Ενώ στην Ευρώπη ποινικοποιοιείται η "εκκλησία του δήμου"…

Μόνοι. Όσο πιο πολύ τόσο το καλύτερο. Ένας ακόμη ακρωτηριασμός της κοινωνικής ζωής ετοιμάζεται στα εργαστήρια της εξουσίας. Κι ας είχαν καταγγείλει τόσοι και τόσοι φιλόσοφοι και διανοητές την απομόνωση του σύγχρονου ανθρώπου. Το νέο αδίκημα είναι ιδιώνυμο και ονομάζεται αδίκημα του να είμαστε μαζί. Το ετοιμάζουν στα γαλλικά κυβερνητικά εργαστήρια, σύμφωνα με τον δημοσιογράφο Τιερί Λοντ. Και, με στόχο κυρίως τους εξεγερμένους μαθητές και φοιτητές, θα θέτει εκτός νόμου όσους θα συγκροτούν μια ομάδα, μια «συμμορία». Κι αν αυτή η συμμορία δεν έχει καμιά πρόθεση να κάνει αδικοπραξίες; Αυτό δεν θα έχει καμιά σημασία, αφού τις «πραγματικές» προθέσεις της θα τις κρίνει η κρατική εξουσία. Συμμορία χωρίς δράση. Ένοχοι χωρίς θύματα. Σήμερα οι νέοι. Και αύριο τι; Η επιστροφή στον δέκατο ένατο αιώνα; Τότε, οι κρατικές νομοθεσίες απαγόρευαν τις συναθροίσεις των εργαζομένων και των ανέργων. Όμως, σήμερα οι πολιτικοί επιστήμονες ονομάζουν δικτατορικές τις εξουσίες που εφευρίσκουν αδικήματα και θύτες χωρίς θύματα. Πάνω στα ίδια χνάρια με τα γαλλικά πειραματίζονται και τα γερμανικά κρατικά εργαστήρια για να αντιμετωπίσουν το φάσμα της κοινωνικής αναταραχής. Γιατί ο Μίκαελ Ζόμερ, αρχηγός της εργατικής ομοσπονδίας DGΒ, χαρακτηρίζει «κήρυξη πολέμου» τις πρόσφατες μαζικές απολύσεις εργαζομένων, που έχουν δημιουργήσει ένα κλίμα εκρηκτικό. Τις προάλλες, κάτω από το φάσμα της απόλυσης, εργαζόμενοι στο γαλλικό εργοστάσιο της γερμανικής Κοντινένταλ διέπραξαν το αδίκημα του να είναι μαζί: διάβηκαν τον Ρήνο και ενώθηκαν με τους Γερμανούς συναδέλφους τους σε μια διαδήλωση 3.000 ανθρώπων στην έδρα της εταιρείας στο Αννόβερο. Οι πολιτιστικές, πολιτικές και συνδικαλιστικές διαφορές τους ήταν κι αυτές εκεί, αλλά η οργή τους ήταν ευρωπαϊκή. «Για να μη γίνουν οι εργαζόμενοι τα κυριότερα θύματα μιας κρίσης για την οποία δεν είναι υπεύθυνοι, για να εμποδίσουν τις πολυεθνικές επιχειρήσεις να εκμεταλλεύονται τους εργαζόμενους μιας χώρας εις βάρος των εργαζομένων μιας άλλης, για να μην τις αφήσουν να επωφελούνται από την πιο κακοπληρωμένη εργασία και από την απουσία προστατευτικών μέτρων», γράφει ο Γάλλος δημοσιογράφος Μπερνάρ Γκιετά στην ελβετική εφημερίδα «Le Τemps», οι Ευρωπαίοι εργαζόμενοι πρέπει να είναι μαζί. Αυτό το «μαζί» είναι που ανησυχεί. Τόσο, που υποχρέωσε τον Γάλλο πρώην πρωθυπουργό Ντομινίκ ντε Βιλπέν να μιλήσει για «επαναστατικό κίνδυνο». Γιατί το συναίσθημα που κυριαρχεί είναι η οργή, καθώς εργαζόμενοι και άνεργοι νιώθουν πως πληρώνουν άδικα αυτοί τα σπασμένα της οικονομικής κρίσης, εγκαταλελειμμένοι από τις πολιτικές εξουσίες. Σε αυτές τις συνθήκες, οι πρωτομαγιάτικες εκδηλώσεις χαρακτηρίζονται φέτος «υψηλού κινδύνου». Για πρώτη φορά μάλιστα, τα γαλλικά συνδικάτα θα εμφανιστούν ενωμένα και θα ανταλλάξουν αντιπροσωπείες και με τα γερμανικά. Με αντίπαλο το αναχρονιστικό πολιτικό και κοινωνικό σύστημα το οποίο επιβιώνει εδώ και δύο αιώνες τρεφόμενο από την απομόνωση των ανθρώπων, για να διαπράξουν αυτό το νέο αδίκημα που είναι ιδιώνυμο και που ονομάζεται αδίκημα του να είμαστε μαζί
Ρούσσος Βρανάς
(«ΤΑ ΝΕΑ» 29-4-2009)

…στην Αργεντινή η λαϊκή πρωτοβουλία χτίζει την κοινωνική συνοχή με δημιουργικότητα, στα ερείπια των «ναών» της ασύδοτης ιδιωτικής πρωτοβουλίας

Ο Καρλ Μαρξ είχε προτρέψει τους εργαζομένους να σπάσουν τις αλυσίδες τους. Μεταφορικά. Στην Αργεντινή, μετά τη χρεοκοπία στην οποία οδήγησε τη χώρα ο νεοφιλελευθερισμός του προέδρου Μένεμ το 2001, οι εργαζόμενοι το κάνουν κυριολεκτικά. Σπάζουν τις αλυσίδες και τα λουκέτα, ανάβουν τα φώτα και ξαναβάζουν μπροστά τις επιχειρήσεις που εγκατέλειψαν οι ιδιοκτήτες τους φυγαδεύοντας τα κεφάλαιά τους στο εξωτερικό. Το ξενοδοχείο πολυτελείας "Μπάουεν", στο Μπουένος Άιρες, έχει γίνει το σύμβολο του αγώνα τους. Από τότε που το έκλεισαν οι ιδιοκτήτες του, το 2003, τελεί υπό κατάληψη κι έχει γίνει μια επικερδής επιχείρηση που απασχολεί 150 εργαζομένους. Είκοσι όροφοι από χάλυβα και ατσάλι υποδέχονται χιλιάδες τουρίστες κάθε χρόνο. Δύσκολα μπορεί να πιστέψει κανείς πως αυτός ο αστραφτερός ναός της φιλοξενίας είναι κατειλημμένος και λειτουργεί υπό τη διεύθυνση μιας ομάδας εργαζομένων που έχουν κηρυχθεί παράνομοι. Όμως στο Μπουένος Άιρες αυτό δεν είναι κάτι σπάνιο. Περισσότερες από 200 επιχειρήσεις απασχολούν συνολικά 12.000 εργαζομένους, που τις κατέλαβαν όταν οι ιδιοκτήτες τους προσπάθησαν να τους εκβιάσουν βάζοντας λουκέτο. Οι ιδιοκτήτες κατηγορούν τους εργαζομένους για διακεκριμένη κλοπή. Όμως αυτοί επιμένουν ότι απλώς ασκούν το συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμά τους στην εργασία. Σύμφωνα με την εφημερίδα «Γκάρντιαν», ανάμεσα στα εργοστάσια που έχουν καταληφθεί και διευθύνονται από τους εργαζομένους που τα δουλεύουν, ξεχωρίζουν η Ενιαία Συνεργατική Δέρματος, η Ενιαία Ναυπηγοεπικευαστική, τα Σφαγεία Γιαγκουάνε, τα Τρόφιμα Γκέλκο και η Συνεργατική Χαλυβουργία Βιέιτες. Κανείς δεν πίστευε, μέχρι πριν από μερικά χρόνια, πως αυτοί οι τολμηροί εργαζόμενοι θα τα έβγαζαν πέρα. «Δεν ξέραμε πώς θα τα καταφέρναμε χωρίς αφεντικά, αλλά τελικά αποδείξαμε πως μπορούμε να πάμε μπροστά», λέει ο Αντριέν Σεράνο, που εργαζόταν 25 χρόνια στη σοκολατοποιία Αρουφάτ, όταν ο ιδιοκτήτης της την εγκατέλειψε τον Ιανουάριο. Όταν μάλιστα τους έκοψε το ρεύμα, οι εργαζόμενοι δανείστηκαν από έναν γείτονα. Μπόρεσαν όμως να ανταποκριθούν στη ζήτηση και σήμερα κερδίζουν όσα τους επιτρέπουν να διατηρήσουν τη δουλειά τους. «Δεν είμαστε κλέφτες», λέει ο Σεράνο. «Το μόνο που θέλουμε είναι να έχουμε δουλειά».
Η άποψη των παλιών αφεντικών και των δικαστικών αρχών είναι φυσικά διαφορετική. Έτσι κι αλλιώς ήταν αναπόφευκτο να βρεθούν αυτοί οι εργαζόμενοι αντιμέτωποι με το σύστημα. Όμως είναι δύσκολο να πει κανείς ποιος είναι ο κλέφτης και ποιος ο νοικοκύρης, αφού οι εργαζόμενοι μάταια περιμένουν ακόμη να πάρουν τους μισθούς που τους χρωστούν τα παλιά αφεντικά τους- όπως το ίδιο μάταια περιμένει και η κυβέρνηση να πάρει τους χρωστούμενους φόρους. Σήμερα που η οικονομική κρίση ξαναχτυπάει την Αργεντινή, γράφει ο δημοσιογράφος Ανίλ Μούντρα, παρατηρείται ένα νέο κύμα καταλήψεων. Το τελευταίο τετράμηνο έχουν καταληφθεί περισσότερα εργοστάσια από όσα τα τελευταία τέσσερα χρόνια, από αυτό το συνεταιριστικό κίνημα των εργαζομένων που η εφημερίδα «Γκάρντιαν» χαρακτηρίζει εργατική επανάσταση της Αργεντινής».
Ρούσσος Βρανάς
(«ΤΑ ΝΕΑ»)

Το κόλπο των χοίρων...

Δεν υπάρχει πρόοδος χωρίς σύγκρουση. Συνειδητά ή ασυνείδητα, άτομα και έθνη εμπλέκονται στον αέναο πνευματικό αγώνα της Συμπαντικής Εξέλιξης, έναν αγώνα για την επικράτηση της Αλήθειας κατά του ψέματος, της Δικαιοσύνης κατά της αδικίας, της Αγάπης κατά του μίσους - αγώνα που αντανακλάται στο υλικό πεδίο προκαλώντας, δυστυχώς, πολύ ανθρώπινο πόνο… Θέτοντας κανείς τον εαυτό του στην υπηρεσία της Αλήθειας υπηρετεί το ύψιστο συλλογικό συμφέρον.
"Η Αλήθεια υπάρχει, το ψέμα πρέπει να εφευρεθεί."
"Η μεγαλύτερη απώλεια στον κόσμο είναι η διαφορά μεταξύ αυτού που είμαστε κι αυτού που θα μπορούσαμε να γίνουμε."
Γουρούνια, πουλερικά, ιοί και υστερία!
Ξαφνικά, κι από το πουθενά, ενέσκηψε απειλή από τον τρομερό “ιό της γρίπης των χοίρων”, που διέσχισε, λέει, τον Ατλαντικό και πλησιάζει – που να μη σώσει και φτάσει – στη γειτονιά μας. Για μια ακόμη φορά οι τρομολάγνοι των ΜΜΕ τρώνε χοιρινό ψητό (αντί για αρνί ψητό) με την είδηση-λαυράκι που τους έπεσε στο πιάτο. Ωχ! Ποιος τους ακούει τώρα… Όλοι οι “ειδικοί” παρόντες στα τηλεπαράθυρα για ν’ αποφανθούν περί του περίεργου ιού – μήπως υιού της ανθρώπινης παράνοιας; – που μόλις μας προέκυψε. Μα καλά, πότε πρόλαβαν να μελετήσουν το νέο μεταλλαγμένο στέλεχος του ιού οι “ειδικοί”; Είδαμε, λοιπόν, στο χθεσινοβραδινό δελτίο ειδήσεων του ALTER τον αξιότιμο καθηγητή Παθολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών, κ. Σωτήρη Ράπτη, με ένα πλατύ χαμόγελο να αποφαίνεται περί του τρομερού ιού, σα να μας ανακοίνωνε την πιο ευχάριστη είδηση. Απορίας άξιον! Αυτός άραγε δεν ανησυχεί; Εξάλλου ο ΟΗΕ ενημέρωσε ότι η γρίπη των χοίρων μπορεί να εξελιχθεί σε πανδημία, αλλά μας καθησύχασε λέγοντας ότι οι κυβερνήσεις των χωρών είναι καλύτερα από ποτέ προετοιμασμένες για ν’ αντιμετωπίσουν την απειλή. Όοολες οι κυβερνήσεις είναι καλύτερα από ποτέ προετοιμασμένες; Και πότε πρόλαβαν να προετοιμαστούν τόσο καλά για κάτι τόσο ξαφνικό και καινούργιο; Είχαν πληροφορηθεί για το μεταλλαγμένο ιό και προετοιμάζονταν μυστικά από πέρυσι;Ωστόσο, ο Δρ. Richard Besser, προεδρεύων του CDC (Centers for Disease Control and Prevention) των ΗΠΑ, μιλώντας τηλεφωνικά σε δημοσιογράφους δεν ήταν πολύ καθησυχαστικός. (Δείτε εδώ) Ούτε λίγο ούτε πολύ τους είπε ότι είναι μάλλον πολύ αργά να προσπαθήσουν να περιορίσουν το ξέσπασμα της επιδημίας, με εμβόλια, με θεραπεία ή με απομόνωση. «Υπάρχουν πράγματα που βλέπουμε τα οποία συνηγορούν στο ότι η αναχαίτιση δεν είναι πιθανή.» Εξέφρασε όμως την απορία γιατί ο τρομερός ιός που προκαλεί τόσους θανάτους στο Μεξικό προκαλεί μόνο ήπια συμπτώματα στις ΗΠΑ! Έλα ντε! Αυτό αναρωτιέμαι κι εγώ.Εν τω μεταξύ, «Ευχάριστα νέα για τις Αρχές του Μεξικού ήρθαν από τον βρετανικό φαρμακευτικό όμιλο GlaxoSmithKline, ο οποίος ανακοίνωσε ότι τους παρέδωσε 100.000 δόσεις του αντι-ιϊκού σκευάσματός του Relenza, προσθέτοντας ότι αναζητεί τρόπους αύξησης της παραγωγής του για ν' αντιμετωπιστεί η ζήτηση.» Πηγή Αλήθεια, πότε πρόλαβε η GlaxoSmithKline να εφεύρει και να παρασκευάσει το κατάλληλο αντι-ιϊκό για έναν πρωτοεμφανιζόμενο μεταλλαγμένο ιό;Εξάλλου, οι ειδικοί μας διαβεβαίωσαν ότι ο επικίνδυνος αυτός ιός δε μεταδίδεται μέσω της κατανάλωσης μολυσμένου χοιρινού κρέατος, ακόμη κι αν το φάει κανείς ωμό! Μεταδίδεται όμως από άνθρωπο σε άνθρωπο μέσω του βήχα ή του φταρνίσματος! Πάντως, καλού-κακού, η μία χώρα μετά την άλλη ακυρώνουν τις παραγγελίες χοιρινού κρέατος από το Μεξικό. Κι εγώ η αφελής αναρωτιέμαι: Τι αμαρτίες πληρώνει άραγε ο λαός του Μεξικού για να γονατίσουν την οικονομία της χώρας του με το πλήγμα στις εξαγωγές του και στον τουρισμό που επέφερε ο τρομερός ιός; Ας όψονται τα γουρούνια…Μήπως έχουμε να κάνουμε μ' ένα ακόμη έγκλημα κατά της ανθρωπότητας; Μπάαα! Αυτά είναι ιδέες των συνωμοσιολόγων. Ο κόσμος μας είναι αγγελικά πλασμένος και δε συμβαίνουν τέτοια πράγματα. Διώξτε, λοιπόν, τις κακές σκέψεις εσείς οι ευφάνταστοι! Άλλωστε, είναι κακό αν οι βιοτρομοκράτες - κηδεμόνες και ευεργέτες της ανθρωπότητας - βοηθάνε γι’ άλλη μια φορά τη Φύση ώστε ν’ αντιμετωπίσει την απειλή του υπερπληθυσμού της γης; Ας μην είμαστε κι αχάριστοι! Εκείνο, πάντως, που ενισχύει τις υποψίες είναι η υβριδική προέλευση των συνιστωσών του ιού που εντοπίζονται στη γρίπη Η1Ν1, γράφει ο Mike Adams, που έχει σπουδάσει μικροβιολογία και γενετική, κι έχει μελετήσει πολύ υλικό για τις πανδημίες.Ας παρακολουθήσουμε, όμως, το ενδιαφέρον οδοιπορικό του ιού της γρίπης των χοίρων. Ο ιός αυτός λέει, εμπεριέχει τέσσαρες συνιστώσες:1. Ανθρώπινη γρίπη2. Γρίπη των πτηνών από τη Βόρειο Αμερική3. Γρίπη των χοίρων από την Ευρώπη4. Γρίπη των χοίρων από την ΑσίαΔηλαδή, για να το εμπεδώσουμε καλύτερα: Ένα γουρούνι που ζούσε ανέμελα κάπου στην Ασία, προσβλήθηκε την Πρωταπριλιά από την Ασιατική γρίπη των χοίρων. Όμως δεν το έβαλε κάτω κι αποφάσισε να κάνει ένα αεροπορικό ταξιδάκι στην Ευρώπη για να γνωρίσει άλλα πιο πολιτισμένα γουρούνια. Στο χοιροστάσιο πέντε αστέρων που κατέλυσε, έπιασε φιλία μ’ ένα γουρούνι το οποίο έπασχε από την Ευρωπαϊκή γρίπη των χοίρων. Ο έρωτας ήταν κεραυνοβόλος και τα γουρούνια φιλήθηκαν στόμα με στόμα. Έτσι το ασιατικό γουρούνι κόλλησε και τον ιό της ευρωπαϊκής γρίπης των χοίρων και τώρα, πάνοπλο, πήρε το αεροπλάνο για Αμερική. Έφτασε στο San Diego, και λόγω του ότι υπήρχε πληρότητα στα χοιροστάσια, κατέλυσε σε ξενοδοχείο πουλερικών, και μοιράστηκε το δωμάτιό του με μια πάπια – μα ποια πάπια; Ήταν πάπια που είχε προσβληθεί από την Αμερικάνικη γρίπη των πτηνών! Η πάπια φταρνίστηκε και το μοιραίο επήλθε.Απτόητο όμως το γουρούνι, που τώρα πλέον ήταν φορέας τριών διαφορετικών ιών γρίπης, αναχώρησε για το Μεξικό με σκοπό να φέρει εις πέρας την υψηλή αποστολή του. Στο αεροδρόμιο που έφτασε αδέσποτο, ένας ανυποψίαστος Μεξικανός, που έπασχε από τον ιό της ανθρώπινης γρίπης και ο οποίος αγαπούσε πολύ τα κοσμοπολίτικα γουρουνάκια, το συνέλαβε και το υιοθέτησε. Το πήρε στο σπίτι του και επακολούθησαν αγκαλιές και φιλιά, με αποτέλεσμα να κολλήσει τον τρισυπόστατο ιό που έφερε το γουρούνι, και τώρα τα τρία έγιναν τέσσερα! Ο τελευταίος διαγνώστηκε από τον τετραπλό ιό Η1Ν1 και έγινε πλέον δημόσιος κίνδυνος!Αυτή εν ολίγοις είναι η ιστορία, και ας μην αναρωτιέστε γιατί το γουρούνι έκλεψε την παράσταση και απολαμβάνει όλη τη δόξα, ενώ στο εγχείρημα είχαν λάβει μέρος και πουλερικά, αλλά και ο ίδιος ο άνθρωπος. Πάντως, αν μη τι άλλο, η τρομο-ιστορία της γρίπης των χοίρων έχει και πολύ χιούμορ! Αναμφίβολα, όμως, είναι και πολύ μπερδεμένη. Οι ειδήσεις λένε ότι κανένας άνθρωπος από εκείνους που προσβλήθηκαν από τον σύνθετο ιό Η1Ν1 δεν είχε έλθει σε επαφή με χοίρους ή πουλερικά! Η ασθένεια, ισχυρίζονται, μεταδίδεται μόνο από άνθρωπο σε άνθρωπο. Τώρα από ποιον και πώς την κόλλησε ο πρώτος προσβληθείς δεν μπαίνει κανείς στον κόπο να μας εξηγήσει, ίσως επειδή τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται…Τελειώνω με κάτι που έγραψε ο Edgar και μου έκανε μεγάλη εντύπωση: «The Swine Flu hysteria is a rehash of a past conspiracy. How Americans are herded into thinking they are swine and pigs, is beyond comprehension! »Μεταφράζω: "Η υστερία της γρίπης των χοίρων είναι ένα αναμάσημα μιας παλιάς συνωμοσίας. Το πώς οι Αμερικανοί συναγελάζονται στο να σκέπτονται ότι είναι χοίροι και γουρούνια είναι ακατάληπτο." Και ο Edgar συνεχίζει στο ίδιο άρθρο: "Εάν για κάποια ανίερη αιτία νομίζεις ότι είσαι γουρούνι, τότε φυσικά πρέπει να φοβάσαι τη γρίπη των χοίρων. Εάν πάλι είσαι πτηνό (…), τότε να φοβάσαι όχι την γρίπη των χοίρων αλλά τη γρίπη των πτηνών."
Μαρία Σεφέρου
Σχετικές παλαιότερες αναρτήσεις του «Συμποσίου»:
http://hellenic-spirit.blogspot.com/2009/04/aids.html
http://hellenic-spirit.blogspot.com/2008/06/51-aids.html
http://hellenic-spirit.blogspot.com/2008/03/aids.html
και επίσης:
http://www.espressonews.gr/default.asp?pid=79&la=2&catid=1&artid=986370
http://www.homeopathy.gr/homeopathy/gardasil_side_effects.html

