη των αμερικανικών αρετών, και αυτό εξηγεί ίσως, το πάθος με το οποίο έχουμε αγωνιστεί για τα σύμβολα τον καθορίζουν. Συχνά όμως αυτά τα σύμβολα, (σημαίες , ύμνοι, και συνθήματα), ενώ προορίζονται για να μας ενώνουν, καταλήγουν να μας διαιρούν», σημειώνει το κύριο άρθρο του ΤΙΜΕ. Ο νέος πατριωτισμός, τρίτου τύπου, δεν χρειάζεται εθνικά σύμβολα που μας διαιρούν. Αρκούν οι (εθνικοί) στόχοι. Για τον λόγο αυτό καίνε την ελληνική σημαία τα παιδάκια της ημεδαπής ελίτ, που καθοδηγούνται από τους ινστρούχτορες του νέου-πατριωτισμού. Για να μην μας διαιρεί. «Για πολλούς, η έννοια του πατριωτισμού είναι απλή: Η αγάπη της Χώρας. Αλλά η αγάπη για μια χώρα που είναι χτισμένη γύρο από μια πρόταση, και όχι έναν βασιλιά ή μια θρησκεία, ένα έθνος που είναι βασισμένο σε ιδέες και όχι στην γραμμή αίματος, δημιουργεί πάντα ένα διαφορετικό είδος πολίτη», επισήμαινε το κύριο άρθρο του ΤΙΜΕ. Ο νέος πατριωτισμός, τρίτου τύπου, είναι βασισμένος σε ιδέες, και όχι στην γραμμή αίματος. Πατριώτης και πραγματικός Αμερικανός, είναι όποιος υπηρετεί τα ιδανικά, και τους μεγαλειώδεις στόχους της Αμερικανο-εβραϊκής ελίτ. Για το λόγο αυτό, και στην Ελλάδα, οι «νεοπατριώτες» τρίτου τύπου, που υπηρετούν τα ιδανικά και τους μεγαλειώδεις στόχους της Αμερικανό-εβραϊκής ελίτ, επείγονται να καταργήσουν την «γραμμή αίματος» και να αναγνωρίσουν σαν «Ελληνόπουλα» τα παιδιά των λαθρομεταναστών, τους οποίους έφεραν στη χώρα μας οι μεγαλειώδεις στόχοι της Αμερικανό-εβραϊκής ελίτ, στο Ιράκ και το Αφγανιστάν. «Στο πρόσωπο του Μπαράκ Ομπάμα, του πρώτου Αφροαμερικανού προεδρικού υποψηφίου, του παιδιού μιας ανύπαντρης μητέρας, έχουμε έναν υποψήφιο του οποίου η προοπτική και η εμπειρία της Αμερικής διαφέρουν από όλους τους άλλους υποψηφίους στην ιστορία μας. Στο πρόσωπο του John McCain, έχουμε τον εγγονό των ναυάρχων που προσέφεραν πολλά στην πατρίδα, ο οποίος πέρασε τη ζωή του υπηρετώντας το δημόσιο. Είναι πλαστό το δίλημμα, το ποιος αντιπροσωπεύει το αμερικανικό όνειρο. Και οι δύο εκπροσωπούν τις μεγάλες παραδόσεις του αμερικανικού πατριωτισμού», έγραφε το ΤΙΜΕ.Να λοιπόν, που ομολογούν ότι, «μαύρος λύκος, άσπρος λύκος, όλοι οι λύκοι μια γενιά». Όλοι στην υπηρεσία του «μεγαλειώδους στόχου». Εάν αυτό ισχύει στην μητρόπολη ισχύει και στο προτεκτοράτο. Μπλε, πράσινοι, ροζ, βρίσκονται στην υπηρεσία, του «μεγαλειώδους στόχου που παραμένει εμπρός μας». Να λοιπόν γιατί το σύνθημα «Θάνατος στους πατριώτες» στον τοίχο της Παντείου. Να γιατί ο «καθηγητής» της Παντείου είπε στο «κουτί της Πανδώρας» της Βertelsmann, «Οι έλληνες ήταν οι επιτιθέμενοι. Φωτιά και μπούρμπερη έως την Αγκυρα. Σκοτώνουν σφάζουν, η απόλυτη φρίκη, η απόλυτη ντροπή. Ντρέπεσαι που είσαι έλληνας». Να γιατί ο αρθρογράφος της Αυγής, του Τμήματος Δικαιωμάτων του ΣΥΝ, έγραφε: «Δυστυχώς, το ελληνικό σχολείο είναι ακόμα παγιδευμένο στην εθνικιστική προπαγάνδα του 19ου αιώνα, δηλαδή σε εθνικούς μύθους που νομιμοποιούν τη θυσία πολύτιμων ζωών χάριν άψυχων εδαφών και που δικαιολογούν ηθικά πολέμους σαν αυτούς που διεξήγε συστηματικά ο ελληνικός στρατός στις αρχές του εικοστού αιώνα αιματοκυλίζοντας τα Βαλκάνια σε περιοχές όπου το ελληνικό στοιχείο αποτελούσε ισχνή μειοψηφία». Η παραχαραγμένη ιστορία που μας διδάσκουν ονομάζει απελευθερωτικούς όλους τους πολέμους του ελληνικού κράτους και άρα εμφανίζει στρεβλά ως αμυντική την επεκτατική των κρατικών συνόρων εθνική πολιτική. Διαιρεί τον κόσμο σε «εμάς» τους Έλληνες και τους «άλλους» λαούς, αποδίδοντας σε «εμάς» τους Έλληνες μόνο δίκαια, ενώ στους «άλλους» δολοπλοκίες και «συμφέροντα». Οι «στρατιώτες» του νέου-πατριωτισμού, ο «ροζ πολτός» και η «πράσινη γλίτσα», αγωνίζονται με όλα τα μέσα για τον «μεγαλειώδη στόχο». Είναι ορατοί και τους βλέπουμε. Ξέρουμε όμως και τους αθέατους …στρατηγούς
Σπύρος Χατζάρας
http://hatzaras.blogspot.com/
Σπύρος Χατζάρας
http://hatzaras.blogspot.com/
Δευτέρα 30 Μαρτίου 2009
Η άρχουσα τάξη στην Ελλάδα απεχθάνεται και καταδιώκει όσους όρισαν εαυτούς να φυλάττουν Θερμοπύλες...
Στην εποχή της λεηλασίας της πολιτισμικής μας παράδοσης από οργανωμένες σπείρες αρχαιοκαπήλων και όχι μόνο, που δρουν εν πολλοίς ανενόχλητοι αφανίζοντας από το βυθό της θάλασσας και τα σπλάχνα της γης μας με λαθρανασκαφές πολύτιμα έργα των προγόνων μας, η παρουσία φωτεινών ανθρώπων που λειτουργούν με αγαθή φρόνηση και συνείδηση και υπερασπίζονται την ανεκτίμητη κληρονομιά μας αποδεικνύεται ολοένα και πιο σπάνια. Μια τέτοια περίπτωση Έλληνα στο φρόνημα και στη συνείδηση, περιγράφεται στο άρθρο κυριακάτικης εφημερίδας που παρατίθεται στη συνέχεια:
"Ύστερα από πολυήμερη νοσηλεία στην εντατική του νοσοκομείου της Άρτας, έχασε τη μάχη με τη ζωή ο πρώην διοικητής της Δίωξης Αρχαιοκαπηλίας, αστυνομικός διευθυντής Γιώργος Γληγόρης. Το όνομα του ακέραιου αξιωματικού συνδέθηκε με τις μεγαλύτερες επιτυχίες της ΕΛ.ΑΣ., καθώς και με τους επαναπατρισμούς από ξένα μουσεία και ιδιώτες συλλέκτες εκατοντάδων αρχαιοτήτων που αφαιρέθηκαν παράνομα από την Ελλάδα. Συνδέθηκε, όμως, δυστυχώς καί με τη μοίρα των ικανών που ξαφνικά... μετατίθενται σε κάποιο άλλο πόστο. Έτσι και ο Γληγόρης πήρε φύλλο πορείας για τη Λευκάδα, όπου τον περίμενε ένα τροχαίο δυστύχημα. Ο Γληγόρης άνοιξε τον φάκελο του ιδιωτικού Μουσείου Γκετί που αράχνιαζε επί χρόνια στο αρχείο και χάρις στην έρευνά του βρέθηκαν οι μάρτυρες, αλλά και τα ακλόνητα στοιχεία με τα οποία πείστηκε το αμερικανικό ίδρυμα να επιστρέψει, μεταξύ άλλων, και το περίφημο χρυσό μακεδονικό στεφάνι που υποδέχτηκε ο πρωθυπουργός σε τελετή πριν από δύο χρόνια (29 Μαρτίου 2007) στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο. Δική του ήταν και η πρωτοβουλία να ερευνήσει την εξοχική κατοικία στην Πάρο της εφόρου αρχαιοτήτων του Μουσείου Γκετί, Μάριον Τρου, όπου εντόπισε αδήλωτες αρχαιότητες. Η ενέργεια αυτή συνέβαλε στην άσκηση πίεσης για να καμφθούν οι αντιρρήσεις του Μουσείου και να ανοίξει ο δρόμος για τον επιτυχή επαναπατρισμό και των τεσσάρων αρχαιοτήτων που διεκδικούσε η χώρα μας. (Η δίκη της Μάριον Τρου για την υπόθεση της Πάρου δεν έχει ακόμη προσδιοριστεί, αν και έχουν περάσει σχεδόν δυόμισι χρόνια). Καθοριστική υπήρξε η συμβολή του Γληγόρη και στον επαναπατρισμό του χάλκινου μακεδονικού κρατήρα από την αμερικανίδα Σέλμπι Γουάιτ, καθώς και στην επιστροφή της μαρμάρινης αττικής ληκύθου από τον ελβετό αρχαιοπώλη Ντέιβιντ Καν. Όμως κορυφαία στιγμή στην καριέρα του στη Δίωξη Αρχαιοκαπηλίας ήταν η υπόθεση της Σχοινούσας, που προκάλεσε σεισμό σε διεθνές επίπεδο. Η υπέρβαση που έκανε στη διεθνή αστυνομική συνεργασία ο έλληνας αξιωματικός ήταν ίσως η σημαντικότερη συμβολή του στη μάχη κατά του οργανωμένου εγκλήματος. Πίστευε πως ένα κατ' εξοχήν διεθνικό έγκλημα όπως η αρχαιοκαπηλία δεν μπορεί να χτυπηθεί αποτελεσματικά μόνο μέσα από τις εθνικές αστυνομίες. «Η απάντηση πρέπει να είναι η άμεση, χωρίς γραφειοκρατία και χρονοτριβή, προσωπική και ειλικρινής συνεργασία μεταξύ ελλήνων, ιταλών, γερμανών, Ελβετών, κυπρίων, αμερικανών και άλλων αστυνομικών. Αυτή η αντίληψη δράσης μπορεί να κάνει τη διαφορά και να εξαρθρώσει τα κυκλώματα», συνήθιζε να λέει ο αστυνόμος. Και εξηγούσε: «Ένας έλληνας αγρότης πουλάει σε ιταλό μαφιόζο που συνεργάζεται με έναν Ελβετό έμπορο και πουλάνε μέσω ενός βρετανικού οίκου δημοπρασιών τα κλεμμένα αρχαία σε ιδιωτικό αμερικανικό μουσείο ή σε έναν συλλέκτη στην Ιαπωνία». Ο Γληγόρης συνεργάστηκε στενά με το τμήμα δίωξης αρχαιοκαπηλίας των Καραμπινιέρων και τον αρμόδιο εισαγγελέα Ρώμης, Πάολο Φέρι. Η συνεργασία αυτή έφερε πολλούς καρπούς και στις δύο χώρες, συνδέθηκε με το κύμα των επαναπατρισμών και συνέβαλε στην ευαισθητοποίηση της παγκόσμιας κοινής γνώμης. Η ανταμοιβή του από την ελληνική Πολιτεία για εξαιρετικά πετυχημένη πολύχρονη δράση του ήταν μια αιφνιδιαστική και αναίτια δυσμενής μετάθεση, το περασμένο καλοκαίρι, για την οποία δεν δόθηκαν ποτέ εξηγήσεις. Ήταν προφανές ότι κάποιους ενόχλησε. Άλλωστε, ο Γληγόρης συνήθιζε να ακουμπάει εκεί που οι άλλοι σφύριζαν αδιάφορα. Τις περισσότερες φορές οι κατηγορούμενοι τον σεβάστηκαν. «Κάνε τη δουλειά σου αστυνόμε», του είπε χαρακτηριστικά εκπρόσωπος της οικογένειας Μιχαηλίδη στη Σχοινούσα. Όμως, σε πρόσφατες υποθέσεις, λίγους μήνες πριν απ' την μετάθεσή του, όπου εμπλέκονταν επιφανή μέλη της αθηναϊκής κοινωνίας, η αντίδραση ήταν διαφορετική. Υπήρξαν γκρίνιες, διαμαρτυρίες, πιέσεις... Η μετάθεσή του δεν είχε αντίκτυπο μόνο στον ίδιο. Με την αιφνιδιαστική απομάκρυνση του Γληγόρη χάθηκε ένα τεράστιο δίκτυο πληροφοριών απαραίτητο για την υπηρεσία. Ο Γιώργος ζούσε σε ένα φτωχικό δυάρι στου Γκύζη και κυνηγούσε μεγαλοκαρχαρίες. Είχε αίσθηση καθήκοντος και δικαιοσύνης, ήταν αγαπητός, με αίσθηση του χιούμορ και αγάπη για τη ζωή. Κηδεύτηκε από το νεκροταφείο στο χωριό Πινακοχώρι Λευκάδος. Ήταν 45 χρόνων και άφησε πίσω του τον δεκάχρονο γιο του Άγγελο. Στο τροχαίο που ενεπλάκη το αυτοκίνητο στο οποίο επέβαινε χάθηκαν άλλα τέσσερα άτομα, μια ολόκληρη οικογένεια από το χωριό Μπενίτσες της Κέρκυρας. Οι συνθήκες του δυστυχήματος δεν έχουν ακόμη διευκρινισθεί, ούτε και η ευθύνη."
Του Νικόλα Ζηργάνου
«Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία» 22/03/2009
Σχόλιο: Υφίσταται σήμερα Ελλήνων Πολιτεία;
Του Νικόλα Ζηργάνου
«Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία» 22/03/2009
Σχόλιο: Υφίσταται σήμερα Ελλήνων Πολιτεία;
Κυριακή 22 Μαρτίου 2009
Η σύγχρονη δουλεία: όταν το επάγγελμα γίνεται ιδεολογία
Στις σύγχρονες επιχειρήσεις η εργασιακή σκλαβιά επανήλθε λουστραρισμένη, αλλά εξίσου εξοντωτική. Η μοίρα του σπουδασμένου εργαζόμενου είναι δυσμενέστερη από του αγράμματου εργάτη. Ο πραγματικός πλούτος της χώρας παράγεται στο χωράφι και στο εργοστάσιο, γι' αυτό οι αγρότες και οι εργάτες δεν διανοήθηκαν ποτέ να επικαλεστούν κάποια νεφελώδη ιδεολογήματα για τη δουλειά τους. Η προσφορά τους είναι αυταπόδεικτη.