Η Σαντορίνη κλειδί για τη γαιοποίηση του Άρη

Η Σαντορίνη δίνει φιλί ζωής στον Άρη! Γεωλογικό υλικό από το
ηφαίστειο του νησιού μπορεί να μετατρέψει σε κατοικήσιμο τον
"κόκκινο πλανήτη", αφού μπορεί να αυξήσει μέχρι και 700% το
ποσοστό του οξυγόνου. Τα πειράματα έχουν ήδη ξεκινήσει και
ίσως πολύ σύντομα δούμε τη Σαντορίνη να... ταξιδεύει στα
άστρα.
Στις ιδιότητες του ηφαιστειακού υλικού ελπίζουν Αμερικανοί
επιστήμονες της ΝΑΣΑ, οι οποίοι έσπευσαν και συγκέντρωσαν ήδη
σιδηροβακτηρίδια με σκοπό να τα χρησιμοποιήσουν για τη
γαιοποίηση του Άρη. Ιδιότητά του είναι να μετατρέπει το
διοξείδιο του άνθρακα, που αφθονεί στον "κόκκινο πλανήτη", σε
οξυγόνο. Η πρώτη φάση του πειράματος της Σαντορίνης, όπως
χαρακτηριστικά ονομάστηκε η διαδικασία της συγκέντρωσης των
σιδηροβακτηριδίων, έχει ολοκληρωθεί, και το υλικό έχει
μεταφερθεί στα εργαστήρια της ΝΑΣΑ, όπου μελετάται η αντίδρασή
του υπό τις συνθήκες του Άρη.
Αν όλα πάνε καλά και αποδειχθεί ότι τα σιδηροβακτηρίδια
μπορούν να φωτοσυνθέσουν υπό τις συνθήκες του πλανήτη, θα έχει
επιτευχθεί το... ακατόρθωτο. Το μεγάλο άλμα της επιστήμης που
θα εξασφαλίζει οξυγόνο στον πλανήτη, που έχει μεγάλες
ομοιότητες με τη γη και σύμφωνα με τους επιστήμονες μπορεί να
"φιλοξενήσει" ανθρώπινη ζωή.
Όλα άρχισαν πριν από περίπου ενάμιση χρόνο, όταν η Αμερικανίδα
γεωλόγος Εleonora Robbins, που εργαζόταν σε ένα από τα
προγράμματα της ΝΑΣΑ προσπαθούσε μέσω του ΙΝΤΕΡΝΕΤ να
εντοπίσει μαζί με άλλους συναδέλφους της, σιδηροβακτηρίδια. Η
απάντηση δεν άργησε να έρθει και μάλιστα από τη χώρα μας, όταν
η Πρόεδρος της Ελληνικής Εταιρείας Αεροδιαστημικής Ιατρικής κ. Χρυσούλα
Κουρτίδου - Παπαδέλη την ενημέρωσε ότι τα σιδηροβακτηρίδια
αφθονούν στη Σαντορίνη και μάλιστα είναι σε κοινή θέα!
Αμέσως, η Aμερικανίδα ερευνήτρια ήρθε στην Ελλάδα και μαζί με
την κ. Παπαδέλη έσπευσαν στο νησί, όπου επιτεύχθηκε επιτυχώς η
μελέτη των βακτηριδίων στο φυσικό τους περιβάλλον. Παράλληλα,
συγκέντρωσαν αρκετό υλικό για να μεταφερθεί στα εργαστήρια της
ΝΑΣΑ. Το πλούσιο σε μέταλλα υπέδαφος του ηφαιστείου
αποδείχθηκε ότι είναι ανάλογο με αυτό του πλανήτη Άρη.
Οι εργασίες αυτής της πρώτης φάσης περισυλλογής των
βακτηριδίων στην Παλαιά και στη Νέα Καμένη πραγματοποιήθηκε
από ομάδα μαθητών του Γυμνασίου της Σαντορίνης υπό την
επιμέλεια και την καθοδήγηση της κ. Γερασιμίνας Δαμίγου,
καθηγήτριας Οικιακής Οικονομίας στο σχολείο των Φηρών.
"Οι μικροί μαθητές σαν ευσυνείδητοι επιστήμονες έβγαλαν εις
πέρας την αποστολή που τους ανετέθη" όπως λέει η ίδια "και
αισθάνονταν υπερήφανοι για την συμβολή τους σε αυτό το μεγάλο
επιστημονικό πείραμα".
Στο πλευρό των μαθητών και της καθηγήτριάς τους βρέθηκε η
Ένωση Λεμβούχων του νησιού, που έσπευσαν να βοηθήσουν
αναλογιζόμενοι το όφελος που μπορεί να έχει από το πείραμα η
Σαντορίνη αλλά και ολόκληρη την Ελλάδα. Φρόντισαν λοιπόν για
τη δωρεάν μεταφορά των μικρών "επιστημόνων" στις περιοχές,
όπου είχαν εντοπιστεί τα σιδηροβακτηρίδια μέχρι να ολοκληρωθεί
η συλλογή των δειγμάτων.
Το εκπαιδευτικό επιστημονικό πρόγραμμα λειτούργησε άψογα και
κάθε μήνα η ΝΑΣΑ λάμβανε δείγματα για μελέτη καθώς και γενικές
παρατηρήσεις για τις συνθήκες κάτω από τις οποίες αυτά ζουν
και αντιδρούν. Οι μικροί μαθητές με επαγγελματική υπευθυνότητα
και ενθουσιασμό για την ενεργό συμμετοχή τους σε ένα τόσο
μεγάλο επιστημονικό πείραμα, δούλεψαν συνετά και έφεραν σε
πέρας την αποστολή τους.
Το Σεπτέμβριο του 1998 ολοκληρώθηκε η πρώτη φάση του πειράματος και τα
δείγματα που συγκεντρώθηκαν, μεταφέρθηκαν στην Αμερική, όπου
σήμερα μελετώνται από το επιστημονικό προσωπικό της ΝΑΣΑ, για
να καταδειχθεί αν θα παίξουν καθοριστικό ρόλο στην αύξηση του
οξυγόνου στον κόκκινο πλανήτη. Σύμφωνα με στοιχεία, ο Άρης
έχει θερμές πηγές, λείπουν, ωστόσο, τα υλικά εκείνα που
μπορούν να αυξήσουν το οξυγόνο σε όρια που μπορεί να ζήσει ο
άνθρωπος. Σε αυτό το σημείο καλούνται να δράσουν τα
σιδηροβακτηρίδια, τα οποία μπορούν να φωτοσυνθέτουν,
αιχμαλωτίζοντας διοξείδιο του άνθρακα και να αποβάλουν
οξυγόνο.
Σύμφωνα με πληροφορίες, εάν και η δεύτερη φάση του πειράματος
σημειώσει επιτυχία, οι επιστήμονες της ΝΑΣΑ, στην τρίτη φάση,
θα τα μεταφέρουν στον Άρη με ειδικά επανδρωμένη πτήση.
(Άρθρο της Σοφίας Καραγιάννη στην εφημερίδα «Αδέσμευτος» της 4.1.1999)

Ακολουθεί το σχετικό ενημερωτικό κείμενο στην ηλεκτρονική διεύθυνση της Ελληνικής Εταιρείας Αεροδιαστημικής Ιατρικής και Διαστημικών Ερευνών:
"Μπορεί να υπάρξει ζωή στον πλανήτη Άρη; Ένα ερώτημα που απασχολεί χρόνια τώρα τους επιστήμονες και έχει γίνει έναυσμα για πολλές συζητήσεις, έρευνες, ακόμα και για κινηματογραφικές ταινίες επιστημονικής φαντασίας.Το πείραμα περιλαμβάνει τρεις φάσεις :Στην πρώτη το βακτηρίδιο θα μελετηθεί στο φυσικό του περιβάλλον και θα καταγραφούν οι εναλλαγές του στη διάρκεια του έτους. Στη δεύτερη το βακτηρίδιο θα αναπτυχθεί μέσα σε προσομοιωτή περιβάλλοντος του Άρη σε ειδικά εργαστήρια. Στην τρίτη και τελευταία φάση το βακτηρίδιο θα μεταφερθεί στον Άρη σηματοδοτώντας την έναρξη της γαιοποιητικής διεργασίας. Αυτή τη στιγμή ολοκληρώθηκε η πρώτη φάση του πειράματος στην οποία συμμετέχουν μαθητές Γυμνασίου και Λυκείου του νησιού κάτω από το συντονισμό της καθηγήτριάς τους κυρίας Γερασιμίνας Δαμίγου. Η ομάδα των μαθητών έχει εφοδιαστεί με τον απαραίτητο εξοπλισμό και την εκτέλεση του προγράμματος παρακολουθεί και εποπτεύει η Εταιρεία μας. Η έναρξη της φάσης αυτής έγινε τον Ιούλιο του 1997, όταν αντιπροσωπεία της Εταιρείας μας, σε συνεργασία με την κυρία Eleanora Robins εκπαίδευσαν τους μαθητές στην περιοδική εξέταση των χαρακτηριστικών του μικροοργανισμού.
Στον τομέα της αεροδιαστημικής έρευνας πρωτοπορεί η Ελληνική Εταιρεία Αεροδιαστημικής Ιατρικής και Διαστημικών Ερευνών, που εδρεύει στη Θεσσαλονίκη, προτείνοντας τη διενέργεια ενός πρωτοποριακού πειράματος στην περιοχή του ηφαιστείου της Σαντορίνης, του οποίου το έδαφος έχει παρόμοια σύσταση ( σίδηρο, μαγγάνιο, σουλφίδια κ.λ.π.) με εκείνο του πλανήτη Άρη. Ο προσδιορισμός, η οργάνωση και η εκτέλεση του πειράματος έγιναν, έπειτα από συνεχή επικοινωνία και επιστημονικές συζητήσεις, μεταξύ της Προέδρου της Ελληνικής Εταιρείας Αεροδιαστημικής Ιατρικής κυρίας Χρυσούλας Κουρτίδου-Παπαδέλη, ειδικού Αεροδιαστημικής Ιατρικής και της επιστήμονος από τις ΗΠΑ κ. Eleanora Robins. Απώτερος σκοπός του πειράματος είναι η κατάρτιση μιας ολοκληρωμένης πρότασης για τη γαιοποίηση του πλανήτη Άρη. Με τον όρο αυτό εννοείται η δημιουργία στον πλανήτη Άρη συνθηκών παρόμοιες με εκείνες της Γης και επομένως κατάλληλες για τη φιλοξενία ζωής. Κατά τα δεδομένα του προγράμματος ελπίζεται ότι μικρόβια από τις κατώτερες βαθμίδες της εξέλιξης μεταφερόμενα στον Άρη θα οδηγήσουν στη δημιουργία ατμόσφαιρας, όπως ακριβώς έγινε στον πλανήτη μας δισεκατομμύρια χρόνια πριν. Δεδομένης της ομοιότητας του ηφαιστείου της Σαντορίνης με τον Άρη, η παρακολούθηση ανάλογων μικροοργανισμών που ζουν εκεί, αναμένεται να οδηγήσει σε καίρια συμπεράσματα για τη δυνατότητα της γαιοποίησης του Άρη. Για το εν λόγω πείραμα επιλέχθηκε συγκεκριμένο βακτηρίδιο που αναπτύσσεται στο υποθαλάσσιο έδαφος του ηφαιστείου και πληροί τις ζητούμενες προδιαγραφές. Ελπίζεται ότι μέχρι το έτος 2015 θα καταστεί δυνατό να σταλούν οι πρώτοι πληθυσμοί του βακτηριδίου με την πρώτη επανδρωμένη αποστολή στον Άρη, οπότε και το πείραμα θα μπει στην τρίτη και σημαντικότερη φάση του. Θα πρέπει να τονισθεί ιδιαίτερα ότι καταβάλλονται προσπάθειες η εμπειρία που αποκομίζουν οι μαθητές να αξιοποιηθεί με τη αναγνώριση του πειράματος αυτού ως επιστημονική εργασία στα πλαίσια του μαθήματος της περιβαλλοντικής εκπαίδευσης στα σχολεία. Με την πιλοτική αυτή πρόταση, καθώς και με τη συνολική διοργάνωση του πειράματος, η Εταιρεία μας φιλοδοξεί να συνδράμει στην ενασχόληση των μαθητών με το αντικείμενο αυτό της έρευνας, αλλά και με την συμμετοχή της Ελλάδας στις διαστημικές εξελίξεις του μέλλοντος.
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ, 26 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 1999. ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΑΕΡΟΔΙΑΣΤΗΜΙΚΗΣ ΙΑΤΡΙΚΗΣ ΚΑΙ ΔΙΑΣΤΗΜΙΚΩΝ ΕΡΕΥΝΩΝ "
Σχετικοί δικτυακοί τόποι, όπου υπάρχει και το αναλυτικό πρόγραμμα του Διεθνούς Επιστημονικού Συνεδρίου που πραγματοποιήθηκε στη χώρα μας το διάστημα 28/8-2/9/2007:
http://www.med.auth.gr/conf/gasma/eng/gasma/erevna.htm
http://www.aopa.gr/docs/Skiathos_prog.pdf

Η απάτη με το γενετικά τροποποιημένο καλαμπόκι της Monsanto

Είκοσι χρόνια ερευνών. Δεκατρία χρόνια εμπορικής εκμετάλλευσης. Και τα αποτελέσματα; Στην καλύτερη περίπτωση αδιάφορα και στη χειρότερη αρνητικά. Oι αγρότες τριών επαρχιών της Νότιας Αφρικής δοκίμασαν πριν από λίγες ημέρες μια δυσάρεστη έκπληξη: τα χωράφια όπου είχαν φυτέψει γεννετικά τροποποιημένο καλαμπόκι της Μonsanto ήταν χέρσα. Το φαινόμενο εκτεινόταν σε 820.000 στρέμματα, όπου είχαν φυτέψει τρεις ποικιλίες καλαμποκιού. Τα φυτά έχαιραν άκρας υγείας: ούτε παραμορφώσεις ούτε αρρώστιες ή παράσιτα. Απλώς δεν παρήγαν καρπούς. «Ίσως να φταίνε οι μετεωρολογικές συνθήκες ή κάποιες αγρονομικές πρακτικές», σημειώνει στο επίσημο blog της εταιρείας ο Κόμπους Λίντεκε, διευθυντής του αφρικανικού τμήματος της Μonsanto για τη Νότια Αφρική. «Στη συγκεκριμένη περίπτωση, μπορεί να έπαιξαν ρόλο και οι μέθοδοι παραγωγής». Η εταιρεία διαβεβαιώνει πάντως ότι όλοι οι αγρότες που επλήγησαν θα αποζημιωθούν σε διάστημα δύο μηνών. Για τη Μαρί-Μονίκ Ρομπέν, δημιουργό του ντοκιμαντέρ «Ο κόσμος σύμφωνα με τη Μonsanto», οι εξηγήσεις αυτές είναι γελοίες. Δεν μπορεί ένα λάθος στη διαδικασία της γονιμοποίησης να πλήττει τρεις διαφορετικές ποικιλίες καλαμποκιού. Το πρόβλημα βρίσκεται στη γενετική τροποποίηση των φυτών, λέει η Γαλλίδα επιστήμονας στην ιστοσελίδα Rue89. «Για να γίνουν πιο παραγωγικά, εξαναγκάζονται να αναπτύξουν ικανότητες που από τη φύση τους δεν διαθέτουν. Γίνονται έτσι πιο εύθραυστα, λιγότερο ανθεκτικά στις εξωτερικές συνθήκες». Το επεισόδιο της Νότιας Αφρικής έρχεται να προστεθεί σε μια σειρά από καινούργια στοιχεία που ενοχοποιούν τα γενετικά τροποποιημένα προϊόντα (ΓΤΠ). Δύο μελέτες που έγιναν στο Λουξεμβούργο και τη Γερμανία δείχνουν πως όταν ο νερόψυλλος Daphnia Μagna και το σκαθάρι Αdalia Βipunctata τράφηκαν αποκλειστικά για ένα διάστημα με καλαμπόκι ΜΟΝ 810, η θνησιμότητά τους αυξήθηκε. Οι μελέτες αυτές οδήγησαν τη Γερμανία να γίνει η έκτη χώρα στην Ευρώπη (μετά την Αυστρία, την Ελλάδα, τη Γαλλία, την Ουγγαρία και το Λουξεμβούργο) που αποφάσισε να απαγορεύσει την καλλιέργεια ΓΤΠ στο έδαφός της. Μια άλλη μελέτη που έγινε στις Ηνωμένες Πολιτείες από την Ένωση Ανησυχούντων Επιστημόνων έδειξε ότι η γενετική τροποποίηση του καλαμποκιού και της σόγιας δεν οδηγεί σε αύξηση της απόδοσής τους. «Η συμβατική γεωργία εξακολουθεί να έχει καλύτερα αποτελέσματα», τονίζει ο βιολόγος Νταγκ Γκάριαν-Σέρμαν που συνέταξε την έκθεση. Υπάρχει μία και μόνη εξαίρεση: σε περιπτώσεις μαζικής εισβολής εντόμων, το ΓΤ καλαμπόκι επιτρέπει βελτίωση της απόδοσης κατά 7% με 12%. Ένα από τα βασικά επιχειρήματα υπέρ των προϊόντων αυτών, ότι θα μπορέσουν να ταΐσουν όλο τον πλανήτη χάρις στην αυξημένη απόδοσή τους, φαίνεται έτσι να καταρρέει. Η συζήτηση γύρω από τους κινδύνους, είτε για τον άνθρωπο είτε για το περιβάλλον, είναι πιο πολύπλοκη και επηρεάζεται συχνά από πολιτικές σκοπιμότητες. Το βέβαιο είναι ότι δεν πρέπει να επαναληφθεί στον τομέα της διατροφής αυτό που έγινε με την οικονομία: να θυσιαστεί η ασφάλεια στον βωμό του κέρδους.
Μιχάλης Μητσός ("ΤΑ ΝΕΑ" 27.4.2009)

Η δολοφονία της γλώσσας και η υποταγή της συνείδησης

Ο στόχος κάθε ολοκληρωτικού καθεστώτος είναι η υποταγή της πλειοψηφίας μέσω της στέρησης γνώσης και έκφρασης. Σε αυτό το πλαίσιο δράσης, το υπερόπλο που ονομάζεται γλώσσα πρέπει να παραμείνει κτήμα μιας Ελίτ. Οι μάζες πρέπει να στερηθούν τον τρόπο δημιουργικής και ελεύθερης έκφρασης ώστε η νόηση και η παιδεία τους να είναι απόλυτα ελεγχόμενες και στείρες. Γι’ αυτό παραδοσιακά κάθε προοδευτική κίνηση είχε ως βασικό αίτημα την παιδεία, όχι ως προς τα κονδύλια αλλά το δικαίωμα ελεύθερης διακίνησης της Γνώσης.
Το φαινόμενο ελέγχου της ανθρώπινης επικοινωνίας είναι παγκόσμιο φαινόμενο. Στην Ελλάδα όμως ο χώρος της παιδείας ήταν ανέκαθεν στο στόχαστρο για συγκεκριμένους λόγους που επικεντρώνονται στη ιδιαίτερη φύση της Ελληνικής γλώσσας:
Η Ελληνική κατέχει την πρώτη θέση στο βιβλίο Γκίνες με 5,000,000 λέξεις και άνω των 80 εκατομμυρίων λεκτικών τύπων. Αντίστοιχα η Αγγλική έχει μόλις 490,000 λέξεις. Ακόμα και βάσει του μοντέρνου λεξικού Webster, η Αγγλική γλώσσα φαίνεται να έχει δανειστεί πάνω από 40,000 Ελληνικές λέξεις. Φανταστείτε ότι από όλες τις Σλαβικές διαλέκτους μαζί έχει δανειστεί μόλις 34 (!) ενώ λ.χ. από την Τουρκική 57. Αντίστοιχη και μεγαλύτερη είναι η επιρροή στην Γαλλική, που οδήγησε τον Γάλλο ιστορικό J.P. Vernant να δηλώσει ότι “οι Έλληνες μας εφηύραν” (1997).
Η ίδια πολιτική ακρωτηριασμού Εθνικών γλωσσών όπως είπαμε είναι παγκόσμια πρακτική εμπνευσμένη από την απάνθρωπη ιμπεριαλιστική Βρετανική αποικιοκρατία που συνεχίζεται από την πλανητική πλέον αυτοκρατορία του καπιταλισμού. Ο άμεσος στόχος είναι εμφανής: Η αποδυνάμωση της ανθρώπινης έκφρασης και σκέψης δημιουργεί τον ιδεατό υπήκοο του νέου καθεστώτος όπου αυτοσκοπός είναι η ταύτιση της ευτυχίας όχι με τη δημιουργία αλλά την κατανάλωση. Ποιά πολυεθνική άραγε δεν θα ονειρευόταν ένα παγκόσμιο πελατολόγιο όπου η διανομή των προϊόντων της θα γινόταν χωρίς αντίδραση ή αμφισβήτηση;
Εκεί αποσκοπούσαν και οι εγκάθετοι της “διανόησης” με αριστερή προβιά που προσπάθησαν έντεχνα να συκοφαντήσουν την εκάστοτε Εθνική γλώσσα προσδίδοντας της ταξικό χαρακτήρα: Ο πλούτος της γλώσσας ταυτίστηκε με τον ταξικό πλούτο ενώ ο σωστός προλετάριος έπρεπε να χρησιμοποιεί την απλοποιημένη “προλεταριακή” γραμματική. Τι γελοίος τρόπος για την ηλιθιοποίηση και υποδούλωση της πλειοψηφίας! Το επιχείρημα όχι μόνο αυτοαναιρείται με μια μελέτη της Ποντιακής ή της Κυπριακής διαλέκτου (τι πλούτος) αλλά και από την φύση της ταξικής πάλης με Μαρξιστική ή άλλη προσέγγιση.
Ο ίδιος ο Στάλιν το 1950 διαβλέποντας τη σύνδεση καπιταλισμού - εκφυλισμού της γλώσσας έγραψε:
“Δεν υπάρχει γλώσσα ταξική, γλώσσα του λαού παρά μόνον γλώσσα εθνική. Υπάρχει δημοτική που πρέπει σταδιακά να παραμεριστεί προς όφελος της ιστορικής εθνικής γλώσσας” και συμπληρώνει ” Ισχυρίζονται (οι εγκάθετοι) πως κάθε ταξική γλώσσα έχει την ταξική γραμματική της ήτοι προλεταριακή γραμματική και αστική γραμματική. Τέτοιο πράγμα δεν υπάρχει. Στην εθνική γλώσσα υποτάσσονται οι διάλεκτοι ως κατώτερες μορφές“. (Περί Γλωσσολόγων, 28/7/1950).
Ιδιαίτερα γλώσσες όπως η Ελληνική και η Κινέζικη, οι μόνες ζώσες εδώ και 4,000 χρόνια σύμφωνα με τον Ισπανό ιστορικό Francisco Adrados, αποτελούν μήτρα δημιουργίας ευρύτερου πλέγματος γλωσσών που σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να υποκαταστήσουν τη Μητρική. Κατά τον Adrados οι περισσότερες γλώσσες του πλανήτη σήμερα θεωρούνται κρυφοελληνικές γεγονός που αποδεικνύεται από τα τμήματα Ελληνικών σπουδών ανά τον κόσμο.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα ιμπεριαλιστικού σχεδιασμού είναι η περίπτωση της Ινδίας και των Σανσκριτικών. Τα Σανσκριτικά είναι η μήτρα των 150 και πλέον διαλέκτων που ομιλούνται στην Ινδία και θα μπορούσε να είναι η ενωτική Λαϊκή γλώσσα, όπως ακριβώς έγινε στο Ισραήλ με την αρχαία Εβραϊκή). Εκεί ανέλαβε δράση ο βαρόνος Θωμάς Μακώλαιυ (Thomas Babington Macaulay, 1800 - 1859) ο αποκαλούμενος Πάπας της Βρετανικής παιδείας των Ινδιών. Οργάνωσε την παιδεία της κατεχόμενης χώρας με σκοπό την κατασκευή μιας ελίτ Ινδών Εξευρωπαϊσμένων κλώνων. “Μιας τάξης ανθρώπων που θα είναι οι ενδιάμεσοι φορείς μεταξύ ημών, των επικυρίαρχων και των εκατομμυρίων που διοικούμε“. Ένα “Κολωνάκι” λοιπόν με σκοπό να δυτικοποιήσει παιδεία, συνήθειες και ήθη.
Αυτό ακριβώς το Κολωνάκι (με την ομώνυμη έδρα μάλιστα!) που κατασκευάστηκε στην Ελλάδα τις τελευταίες δεκαετίες, για το οποίο διατέθηκαν πακτωλοί χρημάτων με σκοπό την αντίστοιχη εξευτελιστική διάβρωση. Επιστρατεύτηκαν απίστευτες περσόνες τύπου Κωστόπουλου για να περάσουν ένα life - style γκλαμουριάς και αγαμίας με όπλο την αμορφωσιά. Το “θέλω να γίνω σιτάρ“, αστείρευτη πηγή γέλιου στις παλιές Ελληνικές ταινίες έγινε επίσημη γλώσσα του Αθηναϊκού νεοαστικού κράτους και προωθήθηκε στους ιθαγενείς με χάντρες (πολύχρωμα εξώφυλλα) και τσόντα. Καρπαζοεισπράκτορες και λοβοτομημένοι Αυνάνες καθιερώθηκαν σαν status symbol με κοινό παράγοντα την ακρωτηριασμένη δυνατότητα έκφρασης και άφθονο χρήμα. Αποτέλεσμα;
Σύμφωνα με πρόσφατη μέτρηση της Alco για το Ινστιτούτο επικοινωνίας, το 64,8% των κατοίκων της Αττικής χρησιμοποιεί ξενικές λέξεις στην καθημερινή του ομιλία! Το ποσοστό πέφτει αισθητά στην επαρχία, αλλά είπαμε, γεωγραφικό το “Κολωνάκι” των συμπλεγματικών.
Ποιά Αριστερά; Το υπόβαθρο αυτής της εξαθλίωσης είχε θεμελιωθεί νωρίτερα βέβαια με τις απίστευτες ενέργειες του 1910 αλλά κυρίως του 1976 όπου η Ελληνική Δεξιά έδειξε το απεχθές της πρόσωπο ακρωτηριάζοντας την Ελληνική γλώσσα με την προκλητική ανοχή της Αριστεράς. Μιας Αριστεράς που από θεματοφύλακας της ελεύθερης και ποιοτικής παιδείας, έγινε δεκανίκι του καπιταλισμού ακυρώνοντας αγώνες δεκαετιών. Το “ψωμί, παιδεία, ελευθερία” έγινε “φεράρι για τους πρυτάνεις, κλειστό πανεπιστήμιο και φασισμός στα ιδρύματα”. Το ταγάρι της Πόπης Τσουκάτου (αντιφασιστική, αντιιμπεριαλιστική πρωτοβουλία) έγινε Λουί Βιτόν και βόλτες μεταξύ Μυκόνου και Κολωνακίου. Powered by Siemens.
Το έγκλημα έγινε με την συνενοχή των καπηλευτών της γενιάς του Πολυτεχνείου και οδήγησε τον Κορνήλιο Καστοριάδη να δηλώσει αηδιασμένος: ” Αν δεν θέλετε κύριοι του υπουργείου να κάνετε φωνητική ορθογραφία τότε πρέπει να αφήσετε τους τόνους και τα πνεύματα γιατί αυτοί που τους βάλανε ήξεραν τι έκαναν. Δεν υπήρχαν στα αρχαία Ελληνικά γιατί απλούστατα υπήρχαν μέσα στις ίδιες τις λέξεις. Αυτά τα κτήνη, τα τετράποδα που έκαναν αυτές τις μεταρρυθμίσεις δεν ξέρουν τι είναι γλώσσα. Η κατάργηση των τόνων και των πνευμάτων είναι η κατάργηση της ορθογραφίας που τελικά είναι η καταστροφή της συνέχειας. Ήδη τα παιδιά δεν μπορούν να καταλάβουν Καβάφη, Σεφέρη, Ελύτη γιατί αυτοί είναι γεμάτοι από τον πλούτο των αρχαίων Ελληνικών. Δηλαδή πάμε να καταστρέψουμε ότι χτίσαμε. Αυτή είναι η δραματική μοίρα του σύγχρονου Ελληνισμού”. Βόλος, 1989.
Επιμένουμε σε αυτή τη χώρα να ζούμε σε έναν μίζερο μικρόκοσμο με μίζερες επιδιώξεις που συνεπάγονται μίζερα όνειρα. Έτσι και στο θέμα της ΕΕ δεν έχουμε αντιληφθεί ότι είμαστε ένα παράρτημα μιας πολυεθνικής που αν θέλει να έχει τη στοιχειώδη ευημερία για τους πολίτες της πρέπει να αγωνιστεί για το εδώ μαγαζί και όχι για τις ιδεοληψίες ή τα κομματικά συμφέροντα του καθενός. Τρανταχτό παράδειγμα των αρλεκίνων που στέλνουμε στην Ευρωβουλή (και φαίνεται μας αντιπροσωπεύουν επάξια) είναι η αντίδραση των Ελλήνων ευρωβουλευτών στην πρόταση Ισπανών (!!) συναδέλφων τους να ψηφιστεί η Αρχαία Ελληνική ως επίσημη γλώσσα της ΕΕ. Την αγνόησαν επιδεικτικά και τις τρεις φορές που κατατέθηκε!
Ναι μεν ο επερχόμενος παγκόσμιος πολιτισμός αποσκοπεί στην επιβολή μιας παγκόσμιας γλώσσας, είναι όμως στο χέρι μας, στην καθημερινότητα μας να δράσουμε όχι ως ανάχωμα αλλά ως δημιουργοί και ενεργοί φορείς ενός πολιτισμού βασιζόμενου στην Ανθρωπιστική παιδεία που μας έχουν στερήσει. Και ο αγώνας αυτός είναι απλός, καθημερινός και όμορφος.
Διαβάστε επίσης: Γλώσσα: το ανίκητο υπερόπλο
Πηγές:
http://olympia.gr
Αντώνης Κουνάδης, Η Ελληνική γλώσσα ανά τον κόσμο: παρελθόν, παρόν και μέλλον.
Εφημερίδα “Το Παρόν”
“Ενδιάμεση Περιοχή”, τ. 12, 1999
Δημήτρης Κιτσίκης, “Για μια παγκόσμια Γλώσσα”, π. Τρίτο Μάτι, τ.168

Τα παιδιά...