Αντιθέτως, οι απασχολούμενοι στον τριτογενή τομέα, των υπηρεσιών, δεν αρκούνται στην υψηλότερη αμοιβή που εισπράττουν· αγωνιούν να δώσουν και ανώτερο νόημα σ' αυτό που κάνουν. Το επάγγελμα έγινε ιδεολογία. Ο καλώς εννοούμενος επικερδής χαρακτήρας του αποσιωπάται συστηματικά και προβάλλεται κατά κόρον σαν ζωτική ωφέλεια για το κοινωνικό σύνολο. Οι χρηματιστές κόπτονται για την "ανάπτυξη", οι διαφημιστές μοχθούν για την "επικοινωνία", οι ασφαλιστές χτίζουν την "ασφαλιστική συνείδηση" κ.ο.κ. Εξ ου και το καταγέλαστο ορισμένων ότι ασκούν λειτούργημα. Η κοινωνία, που διευθύνεται από τους εγγράμματους, έχει περί πολλού αυτά τα επαγγέλματα και περιφρονεί εξόφθαλμα τον αγρότη και τον εργάτη. Απόδειξη, ότι τους αμείβει με τα χαμηλότερα των εισοδημάτων και τους επιφυλάσσει πενιχρές συντάξεις και ανεπαρκέστατη υγειονομική περίθαλψη. Ουδείς ζηλεύει τη μοίρα τους. Οι νέοι ονειρεύονται να σπουδάσουν για να κάνουν καριέρα σε κάποια από τις μοντέρνες και αστραφτερές δουλειές. Αυτές έχουν πέραση, προσφέρουν υψηλές αμοιβές και απείρως υψηλότερο κοινωνικό στάτους. Δεν υποψιάζονται καν πως η καριέρα είναι η δική τους κοιλάδα των δακρύων. Για να πετύχεις σ' αυτές τις δουλειές, το παν είναι να ξέρεις να πουλάς τον εαυτό σου. Να είσαι αυτό που επιθυμεί ο άλλος να είσαι. Αλλού σε θέλουν τολμηρό και επιθετικό και αλλού μετρημένο και αξιόπιστο. Οι απαιτήσεις αλλάζουν ανάλογα με τον κλάδο, άλλο σέιλς κι άλλο φαϊνάνς. Αυτή την κωμωδία του αγκρέσιβ ή του ριλάιαμπλ δεν θα σταματήσεις ποτέ να την παίζεις, αυτή θα σε κρατάει στη δουλειά. Επίσης, από τη μέρα που θα εισέλθεις σε κάποιον κλάδο, θα πρέπει να ασπαστείς και τις ιδεοληψίες του, σαν να μυείσαι σε θρησκευτική αίρεση. Ο κλάδος υπεράνω όλων. Είναι ο ιερός δεσμός που προστατεύει και ανυψώνει τα μέλη του, ασχέτως των εσωτερικών ανταγωνισμών. Με αυτή τη συντεχνιακή αντίληψη της χειρίστης μορφής οι "συνάδελφοι" θωρακίζουν την επαγγελματική τους ιδιότητα και διεκδικούν από την κοινωνία διαρκώς και νέα προνόμια. Μαζί με την είσοδο στην αγορά εργασίας των νέων επαγγελμάτων εισήχθη και η δυτική νοοτροπία του ολοκληρωτικά αφοσιωμένου στη δουλειά του εργαζόμενου. Ο χρόνος που αφιερώνουν οι υπάλληλοι στην εταιρεία είναι τρομαχτικός. Στις σύγχρονες επιχειρήσεις η εργασιακή σκλαβιά επανήλθε λουστραρισμένη, αλλά εξίσου εξοντωτική. Η μοίρα του σπουδασμένου εργαζόμενου είναι δυσμενέστερη από του αγράμματου εργάτη. Το καθορισμένο ωράριο θεωρείται παρωχημένη αντίληψη, και η αμοιβή για υπερωρίες είναι αδιανόητη. Οι υπάλληλοι δουλεύουν εντυπωσιακά περισσότερες ώρες από τις προβλεπόμενες από τον νόμο, απασχολούνται Σαββατοκύριακα και αργίες χωρίς την ανάλογη αμοιβή. Τα εξοντωτικά 12ωρα και 14ωρα δουλειάς είναι νον στοπ. Η μεσημβρινή σιέστα έχει τεθεί πλέον και στη χώρα μας υπό διωγμόν, κατάντησε μομφή. Λένε "αυτός κοιμάται μεσημέρι" εννοώντας πως είναι εκτός πνεύματος, εν ολίγοις ακατάλληλος. (Αν οι επιστήμονες μπορούσαν να καταθέσουν δημοσίως για τις ευεργετικές ιδιότητες του μεσημβρινού ύπνου, θα είχε καταρρεύσει προ πολλού το δυτικό εργασιακό μοντέλο. Ο ύπνος του μεσημεριού είναι βάλσαμο για την ψυχική και τη σωματική μας υγεία και, εννοείται, συμβάλλει καίρια στη μακροβιότητα. Είναι κατά πολύ πιο απαραίτητος και ζωογόνος από όλες τις "χελθ" βιταμίνες, τα "σπα" και τις λοιπές τεχνικές στήριξης του ανθρώπινου οργανισμού.) Ο ευπρεπής μισθός και ίσως κάποιο ετήσιο μπόνους που παρέχουν οι εταιρείες στα μοντέρνα εργατόσκυλα δεν αντισταθμίζουν τις ατελείωτες ώρες πρόσθετης δουλειάς. Γι' αυτό υπάρχουν συνήθως και κάποιες έξτρα παροχές κολακείας, το ωραίο γραφείο (με παράθυρο ή όχι, ανάλογα με τη θέση σου στην ιεραρχία της επιχείρησης) και κάποιοι φανταχτεροί τίτλοι, που ουσιαστικά δεν σημαίνουν τίποτα. Προβιβάζεσαι σε εξέκιουτιβ, σίνιορ εξέκιουτιβ, κοoρντινέιτορ, σουπερβάιζορ, νταϊρέκτορ, βάις πρέζιντεντ, τσιφ, μέλος του εξέκιουτιβ μπορντ και άλλα του σωρού και χωρίς νόημα. Η μακροβιότητα της καριέρας σε μια σύγχρονη εταιρεία κρίνεται από δύο βασικά στοιχεία: την όλο και μεγαλύτερη "τρέλα" για δουλειά και το λόγιαλτι (την πιστότητα) στην εταιρεία και στους στόχους της. Επίσης, είναι απαραίτητο να συμμεριστείς κάποιες νέες "αξίες". Όπως το σχιζοφρενικό "άλλο δουλειά κι άλλο φιλία", λες κι ο άνθρωπος μπορεί να κάνει αναστολή αισθημάτων. Ή το δόγμα ότι με κάθε θυσία πρέπει να φέρεις σε πέρας τη δουλειά που σου ανέθεσαν. Όλα αυτά καλύπτονται με την πρόστυχη στρεψοδικία του σωστού "επαγγελματία". Που σημαίνει ότι, προκειμένου να γίνει η δουλειά σου, όλα επιτρέπονται, η δουλειά προηγείται κάθε ανθρώπινου αισθήματος, φιλία, αγάπη, δίκιο, κατανόηση είναι δευτερεύοντα. Λένε "είμαι προφέσιοναλ" κι αυτό τα εξηγεί όλα. Κι ο Αλ Καπόνε "προφέσιοναλ" ήτανε. Μάλιστα, οι νέοι επαγγελματίες διηγούνται εμφατικά το παράδειγμα του Ωνάση που φιλοξενούσε έναν φίλο του, επίσης εφοπλιστή, στη θαλαμηγό του. Ενώ έπαιζαν τάβλι, ο άλλος του αποκάλυψε χαρούμενος πως έδωσε εντολή αγοράς δύο πλοίων που μόλις είχαν βγει προς πώληση. Ο Ωνάσης δεν φάνηκε να δίνει σημασία στην πληροφορία, συνέχισαν το παιχνίδι, μα κάποια στιγμή σηκώθηκε, να πάει στην τουαλέτα, και άργησε λίγο. Όταν επέστρεψε, ξανάπιασε τα ζάρια και είπε χαμογελαστός στον φίλο του πως τα πλοία που του είχε αναφέρει τα αγόρασε μόλις πριν ένα λεπτό εκείνος. Αυτόν τον κτηνώδη αμοραλισμό εννοούν όταν λένε "είμαι προφέσιοναλ". Το πλέον ψυχοφθόρο για τον εργαζόμενο είναι πως πρέπει να δίνει κάθε μέρα εξετάσεις. Τα σύγχρονα επαγγέλματα έχουν υψηλό βαθμό ανασφάλειας σε σχέση με τα παραδοσιακά. Και απείρως σκληρότερο ανταγωνισμό· τόσο εξωτερικό, από άλλες ομοειδείς εταιρείες, όσο και εσωτερικό, από άλλους καπάτσους που εποφθαλμιούν την ίδια θέση. Ακόμη και το υψηλόβαθμο στέλεχος δεν αισθάνεται σιγουριά, πάει ένα πρωί, και χωρίς καμία προειδοποίηση βρίσκει το γραφείο του στον διάδρομο. Δυστυχώς στην ίδια λούμπα έπεσαν και οι γυναίκες. Μέχρι πρόσφατα δεν επιδείκνυαν την ολοκληρωτική αφοσίωση των αντρών στη δουλειά τους. Ως όντα πιο πολύπλοκα, αισθαντικά και ερωτικά, έδιναν μεγαλύτερη σημασία στα αισθήματα και στις χαρές της ζωής. Γι' αυτή την ανεξαρτησία τους η κοινωνία τις φιλοδώρησε εκδικητικά με σωρεία κατηγοριών, άπιστες, ελαφρόμυαλες, ανεύθυνες, γλωσσούδες κ.λπ. Η χαρά και ο
ερωτισμός δεν συγχωρούνται στην παραγωγή. Τελευταίως μάλιστα, αν αποπειραθείς στη δουλειά ένα πονηρό αστείο, κάποιο υπονοούμενο, καραδοκεί η εξευτελιστική κατηγορία της "σεξουαλικής παρενόχλησης". Αυτό κι αν είναι ευνουχισμός, σημαίνει "όσοι περάσετε αυτή την πόρτα αφήστε έξω το φύλο σας". Οι γυναίκες, στην προσπάθειά τους να κατακτήσουν ένα ακόμη αντρικό οχυρό, γίνονται κι αυτές "προφέσιοναλ" θύματα. Τυπικές, σοβαρές, με πολυάσχολο ύφος, ασέξουαλ ντύσιμο, κάτι σκούρα ταγιέρ σαν αντρικά κουστούμια, λευκό πουκάμισο και απομίμηση γραβάτας. Έσβησε το χαμόγελο, το σκέρτσο και το παιχνίδισμα, που τις έκαναν αξιολάτρευτες. Έχασαν το πλεονέκτημα της ζωής που είχαν έναντι των εξουθενωμένων από τη δουλειά αντρών. Ο Γκι Ντεμπόρ το έγραψε με συνταρακτική απλότητα: "Μόνο όσοι δεν δουλεύουν ζουν". Στο πίσω μέρος του κεφαλιού μας όλοι ξέρουμε ότι στον κόσμο δεν ήρθαμε για να κάνουμε καριέρα, λεφτά και όνομα, ήρθαμε πρωτίστως για να ζήσουμε και, ει δυνατόν, να αφήσουμε αυτόν τον κόσμο λίγο καλύτερο απ' ό,τι τον βρήκαμε. Αλλά δεν ζούμε. Κι αυτό μας τρελαίνει. "Το άγχος, το στρες, ο φόβος, η ντροπή, η περιφρόνηση, η επιθετικότητα, η θέληση της δύναμης γεννιούνται από μια καταπιεσμένη θέληση για ζωή" (Βάνεγκεμ). Με την πιο κοινή λογική, όσες ώρες δουλεύεις, άλλες τόσες πρέπει να έχεις ελεύθερες για να χαρείς αυτά που έβγαλες. Όμως ο νέος άνθρωπος σπαταλά όλο τον χρόνο του, την ευφυΐα, την εφευρετικότητα και τις εμπνεύσεις του υπέρ της καριέρας του και όχι της ζωής του. Ο ψυχισμός του μολύνεται από αυτό το δηλητηριώδες αλισβερίσι. Φυσικώ τω τρόπω, το εξέκιουτιβ τερατάκι γραφείου θα μεταφέρει μακάβρια το πάρε δώσε και στις προσωπικές του σχέσεις: "Αυτά έκανα για σένα, περιμένω ανταπόδοση".
Μοιραία οι λαμπρές καριέρες είναι πυραμίδες που θεμελιώνονται πάνω σε προσωπικές και οικογενειακές τραγωδίες.