"Τα παιδιά σου δεν είναι παιδιά σου. Είναι οι γιοί και οι κόρες της χαράς της ζωής για τη ζωή. Για τη ζωή τους είσαι το μέσο κι όχι η αρχή, κι ας μένουν κοντά σου, δεν ανήκουν σε σένα. Μπορείς να τους δώσεις την αγάπη σου, όχι όμως και τις ιδέες σου, γιατί ιδέες έχουν δικές τους. Μπορείς να δώσεις μια στέγη στο σώμα τους, όχι όμως και στην ψυχή τους, γιατί η ψυχή τους κατοικεί στο σπίτι του αύριο που εσύ δεν μπορείς να επισκεφτείς ούτε καν στα όνειρά σου. Μπορείς να προσπαθήσεις να τους μοιάσεις, μην προσπαθείς όμως να τα κάνεις όμοια σου. Γιατί η ζωή δεν πάει προς τα πίσω και δε σταματά στο χθες. Είσαι το τόξο απ' το οποίο εκτοξεύονται τα παιδιά σου σαν ολοζώντανα βέλη. Κάνε τοξότη, η σαΐτα που στα χέρια σου κρατάς να σημαίνει χαρά."
(Από το βιβλίο "Ο κήπος του προφήτη" του Kahlil Gibran)

Η ποιότητα της κοινωνικής συνείδησης ως συνιστώσα διαμόρφωσης πολιτικών ηγετών που έχουν επιτύχει την «ειρήνευση» της ύπαρξής τους

Η κατάρρευση του κοινωνικού και πολιτικού μύθου του υπαρκτού Σοσιαλισμού με τον τρόπο που συντελέστηκε αποτέλεσε ένα ισχυρό σοκ στην παγκόσμια κοινωνία των πολιτών. Έφθασε το τέλος του σοσιαλισμού και των ιδεολογιών όπως επαγγέλλεται ο διεθνής καπιταλισμός;
Η απάντηση είναι απλή:
Για να πεθάνει κάτι, θα πρέπει αρχικά να έχει υπάρξει και σοσιαλιστική κοινωνία ποτέ δεν υπήρξε όσο και να διαφημίστηκε το αντίθετο. Ο σοσιαλισμός παραμένει ένα φιλοσοφικό, άρα και ιδεατό κοινωνικό σύστημα, το οποίο συνεχίζει να αποτελεί ένα παγκόσμιο πολιτιστικό ζήτημα. Επομένως ως ιδεατός στόχος, δεν μπορεί να ταυτίζεται με τα αποτυχημένα βήματα προσέγγισης του. Σοσιαλισμός σημαίνει Ουμανισμός και διαφοροποιείται από τον κομμουνισμό θέτοντας ως αναγκαία προϋπόθεση την ανάπτυξη μιας ανθρώπινης πνευματικότητας.
Στο Ευρωπαϊκό επίπεδο, η συντριβή της ψευδαίσθησης του απελευθερωτικού μύθου της αναπτυχθείσας γραφειοκρατικής επαγγελματικής αριστερής πολιτικής, αναγκάζει πλέον την ευρωπαϊκή αριστερά να τολμήσει επιτέλους μια γενναία αυτοκριτική και μια γενναιότερη ίσως αλλαγή στρατηγικής προσέγγισης του σοσιαλιστικού οράματος. Κάθε μελλοντική προσπάθεια προσέγγισης μιας ιδεατής Σοσιαλιστικής κοινωνίας, θα πρέπει να λαμβάνει υπ΄ όψιν της τις επόμενες οκτώ αλήθειες, που τις περισσότερες φορές προσποιούμαστε ότι αγνοούμε:
α) Ο Δημοκρατικός Σοσιαλισμός, ο Ουμανιστικός Σοσιαλισμός (Σοσιαλισμός = Ουμανισμός) αποτελεί την κοινωνική έκφραση ενός πολιτισμικού ρεύματος, αντίπαλου προς τον υλιστικό, οικονομίστικο πολιτισμό του Δυτικού κόσμου. Οι αρχές αυτού του σοσιαλισμού αποτελούν την μετεξέλιξη της φιλοσοφίας της Αθηναϊκής Άμεσης Δημοκρατίας και όχι της επικρατούσας Δυτικής, μη αριστοκρατικής ολιγαρχίας.
β) Η Νέα Αριστερά και ο Ουμανιστικός Σοσιαλισμός, δεν μπορούν να δομηθούν πάνω σε δογματικά πρότυπα. Αντίθετα αποτελούν έννοιες οι οποίες βρίσκονται σε ευθεία αντιστοίχιση με τους συμπαντικούς φυσικούς νόμους της συνεχούς αλλαγής και ανατροπής. Κάθε τι μέσα στην φύση που θέλει να αισθάνεται σταθερό και αναλλοίωτο στο χώρο και στον χρόνο, απλά εθελοτυφλεί. Δεν αντιλαμβάνεται ότι η ψευδαίσθηση της διαχρονικότητάς του εξαντλείται πίσω από τις ερμητικά κλειστές προθήκες πολιτισμικών και κοινωνικών μουσείων.
γ) Η φιλοσοφία της Νέας Αριστεράς, αποτελεί μια πολιτικοκοινωνική πρόταση η οποία προσεγγίζεται με επί μέρους εξειδικεύσεις, οι οποίες αγκαλιάζουν το σύνολο των κοινωνικών δραστηριοτήτων. Οι πρωτοβουλίες αυτές έχουν ως στόχο την διαμόρφωση μιας κοινωνίας ευτυχισμένων ανθρώπων και όχι ευημερούντων αριθμών. Ως εκ τούτου η δόμηση μιας Νέας Αριστεράς, δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται ως μια απλή καιροσκοπική στρατολόγηση επαγγελματικών στελεχών μιας ήδη αποτυχημένης αριστερής νοοτροπίας, αλλά ως ένα σύνολο νέων, σαφών και ευκρινώς διατυπωμένων προτάσεων ή παρεμβάσεων. Αυτό σημαίνει ότι μια νέα Αριστερή πρόταση ισοδυναμεί με μια νέα πρόταση πολιτισμικής και όχι πολιτικής επανίδρυσης, η οποία θα εκφράζει με τον καλύτερο τρόπο τη σύγχρονη πραγματικότητα. Μια τέτοια προσπάθεια - έκφραση ενός νέου πολιτισμικού ρεύματος- αποτελεί κύρια, έργο και αποστολή των διανοουμένων, οι οποίοι θα πρέπει να αφυπνιστούν επιτέλους από τον λήθαργο της αυταρέσκειάς τους, και όχι των επαγγελματιών της πολιτικής, οι οποίοι απλά θέλουν να επιζήσουν και να διαιωνίσουν την προσωπική εξουσία τους.
δ) Ο Ουμανιστικός Σοσιαλισμός επαγγέλλεται μια ανώτερη μορφή πολιτισμικής οργάνωσης και προϋποθέτει την ύπαρξη πολιτών υψηλού κοινωνικού, πολιτιστικού και πολιτικού επιπέδου. Πολιτών που δεν έχουν στόχο το κέρδος, αλλά την ανθρώπινη ευτυχία, που προτιμούν να «Είναι» παρά να « Έχουν». Η ανώτερη Σοσιαλιστική Συνείδηση και το Σοσιαλιστικό Ήθος, δεν μπορούν να προχωρήσουν, σε μια κοινωνία που ο καθένας συνεχίζει να ψεύδεται, να λασπολογεί, να εκμεταλλεύεται χωρίς μέτρο αυτά που ανήκουν σε όλους, προς όφελος μόνο λίγων. Έτσι είναι φανερό ότι, με το να βάζουμε ως στόχο την ανατροπή του σημερινού σαθρού συστήματος αξιών, δεν δημιουργούμε αυτόματα και το σύνολο των προϋποθέσεων που απαιτούνται προκειμένου να υπάρξει μια νέα κοινωνική προοπτική. Το ζητούμενο είναι μιας νέας ποιότητας κοινωνική εκπαίδευση που πρέπει να παρέχει η κοινωνία στα μέλη της προκειμένου αυτά να διαμορφώσουν μια νέας ποιότητας κοινωνική συνείδηση.
ε) Ο Σοσιαλισμός δεν αποτελεί ένα κοινωνικό σύστημα εκπλήρωσης των οποιονδήποτε προσωπικών σκοπιμοτήτων και φιλοδοξιών. Όσοι θέλουν βαθιά μέσα τους να εκπροσωπήσουν το λαό, πρέπει πρώτα μέσω της δράσης τους να αποσπάσουν την αποδοχή και τον σεβασμό του. Οι επίδοξοι ηγέτες δεν εκλιπαρούν, ούτε μηχανορραφούν προκειμένου να αναδειχθούν ως υποψήφιοι, αλλά προσμένουν να τους το προτείνουν, ή να τους στρατεύσουν, μέσα από ένα πλέγμα διαδικασιών σεβασμού της εξατομικευμένης άποψης και παρουσίας των αντιπάλων απόψεων, προκειμένου να προσφέρουν και όχι να εισπράξουν.
στ) Η ιδέα της προσωπικής ελευθερίας σε μια Σοσιαλιστική Κοινωνία, έχει διπλό νόημα: Αφενός μεν καταργεί κάθε εξωτερικό έλεγχο, αφετέρου δε προϋποθέτει την ανάπτυξη μιας εσωτερικής δύναμης αυτοελέγχου. Το σημαντικό είναι να αντιληφθούμε ότι θα ήταν καταστροφικό αν, ξεφεύγοντας από την εξουσία ενός άλλου ανθρώπου, βρεθούμε στο έλεος των παρορμήσεών μας. Ένας άνθρωπος που η ζωή του ηγεμονεύεται από αυτές τις δυνάμεις, δεν έχει παρά την ψευδαίσθηση ότι είναι ελεύθερος, ενώ στην ουσία άγεται και φέρεται από δυνάμεις που δεν ελέγχει. Το βαθύτερο νόημα της ελευθερίας συνδέεται με μια εσωτερική δύναμη να βάζουμε στόχους και να τους πραγματοποιούμε. Έτσι δεν είναι παράλογη η εμμονή της σοσιαλιστικής πρακτικής στην ουσιαστική και καθημερινή συμμετοχή του πολίτη στις διαδικασίες σχηματισμού των σκοπών και των κανόνων που καθοδηγούν τη δράση του μέσα στην κοινωνία.
ζ) Στον Ουμανιστικό Σοσιαλισμό η πολιτική ζωή είναι «ασκητική». Με τον όρο βέβαια «ασκητισμός» δεν αναφερόμαστε στον μοναχικό αναχωρητισμό. Ο ασκητικός βίος των εκπροσώπων του λαού συνίσταται στον αυτοέλεγχο των ανθρώπινων παρορμήσεών τους, την συνειδητοποίηση των πραγματικών υλικών αναγκών τους και την ανάπτυξη του αισθήματος της αυταπάρνησης. Όπως αναφέρει ο Μarcuze : «οι εκπρόσωποι του λαού θα πρέπει να έχουν επιτύχει την «ειρήνευση» της ύπαρξής τους». Αυτό σημαίνει ότι οι ανάγκες τους, οι πόθοι τους και οι επιθυμίες τους δεν θα καθορίζονται από ιδιωτικά συμφέροντα που αποβλέπουν στην κυριαρχία και στη διαιώνιση των καταστροφικών μορφών της πάλης του ανθρώπου με την Φύση.
η) Η Σοσιαλιστική Κοινωνία δεν κατακτάται «δι΄εφόδου» μέσω επιτυχημένων ή αποτυχημένων εκλογικών αναμετρήσεων. Ο Σοσιαλιστικός μετασχηματισμός είναι μια επίπονη και μακρόχρονη κοινωνική διαδικασία βελτίωσης της ποιότητας σκέψης και έκφρασης των πολιτών. Ο Σοσιαλισμός δεν είναι ο κεραυνοβόλος κατακτητής των κοινωνικών διεκδικήσεων, αλλά ο επίμονος πολιορκητής μιας κοινωνίας που ο κάθε πολίτης οραματίζεται. Η νέα αριστερά που μέλλει να γεννηθεί στην Ευρώπη,
ας μην χρησιμοποιήσει για τις πρόσκαιρες και φθαρτές επιδιώξεις της, το όνομα του «Σοσιαλιστικού Ρόδου» , αν δεν θέλει να το ξαναλερώσει και τουλάχιστον μέχρι να αισθανθεί έτοιμη ...να το τιμήσει.
Δανέζης Μάνος
Καθηγητής Αστροφυσικής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών
(άρθρο στο περιοδικό «Ζενίθ»)

Η προαγωγή του φόβου στην κοινωνία με το πρόσχημα της προαγωγής της ασφάλειας: AIDS

"Η γυναίκα έκλαιγε ασταμάτητα καθώς η νοσοκόμα χορηγούσε ΑΖΤ, Nevirapine και Lamivudine στο μωρό της δύο ώρες μετά τη γέννα σε νοσοκομείο του Λονδίνου χθες (15 Απριλίου 2009). Αν οι γονείς αρνούνταν τη "θεραπεία", η υπηρεσία κοινωνικής πρόνοιας και το νοσοκομείο θα διέτασσαν ένταλμα. Μ' αυτό τον τρόπο, από το 1996 δηλητηριάζονται μωρά. Είναι μια σύγχρονη μορφή θυσίας (χειρότερη και από θανάτωση, η τοξική "θεραπεία" σε βρέφη), λατρευτική προσφορά στο βωμό της ψευδοεπιστήμης του AIDS. Η υποχρεωτική χορήγηση ΑΖΤ σε εγκύους γυναίκες και τα μωρά τους εφαρμόζεται και στην Ελλάδα. Θα έπρεπε να θεωρείται έγκλημα".
Την Μαρία Παπαγιαννίδου την γνώρισα από τις σελίδες του πολιτιστικού ρεπορτάζ της εφημερίδας «ΤΟ ΒΗΜΑ».
Πριν από λίγες ημέρες βρέθηκα στην ευχάριστη θέση να επικοινωνήσω μαζί της για να ζητήσω μία συνέντευξη (και ενώ επί δύο χρόνια παρακολούθησα στενά τις αιρετικές τις απόψεις). Εκείνη δέχτηκε, ενώ η ανταπόκριση υπήρξε εντυπωσιακά άμεση.
Η Μαρία Παπαγιαννίδου έχει βιωματική εμπειρία αφού ζει με τον ιό hiv τα τελευταία 23 χρόνια, δηλαδή από το 1985, ενώ τώρα κυκλοφορεί το νέο της βιβλίο «αντίο AIDS», μετά τα άλλα της βιβλία «Πως νίκησα το AIDS» και «Το παιχνίδι του Έρωτα στα χρόνια του AIDS». Το στοιχείο, όμως, που προκαλεί έντονο το ενδιαφέρον είναι η έντονη αμφισβήτηση γύρω από τις «αλήθειες» και τα «ψέματα» που έχουν να κάνουν με τον ιό.
Σήμερα, 1η Δεκεμβρίου του 2008 και παγκόσμια ημέρα πρόληψης και ενημέρωσης για το AIDS το «K-P» επιχειρεί «εκ των έσω» να προσεγγίσει την «άλλη» άποψη απέναντι στο AIDS, μακριά από δογματικές αντιλήψεις, από στερεότυπα δεκαετιών και κυρίως μακριά από την μοιρολατρία του «πίστευε και μη ερεύνα».
Στην ιστοσελίδα σας hivwave.gr θέτετε το ερώτημα «Μήπως έχουμε παραπλανηθεί εδώ και 25 χρόνια;» και προφανώς αναφέρεστε στην γενικότερη αντίληψη και ίσως στα επιστημονικά και στατιστικά δεδομένα που αφορούν στο AIDS. Που εντοπίζετε ακριβώς την παραπλάνηση;
Σχεδόν ό,τι γνωρίζουμε για το AIDS είναι λάθος. Το πιο τρανταχτό σημείο παραπλάνησης σε αυτά που μας λένε κάθε χρόνο από το 1984 και μετά, είναι το τεστ αντισωμάτων για τον HIV. Φέτος, όπως και κάθε χρόνο, μας προτρέπουν να κάνουμε όλοι το τεστ αντισωμάτων, είναι τζάμπα. Αλλά δεν μας λένε το βασικότερο: ότι το τεστ αντισωμάτων για τον HIV δεν ανιχνεύει τελικά ούτε τον HIV ούτε τα αντισώματά του. Οι κατασκευάστριες εταιρείες του τεστ, οι οποίες ασφαλώς ξέρουν καλύτερα από τον καθένα τι έχουν κατασκευάσει, αναγράφουν στις εσώκλειστες οδηγίες ότι:
"Επί του παρόντος, δεν υπάρχει κανένα αναγνωρισμένο πρότυπο για τον προσδιορισμό της παρουσίας ή της απουσίας αντισωμάτων έναντι του HIV-1 και του HIV-2 στο ανθρώπινο αίμα". Καταχώρηση εξέτασης ELISA, Abbott Laboratories, η εταιρεία που κατασκεύασε το πρώτο τεστ αντισωμάτων το1985.
"Δείγμα που αντιδρά στην εξέταση ELISA και στο Western Blot, υποτίθεται ότι είναι θετικό για τα αντισώματα του HIV και υπονοεί μόλυνση από τον ιό".
Καταχώρηση εξέτασης Western Blot.
"Η ένδειξη της εξέτασης HIV1 να μην χρησιμοποιείται ως διαγνωστική μέθοδος για τον HIV ή για την επιβεβαίωση παρουσίας μόλυνσης από τον HIV".
Καταχώρηση εξέτασης ιικού φορτίου.
Επιπλέον έχει προκηρυχθεί Βραβείο 50.000 δολαρίων ΗΠΑ για όποιον βρει τις αποδείξεις του τι ανιχνεύει το τεστ αντισωμάτων. Πρόκειται για το πιο επιτυχημένο εμπορικό προϊόν όλων των εποχών, γίνεται σε όλες τις χώρες του κόσμου 25 χρόνια τώρα, και κανείς δεν ξέρει τι ανιχνεύει. Το βραβείο παραμένει στα αζήτητα και η προθεσμία του λήγει τον ερχόμενο Απρίλιο. Αρα είναι ψευδαίσθηση ότι κάνοντας το τεστ προκύπτει αν έχει κάποιος μολυνθεί από τον θανατηφόρο ιό HIV.
Οροθετική, ασθενής και στην συνέχεια ερευνήτρια; Πως έχετε βιώσει τον κάθε έναν από αυτούς τους ρόλους απέναντι στο AIDS;
Τους δύο πρώτους ρόλους δεν τους επέλεξα ούτε θα ήθελα να επαναληφθούν για κανέναν. Παρόλα αυτά, όταν εμφανίστηκαν στη ζωή μου, τους αποδέχτηκα μάλλον στωικά. Πίστευα ότι έχω μολυνθεί από έναν θανατηφόρο ιό, τι θα μπορούσα να κάνω άλλο από το να περιμένω να πεθάνω και στο μεταξύ να κάνω ό,τι μου έλεγαν οι "ειδικοί"; Μετά από 10 χρόνια που περίμενα να αρρωστήσω, και άλλα 12 με συνεχή παρακολούθηση και θεραπεία, η συνέχιση της ζωής είχε γίνει πρόβλημα. Υπήρχα χωρίς καμία ελπίδα, ούτε προοπτική, με έναν διαρκή αγώνα για να στέκομαι στα πόδια μου. Κόντεψα να πεθάνω τρεις φορές από τις παρενέργειες των φαρμάκων, αναστήθηκα άλλες τόσες με αλλαγή της θεραπείας και αυτή η κατάσταση συνεχιζόταν επ΄ αόριστω. Μου έδειχναν οι γιατροί περήφανοι τα αποτελέσματα των εξετάσεων που κρατιούνταν σε ικανοποιητικά επίπεδα κατά τη γνώμη τους, ενώ εγώ είχα πάψει πια να ζω σαν άνθρωπος. Η τρίτη ιδιότητα του ερευνητή ξύπνησε μέσα μου μετά τον θάνατο του πατέρα μου. Ανακάλυψα ξαφνικά πόσο είχε προχωρήσει το Ιντερνετ, ενώ εγώ ήμουν σε κώμα στα νοσοκομεία, πόσες απορίες μου μπορούσα να λύσω, πόση συζήτηση να κινήσω. Σκεφτείτε ότι την πρηγούμενη φορά που είχα αποφασίσει να το κάνω, το Google δεν υπήρχε ακόμα.
Το τελευταίο σας βιβλίο έχει τίτλο «αντίο AIDS». Μιλήστε μου γι αυτό.
Αυτό το βιβλίο ήταν μια αληθινή διαδικασία αποθεραπείας για μένα. Στις 23 Απριλίου 2007 έκοψα τα χάπια, τις εξετάσεις, τους γιατρούς και τη συμβουλευτική του AIDS, μετά από εκτεταμένη έρευνα που κάναμε με τον Ζιλ και σύμφωνα με τις οδηγίες που μου έδωσε μέσω μέιλ ο καθηγητής Ιατρικής Dr Andrew Maniotis στο πανεπιστήμιο του Ιλινόις στο Σικάγο. Επρεπε να βρω έναν ειδικό για να με υποστηρίξει, χωρίς αυτόν δεν ήταν εύκολο να πείσω τη μαμά μου ότι δεν ήταν απόπειρα αυτοκτονίας αυτό που έκανα. Αφότου τα σταμάτησα και δεν είχα κανένα πρόβλημα, χρειαζόμουν κάπου οκτώ μήνες "αποτοξίνωσης" για σιγουριά, ώστε να μπορώ να πω ότι έκλεισε το κεφάλαιο AIDS για μένα. Είχα όμως ακόμα απορίες για όλα αυτά που μου είχαν συμβεί. Πώς έκαναν τόσοι άνθρωποι λάθος; Δεν ήθελε κανείς να μου κάνει κακό, γι' αυτό ήμουν σίγουρη. Οι γιατροί μου με αγαπούσαν, δεν αμφέβαλλα. Επρεπε να βρω την άκρη του νήματος για να νιώσω καλά ξανά με τον κόσμο μου.
Επίσης έπρεπε να αποκαλύψω το "μυστικό" μου σε ανθρώπους που δεν είχαν ιδέα ως τότε. Δεν ήθελα να συνεχίσω τα ψέματα που ήταν μέρος της αιχμαλωσίας μου στο AIDS. Και άρχισα να γράφω, να ερευνώ, να ρωτάω, να συνδέω τις πληροφορίες. Ο Ζιλ ρωτούσε, εγώ απαντούσα. Πολλά από όσα είχαν συμβεί, μου τα θύμισε η μητέρα μου. Πήρα τον ιατρικό φάκελό μου από το νοσοκομείο. Βρήκα νέους γιατρούς που μπορούσαν να μου εξηγήσουν όσα δεν καταλάβαινα. Αναζήτησα απαντήσεις στα βιβλία που μου είχε φέρει ο καλός μου από το εξωτερικό. Παραγγέλναμε ταυτόχρονα όποιο καινούργιο βιβλίο κυκλοφορούσε. Και άρχισα να συναρμολογώ το παζλ. Μου πήρε ενάμισυ χρόνο αλλά άξιζε τον κόπο. Με την έκδοση αυτού του βιβλίου, αισθάνομαι σαν να πέρασα τον Ρουβίκωνα ποταμό. Και ελπίζω να φανεί χρήσιμο σε πολλούς ακόμα που βρέθηκαν ή θα βρεθούν στη θέση μου.
Έχετε κάνει λόγο για κατεστημένο του AIDS. Πως το ορίζετε;
Επιτρέψτε μου να παραθέσω εδώ ένα απόσπασμα από το βιβλίο μου:
"Ποιος επωφελείται από όλη αυτή την απάτη του AIDS; Στο τελευταίο βιβλίο του, Το κράτος του φόβου, ο Μάικλ Κράιτον το εξηγεί ορθά κοφτά. Ένας από τους χαρακτήρες του έργου λέει στον ήρωα: «Το στρατιωτικο-βιομηχανικό σύμπλεγμα δεν είναι πια ο βασικός μοχλός της κοινωνίας... Τα τελευταία 15 χρόνια βρισκόμαστε υπό την εξουσία ενός ολότελα νέου συμπλέγματος πολύ πιο ισχυρού και ικανού να πείθει τις μάζες. Το ονομάζω πολιτικο-νομικο-μιντιακό σύμπλεγμα. Και έχει αφοσιωθεί στην προαγωγή του φόβου στην κοινωνία, με το πρόσχημα της προαγωγής ασφάλειας».
Τι σας οδήγησε στην αμφισβήτηση;
Στο να απελευθερωθώ και να εμφανιστώ δημόσια έπαιξε ρόλο ο θάνατος του πατέρα μου. Θεωρούσαμε ότι δεν θα αντέξει την είδηση όσο ζούσε, ήταν καρδιακός. Τελικά έφυγε από αιφνίδιο καρκίνο. Δεν μπορούσα να ξεκινήσω την αμφισβήτηση όσο κρυβόμουν ακόμα και μέσα στο σπίτι μου.
Ξεκίνησα την αμφισβήτηση μέσα από την ιστοσελίδα μου, ανώνυμα. Ο πρώτος λόγος που με έκανε να αναρωτηθώ τι συμβαίνει ήταν ότι δεν είχα δει πουθενά στα νοσοκομεία ή στα κέντρα υποστήριξης "οροθετικών" επί 10 χρόνια ούτε έναν ομόλογό μου στο αντίθετο φύλο.
Μάθατε ότι είστε φορέας του ιού HIV στα μισά περίπου της δεκαετίας του 1980. Περιγράψτε μου με σύντομο τρόπο τα στάδια που μεσολάβησαν μέχρι τελικά να δηλώνετε ότι «έκοψα τα χάπια και έκτοτε αισθάνομαι περίφημα».
Δεν ήταν πολλά τα στάδια που μεσολάβησαν. Ηταν ένα μακρύ, σκοτεινό, αλλόκοτο, εξωπραγματικό διάστημα κατά το οποίο προσποιούμουν ότι είμαι καλά, όσο και όταν ήταν δυνατόν να το κάνω. Δεν γίνεται να κλαίγεσαι 22 χρόνια. Σα να έπαιζα σε ρόλο τον εαυτό μου. Εξακολούθησα να είμαι καλή στις σπουδές, στη δουλειά, στις φιλίες, στις σχέσεις, αλλά γίνονταν όλα μηχανικά, χωρίς ψυχή. Νομίζω ότι ανήκουν σε μια άλλη ζωή όσα μεσολάβησαν μέχρι να δηλώσω ότι "έκοψα τα χάπια και έκτοτε αισθάνομαι περίφημα". Σα να μη συνέβησαν ποτέ σε μένα όλα αυτά.
Ξαναβρήκα τον εαυτό μου αλλά άλλαξαν όλα γύρω μου. Διακρίνω την πλαστή πραγματικότητα μέσα στην οποία ζούμε. Τίποτα δεν είναι πια το ίδιο, όχι μόνο για μένα, για όλους. Απλά εγώ το βλέπω πιο ξεκάθαρα.
Μέσα από την εμπειρία σας, πόσο καλά γνωρίζουμε το AIDS;
Η παραπλάνηση ξεκινά από τον ορισμό του. Δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα που να λέγεται "επίκτητη ανοσοποιητική ανεπάρκεια".
Τι σημαίνει Μαρία Κ.;
Το Κ. είναι αρχικό στο επώνυμο της μαμάς μου. Καμπαγιαννάκη. Μου έδινε δύναμη όλα αυτά τα χρόνια. Μια απίστευτη μαμά.
Ένα από τα σημεία της κριτικής σας απέναντι στην πραγματικότητα ή στην μυθολογία που περιβάλλει το AIDS το έχετε διατυπώσει ως εξής: « Το AIDS έχει ανάγκη από φιλανθρωπία; Οχι. Η dr. Rebecca Culshaw το 2006 έκανε λόγο για ιατρικής φύσεως γενοκτονία μεταμφιεσμένη σε φιλανθρωπία για τον Τρίτο Κόσμο - τα τοξικά φάρμακα του AIDS δίνονται σε ανθρώπους που ήδη λιμοκτονούν χωρίς να έχουν τον \"ιό\". Οι κυβερνήσεις καταβάλλουν το ποσό που χρειάζεται για να \"σώσουν\" τον λαό τους». Ποιοι είναι οι υποθετικοί λόγοι για την υλοποίηση ενός τέτοιου υποτιθέμενου σχεδιασμού από την πλευρά των κυβερνήσεων;
Οι κυβερνήσεις είτε δεν έχουν επίγνωση της απάτης είτε αποφασίζουν να τη χρησιμοποιήσουν προς όφελός τους. Ο μόνος που ανοιχτά διαφοροποιήθηκε και προσπάθησε αντιδράσει για λίγο, δηλαδή ο πρόεδρος Μπέκι της Νοτίου Αφρικής, σύρεται τώρα στα δικαστήρια. Μόλις απομακρύνθηκε ο Μπέκι από την εξουσία, χάθηκε κάθε ίχνος αμφισβήτησης. Χρησιμοποιούν μάλιστα τους φτωχούς Αφρικανούς για να δείξουν σε όλο τον κόσμο ότι θα φάρμακα είναι επωφελή: Σε όσους δίνονται φάρμακα, παρέχεται επίσης καθαρό νερό, τρόφιμα, συμπληρώματα διατροφής, καλές συνθήκες ζωής και ιατρική υποστήριξη. Αν δεν πάρεις τα φάρμακα του AIDS, αφήνεσαι να λιμοκτονήσεις. Και μετά βγάζουν αποτελέσματα για την σωτήρια επίδραση των φαρμάκων για να το δείξουν και στον δυτικό κόσμο.
Μπορεί να φανταστεί ο καθένας τους υποθετικούς λόγους. Ολοι γλυκαίνονται με το χρήμα και την εξουσία που προσφέρει το εμπόριο του AIDS.
Πόσο στέρεα και επαρκή θεωρείτε ότι είναι τα επιστημονικά και ιατρικά δεδομένα γύρω από τον ιό HIV και το AIDS;
Καθόλου στέρεα και επαρκή. Ουσιαστικά είναι ο πυρήνας της υπόθεσης που πάσχει.Ο λόγος που δεν μπορούν τα τεστ να ανιχνεύσουν τον HIV είναι απλούστατα ότι ο HIV δεν έχει εντοπιστεί ποτέ και πουθενά. Και αν ακόμα υποθέσουμε ότι υπάρχει αλλά δεν μπορούμε να τον ανιχνεύσουμε, θα έπρεπε να μας παρουσιάσουν τις αποδείξεις ότι αυτός ο αόρατος ιός προκαλεί το AIDS. Τέτοιες αποδείξεις πάλι δεν υπήρξαν ποτέ. Οι τέσσερις πρώτες μελέτες του Ρόμπερτ Γκάλο που δημοσιεύτηκαν το 1984 στο περιοδικό Science και αποτελούν έκτοτε τη βάση για τους ισχυρισμούς ότι ο HIV προκαλεί το AIDS, έχουν ελεγχθεί ως κίβδηλες και δεν παρέχουν καμία απόδειξη.
Εστειλα πριν από ένα χρόνο επιστολή προς το υπουργείο Υγείας ζητώντας τις επιστημονικές αποδείξεις ότι ο ιός HIV, αν υπάρχει, προκαλεί το AIDS. Το αίτημα έμεινε αναπάντητο. Πριν το στείλω ξανά φέτος, κάλεσα όποιον ενδιαφέρεται να το συνυπογράψει. Μετά από 25 ακόμα υπογραφές, το αίτημα έχει γίνει εξώδικο προς το υπουργείο Υγείας, το ΚΕΕΛΠΝΟ και την Ελληνική Εταιρεία Μελέτης και Αντιμετώπισης του AIDS. Μπορείτε να δείτε την επιστολή στην ιστοσελίδα www.hivwave.gr. Οφείλουν να μας απαντήσουν.
Οσον αφορά τα επιστημονικά και επιδημιολογικά δεδομένα, είναι όλα βασισμένα σε μια αστήρικτη υπόθεση. Βγάλτε μόνοι σας τα συμπεράσματά σας.
Έχετε αναπτύξει μία ολόκληρη επιχειρηματολογία εναντίωσης στην χρήση των φαρμάκων που χορηγούνται για την αντιμετώπιση της συμπτωματολογίας του AIDS. Υποστηρίζετε, όπως, και πολλοί αναγνώστες της ιστοσελίδας σας, ότι χωρίς τη χρήση τους αισθάνεστε καλύτερα. Ποιο είναι το στοιχείο εκείνο το οποίο σας δημιουργεί την πεποίθηση εκείνη ότι τα φάρμακα είναι πιο καταστροφικά από τον ιό;
Τα φάρμακα του AIDS είναι τοξικά και άχρηστα, αφού δεν υπάρχει ιός να καταπολεμήσουν. Ούτε υπάρχει καμία μελέτη που να δείχνει ότι καταπολεμούν κάποιον ιό. Είναι οι εμπνευστές του AIDS που έχουν αναπτύξει ολόκληρη επιχειρηματολογία για την ανάγκη χρήσης αυτών των φαρμάκων, που κανένας δεν καταλαβαίνει. Για παράδειγμα τα Τ4 κύτταρα ή το ιικό φορτίο ενός ιού που δεν ανιχνεύεται.
Από ότι έχω διαβάσει και έχω καταλάβει ο σύζυγός σας, σας έχει στηρίξει πολύ. Μιλήστε μου για την σχέση σας και για τον τρόπο ή την γενικότερη αντίληψη που αντιμετωπίζει τον ιό δίπλα σας.
Ο σύζυγός μου εξαρχής ήξερε ότι δεν υπάρχει κανένας ιός να αντιμετωπίσουμε, ούτε εκείνος ούτε εγώ. Ηρθε γιατί του φάνηκε καλή ιδέα να ενωθούμε σε αυτό τον αγώνα. Και χρειάστηκε να με στηρίξει πολλές φορές, γιατί δεν τον πίστευα. Δεν ήθελα να πιστέψω ότι ήταν όλα τόσο ψέματα, τόσες εξετάσεις αέρας κοπανιστός. Αισθάνομαι ότι μέσα από αυτή την ασχήμια βγήκε κάτι πολύ ωραίο. Είμαστε πιο δυνατοί και ελεύθεροι από ποτέ.
Έχετε αντιμετωπίσει προβλήματα στην κοινωνική, οικογενειακή ή επαγγελματική σας ζωή;
Οχι, δεν έχω κανένα παράπονο, εκτός από το ότι χρειάστηκε να κρύβομαι για τόσο πολύ καιρό.
Είναι τελικά το AIDS η μάστιγα αυτού και του προηγούμενου αιώνα;
Δεν θα το έλεγα μάστιγα. Βρείτε εσείς τη λέξη που του ταιριάζει περισσότερο. Απάτη; Σκάνδαλο; Παραίσθηση;
Συνέντευξη στον Δημήτρη Μπεκιάρη
http://www.hivwave.gr/

Η ασυνείδητη υπακοή απόρροια του φόβου εγκατάλειψης που πρωταρχικά βιώνεται τη στιγμή της γέννησης