Διονύσης Χαριτόπουλος
ΤΑ ΝΕΑ , 07/12/2002
Αντιθέτως, οι απασχολούμενοι στον τριτογενή τομέα, των υπηρεσιών, δεν αρκούνται στην υψηλότερη αμοιβή που εισπράττουν· αγωνιούν να δώσουν και ανώτερο νόημα σ' αυτό που κάνουν. Το επάγγελμα έγινε ιδεολογία. Ο καλώς εννοούμενος επικερδής χαρακτήρας του αποσιωπάται συστηματικά και προβάλλεται κατά κόρον σαν ζωτική ωφέλεια για το κοινωνικό σύνολο. Οι χρηματιστές κόπτονται για την "ανάπτυξη", οι διαφημιστές μοχθούν για την "επικοινωνία", οι ασφαλιστές χτίζουν την "ασφαλιστική συνείδηση" κ.ο.κ. Εξ ου και το καταγέλαστο ορισμένων ότι ασκούν λειτούργημα. Η κοινωνία, που διευθύνεται από τους εγγράμματους, έχει περί πολλού αυτά τα επαγγέλματα και περιφρονεί εξόφθαλμα τον αγρότη και τον εργάτη. Απόδειξη, ότι τους αμείβει με τα χαμηλότερα των εισοδημάτων και τους επιφυλάσσει πενιχρές συντάξεις και ανεπαρκέστατη υγειονομική περίθαλψη. Ουδείς ζηλεύει τη μοίρα τους. Οι νέοι ονειρεύονται να σπουδάσουν για να κάνουν καριέρα σε κάποια από τις μοντέρνες και αστραφτερές δουλειές. Αυτές έχουν πέραση, προσφέρουν υψηλές αμοιβές και απείρως υψηλότερο κοινωνικό στάτους. Δεν υποψιάζονται καν πως η καριέρα είναι η δική τους κοιλάδα των δακρύων. Για να πετύχεις σ' αυτές τις δουλειές, το παν είναι να ξέρεις να πουλάς τον εαυτό σου. Να είσαι αυτό που επιθυμεί ο άλλος να είσαι. Αλλού σε θέλουν τολμηρό και επιθετικό και αλλού μετρημένο και αξιόπιστο. Οι απαιτήσεις αλλάζουν ανάλογα με τον κλάδο, άλλο σέιλς κι άλλο φαϊνάνς. Αυτή την κωμωδία του αγκρέσιβ ή του ριλάιαμπλ δεν θα σταματήσεις ποτέ να την παίζεις, αυτή θα σε κρατάει στη δουλειά. Επίσης, από τη μέρα που θα εισέλθεις σε κάποιον κλάδο, θα πρέπει να ασπαστείς και τις ιδεοληψίες του, σαν να μυείσαι σε θρησκευτική αίρεση. Ο κλάδος υπεράνω όλων. Είναι ο ιερός δεσμός που προστατεύει και ανυψώνει τα μέλη του, ασχέτως των εσωτερικών ανταγωνισμών. Με αυτή τη συντεχνιακή αντίληψη της χειρίστης μορφής οι "συνάδελφοι" θωρακίζουν την επαγγελματική τους ιδιότητα και διεκδικούν από την κοινωνία διαρκώς και νέα προνόμια. Μαζί με την είσοδο στην αγορά εργασίας των νέων επαγγελμάτων εισήχθη και η δυτική νοοτροπία του ολοκληρωτικά αφοσιωμένου στη δουλειά του εργαζόμενου. Ο χρόνος που αφιερώνουν οι υπάλληλοι στην εταιρεία είναι τρομαχτικός. Στις σύγχρονες επιχειρήσεις η εργασιακή σκλαβιά επανήλθε λουστραρισμένη, αλλά εξίσου εξοντωτική. Η μοίρα του σπουδασμένου εργαζόμενου είναι δυσμενέστερη από του αγράμματου εργάτη. Το καθορισμένο ωράριο θεωρείται παρωχημένη αντίληψη, και η αμοιβή για υπερωρίες είναι αδιανόητη. Οι υπάλληλοι δουλεύουν εντυπωσιακά περισσότερες ώρες από τις προβλεπόμενες από τον νόμο, απασχολούνται Σαββατοκύριακα και αργίες χωρίς την ανάλογη αμοιβή. Τα εξοντωτικά 12ωρα και 14ωρα δουλειάς είναι νον στοπ. Η μεσημβρινή σιέστα έχει τεθεί πλέον και στη χώρα μας υπό διωγμόν, κατάντησε μομφή. Λένε "αυτός κοιμάται μεσημέρι" εννοώντας πως είναι εκτός πνεύματος, εν ολίγοις ακατάλληλος. (Αν οι επιστήμονες μπορούσαν να καταθέσουν δημοσίως για τις ευεργετικές ιδιότητες του μεσημβρινού ύπνου, θα είχε καταρρεύσει προ πολλού το δυτικό εργασιακό μοντέλο. Ο ύπνος του μεσημεριού είναι βάλσαμο για την ψυχική και τη σωματική μας υγεία και, εννοείται, συμβάλλει καίρια στη μακροβιότητα. Είναι κατά πολύ πιο απαραίτητος και ζωογόνος από όλες τις "χελθ" βιταμίνες, τα "σπα" και τις λοιπές τεχνικές στήριξης του ανθρώπινου οργανισμού.) Ο ευπρεπής μισθός και ίσως κάποιο ετήσιο μπόνους που παρέχουν οι εταιρείες στα μοντέρνα εργατόσκυλα δεν αντισταθμίζουν τις ατελείωτες ώρες πρόσθετης δουλειάς. Γι' αυτό υπάρχουν συνήθως και κάποιες έξτρα παροχές κολακείας, το ωραίο γραφείο (με παράθυρο ή όχι, ανάλογα με τη θέση σου στην ιεραρχία της επιχείρησης) και κάποιοι φανταχτεροί τίτλοι, που ουσιαστικά δεν σημαίνουν τίποτα. Προβιβάζεσαι σε εξέκιουτιβ, σίνιορ εξέκιουτιβ, κοoρντινέιτορ, σουπερβάιζορ, νταϊρέκτορ, βάις πρέζιντεντ, τσιφ, μέλος του εξέκιουτιβ μπορντ και άλλα του σωρού και χωρίς νόημα. Η μακροβιότητα της καριέρας σε μια σύγχρονη εταιρεία κρίνεται από δύο βασικά στοιχεία: την όλο και μεγαλύτερη "τρέλα" για δουλειά και το λόγιαλτι (την πιστότητα) στην εταιρεία και στους στόχους της. Επίσης, είναι απαραίτητο να συμμεριστείς κάποιες νέες "αξίες". Όπως το σχιζοφρενικό "άλλο δουλειά κι άλλο φιλία", λες κι ο άνθρωπος μπορεί να κάνει αναστολή αισθημάτων. Ή το δόγμα ότι με κάθε θυσία πρέπει να φέρεις σε πέρας τη δουλειά που σου ανέθεσαν. Όλα αυτά καλύπτονται με την πρόστυχη στρεψοδικία του σωστού "επαγγελματία". Που σημαίνει ότι, προκειμένου να γίνει η δουλειά σου, όλα επιτρέπονται, η δουλειά προηγείται κάθε ανθρώπινου αισθήματος, φιλία, αγάπη, δίκιο, κατανόηση είναι δευτερεύοντα. Λένε "είμαι προφέσιοναλ" κι αυτό τα εξηγεί όλα. Κι ο Αλ Καπόνε "προφέσιοναλ" ήτανε. Μάλιστα, οι νέοι επαγγελματίες διηγούνται εμφατικά το παράδειγμα του Ωνάση που φιλοξενούσε έναν φίλο του, επίσης εφοπλιστή, στη θαλαμηγό του. Ενώ έπαιζαν τάβλι, ο άλλος του αποκάλυψε χαρούμενος πως έδωσε εντολή αγοράς δύο πλοίων που μόλις είχαν βγει προς πώληση. Ο Ωνάσης δεν φάνηκε να δίνει σημασία στην πληροφορία, συνέχισαν το παιχνίδι, μα κάποια στιγμή σηκώθηκε, να πάει στην τουαλέτα, και άργησε λίγο. Όταν επέστρεψε, ξανάπιασε τα ζάρια και είπε χαμογελαστός στον φίλο του πως τα πλοία που του είχε αναφέρει τα αγόρασε μόλις πριν ένα λεπτό εκείνος. Αυτόν τον κτηνώδη αμοραλισμό εννοούν όταν λένε "είμαι προφέσιοναλ". Το πλέον ψυχοφθόρο για τον εργαζόμενο είναι πως πρέπει να δίνει κάθε μέρα εξετάσεις. Τα σύγχρονα επαγγέλματα έχουν υψηλό βαθμό ανασφάλειας σε σχέση με τα παραδοσιακά. Και απείρως σκληρότερο ανταγωνισμό· τόσο εξωτερικό, από άλλες ομοειδείς εταιρείες, όσο και εσωτερικό, από άλλους καπάτσους που εποφθαλμιούν την ίδια θέση. Ακόμη και το υψηλόβαθμο στέλεχος δεν αισθάνεται σιγουριά, πάει ένα πρωί, και χωρίς καμία προειδοποίηση βρίσκει το γραφείο του στον διάδρομο. Δυστυχώς στην ίδια λούμπα έπεσαν και οι γυναίκες. Μέχρι πρόσφατα δεν επιδείκνυαν την ολοκληρωτική αφοσίωση των αντρών στη δουλειά τους. Ως όντα πιο πολύπλοκα, αισθαντικά και ερωτικά, έδιναν μεγαλύτερη σημασία στα αισθήματα και στις χαρές της ζωής. Γι' αυτή την ανεξαρτησία τους η κοινωνία τις φιλοδώρησε εκδικητικά με σωρεία κατηγοριών, άπιστες, ελαφρόμυαλες, ανεύθυνες, γλωσσούδες κ.λπ. Η χαρά και ο
ερωτισμός δεν συγχωρούνται στην παραγωγή. Τελευταίως μάλιστα, αν αποπειραθείς στη δουλειά ένα πονηρό αστείο, κάποιο υπονοούμενο, καραδοκεί η εξευτελιστική κατηγορία της "σεξουαλικής παρενόχλησης". Αυτό κι αν είναι ευνουχισμός, σημαίνει "όσοι περάσετε αυτή την πόρτα αφήστε έξω το φύλο σας". Οι γυναίκες, στην προσπάθειά τους να κατακτήσουν ένα ακόμη αντρικό οχυρό, γίνονται κι αυτές "προφέσιοναλ" θύματα. Τυπικές, σοβαρές, με πολυάσχολο ύφος, ασέξουαλ ντύσιμο, κάτι σκούρα ταγιέρ σαν αντρικά κουστούμια, λευκό πουκάμισο και απομίμηση γραβάτας. Έσβησε το χαμόγελο, το σκέρτσο και το παιχνίδισμα, που τις έκαναν αξιολάτρευτες. Έχασαν το πλεονέκτημα της ζωής που είχαν έναντι των εξουθενωμένων από τη δουλειά αντρών. Ο Γκι Ντεμπόρ το έγραψε με συνταρακτική απλότητα: "Μόνο όσοι δεν δουλεύουν ζουν". Στο πίσω μέρος του κεφαλιού μας όλοι ξέρουμε ότι στον κόσμο δεν ήρθαμε για να κάνουμε καριέρα, λεφτά και όνομα, ήρθαμε πρωτίστως για να ζήσουμε και, ει δυνατόν, να αφήσουμε αυτόν τον κόσμο λίγο καλύτερο απ' ό,τι τον βρήκαμε. Αλλά δεν ζούμε. Κι αυτό μας τρελαίνει. "Το άγχος, το στρες, ο φόβος, η ντροπή, η περιφρόνηση, η επιθετικότητα, η θέληση της δύναμης γεννιούνται από μια καταπιεσμένη θέληση για ζωή" (Βάνεγκεμ). Με την πιο κοινή λογική, όσες ώρες δουλεύεις, άλλες τόσες πρέπει να έχεις ελεύθερες για να χαρείς αυτά που έβγαλες. Όμως ο νέος άνθρωπος σπαταλά όλο τον χρόνο του, την ευφυΐα, την εφευρετικότητα και τις εμπνεύσεις του υπέρ της καριέρας του και όχι της ζωής του. Ο ψυχισμός του μολύνεται από αυτό το δηλητηριώδες αλισβερίσι. Φυσικώ τω τρόπω, το εξέκιουτιβ τερατάκι γραφείου θα μεταφέρει μακάβρια το πάρε δώσε και στις προσωπικές του σχέσεις: "Αυτά έκανα για σένα, περιμένω ανταπόδοση".
Μοιραία οι λαμπρές καριέρες είναι πυραμίδες που θεμελιώνονται πάνω σε προσωπικές και οικογενειακές τραγωδίες.
Διονύσης Χαριτόπουλος
ΤΑ ΝΕΑ , 07/12/2002
Σάββατο 21 Μαρτίου 2009
Η οικονομική κρίση των "παπαγάλων"
Μήνυμα απελπισίας έστειλε ανήλικη στον πατέρα της. Εκείνος ειδοποίησε την αστυνομία και ο ευσυνείδητος αστυνομικός τον εισαγγελέα. Αστυνομία και εισαγγελέας πήραν τηλέφωνο την εταιρία κινητής τηλεφωνίας να διαπιστώσει από ποια περιοχή εστάλη το μήνυμα και η εταιρία απαίτησε γραπτό αίτημα με σφραγίδες. Η «γραφειοκρατική» δήθεν νοοτροπία στοίχισε στην κακοποίηση της ανήλικης. Αλλά ποιος θα θορυβηθεί; Εδώ μας είχαν εξαγγείλει με τυμπανοκρουσίες ότι η Βόνταφον παρακολουθούσε το τηλέφωνο του πρωθυπουργού και δεν άνοιξε μύτη. Μόνο ο αρχηγός της μείζονος αντιπολίτευσης είχε πει στη Βουλή, πως «αν ήταν πρωθυπουργός θα είχε απελάσει τον Αμερικανό πρέσβη». Ελπίζουμε να το θυμηθεί και να το κάνει μόλις αναλάβει. Και για να θυμηθούμε τι είχε πει κάποτε αγανακτισμένος κάποιος παλιότερος πρωθυπουργός: «Ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο;». Βρε μπας και δεν το έχουμε καταλάβει ακόμα αν και έχουν περάσει τόσες δεκαετίες από τότε που τέθηκε το ερώτημα; Ίσως για τους κυβερνώντες δεν υπάρχει πρόβλημα, επειδή το γνωρίζουν και υπακούουν κατά γράμμα στα κελεύσματά τους. Εμείς όλοι οι άλλοι όμως; Επάνω που υπήρχαν σκέψεις να γιορτάσουν τα είκοσι χρόνια από τον θρίαμβο του καπιταλισμού, ήρθε η αναπάντεχη (;) παγκόσμια οικονομική κρίση. Τι παγκόσμια δηλαδή. Τον δρόμο έδειξαν κάποιες σπουδαιοφανείς αμερικανικές «πολυεθνικές» που χωρίς να διαβλέπουν ότι δεν φτάνει η παγκόσμια κυριαρχία, η ανεξέλεγκτη εκτύπωση δολαρίων, οι μαζικές απολύσεις, η ανατροπή του ασφαλιστικού συστήματος (θυμήσου ΕΝRΟΝ), έπρεπε να μετακυληστεί η ανικανότητα διαχείρισης του συστήματος ως ντόμινο, παγκοσμίως. Μάζεψαν όσα μάζεψαν από τον ομοσπονδιακό κορβανά –καπιταλισμός με εθνικοσοσιαλιστικές φιοριτούρες- και έδειξαν το δρόμο πως το μεγάλο κεφάλαιο θα ενισχυθεί από το τραπεζικό κεφάλαιο και εκείνο με τη σειρά του από όλους τους επενδυτές. Μια πυραμίδα που θύμισε έντονα το παιχνίδι του χρηματιστηρίου και όλα εκείνα που παραπέμπουν στον καπιταλιστικό τζόγο. Α, να μην το ξεχάσω, αν δεν θέλετε να παρακολουθήσετε σαδομαζοχιστικά στο ΣΚΑΙ, υπάρχει και η διαφήμιση του χαρτοπαίγνιου –πόκερ στο Μεγκα. Επειδή η οικονομία που βιώνουμε είναι τζόγος, δομημένα ή γαμημένα ομόλογα δηλαδή, καλό θα είναι να μάθουμε πως παίζουν επιστημονικά οι μεγάλοι τζογαδόροι. Επειδή αν δεν τζογάρεις όλα αυτά που σου περισσεύουν από τους μισθούς και τις συντάξεις εσύ μικρο-μεσαίε πως θα επενδύσεις; Τι, θα μου πείτε. Τον μισθό που πλήρωσαν οι Αμερικανοί πολίτες στα «χρυσά αγόρια» της AIG για παράδειγμα. Τσέπωσε το δάνειο η εταιρία, και το έδωσε σε μπόνους στα καλόπαιδά της. Αλλά η κρίση, κρίση. Ποιο είναι το ηθικό δίδαγμα που μας δίνουν οι ΗΠΑ ως Μέκκα του Καπιταλισμού; Καταναλώνετε κι έτσι θα σωθούμε. Τι λέει η Μέρκελ, που έχει γνωρίσει τι θα πει και κοινωνικό κράτος, μια και χρόνια είχε ζήσει στην Ανατολική Γερμανία; Εγγυημένες θέσεις εργασίας. Ανάμεσα ένας ωκεανός. Και κάποια «αμερικανάκια», που ξέχασαν πως κάθονται στο ίδιο έδρανο κάποιων Ευρωπαίων οραματιστών. Έτσι ο Σαρκοζί, επανέφερε τη Γαλλία στις στρατιωτικές δομές του ΝΑΤΟ. Δικαιολογία; «Για αν συμμετέχει στις αποφάσεις». Ποιες αποφάσεις; Αν θα στείλει και η Γαλλία στρατεύματα στο Αφγανιστάν και το Ιράκ η στον επόμενο στόχο των ΗΠΑ; Αν λειτουργούσε το ΝΑΤΟ με δημοκρατικούς θεσμούς, τότε δεν θα ίσχυε το αμερικανικό βέτο πως στρατιωτικός αρχηγός θα είναι πάντα Αμερικανός στρατηγός. Πάρτε οι Ευρωπαίοι τον γενικό γραμματέα. Τον διεκπεραιωτή δηλαδή. Ποιο παράδειγμα μας δίνουν οι Αμερικάνοι; Αυτό που έχει προκαλέσει ρίγη σε όσους καταλαβαίνουν, μια και στα Μέσα του συρμού το αστυνομικό δελτίο είναι πάντα πρώτο θέμα. Κι ας κόπτονται –δήθεν- τι συμβαίνει αλλού. Ξεσηκώθηκε λοιπόν, η διανόηση εναντίον του διεθνούς αμερικανικού ασφαλιστικού κολοσσού AIG όταν από την τεράστια αυτή εταιρία ανακοινώθηκε ότι πλέον του μισού ποσού των αμερικάνων φορολογούμενων που της δόθηκε ως ενίσχυση, (κάπου 90 δισεκατομμύρια δολάρια) σπαταλήθηκε για να πληρωθούν οι επενδύσεις στην Goldman Sachs, την Deutche Bank, την Societe Generale και την Barclays. Χώρια τα 165 εκατομμύρια που δόθηκαν υπό μορφή «μπόνους» σε μεγαλοστελέχη της εταιρίας. Παρόλο που θεωρητικά δεν συνέβη κάτι παράνομο, γεγονός είναι πως η μεταφορά των χρημάτων σε άλλες τράπεζες προκαλούν ερωτηματικά αν και πόσο απαραίτητο ήταν το μέτρο, που έσπευσαν να μιμηθούν και στην Ευρώπη προς όφελος πάντα του μεγάλου κεφαλαίου και των Τραπεζών. Αλλού πάνε τα δισεκατομμύρια –δηλαδή- και αλλού μόλις 100 άντε 200 ευρώ. Σύμφωνα με τα καπιταλιστικά πρότυπα, έχουμε διδαχθεί πως οι αγορές, έχουν τα πάνω και τα κάτω τους. Τίποτα πιο «φυσικό» δηλαδή, από αυτό που συμβαίνει τώρα. Μόνο που κάποιοι έχουν τον τρόπο και το μεγαλοποιούν προς ίδιον όφελος. Τι θέλω να πω: Πριν ένα χρόνο μας είχαν μουρλάνει πως το πετράλαιο θα φτάσει να πουλιέται προς 200 δολάρια το βαρέλι. Το φτάσανε λίγο πιο κάτω από τα 150 $, κι ύστερα το κατρακύλησαν κάτω από 40$ για ν’ αρχίσουν να ανεβάζουν πάλι λίγο – λίγο την τιμή του. Έτσι και τώρα. Τα παπαγαλάκια των κερδοσκόπων μας έχουν πάρει τα μυαλά διατυμπανίζοντας ότι τέτοια κρίση δεν έχει ματαδεί η ανθρωπότητα. Και παίρνουν μέτρα, σε βάρος ποιών; Της μεγάλης μάζας των εργαζόμενων. (Απόδειξη πως τα μεγαλοστελέχη δεν στερήθηκαν τα μπόνους, ενώ οι εργάτες των εργοστασίων της κάποτε κραταιής αμερικανικής αυτοκινητοβιομηχανίας απολύθηκαν… Τι μηνύματα είναι όλα αυτά; Πως κάποιοι επωφελούνται προσπαθώντας να πείσουν πως τα πράγματα είναι δύσκολα. Μόνο που πόσο άνισα πληρώνουμε τα λάθη κάποιων περισπούδαστων οικονομολόγων που παίρνουν νόμπελ οικονομίας για να μας εξηγούν πως «τα πράγματα ήταν αναπότρεπτα». Αν ήσασταν μάγκας κύριε Κρούγκμαν, να τα προλαβαίνατε (εννοώ εσείς κι όμοιοί σας) να μην συμβούν όλα τούτα τα δεινά. Εκτός κι αν συμπεριλαμβάνεστε στα παπαγαλάκια. Αλλιώς από κατοπινές αναλύσεις μπορούν κι οι δευτεροετείς φοιτητές.