Η στιγμή της σύλληψής μας είναι εκστατική, ευλογημένα μυστική και άγρια ποτισμένη από χαρά και επιθυμία. Η εμβρυακή μας ανάπτυξη είναι μία αιωρούμενη πλεύση σ' ένα ιδανικό περιβάλλον με τη συνύπαρξη και την αλληλεπίδραση να θριαμβεύουν... Κι έπειτα;
Κι έπειτα έρχεται η στιγμή της γέννησης, με τη βιαιότητα που της επιφύλαξε η εξουσία εδώ και χιλιετηρίδες, για να διασπάσει τον κύκλο της ζωής και της επιθυμίας προς όφελος του θανάτου, του φόβου και της εξουσίας. Ο έλεγχος της στιγμής της γέννησης βάζει την σφραγίδα του στο γεγονός πως, αντί για όντα που κινούνται με βάση τις επιθυμίες τους και εκπληρώνουν τους πόθους τους, είμαστε ασυνείδητα υπάκουοι σε ρητές και άρρητες επιταγές, παντοτινά τρομαγμένοι από τον ασαφή φόβο μιας έλλειψης, μιας πιθανής απώλειας.
Σαφώς και δεν είναι μόνο η γέννηση που επιτάσσει και καθορίζει την μελλοντική υπακοή, η εκπαίδευση, η οικογένεια, η θρησκεία και άλλα παίζουν βασικό ρόλο, μα είναι ενδιαφέρον να παρατηρήσουμε πόσο πολλά έχουν γραφεί γι' αυτούς τους παράγοντες και πόσο λίγα για το φαινομενικά ουδέτερο γεγονός της γέννησης.
Ας προσπαθήσουμε όμως να πάρουμε το ζήτημα από την αρχή. Η πρωταρχική κατάρα του χριστιανισμού για τη γυναίκα περί γέννησης, δεν επηρεάζει μόνο την ίδια, μα και τους απογόνους της ανεξαρτήτως φύλλου. Η γυναίκα που διώχνεται από τον παράδεισο θα γεννάει με πόνο γιατί ο παράδεισος είναι μια γέννα χωρίς αυτόν, όπως ακριβώς είναι για τον άντρα η εύρεση της τροφής χωρίς τον «ιδρώτα του προσώπου του» και τα δύο σε συνδυασμό είναι ο παράδεισος για όλους.
Στα ασηπτικά και ανέραστα νοσοκομεία, η οξιτοκίνη, χαρακτηρισμένη από τους ορμονολόγους ως η «ορμόνη του έρωτα», δίνεται ενέσιμη στη γυναίκα κατά τη διάρκεια του τοκετού για να «διευκολύνει» τις συσπάσεις -τους σπασμούς της μήτρας. Κι αυτό γιατί αποκρύβεται (μας είναι έως και αδιανόητο), πως η γέννα είναι μία σημαντική στιγμή της ερωτικής ζωής μιας θηλυκής ύπαρξης. Οι γυναίκες που γεννούν σε συνθήκες ανάλογες μ' αυτές με τις οποίες προστατεύουμε τη στιγμή της ερωτικής συνεύρεσης (χαμηλός διακριτικός φωτισμός, απουσία ερεθισμάτων που προκαλούν στρες, προστατευμένος από εξωτερικό βλέμματα και παρεμβάσεις χωροχρόνος, οικειότητα, κλπ) δύνανται ακόμη και σήμερα να αποφύγουν τον «δεδομένο» πόνο της γέννας. Αν μάλιστα οι γυναίκες αυτές έχουν υγιή και γεμάτη απόλαυση ερωτική ζωή και είναι εξοικειωμένες με το γεγονός και την ιδέα πως βιώνουν μια ερωτική στιγμή και τέλος -ίσως το σημαντικότερο- είναι απαλλαγμένες από τον φόβο του πόνου του τοκετού, έχουν επιπλέον την δυνατότητα να βιώσουν οργασμικούς τοκετούς, με την έννοια πως η γέννα συνοδεύεται και διευκολύνεται από έναν σεξουαλικό οργασμό. Στις παραπάνω κατάλληλες συνθήκες, οι γυναίκες βιώνουν εκστατικά και αποκομμένες από το περιβάλλον τους τη γέννα με φωνές και βογκητά απόλαυσης σε μια κατάσταση ανάλογη με αυτήν μιας επιτυχημένης συνουσίας. (για την επιβεβαίωση με στοιχεία του παραπάνω απίστευτου όντως γεγονότος, ελέγξτε το site του Primal Health Research Center http://www.birthworks.org/primalhealth/ που περιέχει συντριπτικά στοιχεία γύρω από τη γέννηση.)
Αναφερόμενοι στον υπόλοιπο ζωικό κόσμο, μόνον η προβολή των αντιλήψεών μας για τη γέννηση –των καθορισμένων από τη χριστιανική κατάρα- μπορεί να οδηγήσει στο εσφαλμένο συμπέρασμα πως τα ζώα γεννούν με επώδυνο τρόπο και με κυρίαρχο τον πόνο. Μόνο οι αγελάδες και άλλα εξημερωμένα από τον άνθρωπο ζώα βιώνουν επώδυνες έως και αδύνατες χωρίς εξωτερική παρέμβαση γέννες και αυτό εξηγείται εύκολα από το γεγονός της καταπίεσης της φυσικής και ως εκ τούτου «άγριας» συμπεριφοράς τους με την εξημέρωσή τους.
Έπειτα από χιλιετηρίδες πατριαρχικής καταπίεσης των γυναικών και της ερωτικής τους ζωής και συμπεριφοράς, σήμερα μας είναι αδιανόητο έστω και να φανταστούμε το ενδεχόμενο μιας γέννας με σαφή και ανεπτυγμένη ερωτική διάθεση. Κι αυτό συμβαίνει καθώς ειδικά στον σύγχρονο δήθεν ανεπτυγμένο κόσμο η γέννηση είναι μια αυστηρά ελεγχόμενη από την ιατρική εξουσία καθοριστική στιγμή της ανθρώπινης ζωής και είναι σαφές πως, στις συνθήκες που επιφυλάσσει το νοσοκομείο για την γυναίκα, μια απολαυστική γέννα όπως άλλωστε και μια απολαυστική συνουσία θα ήταν αδύνατη.
Είναι άξιο παρατήρησης πως δεν είναι μόνο η γέννηση, μα και ο θάνατος που ελέγχεται και καθορίζεται ασφυκτικά από την ιατρική εξουσία σήμερα. Με ορισμένη την είσοδο και την έξοδο από την ζωή, θα μπορούσαμε με κάποιο τρόπο να θεωρήσουμε πως η πορεία της ζωής προκαθορίζεται, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν είναι απαραίτητα μια σειρά από σχετικά «κάγκελα» για να διασαφηνίζουν και στο ενδιάμεσο τα όρια…
Αφήνοντας στην άκρη όμως τον θάνατο, αξίζει να παρατηρήσουμε πως ο έλεγχος της γέννησης δεν είναι νέο φαινόμενο. Αναφέρεται πως διαχρονικά, στις πατριαρχικά ελεγχόμενες κοινωνίες, η διαδικασία και η στιγμή της γέννησης καταπιέζονται ανάλογα με το βαθμό βιαιότητας που απαιτεί η κοινωνία από τα ενήλικα μέλη της. Ένα προφανές και σκληρό παράδειγμα έρχεται από τη στρατιωτικά προσανατολισμένη αρχαία Σπάρτη όπου ο πατέρας έπαιρνε τα νεογέννητα αγόρια και τα άφηνε να πέσουν από ψηλά στο έδαφος και μόνο όσα επιβίωναν του σοκ γλίτωναν τον Καιάδα.
… Αναπόδραστα αυτά θα γινόταν καλοί στρατιώτες πολεμιστές... (*)
Πώς όμως επηρεάζει σήμερα τις ανθρώπινες υπάρξεις η σε πολλαπλά επίπεδα βιαιότητα που επιφυλάσσει η ιατρική εξουσία για τη γέννησή τους; Μια από τις πιο ενδιαφέρουσες πολιτικά διαστάσεις αυτού του ζητήματος είναι η ακόλουθη:
Στον δήθεν ανεπτυγμένο κόσμο, στη συντριπτική τους πλειοψηφία οι ανθρώπινες υπάρξεις έρχονται στον κόσμο βίαια τραβηγμένες από τα ντυμένα με πλαστικά γάντια χέρια ενός γιατρού ακόμη και όταν η γέννηση θεωρείται «φυσιολογική». Σε πολλές περιπτώσεις μάλιστα, ανάλογα με το νοσοκομείο, τα νεογέννητα περνάνε από ασηπτικό καθαρισμό πριν έρθουν σε επαφή με το ποθητό στήθος της μάνας. Η μάνα είναι φασκιωμένη με λευκά πανιά και σε πολλές περιπτώσεις ημιαναίσθητη όταν της παραδίδεται το μωρό στα χέρια. Γνωρίζουμε από τη βιολογία πως η πρώτη έξωθεν επαφή μάνας -παιδιού είναι καθοριστική σε όλο το ζωικό κόσμο και παρατηρείται το φαινόμενο που ονομάζεται imprinting (εν-τύπωση). Το imprinting είναι η καταγραφή του μεταξύ τους δεσμού που μπορεί να ειπωθεί πως έχει χαρακτήρα ερωτικής σύνδεσης στον εγκέφαλο και τον ψυχισμό και των δύο,. Είναι χαρακτηριστικό το παράδειγμα πως τα νεογέννητα παπάκια θα αντιμετωπίζουν ως μητέρα σε όλη τους της ζωή το πρώτο πράγμα που θα αντικρίσουν μετά την έξοδο τους από το αυγό. Το πείραμα έχει γίνει με μία μπάλα, την οποία αναγνώριζαν ως μάνα τα παπάκια.
Στην περίπτωση του ανθρώπου η διαδικασία του imprinting διακόπτεται, αναστρέφεται ή καταστρέφεται από τις εξωτερικές παρεμβάσεις που αναφέρθηκαν, με πολλαπλό αντίκτυπο σε μητέρα και παιδί και στην μεταξύ τους σχέση, αντίκτυπο που θα διερευνήσουμε στην συνέχεια.
Αρκεί εδώ να τονιστεί ο βάσιμος ισχυρισμός πως αν οι μητέρες βίωναν μη επώδυνα την γέννα και συνδέονταν αρμονικά με το νεογέννητο, δεν θα τους ήταν δυνατό να συναινέσουν και να συμβάλλουν σε μια εκπαίδευση που στηρίζεται στην καταστολή της επιθυμίας των παιδιών και ολοφάνερα κινείται ενάντια στις φυσικές τους ανάγκες.
Μετά τη γέννα και πιεσμένες επιπλέον από τις κοινωνικές αντιλήψεις για τη «σωστή διαπαιδαγώγηση», οι μητέρες -ερχόμενες σε συνεχή αντίθεση με τα ίδια τους τα ένστικτα- χρησιμοποιούν ως «εκπαιδευτικό εργαλείο» τον συναισθηματικό εκβιασμό χωρίς απαραίτητα να έχουν συνείδηση των πράξεων τους και των επιπτώσεων τους πάνω στην ψυχολογία των νέων υπάρξεων. Η «ερωτική» σύνδεση μητέρας-νέας ύπαρξης θα την απέτρεπε τόσο από το να εφαρμόζει το «εκπαιδευτικό τρυκ» του συναισθηματικού εκβιασμού όσο και από το να παραδώσει σε τρυφερή ακόμη ηλικία την νέα ύπαρξη στο προσχολικό ή σχολικό σύστημα. Η μη σύνδεση με το νεογέννητο, οδηγεί επίσης συχνά στη σκληρότητα και την τιμωρία και στην αντιμετώπιση του μωρού ως ανεπιθύμητου βάρους από την πλευρά της μη συνδεδεμένης μητέρας.
Από εξελικτικής -βιολογικής άποψης η φύση είναι λογικό να έχει αναπτύξει έναν μηχανισμό ισχυρής σύνδεσης των ανθρώπινων νεογνών με τις μητέρες τους, καθώς πρόκειται για έναν εξελιγμένο μηχανισμό προστασίας των ανθρώπινων όντων τα οποία παρά την παρατεταμένη τους κύηση εξαρτώνται απόλυτα για μια μεγάλη περίοδο από τη μητέρα για την επιβίωσή τους. Μετά την κύηση, αν και τα νεογνά έχουν ανεπτυγμένο σε μεγάλο βαθμό τον εγκέφαλό τους, το σώμα τους δεν είναι προικισμένο με αποτελεσματικά εργαλεία και μηχανισμούς άμυνας και επιβίωσης.
Το αντίκτυπο της παρέμβασης στην διαδικασία του imprinting, και της επίπτωσης της πάνω στην σχέση μητέρας νεογνού σε κοινωνικό επίπεδο γίνεται ακόμη πιο σαφές αν αναλογιστούμε πως όλες οι μορφές αγάπης-έρωτα στον κόσμο των ανθρώπων έχουν το αρχέτυπό τους, το πρότυπο πάνω στο οποίο εξελίχθηκαν στην δεδομένη αγάπη που συνδέει τη μητέρα με το νεογνό.
Ας περάσουμε όμως σε αυτό το τελευταίο για να δούμε ποιες είναι οι επιπτώσεις πάνω του μιας βίαιης και επώδυνης γέννας και της μη ολοκληρωμένης ή ακόμη και μη-σύνδεσης με τη μάνα. Καθώς το έμβρυο αναπτύσσεται στο τέλειο περιβάλλον της μήτρας, το είναι του είναι συντονισμένο με το ρυθμό της καρδιάς της μητέρας, που είναι ο καθολικός παλμός καθ' όλη τη διάρκεια της κύησης. Αυτός είναι και ένας από τους βασικούς λόγους που μετά τη γέννησή του το βρέφος ησυχάζει αυτόματα όταν βρίσκεται στην αγκαλιά της μητέρας, αφού έρχεται εξωτερικά ξανά σε επαφή με αυτόν τον παλμό.
Αυτός δε είναι και ένας από τους άμεσα αντιληπτούς μηχανισμούς που εξηγούν την ισχυρή επίδραση της ψυχολογικής κατάστασης της μητέρας στο έμβρυο καθώς κάθε αλλαγή σ' αυτήν αντικατοπτρίζεται στον παλμό της. Τη στιγμή της εξόδου του από τη μήτρα, το νεογέννητο έχει άμεση ανάγκη την επανασύνδεση με το κορμί της μητέρας και τον καθησυχαστικό παλμό του για τη μετέπειτα αρμονική εξέλιξη της σχέσης του με το περιβάλλον του. Ανάλογη με το βαθμό βιαιότητας της γέννησης και της πιθανής μη -σύνδεσης με τη μητέρα είναι και η επίπτωση στον ψυχισμό του μωρού καθώς αυτά καθορίζουν αυτό που μπορεί να ονομαστεί: «πρωταρχικό τραύμα», «πρωταρχική απώλεια» ή «πρωταρχική έλλειψη».
Είναι βάσιμη η εικασία πως ο φόβος της έλλειψης που συνοδεύει τα ανθρώπινα όντα -συχνά καθ' όλη τη διάρκεια της ζωής τους- έχει τη ψυχολογική του βάση σ' αυτό το πρωταρχικό τραύμα, η ασυνείδητη επιστροφή στο οποίο μετατρέπει τον φόβο σε τρόμο και αποτρέπει τους ανθρώπους από το να ζουν σύμφωνα με τους πόθους και τις επιθυμίες τους. Παραδείγματα τέτοιων φόβων απώλειας υπάρχουν πάμπολλα στις ζωές μας και αναφέρω μερικά χαρακτηριστικά: δεν μπορώ να πω στο αφεντικό μου την άποψή μου για το πρόσωπό του και τις συνθήκες δουλειάς μου γιατί θα την χάσω, δεν μπορώ να σταματήσω τις σπουδές γιατί θα χάσω τη δυνατότητα να βρω δουλειά, δεν μπορώ να φύγω από την πόλη γιατί θα τα χάσω όλα, δεν μπορώ να αφήσω τον/ την σύζυγο μου γιατί θα μείνω μόνος, δεν μπορώ να μην παραστώ στο γάμο του ξαδέλφου γιατί θα χάσω την εύνοια της οικογένειας κλπ.
Αποτέλεσμα σε ατομικό επίπεδο: Αν ρωτήσουμε τους εαυτούς μας και τους ανθρώπους γύρω μας τι θα ήθελαν να κάνουν, σχεδόν κανείς δεν θα απαντήσει αυτό που όντως κάνει.
Αποτέλεσμα στο κοινωνικό επίπεδο: Το κοινωνικό μας τοπίο διαμορφώνεται σαν μία σπείρα ελλείψεων, φόβων και υπακοής αντί να διατρέχεται από την επιθυμία και τους πόθους που εκπληρώνονται.
Σαφώς και κάτι τέτοιο δεν οφείλεται αποκλειστικά στις συνθήκες της γέννησής μας και της μετέπειτα σχέσης με την μητέρα, μα εκεί βρίσκεται ένα κλειδί για μια πόρτα που δυσκολευόμαστε ή αδυνατούμε να συλλάβουμε νοητικά και πολύ περισσότερο ν' αγγίξουμε και ν' ανοίξουμε. Το καθεστώς της ασυνείδητης υπακοής στην οποία σε μεγάλο βαθμό βιώνουμε τις ζωές μας, είναι ένα καθεστώς φόβου και ο φόβος είναι φόβος εγκατάλειψης με την ψυχολογική του βάση θεμελιωμένη πάνω στην πρωταρχική εγκατάλειψη που βιώνεται τη στιγμή της βίαιης γέννας. Το καθεστώς αυτό εδραιώνεται και ενισχύεται από τον συναισθηματικό εκβιασμό που ορίζει την άτυπη μας εκπαίδευση. Στην αυθόρμητη και ενστικτώδη προσπάθεια των μικρών υπάρξεων να επανασυνδεθούν με την μητέρα συναντούν πάμπολλους εκβιασμούς του τύπου: «μη λερωθείς παίζοντας γιατί δεν θα σου πάρω γλειφιτζούρι», πίσω από τους οποίους άρρητα αλλά σταθερά βρίσκεται το «ΜΗ, γιατί θα χάσεις την αγάπη μου» και σε αυτό ακριβώς συνίσταται ο συναισθηματικός εκβιασμός που αναφέραμε, στον οποίο εγκλωβίζεται το πιτσιρίκι.
«Χωρίς μια πατριαρχική μητέρα που να ενσωματώνει στις ανθρώπινες υπάρξεις από την πιο τρυφερή τους παιδικότητα “αυτό που δεν πρέπει να είναι”, που μπλοκάρει το ερωτικό -ζωτικό τους δυναμικό και το καναλιζάρει προς “αυτό που πρέπει να είναι”, δεν θα μπορούσε να λειτουργήσει ο νόμος του Πατέρα που συμβολίζει και αναπτύσσει με έναν τρόπο πιο ακριβή “αυτό που πρέπει να είναι”».
Η ενσωμάτωση στις νεαρές υπάρξεις “αυτού που πρέπει να είναι” σε συνδυασμό με τον πανταχού παρόντα φόβο της έλλειψης -της πιθανής εγκατάλειψης οδηγεί τους ανθρώπους στην ασυνείδητη υπακοή που αναφέραμε.
Σημαντική διάσταση του “πρέπει να είναι” είναι η καταστολή με διάφορους τρόπους αυτού που μπορούμε να ονομάσουμε “βασική ή διάχυτη σεξουαλικότητα” και η οποία ξεκινάει και αυτή από τη διαταραγμένη σχέση της μητέρας με την ύπαρξη με καταλυτική την παρουσία και επίδραση του πατέρα και της φαλλοκρατικής (προσανατολισμένης στη συνουσία) αντίληψης για τη σεξουαλικότητα. Η καταστολή από τα πρώτα παιδικά χρόνια της σεξουαλικότητας της νέας ύπαρξης, οδηγεί σταδιακά σε ενήλικες υπάρξεις στερημένες απ' το χάδι και τη σωματική επαφή, στα οποία υπάρχει πρόσβαση μόνο στα πλαίσια του σεξουαλικού ζευγαρώματος το οποίο ντύνεται με τα χαρακτηριστικά της ιδιοκτησίας.
«Μπορώ να πω μόνο ότι από την σεξουαλικότητα μας σκλαβωνόμαστε ευκολότερα τόσο άντρες όσο και γυναίκες. Μπορεί εκεί ακριβώς να είναι πιο δύσκολο να κρατήσουμε την ελευθερία μας. Η πολιτική της σάρκας είναι η ρίζα της εξουσίας»
«Ποιος καλύτερος τρόπος να σκοτώσεις τους πόθους και το πάθος απ' το να κάνεις να πιστέψουν οι άνθρωποι πως τέτοια πράγματα θα μπορούσαν να αποτελούν ιδιωτική περιουσία και να φυλάσσονται στο σπίτι δια βίου με το άλμπουμ των φωτογραφιών απ' τον γάμο κλπ».
Η ανάγκη του γαμήλιου ζευγαρώματος προκύπτει εκβιαστική για να υπάρχει μια σιγουριά για να μη βρεθούμε εγκαταλελειμμένες, για να μη ξεσκεπαστεί το πρωταρχικό τραύμα «γιατί κάθε εγκατάλειψη που βιώνεται στη ζωή συνδέεται με τη πρωταρχική εγκατάλειψη που κείτεται αποκοιμισμένη στο υποσυνείδητο».
Ο γάμος και η οικογένεια δεν είναι παρά η μεταφορά της αρχής της ιδιοκτησίας επί των ανθρώπων και αυτό αντικατοπτρίζεται στη γλώσσα που χρησιμοποιούμε (η γυναίκα Μου, το παιδί Μου, ο άντρας Μου). Αν και όχι πάντα ρητά, η αποδοχή του γάμου και των χαρακτηριστικών του για «αποκλειστική κατοχή και χρήση» του εν λόγω προσώπου, εσαεί δέσμευση κλπ, θεωρείται η ασφαλιστική δικλείδα για να έχουμε σίγουρη πρόσβαση στο χάδι, το σεξ και τη συντροφιά και να μην απομείνουμε μόνοι. Περισσότερο από κάθε κοινωνικό μόρφωμα, η πυρηνική οικογένεια ως αποτέλεσμα του γάμου, είναι ο εγγυητής της αναπαραγωγής του άρρητου–ασυνείδητου συστήματος υπακοής που κατά κάποιο τρόπο βρίσκεται στη βάση του συστήματος εκμετάλλευσης ως κεντρικός πυλώνας του.
«Όλα είναι ιδιοκτησία (σαν να λέμε ένας γάμος). Όλος ο πλανήτης γη είναι ιδιοκτησία. Το ίδιο συμβαίνει με τον πόθο και τον έρωτα».
Για την διερεύνηση της πολιτικής διάστασης του πόθου -της επιθυμίας και της καταστολής του είναι ενδιαφέρουσα η οπτική των Deleuze & Guattari, ενώ η πολιτική διάσταση της ελεύθερης σεξουαλικότητας, της ηδονής και της καταστολής τους έχει αναλυθεί διεξοδικά από τον Βίλχελμ Ράιχ που, ακριβώς γι' αυτό το κομμάτι των μελετών του, κυνηγήθηκε ανελέητα από το κατεστημένο της εποχής του.
Γνωρίζουμε ακόμη πως μέρος της επιτυχίας του καπιταλισμού οφείλεται στην εύστοχη και εξεζητημένη οργάνωση της έλλειψης μέσα στην αφθονία και απαραίτητο στρατηγικό όπλο είναι ένα μείγμα φόβου, ανασφάλειας, ενοχής και αισθήματος έλλειψης που οδηγεί τα ανθρώπινα όντα στην υπακοή και υποταγή σε συνθήκες ενάντια των θέλω και του είναι τους. Ήδη διερευνήθηκε εν συντομία η σημασία της γέννησης και της πρώιμης ανατροφής των ανθρώπων στα πλαίσια της πατριαρχικής οικογένειας στην διαμόρφωση και σταθεροποίηση του «μίγματος».
Ακόμη μπορούμε να αναφέρουμε μερικά επιμέρους στοιχεία για την πρώιμη ανατροφή, όπως η μεγάλη σημασία της αγκαλιάς για τη μετέπειτα σταθερότητα και ανεξαρτησία του μωρού η οποία ειδικά τα πρώτα δύο χρόνια της ζωής, του είναι απόλυτα απαραίτητη. Είναι χαρακτηριστική η παρατήρηση πως στους ιθαγενείς της Τσιάπας των οποίων τα μωρά περνούν τουλάχιστον τα 2 πρώτα χρόνια της ζωής κρεμασμένα σ' ένα πανί σε άμεση επαφή με το σώμα της μάνας ή της μικρής αδελφής, τα πιτσιρίκια δεν κλαίνε καθόλου κι όταν πια κατεβαίνουν από την αγκαλιά έχουν ένα ανεπτυγμένο επίπεδο ανεξαρτησίας και αισθήματος αυτοασφάλειας αδιανόητο για εμάς τους δυτικούς. Με τη δικαιολογία να «μη τα καλομάθουμε» τα δυτικά μωρά στερούνται συχνά της αγκαλιάς και του θηλασμού όποτε και για όσο τον επιζητούν και επιθυμούν και τέλος στερούνται τον μοιρασμένο ύπνο και τη σωματική επαφή με τα θερμά σώματα των γονιών φυλακισμένα στα ειδικά τους πάρκα, καροτσάκια και κρεβατάκια αν και περιτριγυρισμένα από του κόσμου τα ειδικά μπλι-μπλίκια. Η σημασία των παραπάνω για την εξέλιξη του πρωταρχικού αισθήματος εγκατάλειψης και του φόβου της έλλειψης είναι παραπάνω από προφανής και το αποτέλεσμα αυτής της διαδικασίας είναι παιδιά και ενήλικες ανασφαλείς και εξαρτημένοι, όπως ακριβώς τους παραγγέλνει ο καπιταλισμός για τις ανάγκες του.
Κλείνοντας αυτή τη σύντομη παρουσίαση πρέπει να αναφέρω πως οι παραπάνω προβληματισμοί -τοποθετήσεις περιέχονται στο αυτοεκδιδόμενο από την ίδια τη συγγραφέα Casilda Rodriganez βιβλίο με τίτλο: «Επίθεση στον Άδη - Η εξέγερση του Οιδίποδος». Το καλογραμμένο και εμπεριστατωμένο με πλούσιες βιβλιογραφικές αναφορές βιβλίο, αναφέρεται στους παραπάνω και μια σειρά σχετικούς με αυτούς προβληματισμούς και αγγίζει με ριζοσπαστικό και αποκαλυπτικό τρόπο ένα παραγνωρισμένο ζήτημα για την πολιτική θεωρία που έρχεται να καλύψει το σχετικό κενό με μια συνολικά ανατρεπτική προοπτική. Για όσες/ όσους γνωρίζουν ισπανικά ολόκληρο το βιβλίο υπάρχει στην ιστοσελίδα: http://www.casildarodriganez.org/ μέχρι αισίως να μεταφραστεί στα ελληνικά.... Αν και οι εγγενείς περιορισμοί αυτού του κειμένου σίγουρα δεν επέτρεψαν την ολοκληρωμένη παρουσίαση του βιβλίου και του θέματος που διαπραγματεύεται, ελπίζω να δίνεται μια χρήσιμη γενική ιδέα.
«Το πιο ανατρεπτικό που μπορεί να γίνει σε αυτόν εδώ τον κόσμο είναι να αυτοεξουσιοδοτηθούμε να νιώσουμε και να παράγουμε επιθυμίες και να είμαστε συνεπείς με όλα τα συναισθήματα. Τόσο απλό και τόσο ανατρεπτικό».
«Δεν μπορούμε να φανταστούμε πόσο μίζερη είναι η σύγχρονη ανθρώπινή μας υπόσταση και όλα όσα χάνουμε. Αυτό που θα μπορούσε να είναι, όχι μόνο ο έρωτας, το πάθος και ο πόθος, αλλά επίσης η φιλία, η αδελφικότητα και η αλληλεγγύη... αν άφηναν τη ζωή να είναι η αναπτυσσόμενη επέκταση ικανοποιημένων πόθων αντί για μια σπείρα έλλειψης, φόβου και υπακοής».
Casilda Rodriganez
http://www.vrahokipos.net/
(*): Η αναφορά στο παράδειγμα του Καιάδα στην αρχαία Σπάρτη ελέγχεται ιστορικά για την ακρίβειά της. Σε (πρόσφατες) ανασκαφές στο σπηλαιοβάραθρο του Καιάδα που βρίσκεται στις υπώρειες του Ταϋγέτου σε υψόμετρο 750μ. δεν έχουν ανεβρεθεί οστά παιδιών παρά μόνο ενηλίκων. Οι ενήλικες αυτοί ήσαν αιχμάλωτοι και καταδικασμένοι σε θάνατο για κακουργήματα. Όπως αναφέρει σε συνέντευξή του ο καθηγητής κ. Σαράντος Καργάκος ο βασιλιάς της Σπάρτης Αγησίλαος ήταν χωλός και ως εκ του γεγονότος τούτου δεν θα έπρεπε να είχε επιζήσει. Σχετικές πληροφορίες στις παρακάτω διαδικτυακές διευθύνσεις:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=1954
http://www.youtube.com/watch?v=7oYzUHKYQXw