Κώστας Μπετινάκης
http//www.styx.gr
Κώστας Μπετινάκης
http//www.styx.gr
Αναζητώντας τον "μέντορα" των σύγχρονων ευρωπαίων ηγετών...
Τα κράτη ξοδεύουν δισεκατομμύρια για τις τράπεζες και ψίχουλα για τον λαό
Το άρωμα του Μάρτη μυρίζει Μάη. Δεν βλέπει κανείς κάθε μέρα διαδηλώσεις στη Γουόλ Στριτ.
Σε εκείνα τα μέρη, ο Μπαράκ Ομπάμα μοιάζει να κατεβαίνει από το τρένο στο οποίο επιμένουν να επιβαίνουν οι Ευρωπαίοι. Εκτός από τις τράπεζες επενδύει και στα σχολεία και στην Υγεία για να αποφύγει μια κοινωνική αναταραχή.
Την ίδια ώρα, ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας Ζαν-Κλοντ Τρισέ κρατάει κλειστά τα θησαυροφυλάκιά του, στερώντας το χρήμα από τους Ευρωπαίους πολίτες.
Η εμμονή του είναι τόση, που ανάγκασε τον οικονομολόγο Πολ Κρούγκμαν να πει: «Αναρωτιέμαι τι καιρό άραγε να κάνει στον πλανήτη που ζει».
Η κίνηση του Ομπάμα είναι ευπρόσδεκτη σε μια χώρα που, από τα χρόνια του Ρίγκαν, είχε αφήσει τους πλούσιους να πλουτίζουν επαίσχυντα, ενώ ολοένα και περισσότεροι γίνονταν οι φτωχοί.
Αν όμως ο Ομπάμα εγκαταλείψει τελικά το ταλαιπωρημένο τρένο του νεοφιλελευθερισμού, τότε οι μόνοι που θα απομείνουν να τρέχουν με αυτό προς το άγνωστο θα είναι οι Ευρωπαίοι.
Γιατί η κυβέρνηση των Βρυξελλών παραμένει πιστή στον νεοφιλελευθερισμό, μολονότι παντού στην Ευρώπη οι κυβερνήσεις αισθάνονται τους κοινωνικούς κραδασμούς που προκαλεί η εφαρμογή του. Οι ανισότητες βαθαίνουν. Και σύμφωνα με έρευνα του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης σε 31 χώρες μέλη του, η Βρετανία, η Γερμανία και η Ιταλία, μαζί με τις ΗΠΑ, είναι από τις χώρες με τις μεγαλύτερες εισοδηματικές ανισότητες (όπως και η Ελλάδα).
Μέχρι το 2007, γράφει ο Ζαν-Κλοντ Πεκλέ στην ελβετική εφημερίδα «Le Τemps», οι εισοδηματικές ανισότητες γίνονταν ανεκτές και οι ευρωπαϊκές χώρες παραδίδονταν στο αγγλοσαξονικό δόγμα της «αξιοκρατίας» (όποιος αξίζει πραγματικά, θα βρει τον δρόμο του). «Όταν οι αγορές λειτουργούν κανονικά, οι εισοδηματικές ανισότητες γίνονται ευκολότερα αποδεκτές», παρατηρεί ο οικονομολόγος Ρέτο Φέλμι. «Από τα κέρδη των πλουσίων ελπίζουν οφέλη όλοι. Όμως, οι οικονομολόγοι ασχολούνταν περισσότερο με το κόστος αναδιανομής του εισοδήματος παρά με το κόστος των ανισοτήτων».
Ώσπου ήρθε η κρίση και αποκάλυψε όλη την κενότητα της αγγλοσαξονικής «αξιοκρατίας». Μονομιάς, η νομιμότητα των εισοδηματικών ανισοτήτων κατέρρευσε, καθώς οι απλοί πολίτες ανακάλυπταν ξαφνικά πως ήταν οι πιο ευάλωτοι της κοινωνικής πυραμίδας.
«Οι άνθρωποι βλέπουν τα κράτη να ξοδεύουν δισεκατομμύρια για τις τράπεζες και ψίχουλα για τον λαό», λέει ο Χουάν Σομαβία, διευθυντής της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας. Το παράδοξο είναι πως η συζήτηση για τις εισοδηματικές ανισότητες ξανανοίγει σε μια περίοδο που η πτώση των χρηματιστηρίων τις έχει μειώσει, όχι επειδή οι φτωχοί βγήκαν κερδισμένοι, αλλά επειδή, σύμφωνα με το περιοδικό «Φορμπς», οι πλούσιοι έχασαν σε αυτά το ένα τρίτο των περιουσιών τους.
Όταν βέβαια ένας πλούσιος χάνει το 30% της περιουσίας του, το πολύ πολύ να περιορίσει τις διακοπές του στο Άσπεν. Όταν όμως ένας χρεωμένος μισθωτός χάνει το 10% από τον μισθό του, καταλήγει κατευθείαν στην κοινωνική πρόνοια. Γι΄ αυτό λένε πως από εδώ και πέρα κάθε μήνας θα έχει άρωμα από Μάη.
Ρούσσος Βρανάς
"ΤΑ ΝΕΑ" 20.3.2009
Το άρωμα του Μάρτη μυρίζει Μάη. Δεν βλέπει κανείς κάθε μέρα διαδηλώσεις στη Γουόλ Στριτ.
Σε εκείνα τα μέρη, ο Μπαράκ Ομπάμα μοιάζει να κατεβαίνει από το τρένο στο οποίο επιμένουν να επιβαίνουν οι Ευρωπαίοι. Εκτός από τις τράπεζες επενδύει και στα σχολεία και στην Υγεία για να αποφύγει μια κοινωνική αναταραχή.
Την ίδια ώρα, ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας Ζαν-Κλοντ Τρισέ κρατάει κλειστά τα θησαυροφυλάκιά του, στερώντας το χρήμα από τους Ευρωπαίους πολίτες.
Η εμμονή του είναι τόση, που ανάγκασε τον οικονομολόγο Πολ Κρούγκμαν να πει: «Αναρωτιέμαι τι καιρό άραγε να κάνει στον πλανήτη που ζει».
Η κίνηση του Ομπάμα είναι ευπρόσδεκτη σε μια χώρα που, από τα χρόνια του Ρίγκαν, είχε αφήσει τους πλούσιους να πλουτίζουν επαίσχυντα, ενώ ολοένα και περισσότεροι γίνονταν οι φτωχοί.
Αν όμως ο Ομπάμα εγκαταλείψει τελικά το ταλαιπωρημένο τρένο του νεοφιλελευθερισμού, τότε οι μόνοι που θα απομείνουν να τρέχουν με αυτό προς το άγνωστο θα είναι οι Ευρωπαίοι.
Γιατί η κυβέρνηση των Βρυξελλών παραμένει πιστή στον νεοφιλελευθερισμό, μολονότι παντού στην Ευρώπη οι κυβερνήσεις αισθάνονται τους κοινωνικούς κραδασμούς που προκαλεί η εφαρμογή του. Οι ανισότητες βαθαίνουν. Και σύμφωνα με έρευνα του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης σε 31 χώρες μέλη του, η Βρετανία, η Γερμανία και η Ιταλία, μαζί με τις ΗΠΑ, είναι από τις χώρες με τις μεγαλύτερες εισοδηματικές ανισότητες (όπως και η Ελλάδα).
Μέχρι το 2007, γράφει ο Ζαν-Κλοντ Πεκλέ στην ελβετική εφημερίδα «Le Τemps», οι εισοδηματικές ανισότητες γίνονταν ανεκτές και οι ευρωπαϊκές χώρες παραδίδονταν στο αγγλοσαξονικό δόγμα της «αξιοκρατίας» (όποιος αξίζει πραγματικά, θα βρει τον δρόμο του). «Όταν οι αγορές λειτουργούν κανονικά, οι εισοδηματικές ανισότητες γίνονται ευκολότερα αποδεκτές», παρατηρεί ο οικονομολόγος Ρέτο Φέλμι. «Από τα κέρδη των πλουσίων ελπίζουν οφέλη όλοι. Όμως, οι οικονομολόγοι ασχολούνταν περισσότερο με το κόστος αναδιανομής του εισοδήματος παρά με το κόστος των ανισοτήτων».
Ώσπου ήρθε η κρίση και αποκάλυψε όλη την κενότητα της αγγλοσαξονικής «αξιοκρατίας». Μονομιάς, η νομιμότητα των εισοδηματικών ανισοτήτων κατέρρευσε, καθώς οι απλοί πολίτες ανακάλυπταν ξαφνικά πως ήταν οι πιο ευάλωτοι της κοινωνικής πυραμίδας.
«Οι άνθρωποι βλέπουν τα κράτη να ξοδεύουν δισεκατομμύρια για τις τράπεζες και ψίχουλα για τον λαό», λέει ο Χουάν Σομαβία, διευθυντής της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας. Το παράδοξο είναι πως η συζήτηση για τις εισοδηματικές ανισότητες ξανανοίγει σε μια περίοδο που η πτώση των χρηματιστηρίων τις έχει μειώσει, όχι επειδή οι φτωχοί βγήκαν κερδισμένοι, αλλά επειδή, σύμφωνα με το περιοδικό «Φορμπς», οι πλούσιοι έχασαν σε αυτά το ένα τρίτο των περιουσιών τους.
Όταν βέβαια ένας πλούσιος χάνει το 30% της περιουσίας του, το πολύ πολύ να περιορίσει τις διακοπές του στο Άσπεν. Όταν όμως ένας χρεωμένος μισθωτός χάνει το 10% από τον μισθό του, καταλήγει κατευθείαν στην κοινωνική πρόνοια. Γι΄ αυτό λένε πως από εδώ και πέρα κάθε μήνας θα έχει άρωμα από Μάη.
Ρούσσος Βρανάς
"ΤΑ ΝΕΑ" 20.3.2009
Παρασκευή 20 Μαρτίου 2009
Το τσίρκο της απάτης
"Μην τους αφήσεις να σε γελάσουν, δεν έχει ο δρόμος επιστροφή… κλείσε τα αυτιά σου στην απάτη, μια στάλα πράμα είναι η ζωή…" Μπρεχτ
Με όπλο την κουκούλα πυροβολείται η ελληνική κοινωνία με ένα κλίμα ανασφάλειας και τρόμο-λαγνείας. Δαιμονοποιείται η κουκούλα για να επικαλυφτούν οι σπόνσορες των κουκουλοφόρων και τα μοχθηρά πολιτικά παιχνίδια που παίζονται από όλο τον πολιτικό κόσμο. Οι παραστάσεις του ψεύδους από τα ΜΜΕ έχουν πάρει μορφές γλοιώδους συνοχής. Οι κοκορομαχίες γύρω από την «κουκούλα» δείχνουν την αφύσικα μεγεθυσμένη και παραμορφωμένη εικόνα του καθεστωτικού σύμπαντος: ένα τσίρκο καταγέλαστο μαζί και τραγικό, ένας κόσμος απάτης. Ο στόχος είναι κοινός: Η λήψη πιο αντιδραστικών και αντιδημοκρατικών μέτρων. Με πρόσχημα τη δράση «κουκουλοφόρων» (σημειωτέον, ουδέποτε συνελήφθη κάποιος) προωθούνται από όλους, με διαφορετικές παραπλανητικές ρητορικές, νέα μέτρα καταστολής, που έχουν προαποφασιστεί σε εθνικό και ευρωενωσιακό επίπεδο: Δράση «ομάδων ταχείας αντίδρασης», γενικευμένη παρακολούθηση επικοινωνιών και δημόσιων χώρων, επισημοποίηση της δράσης ξένων πρακτόρων στη χώρα μας, αστυνομικά μπλόκα και απαγόρευση διαδηλώσεων στο κέντρο της Αθήνας… Ο κοινός αυτός στόχος των πολιτικών απατεώνων καλύπτεται πίσω από εικονικές αντιπαραθέσεις και πολιτικάντηκες ρητορείες. «Στενεύουν» το πρόβλημα στην «κουκούλα» για να κουκουλώσουν την αλήθεια, για να αναγκάσουν τη σκέψη να χωρέσει στα καχεκτικά καλούπια της μικροπολιτικής δημαγωγίας. Καυγαδίζουν θεατρικά, κραυγάζουν ηθικολογικά αναθεματίζοντας και αφορίζοντας ο ένας τον άλλο, ασκούνται σε ποικίλα τεχνάσματα τρόμο-πολικαντισμού για να μην βγάλουν τις κουκούλες των συμμοριών και να μην αποκαλύψουν αυτούς που τους φοράνε τις κουκούλες, καθώς και τα σχέδια των σκηνοθετών των κουκουλοφόρικων, τρομοκρατικών παραστάσεων… Όλος αυτή η μελοδραματική αφέλεια των κραυγών και των εικονικών αλληλοσυγκρούσεων αποκρύπτει και εξαφανίζει τα ουσιώδη:
α). Ότι είναι το κράτος, το παρακράτος και οι μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ πίσω από τις κουκούλες.
β). Οι συμμορίες αυτές των κουκουλοφόρων και οι «αριστερές» ή «αντιεξουσιαστκές» υπογραφές της τρομοκρατίας εκτελούν διατεταγμένη υπηρεσία και είναι ενταγμένες στα ποικίλα εφιαλτικά πολιτικά παιχνίδια που παίζονται σε βάρος της ελληνικής κοινωνίας.
γ). Όλο αυτό το τρομοκρατικό παιχνίδια των ιμπεριαλιστικών υπηρεσιών αποσκοπεί στην τρομοκράτηση της ελληνικής κοινωνίας, στην αποδόμησής της, στη διάλυση των εθνικών, κοινωνικών και πολιτικών θεσμών της και στην ολοκληρωτική υποταγή της στο αυτοκρατορικό κράτος της Νέας Τάξης.
Αυτές τις απλές αλήθειες, που μέρα με την ημέρα όλο και πιο κραυγαλέα φωτίζονται (ιδιαίτερα μετά την «εξέγερση» του κουκουλοφόρικου Δεκέμβρη), όλες οι πολιτικές δυνάμεις τις αποκρύπτουν επιμελώς, σε διατεταγμένη υπηρεσία. Οι ρητορικές μεγαλοστομίες τους και οι δήθεν «διαφωνίες» είναι φύλλα συκής. Είναι η αυθάδεια της δημαγωγικής ψευτιάς και απάτης. Ακόμα και η ηγεσία του ΚΚΕ, μιλάει με μισόλογα, με μισές αλήθειες. Γιατί το πρόβλημα δεν περιορίζεται, απλώς, στην επιβολή νέων κατασταλτικών μέτρων. Είναι ευρύτερο και βαθύτερο: Αποσκοπεί στην ολοκληρωτική αποσάθρωση, αποδόμηση και διάλυση της ελληνικής κοινωνίας. Δεν μπορεί, συνεπώς, να περιοριζόμαστε στο «ειδικό» και να αποκρύπτουμε το «γενικό». Δεν μπορεί, απλώς να καταγγέλλουμε τους κουκουλοφόρους και να μην αποκαλύπτουμε τους στρατηγικούς σχεδιασμούς που προωθούνται μέσω της «κουκούλας». Δεν μπορεί να δαιμονοποιούμε τα «επιμέρους» γεγονότα και να συγκαλύπτουμε τον ολοκληρωτικό πλανητικό σχεδιασμό και τα ποικίλα «όργανά» του…
Θύμιος Παπανικολάου
Περιοδικό "Ρεσάλτο"
Με όπλο την κουκούλα πυροβολείται η ελληνική κοινωνία με ένα κλίμα ανασφάλειας και τρόμο-λαγνείας. Δαιμονοποιείται η κουκούλα για να επικαλυφτούν οι σπόνσορες των κουκουλοφόρων και τα μοχθηρά πολιτικά παιχνίδια που παίζονται από όλο τον πολιτικό κόσμο. Οι παραστάσεις του ψεύδους από τα ΜΜΕ έχουν πάρει μορφές γλοιώδους συνοχής. Οι κοκορομαχίες γύρω από την «κουκούλα» δείχνουν την αφύσικα μεγεθυσμένη και παραμορφωμένη εικόνα του καθεστωτικού σύμπαντος: ένα τσίρκο καταγέλαστο μαζί και τραγικό, ένας κόσμος απάτης. Ο στόχος είναι κοινός: Η λήψη πιο αντιδραστικών και αντιδημοκρατικών μέτρων. Με πρόσχημα τη δράση «κουκουλοφόρων» (σημειωτέον, ουδέποτε συνελήφθη κάποιος) προωθούνται από όλους, με διαφορετικές παραπλανητικές ρητορικές, νέα μέτρα καταστολής, που έχουν προαποφασιστεί σε εθνικό και ευρωενωσιακό επίπεδο: Δράση «ομάδων ταχείας αντίδρασης», γενικευμένη παρακολούθηση επικοινωνιών και δημόσιων χώρων, επισημοποίηση της δράσης ξένων πρακτόρων στη χώρα μας, αστυνομικά μπλόκα και απαγόρευση διαδηλώσεων στο κέντρο της Αθήνας… Ο κοινός αυτός στόχος των πολιτικών απατεώνων καλύπτεται πίσω από εικονικές αντιπαραθέσεις και πολιτικάντηκες ρητορείες. «Στενεύουν» το πρόβλημα στην «κουκούλα» για να κουκουλώσουν την αλήθεια, για να αναγκάσουν τη σκέψη να χωρέσει στα καχεκτικά καλούπια της μικροπολιτικής δημαγωγίας. Καυγαδίζουν θεατρικά, κραυγάζουν ηθικολογικά αναθεματίζοντας και αφορίζοντας ο ένας τον άλλο, ασκούνται σε ποικίλα τεχνάσματα τρόμο-πολικαντισμού για να μην βγάλουν τις κουκούλες των συμμοριών και να μην αποκαλύψουν αυτούς που τους φοράνε τις κουκούλες, καθώς και τα σχέδια των σκηνοθετών των κουκουλοφόρικων, τρομοκρατικών παραστάσεων… Όλος αυτή η μελοδραματική αφέλεια των κραυγών και των εικονικών αλληλοσυγκρούσεων αποκρύπτει και εξαφανίζει τα ουσιώδη:
α). Ότι είναι το κράτος, το παρακράτος και οι μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ πίσω από τις κουκούλες.
β). Οι συμμορίες αυτές των κουκουλοφόρων και οι «αριστερές» ή «αντιεξουσιαστκές» υπογραφές της τρομοκρατίας εκτελούν διατεταγμένη υπηρεσία και είναι ενταγμένες στα ποικίλα εφιαλτικά πολιτικά παιχνίδια που παίζονται σε βάρος της ελληνικής κοινωνίας.
γ). Όλο αυτό το τρομοκρατικό παιχνίδια των ιμπεριαλιστικών υπηρεσιών αποσκοπεί στην τρομοκράτηση της ελληνικής κοινωνίας, στην αποδόμησής της, στη διάλυση των εθνικών, κοινωνικών και πολιτικών θεσμών της και στην ολοκληρωτική υποταγή της στο αυτοκρατορικό κράτος της Νέας Τάξης.
Αυτές τις απλές αλήθειες, που μέρα με την ημέρα όλο και πιο κραυγαλέα φωτίζονται (ιδιαίτερα μετά την «εξέγερση» του κουκουλοφόρικου Δεκέμβρη), όλες οι πολιτικές δυνάμεις τις αποκρύπτουν επιμελώς, σε διατεταγμένη υπηρεσία. Οι ρητορικές μεγαλοστομίες τους και οι δήθεν «διαφωνίες» είναι φύλλα συκής. Είναι η αυθάδεια της δημαγωγικής ψευτιάς και απάτης. Ακόμα και η ηγεσία του ΚΚΕ, μιλάει με μισόλογα, με μισές αλήθειες. Γιατί το πρόβλημα δεν περιορίζεται, απλώς, στην επιβολή νέων κατασταλτικών μέτρων. Είναι ευρύτερο και βαθύτερο: Αποσκοπεί στην ολοκληρωτική αποσάθρωση, αποδόμηση και διάλυση της ελληνικής κοινωνίας. Δεν μπορεί, συνεπώς, να περιοριζόμαστε στο «ειδικό» και να αποκρύπτουμε το «γενικό». Δεν μπορεί, απλώς να καταγγέλλουμε τους κουκουλοφόρους και να μην αποκαλύπτουμε τους στρατηγικούς σχεδιασμούς που προωθούνται μέσω της «κουκούλας». Δεν μπορεί να δαιμονοποιούμε τα «επιμέρους» γεγονότα και να συγκαλύπτουμε τον ολοκληρωτικό πλανητικό σχεδιασμό και τα ποικίλα «όργανά» του…
Θύμιος Παπανικολάου
Περιοδικό "Ρεσάλτο"
Παρασκευή 27 Φεβρουαρίου 2009
Ο μηχανισμός της στημένης οικονομικής κρίσης του 1929 στη σύγχρονη εφαρμογή του
Το 1835 ο Πρόεδρος Andrew Jackson έκλεισε την κεντρική τράπεζα των Η.Π.Α. Τότε το Αμερικανικό κράτος είχε μηδενικό χρέος, είχε ξεπληρώσει όλα του τα χρέη. Ο Jackson (1747-1845) δήλωνε πως «οι γενναίες προσπάθειες των τραπεζών να ελέγξουν την κυβέρνηση δεν είναι παρά μια πρόγευση της μοίρας που περιμένει τον Αμερικανικό λαό εάν παραπλανηθούν στην αποδοχή της ίδρυσης κεντρικής τράπεζας ελεγχόμενης από τους τραπεζίτες». Όμως το 1913 οι τραπεζίτες κατάφεραν την ίδρυση της FED.
Το ιστορικό ίδρυσης της FED
1775: O Αμερικανικός πόλεμος για την ανεξαρτησία ξεκινά καθώς οι αμερικανικές αποικίες θέλουν να ανεξαρτητοποιηθούν από την Αγγλία και την καταπιεστική μοναρχία της. Πολλοί ήταν οι λόγοι του πολέμου για την ανεξαρτησία αλλά ένας λόγος ξεχωρίζει σαν κύρια αιτία : ότι ο βασιλιάς Γεώργιος ο 3ος της Αγγλίας κήρυξε παράνομη την κυκλοφορία του νομίσματος που οι αποικίες παρήγαγαν και χρησιμοποιούσαν χωρίς την επιβάρυνση τόκου, ενώ τους ανάγκαζε να δανείζονται χρήματα από την κεντρική τράπεζα της Αγγλίας με τόκο, επιβαρύνοντας αυτομάτως τις αποικίες με χρέος. Όπως έγραψε αργότερα ο Βενιαμίν Φραγκλίνος η άρνηση του βασιλιά Γεωργίου 3ου να επιτρέψει στις αποικίες να λειτουργήσουν ένα ειλικρινές χρηματικό σύστημα που ελευθέρωνε τον άνθρωπο από τα νύχια των εκμεταλλευτών των χρημάτων ήταν ίσως η πρωταρχική αιτία της επανάστασης. Το 1783 η Αμερική ανεξαρτητοποιείται όμως η μάχη της εναντίον του θεσμού της Κεντρικής Τράπεζας και των διεφθαρμένων προσώπων που σχετίζονται με αυτόν μόλις είχε ξεκινήσει. Τι είναι λοιπόν η Κεντρική τράπεζα; Μια κεντρική τράπεζα είναι ένα ίδρυμα που παράγει το νόμισμα ενός ολόκληρου έθνους. Δύο είναι οι βασικές της αρμοδιότητες, ο έλεγχος των επιτοκίων και ο έλεγχος της κυκλοφορίας χρήματος. Η σημερινή κεντρική τράπεζα των Η.Π.Α. αλλά και άλλων χωρών στον κόσμο πλέον, δεν παρέχει απλά στην οικονομία χρήμα, αλλά το δανείζει με τόκο. Με την αύξηση και τη μείωση της παροχής χρήματος η κεντρική τράπεζα ρυθμίζει την τιμή του εκδιδόμενου χρήματος (αξία). Είναι σημαντικό να καταλάβουμε πως ολόκληρη η δόμηση αυτού του συστήματος μπορεί να παράγει μονό ένα πράγμα μακροπρόθεσμα: ΧΡΕΟΣ. Δεν χρειάζεται να είναι κάποιος μεγαλοφυΐα για να καταλάβει την απάτη. Γιατί κάθε δολάριο που παράγεται από την κεντρική τράπεζα δανείζεται με τόκο. Αυτό σημαίνει πως κάθε δολάριο που παράγεται συνοδεύεται από ένα ποσοστό χρέους βασιζόμενο σε αυτό το δολάριο, και αφού η κεντρική τράπεζα έχει το μονοπώλιο στην παράγωγη νομίσματος για όλη τη χώρα και δανείζει το κάθε δολάριο με ένα άμεσο υπολογισμένο χρέος πάνω του, από κάπου πρέπει να προκύψουν τα χρήματα για την αποπληρωμή του χρέους. Στην πράξη μπορούν να διοχετευθούν μόνο από την κεντρική τράπεζα πάλι, πράγμα που σημαίνει πως η τράπεζα πρέπει διαρκώς να αυξάνει την παροχή χρήματος για να καλύπτει προσωρινά το εκκρεμές χρέος που δημιουργείται το οποίο μετά, εφόσον το νέο χρήμα δανείζεται κι αυτό με τόκο, δημιουργεί επιπλέον χρέος! Το τελικό αποτέλεσμα αυτού του συστήματος είναι σίγουρα η σκλαβιά, γιατί είναι αδύνατο για κυβέρνηση και λαό να εξέλθουν από το αναπαραγόμενο χρέος. Οι ιδρυτικοί πατέρες αυτής της χωράς το γνώριζαν αυτό πολύ καλά. «Πιστεύω πως οι τραπεζικοί οργανισμοί είναι πιο επικίνδυνοι από τακτικά στρατεύματα. Αν ποτέ ο αμερικανικός λαός επιτρέψει σε ιδιωτικές τράπεζες να ελέγχουν την έκδοση νομίσματος οι τράπεζες και οι εταιρείες που θα αναπτυχτούν γύρω τους θα στερήσουν στους ανθρώπους τις περιουσίες τους μέχρι που τα παιδιά τους να ξυπνήσουν άστεγα στην ήπειρο που οι πατέρες τους κατέκτησαν». (THOMAS JEFFERSON 1743-1826)«Αν θέλετε να παραμείνετε σκλάβοι των τραπεζιτών και να πληρώνετε το κόστος της δικής σας σκλαβιάς αφήστε τους να κόβουν νόμισμα και να ελέγχουν την πίστωση του έθνους» (Sir Josian Stamp 1880-1941). Στις αρχές του 20ού αιώνα, οι κυρίαρχες οικογένειες στον τραπεζικό-επιχειρηματικό κόσμο ήταν οι Rockefeller οι Morgan, οι Warburg και οι Rothschild οι οποίοι γύρω στο 1900 προσπάθησαν να προωθήσουν νομοθεσία για τη δημιουργία κεντρικής τράπεζας, όμως γνώριζαν ότι κυβέρνηση και λαός ήταν κουρασμένοι από τέτοια ιδρύματα, έτσι δημιούργησαν τεχνηέντως επεισόδια προς επηρεασμό της κοινής γνώμης. Ο J.P MORGAN δημιούργησε και προώθησε ένα ψευδές δημοσίευμα που είχε τεράστια επιρροή και αφορούσε στη δήθεν επικείμενη πτώχευση πολύ μεγάλης και γνωστής