Η τελειοθηρία του μηχανιστή ανθρώπου και η νομοτελειακή αρμονία των φυσικών λειτουργιών

Ο τυπικός μηχανιστής φυσικός σκέφτεται σύμφωνα με τις αρχές της μηχανικής κατασκευής την οποία κυρίως υπηρετεί. Μια μηχανή πρέπει να είναι τέλεια. Συνεπώς και η σκέψη και η δράση του φυσικού πρέπει να είναι «τέλειες». Η τελειοθηρία είναι το ουσιώδες χαρακτηριστικό της μηχανιστικής σκέψης. Δεν επιτρέπει λάθη. Αβεβαιότητες και οι ρευστές καταστάσεις είναι ανεπιθύμητες. Ο μηχανιστής, όταν πειραματίζεται, εργάζεται με τεχνητά μοντέλα της φύσης. Τα μηχανιστικά πειράματα του εικοστού αιώνα έχουν χάσει κάθε ουσιώδες γνώρισμα της αυθεντικής έρευνας –τον έλεγχο και την αναπαραγωγή των φυσικών διαδικασιών- που χαρακτήριζαν πάντα το έργο όλων των πρωτοπόρων στις φυσικές επιστήμες. Όλες οι μηχανές που ανήκουν στον ίδιο τύπο μοιάζουν μεταξύ τους ως την τελευταία λεπτομέρεια. Οι παρεκκλίσεις θεωρούνται ανακρίβειες. Αυτό είναι πολύ σωστό για τον χώρο των μηχανικών κατασκευών. Αν όμως η αρχή αυτή εφαρμοστεί στις διαδικασίες της φύσης, θα οδηγήσει σε λάθη. Η φύση δεν είναι συγκεκριμένη, δε λειτουργεί μηχανιστικά. Γι΄αυτό, ο μηχανιστής όποτε χρησιμοποιεί της μηχανιστικές αρχές του πηγαίνει αντίθετα στη φύση. Υπάρχει μια νομοτελειακή αρμονία των φυσικών λειτουργιών που διαπερνά και διέπει όλο το είναι. Όμως αυτή η αρμονία και η νομοτέλεια δεν έχουν καμία σχέση με τον μηχανικό ζουρλομανδύα που επέβαλλε ο μηχανιστής άνθρωπος στο χαρακτήρα του και στον πολιτισμό του. Ο μηχανιστικός πολιτισμός είναι μια παρέκκλιση από το φυσικό νόμο, μια διαστροφή της φύσης, μια εξαιρετικά επικίνδυνη παραλλαγή με τον ίδιο τρόπο που ένας λυσσασμένος σκύλος είναι μια αρρωστημένη παραλλαγή του είδους του. Παρά τη νομοτέλεια των λειτουργιών τους, οι διαδικασίες της φύσης χαρακτηρίζονται από την απουσία κάθε είδους τελειοθηρίας. Μέσα σ΄ένα φυσικό δάσος παρατηρούμε μια ομοιόμορφη ανάπτυξη. Μα ανάμεσα στα χιλιάδες δέντρα του, δε θα βρούμε ούτε δυο που τα φύλλα τους να μοιάζουν με φωτογραφική ακρίβεια. Οι παραλλαγές είναι απείρως περισσότερες από τις ομοιομορφίες. Παρ΄όλο που ο νόμος της ομοιομορφίας παρατηρείται και λειτουργεί μέσα στη φύση ως και στην παραμικρή λεπτομέρεια, δεν υπάρχει τίποτα που να μας κάνει να συμπεράνουμε τελειοθηρία. Με όλη τη νομοτέλεια τους οι διαδικασίες της φύσης είναι αβέβαιες. Η τελειοθηρία και η αβεβαιότητα αλληλοαποκλείονται. Θα μπορούσε κανείς, αμφισβητώντας αυτό το γεγονός, να μας υποδείξει τη βεβαιότητα για τις λειτουργίες του ηλιακού μας συστήματος. Σωστά, είναι χιλιάδες χρόνια τώρα που οι τροχιές των πλανητών γύρω από τον ήλιο μένουν αμετάβλητες. Αλλά μερικές χιλιάδες, ακόμη και εκατομμύρια χρόνια, δεν παίζουν παρά δευτερεύοντα ρόλο στις διαδικασίες της φύσης. Η προέλευση του πλανητικού συστήματος είναι τόσο βέβαιη όσο και το μέλλον του. Αυτό είναι γενικά αποδεκτό. Ακόμη και το πλανητικό σύστημα, λοιπόν, που για τους αστροφυσικούς είναι ένας τέλειος μηχανισμός, έχει ατέλειες, "ακανόνιστες" διακυμάνσεις των θερμικών περιόδων, των ηλιακών κηλίδων, των σεισμών, κλπ. Η διαμόρφωση του καιρού και οι κινήσεις της παλίρροιας και της άμπωτης δεν ακολουθούν τους μηχανικούς νόμους. Η αποτυχία της μηχανιστικής επιστημονικής σκέψης σ’αυτούς τους χώρους της φύσης είναι τόσο ολοφάνερη όσο και η εξάρτηση τους από τις λειτουργίες της πρωτοταγούς κοσμικής ενέργειας. Η φύση έχει νόμους, αυτό είναι βέβαιο. Μα οι νόμοι αυτοί δεν είναι μηχανιστικοί. Συνεπώς, η τελειοθηρία είναι μια ψυχαναγκαστική ροπή του μηχανιστικού πολιτισμού για ακρίβεια, ακρίβεια μέσα στο χώρο των μηχανιστικών λειτουργιών και των τεχνιτών μοντέλων της φύσης κι όχι έξω απ’αυτόν. Όπως όλα μέσα στο εννοιολογικό πλαίσιο της τυπικής λογικής είναι λογικά αλλά γίνονται παράλογα έξω απ’ αυτό, όπως ακριβώς μέσα στο πλαίσιο των αφηρημένων μαθηματικών έχουν συνέπεια αλλά έξω απ’αυτό δεν έχουν κανένα σημείο αναφοράς, όπως ακριβώς όλες οι αρχές του αυταρχικού παιδαγωγικού συστήματος είναι λογικές αλλά έξω απ’αυτό είναι άχρηστες και αντιπαιδαγωγικές, έτσι και η μηχανιστική τελειοθηρία είναι αντιεπιστημονική έξω από το χώρο της δικής της λογικής και με την ψευδοακρίβειά της αποτελεί εμπόδιο για την έρευνα της φύσης. ’Ερευνα χωρίς λάθη δε γίνεται. Η έρευνα της φύσης είναι και ήταν πάντοτε ψηλαφητή, »ακανόνιστη», ασταθής, ελαστική, διορθώσιμη, ρευστή, αβέβαιη και επισφαλής, αλλά παρ’όλα αυτά διατηρεί την επαφή της με τις πραγματικές διαδικασίες. Επειδή αυτές οι διαδικασίες, παρά τους ενιαίους θεμελιώδεις νόμους τους, είναι εξαιρετικά μεταβλητές, ελεύθερες με την έννοια ότι είναι ακανόνιστες, απρόβλεπτες και ανεπανάληπτες. Αυτή ακριβώς η ελευθερία της φύσης είναι που τρομάζει τους μηχανιστές μας όταν τη συναντούν μπροστά τους. Ο μηχανιστής δεν μπορεί να ανεχτεί την αβεβαιότητα. Η ελευθερία αυτή, όμως, δεν είναι μεταφυσική ή μυστικιστική αλλά διέπεται από λειτουργικούς νόμους.
Βίλχελμ Ράιχ