τράπεζας της Νέας Υόρκης. Γνώριζε πολύ καλά ότι θα προκαλούσε μαζική υστερία που θα επηρέαζε και άλλες τράπεζες, πράγμα που έγινε. Όλοι άρχισαν τις αναλήψεις για να μη χάσουν τα χρήματα τους, κι έτσι οι τράπεζες αναγκάστηκαν να ζητήσουν την αποπληρωμή των δανείων που είχαν χορηγήσει, κάνοντας τους δανειολήπτες να πουλήσουν τις περιουσίες τους. Μια αλληλουχία χρεοκοπιών –κατασχέσεων πρόεκυψε. Ανακαλώντας εκείνες τις μνήμες μερικά χρόνια αργότερα ο Fredik Allen του περιοδικού LIFE έγραφε : «τα συμφέροντα των Μόργκαν εκμεταλλευτήκαν την κατάσταση για να επιταχύνουν τον πανικό του 1907 κλιμακώνοντάς την εξέλιξή του. Ο πανικός του 1907 οδήγησε σε διεξαγωγή ερευνάς από το κογκρέσο με επικεφαλής τον γερουσιαστή NELSON ALDRIGH, που είχε στενές σχέσεις με τα τραπεζικά καρτέλ και αργότερα έγινε μέλος της οικογένειας Rockefeller δια γάμου. Η επιτροπή λοιπόν του ΑLDRICH συνέστησε να συσταθεί μια κεντρική τράπεζα προκειμένου να μην ξανασυμβεί ένας πανικός σαν του 1907. Αυτή ήταν η σπίθα που ήθελαν οι διεθνείς τραπεζίτες για να βάλουν μπρος τα σχεδία τους. Το 1910 έγινε μυστική συνάντηση στο νησί JEKYLL κοντά στις ακτές της Georgia. Εκεί συντάχθηκε από τους 10 συμμετέχοντες ενδιαφερόμενους, κάτω από απόλυτη μυστικότητα, το σχέδιο νόμου για την ίδρυση της Κεντρικής Τράπεζας με το όνομα Ομοσπονδιακή Πράξη Αποθεματικού. Ο νόμος αυτός συντάχτηκε από τραπεζίτες όχι από νομοθέτες. Αφού το συνέταξαν το έδωσαν στην πολιτική βιτρίνα τους τον ΑLDRICH προς ψήφιση στο κογκρέσο. Το 1913 με ισχυρή οικονομική υποστήριξη και χρηματοδότηση από τους τραπεζίτες ο WOODROW WILSON έγινε πρόεδρος, έχοντας ήδη συμφωνήσει να υπογράψει την Ομοσπονδιακή Πράξη Αποθεματικού με αντάλλαγμα την υποστήριξη της προεκλογικής του καμπάνιας. Ο WILSON υπέγραψε το σχετικό νόμο μετά τη ψήφισή του σε αμφιλεγόμενη και ελεγχόμενη για τη νομιμότητά της ψηφοφορία στο κογκρέσο (παράνομα χαμηλός αριθμός συμμετεχόντων στη ψηφοφορία). Χρόνια αργότερα ο ίδιος ο WILSON γράφει μετανοημένος: «Το μεγάλο βιομηχανικό μας έθνος ελέγχεται από το πιστωτικό του σύστημα, το όποιο είναι συγκεντρωμένο σε ιδιώτες. Η ανάπτυξη του έθνους και επομένως και κάθε δραστηριότητα είναι στα χεριά λίγων ατόμων των οποίων η δραστηριότητα είναι επικεντρωμένη στις προτεραιότητες των δικών τους συμφερόντων (επενδυμένων κεφαλαίων) και οι οποίοι εξαιτίας της σχέσης αυτής περιορίζουν και ελέγχουν την αυθεντική οικονομική ελευθερία. Έχουμε καταντήσει μια από τις χειρότερα διακυβερνημένες, μια από τις πιο ελεγχόμενες και υποδουλωμένες κυβερνήσεις του πολιτισμένου κόσμου. Όχι πια κυβέρνηση που προέρχεται από την ελεύθερα εκφρασμένη από ψηφοφορία βούληση της πλειοψηφίας των πολιτών της, αλλά μια κυβέρνηση που κατευθύνεται από τις προτεραιότητες και τις απειλές μικρών ομάδων ισχυρών ανδρών». O βουλευτής LUIS Mc FADDEN εκφράστηκε κι αυτός με ειλικρίνεια μετά την ψήφιση του σχετικού νόμου : «Ένα παγκόσμιο τραπεζικό σύστημα θεσπίστηκε εδώ. Ένα υπερκράτος ελεγχόμενο από διεθνείς τραπεζίτες που δρουν συλλογικά για να υποδουλώσουν τον κόσμο για δικό τους συμφέρον. Η Ομοσπονδιακή Πράξη Αποθεματικού σφετερίστηκε την κυβέρνηση». Στο κοινό διατυπωνόταν ότι το Ομοσπονδιακό Αποθεματικό Σύστημα αποτελούσε οικονομικό σταθεροποιητή και πως ο πληθωρισμός και οικονομικές κρίσεις αποτελούσαν πλέον παρελθόν. Όμως όπως έδειξε η ιστορία η διατύπωση αυτή απείχε πολύ από την πραγματικότητα. Γεγονός αποτελούσε το ότι οι διεθνείς τραπεζίτες είχαν μια εκσυγχρονισμένη μηχανή για να επεκτείνουν τις φιλοδοξίες τους. Για παράδειγμα από το 1914 ως το 1919 η ομοσπονδιακή τράπεζα αύξησε την παροχή χρήματος σχεδόν 100% οδηγώντας μικρές τράπεζες αλλά και πολίτες σε εκτεταμένο δανεισμό και το 1920 η ομοσπονδιακή τράπεζα απαίτησε την αποπληρωμή τεράστιου αριθμού δανείων με αποτέλεσμα οι μικρές τράπεζες να χρειαστεί να επανεισπράξουν άμεσα αντίστοιχα τεράστιο πλήθος δανείων, και όπως το 1907 μαζικές αναλήψεις πανικού, χρεοκοπία και κατάρρευση ήταν τα επακόλουθα. Πάνω από 5400 ανταγωνιστικές τράπεζες εκτός του Ομοσπονδιακού Αποθεματικού Συστήματος κατέρρευσαν, εδραιώνοντας περισσότερο το μονοπώλιο μιας μικρής ομάδας διεθνών τραπεζιτών. Έχοντας γνώση αυτού του εγκλήματος ο βουλευτής LINDBERGH είπε το 1921 : «υπό την ομοσπονδιακή προστασία αποθεματικού οι πανικοί δημιουργούνται επιστημονικά, ο εν εξελίξει πανικός είναι ο πρώτος επιστημονικά δημιουργημένος, υπολογισμένος με ακρίβεια μαθηματικής εξίσωσης». Όμως ο πανικός του 1920 ήταν απλά ζέσταμα, από το 1921 ως το 1929 η ομοσπονδιακή τράπεζα αύξησε πάλι την εισροή χρήματος, με αποτέλεσμα πάλι τον εκτενή δανεισμό σε τράπεζες και κοινό. Οι τραπεζίτες προσέφεραν ένα σχετικά νέο τύπο δανείου, το δάνειο περιθωρίου (το γνωστό μας margin), για την αγορά μετοχών από το χρηματιστήριο. Πολύ απλά ένα δάνειο περιθωρίου επέτρεπε σε έναν επενδύτη να διαθέσει μόνο το 10% της τιμής μιας μετοχής και το άλλο 90% να το δανείζεται μέσω του χρηματιστή (τα σημερινά παράγωγα δηλαδή) με αλλά λόγια ένα άτομο μπορούσε να κατέχει μετοχές άξιας 1000$ έχοντας διαθέσει μόλις 100$,αυτή η μέθοδος ήταν διαδεδομένη τότε και προσφιλής αφού όλοι έμοιαζαν να βγάζουν λεφτά στο χρηματιστήριο, ωστόσο υπήρχε μια παγίδα σε αυτό το δάνειο, μπορούσε να ανακληθεί οποιαδήποτε στιγμή και έπρεπε να πληρωθεί μέσα στις επόμενες 24ωρες, και το τυπικό αποτέλεσμα είναι η πώληση των μέτοχων που αγοραστήκαν με το δάνειο. Έτσι μερικούς μήνες πριν τον Οκτώβρη του 1929 ο Rockefeller o Bernahard Barack και μερικοί άλλοι σιωπηρά εξήλθαν από την αγορά και την 24/10/1929 οι κεφαλαιούχοι της Νέας Υόρκης που παρείχαν δάνεια περιθωρίου άρχισαν να τα ανακαλούν μαζικά, αυτό πυροδότησε μαζικές πωλήσεις στο χρηματιστήριο γιατί όλοι έπρεπε να καλύψουν τα δάνεια περιθωρίου, αυτό με τη σειρά του πυροδότησε μαζικές αναλήψεις πανικού για τον ίδιο λόγο με αποτέλεσμα να καταρρεύσουν 16000 τράπεζες, επιτρέποντας στους διεθνείς τραπεζικούς συνωμότες, όχι μόνο να αγοράσουν τις ανταγωνίστριες τράπεζες σε εξευτελιστικές τιμές αποτίμησης, αλλά και ολόκληρες επιχειρήσεις για ψίχουλα. Ήταν η μεγαλύτερη κλοπή στην αμερικανική ιστορία, αλλά δε σταμάτησε εκεί. Αντί να αυξήσουν την κυκλοφορία χρήματος για να συνέλθει η χωρά από την κατάρρευση η ομοσπονδιακή τράπεζα την μείωσε πυροδοτώντας μια από τις μεγαλύτερες οικονομικές υφέσεις στα ιστορικά χρονικά. Και πάλι ο βουλευτής LUIS McFADDEN ένας πολέμιος των τραπεζικών καρτέλ προετοιμάζει να καταθέσει πρόταση μομφής κατά του Διοικητικού Συμβουλίου του Ομοσπονδιακού Αποθεματικού λέγοντας για την κατάρρευση και την ύφεση : «ήταν ένα προσεκτικά σχεδιασμένο επεισόδιο, οι διεθνείς τραπεζίτες προσπάθησαν να επιφέρουν μια κατάσταση απελπισίας, για να μπορούν να ανελιχτούν σε αφεντικά όλων μας» Δε μας προκαλεί έκπληξη πως μετά από 2 απόπειρες δολοφονίας ο McFADDEN δηλητηριάστηκε σε δεξίωση πριν προλάβει να προωθήσει την πρόταση μομφής. Τώρα, έχοντας οδηγήσει την κοινωνία στην εξαθλίωση οι ομοσπονδιακοί τραπεζίτες αποφάσισαν πως ο κανόνας χρυσού έπρεπε να αφαιρεθεί και για να το πετύχουν αυτό έπρεπε να μαζέψουν όλο τον εναπομείναντα χρυσό στο σύστημα. Έτσι με δικαιολογία ότι βοηθείται η λήξη της ύφεσης πραγματοποιήθηκε η κατάσχεση χρυσού το 1933. Υπό την απειλή φυλάκισης 10 ετών, όλοι στην Αμερική έπρεπε να παραδώσουν κάθε διαθέσιμη ράβδο χρυσού στο θησαυροφυλάκιο, ουσιαστικά κλέβοντας έτσι από το λαό τα λίγα που είχαν μείνει (χρυσά νομίσματα, ράβδους αλλά και πιστοποιητικά κατοχής χρυσού έπρεπε να παραδοθούν με νόμο) και στα τέλη του 1933 ο χρυσός κανόνας καταργήθηκε. Τα χαρτονομίσματα πριν του 1933 έγραφαν πάνω «είναι εξαγοράσιμο σε χρυσό» τα σημερινά γραφούν “this note is legal tender for all debts and private” δηλαδή ότι είναι νόμιμο μέσο αποζημίωσης που όμως δεν αντικρίζεται από τίποτε απολύτως. Η αξία του χρήματος συναρτάται άμεσα με την ποσότητα χρήματος που κυκλοφορεί στο οικονομικό σύστημα. Ελέγχοντας την ποσότητα του χρήματος που κυκλοφορεί, διαμορφώνεις κατά το δοκούν και την αξία του, κι έχεις τη δύναμη να γονατίζεις ολόκληρες οικονομίες και κοινωνίες. Είναι σημαντικό να κατανοηθεί ότι η Ομοσπονδιακή Τράπεζα των Η.Π.Α. (η FED) αποτελεί ιδιωτική επιχείρηση, διαμορφώνει πολιτική ανεξάρτητα από την Πολιτεία και πρακτικά δεν ελέγχεται από την κυβέρνηση των ΗΠΑ. Δανείζει όλη την ποσότητα του χρήματος που κυκλοφορεί με τόκο στην κυβέρνηση, ακριβώς όπως το διεφθαρμένο μοντέλο κεντρικής τράπεζας από το οποίο η χώρα προσπάθησε να γλιτώσει κατά την αμερικανική επανάσταση…
Σχόλιο: μας θυμίζει η σημερινή οικονομική συγκυρία κάτι σχετικό;
1. Η σύγχρονη κατάρρευση των χρηματιστηρίων διεθνώς αφού πρώτα αυτοί που έπρεπε - οι ειδήμονες - αποσύρθηκαν παίρνοντας ζεστό ρευστό χρήμα κι αφήνοντας τους υπόλοιπους που είχαν το θράσος να πιστέψουν ότι μπορούν κι αυτοί να αισθανθούν "επενδυτές", με αόρατους (άϋλους) τίτλους χωρίς αξία στο χέρι
2. Η σύγχρονη επιλεκτική κατάρρευση χρηματοοικονομικών εταιρειών που προωθούν τα προϊόντα φούσκες (παράγωγα κ.ά.) όπως η Lehman (στη περίπτωση αυτή δεν έμειναν σε ψιθύρους όπως τότε)
3. Την επόμενη της "κατάρρευσης" της Lehman ρώσος οικονομικός αναλυτής σε άρθρο του στην Pravda ανέλυε την κατάσταση βαφτίζοντάς την ως "τη νέα 11/9".
4. Ο ψυχολογικός πόλεμος μέσω των διεθνούς "κύρους" χρηματοοικονομικών οργανισμών που ελέγχουν οι εκλεκτοί και με τους οποίους βαθμολογούν τις οικονομίες των υπολοίπων κρατών, καθώς και μέσω των μέσων ενημέρωσης παγκόσμιου βεληνεκούς που επίσης ελέγχουν (αλήθεια πώς ΄'διασώθηκαν" τα παπαγαλάκια τους από την κρίση ενώ τις πρώτες μέρες των εξελίξεων εφέροντο ως χρεοκωπημένες χρηματοοικονομικές εταιρείες αξιολόγησης;).
5. Η ψυχολογία των νοικοκυριών που αντέδρασε με τη συγκράτηση και δραστικό περιορισμό των δαπανών της οικογένειας. Η κίνηση αυτή αποτελεί το πρώτο και βασικό νταμάκι του ντόμινο για την βέβαιη εισαγωγή της παγκόσμιας οικονομίας σε πραγματική ύφεση με την πτώση της κατανάλωσης, τον περιορισμό της ζήτησης για προϊόντα και υπηρεσίες, το κλείσιμο των επιχειρήσεων και την επακόλουθη ανεργία.
6. Ποιά η συνέχεια; Η εξαγορά από τους εκλεκτούς που φέρουν τα ίδια ονόματα και σήμερα (Ρότσιλντ, Ροκφέλερ) σε εξευτελιστικές τιμές των όποιων αξιόλογων ανταγωνιστών (τράπεζες, επιχειρήσεις) με συνέπεια την εξαθλίωση των εργαζομένων και τη σταδιακή επαναφορά στον εργασιακό μεσαίωνα και γιατί όχι, στη συνέχεια την απαλλαγή από τους πλεονάζοντες "παραγωγικούς συντελεστές" με όποιο προσφορότερο τρόπο (βλέπε παρακάτω σχετική αναφορά σε προηγούμενο άρθρο μας με τίτλο "Παγκόσμια Οικονομική Κρίση").
Η συνέχεια... επί της καθημερινότητας!
Μήπως έχει κάποιος αντιληφθεί τους λόγους για την περιβόητη "κρίση του πετρελαίου" που εκτόξευσε πέρυσι την τιμή του στα 150 $ και ένα χρόνο μετά είναι πάλι στα 40 $;
Το ιστορικό ίδρυσης της FED
1775: O Αμερικανικός πόλεμος για την ανεξαρτησία ξεκινά καθώς οι αμερικανικές αποικίες θέλουν να ανεξαρτητοποιηθούν από την Αγγλία και την καταπιεστική μοναρχία της. Πολλοί ήταν οι λόγοι του πολέμου για την ανεξαρτησία αλλά ένας λόγος ξεχωρίζει σαν κύρια αιτία : ότι ο βασιλιάς Γεώργιος ο 3ος της Αγγλίας κήρυξε παράνομη την κυκλοφορία του νομίσματος που οι αποικίες παρήγαγαν και χρησιμοποιούσαν χωρίς την επιβάρυνση τόκου, ενώ τους ανάγκαζε να δανείζονται χρήματα από την κεντρική τράπεζα της Αγγλίας με τόκο, επιβαρύνοντας αυτομάτως τις αποικίες με χρέος. Όπως έγραψε αργότερα ο Βενιαμίν Φραγκλίνος η άρνηση του βασιλιά Γεωργίου 3ου να επιτρέψει στις αποικίες να λειτουργήσουν ένα ειλικρινές χρηματικό σύστημα που ελευθέρωνε τον άνθρωπο από τα νύχια των εκμεταλλευτών των χρημάτων ήταν ίσως η πρωταρχική αιτία της επανάστασης. Το 1783 η Αμερική ανεξαρτητοποιείται όμως η μάχη της εναντίον του θεσμού της Κεντρικής Τράπεζας και των διεφθαρμένων προσώπων που σχετίζονται με αυτόν μόλις είχε ξεκινήσει. Τι είναι λοιπόν η Κεντρική τράπεζα; Μια κεντρική τράπεζα είναι ένα ίδρυμα που παράγει το νόμισμα ενός ολόκληρου έθνους. Δύο είναι οι βασικές της αρμοδιότητες, ο έλεγχος των επιτοκίων και ο έλεγχος της κυκλοφορίας χρήματος. Η σημερινή κεντρική τράπεζα των Η.Π.Α. αλλά και άλλων χωρών στον κόσμο πλέον, δεν παρέχει απλά στην οικονομία χρήμα, αλλά το δανείζει με τόκο. Με την αύξηση και τη μείωση της παροχής χρήματος η κεντρική τράπεζα ρυθμίζει την τιμή του εκδιδόμενου χρήματος (αξία). Είναι σημαντικό να καταλάβουμε πως ολόκληρη η δόμηση αυτού του συστήματος μπορεί να παράγει μονό ένα πράγμα μακροπρόθεσμα: ΧΡΕΟΣ. Δεν χρειάζεται να είναι κάποιος μεγαλοφυΐα για να καταλάβει την απάτη. Γιατί κάθε δολάριο που παράγεται από την κεντρική τράπεζα δανείζεται με τόκο. Αυτό σημαίνει πως κάθε δολάριο που παράγεται συνοδεύεται από ένα ποσοστό χρέους βασιζόμενο σε αυτό το δολάριο, και αφού η κεντρική τράπεζα έχει το μονοπώλιο στην παράγωγη νομίσματος για όλη τη χώρα και δανείζει το κάθε δολάριο με ένα άμεσο υπολογισμένο χρέος πάνω του, από κάπου πρέπει να προκύψουν τα χρήματα για την αποπληρωμή του χρέους. Στην πράξη μπορούν να διοχετευθούν μόνο από την κεντρική τράπεζα πάλι, πράγμα που σημαίνει πως η τράπεζα πρέπει διαρκώς να αυξάνει την παροχή χρήματος για να καλύπτει προσωρινά το εκκρεμές χρέος που δημιουργείται το οποίο μετά, εφόσον το νέο χρήμα δανείζεται κι αυτό με τόκο, δημιουργεί επιπλέον χρέος! Το τελικό αποτέλεσμα αυτού του συστήματος είναι σίγουρα η σκλαβιά, γιατί είναι αδύνατο για κυβέρνηση και λαό να εξέλθουν από το αναπαραγόμενο χρέος. Οι ιδρυτικοί πατέρες αυτής της χωράς το γνώριζαν αυτό πολύ καλά. «Πιστεύω πως οι τραπεζικοί οργανισμοί είναι πιο επικίνδυνοι από τακτικά στρατεύματα. Αν ποτέ ο αμερικανικός λαός επιτρέψει σε ιδιωτικές τράπεζες να ελέγχουν την έκδοση νομίσματος οι τράπεζες και οι εταιρείες που θα αναπτυχτούν γύρω τους θα στερήσουν στους ανθρώπους τις περιουσίες τους μέχρι που τα παιδιά τους να ξυπνήσουν άστεγα στην ήπειρο που οι πατέρες τους κατέκτησαν». (THOMAS JEFFERSON 1743-1826)«Αν θέλετε να παραμείνετε σκλάβοι των τραπεζιτών και να πληρώνετε το κόστος της δικής σας σκλαβιάς αφήστε τους να κόβουν νόμισμα και να ελέγχουν την πίστωση του έθνους» (Sir Josian Stamp 1880-1941). Στις αρχές του 20ού αιώνα, οι κυρίαρχες οικογένειες στον τραπεζικό-επιχειρηματικό κόσμο ήταν οι Rockefeller οι Morgan, οι Warburg και οι Rothschild οι οποίοι γύρω στο 1900 προσπάθησαν να προωθήσουν νομοθεσία για τη δημιουργία κεντρικής τράπεζας, όμως γνώριζαν ότι κυβέρνηση και λαός ήταν κουρασμένοι από τέτοια ιδρύματα, έτσι δημιούργησαν τεχνηέντως επεισόδια προς επηρεασμό της κοινής γνώμης. Ο J.P MORGAN δημιούργησε και προώθησε ένα ψευδές δημοσίευμα που είχε τεράστια επιρροή και αφορούσε στη δήθεν επικείμενη πτώχευση πολύ μεγάλης και γνωστής τράπεζας της Νέας Υόρκης. Γνώριζε πολύ καλά ότι θα προκαλούσε μαζική υστερία που θα επηρέαζε και άλλες τράπεζες, πράγμα που έγινε. Όλοι άρχισαν τις αναλήψεις για να μη χάσουν τα χρήματα τους, κι έτσι οι τράπεζες αναγκάστηκαν να ζητήσουν την αποπληρωμή των δανείων που είχαν χορηγήσει, κάνοντας τους δανειολήπτες να πουλήσουν τις περιουσίες τους. Μια αλληλουχία χρεοκοπιών –κατασχέσεων πρόεκυψε. Ανακαλώντας εκείνες τις μνήμες μερικά χρόνια αργότερα ο Fredik Allen του περιοδικού LIFE έγραφε : «τα συμφέροντα των Μόργκαν εκμεταλλευτήκαν την κατάσταση για να επιταχύνουν τον πανικό του 1907 κλιμακώνοντάς την εξέλιξή του. Ο πανικός του 1907 οδήγησε σε διεξαγωγή ερευνάς από το κογκρέσο με επικεφαλής τον γερουσιαστή NELSON ALDRIGH, που είχε στενές σχέσεις με τα τραπεζικά καρτέλ και αργότερα έγινε μέλος της οικογένειας Rockefeller δια γάμου. Η επιτροπή λοιπόν του ΑLDRICH συνέστησε να συσταθεί μια κεντρική τράπεζα προκειμένου να μην ξανασυμβεί ένας πανικός σαν του 1907. Αυτή ήταν η σπίθα που ήθελαν οι διεθνείς τραπεζίτες για να βάλουν μπρος τα σχεδία τους. Το 1910 έγινε μυστική συνάντηση στο νησί JEKYLL κοντά στις ακτές της Georgia. Εκεί συντάχθηκε από τους 10 συμμετέχοντες ενδιαφερόμενους, κάτω από απόλυτη μυστικότητα, το σχέδιο νόμου για την ίδρυση της Κεντρικής Τράπεζας με το όνομα Ομοσπονδιακή Πράξη Αποθεματικού. Ο νόμος αυτός συντάχτηκε από τραπεζίτες όχι από νομοθέτες. Αφού το συνέταξαν το έδωσαν στην πολιτική βιτρίνα τους τον ΑLDRICH προς ψήφιση στο κογκρέσο. Το 1913 με ισχυρή οικονομική υποστήριξη και χρηματοδότηση από τους τραπεζίτες ο WOODROW WILSON έγινε πρόεδρος, έχοντας ήδη συμφωνήσει να υπογράψει την Ομοσπονδιακή Πράξη Αποθεματικού με αντάλλαγμα την υποστήριξη της προεκλογικής του καμπάνιας. Ο WILSON υπέγραψε το σχετικό νόμο μετά τη ψήφισή του σε αμφιλεγόμενη και ελεγχόμενη για τη νομιμότητά της ψηφοφορία στο κογκρέσο (παράνομα χαμηλός αριθμός συμμετεχόντων στη ψηφοφορία). Χρόνια αργότερα ο ίδιος ο WILSON γράφει μετανοημένος: «Το μεγάλο βιομηχανικό μας έθνος ελέγχεται από το πιστωτικό του σύστημα, το όποιο είναι συγκεντρωμένο σε ιδιώτες. Η ανάπτυξη του έθνους και επομένως και κάθε δραστηριότητα είναι στα χεριά λίγων ατόμων των οποίων η δραστηριότητα είναι επικεντρωμένη στις προτεραιότητες των δικών τους συμφερόντων (επενδυμένων κεφαλαίων) και οι οποίοι εξαιτίας της σχέσης αυτής περιορίζουν και ελέγχουν την αυθεντική οικονομική ελευθερία. Έχουμε καταντήσει μια από τις χειρότερα διακυβερνημένες, μια από τις πιο ελεγχόμενες και υποδουλωμένες κυβερνήσεις του πολιτισμένου κόσμου. Όχι πια κυβέρνηση που προέρχεται από την ελεύθερα εκφρασμένη από ψηφοφορία βούληση της πλειοψηφίας των πολιτών της, αλλά μια κυβέρνηση που κατευθύνεται από τις προτεραιότητες και τις απειλές μικρών ομάδων ισχυρών ανδρών». O βουλευτής LUIS Mc FADDEN εκφράστηκε κι αυτός με ειλικρίνεια μετά την ψήφιση του σχετικού νόμου : «Ένα παγκόσμιο τραπεζικό σύστημα θεσπίστηκε εδώ. Ένα υπερκράτος ελεγχόμενο από διεθνείς τραπεζίτες που δρουν συλλογικά για να υποδουλώσουν τον κόσμο για δικό τους συμφέρον. Η Ομοσπονδιακή Πράξη Αποθεματικού σφετερίστηκε την κυβέρνηση». Στο κοινό διατυπωνόταν ότι το Ομοσπονδιακό Αποθεματικό Σύστημα αποτελούσε οικονομικό σταθεροποιητή και πως ο πληθωρισμός και οικονομικές κρίσεις αποτελούσαν πλέον παρελθόν. Όμως όπως έδειξε η ιστορία η διατύπωση αυτή απείχε πολύ από την πραγματικότητα. Γεγονός αποτελούσε το ότι οι διεθνείς τραπεζίτες είχαν μια εκσυγχρονισμένη μηχανή για να επεκτείνουν τις φιλοδοξίες τους. Για παράδειγμα από το 1914 ως το 1919 η ομοσπονδιακή τράπεζα αύξησε την παροχή χρήματος σχεδόν 100% οδηγώντας μικρές τράπεζες αλλά και πολίτες σε εκτεταμένο δανεισμό και το 1920 η ομοσπονδιακή τράπεζα απαίτησε την αποπληρωμή τεράστιου αριθμού δανείων με αποτέλεσμα οι μικρές τράπεζες να χρειαστεί να επανεισπράξουν άμεσα αντίστοιχα τεράστιο πλήθος δανείων, και όπως το 1907 μαζικές αναλήψεις πανικού, χρεοκοπία και κατάρρευση ήταν τα επακόλουθα. Πάνω από 5400 ανταγωνιστικές τράπεζες εκτός του Ομοσπονδιακού Αποθεματικού Συστήματος κατέρρευσαν, εδραιώνοντας περισσότερο το μονοπώλιο μιας μικρής ομάδας διεθνών τραπεζιτών. Έχοντας γνώση αυτού του εγκλήματος ο βουλευτής LINDBERGH είπε το 1921 : «υπό την ομοσπονδιακή προστασία αποθεματικού οι πανικοί δημιουργούνται επιστημονικά, ο εν εξελίξει πανικός είναι ο πρώτος επιστημονικά δημιουργημένος, υπολογισμένος με ακρίβεια μαθηματικής εξίσωσης». Όμως ο πανικός του 1920 ήταν απλά ζέσταμα, από το 1921 ως το 1929 η ομοσπονδιακή τράπεζα αύξησε πάλι την εισροή χρήματος, με αποτέλεσμα πάλι τον εκτενή δανεισμό σε τράπεζες και κοινό. Οι τραπεζίτες προσέφεραν ένα σχετικά νέο τύπο δανείου, το δάνειο περιθωρίου (το γνωστό μας margin), για την αγορά μετοχών από το χρηματιστήριο. Πολύ απλά ένα δάνειο περιθωρίου επέτρεπε σε έναν επενδύτη να διαθέσει μόνο το 10% της τιμής μιας μετοχής και το άλλο 90% να το δανείζεται μέσω του χρηματιστή (τα σημερινά παράγωγα δηλαδή) με αλλά λόγια ένα άτομο μπορούσε να κατέχει μετοχές άξιας 1000$ έχοντας διαθέσει μόλις 100$,αυτή η μέθοδος ήταν διαδεδομένη τότε και προσφιλής αφού όλοι έμοιαζαν να βγάζουν