Η επιστήμη αναδεικνύει τη σημασία της Πυθαγόρειας πρακτικής για την ανάπτυξη των νοητικών ικανοτήτων μας

Δύο νέες επιστημονικές έρευνες φέρνουν νέα στοιχεία για τη χρησιμότητα του ύπνου, καθώς διαπιστώνουν ότι, ενώ τη μέρα ο εγκέφαλος "χτίζει" νέες νευρωνικές συνδέσεις ανάμεσα στα κύτταρά του, με βάση τις εμπειρίες και τα ερεθίσματα που δέχεται, στη διάρκεια του ύπνου που ακολουθεί, οι συνδέσεις αυτές περιορίζονται ξανά, καθώς αρχίζει ένα "ξεκαθάρισμα" στο πλαίσιο της προσπάθειας του εγκεφάλου να μην υπερφορτωθεί με περιττές πληροφορίες.
Η πρώτη μελέτη, με επικεφαλής τον Πολ Σόου της Ιατρικής Σχολής του πανεπιστημίου Ουάσιγκτον στο Σεν Λιούις των ΗΠΑ, δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Science", σύμφωνα με τον Independent. Η έρευνα ενισχύει την άποψη ότι ο ύπνος είναι σημαντικός αφενός για να αφομοιωθούν οι σημαντικές αναμνήσεις της μέρας που προηγήθηκε και αφετέρου για να "σβηστούν" οι περιττές αναμνήσεις που τείνουν να μπλοκάρουν το σύστημα του εγκεφάλου.
Σύμφωνα με τους ερευνητές, μπορεί πολλοί άνθρωποι να χάνουν τον ύπνο τους ανησυχώντας για διάφορα πράγματα, όπως για το αν θα συνεχίσουν να έχουν τη δουλειά τους και αύριο, όμως το καλύτερο που έχουν να κάνουν για να λειτουργήσουν αποδοτικότερα την επόμενη μέρα, είναι να φροντίσουν να κοιμηθούν καλά γιατί αυτό ωφελεί κατ' εξοχήν τον εγκέφαλο και το νου τους.
Η έρευνα βασίστηκε σε μελέτη μυγών, επειδή οι επιστήμονες θεωρούν ότι αποτελούν κατάλληλο μοντέλο και για τον άνθρωπο, καθώς και αυτές χρειάζονται ύπνο έξι ως οκτώ ωρών τη μέρα, ενώ δείχνουν σωματικά και νοητικά συμπτώματα στέρησης, όταν δεν κοιμούνται αρκετά.
Προηγούμενες έρευνες είχαν δείξει ότι ο ύπνος βελτιώνει τη μάθηση και τη μνήμη στα ζώα. Η νέα έρευνα προχώρησε παραπέρα, δείχνοντας ότι οι νευρωνικές συνδέσεις (συνάψεις) ανάμεσα στα εγκεφαλικά κύτταρα αυξάνουν τη μέρα και μειώνονται μετά από έναν καλό ύπνο. Στο τέλος του ύπνου, διαπιστώθηκε ότι οι ισχυρότερες νέες συνάψεις είχαν συρρικνωθεί, ενώ οι πιο ασθενείς είχαν εξαφανιστεί τελείως.
Το συμπέρασμα, κατά τους ερευνητές, είναι ότι δεν χρειάζεται να θυμόμαστε πολλά από αυτά που μαθαίνουμε τη μέρα, ενώ για να μαθαίνουμε καινούρια πράγματα, πρέπει συνεχώς να καθαρίζουμε τα "σκουπίδια" που γεμίζουν το μυαλό μας, ώστε να κάνουμε χώρο για τις νέες εμπειρίες και γνώσεις.
Μια άλλη σχετική εργασία, από ερευνητές του Τμήματος Ψυχιατρικής του πανεπιστημίου του Ουισκόνσιν των ΗΠΑ, υπό τους Τζούλιο Τονιόνι και Κιάρα Τσιρέλι, δημοσιεύτηκε επίσης στο "Science". Βασίστηκε και αυτή στη μελέτη μυγών (δροσόφιλας) και παρέχει επίσης νέα στοιχεία ότι ο ύπνος βοηθά τον εγκέφαλο να εξοικονομήσει ενέργεια και ζωτικό αποθηκευτικό χώρο για νέες πληροφορίες, "ξεσκαρτάροντας" τις συνάψεις που δημιουργήθηκαν μέσα στη μέρα.
Οι ιταλο-αμερικανοί ερευνητές επισημαίνουν ότι ο ύπνος είναι καθολικό, αυστηρά ρυθμιζόμενο και απαραίτητο για τη νόηση φαινόμενο, που παραμένει μυστήριο. Σύμφωνα πάντως με τις πιο πρόσφατες έρευνες, φαίνεται πως ο ύπνος, η μνήμη και η πλαστικότητα του εγκεφάλου (δηλαδή η καταστροφή και γέννηση νέων νευρωνικών συνδέσεων) συνδέονται στενά μεταξύ τους. Οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι τα επίπεδα πρωτεϊνών στα σημαντικά συστατικά των κεντρικών εγκεφαλικών συνάψεων ήσαν υψηλά τη μέρα και χαμηλά μετά τον ύπνο, γεγονός που δείχνει ότι ο ύπνος φέρνει συρρίκνωση των νευρωνικών διασυνδέσεων.
Οι πρωτότυπες επιστημονικές εργασίες στις διευθύνσεις: http://www.sciencemag.org/cgi/content/abstract/sci;324/5923/105, καθώς και http://www.sciencemag.org/cgi/content/abstract/324/5923/109
Πηγή: (ΑΠΕ-ΜΠΕ)

Η επιστήμη αποδεικνύει την ικανότητα του εγκεφάλου, μέσα από τη διαδικασία του ύπνου, να «καθαρίζει» τις χρήσιμες από τις περιττές και αποσπασματικές πληροφορίες. Πόσο δίκιο είχαν οι Πυθαγόρειοι για την αξία της βραδυνής και της πρωϊνής ανασκόπησης που τακτοποιεί και ισχυροποιεί τη διαδικασία της μνήμης: Λίγο πριν το βραδυνό μας ύπνο και λίγο μετά την πρωϊνή έγερση η ανασκόπηση της ημέρας που πέρασε μας βοηθά στη μεθοδική ισχυροποίηση της μνήμης μας και στην πνευματική μας ανέλιξη μέσα από τη βαθύτερη και ουσιαστική επίγνωση του εαυτού μας, αναρωτώμενοι όπως οι Πυθαγόρειοι: «Πη παρέβην; Τι δ’έρεξα; Τι μοι δέον ουκ ετελέσθη;» δηλαδή τι κακό έκανα; Τι καλό έκανα; Τι έπρεπε να κάνω και δεν έκανα;

Η κουκούλα του νεο-πατριωτισμού

Το περιοδικό TIME, στο μέσον της προεκλογικής περιόδου, στις ΗΠΑ, ανέλαβε με κύριο άρθρο του, (The New Patriotism, 26 Ιουνίου2008), να συμβιβάσει, σύμφωνα με τις οδηγίες, του Tavistock Institute, τον νεο-πατριωτισμό των Ρεπουμπλικανών, με τον νεο-πατριωτισμό των Δημοκρατικών, προτείνοντας, έναν «πατριωτισμό τρίτου-τύπου», και υπογραμμίζοντας ότι «η Αμερική, έχει μεγαλειώδεις στόχους που δεν έχει κανένα άλλο έθνος», και ότι «παρά τις μεγάλες επιτυχίες μας, ο μεγαλύτερος στόχος παραμένει εμπρός μας ». Το περιοδικό, μπορεί να γνωρίζει τους «μεγαλειώδεις στόχους», που έταξε η «Αμερική» στον εαυτό της, τους οποίους δεν έχει «κανένα άλλο έθνος», αλλά τους αγνοούμε όλοι εμείς οι υπόλοιποι., αφού είναι « άγνωσται αι βουλαί του Κυρίου». Η «γραμμή», είναι απολύτως σαφής. Η αμερικανική υπεροχή στηρίζεται στο γεγονός ότι κανένα άλλο έθνος, δεν μπορεί να έχει τους υψηλούς στόχους της αμερικανικής Ελίτ, εκ των οποίων «ο μεγαλύτερος παραμένει εμπρός μας». Για την επίτευξη αυτού του μυστηριώδους «μεγαλύτερου στόχου» χρειάζεται να εκδηλωθεί ο νέος πατριωτισμός-μπλέντερ, «τρίτου τύπου», που «θα αναμειγνύει τις πεποιθήσεις των πατέρων μας με όσα πρέπει να γίνουν και που τα έχουμε μπροστά μας όπως έλεγε ο Λίνκολν». «Ο αμερικανικός πατριωτισμός εκφράζεται αυθεντικά μέσω των ενεργειών και όχι με φραστικές διακηρύξεις», υπογράμμιζε το ΤΙΜΕ. Παράλληλα, ένας Αμερικανο-κινέζος δεύτερης γενιάς, ο 30χρονος σχολιαστής του MSNBC Eric Liu Bǎichuān), που έχει στενότατες σχέσεις με το εβραϊκό λόμπι και ένας καθαρόαιμος πλούσιος Εβραίος επιχειρηματίας του internet, ο Nick Hanauer, πού πούλησε την εταιρία του «Second Avenue Partners» για 6 δις στην Microsoft το 2007, ανέλαβαν να εξηγήσουν στην «δημοκρατική» Αμερική, τι είναι ο «πραγματικός πατριώτης». («The True Patriot»). Ο νέος πατριωτισμός, για τους Eric Liu και Nick Hanauer, ειναι να «εκτιμούμε όχι μόνο το μεγαλείο της χώρας αλλά και το τι θα χρειαστεί για να δημιουργηθεί και να διατηρηθεί αυτό το μεγαλείο». Επομένως, ο νέος πατριωτισμός τρίτου τύπου, πρέπει να εκφραστεί με έργα, για «να δημιουργηθεί και να διατηρηθεί το μεγαλείο» της αμερικανό-εβραϊκής ελίτ, της οποίας «ο μεγαλύτερος στόχος παραμένει εμπρός μας». «Ο πατριωτισμός ήταν πάντα η πιο αφηρημένη των αμερικανικών αρετών, και αυτό εξηγεί ίσως, το πάθος με το οποίο έχουμε αγωνιστεί για τα σύμβολα τον καθορίζουν. Συχνά όμως αυτά τα σύμβολα, (σημαίες , ύμνοι, και συνθήματα), ενώ προορίζονται για να μας ενώνουν, καταλήγουν να μας διαιρούν», σημειώνει το κύριο άρθρο του ΤΙΜΕ. Ο νέος πατριωτισμός, τρίτου τύπου, δεν χρειάζεται εθνικά σύμβολα που μας διαιρούν. Αρκούν οι (εθνικοί) στόχοι. Για τον λόγο αυτό καίνε την ελληνική σημαία τα παιδάκια της ημεδαπής ελίτ, που καθοδηγούνται από τους ινστρούχτορες του νέου-πατριωτισμού. Για να μην μας διαιρεί. «Για πολλούς, η έννοια του πατριωτισμού είναι απλή: Η αγάπη της Χώρας. Αλλά η αγάπη για μια χώρα που είναι χτισμένη γύρο από μια πρόταση, και όχι έναν βασιλιά ή μια θρησκεία, ένα έθνος που είναι βασισμένο σε ιδέες και όχι στην γραμμή αίματος, δημιουργεί πάντα ένα διαφορετικό είδος πολίτη», επισήμαινε το κύριο άρθρο του ΤΙΜΕ. Ο νέος πατριωτισμός, τρίτου τύπου, είναι βασισμένος σε ιδέες, και όχι στην γραμμή αίματος. Πατριώτης και πραγματικός Αμερικανός, είναι όποιος υπηρετεί τα ιδανικά, και τους μεγαλειώδεις στόχους της Αμερικανο-εβραϊκής ελίτ. Για το λόγο αυτό, και στην Ελλάδα, οι «νεοπατριώτες» τρίτου τύπου, που υπηρετούν τα ιδανικά και τους μεγαλειώδεις στόχους της Αμερικανό-εβραϊκής ελίτ, επείγονται να καταργήσουν την «γραμμή αίματος» και να αναγνωρίσουν σαν «Ελληνόπουλα» τα παιδιά των λαθρομεταναστών, τους οποίους έφεραν στη χώρα μας οι μεγαλειώδεις στόχοι της Αμερικανό-εβραϊκής ελίτ, στο Ιράκ και το Αφγανιστάν. «Στο πρόσωπο του Μπαράκ Ομπάμα, του πρώτου Αφροαμερικανού προεδρικού υποψηφίου, του παιδιού μιας ανύπαντρης μητέρας, έχουμε έναν υποψήφιο του οποίου η προοπτική και η εμπειρία της Αμερικής διαφέρουν από όλους τους άλλους υποψηφίους στην ιστορία μας. Στο πρόσωπο του John McCain, έχουμε τον εγγονό των ναυάρχων που προσέφεραν πολλά στην πατρίδα, ο οποίος πέρασε τη ζωή του υπηρετώντας το δημόσιο. Είναι πλαστό το δίλημμα, το ποιος αντιπροσωπεύει το αμερικανικό όνειρο. Και οι δύο εκπροσωπούν τις μεγάλες παραδόσεις του αμερικανικού πατριωτισμού», έγραφε το ΤΙΜΕ.Να λοιπόν, που ομολογούν ότι, «μαύρος λύκος, άσπρος λύκος, όλοι οι λύκοι μια γενιά». Όλοι στην υπηρεσία του «μεγαλειώδους στόχου». Εάν αυτό ισχύει στην μητρόπολη ισχύει και στο προτεκτοράτο. Μπλε, πράσινοι, ροζ, βρίσκονται στην υπηρεσία, του «μεγαλειώδους στόχου που παραμένει εμπρός μας». Να λοιπόν γιατί το σύνθημα «Θάνατος στους πατριώτες» στον τοίχο της Παντείου. Να γιατί ο «καθηγητής» της Παντείου είπε στο «κουτί της Πανδώρας» της Βertelsmann, «Οι έλληνες ήταν οι επιτιθέμενοι. Φωτιά και μπούρμπερη έως την Αγκυρα. Σκοτώνουν σφάζουν, η απόλυτη φρίκη, η απόλυτη ντροπή. Ντρέπεσαι που είσαι έλληνας». Να γιατί ο αρθρογράφος της Αυγής, του Τμήματος Δικαιωμάτων του ΣΥΝ, έγραφε: «Δυστυχώς, το ελληνικό σχολείο είναι ακόμα παγιδευμένο στην εθνικιστική προπαγάνδα του 19ου αιώνα, δηλαδή σε εθνικούς μύθους που νομιμοποιούν τη θυσία πολύτιμων ζωών χάριν άψυχων εδαφών και που δικαιολογούν ηθικά πολέμους σαν αυτούς που διεξήγε συστηματικά ο ελληνικός στρατός στις αρχές του εικοστού αιώνα αιματοκυλίζοντας τα Βαλκάνια σε περιοχές όπου το ελληνικό στοιχείο αποτελούσε ισχνή μειοψηφία». Η παραχαραγμένη ιστορία που μας διδάσκουν ονομάζει απελευθερωτικούς όλους τους πολέμους του ελληνικού κράτους και άρα εμφανίζει στρεβλά ως αμυντική την επεκτατική των κρατικών συνόρων εθνική πολιτική. Διαιρεί τον κόσμο σε «εμάς» τους Έλληνες και τους «άλλους» λαούς, αποδίδοντας σε «εμάς» τους Έλληνες μόνο δίκαια, ενώ στους «άλλους» δολοπλοκίες και «συμφέροντα». Οι «στρατιώτες» του νέου-πατριωτισμού, ο «ροζ πολτός» και η «πράσινη γλίτσα», αγωνίζονται με όλα τα μέσα για τον «μεγαλειώδη στόχο». Είναι ορατοί και τους βλέπουμε. Ξέρουμε όμως και τους αθέατους …στρατηγούς
Σπύρος Χατζάρας
http://hatzaras.blogspot.com/