λεφτά στο χρηματιστήριο, ωστόσο υπήρχε μια παγίδα σε αυτό το δάνειο, μπορούσε να ανακληθεί οποιαδήποτε στιγμή και έπρεπε να πληρωθεί μέσα στις επόμενες 24ωρες, και το τυπικό αποτέλεσμα είναι η πώληση των μέτοχων που αγοραστήκαν με το δάνειο. Έτσι μερικούς μήνες πριν τον Οκτώβρη του 1929 ο Rockefeller o Bernahard Barack και μερικοί άλλοι σιωπηρά εξήλθαν από την αγορά και την 24/10/1929 οι κεφαλαιούχοι της Νέας Υόρκης που παρείχαν δάνεια περιθωρίου άρχισαν να τα ανακαλούν μαζικά, αυτό πυροδότησε μαζικές πωλήσεις στο χρηματιστήριο γιατί όλοι έπρεπε να καλύψουν τα δάνεια περιθωρίου, αυτό με τη σειρά του πυροδότησε μαζικές αναλήψεις πανικού για τον ίδιο λόγο με αποτέλεσμα να καταρρεύσουν 16000 τράπεζες, επιτρέποντας στους διεθνείς τραπεζικούς συνωμότες, όχι μόνο να αγοράσουν τις ανταγωνίστριες τράπεζες σε εξευτελιστικές τιμές αποτίμησης, αλλά και ολόκληρες επιχειρήσεις για ψίχουλα. Ήταν η μεγαλύτερη κλοπή στην αμερικανική ιστορία, αλλά δε σταμάτησε εκεί. Αντί να αυξήσουν την κυκλοφορία χρήματος για να συνέλθει η χωρά από την κατάρρευση η ομοσπονδιακή τράπεζα την μείωσε πυροδοτώντας μια από τις μεγαλύτερες οικονομικές υφέσεις στα ιστορικά χρονικά. Και πάλι ο βουλευτής LUIS McFADDEN ένας πολέμιος των τραπεζικών καρτέλ προετοιμάζει να καταθέσει πρόταση μομφής κατά του Διοικητικού Συμβουλίου του Ομοσπονδιακού Αποθεματικού λέγοντας για την κατάρρευση και την ύφεση : «ήταν ένα προσεκτικά σχεδιασμένο επεισόδιο, οι διεθνείς τραπεζίτες προσπάθησαν να επιφέρουν μια κατάσταση απελπισίας, για να μπορούν να ανελιχτούν σε αφεντικά όλων μας» Δε μας προκαλεί έκπληξη πως μετά από 2 απόπειρες δολοφονίας ο McFADDEN δηλητηριάστηκε σε δεξίωση πριν προλάβει να προωθήσει την πρόταση μομφής. Τώρα, έχοντας οδηγήσει την κοινωνία στην εξαθλίωση οι ομοσπονδιακοί τραπεζίτες αποφάσισαν πως ο κανόνας χρυσού έπρεπε να αφαιρεθεί και για να το πετύχουν αυτό έπρεπε να μαζέψουν όλο τον εναπομείναντα χρυσό στο σύστημα. Έτσι με δικαιολογία ότι βοηθείται η λήξη της ύφεσης πραγματοποιήθηκε η κατάσχεση χρυσού το 1933. Υπό την απειλή φυλάκισης 10 ετών, όλοι στην Αμερική έπρεπε να παραδώσουν κάθε διαθέσιμη ράβδο χρυσού στο θησαυροφυλάκιο, ουσιαστικά κλέβοντας έτσι από το λαό τα λίγα που είχαν μείνει (χρυσά νομίσματα, ράβδους αλλά και πιστοποιητικά κατοχής χρυσού έπρεπε να παραδοθούν με νόμο) και στα τέλη του 1933 ο χρυσός κανόνας καταργήθηκε. Τα χαρτονομίσματα πριν του 1933 έγραφαν πάνω «είναι εξαγοράσιμο σε χρυσό» τα σημερινά γραφούν “this note is legal tender for all debts and private” δηλαδή ότι είναι νόμιμο μέσο αποζημίωσης που όμως δεν αντικρίζεται από τίποτε απολύτως. Η αξία του χρήματος συναρτάται άμεσα με την ποσότητα χρήματος που κυκλοφορεί στο οικονομικό σύστημα. Ελέγχοντας την ποσότητα του χρήματος που κυκλοφορεί, διαμορφώνεις κατά το δοκούν και την αξία του, κι έχεις τη δύναμη να γονατίζεις ολόκληρες οικονομίες και κοινωνίες. Είναι σημαντικό να κατανοηθεί ότι η Ομοσπονδιακή Τράπεζα των Η.Π.Α. (η FED) αποτελεί ιδιωτική επιχείρηση, διαμορφώνει πολιτική ανεξάρτητα από την Πολιτεία και πρακτικά δεν ελέγχεται από την κυβέρνηση των ΗΠΑ. Δανείζει όλη την ποσότητα του χρήματος που κυκλοφορεί με τόκο στην κυβέρνηση, ακριβώς όπως το διεφθαρμένο μοντέλο κεντρικής τράπεζας από το οποίο η χώρα προσπάθησε να γλιτώσει κατά την αμερικανική επανάσταση…
Σχόλιο: μας θυμίζει η σημερινή οικονομική συγκυρία κάτι σχετικό;
1. Η σύγχρονη κατάρρευση των χρηματιστηρίων διεθνώς αφού πρώτα αυτοί που έπρεπε - οι ειδήμονες - αποσύρθηκαν παίρνοντας ζεστό ρευστό χρήμα κι αφήνοντας τους υπόλοιπους που είχαν το θράσος να πιστέψουν ότι μπορούν κι αυτοί να αισθανθούν "επενδυτές", με αόρατους (άϋλους) τίτλους χωρίς αξία στο χέρι
2. Η σύγχρονη επιλεκτική κατάρρευση χρηματοοικονομικών εταιρειών που προωθούν τα προϊόντα φούσκες (παράγωγα κ.ά.) όπως η Lehman (στη περίπτωση αυτή δεν έμειναν σε ψιθύρους όπως τότε)
3. Την επόμενη της "κατάρρευσης" της Lehman ρώσος οικονομικός αναλυτής σε άρθρο του στην Pravda ανέλυε την κατάσταση βαφτίζοντάς την ως "τη νέα 11/9".
4. Ο ψυχολογικός πόλεμος μέσω των διεθνούς "κύρους" χρηματοοικονομικών οργανισμών που ελέγχουν οι εκλεκτοί και με τους οποίους βαθμολογούν τις οικονομίες των υπολοίπων κρατών, καθώς και μέσω των μέσων ενημέρωσης παγκόσμιου βεληνεκούς που επίσης ελέγχουν (αλήθεια πώς ΄'διασώθηκαν" τα παπαγαλάκια τους από την κρίση ενώ τις πρώτες μέρες των εξελίξεων εφέροντο ως χρεοκωπημένες χρηματοοικονομικές εταιρείες αξιολόγησης;).
5. Η ψυχολογία των νοικοκυριών που αντέδρασε με τη συγκράτηση και δραστικό περιορισμό των δαπανών της οικογένειας. Η κίνηση αυτή αποτελεί το πρώτο και βασικό νταμάκι του ντόμινο για την βέβαιη εισαγωγή της παγκόσμιας οικονομίας σε πραγματική ύφεση με την πτώση της κατανάλωσης, τον περιορισμό της ζήτησης για προϊόντα και υπηρεσίες, το κλείσιμο των επιχειρήσεων και την επακόλουθη ανεργία.
6. Ποιά η συνέχεια; Η εξαγορά από τους εκλεκτούς που φέρουν τα ίδια ονόματα και σήμερα (Ρότσιλντ, Ροκφέλερ) σε εξευτελιστικές τιμές των όποιων αξιόλογων ανταγωνιστών (τράπεζες, επιχειρήσεις) με συνέπεια την εξαθλίωση των εργαζομένων και τη σταδιακή επαναφορά στον εργασιακό μεσαίωνα και γιατί όχι, στη συνέχεια την απαλλαγή από τους πλεονάζοντες "παραγωγικούς συντελεστές" με όποιο προσφορότερο τρόπο (βλέπε παρακάτω σχετική αναφορά σε προηγούμενο άρθρο μας με τίτλο "Παγκόσμια Οικονομική Κρίση").
Η συνέχεια... επί της καθημερινότητας!
Μήπως έχει κάποιος αντιληφθεί τους λόγους για την περιβόητη "κρίση του πετρελαίου" που εκτόξευσε πέρυσι την τιμή του στα 150 $ και ένα χρόνο μετά είναι πάλι στα 40 $;
Τετάρτη 18 Φεβρουαρίου 2009
Εθελοντές που αλλάζουν ζωές παιδιών
Τον λένε Γιάννη Μπίτζο και την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές βρισκόταν σε κάποια μικρή πόλη στην Ταϊλάνδη και χειρουργούσε παιδιά με συγγενείς ανωμαλίες στόματος.
Ο ίδιος και μία ομάδα άλλων τεσσάρων πλαστικών χειρουργών από την Αμερική αφήνουν για δύο εβδομάδες κάθε χρόνο την πελατεία τους, τα ευρύχωρα και όμορφα διακοσμημένα ιατρεία τους και προσφέρουν τις υπηρεσίες τους αφιλοκερδώς σε παιδιά που κάτω από άλλες συνθήκες δεν θα μπορούσαν ποτέ να κάνουν μια τέτοια αισθητική επέμβαση και να αλλάξουν τη ζωή τους. “Αυτό ακριβώς είναι το σημαντικό για μένα. Μετά από μια τέτοια επέμβαση αλλάζει η καθημερινότητα ενός παιδιού που μπορεί εξαιτίας μιας τέτοιας συγγενούς ανωμαλίας στο στόμα να μην τρεφόταν κανονικά, να ήταν απομονωμένο από τον περίγυρό του, να μην είχε τα ίδια δικαιώματα στη μόρφωση, στο παιχνίδι. Και αυτό το βλέπεις. Αμέσως μετά την επέμβαση αλλάζουν όλα. Οι άνθρωποι κλαίνε, είσαι γι’ αυτούς ο σωτήρας τους, σου φιλούν τα χέρια. Νιώθω κάθε φορά τεράστια ικανοποίηση”, λέει ο κ Μπίτζος. Ο κ. Μπίτζος είναι μέλος της εθελοντικής οργάνωσης Healing Children (Θεραπεύοντας τα Παιδιά). “Έμαθα για την οργάνωση από τον καθηγητή μου στην Ιατρική. Αυτόν τον άνθρωπο τον θαυμάζω πραγματικά. Έχει συμμετάσχει μέχρι τώρα σε 120 αποστολές σε όλο τον κόσμο . Εγώ έχω πάρει μέρος σε τρεις μέχρι τώρα. Πουθενά δεν αισθάνθηκα να κινδυνεύω, μόνο στις Φιλιππίνες μας προστάτευαν αστυνομικοί, διότι εκεί είναι υψηλό το ποσοστό απαγωγών κυρίως μελών ανθρωπιστικών οργανώσεων. Ευτυχώς όλα πήγαν καλά”, λέει. Τα μέλη της οργάνωσης περιμένουν κάθε φορά να τους ειδοποιήσουν, για να συμμετάσχουν σε ένα εθελοντικό ιατρικό πρόγραμμα. Ο κ. Μπίτζος, ο μόνος Έλληνας που συμμετέχει στην οργάνωση, εξηγεί τη διαδικασία: “Για να γίνει κάποιος μέλος πρέπει να έχει σπουδάσει στις ΗΠΑ. Εμείς δεν επιλέγουμε ούτε πού ούτε πότε θα πάμε. Μας ανακοινώνουν το πρόγραμμα και στη συνέχεια οργανωνόμαστε επιτόπου, ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό, για να ετοιμάσουμε χειρουργεία και να αρχίσουμε τις επεμβάσεις. Το σκεπτικό είναι να κάνουμε πλαστικές επεμβάσεις σε ανθρώπους που σε καμία περίπτωση δεν θα είχαν μια τέτοια πολυτέλεια στη ζωή τους.
Στελίνα Μαργαριτίδου
Πηγή: http://www.newspaper.gr/index.php?name=News&file=article&sid=33212
Ο ίδιος και μία ομάδα άλλων τεσσάρων πλαστικών χειρουργών από την Αμερική αφήνουν για δύο εβδομάδες κάθε χρόνο την πελατεία τους, τα ευρύχωρα και όμορφα διακοσμημένα ιατρεία τους και προσφέρουν τις υπηρεσίες τους αφιλοκερδώς σε παιδιά που κάτω από άλλες συνθήκες δεν θα μπορούσαν ποτέ να κάνουν μια τέτοια αισθητική επέμβαση και να αλλάξουν τη ζωή τους. “Αυτό ακριβώς είναι το σημαντικό για μένα. Μετά από μια τέτοια επέμβαση αλλάζει η καθημερινότητα ενός παιδιού που μπορεί εξαιτίας μιας τέτοιας συγγενούς ανωμαλίας στο στόμα να μην τρεφόταν κανονικά, να ήταν απομονωμένο από τον περίγυρό του, να μην είχε τα ίδια δικαιώματα στη μόρφωση, στο παιχνίδι. Και αυτό το βλέπεις. Αμέσως μετά την επέμβαση αλλάζουν όλα. Οι άνθρωποι κλαίνε, είσαι γι’ αυτούς ο σωτήρας τους, σου φιλούν τα χέρια. Νιώθω κάθε φορά τεράστια ικανοποίηση”, λέει ο κ Μπίτζος. Ο κ. Μπίτζος είναι μέλος της εθελοντικής οργάνωσης Healing Children (Θεραπεύοντας τα Παιδιά). “Έμαθα για την οργάνωση από τον καθηγητή μου στην Ιατρική. Αυτόν τον άνθρωπο τον θαυμάζω πραγματικά. Έχει συμμετάσχει μέχρι τώρα σε 120 αποστολές σε όλο τον κόσμο . Εγώ έχω πάρει μέρος σε τρεις μέχρι τώρα. Πουθενά δεν αισθάνθηκα να κινδυνεύω, μόνο στις Φιλιππίνες μας προστάτευαν αστυνομικοί, διότι εκεί είναι υψηλό το ποσοστό απαγωγών κυρίως μελών ανθρωπιστικών οργανώσεων. Ευτυχώς όλα πήγαν καλά”, λέει. Τα μέλη της οργάνωσης περιμένουν κάθε φορά να τους ειδοποιήσουν, για να συμμετάσχουν σε ένα εθελοντικό ιατρικό πρόγραμμα. Ο κ. Μπίτζος, ο μόνος Έλληνας που συμμετέχει στην οργάνωση, εξηγεί τη διαδικασία: “Για να γίνει κάποιος μέλος πρέπει να έχει σπουδάσει στις ΗΠΑ. Εμείς δεν επιλέγουμε ούτε πού ούτε πότε θα πάμε. Μας ανακοινώνουν το πρόγραμμα και στη συνέχεια οργανωνόμαστε επιτόπου, ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό, για να ετοιμάσουμε χειρουργεία και να αρχίσουμε τις επεμβάσεις. Το σκεπτικό είναι να κάνουμε πλαστικές επεμβάσεις σε ανθρώπους που σε καμία περίπτωση δεν θα είχαν μια τέτοια πολυτέλεια στη ζωή τους.
Στελίνα Μαργαριτίδου
Πηγή: http://www.newspaper.gr/index.php?name=News&file=article&sid=33212
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
